Stare Doki zaczynały się tam, gdzie kończyło się światło ostatniej latarni. Yoi wszedł w ciemność, pozostawiając za sobą kłęby pary płynące z Nowego Portu. Statki lądowały i startowały. Przywoziły surowce, których na próżno szukać było w jałowej ziemi okalającej Nu-kai. Zabierały maszyny. Te, które z dumą wyświetlano na reklamowych hologramach, i te skryte głęboko pod pokładem. Broń.
Niewielu wiedziało, gdzie trafiają wytwory kompleksów naukowych. Yoi wiedział. Był Szogunem, pierwszym generałem Nieśmiertelnego Cesarza.
Reflektory ustawiono na najniższy poziom jasności. Patrole rzadko zapuszczały się w te rejony, ale nigdy nie wiadomo, czy światło nie zwabi drona. Robotnicy byli niespokojni. W półmroku ostrożnie stawiali kroki, nadzorując zjazd z pokładu potężnej platformy. Leżąca na niej skrzynia mieniła się słabą poświatą. Zaklęcie usypiające.
– Śpi – usłyszał. Mężczyzna wyłonił się z pokładu. Jego długie włosy powiewały w podmuchach buchającego z turbin powietrza.
– Wciąż nie wierzę, że go odnalazłeś – stwierdził Yoi. Uścisnął metalową dłoń Nadwornego Maga.
Batami uśmiechnął się złośliwie.
– Nigdy nie byłeś człowiek wiary, Yoi. Inaczej nie planowałbyś zgładzić Boga.
– Nie jest Bogem – żachnął się Szogun – tylko człowiekiem z cholernie skutecznym zaklęciem ochronnym.
– A nasz mały, trzymetrowy przyjaciel pomoże nam je złamać. Chcesz zerknąć?
Uniósł dłoń, a ściana skrzyni zniknęła. Zwierzę zwinęło się w kłębek. Ostre pazury wystawały spod złożonej na szponach pierzastej głowy. Kolejne oddechy unosiły skrzydła.
Gryf rozwarł dziób, mlaskając.
Spiskowcy się uśmiechnęli.
Na drugim końcu miasta Nieśmiertelny Cesarz nagle zachrapał niespokojnie.

Stare Doki zaczynały się tam, gdzie kończyło się światło ostatniej latarni. Yoi wszedł w ciemność, pozostawiając za sobą kłęby pary płynące z Nowego Portu. Statki lądowały i startowały. Przywoziły surowce, których na próżno szukać było w jałowej ziemi okalającej Nu-kai. Zabierały maszyny. Te, które z dumą wyświetlano na reklamowych hologramach, i te skryte głęboko pod...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zębatki załoskotały. Stalowe oczy gryfa zwróciły się w ich stronę. Mosiężna szponiasta łapa uniosła się i stwór bez problemu wzbił się w powietrze. Brązowy metal połyskiwał niczym złoto, przy każdym ruchu ogromnych skrzydeł.
- Doprawdy niebywałe! – zakrzyknął Hersen. – Zawsze uważałem, że z połączenia magii i ludzkiego geniuszu techniki może powstać coś niezwykłego, ale to przeszło moje oczekiwania! Nawet bez iskry jest imponujący!
- Toiko ma wspaniały dar. Od dziecka ma smykałkę do mechaniki. – Szogun uśmiechnął się z aprobatą do swojej podopiecznej, po czym z powrotem zwrócił się do Maga – Czy jesteś więc w stanie dodać temu stworzeniu magicznego ducha?
- O tak! Gwarantuję Ci generale, że z takim strażnikiem, Źródło pozostanie nietknięte przez wieki, a miasto przetrwa każde zagrożenie! – stary Mag zachwycony obserwował jak Toiko steruje skomplikowanymi mechanizmami, jakby to była zwykła zabawka. – Ile czasu zajęło Ci skonstruowanie go?
- Trzynaście miesięcy, panie. – odpowiedziała Toiko, spuszczając oczy. Wiedziała, że ta liczba wywoła zachwyt. Trzynastka wiązała się z powodzeniem.
- Wspaniale! – Hersen przyklasnął w ręce. – Czy pozostawiłaś szczeliny w korpusie, tak jak Ci nakazałem?
- Tak jest, panie!
- Cudownie! A zatem, generale, czy przyniosłeś to o co prosiłem?
- Jesteś pewien, że to jest konieczne?
- Ależ oczywiście! – Mag zakrzyknął zniecierpliwiony. Już wielokrotnie tłumaczył temu japońskiemu pańczykowi istotę całego przedsięwzięcia, utrzymując, że bez kropli Źródła Czasu, nie będzie w stanie połączyć z nim mosiężnego strażnika. Szogun był zbyt podejrzliwy. Nie można pozwolić by patrzył mu na ręce podczas wykonywania zaklęcia. Gotów jeszcze odkryć prawdę…

Zębatki załoskotały. Stalowe oczy gryfa zwróciły się w ich stronę. Mosiężna szponiasta łapa uniosła się i stwór bez problemu wzbił się w powietrze. Brązowy metal połyskiwał niczym złoto, przy każdym ruchu ogromnych skrzydeł.
- Doprawdy niebywałe! – zakrzyknął Hersen. – Zawsze uważałem, że z połączenia magii i ludzkiego geniuszu techniki może powstać coś niezwykłego, ale to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- W 1822 nasi dziadkowie byli pierwszymi pasażerami parowozu jadącymi z Hetton do Sunderland. Obaj byli wtedy gówniarzami z mleczakami częściowo powybijanymi na skutek licznych bójek. A dzisiaj my, stojąc jedną nogą w grobie, pędzimy koleją podziemną na podjęcie decyzji o tym co będzie symbolem nowej linii komunikacyjnej.
- Rozważają Maga z różdżką, niczym Harry Potter, albo Gryfa z listem w dziobie, jakby tworzyli te połączenia dla kurierów.
- Naszym dziadkom żadna z tych propozycji nie przypadłaby do gustu. I słusznie!
- I tak nasze dwa głosy niewiele zmienią. W końcu należymy już do starego pokolenia, a współczesna młodzież uwielbia Super bohaterów.
- Ani oni super, ani bohaterzy. Nasi dziadkowie byli bohaterami, bo wychodzili zwycięsko z niejednej wojny...
- A o ich synach pisali w prasie nazywając ich Szogunami, bo gdyby nie ich finansowania, to nie jedno studio filmowe po prostu nigdy by nie powstało.
- Myślisz, że oni odpowiadają za ten trend na nadludzi?
- Skoro postać Batmana powstała w klasie naszych ojców, którzy na lekcjach byli nieobecni, a żadnej bójki nie opuścili, mimo to pozostając bezkarni...
- Ale to twój ojciec uchodził za najbogatszego chodzącego gadżeta.
- Dlatego tylko obaj stanowili idealną "mieszankę bohaterską".
- A propos filmów, jak ci się podobała najnowsza wersja Spider-mana?
- Ujdzie, chociaż to już mocno ograny temat. Swoją drogą, skoro żadne studio jeszcze nie nagrało filmu o Super bohaterze żyjącym, bądź tylko czasowo przeniesionym, do innych czasów. Może my powinniśmy zainspirować kogo trzeba?
- Masz na myśli tego specjalistę od czasów wiktoriańskich, co produkuje modele maszyn parowych?
- Tylko to sobie wyobraź. Taki Iron-Man napędza maszynę parową, a potem musi szybko wykombinować jakieś logiczne rozwiązanie, żeby nikt się nie dowiedział, że jest z przyszłości...
- Bo inaczej utkną w tamtych czasach na zawsze. To mógłby być bardzo edukujący film młodzieżowy. Wprowadził by młodzież w realia minionych epok, bo nie musielibyśmy tego ograniczać do wiktoriańskich parowozów. Nie braknie ani bohaterów ani epok.
- I można by w to wpleść sceny z najważniejszych dzieł literackich danej epoki. Wszystko symbolicznie, ale nie wprost.
- Nasza stacja. To do kogo się zwrócić z tym pomysłem? Za seryjne produkcje bohaterów odpowiadają przede wszystkim dwie stacje, ale może lepiej dać szansę jakiemuś niewielkiemu, rozwijającemu się studiu filmowemu?
- Przejrzymy opcje, ale spójrz tylko jaki tu smród i brud. Młodzież niczego nie szanuje, a dawniej takie bazgroły nikomu by do głowy nie wpadły.

- W 1822 nasi dziadkowie byli pierwszymi pasażerami parowozu jadącymi z Hetton do Sunderland. Obaj byli wtedy gówniarzami z mleczakami częściowo powybijanymi na skutek licznych bójek. A dzisiaj my, stojąc jedną nogą w grobie, pędzimy koleją podziemną na podjęcie decyzji o tym co będzie symbolem nowej linii komunikacyjnej.
- Rozważają Maga z różdżką, niczym Harry Potter,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Stało się. Wybrańcy zostali zgromadzeni dzięki wszechwiedzącej czarze, lecz nikt nie spodziewał się, że grupa będzie tak dziwna jak ta stojąca teraz przed tłumem. Wszyscy milczeli, bo spodziewali się czegoś innego. W skład tych co mieli ich ocalić wchodził Mag, młody, znany z tego, że zaklęcia nie wychodziły poprawnie spod jego różdżki, Szogun, złowieszcza kobieta, która swoją wiedzą dzieli się tylko za solidne wynagrodzenie, Wieśniaczka, pracująca w piekarni, nieśmiała i nie tak urodziwa jak reszta jej sióstr oraz Gryf nielot, który zamiast być odważny to uciekał widząc mysz.
Tak, oni na pewno zginą – tak pomyśleli wszyscy zgromadzeni – a wraz z nimi my.

Wybrańcy są potrzebni, bo zły Czarnoksiężnik posiadł kryształ mogący zniszczyć wszystko. Jednak by jej używać potrzebna jest maszyna parowa przekonstruowana tak, by odpowiadała na moc kamienia. I niestety Czarnoksiężnik posiada wszystkie potrzebne elementy. Można się przeżegnać, bo wątpliwe, że ktoś go powstrzyma.

Może czara się pomyliła? Może ktoś wpłynął na nią swoją magią? Nie tylko ludzka część lecz i zmutowana bała się o siebie, nikomu się nie podobała przyszła władza Czarnomaga, bo jest on chciwym człowiekiem, który dba tylko o siebie.

Gdy zrezygnowani Wybrańcy wsiedli wśród ciszy do omnibusa parowego, specjalnie dla nich przygotowanego, to równie jak oni zrezygnowany tłum rozproszył się.

- Więc… Wybrani, co? - Mag zaśmiał się nerwowo. Nikt nie odpowiedział, a on nie wiedział jak rozluźnić sytuację.

- Nie chcę umierać – powiedziała cicho Wieśniaczka to czego Mag, jak i reszta bali się powiedzieć na głos. - Umrzemy?

- Ja nie zamierzam umrzeć – powiedziała pewnie Szogun. Po tym umilkli myśląc o tym co będzie dalej.

Stało się. Wybrańcy zostali zgromadzeni dzięki wszechwiedzącej czarze, lecz nikt nie spodziewał się, że grupa będzie tak dziwna jak ta stojąca teraz przed tłumem. Wszyscy milczeli, bo spodziewali się czegoś innego. W skład tych co mieli ich ocalić wchodził Mag, młody, znany z tego, że zaklęcia nie wychodziły poprawnie spod jego różdżki, Szogun, złowieszcza kobieta, która...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

4,3,2, czerwone cyferki zmieniały się jedna w drugą niemal niedostrzegalnie…

Mag próbował dostrzec moment przemiany. Nie potrafił. Cóż to za czary? Nie mógł dostrzec tak małej, drobnej rzeczy. Jak sobie poradzi z innymi? Wielkie metalowe drzwi pękły na dwoje i uciekły w głąb ściany, gdzie na chwile skryły swe oblicze przed Magiem. Winda otworzywszy się ukazała mu oblicze Szoguna. Postawnego mężczyznę z małą blizną nad okiem. Myślał, że pojedzie razem z gryfem jak wczoraj, widocznie wydawca ma inny plan. Para dmuchnęła i dźwig uruchomił milion przekładni, a maszyneria ruszyła, szeleszcząc i piszcząc. Panowie nie rozmawiali po drodze, spojrzeli tylko na siebie smutnym i zmęczonym wzrokiem. Dojechali na miejsce, zlepek żelastwa stanął, a oni wysiedli. Korytarz był długi, brudny i obskurny. Jedne z rozlicznych drzwi się otwarły, wyszedł z nich gryf. Wylali mnie, powiedział krótko i odszedł do tej metalowej bestii z dziwnymi czerwonymi cyferkami… Mag rozejrzał się, Szoguna już nie było. Stanął przed drzwiami z napisem „Przygody Merlina”. Wziął głęboki oddech, udawaj Merlina, udawaj Merlina.

Panie Magu! Proszę się uśmiechnąć ma Pan grać Merlina. Wchodzi Pan na antene za 4,3,2….

4,3,2, czerwone cyferki zmieniały się jedna w drugą niemal niedostrzegalnie…

Mag próbował dostrzec moment przemiany. Nie potrafił. Cóż to za czary? Nie mógł dostrzec tak małej, drobnej rzeczy. Jak sobie poradzi z innymi? Wielkie metalowe drzwi pękły na dwoje i uciekły w głąb ściany, gdzie na chwile skryły swe oblicze przed Magiem. Winda otworzywszy się ukazała mu oblicze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Machiko zniknęła za budynkiem uciekając ludziom szoguna Hirayamy. Gonili ją, ponieważ pomagała grupie rebeliantów, którzy chcieli położyć kres krwawym rządom Hirayamy. Szogun wzbudzał strach we wszystkich mieszkańcach, nie tylko w magach, których z chęcią zabijał.
Dziewczyna weszła do pobliskiej studni. Znalazła się w mokrych, śmierdzących kanałach, których szczerze nienawidziła. Ale była to jedyna droga prowadząca do Kwiata.
Długo błądziła po omacku zanim jej dłonie nie odnalazły żelaznych drzwi. Zastukała w nie trzy razy, a wrota otwarły się. Machiko weszła do opuszczonej, podziemnej stacji kolejowej. Było w niej pełno ludzi, a na środku stała lokomotywa parowa. Dziewczyna zawsze się zastanawiała, ile tak naprawdę ta maszyna mogła mieć lat, ale patrząc na jej stan, musiała być bardzo stara. W jej środku znajdowała się siedziba przywódców.
Przy okrągłym stole siedziały cztery osoby. Stary Mashimoto z długą brodą omawiał coś z innymi przywódcami. Wzrok Machiko od razu powędrował jednak nie na starca, lecz na Noshiko. Chłopak z ciemnymi włosami i malutkim gryfem Toto na ramieniu siedział cicho naprzeciwko Mashimoto i ruszał kubek swoimi myślami. Chłopak był jednym z najpotężniejszych magów w Tokio.
-Mashimoto-dziewczyna się cicho odezwała. Wzrok wszystkich skierował się na nią-Mam to, o co mnie prosiłeś.
Rzuciła na stół niewielki pakunek, w którym było radio i od razu wyszła z lokomotywy. Nie chciała dłużej tam przebywać i słuchać starego głupca.
-Machiko.-odezwał się głos w jej głowie. Należał od go Noshiko.
-Tak?
-Cieszę się, że żyjesz.
Machiko się uśmiechnęła. Ona również się cieszyła, ale nadal się bała. W końcu, w każdej chwili mogła zginąć. Nawet przez złego Mashimoto.

Machiko zniknęła za budynkiem uciekając ludziom szoguna Hirayamy. Gonili ją, ponieważ pomagała grupie rebeliantów, którzy chcieli położyć kres krwawym rządom Hirayamy. Szogun wzbudzał strach we wszystkich mieszkańcach, nie tylko w magach, których z chęcią zabijał.
Dziewczyna weszła do pobliskiej studni. Znalazła się w mokrych, śmierdzących kanałach, których szczerze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Chciałem cię odwiedzić wcześniej, ale ostatnio trudno wyciągnąć Maksa z wieży – mag spojrzał z troską na towarzyszącego mu gryfa. Potężny stwór rozglądał się nieufnie dookoła. - Zrobił się strasznie lękliwy. Nie mogę go namówić nawet na krótki lot, żeby sobie rozprostował skrzydła.
- Nie ma się co dziwić, ciągły hałas raczej nie sprzyja zdrowiu psychicznemu mitycznych istot. Tak to jest, jak się zamieni gotycki zamek na odludziu na wieżę ciśnień przy torach kolejowych – szogun westchnął z rezygnacją, uniósłszy wzrok znad skomplikowanego mechanizmu pełnego kół zębatych.
Mag aż się skrzywił. Musiał przyznać, że istotnie dość nieszczęśliwie wybrał lokum w tym przebrzydłym świecie, do którego trafili zresztą zupełnie przez przypadek.
- Poza tym – ciągnął – mógłbyś się wreszcie przystosować. Spójrz tylko na mnie: byłem dowódcą wojsk cesarskich, a teraz jestem zegarmistrzem. Przebranżowienie się wcale nie jest takie trudne.
Uwagi maga nie uszło jednak tęskne spojrzenie, jakim szogun obrzucił wiszący na ścianie sztylet do seppuku, który zaczynała już brać rdza.
- Dziękuję za troskę – odparł dumnie. - Jak na razie jestem w stanie utrzymać się z produkcji eliksirów miłosnych. Poza tym wciąż pracuję nad tym, jak nas stąd wydostać. Do zaklęcia, które przeniesie nas z powrotem do średniowiecza brakuje mi tylko pióra sójki.
- Nie chcę gasić twojego entuzjazmu, ale w tym świecie nie uświadczysz już zwierząt z krwi i kości. Zastąpiły je jakieś nakręcane mechaniczne straszydła, które ciągle muszę reperować. Musiałbyś się chyba włamać do Historycznego Muzeum Ornitologicznego.
- No, tak! Czemu wcześniej o tym nie pomyślałem? - mag aż klepnął się w czoło. - Musisz mi w tym pomóc.

- Chciałem cię odwiedzić wcześniej, ale ostatnio trudno wyciągnąć Maksa z wieży – mag spojrzał z troską na towarzyszącego mu gryfa. Potężny stwór rozglądał się nieufnie dookoła. - Zrobił się strasznie lękliwy. Nie mogę go namówić nawet na krótki lot, żeby sobie rozprostował skrzydła.
- Nie ma się co dziwić, ciągły hałas raczej nie sprzyja zdrowiu psychicznemu mitycznych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Szoguni i Magowie, od lat toczyli wojnę. Ich ciosy wymierzone w siebie były bardzo hojne. Ta walka trwa od wieków i nikt nie daję za wygraną. Bo kto chciałby zostać rasą wygnaną? A bitwa ta rozgrywa się w metropolii. Gdzie wieżowce pną się ku górze jak do słońca kwiaty Magnolii. Raz pewien Szogun ukradł pióro Gryfa. I od tego momentu między dwoma klanami zakończyła się pacyfa. Magowie głowili się jak tu się odwdzięczyć i wpadli na pomysł, by łuskę smoka wywęszyć. Chodzili, szukali po mieście szperali. A Szoguni tylko zębami zgrzytali. Gdyż łuska smoka to najdrogocenniejsza rzecz na świecie. A ile kosztuję? Tego moi drodzy nigdy się nie dowiecie. Pewien wojownik młody, dosyć miał tej kłótni. Stworzył zegar, który cały ten dym ulotni. Owe urządzenie metalowo-złote było, lecz wielką moc w sobie kryło. Dwa ruchy w lewo, potem pięć w prawo. Młody Szogunie udało Ci się, brawo! Przeniósł on się w czasie by do wojny nigdy nie doszło. Jednak cenę wielką zapłacił, bo igranie z czasami jeszcze nikomu na sucho nie uszło. I żyję teraz oddalony od swojej rodziny, a z miejsca jego zniknięcia zostały tylko trociny. O jego czynie wiedzą tylko Bogowie, którzy pragną by na zawsze zachować go przy sobie.

Szoguni i Magowie, od lat toczyli wojnę. Ich ciosy wymierzone w siebie były bardzo hojne. Ta walka trwa od wieków i nikt nie daję za wygraną. Bo kto chciałby zostać rasą wygnaną? A bitwa ta rozgrywa się w metropolii. Gdzie wieżowce pną się ku górze jak do słońca kwiaty Magnolii. Raz pewien Szogun ukradł pióro Gryfa. I od tego momentu między dwoma klanami zakończyła się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Księżniczka Kitsune kochała Szoguna najbardziej na świecie. W noc jego zniknięcia płakała tak długo aż zabrakło jej łez. Gdy następnego dnia znalazła list z żądaniem okupu, nie wahała się ani chwili. Nocą wykradła biżuterię matki, schowała ją do sakwy, dosiadła gryfa i wyruszyła do Londynu. Gdy gryf wylądował na wieży gotyckiego kościoła, podziękowała mu za pomoc i przedarła się do środka, chowając za mosiężnym dzwonem.
- Proszę, proszę, księżniczka we własnej osobie - usłyszała złośliwy głos i w tej samej chwili poczuła ostrze noża na swojej szyi.
- Gdzie on jest?! Chcę go zobaczyć!
- Wszystko w swoim czasie. Najpierw klejnoty - Kitsune sięgnęła do sakiewki i podała ją mężczyźnie.
- Pozwól mi go zobaczyć..
- Przyprowadź ich! - krzyknął. Porywacze skrępowali Szoguna i innego mężczyznę i zawiązali im oczy. - Oto twój Szogun, księżniczko – powiedział z obrzydzeniem - Dobrze robi się z tobą interesy - odepchnął ją na bok, a nóż rzucił wprost w Szoguna, przebijając jego serce na wylot.
- Nie! - krzyknęła Kitsune i doskoczyła do więźniów, zrywając im opaski z oczu i krępujący ręce sznur. Porywacze już się ulotnili. Plama krwi się powiększała. Kitsune z przerażeniem spojrzała na mężczyznę i rozpoznała w nim Maga.
- Ratuj go! - krzyknęła - Błagam! - spojrzeli na Szoguna, który wydawał z siebie ostatnie tchnienie.
- Nie mogę wiele zrobić, księżniczko. Śmierci nie da się łatwo oszukać.
- Proszę! - Kitsune ze łzami w oczach patrzyła na ukochanego.
Mag sięgnął do wnętrza płaszcza i wyciągnął terkoczący mechanizm. Nakręcił go za pomocą korbki. Za pomocą magii umieścił go w miejscu, w którym powinno bić serce. Trybiki zaczęły się poruszać. Chwilę później Szogun otworzył oczy.

Księżniczka Kitsune kochała Szoguna najbardziej na świecie. W noc jego zniknięcia płakała tak długo aż zabrakło jej łez. Gdy następnego dnia znalazła list z żądaniem okupu, nie wahała się ani chwili. Nocą wykradła biżuterię matki, schowała ją do sakwy, dosiadła gryfa i wyruszyła do Londynu. Gdy gryf wylądował na wieży gotyckiego kościoła, podziękowała mu za pomoc i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ciemność...Zapach stęchlizny...Trudność w poruszaniu się palcami?...Co jest?!...Nawet głębszy wdech spowodowany irytacją wydał się trudniejszy niż zazwyczaj. Całą siłę woli użył do otwarcia oczu. Poczuł się jakby oglądał starodawny film, w którym, w końcu „klapka” raczyła wskoczyć na swoje miejsce. Obraz, który pojawił się przed nim był zbyt wyraźny...naprawdę! Dostrzegł nawet lot niezdającej sobie sprawy z niczego muchy. Kolory były bardziej...Barwne?! Nigdy nie potrafił tego odróżnić!…
- nareszcie się obudziłeś! - usłyszał władczy głos.
Zapragnął szybko poznać jego właściciela. Nawet zwykły obrót głową sprawiał mu trudność.
- Co z tobą Seri? Gryf już się budzi!!! - dopiero teraz dostrzegł człowieka w łachmanach tańczącego w jednym miejscu.
- Ila tra ti!
- ehhh, Ci Szamani wiecznie mają czas!...Witaj Gryfie...Od dziś jestem twoim właścicielem.
Zanim zemdlał dostrzegł źrenice jarzące się srebrem.
Spadał...Coraz niżej…I niżej...Niżej…
Uderzył o ziemię z taką siłą, że miał wrażenie, że jego ciało rozłupało się na kawałki. Próbował złapać oddech. Czuł się tak jakby łapał w usta odłamki porcelany, by później spróbować je dopasować…
Otworzył oczy...Jego wzrok był rozbiegany...Próbował znaleźć w otaczającym go miejscu jakiejkolwiek rzeczy należącej do jego znajomych…Cokolwiek…
- To bezużyteczne – Usłyszał „wietrzny głos” - Nie był pewien czy był prawdziwy.
- Co mam robić? - Zapytał. W tej chwili nie był nawet pewny czy mówi w myślach czy słownie.
Słyszał szum…. Brzęczenie…Miał wrażenie, że słyszy dźwięk poruszającej się trzciny…
- Witaj w świecie snów! Pogromco koszmarów! - Słowa te zaczęły odbijać się o ściany w jego komnatach umysłu!

Ciemność...Zapach stęchlizny...Trudność w poruszaniu się palcami?...Co jest?!...Nawet głębszy wdech spowodowany irytacją wydał się trudniejszy niż zazwyczaj. Całą siłę woli użył do otwarcia oczu. Poczuł się jakby oglądał starodawny film, w którym, w końcu „klapka” raczyła wskoczyć na swoje miejsce. Obraz, który pojawił się przed nim był zbyt wyraźny...naprawdę! Dostrzegł...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej