Metalowa ręka Melanie miarowo postukiwała o żelazne skrzydło gryfa.
Dosyć długo krążyli już nad tym blokowiskiem, więc Melanie doszła do wniosku, że chwilowo są bezpieczni. Gryf lekko skierował głowę w dół i szeroko rozprostował swoje piękne, złotoczerwone skrzydło w kolorze jesiennych liści oraz paskudny kawał żelaznej blachy, która zastępowała drugą kończynę.
Lekko wylądowali na płaskim dachu czteropiętrowca.
Pod blokiem było słychać jakieś nieartykułowane okrzyki oraz dźwięk tłuczonego szkła.
Melanie wraz z gryfem nie znali tego świata i nie potrafili ogarnąć tego co tu się dzieje.
Pochodzili z epoki wiktoriańskiej, więc jak do cholery jasnej jeszcze żyją?
Otóż od tego zaczęły się ich wszystkie problemy... są ścigani przez maga za podróże w czasie.
Melanie zeszła ze swojego pupila, spuściła nogi wzdłuż ściany bloku i schowała twarz w dłoniach.
dlaczego zawsze my?, zapytała sama siebie. Szybko uniosła twarz i popatrzyła na swoją metalową rękę. Była bardzo uciążliwa.
Lepsza metalowa niż żadna, powtarzała zawsze. Mag rzucił czar na nią i gryfa, który sprawiał, że prawa kończyna zaczęła gnić, na całe szczęście odnalazł ich szogun i wstawił im te diabelskie kawały blach. Melanie tego nie pamięta, bo była nieprzytomna już wtedy, gdy zostali znalezieni.
-lecimy?- skinęła głową na gryfa.
Zwierzę kiwnęło i lekko pochyliło skrzydło, żeby jego właścicielka mogła się łatwo wspiąć.
Melanie z gracją baletnicy wskoczyła na swojego pupila.
W tym właśnie momencie zza bloku zmaterializował się mag.
To koniec, pomyślała Melanie...

Metalowa ręka Melanie miarowo postukiwała o żelazne skrzydło gryfa.
Dosyć długo krążyli już nad tym blokowiskiem, więc Melanie doszła do wniosku, że chwilowo są bezpieczni. Gryf lekko skierował głowę w dół i szeroko rozprostował swoje piękne, złotoczerwone skrzydło w kolorze jesiennych liści oraz paskudny kawał żelaznej blachy, która zastępowała drugą kończynę.
Lekko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Knox rozglądał się po stacji kolejowej w poszukiwaniu swojego największego przeciwnika, szoguna Longa Liu. Czuł, a raczej był niemal pewny że on też tu jest, i szuka tego samego co on. Mimo swojego długiego żywota w którym poznał prawie wszystkie oblicza ludzkości Long Liu stanowił dla niego zagadkę. I to niezbyt przyjemną. Razem ze swoim wrogiem przybyli do czasów wiktoriańskich by odzyskać przedmiot, który może zmienić przyszłość, czarną mechaniczną figurkę gryfa ukrytą gdzieś niedaleko nich.

— Już się zastanawiałem gdzie powinienem cię szukać tu, w więzieniu, czy...na końcu mojego ostrza. — Long Liu zamachnął się swoją kataną w kierunku maga, ale ten przewidział jego ruch i nim się zorientował już stał za zamachowcem trzymając go w swojej magii.

— Czemu zawsze tyle gadasz, mógłbyś... — Knox niedokończył bo jego uwagę zwrócił szyld pobliskiej restauracji o nazwie " Czarny Gryf". Na witrynie lokalu głową machała do przechodniów czarna istota o rubinowych oczach. Znalazł go wreszcie. Po tylu poszukiwaniach. Na jego nieszczęście Long Liu również go zauważył próbując się wyrwać z pułapki maga.

Knox rozglądał się po stacji kolejowej w poszukiwaniu swojego największego przeciwnika, szoguna Longa Liu. Czuł, a raczej był niemal pewny że on też tu jest, i szuka tego samego co on. Mimo swojego długiego żywota w którym poznał prawie wszystkie oblicza ludzkości Long Liu stanowił dla niego zagadkę. I to niezbyt przyjemną. Razem ze swoim wrogiem przybyli do czasów...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

– Zabiłam szoguna – oznajmiła Olivia głośno, bo gdy tylko o tym myślała, wydawało jej się to zbyt absurdalne.
Okazało się, że powiedzenie tego na głos niewiele zmieniło. A na podłodze w jej pracowni leżał trup bardzo ważnej osobistości i nie chciał być mniej realny, mimo że Olivia usilnie zamykała i otwierała oczy.
Mechaniczny gryf z metalicznym brzękiem podszedł do ciała i je obwąchał.
– Tak jakbyś coś czuł przez ten blaszany nos – warknęła do niego Olivia, na co gryf zareagował parsknięciem i wrócił do badania szoguna.
Dziewczyna przypadła do stołu roboczego i po raz setny przeczytała instrukcje zaklęcia, ale wciąż nie mogła znaleźć błędu. W końcu zrzuciła księgę na podłogę, stwierdzając, że ta cała magia jest o kant dupy potłuc i po co ona w ogóle się tym zajmowała, trzeba było sadzić brukiew.
Księga huknęła o podłogę i wtedy wydarzyły się dwie rzeczy. Gryf odskoczył przerażony, waląc o ścianę ogonem, który odpadł, siejąc po podłodze gradem śrubek i przekładni. A szogun poderwał się do pozycji siedzącej i krzyknął. Olivia również krzyknęła. Gryf też chciałby krzyknąć, ale nikt nie wyposażył go w mechanizm głosowy, więc tylko brzęknął metalicznie.
Szogun poderwał się na nogi, rozejrzał i jego wzrok padł na Olivię. Ewidentnie był wściekły, ale powstrzymywał się od wybuchu, jak na dostojnika przystało. Otrzepał się i oznajmił:
– Na pewno znajdę w tym mieście maga, który będzie w stanie odesłać mnie do mojego czasu.
Nie oglądając się już na nic, wyszedł z pracowni, trzaskając drzwiami. Zszokowana Olivia dopiero po chwili odzyskała głos.
– Co z moją zapłatą? – zawołała w przestrzeń, a potem zrezygnowana popatrzyła na gryfa. – Chyba przez następny tydzień znowu będziemy żreć brukiew.

– Zabiłam szoguna – oznajmiła Olivia głośno, bo gdy tylko o tym myślała, wydawało jej się to zbyt absurdalne.
Okazało się, że powiedzenie tego na głos niewiele zmieniło. A na podłodze w jej pracowni leżał trup bardzo ważnej osobistości i nie chciał być mniej realny, mimo że Olivia usilnie zamykała i otwierała oczy.
Mechaniczny gryf z metalicznym brzękiem podszedł do ciała i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Stoi na stacji lokomotywa...
Zapytacie skąd się tam wzięła. Ludzkość poszła aż tak na przód! Przecież to niemożliwe...
No tak, człowiek przecież nie mógł ot tak wymyślić maszyny parowej.
To musiała być przecież magia...

Do tej pory można było poruszać się w dowolne miejsce na gryfie i nikt nie robił z tym problemów. Nikt, oprócz pięknych dam, które nie chciały ubrudzić swoich sukien, zresztą, trudno im było wejść na tak wielkie zwierzę!
Lęk wysokości też robił swoje. Więc trzeba było coś z tym zrobić.

Wszystkie genialne pomysły przychodzą przy odpoczynku. Newton odkrył prawa grawitacji leżąc pod drzewem, a Archimedes prawo wyporu kąpiąc się w wannie.
James Watt, po grubo skrapianej imprezie w końcu położył się do łóżka.
Świat zaczął wirować, niczym podróż na chorym gryfie.
Zasnął, a we śnie przyszedł do niego szogun oznajmiając:
"Ty Synu, wymyślisz pojazd na parę, będzie on jeździł po torach i przewoził setki ludzi na raz. To od Ciebie zależy przyszłość ludzkości".
Obudził się przerażony.
-Jak ja mam to zrobić? Przecież to niemożliwe!

I w tedy przypomniał sobie bajkę z dzieciństwa, którą czytała mu mama. O wielkim magu, który daje mądrość. Haczyk w tym, że musimy wiedzieć jaką mądrość chcemy stworzyć.

Przemierzył 7 gór, 7 lasów i 7 rzek, aż dotarł do jaskini maga.
Odnalazł go tam i poprosił o mądrość do zbudowania maszyny parowej do przewożenia setek ludzi.
Nastała światłość.
Jego umysł rozjaśnił się i wrócił do domu. Od razu wziął się za opracowywanie schematów i konstrukcje.

I tak o to dzięki niemu kobiety mogły się poruszać w pięknych sukniach tak jak i ludzie z lękiem wysokości ;).

Stoi na stacji lokomotywa...
Zapytacie skąd się tam wzięła. Ludzkość poszła aż tak na przód! Przecież to niemożliwe...
No tak, człowiek przecież nie mógł ot tak wymyślić maszyny parowej.
To musiała być przecież magia...

Do tej pory można było poruszać się w dowolne miejsce na gryfie i nikt nie robił z tym problemów. Nikt, oprócz pięknych dam, które nie chciały ubrudzić...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Siedzieli w jakimś dawno opuszczonym magazynie, światło ledwie przebijało się przez brudne szyby, a nawet te okna, które były wybite dostarczały niewiele światła, bo tą część miasta zasnuwał wieczny smog.

Gryf spał na kartonach jego potężna klatka piersiowa unosiła się i opadała miaro. Mag przeglądał jakąś księgę, gładząc długą siwą brodę, a Szogun delikatnie odłożył świeżo naostrzony miecz i wziął się za demontaż i konwersacje swojej mechanicznej nogi. Tryby poruszały się w niej z cichym szumem, lekko i delikatnie, ale często trzeba było je oliwić, by zachować ten stan.

Gdy Szogun skończył swoje zadania, zwrócił się do Maga.
- Co teraz?
- Musimy dostać się do pałacu, polecimy gryfem ponad chmurami, omijając straże i zanurkujemy wprost do sali tronowej podczas obrad, a ty odzyskasz władzę.
- Mają mnie za zdrajcę.
- Więc lepiej wymyśl jak im to udowodnić.
- Haha, bardzo zabawne, taki stary, siwy dziad jak ty powinien wiedzieć, że nas zabiją.
- Nie jeśli udowodnisz, swoją niewinność.
- Niby jak?
- Młody Szogunie, a czy twoja noga nie jest wystarczającym dowodem.

No tak noga! - pomyślał Szogun - Kryształy zasilające musiały przechwycić sygnał z Wieży Grzmotów, w sektorze dziesiątym dzięki temu da się udowodnić, gdzie byłem podczas zamachu. Nienawidziłem tej inwigilacji zdalnego przesyłu mocy, ale teraz ona uratuje moje życie i honor

- Ruszamy! Już ja się policzę z tym co chcieli mnie wrobić! Pora połamać trochę trybów!

Siedzieli w jakimś dawno opuszczonym magazynie, światło ledwie przebijało się przez brudne szyby, a nawet te okna, które były wybite dostarczały niewiele światła, bo tą część miasta zasnuwał wieczny smog.

Gryf spał na kartonach jego potężna klatka piersiowa unosiła się i opadała miaro. Mag przeglądał jakąś księgę, gładząc długą siwą brodę, a Szogun delikatnie odłożył...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Jam jest światłość! - zawołał Matt unosząc dłoń z rozpostartymi palcami ku niebu, gdy nagle z okolicznych lamp oświetlających zatłoczone nadal ulice posypał się snop iskier, a na jego ręku zatańczył nieśmiały płomyk przygasającego ognia. Niecodzienna w tym świecie, aczkolwiek dobrze już znana jego towarzyszowi moc, jaka drzemie w młodym magu, po raz kolejny nakazała pokornie oddać mu cześć. Mimo, iż był on potężnym stworem, to jednak energia jaka emanowała z drobniejszego ciała Matt'a przytłaczała go, aż do rozmiarów pluszowej zabawki. Być może dlatego, że Gryf zachował jedynie wygląd rodem z epoki wiktoriańskiej? Dlaczego więc Mag stał się centrum siły, jakby posiadł całe niebo?
- Jak to możliwe, że nikt nie spostrzegł naszej obecności? Aniele ukaż mi Szoguna Ciemności, który strawił umysły tych niewinnych istot! Pokaż mi jego siłę! - zakrzyknął Matt. Pogrążony był w niezwykłym żalu, gdyż nauczył się żyć w tym mieście, w tych czasach skomputeryzowanego społeczeństwa, gdzie ludzie tworzyli postacie magów w grach, a on stał tuż obok o wiele doskonalszy, lecz nikt nie słyszał jego wołania.
- Nie ujrzysz mnie, póki nie staniesz się wolny - usta Anioła wyśpiewały melodyjnym głosem przekaz od Szoguna.
- Wolność stała się Twoją domeną przyjacielu - wyszeptał czule do Gryfa gładząc jego delikatne pióra na głowie - Ten kto Ci ją podarował skutecznie przejrzał nasz plan odtrucia wypranych mózgów tych niewinnych dusz.
Gryf podał swoją łapę Magowi, na której rozbiła się wielka, jak groch orla łza.
Jeśli tylko odzyskają możność dawnej współpracy, wykryją truciznę, która spływała z czary trzymanej w dłoniach Szoguna na niczego nieświadomych mieszkańców kilkutysięcznego miasta.

- Jam jest światłość! - zawołał Matt unosząc dłoń z rozpostartymi palcami ku niebu, gdy nagle z okolicznych lamp oświetlających zatłoczone nadal ulice posypał się snop iskier, a na jego ręku zatańczył nieśmiały płomyk przygasającego ognia. Niecodzienna w tym świecie, aczkolwiek dobrze już znana jego towarzyszowi moc, jaka drzemie w młodym magu, po raz kolejny nakazała...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]71584|Jay Kristoff[/authorPhoto] Jay Kristoff[authorLink]71584|Jay Kristoff[/authorLink]
 [authorPhoto]30073|Aleksandra Janusz[/authorPhoto] Aleksandra Janusz[authorLink]30073|Aleksandra Janusz[/authorLink]
Tancerze Burzy[bookLink]4822865|Tancerze Burzy[/bookLink]
Dom wschodzącego słońca[bookLink]4822836|Dom wschodzącego słońca[/bookLink]

 [authorPhoto]71584|Jay Kristoff[/authorPhoto] Jay Kristoff[authorLink]71584|Jay Kristoff[/authorLink]
 [authorPhoto]30073|Aleksandra Janusz[/authorPhoto] Aleksandra Janusz[authorLink]30073|Aleksandra Janusz[/authorLink]
Tancerze Burzy[bookLink]4822865|Tancerze Burzy[/bookLink]
Dom wschodzącego słońca[bookLink]4822836|Dom wschodzącego słońca[/bookLink]

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post