Jestem tu chyba od parunastu godzin. Nawet nie wiem jak dlugo. Po długiej i ciężkiej podróży spałam jak kamień. Cicho tu jakby wszyscy pomarli. Nie jakby. Wszyscy nie żyją. Nie słychać tu odgłosów zabawy dzieci; ich śmiechu lub płaczu po zdartym kolanie. Nie słychać narzekań starców na bolace stawy.
Wszyscy pomarli...
NIE! NIE WSZYSCY!
Jestem tu. Silniejsza niż kiedykolwiek. Gotowa do walki, do odbudowy mojego ukochanego miejsca. Sprawię, że mury miasta znowu rozbrzmieja śmiechem i wesołymi krzykami dzieci, ludzie będą mówić o mieście jak o ziemi obiecanej. Moja mała ojczyzna będzie dla nich nadzieją na lepsze życie.
A ci, którzy mnie skrzywdził skonaja w strasznych męczarniach.

Jestem tu chyba od parunastu godzin. Nawet nie wiem jak dlugo. Po długiej i ciężkiej podróży spałam jak kamień. Cicho tu jakby wszyscy pomarli. Nie jakby. Wszyscy nie żyją. Nie słychać tu odgłosów zabawy dzieci; ich śmiechu lub płaczu po zdartym kolanie. Nie słychać narzekań starców na bolace stawy.
Wszyscy pomarli...
NIE! NIE WSZYSCY!
Jestem tu. Silniejsza niż...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-To niesprawiedliwe - powtarzałam sobie od samego rana - Przecież nic złego nie zrobiliśmy. A przynajmniej nic sobie nie przypominam, czym mielibyśmy na to zasłużyć.
-Chodź szybciej i nie marudź - powiedział. Przyspieszyłam.
Stanęliśmy przed wielkimi drzwiami. Przez chwilę wpatrywaliśmy się w nie, nie wiedząc co zrobić.
-Jesteśmy na miejscu - rzekł i otworzył wrota.
Weszliśmy do środka. Pomiszczenie było ogromne. Wyzłacane ściany pokryte były licznymi płaskorzeźbami, a także malowniczymi witrażami. Jak tu pięknie, pomyślałam. Dawno mnie tu nie było.
-Co robimy? - zapytał.
-Nie wiem - przyznałam - Nikogo tu nie ma. Jak na zawołanie do budynku wszedł ksiądz.
-Co wy robicie w kościele o tak wczesnej porze? Do mszy porannej jeszcze parę godzin.
-My.... chcieliśmy.... to znaczy myśleliśmy, że.... - próbowałam wytłumaczyć.
-W sumie to nie powinniśmy. Przepraszamy, już wychodzimy - chłopak postanowił przejąć pałeczkę.
-Zaczekajcie! Nie wyganiam was. Zostańcie! - powiedział ksiądz - Powiedzcie coś o sobie.
-Jesteśmy poważnie chorzy. Uciekliśmy ze szpitala i teraz pewnie wszyscy nas szukają, więc powinniśmy wracać - wyznałam z zakłopotaniem.
-Dlaczego w takim razie uciekliście?
-Bo mamy tego wszystkiego dość. Nie zasłużyliśmy sobie na wczesną śmierć bardziej niż inni. A jednak umrzemy, bo nie ma dla nas ratunku. Ktoś sprawiedliwy by na to nie pozwolił! - krzyknęłam - Jesteśmy tu, bo myśleliśmy, że dokona się jakiś cud i wyzdrowiejemy, ale to niemożliwe. Wiedziałam, że to głupi pomysł.
-A mimo to przyszliście tutaj. Coś kazało wam wstać wcześniej i udać się tutaj, w jakimś celu. Ale tym czymś nie było uzdrowienie. Celem było odnalezienie swojej wiary. Swojej bezpiecznej przystani. Tu nie jesteście samotni. Możecie z Nim porozmawiać. On zawsze wysłucha.
Po tych słowach uświadomiłam coś sobie. A potem wspólnie poszliśmy się modlić.

-To niesprawiedliwe - powtarzałam sobie od samego rana - Przecież nic złego nie zrobiliśmy. A przynajmniej nic sobie nie przypominam, czym mielibyśmy na to zasłużyć.
-Chodź szybciej i nie marudź - powiedział. Przyspieszyłam.
Stanęliśmy przed wielkimi drzwiami. Przez chwilę wpatrywaliśmy się w nie, nie wiedząc co zrobić.
-Jesteśmy na miejscu - rzekł i otworzył wrota.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Bliźniacy w końcu ujrzeli przed sobą pałac z czarnego szkła – zmierzali do niego już sami nie wiedzieli jak długo, na zmianę wątpiąc to znowu odzyskując siły i zmuszając siebie nawzajem do wysiłku. Żaden z nich nie doszedłby tak daleko, gdyby miał iść samotnie.
August przyśpieszył ignorując zmęczenie, zatrzymał się jednak słysząc jak jego brat potyka się i upada.
- Chodź – wysapał, pomagając mu wstać. Rana na nodze Konrada znowu się otworzyła i zaczęła krwawić.
- Zostaw mnie tu – poprosił chłopak; miał trudności w oddychaniu. – Wrócisz po mnie, kiedy już ją zabierzesz.
- Nie. Dasz radę, już prawie jesteśmy.
Podpierając się o siebie nawzajem ruszyli aleją, krok za krokiem, otoczeni jedynie przez pył i wiatr. Pałac lśnił pomimo pochmurnego nieba, kiedy jednak podeszli bliżej, okazał się jedynie ruiną.
- Co? – jęknął Konrad, niemal całkiem tracąc siły.
- Ona na pewno tu jest – zapewnił drugi bliźniak, mocno trzymając go za ramię. – Mamo?
Odpowiedziała im jedynie cisza. Nawet wiatr umilkł.
Weszli głębiej w ruiny i znaleźli się w szerokim pomieszczeniu; ostał się tu jedynie ogromny witraż przedstawiający skrzydlatą postać o złotych skrzydłach i złotej czuprynie. Bez wątpienia był to Lucyfer.
Sala nie była jednak tak pusta, jak z początku sądzili – na środku stała kobieta i nucąc wpatrywała się w podobiznę.
- Mamo?
Gwałtownie się odwróciła i pomimo, iż minęło szesnaście lat, doskonale ich rozpoznała.
- Chłopcy…
- Przyszliśmy po ciebie – August chwycił jej dłoń. – Zabierzemy cię stąd, musisz tylko za nami pójść.
- On mnie nie wypuści – jęknęła.
Konrad spojrzał na witraż.
- Nie będzie wiedział.

Bliźniacy w końcu ujrzeli przed sobą pałac z czarnego szkła – zmierzali do niego już sami nie wiedzieli jak długo, na zmianę wątpiąc to znowu odzyskując siły i zmuszając siebie nawzajem do wysiłku. Żaden z nich nie doszedłby tak daleko, gdyby miał iść samotnie.
August przyśpieszył ignorując zmęczenie, zatrzymał się jednak słysząc jak jego brat potyka się i upada.
- Chodź –...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pustkowie. Jałowa ziemia ciągnąca się od wybrzeża do wybrzeża, przecięta drobną wstęgą wędrującej wody na szerokość dwóch stóp. Słońce góruje kierując się na godzinę trzynastą, kiedy sucha ziemia zaczyna pękać pod naciskiem końskich kopyt.
- Wasza wysokość, z całym szacunkiem, ale tutaj nic nie ma - powiedział towarzyszący jej z prawego boku gwardzista Pierrot.
- "Szukajcie u źródła" tak rzekł mój wuj na łożu śmierci - odpowiedziała spokojnym lecz pewnym głosem Królowa.
- Pani, Twój wuj niemal postradał zmysły. Depresja, liczne uż...
- Milcz! - skarciła kapłana, który strzegł jej lewego ramienia przeszywając go zimnym i dumnym spojrzeniem.
- Wybacz Pani! - ukłonił się pokornie i napiął wodze, by koń nieco zwolnił tymsamym znikając Królowej z pola widzenia.
- Pani, gdzie mamy więc zacząć poszukiwania? - odezwał się Pierrot.
- Szukajcie u źródła, dosłownie.
Pierrot machnął ręką i wyharczał rozkaz w kierunku pięciu mężczyzn należących do armii Królowej.
- Ten pierścień musi być mój - wyszeptała penetrując wzrokiem teren.

Pustkowie. Jałowa ziemia ciągnąca się od wybrzeża do wybrzeża, przecięta drobną wstęgą wędrującej wody na szerokość dwóch stóp. Słońce góruje kierując się na godzinę trzynastą, kiedy sucha ziemia zaczyna pękać pod naciskiem końskich kopyt.
- Wasza wysokość, z całym szacunkiem, ale tutaj nic nie ma - powiedział towarzyszący jej z prawego boku gwardzista Pierrot.
-...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Chłopiec o przezwisku Malec, ze względu na wzrost, wraz ze swoimi przyjaciółkami - Kają, Mają oraz Kubą wyruszyli w tajemniczą podróż do jaskini. Ową grotę zwą ,,Grotą straconego'' . Podobno przywraca ona to, co utracone, ale w zamian za coś...
Malec bardzo kocha swoich przyjaciół, są dla niego największym skarbem.
Przyjaciołom Malca bardzo na nim zależy, więc wyruszają wraz z nim w tą niebezpieczną wyprawę. Chłopiec pragnie odzyskać rodziców, którzy zginęli w wypadku samochodowym, kiedy on przebywał u swojej najukochańszej babci. Od tamtego czasu chłopiec nie może się pozbierać, ale wszystko przykrywa ''maską uśmiechu''...
Paczka przyjaciół po wielu zmaganiach dociera do groty... Są w stanie poświęcić wszystko, ale czy na pewno? Tajemniczy głos dobiegający z niej wymaga, aby poświęcił jednego ze swoich przyjaciół. Wszyscy chcą mu pomóc i są gotowi umrzeć. Jaką decyzję podejmie chłopiec? Nastała chwilowa cisza...
-Żegnaj mamo, tato, tak musiało być. - powiedział chłopiec ze łzami w oczach.

Chłopiec o przezwisku Malec, ze względu na wzrost, wraz ze swoimi przyjaciółkami - Kają, Mają oraz Kubą wyruszyli w tajemniczą podróż do jaskini. Ową grotę zwą ,,Grotą straconego'' . Podobno przywraca ona to, co utracone, ale w zamian za coś...
Malec bardzo kocha swoich przyjaciół, są dla niego największym skarbem.
Przyjaciołom Malca bardzo na nim zależy, więc wyruszają...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W myślach ciągle słyszę jej przejmujący krzyk. Oczami wyobraźni widzę łzy spływające po jej policzkach i kruche, małe rączki wyciągnięte w moim kierunku. Staram się je złapać, ale dziewczynka jest za daleko. Nie mogę jej uratować. Nie potrafię ocalić mojej małej córeczki.
Budzę się, gdy łódź przybija do brzegu. Fale delikatnie kołyszą statkiem, a wiatr szumi, wpadając przez uchylone okna.
Wstaję z łóżka i wychodzę na pokład. Kapitan wydaje rozkazy marynarzom, lecz przerywa, gdy mnie dostrzega.
-Nie sprawdziliśmy terenu, Wasza wysokość. Powinieneś zaczekać pod podkładem.
-Z tego, co widzę miasto wygląda na puste- mówię, rozglądając się po porcie i pobliskich budynkach.- Wszyscy się wynieśli.
-Może powinniśmy zawrócić, Wasza wysokość?- pyta kapitan, a ja przez chwilę naprawdę to rozważam. Wiem jednak, że tego nie zrobię.
-Wykluczone. Przeszukamy to miasto cegła po cegle, a jak to nic nie da, ruszymy w głąb kontynentu. Odnajdziemy księżniczkę bez względu na cenę.

W myślach ciągle słyszę jej przejmujący krzyk. Oczami wyobraźni widzę łzy spływające po jej policzkach i kruche, małe rączki wyciągnięte w moim kierunku. Staram się je złapać, ale dziewczynka jest za daleko. Nie mogę jej uratować. Nie potrafię ocalić mojej małej córeczki.
Budzę się, gdy łódź przybija do brzegu. Fale delikatnie kołyszą statkiem, a wiatr szumi, wpadając...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Nikt nie będzie nas poniżał! - krzyczał Czyczon
- Nikt!!! - wtórowali Czyczoni
- Nikt nie będzie nam zabierał tronu!
- Nikt!!!
- Nikt nie będzie nas wyrzucał z naszego królestwa!!!
- Nikt!!!
I szli tak Czyczoni milionami w stronę Czyczonii. Uzbrojeni w kolce róż, odnóża ważek i jęzory węża.
Kiedy dotarli na miejsce ich przerażenie nie miało granic. Ich Czyczonia (500-letnia sekwoja) przestało istnieć (wycięli je leśnicy).
- Wołać Mędrców!!! Krzyczał Król Czyczonów.
- Jesteśmy panie - pięciu Czyczonów z długimi brodami biło pokłony przed królem
- Gdzie nasza Czyczonia???
- Panie długo studiowaliśmy znaki i odkryliśmy, że naszą ojczyznę zabrały Olbrzymy.
- A dlaczego nas wyrzucili?
- Nie wyrzucili, przewrócili Czyczonię a my z niej po prostu wypadliśmy
- To szukajmy Olbrzymów!!! - wrzeszczał król
- To niemożliwe, nasi Zwiadowcy odkryli, że z Czyczonii zrobiono "meble"... cokolwiek to znaczy.
- Co mówią Prorocy? - histeryzował król
- Zaanektować nowe "meble" na nową Czyczonię!!!

- Nikt nie będzie nas poniżał! - krzyczał Czyczon
- Nikt!!! - wtórowali Czyczoni
- Nikt nie będzie nam zabierał tronu!
- Nikt!!!
- Nikt nie będzie nas wyrzucał z naszego królestwa!!!
- Nikt!!!
I szli tak Czyczoni milionami w stronę Czyczonii. Uzbrojeni w kolce róż, odnóża ważek i jęzory węża.
Kiedy dotarli na miejsce ich przerażenie nie miało granic. Ich Czyczonia...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja odzyskałam to, co utraciłam to jest szacunek do samej siebie i tym wszystkim, co go utracili życzę aby go odzyskali tak jak ja.

Ja odzyskałam to, co utraciłam to jest szacunek do samej siebie i tym wszystkim, co go utracili życzę aby go odzyskali tak jak ja.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Aivike uśmiechnął się krzywo, ukazując niebieskie zęby, których inni by się wstydzili, ale chłopakowi to nie przeszkadzało. Jego rozpięta koszula łopotała na wietrze, pokazując biały podkoszulek. Liczył, podobnie jak jego przyjaciele, że znajdą tu sposób na zdjęcie klątwy, którą zostali ukarani wieki temu. Razem z przyjaciółmi patrzył na słońce znikające za horyzontem. Doszli tu, na Koniec Świata. To tu miał czekać na nich Władca, król całego globu. Aivike chwycił za rękę Loorę. Każdy z nich był przeklęty w inny sposób: on cały był niebieski, oprócz całkowicie czarnych oczu. Wszyscy uważali go za potwora, oprócz Loory. Ona jako jedyna zdołała go pokochać. Ich przyjaciel, Jaiden, potrafił zmieniać się w przerażającego smoka. W swojej ludzkiej formie z nadzwyczajnych rzeczy miał tylko ogon i zielono-brązowe włosy. Po dziewczynie trudno było poznać, że w przeszłości zrobiła coś strasznego. Od przeklęcia wypowiedziała zaledwie parę słów, gdyż zadawało jej to ogromny ból.
Słońce zaszło, a nikt się nie zjawił. Ich ostatnia nadzieja przepadła, zostawiając samych sobie. Loory mocniej ścisnęła dłoń Aivike, szepcząc:
- Koniec.
Po wyrazie jej twarzy chłopak domyślił się, że z trudem powstrzymuje łzy bólu. Przytulił ją, próbując dodać otuchy. Dziewczyna wyrwała mu się, mówiąc głośno i wyraźnie:
- Nie możecie mnie dostrzec, ale ja tu jestem. Na odkupienie musicie zasłużyć. Przyjdźcie tu za pięć lat. Jeśli okażecie się godni oczyszczenia, pomogę wam.
Dziewczyna krzyknęła z bólu, a pozostali ją przytulili, próbując pomóc. Zyskali nadzieję, a to najważniejsze.

Aivike uśmiechnął się krzywo, ukazując niebieskie zęby, których inni by się wstydzili, ale chłopakowi to nie przeszkadzało. Jego rozpięta koszula łopotała na wietrze, pokazując biały podkoszulek. Liczył, podobnie jak jego przyjaciele, że znajdą tu sposób na zdjęcie klątwy, którą zostali ukarani wieki temu. Razem z przyjaciółmi patrzył na słońce znikające za horyzontem....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]3363|Anna Kańtoch[/authorPhoto] Anna Kańtoch[authorLink]3363|Anna Kańtoch[/authorLink]
 [authorPhoto]74122|Sarah J. Maas[/authorPhoto] Sarah J. Maas[authorLink]74122|Sarah J. Maas[/authorLink]
Tajemnica godziny trzynastej[bookLink]4819701|Tajemnica godziny trzynastej[/bookLink]
Wieża świtu[bookLink]4818756|Wieża świtu[/bookLink]

 [authorPhoto]3363|Anna Kańtoch[/authorPhoto] Anna Kańtoch[authorLink]3363|Anna Kańtoch[/authorLink]
 [authorPhoto]74122|Sarah J. Maas[/authorPhoto] Sarah J. Maas[authorLink]74122|Sarah J. Maas[/authorLink]
Tajemnica godziny trzynastej[bookLink]4819701|Tajemnica godziny trzynastej[/bookLink]
Wieża świtu[bookLink]4818756|Wieża świtu[/bookLink]

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post