Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mateusz1992
AurelieSetnei
afridayafternoon
Andrew Shootbook
Kornelia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mateusz1992
AurelieSetnei
afridayafternoon
Andrew Shootbook
Kornelia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Jeszcze pięć minut i będę mogła wyjść. W końcu uwalniam się od pracy, by móc zająć się poważniejszymi sprawami. Trzeba w końcu pobiec na targowisko. O 15 już nie tak łatwo znaleźć najsmaczniejsze truskawki. Już mnie ta cała sytuacja przeraża, bo jakże trudną sztuką jest wybranie tych najlepszych. Ale gdy się tak je uwielbia jak ja, to się zrobi wszystko, by je zdobyć.
Tuż po przekroczeniu bramy targowiska widzę długą kolejkę. Mam dużą zagwozdkę: stanąć w niej, czy zaryzykować i pójść dalej, gdzie może będą tańsze. Decyduję się na dalsze poszukiwania. Z trudem przepycham się przez masę ludzi. Jednakże cały czas zachowuję koncentrację, by wypatrzeć najlepszy towar. Cały czas jestem niezadowolona: albo cena za wysoka, albo są podgnite, albo niedojrzałe. Nie mogę rozstrzygnąć co powinnam wybrać. Patrzę jak z każdą minutą ubywa moich ukochanych czerwonych owoców. Dochodzę do końca rynku. Zaczynam tracić nadzieję. Przez moją głowę przepływa milion myśli. Ostatecznie wracam do początku targowiska. Staję w kolejce i modlę się, żeby nie się nie skończyły. Czuję jak niespokojnie bije mi serce. Ręce mi drżą, a po plecach spływa pot. Docieram do sprzedawcy. Na szczęście nie zabrakło truskawek. Proszę o dwa kilogramy. Płacę i odchodzę. Czuję się spełniona.

Jeszcze pięć minut i będę mogła wyjść. W końcu uwalniam się od pracy, by móc zająć się poważniejszymi sprawami. Trzeba w końcu pobiec na targowisko. O 15 już nie tak łatwo znaleźć najsmaczniejsze truskawki. Już mnie ta cała sytuacja przeraża, bo jakże trudną sztuką jest wybranie tych najlepszych. Ale gdy się tak je uwielbia jak ja, to się zrobi wszystko, by je zdobyć.
Tuż...

35 stopni na dworze, a oni w lodówce mają tylko jedno zimne piwo! Takie piwo z sokiem po ciężkim dniu pracy jest jak niebo dla mojego rozgrzanego podniebienia! Tylko przede mną w barze stoją trzy osoby! Nie wierzę, że ktoś zechce pić ciepłe!
Ojej on je poprosił! Co teraz?? Jak ja to przeżyję! Przecież nie wypije ciepłego!
Kolejna osoba tez prosi! Na nic już zabrakło! Nie wierzę, po takim dniu jak dziś! Zaraz popłynie mi potok łez!
Nadchodzi mój ukochany.
- kupiłaś?
- Nie mają z lodówki, a ja nie chce ciepłego! Obok w budce pewnie będzie. Poczekaj przejdę.
Jest nadzieja! Zaczynam w to wierzyć!
- Chodź - wola mój ukochany!
Huraaa! Krzyczę w duchu! I biegnę go ucałować :-)

35 stopni na dworze, a oni w lodówce mają tylko jedno zimne piwo! Takie piwo z sokiem po ciężkim dniu pracy jest jak niebo dla mojego rozgrzanego podniebienia! Tylko przede mną w barze stoją trzy osoby! Nie wierzę, że ktoś zechce pić ciepłe!
Ojej on je poprosił! Co teraz?? Jak ja to przeżyję! Przecież nie wypije ciepłego!
Kolejna osoba tez prosi! Na nic już zabrakło! Nie...

Rozgrywki tego typu zawsze niesamowicie mnie bawią. Nie biorę jednak w nich udziału, a jedynie przyglądam się z niewielkiej odległości. Jedną z takich rozgrywek widziałam ostatnio w miejscowym markecie gdzie pracowałam 10 lat temu. Załatwiałam tam sprawy u księgowej, której biuro mieści się na piętrze, widziałam więc wszystko z idealnej perspektywy. Rzecz, o którą toczyła się rozgrywka było masło, będące bohaterem promocji dnia. Już zmierzając w kierunku marketu zauważyłam niewielki "tłumek" starszych pań i panów, częściowo podpartych o drzwi, częściowo uwieszonych na wózkach, w których znajdowały się laski, kule i torby. Przeszłam do wejścia dla personelu, po drodze do księgowej zaliczając obowiązkową kontrolę ochrony i ustałam przed drzwiami kadr czekając na jej przybycie. Widok z balkonu pierwszego piętra obejmuje praktycznie cały market, łącznie z wejściem. Punkt 8:00 wejściowymi drzwiami wpadła rozszalała tłuszcza, przepychając się przez bramki. Wyścig rozpoczęty. Na prowadzeniu przez pierwsze dwie alejki puszysta starsza Pani, która dzielnie odpierała ogromną torbą ataki szczuplejszej rywalki z koszykiem z lewej. Tuż za nimi w alejce obok, nabierał prędkości dziadek z wózeczkiem, ale nagle w przypływie energii na czoło stawki wysunęła się zawodniczka średniej wagi, z kulą pod pachą i to ona wygrała wyścig. Dla ostatnich trzech klientów zabrakło masła, bo wcześniejsi zawodnicy brali całe kartony, ale mimo to brawa za determinację dla wszystkich zawodników.

Rozgrywki tego typu zawsze niesamowicie mnie bawią. Nie biorę jednak w nich udziału, a jedynie przyglądam się z niewielkiej odległości. Jedną z takich rozgrywek widziałam ostatnio w miejscowym markecie gdzie pracowałam 10 lat temu. Załatwiałam tam sprawy u księgowej, której biuro mieści się na piętrze, widziałam więc wszystko z idealnej perspektywy. Rzecz, o którą toczyła...

Prawie zostałem przestępcą. Niestety nadszedł ten smutny moment w moi życiu, kiedy to musiałem zatankować samochód. Jako, że wehikuł ten napędzany jest podtlenkiem LPG i benzyną tragedia była podwójna, gdyż skończyły się równocześnie. Tak więc podjechałem na stację, gdzie niestety dystrybutor z LPG stoi samotnie, odseparowany od dystrybutorów benzynowych. Podjechałem najpierw po 95-tkę. LAŁEM DO PEŁNA! To już musiało wzbudzić nieufność sprzedawcy, gdyż pod pozorem oglądnięcia gazet na stoisku, dyskretnie przesunął się w kierunku drzwi. Skończyłem lać, zamknąłem wlew i spokojnym krokiem idę do samochodu. Drzwi przesuwne stacji rozsunęły się. Wsiadam do samochodu bez wykonywania gwałtownych ruchów. Sprzedawca nerwowo poprawia płyny do spryskiwaczy przed drzwiami. Na zewnątrz 30 st. Celsjusza, a emocje sięgają zenitu. Zapalam samochód i ruszam. Patrzę prosto w oczy sprzedawcy i przysięgam, że jest gotów rzucić mi się pod koła. Ma wzrok jak Clint Eastwood. Gaz! Hamulec! Wysiadam. Czas jakby stanął w miejscu, sprzedawca spocony z emocji odprowadza mnie wzrokiem. Widzę jak rozluźnia zaciśnięte pięści. Widzę, że nadal mi nie ufa. GAZ TEŻ DO PEŁNA! Sprzedawca przeklina w myślach fakt, że nie ma na stanie kolczatki. Odwieszam węża i znowu spokojnym krokiem do samochodu. Powietrze zgęstniało, a świat wstrzymał oddech. Biorę portfel i zamykam samochód. Wchodzę na stację, a Clint osuwa się ciężko na krzesełko przy drzwiach.

Prawie zostałem przestępcą. Niestety nadszedł ten smutny moment w moi życiu, kiedy to musiałem zatankować samochód. Jako, że wehikuł ten napędzany jest podtlenkiem LPG i benzyną tragedia była podwójna, gdyż skończyły się równocześnie. Tak więc podjechałem na stację, gdzie niestety dystrybutor z LPG stoi samotnie, odseparowany od dystrybutorów benzynowych. Podjechałem...

Miejsce złych wspomnień. Nie spodziewałam się, że odważę się tutaj przyjść. Nie spodziewałam się, że będę na tyle silna. Stałam nieruchoma jak skała tuż przed bramą. Oczy obserwowały wszystko wokół. Nie chciałam mieć publiczności. Chciałam przeżyć to sama. Wiedziałam jednak, że jeśli ktoś się pojawi zniszczy wszystko na co tak długo pracowałam. Myśli i słowa, te wypowiedziane, jak i te tylko napisane. Od tamtego dnia pisałam pamiętnik. Lecz nie był to normalny pamiętnik. Był inny, taki jak ja. Odzwierciedlał moje impresjonistyczne myśli. A poza tym musiałam go pisać, nie mogłam zapomnieć. Z doświadczenia wiedziałam, że moje wspomnienia są niestety ulotne. Zwykłe zdarzenia tkwiły w mojej pamięci, a te drogocenne uciekały ode mnie. Po części zwyciężyłam, nadal tu jestem. Przynajmniej fizycznie.

Pamiętnik IAMMONIQ. Kłaniam się.

Miejsce złych wspomnień. Nie spodziewałam się, że odważę się tutaj przyjść. Nie spodziewałam się, że będę na tyle silna. Stałam nieruchoma jak skała tuż przed bramą. Oczy obserwowały wszystko wokół. Nie chciałam mieć publiczności. Chciałam przeżyć to sama. Wiedziałam jednak, że jeśli ktoś się pojawi zniszczy wszystko na co tak długo pracowałam. Myśli i słowa, te...

WTEDY
- Potrzymaj – mówi Kasia. Podając mi do dłoni gumkę do włosów.
Ktoś wykrzykuję jej imię.
- Już idę! - krzyczy dziewczyna.
Gdy chcę jej wręczyć gumkę jej już nie ma.
Chowam gumkę do kieszeni.
Psikam.
- Żeś mnie przestraszył! - mówi Marcin.

TERAZ
Moje kolana uderzają o beton.
Widzę, że na kolanach pojawia się krew. Moja myśl to „Czy dostanę zakażenia?”.
Odganiam te myśli.
Wstaję i zaczynam biec.
„Szybciej!” - szepczę do siebie.
Przede mną są jeszcze trzy osoby. Jacek, Marcin oraz Kasia.
Do mety jeszcze trochę. Jeżeli uda mi się przyspieszyć, będę przynajmniej przed Kasią. Przyspieszam. Nie czuję już bólu. Krew nadal płynie. Już mniej ale nadal płynie.
Kasia jest jak na wyciągnięcie ręki.
- KASIA!
Nie odwraca się.
Wtedy coś sobię przypominam.
Gumka do włosów.
- KASIA! GUMKA!
Kasia odwraca się. Podaje jej gumkę. Trochę zwalnia.
Kątem oka widze jak gumka jej spada, a ta zatrzymuje się i ją podnosi.
„Pierwszy załatwiony” - mówię w myślach.
Biegnę dalej.
Teraz Marcin. Prawie się potykam, ale utrzymuję się.
Udaję, że psikam.
- Kuz… Daniel! Przestraszyłeś mnie!
Marcin trochę zwalnia, ja to wykorzystuję.
Biegnę szybciej. Jeszcze Jacek.
Obraz się zatrzymuje. Jacek się odwraca.
- Zrób to fair..
Budzę się.
Leżę na ziemi. Kolano krwawi.
Biegnę.
Kasia jest za mną.
Marcin jest za mną.
Jacek…
Jeszcze nie…
Gdy jestem już dwa metry od niego coś sobię przypominam.
Nie mam w klasie żadnej Kasi, Marcina czy Jacka. Nie ma takich osób w szkole.
Oni nie isnieją.
Budze się. Tym razem w łóżku.
Patrzę na zegra. Jest 9:57.
Zaspałem na biegi.

WTEDY
- Potrzymaj – mówi Kasia. Podając mi do dłoni gumkę do włosów.
Ktoś wykrzykuję jej imię.
- Już idę! - krzyczy dziewczyna.
Gdy chcę jej wręczyć gumkę jej już nie ma.
Chowam gumkę do kieszeni.
Psikam.
- Żeś mnie przestraszył! - mówi Marcin.

TERAZ
Moje kolana uderzają o beton.
Widzę, że na kolanach pojawia się krew. Moja myśl to „Czy dostanę zakażenia?”.
Odganiam te...

Ciepły, słoneczny dzień. Tłum ludzi, a wśród nich ja. Wszyscy zachowują się normalnie. Rozmawiają, śmieją się, czytają gazetę. Niektórzy zaś chodzą w milczeniu to tu, to tam. W pewnym momencie z głośników wydobywa się komunikat, zapowiadający pociąg do Wrocławia. Atmosfera zmienia się, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. W powietrzu czuć zbierające się napięcie. Ludzie tłoczą się przy żółtej linii oddzielającej peron od torów. Ustawiają się na niej i czekają. W oddali widać już nadjeżdżający pociąg, który powoli hamuje, aż w końcu staje. Drzwi otwierają się i wtedy rozpoczyna się dramat. Ludzie tłoczą się, przepychają, klną i gniota nawzajem. Czuję, że zrobią ze mnie miazgę ale się nie poddaję. Ruszam w kierunku upatrzonego miejsca, ale nie trafiam niesiona tłumem...Podróż mija mi na stojąco. No cóż. Może następnym razem mi się uda.

Ciepły, słoneczny dzień. Tłum ludzi, a wśród nich ja. Wszyscy zachowują się normalnie. Rozmawiają, śmieją się, czytają gazetę. Niektórzy zaś chodzą w milczeniu to tu, to tam. W pewnym momencie z głośników wydobywa się komunikat, zapowiadający pociąg do Wrocławia. Atmosfera zmienia się, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. W powietrzu czuć zbierające się napięcie....

Czekanie. Najgorsza czynność na świecie, nie znoszę tego. Splotłam ręce ze sobą i położyłam je na kolanach. Jeśli zaraz nic się nie wydarzy zacznę krzyczeć albo płakać. Żadna z tych opcji nie wydaje mi się pocieszająca. Rozglądam się po korytarzu. Naprzeciw mnie siedzą trzy dziewczyny o anielskich buziach i starannie ułożonych, długich włosach. Mogłabym pomarzyć o takim wyglądzie. Zaczynam obgryzać paznokcie, ale uświadomiłam sobie, że żadna z nich tego nie robi. Wyglądają na niesamowicie spokojne, jakby taka przygoda zdarzała się im codziennie. Widocznie stres jest im obcy. Patrzę na ich dłonie – paznokcie w idealnym stanie, starannie pomalowane na seledynowy kolor. Jedna z nich wyłapuje moje spojrzenie i uśmiecha się z... triumfem? Pogardą? Chowam swoje ręce za siebie i patrzę na drzwi. Jeszcze 13 minut i zacznie się casting. Przygryzam wargę. To moja życiowa szansa na wydostanie się mojego małego miasteczka i rozpoczęcie zupełnie nowego życia, o jakim zawsze marzyłam. Jednak żeby wszystko się udało muszę wygrać ten konkurs. Muszę pokonać rywalki. Patrzę na zegarek: zostało 10 minut. Czuję, że jeśli natychmiast stamtąd nie wyjdę to zemdleje. Wstaję i niemal biegnę do toalety. Pcham drzwi i rękami opieram się na zimnym blacie. Pochylam głowę i liczę do dziesięciu. Jest już lepiej. Nagle drzwi się otwierają i do środka wchodzą wszystkie trzy dziewczyny. Zauważam, że mimo urodziwych twarzy ich oczy, mimo że piękne są zimne jak lód. Jedna z nich podchodzi do mnie i kładzie mi rękę na ramieniu.
- Źle się czujesz, skarbie?
Kiwam głową, nie za bardzo wiedząc czego mam się spodziewać.
- Może powinnaś pójść do domu? - pomyślałam, że jeżeli udaje troskę to chociaż powinna bardziej się wczuć – W sumie i tak na castingu nie masz większych szans... - odwróciła się do swoich koleżanek i wzruszyła ramionami.
- Szanse zawsze są równe – wyrywa mi się.
Wymieniają pogardliwe uśmieszki i już wiem, że nie wygram tej rozgrywki.
- Skarbie, w twoim przypadku zastanowiłabym się czy rzeczywiście tak jest. Popatrz na nas – robię co karze – a teraz na siebie. Widzisz różnicę?
Nie mówię już nic. „Aniołki” wychodzą i zostawiają mnie samą. Wtedy podejmuję decyzję: wygram ten casting. Może przegrałam z nimi jedną bitwę, ale chociaż spróbuje wygrać wojnę. Podnoszę głowę i wychodzę na korytarz. Wracam na swoje miejsce i cierpliwie czekam na swoją kolej. Rozgrywka nie jest jeszcze skończona.

Czekanie. Najgorsza czynność na świecie, nie znoszę tego. Splotłam ręce ze sobą i położyłam je na kolanach. Jeśli zaraz nic się nie wydarzy zacznę krzyczeć albo płakać. Żadna z tych opcji nie wydaje mi się pocieszająca. Rozglądam się po korytarzu. Naprzeciw mnie siedzą trzy dziewczyny o anielskich buziach i starannie ułożonych, długich włosach. Mogłabym pomarzyć o takim...

Godzina: 7:45
Miejsce: jeden ze znanych supermarketów
Cel: filet z piersi kurczaka, 1 kg, tylko 9,99 zł!

Tłumek ludzi zgromadził się przed sklepem jeszcze przed otwarciem. Wszyscy będą walczyli o mięso w dobrej cenie. Wrota się otworzyły, klienci na chłodny dział ruszyli i na zamrażarkę się rzucili. Każdy chciał złapać chociaż kilka paczek. Jeden pan miał już mięsa pod wierzch koszyka (koszyk na kółkach), ludzie zaczęli na niego krzyczeć, że nie jest sam, że już mu wystarczy, żeby nie był taki zachłanny. Kiedy pan nurkował po kolejne paczki, inni nie wiedząc, że to towar "zaklepany", wyciągali ręce po "jego mięso". Mnie podczas tej wyprawy udało się upolować całe 3 kilogramy.

Godzina: 8:05
Miejsce: jeden ze znanych supermarketów
Cel: zapłacić za towar, wyjść ze sklepu i odetchnąć z ulgą.

Godzina: 7:45
Miejsce: jeden ze znanych supermarketów
Cel: filet z piersi kurczaka, 1 kg, tylko 9,99 zł!

Tłumek ludzi zgromadził się przed sklepem jeszcze przed otwarciem. Wszyscy będą walczyli o mięso w dobrej cenie. Wrota się otworzyły, klienci na chłodny dział ruszyli i na zamrażarkę się rzucili. Każdy chciał złapać chociaż kilka paczek. Jeden pan miał już mięsa pod...