Gra która uprościłaby codzienne życie. Nie chcesz chodzić po wielkim hipermarkecie szukając jednego produktu? No to Mass Effect i terminal do zakupów masz na miejscu. Problem z umeblowaniem domu? Simsy i ich umiejętność stawiania domu poza jakimkolwiek czasem powinny pomóc. Masz ochotę na pizze? Do wyboru cała masa wirtualnych pizzeri. Ale spokojnie, mamy też sushi, hamburgery, lody, torty, co tylko sobie życzysz.
Nie chce ci się wracać ze szkoły do domu kilka kilometrów na pieszo? Kamienie teleportacji z World of Worcraft powinny pomóc. A jeżeli wkurzają cię ciągłe kolejki u lekarza, to pani Angela Zigler ma szybszy sposób leczenia, ale zawsze i tak możesz po prosru stanąć obok głośnika i poczekać na muzyczną audycję DJ Lucia.
Gry są odpowiedzią na każde pytanie.
Kurs prawo jazdy - no raczej.
Wspinaczka górska - oczywiście.
Paintball - jasne. Możesz nawet postrzelać do zombii.

Gra która uprościłaby codzienne życie. Nie chcesz chodzić po wielkim hipermarkecie szukając jednego produktu? No to Mass Effect i terminal do zakupów masz na miejscu. Problem z umeblowaniem domu? Simsy i ich umiejętność stawiania domu poza jakimkolwiek czasem powinny pomóc. Masz ochotę na pizze? Do wyboru cała masa wirtualnych pizzeri. Ale spokojnie, mamy też sushi,...

Gra polegająca na zdobywaniu punktów za bieżące informacje dotyczące miejsca położenia autobusów! Nazywała by się ,,dogonić swój kurs''.
Gra miałaby na celu informowanie pasażerów o aktualnym miejscu pobytu autobusów, kiedy skąd rusza i kiedy stoi w korkach! Taka gra jest moim marzeniem, bo ciągle spóźniona ganiam za autobusami:-)

Gra polegająca na zdobywaniu punktów za bieżące informacje dotyczące miejsca położenia autobusów! Nazywała by się ,,dogonić swój kurs''.
Gra miałaby na celu informowanie pasażerów o aktualnym miejscu pobytu autobusów, kiedy skąd rusza i kiedy stoi w korkach! Taka gra jest moim marzeniem, bo ciągle spóźniona ganiam za autobusami:-)

Często jednym z najtrudniejszych etapów budowania relacji jest komunikacja, powinna ona pozwalać nam na jasny i klarowny przekaz równocześnie nie raniąc bliskich nam osób. Myśląc nad grą, można zatem wyjść od tych założeń. Jaka gra pozwoli nam na pokazanie jak my patrzymy na świat? Jakie są nasze preferencje, nawyki, których może nigdy nie udać nam się wyplenić? Idąc tym tropem, na myśl przychodzi mi gra, w której rodzina będzie mogła tworzyć jedną drużynę, a może nawet wcielać się w rolę jednego bohatera, wspólnie. Nawet w rzeczywistości jest ona jedną z jednostek tworzących społeczność, która wspólnie przedziera się przez codzienność, tworząc atmosferę i warunki pozwalające nam na rozwój i swobodę, jakiej potrzebujemy. W grze, o której teraz myślę rodzina tworzyłaby wspólnie jedną drużynę, przemierzającą różne światy, na kolejnych poziomach. Na każdym etapie gry tworzyliby oni wspólnie siedlisko i realizowali wyznaczone im przez system zadania. Taka strategia mogłaby pozwolić na wzajemne poznanie swoich mocnych i słabych stron, a także priorytetów którymi się w życiu kierujemy. Co jednak najważniejsze, wspólna walka o sukces w grze, niezależnie od rodzaju gry zawsze powinna prowadzić do integracji i poprawy stosunków między bliskimi sobie osobami.

Często jednym z najtrudniejszych etapów budowania relacji jest komunikacja, powinna ona pozwalać nam na jasny i klarowny przekaz równocześnie nie raniąc bliskich nam osób. Myśląc nad grą, można zatem wyjść od tych założeń. Jaka gra pozwoli nam na pokazanie jak my patrzymy na świat? Jakie są nasze preferencje, nawyki, których może nigdy nie udać nam się wyplenić? Idąc tym...

Trudno jest wymyślić jaką nowa grę w XXI wieku. Czasami wydaje mi się, że na rynku istnieje już wszystko, co można sobie wyobrazić. Jednak wydaje mi się, że bardzo pomocnym byłoby utworzenie programu, który w jakiś sposób nakładałby hamulce, na korzystanie z urządzeń elektronicznych. Chodzi mi o aplikację, która liczyłaby czas, jaki spędziliśmy jednego dnia np. na granie w gry komputerowe i wprowadzałaby limity, tzn. po trzech godzinach dziennego grania wysyłałaby komunikat, że marnotrawisz swój czas i twoja gra zostanie w przeciągu 5 minut wyłączona, dlatego proszą o zapisanie. To samo z przeglądaniem facebooka - wprowadzenie tygodniowego limitu na oglądanie tych głupot przyczyniłoby się do tego, że ludzie, aby zaspokoić swoją ciekawość, mogliby zacząć wychodzić z domu i odwiedzać innych.

Trudno jest wymyślić jaką nowa grę w XXI wieku. Czasami wydaje mi się, że na rynku istnieje już wszystko, co można sobie wyobrazić. Jednak wydaje mi się, że bardzo pomocnym byłoby utworzenie programu, który w jakiś sposób nakładałby hamulce, na korzystanie z urządzeń elektronicznych. Chodzi mi o aplikację, która liczyłaby czas, jaki spędziliśmy jednego dnia np. na granie w...

Mi z codziennością pomagają się uporać gry wyścigowe. Są one świetną odskocznią od codzienności, ponieważ można przemierzać samochodem różne krainy. Sprawia to, że można się poczuć jak pewny siebie rajdowiec, który umie pokonać wszelkie przeciwności, nie tylko za kierownicą ale także w codzienności. Można wtedy bardziej uwierzyć w siebie i w swoje możliwości.

Mi z codziennością pomagają się uporać gry wyścigowe. Są one świetną odskocznią od codzienności, ponieważ można przemierzać samochodem różne krainy. Sprawia to, że można się poczuć jak pewny siebie rajdowiec, który umie pokonać wszelkie przeciwności, nie tylko za kierownicą ale także w codzienności. Można wtedy bardziej uwierzyć w siebie i w swoje możliwości.

Uwielbiam grę Super Mario Bros!
Bardzo lubię czasami wracać do dzieciństwa i przenosić się w czasy, gdzie wszystko było proste i beztroskie.
Ta gra stanowi pewnego rodzaju odskocznię od codzienności. Ma w sobie coś takiego,że mimo tylu lat wciąż ją lubię...
Może to ten zabawny ludzik z czapeczką mnie zachwyca? A może jego misja uratowania swojej ukochanej?

Uwielbiam grę Super Mario Bros!
Bardzo lubię czasami wracać do dzieciństwa i przenosić się w czasy, gdzie wszystko było proste i beztroskie.
Ta gra stanowi pewnego rodzaju odskocznię od codzienności. Ma w sobie coś takiego,że mimo tylu lat wciąż ją lubię...
Może to ten zabawny ludzik z czapeczką mnie zachwyca? A może jego misja uratowania swojej ukochanej?

Mamy już aplikacje, które przypominają nam kiedy jeść, pić wodę, pójść do teatru, ile zrobić kroków.
Kiedy wreszcie ktoś stworzy aplikację, która przypomni nam, żeby... żyć?

Z przyjemnością obserwowałabym sytuacje, w których przechodnie na ekranach smartfonów dostaliby komunikat: spójrz w niebo, jakie piękne chmury!; weź głęboki oddech - tak właśnie pachnie świeżo skoszona trawa. ; porozmawiaj z tamtym człowiekiem w kolejce, może ma coś ciekawego do powiedzenia.
Dla opornych opcja nagłego wybudzania z letargu: Wyłącz ten telefon, tam za szybą jest życie, naprawdę.

Aplikacja nazywałaby się: czerpanie z życia garściami i byłaby naszym osobistym, spersonalizowanym pakietem rozrywkowym.

Mamy już aplikacje, które przypominają nam kiedy jeść, pić wodę, pójść do teatru, ile zrobić kroków.
Kiedy wreszcie ktoś stworzy aplikację, która przypomni nam, żeby... żyć?

Z przyjemnością obserwowałabym sytuacje, w których przechodnie na ekranach smartfonów dostaliby komunikat: spójrz w niebo, jakie piękne chmury!; weź głęboki oddech - tak właśnie pachnie świeżo skoszona...

Może to śmieszne, ale Simsy pomogły mi odstresować się i zapomnieć o moich problemach. Nigdy nie miałem swojego pokoju, mieliśmy malutkie mieszkanko, spałem w jednym pokoju razem z 2 starszymi braćmi. Ubolewałem nad tym ciężko, że nie miałem swojego miejsca. Grając w simsy budowałem swój dom, zgodnie z moimi wyobrażeniami o idealnym miejscu do spełniania czasu. Wybieranie mebli sprawiało mi olbrzymią frajdę i spełniało moje marzenia o dużym salonie, wielkim stole, przy którym siadam z moimi kolegami. Na dworze zostawiałem dużą działkę przeznaczoną na boisko do piłki nożnej. To prawda, że żyłem wtedy trochę w świecie fantazji ale w końcu od tego jest dzieciństwo, nieprawdaż?

Może to śmieszne, ale Simsy pomogły mi odstresować się i zapomnieć o moich problemach. Nigdy nie miałem swojego pokoju, mieliśmy malutkie mieszkanko, spałem w jednym pokoju razem z 2 starszymi braćmi. Ubolewałem nad tym ciężko, że nie miałem swojego miejsca. Grając w simsy budowałem swój dom, zgodnie z moimi wyobrażeniami o idealnym miejscu do spełniania czasu. Wybieranie...

Gra, która dodała mi pewności siebie i odwagi w wyrażaniu własnych myśli oraz pomysłów to GTA San Andreas multiplayer. Chyba każdy zna tę serię gier, jednak nie każdy spróbował jej w odsłonie online.
Ja poznałam tę grę dawno temu i przez wiele lat była to moja ucieczka od świata, problemów, nieśmiałości i wszystkich trosk.
Przez lata znalazłam tam wielu przyjaciół, z którymi nadal mam kontakt. Przełamywałam tam swoją nieśmiałość rozmawiając głosowo podczas gry, byłam częścią grupy w której liczyło się moje zdanie, czułam się potrzebna nowym graczom, którzy potrzebowali kogoś, kto pokaże im co i jak.
Co więcej, poznałam tam swoją miłość. Jesteśmy już razem dwa lata, a znamy o wiele dłużej. Oboje szukaliśmy pewnego rodzaju ucieczki w tej grze, a teraz mamy siebie i wiemy, że jesteśmy ważni. Nie tylko dla siebie nawzajem, ale także dla innych. Wspieramy się, mile wspominając czas, gdy razem przełamywaliśmy swoje bariery w grze z innymi ludźmi.
W moim przypadku, ta gra miała terapeutyczny charakter i myślę, że wiele jej zawdzięczam, bo poznałam siebie. Wiem, że nie warto zamykać się w sobie, tłumić emocje oraz wyrzucać swoje pomysły do kosza, bo ktoś może je docenić i dostrzec w nas coś wartościowego.

Gra, która dodała mi pewności siebie i odwagi w wyrażaniu własnych myśli oraz pomysłów to GTA San Andreas multiplayer. Chyba każdy zna tę serię gier, jednak nie każdy spróbował jej w odsłonie online.
Ja poznałam tę grę dawno temu i przez wiele lat była to moja ucieczka od świata, problemów, nieśmiałości i wszystkich trosk.
Przez lata znalazłam tam wielu przyjaciół, z...

Kiedy byłam młodsza uwielbiałam grać w gry komputerowe. Zwłaszcza, w takie których można było wyznaczać cele i je osiągać. Coś w rodzaju symulacji życia bądź kariery. Takie produkcje były przeze mnie najbardziej pożądane. Wybierałam je, gdyż oprócz świetnej zabawy, uczyły mnie pewnego zdyscyplinowania i dodawało wiary w siebie. Grając w takie gry jak np. Pop life czy Simsy odkryłam, że sukces zdobywa się małymi krokami, a nic nie przychodzi od razu. Stopniowo przyglądałam się jak moi bohaterowie realizują swoje marzenia właśnie tą metodą. I dokładnie tego nauczyłam się z gier - konsekwencji. Pomogło mi to po pewnym czasie przełamywać moją nieśmiałość. Z powodzeniem potrafiłam rozpisywać sobie cele na drobne kroczki i analizować, gdzie popełniłam błąd. Dostrzegłam, że nie warto się poddawać. Oprócz wymienionej ,,terapeutycznej'' funkcji, gry były dla mnie czystym relaksem i odskocznią od codzienności. Pozwalały mi na chwilę wytchnienia i odstresowania się. Ten aspekt też jest ważne, bo mogłam w zdrowy sposób rozładować swoje emocje. Dla niektórych gierki to strata czasu, ale ja uważam, że odpowiednio dobrane oprócz rozrywki uczą zdobywania cennej wiedzy.

Kiedy byłam młodsza uwielbiałam grać w gry komputerowe. Zwłaszcza, w takie których można było wyznaczać cele i je osiągać. Coś w rodzaju symulacji życia bądź kariery. Takie produkcje były przeze mnie najbardziej pożądane. Wybierałam je, gdyż oprócz świetnej zabawy, uczyły mnie pewnego zdyscyplinowania i dodawało wiary w siebie. Grając w takie gry jak np. Pop life czy Simsy...