- W Arabii Saudyjskiej to wielbłądy musi mają, a? - zostałam zaatakowana pytaniem, gdy tylko otworzyłam drzwi, w których stała moja nowa sąsiadka.
- Chyba tak - odparłam głupio, bo w lekkim szoku.
- To mieszkała, a nie wie? - zdziwiła się staruszka. Pokiwała głową i odeszła, mamrocząc coś o dzisiejszej młodzieży.
Stałabym tak pewnie długo z opadniętą szczęką, ale przecież pudła same się nie rozpakują.

Obok kamienicy dzieci grały w piłkę. Gdy tylko mnie zobaczyły, wrzasnęły do siebie: „chodu!” i tyle ich widziałam. Staruszek, który siedział na ławce, również wstał nagle i począł kuśtykać w drugą stronę. Dogoniłam go.
- Proszę pana, dlaczego wszyscy mnie tak traktują? - rozłożyłam bezradnie ręce. Staruszek przyjrzał się im uważnie, jakbym, zamiast główki kapusty, dzierżyła w dłoni kałasznikowa.
- Mówi się, że pani terrorystką w tej Arabii Sułtańskiej była - odparł ostrożnie.
- Ja w życiu nie byłam w Arabii Saudyjskiej! - wrzasnęłam. - Kto takie głupoty wygaduje?!
- A bo pani to pierwszego dnia w chuście na głowie z jakimś dywanikiem biegła, to my wszystko, że pani na tym dywaniku to modły do Allaha odprawia - spłoszył się nieco.
- To dywanik łazienkowy był. A chustę miałam, bo słońce parzyło - pociągnęłam nosem. - Ja tutaj z Rudki przyjechałam, bo mój narzeczony mnie zdradzał - rozpłakałam się na dobre.
Jemu się chyba mnie żal zrobiło, bo zbliżył się i poklepał po plecach.
Następnego dnia znalazłam w skrzynce list z załączonym zdjęciem, na którym byłam ja i ten miły starszy pan.

Ty żmijo jadowita, odczep się od mojego męża!

Coś czuję, że czeka mnie ciężki czas.

- W Arabii Saudyjskiej to wielbłądy musi mają, a? - zostałam zaatakowana pytaniem, gdy tylko otworzyłam drzwi, w których stała moja nowa sąsiadka.
- Chyba tak - odparłam głupio, bo w lekkim szoku.
- To mieszkała, a nie wie? - zdziwiła się staruszka. Pokiwała głową i odeszła, mamrocząc coś o dzisiejszej młodzieży.
Stałabym tak pewnie długo z opadniętą szczęką, ale przecież...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z ciężkimi bagażami w rękach i nie mniej cięższymi myślami w głowie, stoję pod wiekową kamienicą, i jak zaklęcie powtarzam słowa człowieka, od którego kupiłam mieszkanie: tu każdy odnajdzie miłość. A, że ja swoją zgubiłam, nie zaszkodzi pomóc losowi, wprowadzając się właśnie tutaj. Z nadzieją lepszego jutra robię więc krok do przodu, gdy nagle z drzwi wyłania się mój przyszły sąsiad krzycząc coś do mnie uparcie. Człowiek ten macha rękami, pokazując mi palcem, że nie tutaj, że nie tędy, że chyba nie mogę tak przejść po trawniku. Wycofuję się więc, a w tej samej chwili z prędkością światła mija mnie dziwne, małe coś, z wyglądu podobne do wydry, trochę do jamnika, depcząc i skacząc po trawie.

-To tylko tchórzofretki, pani się nie boi! – krzyczy starsza pani, wyłaniając się zza rogu.

Mijam trawnik, chcę wejść do środka, ale powstrzymuje mnie dźwięk. Spoglądam w prawo i dostrzegam trzech mężczyzn z tamburynem. Zaczynają swój koncert, a w oknach pojawia się publiczność. Jest babcia w zielonych włosach i młody pan z fedorą na głowie. Są bliźniacy, tańczący na parapecie i kobieta śpiewająca w dziwnym języku. Chwytam za telefon:

- Dzień dobry! Co mi pan sprzedał? Chciałam spokoju, chciałam szczęścia, a sprzedał mi pan mieszkanie w dziwnym miejscu, z dziwnymi ludźmi. Chcę zwrotu pieniędzy!

- Droga pani, szukała pani miłości i gwarantuję, że znajdzie ją pani w ciągu tygodnia. Miłości nie tylko do ludzi, ale też do zwierząt, muzyki, przyrody, sztuki, czy tańca. Spoglądając na klif, który widać z każdego okna, pozna pani siebie naprawdę. Jest pani gotowa?

Z ciężkimi bagażami w rękach i nie mniej cięższymi myślami w głowie, stoję pod wiekową kamienicą, i jak zaklęcie powtarzam słowa człowieka, od którego kupiłam mieszkanie: tu każdy odnajdzie miłość. A, że ja swoją zgubiłam, nie zaszkodzi pomóc losowi, wprowadzając się właśnie tutaj. Z nadzieją lepszego jutra robię więc krok do przodu, gdy nagle z drzwi wyłania się mój...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Edyta zawsze marzyła o tym aby mieszkać w Gdańsku. To pragnienie zwielokrotniła lektura książki Skazy Izy Żukowskiej. Edyta była w związku z mężczyzną, który za nic nie chciał słyszeć o Gdańsku. W każdym bądź razie ten związek nie przetrwał próby czasu, bo Michał zakochał się w swojej koleżance ze studiów i ją zostawił. Nic ją już nie trzymało w domu. Decyzja nabrała tempa i już Edyta mieszka w kamienicy w Gdańsku. Postanowiła, że zaprzyjaźni się z sąsiadami, których niewielka gromadka zamieszkuje kamienicę. Edyta upiekła ciasto i zaczęła odwiedzać sąsiadów z poczęstunkiem. Wszyscy sąsiedzi byli czymś zajęci. Jeden z nich bawił się z psem, drugi rozmawiał z papugą, a jeszcze inny grał na skrzypcach, ale nikt tego dnia nie piekł ciasta dlatego wszyscy przyjęli Edytę i jej ciasto z radością.

Edyta zawsze marzyła o tym aby mieszkać w Gdańsku. To pragnienie zwielokrotniła lektura książki Skazy Izy Żukowskiej. Edyta była w związku z mężczyzną, który za nic nie chciał słyszeć o Gdańsku. W każdym bądź razie ten związek nie przetrwał próby czasu, bo Michał zakochał się w swojej koleżance ze studiów i ją zostawił. Nic ją już nie trzymało w domu. Decyzja nabrała tempa...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jej wzrok lustrował po raz setny, stojącą przed nią małą kamienice. Nawet krople deszczu, które spadały coraz szybciej i w większej ilości jej nie przeszkadzały. Nie przejmowała się nawet, że jej wszystkie rzeczy, jakie posiadała właśnie mokły. Jej ciemnozielona, prosta sukienka już od kilkunastu minut wsiąknęła wszelkie krople wody, jakie tylko zdołała.

A ona wciąż patrzyła na kamienice, która - o zgrozo!!! … To nie jej wygląd ją przerażał, wręcz przeciwnie, pomalowana była barwami tęczy, gdzieniegdzie dostrzegła doniczki z kwiatami, których nie potrafiła nazwać (no cóż kwiaty w jej rękach ciągle kończyły przedwczesną śmiercią). To co ją przeraziło to jej położenie. Stała ona bowiem na samej skarpie klifu, w dodatku pod takim kontem, jakby miała się zaraz zsunąć w przepaść.

Dziewczyna zmięła w ręku kartkę z adresem. Wybór nie trwał długo. W półgodziny powrzucała swoje wszystkie rzeczy do pudełek, poszukała w internecie ogłoszenia wolnego mieszkania (najtańszego) i wsiadła w taksówkę, nie oglądając się ani razu na mieszkanie jej byłego już chłopaka.

Teraz czuła się jednak, jakby trafiła z deszczu pod rynnę. Cóż padający deszcz dodawał dramaturgi.

Kolejną rzeczą, która ją zniechęcała to słowa taksówkarza.
- Nie ciekawe miejsce, a sąsiedzi dziwni: starsza pani z czterema kotami, małżeństwo, które upiera się, że pod ich wycieraczką jest tajne przejście, kobieta wyglądająca przez okno codziennie o 6 rano, mężczyzna przesadzający ciągle te same kwiatki i …

- Może ci pomóc – usłyszała obok głęboki męski głos.

„A to zapewne Pan Tajemniczy” pomyślała.

Jej wzrok lustrował po raz setny, stojącą przed nią małą kamienice. Nawet krople deszczu, które spadały coraz szybciej i w większej ilości jej nie przeszkadzały. Nie przejmowała się nawet, że jej wszystkie rzeczy, jakie posiadała właśnie mokły. Jej ciemnozielona, prosta sukienka już od kilkunastu minut wsiąknęła wszelkie krople wody, jakie tylko zdołała.

A ona wciąż...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od przeprowadzki Aldony, minęły już dwa miesiące. Dziewczyna była bardzo zadowolona ze swojej decyzji. Po zawodzie miłosnym musiała coś zmienić. Zmiana mieszkania okazała się strzałem w 10. Kamienica była stara i nieduża, ale bardzo urocza. Miała coś w sobie magicznego, jakby była z innego świata.
Aldona obawiała się trochę nowych sąsiadów. Była bardzo nieśmiała i z trudem nawiązywała nowe znajomości. To dlatego zdrada Bartka tak bardzo ją bolała. Musiała bardzo pracować nad swoim związkiem. Związkiem, który okazał się bez przyszłości.
Obawy okazały się jednak bezpodstawne. Aldona zyskała niezwykłych sąsiadów. Najbardziej polubiła Panią Alę, żywiołową sześćdziesięciolatkę, którą swoją energią zawstydziłaby nie jednego nastolatka. Chodziła nie tylko na pilates, ale taż na basen i na tor rolkowy z muzyką disco.
Kolejną osobą z „ zaczarowanej kamienicy” jak Aldona ją określiła, była Zuzanna
młoda dziewczyna z pokaźnym irokezem na głowie i paroma tatuażami. Początkowo była do niej trochę uprzedzona, ale potem zmieniła o niej zdanie, kiedy zobaczyła jej pokaźną kolekcję aniołów i delfinów.
Jednak najbardziej dziwacznym mieszkańcem kamienicy, był Pan Zdzichu. Mężczyzna kochał literaturę i filmy fantastyczne. Co jakiś czas przebierał się też za postać z książki lub komiksu. Raz nawet pojechał na Festiwal Fantastyki Pyrkon w Poznaniu. Sąsiedzi widzieli, go wtedy w przebraniu Lorda Voldemorta. Z takimi sąsiadami nie sposób się nudzić i martwić- pomyślała Aldona.

Od przeprowadzki Aldony, minęły już dwa miesiące. Dziewczyna była bardzo zadowolona ze swojej decyzji. Po zawodzie miłosnym musiała coś zmienić. Zmiana mieszkania okazała się strzałem w 10. Kamienica była stara i nieduża, ale bardzo urocza. Miała coś w sobie magicznego, jakby była z innego świata.
Aldona obawiała się trochę nowych sąsiadów. Była bardzo nieśmiała i z trudem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]61105|Gabriela Gargaś[/authorPhoto] Gabriela Gargaś[authorLink]61105|Gabriela Gargaś[/authorLink]
 [authorPhoto]19050|Agnieszka Krawczyk[/authorPhoto] Agnieszka Krawczyk[authorLink]19050|Agnieszka Krawczyk[/authorLink]
Minione chwile[bookLink]4818555|Minione chwile[/bookLink]
Kamienica pod Szczęśliwą Gwiazdą[bookLink]4821735|Kamienica pod Szczęśliwą Gwiazdą[/bookLink]

 [authorPhoto]61105|Gabriela Gargaś[/authorPhoto] Gabriela Gargaś[authorLink]61105|Gabriela Gargaś[/authorLink]
 [authorPhoto]19050|Agnieszka Krawczyk[/authorPhoto] Agnieszka Krawczyk[authorLink]19050|Agnieszka Krawczyk[/authorLink]
Minione chwile[bookLink]4818555|Minione chwile[/bookLink]
Kamienica pod Szczęśliwą Gwiazdą[bookLink]4821735|Kamienica pod Szczęśliwą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej