- Spektakl o Pani miłości do książek? - spytał dyrektor teatru muzycznego. - Nie.
- Nie tylko mojej! To będzie hit!
- Nie! Książki tematem spektaklu? Kto to będzie oglądał? I co by się miało dziać? Ja potrzebuję energii, muzyki, śpiewu, tańca...
- I namiętności!
- Słucham?!
- Namiętności do książek!
- Chyba się przesłyszałem... Proszę o konkrety. O czym miałby być spektakl, jaki proponuje Pani tytuł i jakim cudem ściągnie widzów do teatru?
- "Zbałamuceni książkami". O parze kochanków, którzy poznali się w bibliotece. Pokochali się dzięki książkom, rozumie Pan? - pytam rozentuzjazmowana.
- No tak, ale nie widzę potencjału...
- Ależ jak to? Miłość do książek, bibliotek, księgarni i antykwariatów doprowadziła ich do tego spotkania. Para jednak jest uzależniona...
- Niech zgadnę... Od książek?
- Dokładnie! Kupują, wypożyczają, wymieniają się książkami, książki zajmują całe ich mieszkania, upychają ukradkiem książki u rodziny, przyjaciół, zapożyczają się, by mieć ich jeszcze więcej i więcej... Uzależniają od książek innych! Nie ma odwrotu, ciągle kuszą ich wyprzedaże i promocje, brakuje im pieniędzy na życie, sprzedają meble, ubrania, nie mają nic, tylko siebie...
- To szalone!
- Dokładnie! I wtedy wkracza orkiestra! A oni ciągle to robią!
- Co robią?!
- Tańczą! Śpiewają! Co za emocje! Czuje to Pan? Czuje już Pan już namiętność, tę pasję, to uzależnienie tak niedorzeczne, a jednocześnie tak, tak, tak... brak mi słów...
- Tak, czuję to! Chcę to na mojej scenie!

- Spektakl o Pani miłości do książek? - spytał dyrektor teatru muzycznego. - Nie.
- Nie tylko mojej! To będzie hit!
- Nie! Książki tematem spektaklu? Kto to będzie oglądał? I co by się miało dziać? Ja potrzebuję energii, muzyki, śpiewu, tańca...
- I namiętności!
- Słucham?!
- Namiętności do książek!
- Chyba się przesłyszałem... Proszę o konkrety. O czym miałby być spektakl,...

- Dzień dobry dyrektorze. Mam doskonały pomysł!
- Witaj, słucham.
- "Zaczytana historia" - to mógłby być tytuł. Historia opowiadałaby o samotnej dziewczynie, której jedyną miłością są książki. Pewnego dnia odkrywa,że zupełnie zatraciła się w swojej pasji i codziennie staje się kimś innym. Naśladuje bohaterki książek, zachowuje się tak samo jak one. W końcu jej obsesja sięga granic,postanawia skoczyć z mostu tak jak bohaterka czytanej przez niej książki, ale w porę ratuje ją jakiś chłopak. Oczywiście zakochują się w sobie i żyją długo i szczęśliwie.
- Hmmm...Nie jest to zbyt banalne?Pełno takich historii miłosnych.
- Właśnie nie. Zapewniam,że to będzie hit...
- No dobrze, spróbujmy zatem...

- Dzień dobry dyrektorze. Mam doskonały pomysł!
- Witaj, słucham.
- "Zaczytana historia" - to mógłby być tytuł. Historia opowiadałaby o samotnej dziewczynie, której jedyną miłością są książki. Pewnego dnia odkrywa,że zupełnie zatraciła się w swojej pasji i codziennie staje się kimś innym. Naśladuje bohaterki książek, zachowuje się tak samo jak one. W końcu jej obsesja sięga...

Wchodząc do gabinetu dyrektora teatru wiedziałem, że będzie to kolejna z tych rozmów. Wiedziony swą wizją oraz namiętnościami, które mną targały wszedłem tam pewnym krokiem.
Dyrektor teatru, widząc mnie, ubrał swoją typowa maskę, którą trzyma na okazję spotkania ze mną.
- To znów Ty…-wita mnie w drzwiach podnosząc wzrok. Mam nadzieję, że tym razem…
- Tym razem to jest to! Czuję to całym sobą- przerywam mu podniecony.
- Mówisz to za każdym razem. Znam Twoje modus operandi. Masz pięć minut, streszczaj się, bo właśnie minęła pierwsza- rzekł dyrektor.
- Ok, skoro tak stawia Pan sprawę, proszę bardzo. Proszę sobie wyobrazić atmosferę napiętą jak łuk amora przed złotym strzałem. Ja, w onirycznym tańcu z historiami, które kocham. Nawiedzające mnie postaci z książek, które przeczytałem. Ekstatyczny…
- Hola, hola powoli. Oniryczny taniec powiadasz…- z szelmowskim uśmiechem przerywa dyrektor.
- Dokłaaaadnie. To będzie nazwa mojej sztuki. Będą odwiedzać mnie we śnie wielkie postaci. Hamlet, Leopold Bloom, Hank Chinaski, nawiążę nawet gorący romans z Izabelą Łęcką!!!
- A Harry Potter z Psem, który jeździł koleją też tam będą?- pyta dyrektor.
- No jasne. Mogę zawrzeć tam każdego. Właściwie to….
- Ok, dość- przerywa mój wkurzony nie na żarty rozmówca. Zmarnowałeś moje cenne cztery minuty. Miłego lotu- pociąga za wajchę, która uruchamia zapadnię pod moim krzesłem.
Nieuchronnie spadam w dół, w nicość własnej duszy.
Budzę się spocony i przestraszony. To tylko oniryczny taniec- oddycham z ulgą..

Wchodząc do gabinetu dyrektora teatru wiedziałem, że będzie to kolejna z tych rozmów. Wiedziony swą wizją oraz namiętnościami, które mną targały wszedłem tam pewnym krokiem.
Dyrektor teatru, widząc mnie, ubrał swoją typowa maskę, którą trzyma na okazję spotkania ze mną.
- To znów Ty…-wita mnie w drzwiach podnosząc wzrok. Mam nadzieję, że tym razem…
- Tym razem to jest to!...

- Buahahaha,dawno się tak nie uśmiałem, Pani Lauro, naprawdę, ma Pani wyjątkową vis comica - dyrektor zaciągnął się cygarem, a jego mina nawet na moment nie wskazywała rozbawienia. Śmiertelnie poważny siedział za mahoniowym biurkiem, a z oczu mu wyzierał smutek. I przestrach, bo jeśli następny spektakl okaże się klapą, będzie mógł się żegnać ze stanowiskiem i wielkim skórzanym fotelem, który jak ulał pasował do jego korpulentnego ciała, dobrze odżywionego na zbyt wielu sutych bankietach.
- Panie dyrektorze, to nie jest tak jak pan myśli. Spektakl będzie o książkach, lecz jednocześnie nie o książkach, o literaturze, lecz takiej w wersji light, przyjaznej dla widza, nie zanadto nachalnej. Będzie blichtr, glamour, będą fajerwerki, morderstwo...
- Morderstwo, powiada pani? - dyrektor poprawił się na fotelu, wyprostował, spojrzał na mnie z uwagą. Strzepnął popiół do popielniczki w kształcie trupiej czaszki i nareszcie zaczął słuchać.
- Tak, tak, bo clue całej sztuki "Zabiła za słowa" są wyznania książkoholiczki, która uśmierciła swoją ukochaną pisarkę, bo tamta z kolei nie chciała kontynuować jej ulubionego cyklu kryminalnego. Wielki świat, wielkie pieniądze, krew, skandal, pudelki-dupelki-duperelki. To się sprzeda, panie dyrektorze, to się sprzeda... - mówiłam jak nakręcona, w niemal narkotycznym amoku.
- Lauruniu kochana, na ten tychmiast poproszę scenariusz na biurko. Migusiem!
Wybiegłam jak oparzona po moje dzieło, nawet nie zwracając, jak zazwyczaj, uwagi na jego protekcjonalny ton. Trzymajcie kciuki, jeśli dobrze pójdzie, premiera już tej jesieni!

- Buahahaha,dawno się tak nie uśmiałem, Pani Lauro, naprawdę, ma Pani wyjątkową vis comica - dyrektor zaciągnął się cygarem, a jego mina nawet na moment nie wskazywała rozbawienia. Śmiertelnie poważny siedział za mahoniowym biurkiem, a z oczu mu wyzierał smutek. I przestrach, bo jeśli następny spektakl okaże się klapą, będzie mógł się żegnać ze stanowiskiem i wielkim...

- Daj mi spokój! – Dyrektor próbował zamknąć przede mną drzwi swojego gabinetu, ale ja niewiele myśląc włożyłam stopę szparę.
- Auć.
- Dziecko drogie! – mężczyzna otworzył szerzej drzwi, szczerze wystraszony, co wykorzystałam wślizgując się do środka.
- To nie potrwa długo – zapewniłam, wymachując mu przed nosem scenariuszem o zagiętych rogach. – Wystarczy, że się pan zgodzi i już mnie nie ma.
Dyrektor sapnął przez nos; znał mnie wystarczająco długo, aby wiedzieć, że tak łatwo się mnie nie pozbędzie.
- Byle szybko.
Zapiszczałam radośnie.
- To będzie musical. Z mnóstwem piosenek. I dekoracjami jak z…
Zamilkłam widząc wzrok dyrektora.
- Racja, szczegóły – zaśmiałam się nerwowo, wędrując po gabinecie. – Więc musical ma tytuł „W krainie regałów”, bo rozumie pan, jak w Alicji w… - odchrząknęłam – no więc opowiada o nastoletniej dziewczynie, która postanawia czarami wskrzesić swój obiekt westchnień z pewnej serii książek YA. I kiedy już to robi, rozumie, że chłopak jest strasznym bucem jak większość ukochanych z tego typu literatury! – czułam, że coraz bardziej się nakręcam. – Więc stara się go odesłać z powrotem. I spotyka inne postacie z książek, które próbują jej pomóc.
- A potem okazuje się, że to tylko sen? Jak w „Alicji w Karinie Czarów”?
- Tak! – zachichotałam. – Puenta jest taka, żeby bardziej świadomie odbierać literaturę. Każdą. – westchnęłam. – I co pan na to?
- Zostaw ten scenariusz, przeczytam go. Ale niczego nie obiecuję!
Mój pisk był tak głośny, że musiał go ogłuszyć.

- Daj mi spokój! – Dyrektor próbował zamknąć przede mną drzwi swojego gabinetu, ale ja niewiele myśląc włożyłam stopę szparę.
- Auć.
- Dziecko drogie! – mężczyzna otworzył szerzej drzwi, szczerze wystraszony, co wykorzystałam wślizgując się do środka.
- To nie potrwa długo – zapewniłam, wymachując mu przed nosem scenariuszem o zagiętych rogach. – Wystarczy, że się pan...

- Panie Dyrektorze zna mnie pan już od lat. Wie pan, że jestem kreatywna i mam doskonałe pomysły dlatego chciałabym panu przedstawić mój nowy projekt.
- Pani Edyto jeżeli będzie tak jak ostatnio to się na to piszę. Zamieniam się w słuch.
- Panie Dyrektorze proponuję przedstawienie muzyczne pt. Manufaktura czytelnicza.
- słucham słucham...
- Panie Dyrektorze to będzie o mnie - mojej przygodzie z książkami dzięki którym jestem tym kim jestem.
- Pani Edyto a kto by mógł panią zaśpiewać?
- Panie Dyrektorze proponuję moją imienniczkę Edytę Krzemień: https://pl.wikipedia.org/wiki/Edyta_Krzemie%C5%84.
- Pani Edyto w przyszłym sezonie bierzemy się do roboty.
- Dziękuję panie Dyrektorze.

- Panie Dyrektorze zna mnie pan już od lat. Wie pan, że jestem kreatywna i mam doskonałe pomysły dlatego chciałabym panu przedstawić mój nowy projekt.
- Pani Edyto jeżeli będzie tak jak ostatnio to się na to piszę. Zamieniam się w słuch.
- Panie Dyrektorze proponuję przedstawienie muzyczne pt. Manufaktura czytelnicza.
- słucham słucham...
- Panie Dyrektorze to będzie o mnie...

-Powiem Pani w tajemnicy, że Pani pomysł wydał mi się najciekawszy. Ale książki, nie jestem przekonany. I ten tytuł: "Książką w łeb". Nie jest zbyt prosty, taki mało wyszukany?
-Tutuł intryguje i zapowiada musical dość wesoło. Idealnie pasuje też do fabuły. Główna bohaterka przyłapując swojego męża na zdradzie w furii rzuca w niego książką. A, że jest pasjonatką literatury wybiera encyklopedię.
-Wiem, wiem przecież czytałem. Ale, żeby ta akcja w 3/4 odbywała się w bibliotece.
-Przecież ona należy do klubu dyskusyjnego i tam próbuje uporać się z rozpadem małżeństwa i problemami dorastającej córki, która zakochała się bibliotekarzu.
-Ale żeby to wszystko bez mężczyzny. Wie Pani może romansik?
-Romans jest, a amantów jest kilku. Dostojewski, Mróz i kobiety. Proszę Pana książka nikogo nie skrzywdziła. No chyba, ze się skończyła.
-Romans z ksiażką posądzą nas o zboczenie. Może jednak..
-A gdybym dopisała ostatnią scenę, gdzie głowna bohaterka poznaje miłego okularnika. Potem można zrobić kontynujację.
-A jak go pozna?
-Oczywiście, że w bibliotece. Uderzy go książką w łeb!

-Powiem Pani w tajemnicy, że Pani pomysł wydał mi się najciekawszy. Ale książki, nie jestem przekonany. I ten tytuł: "Książką w łeb". Nie jest zbyt prosty, taki mało wyszukany?
-Tutuł intryguje i zapowiada musical dość wesoło. Idealnie pasuje też do fabuły. Główna bohaterka przyłapując swojego męża na zdradzie w furii rzuca w niego książką. A, że jest pasjonatką literatury...

- Panie Andrzeju, zapewniam,że moja sztuka „Opowieść o Zosi, co nie chciała książki” na pewno stanie się hitem, jestem przekonana, że...
- Zaraz, zaraz Pani Anetko jeszcze nic nie zdecydowałem. O moją aprobatę walczą jeszcze trzy sztuki Pani kolegów. Muszę być na 100% przekonany, że będzie to hit, przebój, który odbije się echem, w całym kraju, a może i na świecie. Proszę jeszcze raz spokojnie powiedzieć, o sztuce.
- Oczywiście. Moja sztuka to połączenie moich dwóch miłości muzyki i literatury.
Historia opowiada o nastolatce Zosi, która nie szanuje książek. Pewnego dnia wyrzuca książkę, która była prezentem do śmietnika. Dziewczyna nie wie jednak, że to książka zaczarowana. Wieczorem, kiedy domownicy pogrążeni są we śnie, magiczna moc książki, sprawia, że Zosia zostaje do niej wciągnięta. A trzeba zauważyć, że to nie jest bajka dla dzieci, tylko opowieść kryminalna. Zosia, by wydostać się, z książki musi rozwikłać zagadkę morderstwa. Panie Andrzeju proszę sobie wyobrazić, to napięcie, ta muzyka. Możemy wykorzystać zarówno utwory polskie jak i zagraniczne, zaprosić ważne osobistości i media na premierę. To będzie wydarzenie przez wielkie „W".
- To brzmi interesująco, ale czy tytuł nie jest, aby za długi?
- Ale skąd. Moim zdaniem tytuł jeszcze bardziej przykuje uwagę potencjalnych widzów.
- No dobrze. Zebrałem wszystkie pomysły. Muszę to przemyśleć, ale najpierw Pani Anetko proszę, polecić mi jakąś książkę. Dawno nic nie czytałem...

- Panie Andrzeju, zapewniam,że moja sztuka „Opowieść o Zosi, co nie chciała książki” na pewno stanie się hitem, jestem przekonana, że...
- Zaraz, zaraz Pani Anetko jeszcze nic nie zdecydowałem. O moją aprobatę walczą jeszcze trzy sztuki Pani kolegów. Muszę być na 100% przekonany, że będzie to hit, przebój, który odbije się echem, w całym kraju, a może i na świecie. Proszę...

Wyrok na miłość[bookLink]4824044|Wyrok na miłość[/bookLink]

Wyrok na miłość[bookLink]4824044|Wyrok na miłość[/bookLink]

 [bookCover]4824044|Wyrok na miłość[/bookCover]