Kochana Ewuniu!

Doszłam już trochę do siebie po tej całej burzy przeprowadzkowo-uczuciowej, dlatego piszę. Nadal nie mogę uwierzyć, że Rafał mnie zostawił, ale cóż, postaram się nie rozpamiętywać tego dłużej, choć wiem, że nie będzie to łatwe. W każdym razie, wiedz, że tutaj, nad morzem zaczynam wszystko na nowo. Myślę, że ta przeprowadzka to był bardzo dobry pomysł. Kamienica, w której mieszkam ma trzy piętra. Na każdym piętrze są dwa mieszkania, a widok z okien mam przepiękny:) Wyobraź sobie, że zdążyłam już nawet poznać sąsiadów – istna z nich paleta osobowości:
Pod nr 1 – pan Eustachy vel Hilary („gdzie są moje okulary?”) – kiedy szuka swoich okularów, słychać go na wszystkich piętrach!
Pod nr 2 – państwo Nulscy vel Dulscy – władcza żonka, mąż-pantoflarz, a do tego dwie córeczki – niezłe agentki i synalek – bawidamek!!
Pod nr 3 – Jowita vel Lolita ze swoim podstarzałym kochankiem. Najpierw myślałam, że to ojciec z córką, ale okazało się, że to para!
Pod nr 4 – Paweł i Gaweł – bracia – „Paweł spokojny, nie wadzi nikomu, Gaweł najdziksze wymyśla swawole”. Paweł najchętniej, jak ja, siedzi z nosem w książce, Gaweł – kocha imprezy do białego rana!!
Pod nr 5 – Romek i Julka vel Romeo i Julia – młodzi, zakochani, żyć bez siebie nie mogą, potajemnie ślub wzięli, a rodzice są przeciwni ich związkowi. Oby dramatu z tego nie było…
Pod nr 6 – mieszkam ja – ciekawe, jaki przydomek tu otrzymam? Jedno jest pewne – z takim towarzystwem nudzić na pewno się nie będę;)

Pozdrawiam Cię serdecznie i ściskam mocno,
Twoja Laura

Kochana Ewuniu!

Doszłam już trochę do siebie po tej całej burzy przeprowadzkowo-uczuciowej, dlatego piszę. Nadal nie mogę uwierzyć, że Rafał mnie zostawił, ale cóż, postaram się nie rozpamiętywać tego dłużej, choć wiem, że nie będzie to łatwe. W każdym razie, wiedz, że tutaj, nad morzem zaczynam wszystko na nowo. Myślę, że ta przeprowadzka to był bardzo dobry pomysł....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

wtorek 29.05.2018
Zabytkowa kamienica nad klifem - tego mi było trzeba. Na złamane serce najlepszy jest wyjazd, przeprowadzka chociaż chwilowa. Dobrze wyszło, że ciotka Waleria wyjechała akurat teraz do sanatorium. Dzięki temu mogłam zmienić otoczenie, które na każdym kroku przypominało mi o Fryderyku i poznać tę słynną galerię osobowości, która podobno zamieszkuje ową kamienicę.
Jestem tu dopiero drugi dzień, a już widziałam brodatego mężczyznę prowadzącego na smyczy prosiaka. Patrząc na tę parę nie byłam pewna czy to pan wyprowadza świnkę, czy świnka pana..
Wczoraj z kolei wracając z wieczornego spaceru na klatce spotkałam starszą panią, która miała na sobie więcej biżuterii niż ma do zaoferowania niejeden sklep jubilerski. Co śmieszniejsze - kobieta przyodziana była w bluzkę z napisem "ZŁOTKO", który mieścił się na wysokości biustu.
A dziś doznałam kolejnego szoku, powiedziałam dorosłemu mężczyźnie zwykłe "dzień dobry", w odpowiedzi usłyszałam dziecięcy, piskliwy głosik, który skojarzył mi się z Myszką Miki.
Nie wiem co ta kamienica w sobie ma, ale bez wątpienia przyciąga nietuzinkowych ludzi. W końcu ciotka Waleria nie bez powodu tu mieszka. Jej kolekcja gipsowych aniołków, które są wszędzie tam, gdzie wzrok sięga - wpisuje się idealnie w ten klimat.
A ja? Co ja tu robię? Może mojej "wyjątkowości" nie widać na pierwszy rzut oka, ale na pewno jestem mistrzynią w przyciąganiu niewłaściwych mężczyzn.
Oj, ktoś puka do drzwi, muszę otworzyć, być może to jakaś kolejna ciekawa osoba, której zachowanie, image czy też hobby - zwali mnie z nóg. Coraz bardziej mi się tu podoba :)

wtorek 29.05.2018
Zabytkowa kamienica nad klifem - tego mi było trzeba. Na złamane serce najlepszy jest wyjazd, przeprowadzka chociaż chwilowa. Dobrze wyszło, że ciotka Waleria wyjechała akurat teraz do sanatorium. Dzięki temu mogłam zmienić otoczenie, które na każdym kroku przypominało mi o Fryderyku i poznać tę słynną galerię osobowości, która podobno zamieszkuje ową...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przeprowadzki to dobry moment na podsumowanie życia. Wprowadzenie się do nadmorskiej kamienicy to odpowiedni czas, żeby pozbyć się wszystkiego, co przypominało mi Marka. Czas rozpocząć nowy rozdział.
Podjechałam autem pod kamienicę. Ot stary budynek jakich tu pełno.
I zaczęło się rozpakowywanie. Jakaś pani siedząca w oknie przyglądała się moim bagażom.
Na progu domu stał przysadzisty mężczyzna mówiący do pluszowego misia.
- To Wojtek- krzyknęła pani z okna. Niegroźny schizofrenik, proszę się go nie bać. Tylko jak nie weźmie leków, bywa z nim wesoło. Mieszka obok panienki.
Skąd ona wie gdzie będę mieszkać? - pomyślałam. I jeszcze to, że jestem panienką, czy to widać?
Nie zdążyłam wnieść nawet części mojego dobytku, a już wścibska pani była na dole.
- Wanda- przedstawiła się. Najstarsza lokatorka tej kamienicy. Rodzina Nowaków mieszka na piętrze. Stary Nowak ciągle pije, a dzieciaki wychowuje ulica. O 19.30 usłyszysz "Ona tańczy dla mnie"- to będzie on i jego wyszukany repertuar.
Helena - moja dawna przyjaciółka z drugiego piętra bywa mniej uciążliwa. Chociaż ja się do niej nie odzywam odkąd 5 lat temu spaliła moją ulubioną patelnię i nie przeprosiła. Pamiętaj, nic jej nie pożyczaj.
Jest też Robert, kawaler- powiedziała podkreślając ostatnie słowo.
Czy aż tak widać po mnie, że brakuje mi mężczyzny?
- Ale nie łudź się- dodała jakby czytała w moich myślach.
- Chyba gej, bo przychodzą do niego sami faceci, niby na karty- puściła do mnie oko.
Zwykła kamienica- pomyślałam rano. Będę tu miała jednak wesoło. Męża tu nie znajdę, ale za to niezły materiał na nową powieść.

Przeprowadzki to dobry moment na podsumowanie życia. Wprowadzenie się do nadmorskiej kamienicy to odpowiedni czas, żeby pozbyć się wszystkiego, co przypominało mi Marka. Czas rozpocząć nowy rozdział.
Podjechałam autem pod kamienicę. Ot stary budynek jakich tu pełno.
I zaczęło się rozpakowywanie. Jakaś pani siedząca w oknie przyglądała się moim bagażom.
Na progu domu stał...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od kilku dni Bianka starała się wprowadzić do mieszkania w starej kamienicy.Nie miała zbyt wielkiego wyboru.Jej skromny budżet nie pozwalał na wiele.Rozstała się z Grzegorzem i uciekła na drugi koniec kraju.Mieszkanie pamiętało czasy głębokiej komuny,a z jego okien rozpościerał się cudowny widok na morze.Kamienica została wybudowana tuż nad klifem i wyglądała jak zachęta dla samobójców.Sami mieszkańcy stanowili barwną menażerię charakterów.Codziennie rano skoro świt budzi ją Pan Gienek,który szuka potwierdzenia na obecność ducha właścicielki kamienicy.Następnie choćby Bianka stąpała na palcach jak balerina,nie jest w stanie ominąć Pani Halinki,która wyskakuje z mieszkania nr 6 i zaczyna swatać ją ze swoim synem po przejściach.Schodząc niżej spotyka małżeństwo Rokitników,którzy o każdej porze dnia mają otwarte drzwi na rozcież.Są jak pułapka rosiczki.Jak cię chwycą,to nie masz wyjścia.Po tym fakcie życie już nigdy nie będzie takie samo!Pod 4 mieszkają dwie podstarzałe bliźniaczk,które zapraszają Biankę do siebie na przymusową przymiarkę sukni,którą specjalnie dla Niej wybrały.Są blogerkami modowymi ,a każdy sprzeciw kala ich artyzm. Biegnąc dalej po schodach odbija się od brzucha Pana Władka, który zawsze jakby czekał na kontakt cielesny. Władek zajmuje całym sobą szerokość klatki schodowej i ominięcie go bez porządnego zagłębienia się w fałdy tłuszczu jest niemożliwe!Gdy jest już na parterze spotyka dwóch„alkowspinaczy”,którzy mieszkają na strychu i co dzień ryzykują swoim życiem,aby się tam dostać,a śpiąc w oparach swoich wydzielin,walczą z wychłodzeniem i regenerują siły.Nikt jednak nie wie,czy kiedykolwiek dotarli na strych.Bianka docierając do drzwi kamienicy,które swoim skrzypem stawiają na równe nogi wszystkich nieboszczyków z pobliskiego cmentarza,wie,że jej dzisiejszy dzień w pracy będzie istną sielanką!

Od kilku dni Bianka starała się wprowadzić do mieszkania w starej kamienicy.Nie miała zbyt wielkiego wyboru.Jej skromny budżet nie pozwalał na wiele.Rozstała się z Grzegorzem i uciekła na drugi koniec kraju.Mieszkanie pamiętało czasy głębokiej komuny,a z jego okien rozpościerał się cudowny widok na morze.Kamienica została wybudowana tuż nad klifem i wyglądała jak zachęta...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Znów przeprowadzka. Tylko As jest przy mnie. Cierpliwy, ciepły, wysłucha, pocieszy. Jeden minus – za dużo futra. Mowa o moim psie, on nigdy nie złamał mi serca. Ale dość ponurych myśli! Wysiadając ze zmęczonej solówki budzę sensację – kobieta w dużym aucie wywołuje zdziwienie, a prowadząca firmę przeprowadzkową, w której jest kierowcą, to szczyt zdumienia.
- Panienka zbłądziła? Dostawa to dalej, będzie widać znak.
- Witam, nie do sklepu, do domu. Wynajmuję mieszkanie na parterze.
- To witam serdecznie, Józef – ukłonił mi się starszy pan w lekko znoszonym garniturze.
-Dziadek! Cho na lody! – woła wisząc na trzepaku dziewczynka. Dmucha balona z gumy do żucia, który pękając oblepia jej nos.
- Pani wybaczy, łakocie wzywają.
Po odejściu pana Józefa zaczynam nosić krzesła. Później stół. Pcham go do krawędzi paki, ale podłoga z licznymi dziurami stawia opór. Gdzie moi pomocnicy? Mieli być godzinę temu!
- Sama chcesz wszystko targać?
Obracam głowę, widzę dziewczynę z irokezem w skórzanej kurtce.
- Czekam na pomoc, ale się spóźniają.
- To czekaj, na razie my pomożemy. Eee! Kajtek, Mania!
Dołączają do niej dziewczyna wpatrująca się w czubek swoich butów przez ogromne okulary i napakowany, wysoki chłopak.
- Kajtek, Mania, ja jestem Gocha.
- Baśka, miło mi.
- O! Jaki cudny psiak! Chodź tu, no co maluchu! – ku mojemu zdziwieniu to paker, który nie wygląda na delikatnego.
- Ty mi się tu nie rozckliwiaj, łap za te graty, dziewczyna nie da rady sama.
Chłopak bez zająknięcia wykonuje polecenie. Będzie ciekawie – za mną dwie godziny, a już tworzy mi się w głowie mała galeria mieszkających tu osobowości.

Znów przeprowadzka. Tylko As jest przy mnie. Cierpliwy, ciepły, wysłucha, pocieszy. Jeden minus – za dużo futra. Mowa o moim psie, on nigdy nie złamał mi serca. Ale dość ponurych myśli! Wysiadając ze zmęczonej solówki budzę sensację – kobieta w dużym aucie wywołuje zdziwienie, a prowadząca firmę przeprowadzkową, w której jest kierowcą, to szczyt zdumienia.
- Panienka...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Już trzeci dzień słyszę ich kłótnie. A miało być tak pięknie w nowym mieszkaniu...
Z dołu wciąż słychać szczekanie psa.Zza ściany małżeńskie kłótnie. A z góry telewizor gra na cały regulator (podobno mieszka tam głucha staruszka).
- Ty nieudaczniku! Znów są przez Ciebie kłopoty! - słyszę krzyk kobiety.
I hałas. Bardzo donośny. No nie, tego już za wiele!
Wychodzę na korytarz i pukam do drzwi sąsiadów.Otwiera rozwścieczona młoda kobieta.
- Słucham? - pyta.
- Czy mogliby Państwo być ciszej? Ostatnio tylko słyszę krzyki i mnie to trochę niepokoi.
- Ojej! Przepraszam bardzo, zawsze tak mamy z Kazikiem przed spektaklem. - odparła.
- Spektaklem? - spytałam.
- Jesteśmy aktorami i jutro nasz wielki dzień w teatrze. Mamy do zagrania sporo scen kłótni, dlatego przepraszam za te krzyki. Postaramy się być ciszej.
- Ok, dziękuję. - odparłam i uciekłam do swojego domu.
A więc aktorzy...Zrobiłam z siebie idiotkę!To ich praca, więc nie powinnam im przerywać. Zrobiło mi się trochę głupio.
Godzinę później pies z dołu wciąż szczekał. Postanowiłam pójść na dół i zapoznać kolejnych sąsiadów...

Już trzeci dzień słyszę ich kłótnie. A miało być tak pięknie w nowym mieszkaniu...
Z dołu wciąż słychać szczekanie psa.Zza ściany małżeńskie kłótnie. A z góry telewizor gra na cały regulator (podobno mieszka tam głucha staruszka).
- Ty nieudaczniku! Znów są przez Ciebie kłopoty! - słyszę krzyk kobiety.
I hałas. Bardzo donośny. No nie, tego już za wiele!
Wychodzę na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wyprowadzka z Warszawy miała być dla Marty początkiem nowego życia. Chciała się znaleźć jak najdalej od Tomka. Zakręciła mapą polski celując palcem w jej obrzeża. Czysty przypadek.
-Słupsk? Czemu nie! Teraz w internacie poszukam mieszkania!
Jak pomyślała tak zrobiła. Oferta była atrakcyjna, pośrednik wspominał coś o klifach i przystani, ale połączenie telefoniczne było słabe i Marta niedosłyszała szczegółów. Zaliczka była pokaźna, ale nie można było zwlekać, taka okazja!
Marta stała teraz przed kamienicą na ulicy Cichej 2 i coś jej się nie zgadzało.
-Pani Marta? Dzień dobry! Czekałem na panią, jestem tutaj gospodarzem. Balcerek, Jan Balcerek!
-Marta Wilk...
-Przepraszam, że nie witam pani chlebem i solą, ale nie mam soli. To znaczy pożyczyłem panu Jarkowi spod trójki, on ciągle coś pożycza i to niby dla kota.
-Ja poproszę tylko o klucz.
-Właśnie! Nie mam klucza! To znaczy nie potrzebny on pani bo w drzwiach nie ma zamka. Pożyczyłem go panu Jarkowi, on ciągle coś pożycza! Ale jest haczyk od środka.
Zdenerwowana Marta ruszyła do środka.
-Zaraz pewnie ktoś do pani przyjdzie.
-Kto niby? Pan Jarek?
-Nowakowie spod dwójki. Zapukają na pewno, są świadkami Jehowy!
Chwilę później Marta była już w swoim mieszkaniu. Założyła haczyk i rozejrzała się po wnętrzu. Wszystko jak na zdjęciach, meble, ściany, podłogi, firanki.
-Rewelacja i to za tak małe pieniądze! Trzeba tylko wpuścić tu trochę światła!
Marta rozsunęła zasłony, widok z okna odebrał jej mowę. Były tu jednak klify i przystań.
Z otwartą buzią Marta wpatrywała się ogromny szyld

Henryk Klif i Ryszard Klif
ZAKŁAD POGRZEBOWY
„OSTATNIA PRZYSTAŃ”

Wyprowadzka z Warszawy miała być dla Marty początkiem nowego życia. Chciała się znaleźć jak najdalej od Tomka. Zakręciła mapą polski celując palcem w jej obrzeża. Czysty przypadek.
-Słupsk? Czemu nie! Teraz w internacie poszukam mieszkania!
Jak pomyślała tak zrobiła. Oferta była atrakcyjna, pośrednik wspominał coś o klifach i przystani, ale połączenie telefoniczne było...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Faceci są wstrętni, ale robią się przydatni w momencie, kiedy ma się cały samochód zapakowany gratami, które trzeba wnieść na trzecie piętro, pomyślała Agata, poddając się już po kilku pierwszych schodkach. Trzecie piętro! Zero windy! Kamienic jej się zachciało...
Zaklęła pod nosem, zaczerpnęła potężny oddech, po czym wzięła się w garść. Mateusz może i złamał ci serce, ale na szczęście inne mięśnie pozostawił w spokoju. Napręż te bicki i do roboty, dziewczyno!
Jak pomyślała, tak też zrobiła. Udało jej się wnieść dwie pokaźnej wielkości (i wagi) torby na pierwsze piętro, robiąc przy tym tyle hałasu, że zarówno z jednych, jaki i z drugich drzwi, wysunęły się ciekawskie twarze.
Pierwszą był staruszek o zbereźnym uśmieszku i ruchliwych oczach, które prześlizgiwały się od jednych krągłości Agaty do drugich. Ochoczo zgłosił się do pomocy, ale kiedy chwycił za torbę, ta ledwo uniosła się pięć centymetrów nad ziemię, a on sapnął przeraźliwie głośno i jeszcze głośniej pierdnął. Agata niezręcznie podziękowała mu za pomoc. Drugą osobą był siedmioletni chłopczyk, który potrafił jedynie eskortować ją do drugiego piętra, męcząc pytaniami kim jest, skąd jest, czemu się tu przeprowadza i czy ma może dzieci w jego wieku do zabawy.
Na drugim piętrze również otworzyły się drzwi.
- Daj, pomogę ci - powiedziała od razu urocza blondynka w podobnym do niej wieku. Sympatyczna, pomyślała Agata, ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, za dziewczyną w drzwiach pojawił się chłopak.
- Mateusz?!
A więc to tutaj mieszka dziwka, z którą mnie zdradziłeś, pomyślała po czym zaczęła się histerycznie śmiać.

Faceci są wstrętni, ale robią się przydatni w momencie, kiedy ma się cały samochód zapakowany gratami, które trzeba wnieść na trzecie piętro, pomyślała Agata, poddając się już po kilku pierwszych schodkach. Trzecie piętro! Zero windy! Kamienic jej się zachciało...
Zaklęła pod nosem, zaczerpnęła potężny oddech, po czym wzięła się w garść. Mateusz może i złamał ci serce, ale...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jak dwoje ludzi się rozstaje, trzeba coś zmienić żeby żyć dalej. Można np. zmienić miejsce zamieszkania.

Paulina to szalona dziewczyna z małej wioski. Kiedyś postanowiła wyrwać i ruszyć w "Wielki Świat" do stolicy naszego pięknego państwa.
Bardzo szybko się oswoiła i bardzo szybko poznała kogoś, kto wypełnił jej serce.

Dominik, Dominik, Dominik. Tylko o nim słyszałam. Przez rok.
A potem. Potem płacz. Ból złamanego serca.

Warszawa była już dla niej za mała, chociaż nigdy nie widziała Europy, ta była dla niej zbyt bliska.
Azja. Chiny.

Uciekła tam. Znalazła pracę w przedszkolu nad morzem.
I mieszkanie. W bloku przy klifach.

Pierwsze wejście. Otwieranie drzwi. Wchodzi do klatki.
Blok ma 4 piętra. Ona mieszka na ostatnim.

Na pierwszym piętrze napisano szczęście- tu muszą zamieszkiwać wiecznie pozytywni ludzie- pomyślała.

Na drugim- smutek- zrobiło jej się przykro, że ktoś jest wiecznie zapłakany.

Na trzecim- nerwy- ktoś tu musi mieć mocną psychikę.

Weszła na swoje- czwarte. A na drzwiach napis- Miłość.
Jak to? To niemożliwe! Uciekłam przed miłością a ona spotyka mnie tu! To cios prosto w serce.
Ale nie ma wyboru. Wchodzi do mieszkania. A tam. W drzwiach. Stoi Dominik.
Tak Paulina i Dominik wrócili do siebie.
Są szczęśliwi, tam daleko. W Chinach.

Jak dwoje ludzi się rozstaje, trzeba coś zmienić żeby żyć dalej. Można np. zmienić miejsce zamieszkania.

Paulina to szalona dziewczyna z małej wioski. Kiedyś postanowiła wyrwać i ruszyć w "Wielki Świat" do stolicy naszego pięknego państwa.
Bardzo szybko się oswoiła i bardzo szybko poznała kogoś, kto wypełnił jej serce.

Dominik, Dominik, Dominik. Tylko o nim słyszałam....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kolejne rewolucja w moim życiu: przeprowadzka. Ale to nic. Już nie takim dawałam radę. Tym razem to stara kamienica. Trochę się sypie, ale podobno ma klimat. Będzie więc może i wiało, i zimno będzie, ale przynajmniej klimatycznie.
Po tygodniu już wszystko wiem.
Na parterze przemiłe małżeństwo staruszków. Ona – do niedawna nauczycielka, on – konserwator windy w pobliskim hotelu. Nierozłączni od lat, hodują papużki nierozłączki i już cztery razy zapraszali mnie na herbatę i ciasto.
Na przeciwko nich jakiś muzyk. Nie wychodzi ze swojego mieszkania. Słychać tylko gitarę i czuć dym papierosowy, zwłaszcza kiedy wychodzę na balkon.
Piętro wyżej rodzinka. Jak z koszmaru. Rodzice, piątka dzieciaków, dwa psy, kot i świnka morska. Świniak raz przyleciał do mnie – mieszkam naprzeciwko nich. A dzieci biegają po schodach w te i wewte, bez opamiętania, jakby na haju. O ile się zorientowałam – matka jest dyrektorem w jakiejś ważnej firmie, a cały etat macierzyńsko-tacierzyński odwala ojciec. Współczuję mu bo 60% jego dzieci za chwilę zacznie sprowadzać do domu nastoletnie miłości, a pozostałe 40% - pójdzie do szkoły i zniesie wszystkie możliwe choróbska.
Nad nami – studenciaki. Imprezka za imprezką, alkohol się leje i tylko w środku tygodnia widzę, jak jeden przez drugiego biega z książkami, jakby miał coś ważnego do zrobienia.
A na samej górze on. Dość tajemniczy, wychodzi wcześnie do pracy w garniturze, chyba jest kimś ważnym. Ale bez nadęcia, bo raz potoczyły mi się ze schodów jabłka, to akurat zbiegał na dół i pomógł mi je pozbierać, i uśmiechnął się, i życzył miłego dnia...

Kolejne rewolucja w moim życiu: przeprowadzka. Ale to nic. Już nie takim dawałam radę. Tym razem to stara kamienica. Trochę się sypie, ale podobno ma klimat. Będzie więc może i wiało, i zimno będzie, ale przynajmniej klimatycznie.
Po tygodniu już wszystko wiem.
Na parterze przemiłe małżeństwo staruszków. Ona – do niedawna nauczycielka, on – konserwator windy w pobliskim...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej