Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mael
rotten_apple
Fene
Flint
Placuszkilubię

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mael
rotten_apple
Fene
Flint
Placuszkilubię

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

27/05/2018

Alarm szalupowy wybił dzisiejszego poranka parę minut po świcie. Bosmanka Aneta - będąca notabene moją małżonką - dała znak do opuszczenia łajby o nieludzkiej porze. Rzuciłem jedynym sprawnym okiem to na nią, to na kajutę, nie wiedząc o co chodzi. Spodziewałem się, że za burtą nadchodzi szkwał, ewentualnie uderzył w nas Latający Holender, ale wszędzie wokół panowała zupełna flauta.

Bez kawy, bez śniadania, na szczęście w gatkach puściła mnie na fordek. Wskoczyłem do łodzi i udaliśmy się w stronę brzegu. W brzuchu mi burczało, myślałem o piklingach, homarach, jednak najwyraźniej nie dla psa kiełbasa. Wychodząc na brzeg poprowadzono mnie ku stoczni i tamtejszym lokalom. Miejsce cudowne dla morskiego pirata, jednak z pustą zawartością żołądka była teraz jak sekstans bez statku.

Ktoś po chwili się zlitował i wręczył mi kanapkę. Mógłbym przysiąc, że była najlepsza w moim życiu. Czas do południa spędziliśmy pijąc w pobliskiej knajpie.
- Ahoj - krzyczeli z każdej strony. - Papuga łapa za zdrowie pirata!
Śmiałem się z nich, im więcej piłem tym bardziej.

Dzień mijał jak minuty. Nie wiadomo kiedy zapadła noc, a przecież dopiero co się budziłem.
- Diabelsko mocny ten portowy browar, pomyślałem jeszcze. I wtedy ktoś mi wręczył wimpel, ktoś inny akwarium z wodorostem i małym wrakiem w środku, z tyłu ktoś zaintonował sto-lat.
Oświeciło mnie wówczas - dziś przecież moje urodziny. Uradowany skoczyłem na moich kamratów niczym mocny morski przypływ. Nie zapomnieli o moim święcie, a ja sam tak. Czego życzyć sobie i innym niż takich przyjaciół, bardziej pamiętliwych i szczodrych jak czerwony jest rak!

27/05/2018

Alarm szalupowy wybił dzisiejszego poranka parę minut po świcie. Bosmanka Aneta - będąca notabene moją małżonką - dała znak do opuszczenia łajby o nieludzkiej porze. Rzuciłem jedynym sprawnym okiem to na nią, to na kajutę, nie wiedząc o co chodzi. Spodziewałem się, że za burtą nadchodzi szkwał, ewentualnie uderzył w nas Latający Holender, ale wszędzie wokół...

794 dzień niedoli
Rejs ku pracy w fast foodowej kambuzie trwa.
Jak zwykle wstałam bladym świtem i ubrałam się w standardowy kostium majtka pokładowego. Wybiegłam z mojej bezpiecznej przystani, aby zdążyć na, jak zwykle spóźniony, transportowiec miejski. Przeładowany jeżdżącymi bez biletu piratami i adeptami okolicznych szkół morskich. Potem przesiadłem się na międzywyspowy prom, z okropnie głośną maszynownią. Podróż przebiegła pomyślnie. Był to pierwszy od wielu dni dzień bez sztormu. Wysiadłam w centrum archipelagu Uniwersytetu Śląskiego. Ładna pogoda skłoniła mnie do poruszania się piechotą niczym szczur lądowy, zamiast jak zwykle, skorzystać z transportowca. Bez przeszkód dotarłam na wyspy Nauk Społecznych. Na widok pierwszych portowych zabudowań WNS-u dostałam objawów choroby morskiej, mimo że znajdowałam się na suchym lądzie. Rewelacje żołądkowe zawdzięczam pewnie kapitanowi specjalizującym się w administracji pokładowej. Nie przeczytałam zadanej na zajęcia morskiej dokumentacji, całe szczęście kapitan był spokojny jak morze w bezchmurny dzień i ominęło mnie karne szorowanie pokładu.
W drodze powrotnej prom osiadł na mieliźnie, przez co podróż trwała ponad pół godziny dłużej. Żałowałam, że nie wynajęłam motorówki. Po powrocie do domu padłam na koje w moim przypominającym kajutę pokoiku. Zastanawiałam się, czy nie zmienić kursu na wyspę Pedagogiki i Psychologii.

794 dzień niedoli
Rejs ku pracy w fast foodowej kambuzie trwa.
Jak zwykle wstałam bladym świtem i ubrałam się w standardowy kostium majtka pokładowego. Wybiegłam z mojej bezpiecznej przystani, aby zdążyć na, jak zwykle spóźniony, transportowiec miejski. Przeładowany jeżdżącymi bez biletu piratami i adeptami okolicznych szkół morskich. Potem przesiadłem się na międzywyspowy...

Dziennik pokładowy. Dzień 86752.
Obudziło mnie dudnienie deszczu o szybę bulaju. Na zewnątrz szaruga. Wyszłam na dolny pokład, ale był pusty. Wróciłam do kajuty i przygotowałam się na następny dzień sztormów. Odpowiadam za bezan, który niespecjalnie przydaje się przy takim sztormie, więc bosman wysłał mnie spowrotem do kajuty. Z nudów liczyłam sęki w podłodze i zasnęłam. Śniły mi się czasy sprzed 10 lat, gdy zacumowaliśmy do portu na Kubie. Codziennie schodziłam na ląd i szłam do przydziałowego promu. Przewoził mnie on na wyspę, na której z resztą załogi poddawaliśmy się pracy przymusowej. Dostaliśmy wyrok za przemyt gdy odkryto naszą tajną bakistę z rumem. Z wyspy nie ma ucieczki, choć czasami jakiś marynarz lub majtek próbuje. Po 8 godzinach na małych rybackich łodziach prom przewoził nas spowrotem do portu i każdy udawał się do swojej kajuty. Niektórzy bardziej zamożni mieli swoje łajby. To były parszywe czasy. Teraz wciąż płyniemy, rzadko cumujemy w jakimś porcie. Czasami ochmistrz urządza imprezy dla tych z górnego pokładu w sąsiedztwie kambuzy i się wbijam, ale dziś nie. Sztorm ustał godzinę temu, ale kapitan zarządził zrzucenie części balastu przez lewą burtę. Nadal trzymamy kurs na północ. Dziś już nic ciekawego się nie wydarzy. Jest późno i pora spać. Koniec wpisu.

Dziennik pokładowy. Dzień 86752.
Obudziło mnie dudnienie deszczu o szybę bulaju. Na zewnątrz szaruga. Wyszłam na dolny pokład, ale był pusty. Wróciłam do kajuty i przygotowałam się na następny dzień sztormów. Odpowiadam za bezan, który niespecjalnie przydaje się przy takim sztormie, więc bosman wysłał mnie spowrotem do kajuty. Z nudów liczyłam sęki w podłodze i zasnęłam....

Promień słońca wślizgnął się przez bulaj i padł na moją twarz. Przez chwilę wahałam się, czy nie zostać w bezpiecznej przystani, jaką było moje łóżko, ale ostatecznie zdecydowałam się wyruszyć w kolejny rejs na uniwersytet. Zjechałam do podziemnego portu i wsiadłam do podwodnej łodzi metra, jak zawsze wypełnionej po brzegi. W czasie tej krótkiej wyprawy rozmyślałam nad tym, jak by to było miło móc wreszcie rozwinąć żagle własnej działalności, zamiast w gronie innych majtków słuchać kolejnego wykładu jednego z kapitanów, tkwiąc na platformie wiertniczej naszego wydziału bez szans na szaloną przygodę na nieznanych wodach. Tego dnia nasz kapitan oddawał nam sprawdziany. Jednym mówił, że dotarli do celu, innym, że wciąż zbliżają się do brzegu, a niektórym, że osiedli na mieliźnie. Byli też nieszczęśnicy, którzy z powodu ściągania zostali w czasie sztormu rozpętanego przez gniewnego wykładowcę wyrzuceni za burtę, a ich dobra opinia roztrzaskała się o skały wystające z morza sprawiedliwości. Porwana w wir zajęć i wykładów, starałam się jakoś przetrwać tę trudną przeprawę przez morza wiedzy. Wreszcie kapitan pozwolił nam opuścić statek. Niektórzy wsiedli do swych szalup, zacumowanych przed uniwersytetem, a inni postanowili o własnych siłach dotrzeć do wysp, na których mieszkali. Ja musiałam jeszcze zawinąć do portu Biedronki, by uzupełnić zapasy na najbliższy rejs. Wreszcie obładowana prowiantem dotarłam z powrotem do swojej kajuty i wyczerpana ległam na koi.

Promień słońca wślizgnął się przez bulaj i padł na moją twarz. Przez chwilę wahałam się, czy nie zostać w bezpiecznej przystani, jaką było moje łóżko, ale ostatecznie zdecydowałam się wyruszyć w kolejny rejs na uniwersytet. Zjechałam do podziemnego portu i wsiadłam do podwodnej łodzi metra, jak zawsze wypełnionej po brzegi. W czasie tej krótkiej wyprawy rozmyślałam nad tym,...

Mewy dały wyraźny znak. Pora wstawać. Zjem coś kupionego na lądzie. Z zatoczki muszę wypłynąć o godzinie siódmej, aby zdążyć na zajęcia praktyczne z wędkarstwa morskowodnego. Nienawidzę tych szczurów lądowych, którzy myślą że będą tacy jak my, prawdziwe wilki morskie. Po zajęciach prawdziwa nawałnica. Biały szkwał. Ciężko będzie się wyrobić na 14. W końcu się udaje dopłynąć, a na morzu panuje flauta. Gdy zaczęła mnie brać nuda, napadła mnie jakaś dziwna mania. Poczułem się jak po opium. Choroba morska? Po tylu latach?! Napewno wszystko przez to jedzenie. Nie "nasze", morskie. Padłem na deski burty, drżący i upokorzony. Powinienem być lepszy. Będzie lepiej, powtarzam w myślach. Nonsens. Nie daje już rady. Samotny. Biedny. Przygłupi. Mam to przekonanie, że przez to morze nikim nie zostanę. Nienawidzę tak naprawdę siebie, a nie tych "szczurów lądowych". Są u nich osoby, które przerosną poziomem, nawet mnie, pomimo tego, że od dzieciństwa się czegoś uczę. Morze jest alegorią mojego życia. Pobuja okręt, sprawi trochę przyjemności, aż w końcu przetrawi burtę i wchłonie nas. A nikt nawet o mnie nie pomyśli. Nie wspomni. Nie zapłacze. Bo nic nie znaczyłem.

Mewy dały wyraźny znak. Pora wstawać. Zjem coś kupionego na lądzie. Z zatoczki muszę wypłynąć o godzinie siódmej, aby zdążyć na zajęcia praktyczne z wędkarstwa morskowodnego. Nienawidzę tych szczurów lądowych, którzy myślą że będą tacy jak my, prawdziwe wilki morskie. Po zajęciach prawdziwa nawałnica. Biały szkwał. Ciężko będzie się wyrobić na 14. W końcu się udaje...

Zawsze marzyłem o samotnej żeglugę po spokojnym oceanie. Śniły mi się mile morskiej żeglugi w towarzystwie niebieskiego świata. Przypadło mi jednak poruszać się wśród wielu jednostek, nieraz większych nieraz mniejszych niż moja. Zatłoczony port, który nastawiony jest na handel i wymianę, nie ceniący żeglugi dalekomorskiej. Cały dzień transportuję ludzi z portu ,,Nie wiem’’ do portu ,,Jeszcze bardziej nie wiem’’, chociaż celem miał być niebieski bezmiar oceanów.
Na co dzień patrzę jak statki kończą w suchych dokach, gotowe do naprawy lub rozebrania na części. Mi zawsze marzyło się zatonięcie na warcie, w zderzeniu jakąś wielką górą lodową lub podczas walki z piratami. Dziennie śni mi się jak dokonuję abordażu na wrogie jednostki i zmieniam ich banderę na własną. Utworzenie wielkiej flotylli było moim marzeniem, ale nawigacja doprowadziła mnie do innego miejsca. Moja wewnętrzna busola prowadzi coraz bardziej na krańce świata, między niebezpieczne prądy i nieznane lokacje.
Nie ma czasu na zarzucenie kotwicy, nie ma czasu na uzupełnienie zapasów. Cel zdaje się naglić a mapy zamiast tracić nieznane pola, nabywają coraz więcej znaków zapytania. Już dawno nie poluję za ,,X’’-em na mapie, teraz cel się zmienił. Odkrywać, z coraz większą szybkością, nowe wody. Coraz więcej węzłów, coraz więcej mil morskich na godzinę a i tak pewnie nie zdążę…Jednak płynę dalej i nie mam zamiaru przestać.

Zawsze marzyłem o samotnej żeglugę po spokojnym oceanie. Śniły mi się mile morskiej żeglugi w towarzystwie niebieskiego świata. Przypadło mi jednak poruszać się wśród wielu jednostek, nieraz większych nieraz mniejszych niż moja. Zatłoczony port, który nastawiony jest na handel i wymianę, nie ceniący żeglugi dalekomorskiej. Cały dzień transportuję ludzi z portu ,,Nie wiem’’...

52°13’47” N, 21°0’44” E
Mazowsze, 25.05
Ahoj! W nocy znów mną kołysze, a słony wiatr nie przestaje uderzać w uchylone świetliki. Słońce pojawia się na horyzoncie i wraz z nim ptaków śpiew. Słyszę bicie szklanek i szum matczynych pokrzykiwań. Czas wstawać. Tym razem wychodzę jedynie z sucharem w ręku i idę z nurtem budzących się ludzi do najbliższego portu. Nadciąga niewielka barka, numer 6 i już płyniemy powoli, z prędkością 12 węzłów przez bardzo wąski i długi Kanał Grochowski. Dzisiaj 8 mil przebywamy w tylko 45 minut! Przekraczamy Wisłę i dopływamy do przystani Joli Bord, czyli tzw. ‘Pięknego Brzegu’. Jest nas już tylko garstka. Tutaj cumuję i podążam w morskiej ciszy do mojego statku o nazwie „Biblioteka Komedia”. Czasami czuję się jak kapitan tej wielkiej łodzi. Znam tu każdą księgę, a nawet i rodowód niejednego czytelnika. Jestem jednak tylko młodszym marynarzem. Rankiem zajmuję się rozładunkiem książek, otwieram system nawigacji, sprawdzam korespondencję i zaparzam sobie herbatkę malinową – grogiem raczę się tylko przed snem, nigdy podczas wachty. Punktualnie o 10 przychodzą pierwsi przybysze. Po chwili czuję się jak na otwartym morzu – goście pojawiają się jak przypływy i odpływy, a ja dryfuję między nimi z naręczem książek. W głowie mam szum, który układa się w rytm: Michalak – Mróz – Miłoszewski, Ćwirlej – Chmielarz – Kraszewski. Po kilku godzinach odpływam na nocny spoczynek. Towarzyszy mi zachodzące Słońce. Noc na grochowskiej łajbie rzadko bywa jednak spokojna.

52°13’47” N, 21°0’44” E
Mazowsze, 25.05
Ahoj! W nocy znów mną kołysze, a słony wiatr nie przestaje uderzać w uchylone świetliki. Słońce pojawia się na horyzoncie i wraz z nim ptaków śpiew. Słyszę bicie szklanek i szum matczynych pokrzykiwań. Czas wstawać. Tym razem wychodzę jedynie z sucharem w ręku i idę z nurtem budzących się ludzi do najbliższego portu. Nadciąga...

Budzę się, trochę chwieje. Czas płynąć na zajęcia.
Patrzę w niebo. Takie trochę zachmurzone.
Może jednak odpuszczę sobie dziś. W sumie i tak nie robi listy...

Postanowione. Obudziłam się dwie godziny później.
Podpłynęłam na ląd co by jakieś śniadanie zjeść.
Owsianka z ogniska z owocami mmmmmm...

Kolejnym punktem mojego dnia są połowy, w końcu coś trzeba zjeść na obiad.
Godzina, lub dwie i rybki nałowione!
Trzeba je jeszcze przygotować, a to kolejna godzina.

Teraz rozpalamy ognisko, taka ryba to niebo w gębie!

Wieczorami wypływam w głąb morza i robię sprawozdania, uczę się na kolokwia.

A potem tylko kolacja i sen.
Fale układają mnie do snu. Szum morza śpiewa mi kołysanki.
A ja. Ja odpływam w ramiona Morfeusza...

Budzę się, trochę chwieje. Czas płynąć na zajęcia.
Patrzę w niebo. Takie trochę zachmurzone.
Może jednak odpuszczę sobie dziś. W sumie i tak nie robi listy...

Postanowione. Obudziłam się dwie godziny później.
Podpłynęłam na ląd co by jakieś śniadanie zjeść.
Owsianka z ogniska z owocami mmmmmm...

Kolejnym punktem mojego dnia są połowy, w końcu coś trzeba zjeść na...