Jak to mawiał mój dziadek :" życie jest jak ŁÓDŹ- kołysze Cię raz w lewo , raz w prawo, ale w którą stronę popłyniesz zależy wyłącznie od ciebie". Tak też stoję teraz nad grobem przyjaciela skatowanego po meczu przez policjantów i myślę sobie, że popłynął on w złą stronę. Może tego dnia powinien zostać dłużej w pracy, wziąć nadgodziny, przecież każdy grosz się przyda. Może powinien wziąć swoją dwuletnią córeczkę na plac zabaw, albo po prostu wypić piwo leżąc na kanapie. Ale nie, on wybrał sobie inny los- poszedł na mecz na którym rozpętała się walka, mecz na którym zginęli ludzie. Przecież on nawet nie był zagorzałym kibicem. Po prostu znalazł się w nieodpowiednim miejscu i czasie. I mimo, jego krzyków, że to nie on rzucił butelką policjanci nie czekali na jakiekolwiek wyjaśnienia. Niczym banda krwiopijców rzucili sie na niego i skatowali go na śmierć. Jak to sie mówi:„niektórych policjantów od przestępców różni jedynie mundur”.

Jak to mawiał mój dziadek :" życie jest jak ŁÓDŹ- kołysze Cię raz w lewo , raz w prawo, ale w którą stronę popłyniesz zależy wyłącznie od ciebie". Tak też stoję teraz nad grobem przyjaciela skatowanego po meczu przez policjantów i myślę sobie, że popłynął on w złą stronę. Może tego dnia powinien zostać dłużej w pracy, wziąć nadgodziny, przecież każdy grosz się przyda. Może...

Mówiłam ci, mój drogi, że to się nie skończy dobrze. Ostrzegałam wśród pocałunków, przypominałam z trzaskiem zamykanych drzwi; nie słuchałeś, może mnie i moje prośby miałeś za nic. Rozumiem pokusę - sama jej uległam. Dziewczyna gangstera i policjant pod przykrywką, bliżej już nie ma do definicji banału. I tu, droga się rozchodzi, odbiega od znanego nam kanonu. Bo niektórych policjantów od przestępców różni jedynie mundur. Bo nie ty ucierpiałeś, nie mój luby i jego imperium, lecz ja. Nie ŁÓDŹ się, że ujdzie wam to płazem, zdają się krzyczeć moje niewidzące oczy, roztrzaskany naszyjnik z pereł doprowadzi swoim śladem do destynacji sprawiedliwości. Ale po śmierci wcale nie jestem tego taka pewna, gdy nie żyję, nie rozpala mnie żadne uczucie, nawet pragnienie zemsty. Pryzmat chłodnego obiektywizmu nakłada się na moje wspomnienia i muszę przyznać, w żadnym razie mnie nie rozczarowałeś. Pojawiłeś się z szelmowskim uśmiechem, czarując i mnie, i swój cel. Skradłeś nasze zaufanie, choć mówiliśmy sobie otwarcie, że czujność nie ma czasu na sen. Twoje kalkulacje sprowadziły cię do realizacji, iż są rzeczy, które opłacają się bardziej niż wierność odznace - czy ona nie jest dla naiwnych, w i e r z ą c y c h, którzy łapią się każdej nitki nadziei, że ideały są czymś więcej niż fikcją? W twoich czynach nie było przesadnego okrucieństwa, były jedynie sposobem dotarcia do celu. W twoim świecie ryzyko szło w parze z sukcesem, satysfakcja pochodziła z przechytrzenia przeciwnika. Pierwsza lekcja, przemyśl wszystkie za i przeciw, porównaj korzyści ze stratami. Na mnie zepchnąć winę, mnie zepchnąć z balkonu. Według twojej historii, to ja miałam sumienie i ono kazało mu się usunąć ze sceny; purpurowa suknia przeciągnięta krwią, pojedyncza róża na jasnym marmurze. Przyklasnęłabym, acz mam do tego zbyt skostniałe ręce. Dotykały lodu twego serca i obawiam się, że już nigdy ich nie rozgrzeję.

Mówiłam ci, mój drogi, że to się nie skończy dobrze. Ostrzegałam wśród pocałunków, przypominałam z trzaskiem zamykanych drzwi; nie słuchałeś, może mnie i moje prośby miałeś za nic. Rozumiem pokusę - sama jej uległam. Dziewczyna gangstera i policjant pod przykrywką, bliżej już nie ma do definicji banału. I tu, droga się rozchodzi, odbiega od znanego nam kanonu. Bo niektórych...

Usłyszała trzaśnięcie drzwiami. Niebezpieczeństwo minęło, a raczej oddaliło się. Przejrzała się w lustrze- oczy zaczerwienione od łez, włosy potargane.. Jak na swoje 12 lat wyglądała dość poważnie. Uniosła się, odblokowała zamek od łazienki, skierowała się w stronę salonu. Tam, w kącie, na podłodze obok przewróconego stolika siedziała skulona Beata. To ona wepchnęła ją do łazienki i kazała się w niej zadekować, póki gniew ojca nie minie, i to ona nie przejmie na siebie całej jego agresji. Z czasem było coraz gorzej, od kiedy matka odeszła z domu, zostawiając je na pastwę tego potwora, miały tylko siebie. I to zawsze Beacie się obrywało, umiała bowiem w porę ukryć młodszą siostrę. Często rozmawiały o ucieczce, wiedziały, że nie będzie łatwo, w końcu ich ojciec jest policjantem. Obie były przerażone eskalacją agresji, nie liczyły na poprawę, każdy kolejny dzień był walką o przetrwanie. Beata mówiła, że jeszcze rok. Stanie się pełnoletnia, zabierze ją ze sobą i pojadą do kuzynki matki, do ŁODZI. W razie czego może zostać rodziną zastępczą dla siostry. Ta nadzieja napędzała je do działania- obie pilnie się uczyły, odkładały każdy grosz- pomagały dzieciom sąsiadów w nauce, kosiły trawniki czy robiły zakupy starszym paniom. Wiedziały, że z racji zajmowanego przez ojca stanowiska, w swoim rodzinnym mieście nie mogą liczyć na jakąkolwiek pomoc.
Beata wstała, powoli poszła do łazienki by sprawdzić, jak mocno musi się wymalować na jutro do szkoły by zakryć siniaki. A miała przecież trening siatkówki.. Znowu zamiast w szatni, ucieknie przed ciekawskimi spojrzeniami koleżanek z drużyny i jako jedyna pójdzie się przebrać do toalety. Cóż, czekał ją kolejny kiepski dzień.

Usłyszała trzaśnięcie drzwiami. Niebezpieczeństwo minęło, a raczej oddaliło się. Przejrzała się w lustrze- oczy zaczerwienione od łez, włosy potargane.. Jak na swoje 12 lat wyglądała dość poważnie. Uniosła się, odblokowała zamek od łazienki, skierowała się w stronę salonu. Tam, w kącie, na podłodze obok przewróconego stolika siedziała skulona Beata. To ona wepchnęła ją do...

Wziął łódź i wypłynął na środek jeziora. Chciał na moment oderwać się od wszystkiego i od wszystkich. Musiał to przemyśleć. Co powinien zrobić z wiedzą, która posiada? On-wzorowy policjant zawsze wierny prawu? Powiedzieć o wszystkim komendantowi? Wtedy jego przyjaciel Krzysztof na pewno zostanie zawieszony w obowiązkach, oskarżony, a w konsekwencji wyrzucony z policji. Marek rozejrzał się dookoła, jakby szukał podpowiedzi ze strony natury. Na złość panowała niczym niezmącona cisza. O dziwo, nawet ptaki gdzieś pouciekały, jakby bały się, że będą musiały wypowiedzieć się w tej sprawie. Przecież nie raz widział to na własne oczy, był w stu procentach pewien, że się nie myli. Czy nikt inny tego się nie domyśla? A może to kolejna sprawa zamieciona pod dywan? Co ważniejsze: przyjaźń czy prawo? Sumienie nie dawało mu spokoju. Był zły, że przypadkowo był świadkiem tych wydarzeń. Nieuchwytny rzekomo dealer narkotykowy wręczający „coś” Krzysztofowi. Od jakiego czasu bezskutecznie próbują go dorwać. Przyjaciel za łapówkę doskonale kryje swego sponsora. Musi to być niemała kwota, skoro Krzysztof ostatnio zmienił samochód i mieszkanie.

Wziął łódź i wypłynął na środek jeziora. Chciał na moment oderwać się od wszystkiego i od wszystkich. Musiał to przemyśleć. Co powinien zrobić z wiedzą, która posiada? On-wzorowy policjant zawsze wierny prawu? Powiedzieć o wszystkim komendantowi? Wtedy jego przyjaciel Krzysztof na pewno zostanie zawieszony w obowiązkach, oskarżony, a w konsekwencji wyrzucony z policji....

- Pamiętajcie, że my, policjanci, tak naprawdę nie mamy władzy. Żadnej. Prawo to prawdziwa władza, a my jesteśmy jedynie narzędziami. – Mówiący bardzo powoli potoczył spojrzeniem po auli chcąc, by jego słowa dotarły do każdego studenta akademii. – Wiem, że sięgnąć po więcej jest bardzo łatwo. To proste, kuszące i w zasięgu ręki. Będziecie w takich sytuacjach właściwie bez przerwy. Z tym, że jedno nadużycie prowadzi do kolejnego i nagle pewnego dnia obudzicie się z poczuciem, że prowadzicie podwójne życie i już sami nie wiecie, kim jesteście.
Zapadła cisza.
Wykładowca pozwolił swoim słowom zawisnąć w powietrzu niczym jastrząb, po czym uśmiechnął się lekko, jak gdyby łagodząc końcówkę swojego przemówienia. Uśmiech ten jednak skierowany był do własnych myśli.
Był policjantem od kilkudziesięciu lat, zasłużonym zresztą i o nieskazitelnej reputacji, dlatego od czasu do czasu proszono go, by przemawiał do studentów pierwszego roku akademii policyjnej. Lubił to robić, dostrzegał w tym niesamowicie zabawną ironię. Gdyby tylko wiedzieli, że jego słowa wypływają z osobistego doświadczenia! Gdyby widzieli saldo na koncie bankowym, nową ŁÓDŹ, jeszcze pachnącą białą farbą i posiadłość, jaką zakupił!
Może i czasem patrzenie w lustro wywoływało u niego gorzką melancholię, ale przynajmniej wisiało ono w ogromnej łazience wyłożonej marmurem i znajdującej się w pięknym domu, na który kiedyś nie było go stać. Aż do momentu, gdy jedno nadużycie, jedna łapówka zaczęła prowadzić do następnych...

- Pamiętajcie, że my, policjanci, tak naprawdę nie mamy władzy. Żadnej. Prawo to prawdziwa władza, a my jesteśmy jedynie narzędziami. – Mówiący bardzo powoli potoczył spojrzeniem po auli chcąc, by jego słowa dotarły do każdego studenta akademii. – Wiem, że sięgnąć po więcej jest bardzo łatwo. To proste, kuszące i w zasięgu ręki. Będziecie w takich sytuacjach właściwie bez...

Jak zwykle już o 4 nie mogłam spać. Postanowiłam przejść się nad rzekę i oglądać wschód słońca. Często cierpię na bezsenność, a spacery pozwalają mi oczyścić umysł.
Poranek był chłodny, nad rzeką unosiła się lekka mgła, która zachwycała swoją delikatnością. W oddali ujrzałam jakąś postać. Czyżby to był mój sąsiad, Marek? Lubiany przez wszystkich policjant, któremu przed tygodniem zaginęła żona.
To z pewnością był on. Ale po co mu ta ŁÓDŹ (a raczej łódeczka)? Ukryłam się za drzewem i obserwowałam. Czułam,że coś tu nie gra.
Marek miał ze sobą ciężki worek, w którym z pewnością coś było (albo ktoś??). Przestraszyłam się nie na żarty.
Marek dość szybko dopłynął prawie do środka rzeki i wyrzucił worek.
W mojej głowie pojawiła się przerażająca myśl- "A jeśli to ciało jego żony?".
Tymczasem policjant szybko dopłynął do brzegu i mnie zobaczył.
Zaczęłam uciekać. Strach dodawał mi sił, gdy usłyszałam,że Marek mnie goni.
Pomyślałam,że może ziarno prawdy jest w stwierdzeniu,że niektórych policjantów od przestępców różni jedynie mundur...

Jak zwykle już o 4 nie mogłam spać. Postanowiłam przejść się nad rzekę i oglądać wschód słońca. Często cierpię na bezsenność, a spacery pozwalają mi oczyścić umysł.
Poranek był chłodny, nad rzeką unosiła się lekka mgła, która zachwycała swoją delikatnością. W oddali ujrzałam jakąś postać. Czyżby to był mój sąsiad, Marek? Lubiany przez wszystkich policjant, któremu przed...

Wiem, wiem przesadziłem ze znakami, ale przecież nie zawsze chodzi o wygrywanie, najważniejsza jest przyjemność z pisania i mam nadzieję, że z czytania również enjoy:

Gromowładny siedział za stołem i uśmiechał się bezczelnie, jakby zupełnie się nie przejmując faktem, że jego ręce są przykute do metalowego pierścienia.
- Posłuchaj albo będziesz gadał, albo wylądujesz w więzieniu – Gromowładny wzruszył ramionami – Skoro tak stawiasz sprawę, nie mam wyboru. Mick wyłącz kamery.
Gruby glina wyszedł z pomieszczenia przesłuchań, by wypełnić polecenie przełożonego. Wrócił chwilę potem, pokiwał głową, że wszystko gotowe, zabrał swoje krzesło od stołu, przestawił dalej i jak gdyby nigdy nic na nim usiadł.
Z kolei starszy sierżant Frank Nuthatch zaczął podwiać rękawy swojej służbowej koszuli. Robił to powoli z pełną pieczołowitością, najpierw lewy, potem prawy.
- No dobra przyjemniaczku, albo będziesz gadał. Albo zamiast do celi trafisz na izbę przyjęć.
- Kamery na pewno są wyłączone? – zapytał gromowładny przyglądając się swoim paznokciom.
- Żebyś wiedział.
- Okej, będę mówił – zakuty podusił wzrok i spojrzał prosto w oczy funkcjonariusza, a jego własne, oczy były niezwykłe, kryły się w nich odcienie złota i fioletu. – Co chcecie wiedzieć?
- Jak zginął Lipschitz?
- Myślę, że to było zatrucie.
- Jesteś pewien? Bo w aktach mamy co innego.
- Taa.
- Okej potem do tego wrócimy. Opowiedz mi co robiłeś tego wieczoru gdy Lipschitz zginął.
- Wybraliśmy się ze znajomymi na koncert. Gwiazdą wieczoru byli bodajże Detersi, więc zupełnie nie mój klimat. Ale jako support grał Nicco Blues, mój stary dobry znajomy.
Gromowładny przerwał opowiadanie i zapatrzył się na coś za plecami Franka, być może na paskudny zaciek na pomalowanej zieloną, olejną farbą ścianie.
- Proszę mówić dalej – policjant skrzętnie notował wszystko w notatniku, ale jego mina jasno świadczyła, że z jakiegoś powodu nie podoba mu się ta historia.
- Mogę zapalić?
- Nie, masz mówić.
Gromowładny posłał policjantowi spojrzenie w stylu „Słuchaj stary, jeśli nie zapalę nic z tego nie będzie”. Jednak sierżant zdawał się być nieugięty. Więc podejrzany skrzywił się tylko i wrócił do opowiadania historii.
- Nicco naprawdę dał czadu, gdyby towarzystwo było chociaż ciut bardziej pijane jestem pewien, że wszędzie latałyby staniki i stringi. Tyle, że to był dopiero początek imprezy. Po koncercie udało mi się złapać Bluesa. A, że dawno się nie widzieliśmy poszliśmy na backstage obalić jakąś flaszeczkę. Zresztą nie byliśmy jedni bo impreza zaczęła się rozkręcać. W końcu skończyła się nam wódka. Chwilę zastanawialiśmy się czy nie kupić kolejnej flaszki w barze, ale BS jest niszowym muzykiem i nie zarabia zbyt wiele, a i ja groszem nie śmierdzę.
- Do rzeczy, jak zginął Lipschitz?!
- Przypadkiem.
- Słucham?!
Było widać, że policjantowi zaczynają puszczać nerwy, a Gromowłdny postanowił nadszarpnąć je jeszcze bardziej.
- To słuchaj, a nie przerywasz, zaraz do tego dojdę – oblicze Frank Nuthatcha przybrało marsowy wyraz. Właśnie tak wyglądał policjant gdy coś szło niezgodnie z jego planem, zazwyczaj gdy ktoś zmusił go do przybrania takiej postawy kończył ze złamaną szczęką. Tym razem jednak Frak się powstrzymał i nie powiedział ani słowa więcej. Sprawa była zbyt ważna. – Udaliśmy się z Bluesem do pobliskiego monopolowego. Oczywiście kolejka była jak od Syracuse do Cheetaway. No ale nic, stoimy sobie grzecznie, rozmawiamy, podrywamy jakieś laski, czekamy jednym słowem. No i wtedy pojawił się ten cały Lipschitz.
- Był ranny?
- Nie no gdzie tam. Jeszcze nie. Swoją drogą ciekawy gość był z tego Lipschitz’a. Indywidualista jakich mało. Gość miał styl. W sumie to pierwszy raz widziałem gościa z wąsami, przy którym kręciło się tyle gorących lasek.
- Jak zginął Lipschitz? – powtórzył swoją mantrę niecierpliwy stróż prawa.
- Szybko.
- Że jak?! Ta twoja bajeczka coraz mniej trzyma się kupy!
- To była minuta, moment – kontynuował gromowładny, jakby zupełnie nie usłał ostatniego zdania - gościowi widocznie nie dość było tych dziewczyn, które przyszły za nim bo zaczął podrywać jakąś seksi mulatkę. Ale tym razem typ miał pecha, trafił na dziunię innego sortu.
- To ona go zabiła?!
- Nie, zrobił to jej chłopak. Chyba chłopak, w sumie to nie jestem pewien. Gość chyba wyszedł ze sklepu i od razu do nich podszedł, do Lipschitz’a i tej dziewczyny. A potem zaczął się z nimi kłócić.
- To on zaczął?
- Nie wiem stary kto zaczął, patrzyłem na dekolt blondyny, która przechodziła koło mnie. Mówię ci podwójne, jędrne D, do tego…
- Do rzeczy. Na pewno nie wiesz kto zaczął?
- Nie, mówię przecież. No ale ja nie zadzierałbym z tamtym czarnuchem, źle mu z oczu patrzyło.
- Jakim znowu czarnuchem? – powtórzył policjant, powoli popadając w dezorientację, spowodowaną paplaniną przesłuchiwanego.
- No znaczy z chłopakiem tej gorącej mulatki.
- To on zabił Lipschitz’a?
- Tak.
- Ale jak?
- Po prostu wyciągnął pistolet i wpakował mu dwie kulki.
- Mhy… dobra, niech ci będzie… – Frank z paskudnym uśmiechem na ustach zanotował coś w notatniku. – Ale zaraz, zaraz mówiłeś, że Lipschitz zginął od zatrucia…
- No tak, ołów mu zaszkodził.
Siedzący w kącie Mick, parsknął śmiechem, ale Frank miał już dość. Walnął Gromowładnego na odlew w twarz.
- Dość tego, mamy informacje, że to ty go zabiłeś! Nie będziesz nam opowiadał tu bajek!
Gromowładny splunął krwią, westchnął sobie ciężko, myśląc o tym jak bardzo tym razem ma przejebane. Nie dość, że policjanci zgarnęli go prosto z łóżka, na jego ŁODZI to niewidocznej tym razem byli pewni swego, ktoś musiał go wrabiać.
- Wiesz, że to nieładnie bić ludzi?
- Mówisz o sobie? – Frank uśmiechnął się jeszcze paskudniej, z tylnej kieszeni wyjął kastet, założył na prawą dłoń i przyglądał się mu z perwersyjną radością. – Bo ja tu widzę tylko śmiecia i mordercę.
Przesłuchiwany wiedział, że musi działać. Jego kontur nagle oblał się fioletowym blaskiem, we włosach i na opuszkach palców zapaliły się złote iskierki wyładowań. Nim policjanci zdążyli zareagować, łańcuch pękł z głośnym brzdękiem, a Gromowładny był wolny.
- No to teraz się zabawimy!

Wiem, wiem przesadziłem ze znakami, ale przecież nie zawsze chodzi o wygrywanie, najważniejsza jest przyjemność z pisania i mam nadzieję, że z czytania również enjoy:

Gromowładny siedział za stołem i uśmiechał się bezczelnie, jakby zupełnie się nie przejmując faktem, że jego ręce są przykute do metalowego pierścienia.
- Posłuchaj albo będziesz gadał, albo wylądujesz w...

Siedziała w pociągu i bezmyślnie wpatrywała się w przemykający za oknem krajobraz. ‚Następna stacja ŁÓDŹ Fabryczna’ - głosił dobiegający z głośników komunikat. Wracała po długim czasie do domu. Nie widziała swoich rodziców i młodszego brata od dwóch lat i zastanawiała się jak ją przyjmą. Wyjechała do szkoły policyjnej krótko po maturze. Wychowana na serialach, gdzie błyskotliwi policjanci w ciemnych okularach z łatwością rozwiązywali nawet najbardziej skomplikowane sprawy, czuła powołanie do pracy w wymiarze sprawiedliwości. Chciała być silna, chciała być podziwiana, wyobrażała sobie często, jak z dyplomem w ręku wraca w rodzinne strony i krok po kroku likwiduje przestępczość. W pierwszej kolejności zajęłaby się wymuszającymi haracze chłopakami spod bloku, którzy nie mieli litości nawet dla uczniów podstawówki. Niestety rzeczywistość w szkole w żaden sposób nie przystawała do jej wyobrażeń, a praktyka na komisariacie ostatecznie utwierdziła ją w przekonaniu, że niektórych policjantów od przestępców różni jedynie mundur.

Siedziała w pociągu i bezmyślnie wpatrywała się w przemykający za oknem krajobraz. ‚Następna stacja ŁÓDŹ Fabryczna’ - głosił dobiegający z głośników komunikat. Wracała po długim czasie do domu. Nie widziała swoich rodziców i młodszego brata od dwóch lat i zastanawiała się jak ją przyjmą. Wyjechała do szkoły policyjnej krótko po maturze. Wychowana na serialach, gdzie...

Wpatrywała się w czerwonego z gniewu ojca ze łzami w oczach. Zdradziła mu swój największy sekret, a teraz z niecierpliwością oczekiwała na werdykt. Najbardziej się bała, że ją odrzuci. Od początku nie lubił Pawła.
-Tato, powiedz coś proszę.
-Zabiję skurw....- wychrypiał i wstał rozglądając się. Jakby szukał narzędzia zbrodni.- Kiedy to się zdarzyło?
-W trakce wyjazdu nad jeziora. To ja nalegałam, żeby jechać na weekend. To ja chciałam wynająć tę przeklętą ŁÓDŹ. Tato wybaczysz mi?- zaczęła łkać co wybudziło ojca z dziwnego transu. Objął ją.
-Paula, kochanie ja to wybaczysz mi?- objął jej twarz wobec czego musiała na niego spojrzeć. - Nigdy nie myśl, że jesteś temu winna. To ten bydlak.. To jego wina. I moja, bo nie uchroniłem Cię.
-Musimy to zgłosić.- wyszeptała blada matka.- Na takich jak on są paragrafy.
-On jest policjantem Heleno. Myślisz, że zamkną swojego nawet jeśli jest to takie bydle?
-Jerzy, co więc zrobisz?
-Sam wymierzę sprawiedliwość.- ojciec wpatrywał się zacięcie w ścianę. Był przerażający.- Zapłaci za to.
Paula załkała. Od kilku dni czuła się zbrukana, ale dziś przyszła ulga. Może i zabrał jej godność, ale nie jest sama ma rodzinę. Zgwałcił ją policjant. Patrząc na ojca widziała, że dosięgnie Pawła sprawiedliwość.
-Niektórych policjantów od przestępców różni jedynie mundur.- wyszeptała. Odpowiedziała jej cisza.

Wpatrywała się w czerwonego z gniewu ojca ze łzami w oczach. Zdradziła mu swój największy sekret, a teraz z niecierpliwością oczekiwała na werdykt. Najbardziej się bała, że ją odrzuci. Od początku nie lubił Pawła.
-Tato, powiedz coś proszę.
-Zabiję skurw....- wychrypiał i wstał rozglądając się. Jakby szukał narzędzia zbrodni.- Kiedy to się zdarzyło?
-W trakce wyjazdu nad...

Trójmiasto, 2017 rok.
Mieszkańcy nadmorskich miejscowości przez wiele miesięcy żyli w strachu. Nieznany sprawca porywał i zabijał młode kobiety, siał swoim działaniem panikę oraz przerażenie wśród damskiej populacji. Morderca zawsze działał utartym, jednym schematem: porwanie, zabójstwo, porzucenie ciała. Miejscem w którym zostawiał ciało swojej ofiary była zawsze jedna z łajb w okolicznych portach. Przydomek jaki zyskał dzięki prasie to „ŁODŹiasz”.
Napastnik działał wyjątkowo perfidnie. Służył w policji i jako mundurowy budził powszechne zaufanie. Zawsze oferował kobietom podwózkę radiowozem, a potem je uśmiercał. Do zatrzymania odniósł się sam Komendant Policji K. Domaradzki słowami „niektórych policjantów od przestępców różni jedynie mundur”.

Trójmiasto, 2017 rok.
Mieszkańcy nadmorskich miejscowości przez wiele miesięcy żyli w strachu. Nieznany sprawca porywał i zabijał młode kobiety, siał swoim działaniem panikę oraz przerażenie wśród damskiej populacji. Morderca zawsze działał utartym, jednym schematem: porwanie, zabójstwo, porzucenie ciała. Miejscem w którym zostawiał ciało swojej ofiary była zawsze jedna z...