Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

MrsAngel
Inka
Agata987651
Roler
Mirta

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

MrsAngel
Inka
Agata987651
Roler
Mirta

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

-Obiecuję, że wrócę po ciebie- mówię, a drzwi przede mną się zatrzaskują. Do oczu napływają mi łzy, straciłam najważniejszą osobę w moim życiu.


Rok 2340. Minęło 10 lat. Gdzie ona teraz może być? Jak wygląda? Czy myśli o mnie? Zadaję sobie te pytania od tylu lat, a nadal nie poznałam odpowiedzi.

Telefon do pani, panno Megan- mówi i podaje mi słuchawkę
-Słucham?- mówię i czekam na odpowiedź
-Amelia czeka na ciebie na Regent Common, czas start- usłyszałam, a połączenie przerwano
-Przepraszam, muszę pilnie wyjść- mówię i nie czekając na odpowiedź Tomasa wybiegam z jego gabinetu, a następnie z budynku. Wsiadam w jedną z taksówek i próbuję przekonać kierowcę, aby jechał jak najszybciej, na podaną ulicę.

Uczucia, które towarzyszą mi w tym momencie są nie do opisania. Strach, lęk, nadzieja. Zdaję sobie sprawę, że wszystko może się zdarzyć.
Na miejsce docieram po 30 minutach. Płacę, wychodzę z taksówki i staję przed budynkiem.
Duży, potężny dom, otoczony drzewami. Od jego dachu odbijają się krople deszczu, ich dźwięk jest równy biciu mojego serca w tym momencie. Podchodzę do drzwi. Zapukać? A może po prostu wejść, biję się z myślami.
Pukam- nikt nie odpowiada. Pociągam- drzwi zamknięte.
Zaczynam płakać.
Zauważam kartkę leżącą na stoliku na tarasie.
,, Co można zobaczyć tylko raz w minucie, dwa razy w momencie, ale nigdy w chwili?, jeżeli zgadniesz, będziesz krok bliżej do swojego celu''
Zastanawiam się dłuższą chwilę. Dochodzę do wniosku, że nie wiem.

Wracam do domu i kładę się do łóżka. Wybija północ. Wiem. Chodzi o ,,M''. Moje ulubione miejsce w parku. Jest tam żywopłot wycięty właśnie w tą literę.
Sprytnie to rozegrałeś.
Następnego dnia rano jadę w miejsce, które odgadłam w nocy.
Jestem. Zgaduję, że będzie tu kolejna karteczka ze wskazówką. No i jest.
,,Wymienisz dzięki temu wszystkie swoje wady, wszystkie swoje problemy. Jest to łącznik używany zbyt często przez ciebie, uwierz''
Przeczytałam i okej, to robi się dziwne. To musi być osoba, która chociaż w małym stopniu mnie zna. Znana mi osoba wie, gdzie jest Amelia.
Nad tą zagadką długo się nie zastanawiałam, chodzi o ,,I''. Wiele osób mówi mi, że nadużywam tego spójnika.
Miejsce? Księgarnia. InBook.
Jedziemy.

Po kilku minutach chodzę już między półkami. Kiedy znajduję kartkę na dziale z kryminałąmi, stwierdzam, że ta osoba musi mnie znać bardzo dobrze.

,, otwórz na pierwszej stronie książkę tą, a potem 2 razy napisz literę tą. Możesz dodać lub też nie''
Na pierwszej stronie widzę duże R. Piszę dwa razy. MIRR... Dłużej zastanawiam się nad drugą częścią zagadki. ,, Możesz dodać lub też nie''.
Wszystko składa się w całość. Po angielsku. Lub-or. MIRROR.
-Mirror...- mówię do siebie pod nosem- stary labirynt luster-oznajmiam z entuzjazmem i rzucam się biegiem w tamtym kierunku.
Szarpię za klamkę, a drzwi wreszcie ustępują. Za chwilę zobaczę moją małą córeczkę starszą o 10 lat. Znów strach, lęk, nadzieja.
Wbiegam do głównego pomieszczenia i widzę 15letnią dziewczynkę. Drobna, malutka. Moja drobna, malutka Amelia. Czekałam na ten moment tyle lat.
Podbiegam do Amelii i mocno ją przytulam.
-Amelia, skarbie- mówię cicho
-Mamo..- mówi i mocno się we mnie wtula.


Zawsze trzeba walczyć do samego końca, o to, co kochamy ponad życie.

-Obiecuję, że wrócę po ciebie- mówię, a drzwi przede mną się zatrzaskują. Do oczu napływają mi łzy, straciłam najważniejszą osobę w moim życiu.


Rok 2340. Minęło 10 lat. Gdzie ona teraz może być? Jak wygląda? Czy myśli o mnie? Zadaję sobie te pytania od tylu lat, a nadal nie poznałam odpowiedzi.

Telefon do pani, panno Megan- mówi i podaje mi słuchawkę
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wsiadł do tramwaju, wysiadł z tramwaju. Czekał nieruchomo.Jego twarz wyrażała spokój, lecz serce tylko czekało ,aby wypuścić szloch wypływający z wodospadu duszy. Szedł dalej,jego zdaniem jak robot, według innych pewnie i lekko. Z każdym krokiem czuł się coraz gorzej. Było mu ciężko iść, czuł ,że jego stopy są zrobione z ołowiu. Z każdą sekundą był bledszy. Próbował przyspieszyć kroku ,ale nie potrafił. Nie mógł też go spowolnić. Ale dlaczego?-zastanawiał się w myślach. Przecież zgubił coś, jak zawsze. Ale co? Główkował nadal.Czy to łzy? Nie, one są zawsze przy nim ,lecz co prwda ostatnio ich nie czuje, ani nie widzi. Tak, idzie po łzy. Ale dlaczego musi iść tak beztrosko skoro chce odzykać to co zgubił. Przypomniał sobie,że zgubił też sens dnia ,ale to chyba jeszcze w tramwaju. Hm, może jak znajdę swoje łzy, to też ten sens-pomyślał. Tak więc szedł, ani nie szybko, ani nie wolno. Doszedł wreszcie. Był sam na środku małego zielonego pagórka,nad gołym niebem. Nikigo nie było widać, ani słychać. Był sam i czekał. Na kogo, nie wiedział. Ktoś powienien mu przynieść łzy tutaj. I jego sens dnia przy okazji. Ale nawet jeśli się któś pojawi to wypadałoby się przedstawić. Więc jak mam na imię, kim ja jestem-zaczął się zastanawiać. Przypomniał sobie, zgubił też swoje imię. Musi je znaleźć albo czekać ,aż ktoś mu je przyniesie. Czekał ,więc stojąc spokojnie wśród martwej ciszy.Ściemniło się. Ciemne chmury zakryły błękitne niebo. Zagrzmiało ,a na niebie pojawiły się błyskawice.Deszcz zaczął padać. Piorun uderzył bezpośrednio w niego. Upadł myśląc-wspaniale,teraz też życie zgubiłem.

Wsiadł do tramwaju, wysiadł z tramwaju. Czekał nieruchomo.Jego twarz wyrażała spokój, lecz serce tylko czekało ,aby wypuścić szloch wypływający z wodospadu duszy. Szedł dalej,jego zdaniem jak robot, według innych pewnie i lekko. Z każdym krokiem czuł się coraz gorzej. Było mu ciężko iść, czuł ,że jego stopy są zrobione z ołowiu. Z każdą sekundą był bledszy. Próbował...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- To tutaj? - zapytała Czarodzieja, wytężając wzrok. - Nic nie widzę.
Stali na brzegu stromego urwiska, a Wybrana na próżno usiłowała dostrzec coś pośród kłębiących się nad otchłanią gęstych mgieł. W końcu ujrzała niewyraźne zarysy kamiennych słupów majaczących w oddali. Były ich tysiące.
- Dlaczego chciałaś przybyć do Krainy Samobójców, Pani?
Przez twarz Wybranej przemknął cień.
- Mam nadzieję znaleźć tu mojego przyjaciela, z którym nie zdążyłam się pożegnać – odpowiedziała cicho.
Wówczas do brzegu podpłynęła posępna łódź. Przewoźnik Dusz w długiej szacie z kapturem czekał w milczeniu, stojąc nieruchomo z wiosłem w dłoni. Wybrana wsiadła ostrożnie.
- Żegnaj, Pani – Czarodziej ukłonił się z szacunkiem, uchylając cylindra, a następnie owinął się peleryną i zniknął.
Łódź płynęła powoli wśród mgieł. Kamienne słupy to pojawiały się, to znikały z pola widzenia Wybranej. Teraz mogła je już dostrzec nieco wyraźniej. Na jednych płonęły ogniska, wokół których siedziały skulone postaci w łachmanach; na innych widziała jedynie kupki popiołu. Gdy łódź zatrzymała się w końcu przed jednym ze słupów, podziękowała Przewoźnikowi i wysiadła. Wokół ogniska płonącego słabym blaskiem siedziała tyłem do niej samotna postać.
- Marcus? - zapytała niepewnie.
Postać odwróciła się. W jej wymizerowanej twarzy o zapadłych policzkach i podkrążonych oczach rozpoznała swego przyjaciela.
- Wróciłaś po mnie - wyszeptał z niedowierzaniem, a w jego oczach zabłysły łzy wzruszenia. - Dlaczego?
- Bo kiedy świat się kończy, dobrze jest mieć u swego boku kogoś bliskiego – odparła, uśmiechając się smutno.

- To tutaj? - zapytała Czarodzieja, wytężając wzrok. - Nic nie widzę.
Stali na brzegu stromego urwiska, a Wybrana na próżno usiłowała dostrzec coś pośród kłębiących się nad otchłanią gęstych mgieł. W końcu ujrzała niewyraźne zarysy kamiennych słupów majaczących w oddali. Były ich tysiące.
- Dlaczego chciałaś przybyć do Krainy Samobójców, Pani?
Przez twarz Wybranej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pies, który stracił węch, kot pozbawiony radości życia oraz mysz, która na powrót chciała nauczyć się czytać. Na pozór nic nie mogło ich zbratać. Mimo to stworzyli osobliwą, zgraną drużynę, którą połączył wspólny cel - chęć odzyskania tego, co utracone.
Zwierzęta udały się po poradę do Wróżki Animaluszki. Wróżka poradziła, aby zwierzęta udały się w podróż do króla świata flory i fauny, Floriana. Posiadał on magiczną moc uzdrawiania potrzebujących. Nasi bohaterowie postanowili wziąć sprawy w swoje łapki i udać się przed oblicze władcy, który mieszkał w najwyższym budynku świata - Dubai Fauna Tower.
Dzielne zwierzęta podróżowały ptasimi liniami lotniczymi, leśnym autostopem, a nawet korzystając z linii kreciego metra. Gdy wędrowcy dotarli do celu podróży, bez trudu odnaleźli najwyższy budynek. Ku zaskoczeniu, wieża okazała się być niemal całkowicie opustoszała. Po kilku godzinach błąkania się po pustych korytarzach, ekipa natrafiła na wielbłąda, który sprawował funkcję portiera. Niestety porozumiewał się on tylko w zwierzęcej nowomowie. Dopiero, gdy na miejsce dotarła Sowa-tłumacz, zwierzęta mogły wyłożyć cel swojej wizyty. Ptak był na tyle miły, by niezwłocznie zorganizować spotkanie z wielkim królem. Florian okazał się być bardzo wielkodusznym władcą. Wzruszył się na wieść o smutkach swoich gości i trudach ich podróży. Za pomocą magicznego pilota w mig przywrócił bohaterom to, co niegdyś stracili. Przyjaciele, mimo, iż odzyskali to, na czym im zależało, zdecydowali, że już nigdy się nie rozstaną. Oprócz utraconych zdolności zyskali coś cenniejszego – dar wiecznej przyjaźni.

Pies, który stracił węch, kot pozbawiony radości życia oraz mysz, która na powrót chciała nauczyć się czytać. Na pozór nic nie mogło ich zbratać. Mimo to stworzyli osobliwą, zgraną drużynę, którą połączył wspólny cel - chęć odzyskania tego, co utracone.
Zwierzęta udały się po poradę do Wróżki Animaluszki. Wróżka poradziła, aby zwierzęta udały się w podróż do króla świata...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najpierw poczuła to w skrzelach. Uderzenie gorąca, a potem delikatne łaskotanie, które przeniosło się wzdłóż kręgosłupa aż po sam koniuszek ogona. Dopiero po chwili usłyszała jej śpiew. Nie czuła się tak od setek lat, odkąd Sawa ukradła Perłę z dna morza i skazała ją oraz resztę sióstr na życie na dnie.
Ale teraz znowu to poczuła - obecność Perły. Jej moc ją wzywała. Nie tylko ją, ale też resztę sióstr, które zjawiły się teraz przy niej. Wszystkie podążały w jednym kierunku, skąd czuły łagodny głos i pieszczotę wywołaną energią ulatniającą się z ich skarbu. Hipnotyzujący śpiew zamienił się w skrzek dopiero w momencie, gdy syreny wypłynęły na powierzchnię.
Obejrzała się na siostry. Gdy tylko powietrze owiało ich twarze, skóra im zszarzała, a włosy zaczęły wypadać. Te młodsze z sióstr znów schowały się pod wodę, lecz część z nich nadal pozostawała na powierzchni.
Obróciła się w stronę brzegu. Było pusto. Fale delikatnie muskały plażę, a w powietrzu było czuć woń drzew, z których nie dobiegał nawet szmer. Gdzieś tam była Perła, czuła to. Podpłynęła nieco bliżej, jednak jej siostry nie podążyły za nią. Jedna z nich zawołała ją, prosząc, żeby wróciły.
Zignorowała to.
Gdy dotarła do brzegu, była już całkiem łysa. Wyciągnęła ręce na piasek i zaczęła się czołgać w stronę, z której słyszała skrzek. Jej ogon na powierzchni wydawał się o wiele cięższy niż w wodzie. I wtedy usłyszała strzał, a zaraz potem zapadła ciemność.

-Jesteś pewna, że mięso z tego czegoś wyleczy szefa?
-Tak - odparła z obrzydzeniem Sawa. - Jestem tego pewna.

Najpierw poczuła to w skrzelach. Uderzenie gorąca, a potem delikatne łaskotanie, które przeniosło się wzdłóż kręgosłupa aż po sam koniuszek ogona. Dopiero po chwili usłyszała jej śpiew. Nie czuła się tak od setek lat, odkąd Sawa ukradła Perłę z dna morza i skazała ją oraz resztę sióstr na życie na dnie.
Ale teraz znowu to poczuła - obecność Perły. Jej moc ją wzywała. Nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- To tutaj - wysapał Hive podnosząc wzrok na zamek górujący nad doliną - Mój dom. Lea podążyła za ja jego wzrokiem, a po plecach spłynął jej pot zmieszany z krwią.
Wejścia do zamku strzegły dwa gargulce, których oczy wydawały się śledzić, każdy ruch przy branie. Hive nabrał powietrza w płuca, aby ukoić swoje poszarpane nerwy. Od ponad 10 latu walczył o swój dom, swoje królestwo. Od czasu kiedy przyszli po niego, kiedy wymordowali jego rodzinę, nie było nawet jednej chwili w której nie myślałby o powrocie do miejsca, które było dla niego wszystkim.
Przechodząc szybko przez bramę, ukradkiem spojrzał na dziewczynę. Wydawała się przytłoczona wielkością zamku. Zauważył delikatny tik zaciskanego mięśnia na jej twarzy. Nie powiedział jej wszystkiego. Nie przyznał się, że to wszystko jest jego. Że jest królem.
Z niecierpliwością obeszli zniszczony walkami ogród i przez oświetlony słońcem taras, weszli do zamkowego salonu.
Hive zatrzymał się po środku czekając na uderzenie wspomnień oraz emocji. Wyobrażał sobie tę chwilę od wielu lat. Czekał na przypływ szczęścia, na okrzyk radości, ale nic nie wydobyło się z jego gardła. Przez głowę przelatywały mu słowa "Dom", "Król", "Królestwo" jednak serce pragnęło czegoś innego. I wtedy to dostrzegł. Lea, oświetlona światłem wpadającym przez ogromne okna, wydawała się być nierzeczywista. Serce zabiło mu mocniej i pojął wszystko. Jego dom był tam gdzie ona. Nie ważne gdzie się znajdowali, czy w starym magazynie, czy w leśnej jaskini, tam gdzie była Lea, było jego miejsce. Bez niej, był nikim. Droga, którą przebył rzeczywiście zaprowadziła go do domu - do niej.
Dziewczyna odwróciła do niego głowę, a on zaśmiał się głośno. Był głupcem, że nie dostrzegł tego wcześniej. "Witaj w domu moja Królowo" - powiedział chrapliwym głosem i ruszył w jej kierunku.

- To tutaj - wysapał Hive podnosząc wzrok na zamek górujący nad doliną - Mój dom. Lea podążyła za ja jego wzrokiem, a po plecach spłynął jej pot zmieszany z krwią.
Wejścia do zamku strzegły dwa gargulce, których oczy wydawały się śledzić, każdy ruch przy branie. Hive nabrał powietrza w płuca, aby ukoić swoje poszarpane nerwy. Od ponad 10 latu walczył o swój dom, swoje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mea to elficka piękność, księżniczka.
Mars to przywódca leśnych bożków.
Wybrali się w wspólną podróż by uzyskać władzę i panowanie nad lasem.
Mea i Mars są w podobnym wieku, od dziecka wychowywali się obok siebie i był czas, że byli sobą zafascynowani. Ale lud elfów i leśnych bożków to odwieczni wrogowie. Od dziecka wpajano im, że mają się nienawidzić i z sobą walczyć. Ta podróż to swego rodzaju wyścig. Kto dotrze pierwszy na metę wygrywa wieczne panowanie nad lasem.
Podróż nie była trudna, szczególnie gdy tyle dni musi się spędzić sam na sam z wrogiem, a nawet z nim współpracować.
W końcu dotarli na miejsce, ale nie znaleźli tego czego się spodziewali. W podziemnej komnacie do której dotarli były tylko dwa duże zwierciadła. Gdy Mea stanęła na przeciwko jednego z nich ku swojemu zaskoczeniu ujrzała odbicie Marsa w stroju elfickiego księcia. Gdy Mars staną na przeciwko drugiego zwierciadła ujrzał w nim odbicie Mei w stroju bogini leśnej. Stali tak chwilę wpatrując się z zwierciadła i zrozumieli, że się kochają, tylko gdzieś tę miłość utracili. Spojrzeli na siebie i już wiedzieli jaki będzie ich pierwszy krok po powrocie do swoich klanów.

Mea to elficka piękność, księżniczka.
Mars to przywódca leśnych bożków.
Wybrali się w wspólną podróż by uzyskać władzę i panowanie nad lasem.
Mea i Mars są w podobnym wieku, od dziecka wychowywali się obok siebie i był czas, że byli sobą zafascynowani. Ale lud elfów i leśnych bożków to odwieczni wrogowie. Od dziecka wpajano im, że mają się nienawidzić i z sobą walczyć. Ta...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Była cała obolała, gdyż nienawykła do tak długich wędrówek i spania na leśnej ściółce. Zwykle gładko rozczesane, długie blond włosy, teraz były w kompletnym nieładzie. Tylko myśl o rychłym spotkaniu z ukochanym odpychała zmęczenie.
Szła za swym małym przewodnikiem już trzeci dzień. Chłopiec twierdził, że ślady prowadzą do opuszczonej chatki, ślady, które bardzo ją martwiły - smuga ciągniętego ciała. Uznali więc, że na wszelki wypadek do chaty podejdą po zapadnięciu zmroku. Z każdą chwilą coraz bardziej upewniali się, że chatka nie jest jednak ich celem, była przecież całkowicie zrujnowana, z ogromną wyrwą w dachu. Las przejął teren, niegdyś zapewne będący podwórzem.
Gałązka trzasnęła pod butem dziewczyny. Dźwięk uświadomił im panującą ciszę - gdzie się podział szum strumyka? Gdzie odgłos pohukującej jeszcze chwilę temu sowy?
Chmury powoli odsłoniły księżyc, którego blask oświetlił postać. Stała na tle uroczego, przytulnego domku, otoczonego kwiatowym ogrodem. Pani w czerwonym płaszczu, o czarnych lokach spływających do samej ziemi. W smukłej dłoni trzymała sierp, który uniosła do ust. Oblizując ściekającą z ostrza krew, ukazała znacznie większe od reszty zębów, lśniące kły.
Przewodnika-chłopca nigdzie nie było, ale stracił wszelkie znaczenie. Blondynka, nie mogąc oderwać od niej oczu, nie ruszyła się z miejsca, kiedy się zbliżała. "Ukochany", pomyślała patrząc na umazane krwią usta, "Odnalazłam cię".
Piękna nieznajoma chwyciła ją za włosy i odciągając głowę do tyłu, wpiła się w szyję. Po długiej chwili, pełnej rozkoszy, oznajmiła:
- Zapraszam na ucztę, moje dziecko.

Była cała obolała, gdyż nienawykła do tak długich wędrówek i spania na leśnej ściółce. Zwykle gładko rozczesane, długie blond włosy, teraz były w kompletnym nieładzie. Tylko myśl o rychłym spotkaniu z ukochanym odpychała zmęczenie.
Szła za swym małym przewodnikiem już trzeci dzień. Chłopiec twierdził, że ślady prowadzą do opuszczonej chatki, ślady, które bardzo ją martwiły...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Will powoli otwierał drzwi, w końcu dotarli. Zapomniana biblioteka. Teraz pozostaje tylko znaleźć rozwiązanie.
…
- Możemy już wracać? - Niecierpliwił się Mruk.
- Tu musi coś być.
- Kurz i książki, tyle tu znajdziesz.
- Mógłbyś sprawdzić w infrazji?
- Wiesz, że tego nienawidzę.
- A ty wiesz, jakie to dla mnie ważne.
Mruk skinął z westchnieniem i wyciągnął małą fiolkę z ludzką krwią, po czym jednym haustem wypił zawartość. Przemiana Mruka nie należała do przyjemnych widoków, ale potrzebowali jego zdolności kotołaka. Mruk rozejrzał się po sali i wskazał środek pomieszczenia. Will pośpiesznie starł warstwę szlamu ukazując wyrysowany glif. Aktywował go, a tym samym biblioteka ożyła dziesiątkiem zjaw przeglądających zbiory.
- Czego szukacie w archiwach dusz? – Odwrócili się i ujrzeli czerwoną zjawę, pokrytą delikatnym płomieniem. „O ironio, ifryt strażnikiem ksiąg”, pomyślał Will.
- Szukam sposobu, aby odzyskać moją ludzką formę. Pięć lat temu magiczny eksperyment zmienił mnie w żywiołaka ziemi. Magowie chcieli mnie usunąć, ale uciekłem i od tamtej pory poszukuję sposobu na powrót do normalności.
- Odzyskać? Oj biedna istoto, nie jesteś żywiołakiem ziemi. A tym bardziej nie jesteś człowiekiem. Jesteś golemem ze sztuczną świadomością, opartą na ludzkim umyśle osobnika, którym myślisz, że jesteś.
- Ale… to niemożliwe. Ja pamiętam o mojej żonie, o dzieciach.
- To tylko zaszczepione wspomnienia.
Will uderzeniem glinianej pięści zgniótł glif.

Ciemność.

- Co teraz? – Zapytał Mruk.
Will przywołał w pamięci obraz pięciu magów, którzy go stworzyli.
- Zapolujemy.

Will powoli otwierał drzwi, w końcu dotarli. Zapomniana biblioteka. Teraz pozostaje tylko znaleźć rozwiązanie.
…
- Możemy już wracać? - Niecierpliwił się Mruk.
- Tu musi coś być.
- Kurz i książki, tyle tu znajdziesz.
- Mógłbyś sprawdzić w infrazji?
- Wiesz, że tego nienawidzę.
- A ty wiesz, jakie to dla mnie ważne.
Mruk skinął z westchnieniem i wyciągnął małą fiolkę z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej