Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agunia
Kiull0
monadia
Wizzi
Tina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agunia
Kiull0
monadia
Wizzi
Tina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Wreszcie! Udało mi się znaleźć w pobliżu tego reżysera. Wziąłem gitarę i zacząłem nucić: http://andrzeju.pl/piosenki/Byc0%20programista0-Dorian.mp3
Być programistą
1:Starzał się komputer przez lata 
   bo pracy co rusz nie ma tata 
   już żadna gra się nie załączy 
   bo ten sprzęt już nie rumak rączy 
   ulotki z rana roznoszę 
   a płacą mi zaledwie grosze 
   doczekam się sprzętu nowego 
   dopiero w wieku dorosłego 
    
   REFREN 
   Tak bym chciał być programistą 
   by myślą pracować czystą 
   kreować wspaniałe światy 
   nie tylko dla mej zapłaty 
    
   2:Ktoś mi zaleca zrobić zmiany 
   najpierw skasować program znany 
   oszczędny zainstalować 
   co zmusi by programować 
   do tego wziąłem się dzieła 
   znowu ucząc się sam od zera 
   i już programy tworzę 
   co ich każdy przez sieć używać może 

Kiedy już kończyłem piosenkę nagle spojrzał na mnie, uśmiechnął się i … podszedł.
- To twoje? - zapytał.
- Tak. To tytułowa piosenka do musicalu, który napisałem z jednym kumplem.
- Musical? O miłości do komputerów? Nie widzę żadnych szans – powiedział ironicznie.
- Czemu nie. Przecież świat komputerów fascynuje wielu, nie tylko młodych ludzi.
- Jakoś nie wyobrażam sobie musicalu o miłości do komputerów.
- To ma być musical o pasji. Życiowej pasji.
- Ale to chyba nie dla mnie.
- Czemu nie? Tyle pan już miał nie mniej kontrowersyjnych tematów i wszystkie się udały.
- No dobra. Daj mi już ten scenariusz. Ale niczego nie obiecuję.
Podałem mu gruby plik kartek spięty spinaczami.

Wreszcie! Udało mi się znaleźć w pobliżu tego reżysera. Wziąłem gitarę i zacząłem nucić: http://andrzeju.pl/piosenki/Byc0%20programista0-Dorian.mp3
Być programistą
1:Starzał się komputer przez lata 
   bo pracy co rusz nie ma tata 
   już żadna gra się nie załączy 
   bo ten sprzęt już nie rumak rączy 
   ulotki z rana roznoszę 
   a płacą mi zaledwie grosze 
   doczekam...

- I to nie tak, panie Dyrektorze, że ja do tej biblioteki uciekałam przed życiem. Czasem człowiek po prostu musi. Musi schować się przed rzeczywistością i zanurzyć w tych półkach, bo inaczej dostanie od życia tak bardzo, że następnym razem już się nie podniesie. Albo po prostu dostanie talerzem. Jednym, drugim, szóstym. I tak skończy z rozbitą głową. Jeśli miałby Pan do wyboru szpital lub biblioteczkę, co by pan wybrał? Życie czternastolatki w rozpadającej się rodzinie to nie bajka. To ciągła walka.
- Oh... Rozumiem Pani trudną przeszłość, ale dlaczego, u licha, miałbym wybrać akurat Panią? Toż to ogromna scena, tłumy widzów, wielkie oczekiwania... I ogromne pieniądze, nie zapominajmy o pieniądzach, one...
- Bo sztuka ma być prawdziwa.
- Prawdziwa jak Pani przeszłość?
- Prawdziwa jak historia, którą każdy nas opowiada. By śpiewać o książkach, trzeba poczuć książki. Ja je kocham, kochać będę. Wie Pan, co jest najgorsze, kiedy przychodzi Pan do teatru po całym dniu ciężkiej pracy? To uczucie, że sztuka robiona jest dla publiczności, nie z zamysłu artystycznego. A ja chcę pokazać kawałek serca, tęsknotę.
- Tęsknotę do książek? Czy może do normalnego życia?
- Do miejsca, które jest ostoją w problemach i nie zadaje pytań - po prostu otula miękkimi stronami. Do amfiteatru. Sacrum. To "Melodia tkana słowem" - i tak właśnie nazwę mój musical.
- Może i ma Pani rację... Bije od Pani szczerość.
- To chyba dobrze?
- Dostaje Pani ten spektakl.

- I to nie tak, panie Dyrektorze, że ja do tej biblioteki uciekałam przed życiem. Czasem człowiek po prostu musi. Musi schować się przed rzeczywistością i zanurzyć w tych półkach, bo inaczej dostanie od życia tak bardzo, że następnym razem już się nie podniesie. Albo po prostu dostanie talerzem. Jednym, drugim, szóstym. I tak skończy z rozbitą głową. Jeśli miałby Pan do...

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

- Pamięta pan ostatnią sztukę o miłości, która ostatnio wystawiliśmy? Tę, która okazała się kompletną klapą…? – dramatycznie zawiesiłam głos.
- Nie wiem co to ma wspólnego… - zaczął dyrektor, wyraźnie skonsternowany.
- No właśnie nic! Bo to będzie coś zupełnie innego!
Mężczyzna patrzył na mnie tak, jakby wyrosła mi druga głowa.
- Ta będzie o miłości, która nie wymaga żadnego poświęcenia – zaczęłam rozmarzonym głosem, wykorzystując moment jego zaskoczenia. - Taka, która zabiera w różne zakątki świata, nie tylko tego, w którym żyjemy; w przeszłość i przyszłość. Która poszerza horyzonty, kształtuje wyobraźnię, umożliwia przeżycie czegoś niesamowitego…
- Chce mi pani powiedzieć, że chce napisać o związku kobiety i mężczyzny, którzy razem biorą narkotyki?! – wykrzyknął robiąc się purpurowy na twarzy. - I ja mam to wystawić? Czy pani postradała rozum?
- O czym pan mówi? Nie mam pojęcia skąd panu to przyszło do głowy. – Jestem równie zdumiona, jak przed chwilą dyrektor.
- Zaraz… - Mężczyzna drapie się w tył głowy, opadając na oparcie fotela. Chyba rozmowa ze mną go wykończyła. – O czym ja mówię? Pytanie o czym pani mówi…
- Czy to nie oczywiste? O miłości do książek. – Uśmiecham się promiennie.
Mój rozmówca mruga szybko, wyraźnie próbując sformułować odpowiedź. W końcu wzdycha głośno, kierując pokonane spojrzenie w stronę okna.
- Dobrze – mówi cicho. – Proszę mi coś więcej o tym powiedzieć.

- Pamięta pan ostatnią sztukę o miłości, która ostatnio wystawiliśmy? Tę, która okazała się kompletną klapą…? – dramatycznie zawiesiłam głos.
- Nie wiem co to ma wspólnego… - zaczął dyrektor, wyraźnie skonsternowany.
- No właśnie nic! Bo to będzie coś zupełnie innego!
Mężczyzna patrzył na mnie tak, jakby wyrosła mi druga głowa.
- Ta będzie o miłości, która nie wymaga...

Wszyscy stali już na swoich miejscach. Dyrektor miał pojawić się tu za chwilę. Ręce mi się pociły i nie mogłam znaleźć dla siebie miejsca. Chodziłam tam i z powrotem, aż nagle usłyszałam trzask drzwi. Zgodnie z moją prośbą Pan Eliasz usiadł w pierwszym rzędzie. Po chwili zgasły światła a w tle zaczęła lecieć muzyka.
- Mamo, jeszcze jeden rozdział.
- Kochanie mówiłam Ci, że od tego czytania w końcu stracisz wzrok. Oddaj mi tę książkę. W tej chwili…
- Błagam Cię, mama ja muszę…
- Ty to musisz iść spać. A teraz gaszę światło i dobranoc.
Kiedy zamknęły się drzwi mały chłopiec stanął na łóżku i zaczął śpiewać.
- Tylko jeszcze jeden rozdział, proszę. Tylko jeszcze raz niech do tej książki wskoczę. Zanurzę się w świat tajemnic i baśń. Ja chcę być rycerzem…
-DOSYĆ – krzyknął dyrektor. Wstał ze swojego miejsca i zaczął wychodzić bocznym drzwiami. Kiedy zdałam sobie sprawę co się przed chwilą stało zaczęłam biec w jego stronę.
- Panie dyrektorze to dopiero początek – zaczęłam się tłumaczyć – To pierwszy akt. Potem ten chłopiec będzie dorastał a w raz z nim miłość do książek. Ten musical miał się nazywać „Jeszcze jeden rozdział”. Ja go dopracuję…
- Czy zdaję sobie Pani sprawę, że na to nikt nie przyjdzie?
- Na pewno ktoś się znajdzie, czytanie książek to jeszcze nie wyginiona czynność.
- Wiem, ale…
- Zapewniam Pana, że nam się uda. Dobra promocja i rozgłos zapewni nam wielu gości.
- To Pani ostatnia szansa, jeżeli się nie uda będę zmuszony się pożegnać.
- Wierzę, że to będzie sukces Panie Eliaszu.

Wszyscy stali już na swoich miejscach. Dyrektor miał pojawić się tu za chwilę. Ręce mi się pociły i nie mogłam znaleźć dla siebie miejsca. Chodziłam tam i z powrotem, aż nagle usłyszałam trzask drzwi. Zgodnie z moją prośbą Pan Eliasz usiadł w pierwszym rzędzie. Po chwili zgasły światła a w tle zaczęła lecieć muzyka.
- Mamo, jeszcze jeden rozdział.
- Kochanie mówiłam Ci, że...

-Czy Pani do reszty zwariowała?!
-Czemu?
-Napisała Pani musical o książce?
-"Zapisane w kartach" jest sztuką o miłości
-Ale do książek!
-I co z tego? Miłość zawsze się sprzeda, czy to miłość do drugiego człowieka, do władzy, do pieniędzy czy do książek
- Niech mi Pani jeszcze raz streści fabułę, chcę mieć pewność, że się dobrze rozumiemy
- Iwa ma złamane serce, zostawił ją mąż, pewnego dnia wchodzi do kawiarni, gdzie na stoliku znajduje książkę. Nie jest to zwykła książka, bo jest napisana odręcznie. Spędza tam cały dzień ją czytając. Przychodzi następnego dnia i siada przy tym samym stoliku, znowu znajduje książkę, tylko inną i znowu spędza cały dzień na czytaniu. Iwa zagląda tam codziennie czytając książki, aż pewnego dnia znajduje na stoliku długopis, książkę i przypiętą do niej karteczkę z napisem "zapisz na tych kartach swoją historię". Gdy otwiera książkę są tam same czyste kartki. Iwa zaczyna pisać
- wie, pani co, może to rzeczywiście ciekawy pomysł i ludziom się spodoba
- Jestem tego pewna, w końcu sami piszemy własną historię

-Czy Pani do reszty zwariowała?!
-Czemu?
-Napisała Pani musical o książce?
-"Zapisane w kartach" jest sztuką o miłości
-Ale do książek!
-I co z tego? Miłość zawsze się sprzeda, czy to miłość do drugiego człowieka, do władzy, do pieniędzy czy do książek
- Niech mi Pani jeszcze raz streści fabułę, chcę mieć pewność, że się dobrze rozumiemy
- Iwa ma złamane serce, zostawił ją...

Dyrektor wpuścił mnie do swojego mrocznego biura na strychu teatru i spojrzał na mnie z dezaprobatą.
-Coś ty znowu wymyśliła? –burknął. Czytałem twój scenariusz. Nie przekonuje mnie. Nie mamy pieniędzy.
-Panie Andrzeju – nabrałam powietrza –''Miłość z antykwariatu '' podbije serca publiczności!
-W jaki niby sposób? – jego sceptycyzm mnie paraliżował.
-Ludzie uwielbiają takie historie: ona zakochana w książkach, prowadząca antykwariat młoda kobieta, pewnego dnia znajduje pomiędzy kartkami przepiękny list miłosny. Na kopercie jest zarówno adres nadawcy, jak i adresata. Podążając tym tropem, wyrywa się ze świata, gdziej jej jedynymi przyjaciółmi były zakurzone tomy i na końcu znajduje miłość swojego życia.
-Strasznie to banalane….Nie wierzę, że to się sprzeda. Ludzie wolą skandale.
-A gdzie tam! Ludzie kochają szczęśliwe zakończenia! Teatr nie zawsze musi szokować, sam pan tak mówił – spojrzałam na niego znacząco.Poza tym Miejskie Centrum Kultury zgodziło się już wstępnie sfinansować rekwizyty, Bartosz Głowacki zadba o oprawę muzyczną, a teksty napisze...
-Jak pani namówiła Głowackiego?
-To mój kolega z podstawówki. A teksty do jego muzyki napiszę ja!
-Nie wiem czy dobrze robię, ale niech będzie. Tylko proszę pamiętać, że jak nie zwrócą nam się koszty, będzie pani szorowała podłogi w teatrze. Przez kolejnych 20 lat!

Ostanie zdanie dotarło do mnie dopiero, kiedy zbiegałam po schodach. Z podekscytowania zapomniałam bowiem nawet pożegnać się z dyrektorem.

Dyrektor wpuścił mnie do swojego mrocznego biura na strychu teatru i spojrzał na mnie z dezaprobatą.
-Coś ty znowu wymyśliła? –burknął. Czytałem twój scenariusz. Nie przekonuje mnie. Nie mamy pieniędzy.
-Panie Andrzeju – nabrałam powietrza –''Miłość z antykwariatu '' podbije serca publiczności!
-W jaki niby sposób? – jego sceptycyzm mnie paraliżował.
-Ludzie uwielbiają...

- Panie dyrektorze mam świetny pomysł – zmachana wpadłam bez pukania do gabinetu dyrektora. Dyrektor nawet na mnie nie spojrzał. Postanowiłam wykorzystać to, że mnie nie wyrzucił i logicznie przedstawić mój pomysł.
- Miejsce akcji byłby dworzec w Legionowie, tam niedawno otworzyli bibliotekę. Główny bohater, Jan, bibliofil swoje życie całkowicie poświęcił książkom. Zamieszkał na tym dworcu, aby zachęcać podróżujących do czytania.
Dyrektor podniósł wzrok.
- Niech się pani dłużej nie pogrąża.
Postanowiłam zaryzykować i mimo jego ostrzeżenia kontynuować.
- Czy jednak mogłabym dokończyć streszczanie fabuły? – zapytałam niepewnie.
Zaśmiał się.
- Proszę sobie nie zadawać trudu, pani Justyno. Doskonale wiem co będzie dalej. Na dworcu będą szukali pracownika do biblioteki. Niestety żaden z kandydatów nie będzie spełniał wymogów pracodawcy. Wśród nich będzie także Ania, dziewczyna z dużą torbą. Mam kontynuować?
Dyrektor był wielkim fanem musicali nie zdziwiło mnie więc że nie miał problemu z rozpoznaniem jednego z najpopularniejszych.
- Panie dyrektorze Metro to klasyka musicalu w Polsce, dlaczego więc nie wykorzystać potencjału tkwiącego w nim i przypomnieć go młodzieży w nieco zmienionej formie. – powiedziałam z naciskiem.
Dyrektor nie wierzył, że to mogłoby się udać.
- A jak miałby się nazywać ten musical książkowy? – powiedział z nieukrywaną ironią.
- Myślałam, żeby nazwa nawiązywała do słowa UNDERGROUND. Ten musical nazywałby się UNDERBOOK. – powiedziałam z nieukrywaną dumą.

- Panie dyrektorze mam świetny pomysł – zmachana wpadłam bez pukania do gabinetu dyrektora. Dyrektor nawet na mnie nie spojrzał. Postanowiłam wykorzystać to, że mnie nie wyrzucił i logicznie przedstawić mój pomysł.
- Miejsce akcji byłby dworzec w Legionowie, tam niedawno otworzyli bibliotekę. Główny bohater, Jan, bibliofil swoje życie całkowicie poświęcił książkom....

- Witam. Panie Dyrektorze. Mam pomysł odnośnie do nowego projektu związanego z moim marzeniem książkowym.
- Pani Anno zawraca, mi Pani głowę teraz jak ja akurat jestem taki pochłonięty pracą.
- Panie Dyrektorze jak nie ma, Pan czasu to przepadnie moja życiowa szansa, a tego by Pan nie chciał, co nie?
- W sumie czemu nie, ale musiałaby, Pani Anno tak, abym swojej decyzji nie żałował. Zrozumiano?
- Tak, zrozumiałam. Tytuł musicalu brzmi: ''Cień miłości''. Opowiada on o tym, że młody mężczyzna zakochuje się w starszej niewiele dziewczynie. Ona początkowo go nie zauważa, ale kiedy słyszy słowa wiersza, a w tle słyszy towarzyszącą muzykę, którą kiedyś miała, możliwość poznać w dzieciństwie to jej ciało podąża w jej rytm.
- Jakie będą koszty Pani kreatywności?
- Potrzebny będzie nam chłopak w wieku do 20 lat oraz dziewczyna wiek 24, muzyka fortepianowa. To będzie prawdziwy hit, podążający cień przyszłej miłości. Panie Dyrektorze to, co da mi Pan szansę wykazania się w nowym zadaniu?
- Tak,zgadzam zgodę na realizację nowego pomysłu Pani autorstwa. Liczę na to poradzi sobie Pani z tym muzycznym życiowym wyzwaniem?
- Oczywiście, że dam rady.
- To zapraszam do realizacji musicalu. Ruchy. Czekam na efekty pracy Pani Anno.

- Witam. Panie Dyrektorze. Mam pomysł odnośnie do nowego projektu związanego z moim marzeniem książkowym.
- Pani Anno zawraca, mi Pani głowę teraz jak ja akurat jestem taki pochłonięty pracą.
- Panie Dyrektorze jak nie ma, Pan czasu to przepadnie moja życiowa szansa, a tego by Pan nie chciał, co nie?
- W sumie czemu nie, ale musiałaby, Pani Anno tak, abym swojej decyzji nie...