Harry nic nie widział, tylko nieprzeniknionia ciemność. Próbował coś zobaczyć, dopóki nie zaczęły mu łzawić oczy.
Naprawdę to się stało... Burkułak zabrał go, nie Anastasję.
Ta myśl sprawiała mu satysfakcję.
W tym właśnie momencie jedna, malutka, czerwona żaróweczka zapaliła się pod sufitem. Nie była proporcjonalnie na środku, lecz bardziej przy ścianie. Oświetlała cyfrowy zegar, również z czerwonymi ledami.
"cholera, coś się musi dziać" pomyślał Harry.
Jego pytanie szybko dostało odpowiedź, Burkułak pojawił się w pokoju, chyba zmaterializował się w powietrzu.
- masz tyle czasu ile na tym zegarze, jeden zerem się stanie, gdy czerwień czarną ubierze zasłonę.
I zniknął.
Na zegarze była równo 3.33, Harry nie miał pojęcia czy to czas, który mu został czy może czas, który już zmarnował.
Podszedł do zegara, z jego boku była napisana wiadomość czerwonym tuszem.
"masz tylko 3.33 minuty"
"na co?" pomyślał Harry
Zegar ruszył... Sekundy mijały.
Po 10 sekundach
Sufit się zarwał...
Po 30 sekundach pojawiły się świece.
Po minucie rozbłysły płomienie świec.
Po 2 minutach pojawił się demon...
Po 2 i pół minucie demon natarł na Harry'ego i zrobił mu krwawą ranę na plecach.
Po 3 minutach krew przestała lecieć...
Po 3 i pół minutach Harry'emu wyrosły rogi.
"nie!!!" wrzasnął Harry, lecz nie zdążył nic powstrzymać, bo już stał się demonem...

Harry nic nie widział, tylko nieprzeniknionia ciemność. Próbował coś zobaczyć, dopóki nie zaczęły mu łzawić oczy.
Naprawdę to się stało... Burkułak zabrał go, nie Anastasję.
Ta myśl sprawiała mu satysfakcję.
W tym właśnie momencie jedna, malutka, czerwona żaróweczka zapaliła się pod sufitem. Nie była proporcjonalnie na środku, lecz bardziej przy ścianie. Oświetlała...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Rytuał prawdopodobny, a jednak nadal fikcyjny. Prosty i niewymagający, acz w większości przypadków nieosiągalny. Dlaczego? Bo przyzwyczajamy się do biegu czasu, który jest coraz bardziej desperacki i wykańczający. Gdzieś ciągle ucieka, cały czas go mało, ponadto pozwalamy mu nami rządzić. Zatrzymać się na chwilę, pomyśleć o tym, co ważne? Kto ma na to czas? Zapewne masz rodzinę, męża, żonę, partnera, narzeczonego lub po prostu przyjaciela. Zatrzymaj się czasem. Uczyń co jakiś czas rytuał czasu, miej nad nim panowanie i go zatrzymaj. Ubierz dziewczęcą sukienkę, zbierz z łąki kwiaty, zapakuj kanapki i weź ukochaną osobę na piknik, oglądajcie razem obłoki. Weźcie album ze starymi zdjęciami, starą gitarę, na której wiele lat temu graliście miłosne ballady. Listy, które wieczorami pisaliście tęskniąc za sobą. Zapomnijcie o pracy, obowiązkach, troskach i stresach, jakie narzuca wam pędzący czas. Cieszcie się tylko sobą, jak kiedyś. Miejcie panowanie nad czasem w swoich małych rytuałach, nie pozwólcie mu zapanować nad waszą miłością i pierwszym zakochaniem. Pewnego dnia czas może się skończyć, a to co ważne, może przepaść w pogoni za nieosiągalnym.

Rytuał prawdopodobny, a jednak nadal fikcyjny. Prosty i niewymagający, acz w większości przypadków nieosiągalny. Dlaczego? Bo przyzwyczajamy się do biegu czasu, który jest coraz bardziej desperacki i wykańczający. Gdzieś ciągle ucieka, cały czas go mało, ponadto pozwalamy mu nami rządzić. Zatrzymać się na chwilę, pomyśleć o tym, co ważne? Kto ma na to czas? Zapewne masz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tego dnia Kuba wiedział, że mama wraca z pracy wcześniej dlatego nie może pozwolić sobie na zaproszenie do domu Anity.
Siedzieli wspólnie w samochodzie, rozmawiali, ale podświadomie oboje mieli ochotę rzucić się na siebie i zacząć namiętnie całować. Anita wyjęła specjalnie przygotowane chusteczki i oboje zaczęli czyścić usta odliczając kiedy upłynie minuta. Był to stosowany rytuał, aby nie przekazywać nieczystości... kiedy skończyli Kuba z niecierpliwością zaczął Anitę całować, a ta odwzajemniała pocałunki...

Tego dnia Kuba wiedział, że mama wraca z pracy wcześniej dlatego nie może pozwolić sobie na zaproszenie do domu Anity.
Siedzieli wspólnie w samochodzie, rozmawiali, ale podświadomie oboje mieli ochotę rzucić się na siebie i zacząć namiętnie całować. Anita wyjęła specjalnie przygotowane chusteczki i oboje zaczęli czyścić usta odliczając kiedy upłynie minuta. Był to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Dwudziesty trzeci marca, dwadzieścia minut po północy, pięć lat temu. Ta data i ten czas na zawsze wyryły mi się w pamięć. - Mówię z wolna popijając whisky. - Zajmowałem się sprawą zagnieć na zachodnim wybrzeżu. I odnalazłem sprawców. Należeli do sekty, wierzyli, że Lovecraft opisał w swoich powieściach prawdę. Latami czekali na moment, który pisarz nieopatrznie opisał jako noc z dwudziestego-drugiego na dwudziestego-trzeciego marca tamtego roku. Liczyli dni, godziny i sekundy składając regularne ofiary na krwawym ołtarzu. Wierzyli, że uda im się obudzić Cthulhu. - Milknę nie będąc pewien czy chcę to dalej opowiadać.
- I co było dalej.
- Zlazłem ich kryjówkę, niestety zbyt późno. Zdążyli spełnić swoją ohydną ofiarę. W okrutny sposób zabili trzynaście kobiet.
- Bestia się nie pojawiła?
- Cthulhu? Nie, on się nie pojawił, ale tamta jaskinia pełna była bestii. Bestii w ludzkiej skórze.

- Dwudziesty trzeci marca, dwadzieścia minut po północy, pięć lat temu. Ta data i ten czas na zawsze wyryły mi się w pamięć. - Mówię z wolna popijając whisky. - Zajmowałem się sprawą zagnieć na zachodnim wybrzeżu. I odnalazłem sprawców. Należeli do sekty, wierzyli, że Lovecraft opisał w swoich powieściach prawdę. Latami czekali na moment, który pisarz nieopatrznie opisał...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Tik tok…
-…uderzam w skroń…
-Tik tok…
-…lepiej się schroń
-PRZESTAŃCE!
-Tik tok…
- …wyciągam broń
- Tik tok…
- …lepiej się chroń
-Błagam, zostawcie mnie! Ile mnie jeszcze tutaj będziecie trzymać?!
- Do…
-…dwunastej dwadzieścia dwie…
- I co potem? – czekałem aż dostanę jakąś odpowiedź ale bliźniaczki jedyne co robiły to na zmianę mieszały zupę w garze.
- Co pewnie mnie pokroicie, potniecie…
- To jedno i to samo – zawołały chórkiem
- A niech was szlak. Pewnie potrzebujecie mnie żeby zrobić jakąś truciznę. Wszyscy mówią, że jesteście przeklęte. Dwunasta dwadzieścia dwie i co potem?
- Potem kochany…
- …to masz osiem minut do
Nie dane było mi uzyskać odpowiedź, ponieważ siostry zaczęły mnie rozwiązywać. Popatrzyły najpierw na siebie potem na mnie i powiedziały – Już czas – zerwałem się i wybiegłem na tył domu. Mur był tak wysoki, że nie dałbym rady przez niego przeskoczyć -SIEDEM- usłyszałem krzyk bliźniaczek dobiegający z kuchni. Zmusiłem się by wrócić do środka i pobiegłem do drzwi frontowych -SZEŚĆ- cholera zamknięte. Kiedy biegłem po schodach usłyszałem cztery, a gdzie pięć? Wbiegłem do pokoju i wyglądał jak mój – DWA- siostry zaczęły wchodzić po schodach a ja musiałem pogodzić się ze śmiercią. Kiedy stanęły w drzwiach powiedziały ciche „jeden”.
- Wróciłam! – zerwałem się z łóżka, a mama weszła do pokoju – Piotrek nie posprzątałeś? – popatrzyłem zdezorientowany na zegarek 00:30. Kiedy mama wraca z drugiej zmiany, zawsze sprzątam, robię obiad i jemy go jako późną kolację. Taki nasz mały rytuał.

-Tik tok…
-…uderzam w skroń…
-Tik tok…
-…lepiej się schroń
-PRZESTAŃCE!
-Tik tok…
- …wyciągam broń
- Tik tok…
- …lepiej się chroń
-Błagam, zostawcie mnie! Ile mnie jeszcze tutaj będziecie trzymać?!
- Do…
-…dwunastej dwadzieścia dwie…
- I co potem? – czekałem aż dostanę jakąś odpowiedź ale bliźniaczki jedyne co robiły to na zmianę mieszały zupę w garze.
- Co pewnie mnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zostało 10 minut. Tak bardzo się boję.
Mam nadzieję,że się uda. W końcu jeśli się pomylę, już na zawsze Go stracę. A tego bym nie przeżyła.
Co chwilę zerkam na zegarek, modląc się o pomyślność mojego zaklęcia.
Kiedy wybija północ odprawiam tajemniczy rytuał nad rzeką.
Odczytuję z Księgi Czarów zaklęcie i rzucam się w ciemną otchłań.
Wystarczy tylko w myślach przywołać swojego ukochanego i wierzyć,że usłyszy On moje błagania i przybiegnie mi pomóc.A wtedy będziemy razem już na wieki.
Za późno uświadomiłam sobie,że nie potrafię pływać...

Zostało 10 minut. Tak bardzo się boję.
Mam nadzieję,że się uda. W końcu jeśli się pomylę, już na zawsze Go stracę. A tego bym nie przeżyła.
Co chwilę zerkam na zegarek, modląc się o pomyślność mojego zaklęcia.
Kiedy wybija północ odprawiam tajemniczy rytuał nad rzeką.
Odczytuję z Księgi Czarów zaklęcie i rzucam się w ciemną otchłań.
Wystarczy tylko w myślach przywołać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ponownie w tym stuleciu byłam zmuszona do odwiedzin podziemi zamku. Chwyciłam pochodnie i powoli zeszłam po schodach. Na dole już wszystko było przygotowane. Rozprostowałam stare kości i weszłam do kręgu. Jeden ze służących podał mi wiklinowy kosz pełen kwiatu lotosu. Garściami sypałam symbol wiecznego życia w okół kręgu. Zdjęłam jedwabny szlafrok i naga uniosłam srebrny sztylet z poduszeczki.
Dwanaście osób w kwiecie wieku zostało pchniętych w moją stronę. Każdemu po kolei wbiłam ostrze w brzuch i przeciągnęłam do pępka. Służący związali ich i włożyli do niecek. Już po kilku minutach ich krew zaczęła spływać do wyrzeźbionych w kole symboli. Ich dusze powoli opuszczały ciało, ale moja kąpała się w ich życiodajnej krwi.
Tak, kochana, bierz jak najwięcej!
Ktoś okrył mnie szlafrokiem, a ja poczułam jak materiał dotyka mojej gładkiej skóry. Służący pomógł mi wstać i zaprowadził do zwierciadła wiszącego na jednej ze ścian.
Moje odbicie było pełne krwi ofiar, mimo to zobaczyłam brak zmarszczek. Moje włosy ponownie były długie i lśniące, a oczy pełne energii.
Poświęciłam na to dwanaście osób, ale kolejny raz uzyskałam swój cel. Czas został dla mnie cofnięty.

Ponownie w tym stuleciu byłam zmuszona do odwiedzin podziemi zamku. Chwyciłam pochodnie i powoli zeszłam po schodach. Na dole już wszystko było przygotowane. Rozprostowałam stare kości i weszłam do kręgu. Jeden ze służących podał mi wiklinowy kosz pełen kwiatu lotosu. Garściami sypałam symbol wiecznego życia w okół kręgu. Zdjęłam jedwabny szlafrok i naga uniosłam srebrny...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jeszcze pięć. Dudni mi w uszach. Pięć najkrótszych minut świata.
Tyle czasu zostało mi z przeznaczonej godziny.

Nie mam szans na wytypowanie właściwych cyfr, nie otworzę sejfu. Zginę.
Bandyci wybrali nie tego pracownika, którego powinni. Zmyliła ich plakietka na mojej marynarce z niewyraźnym zdjęciem.
- To nie ja! - krzyczę - Jestem specjlistą od wycen! Nie znam szyfru!

Uderzenie w głowę mąci mi umysł.
Zaraz zemdleję. Zginiemy wszyscy, jeśli nie stanie się cud.

Ten niższy kręci się nerwowo, nie tylko ja jestem w panice.

- Kłamiesz!Tempo, gnoju!

Wyższy wyciaga smartfon, wybiera numer. Wsuwa pod kominiarkę.

- Jest problem, kur... To chyba nie on. Jak???
Nie, nie Karol!!! Inaczej!

Szarpie mnie za plakietkę.

-Paweł,kur...!

Trzy minuty.
Gdybym znał hasło, powiedziałbym. Strach obezwładnia.
Kombinuję nerwowo. Czas płynie.
Jedna minuta.
- Dam wam ten numer - słyszę. Karol jest blady jak papier.

Kolejny cios w głowę. Ciemność.

Budzi mnie hałas. Pełno policji, leżę na podłodze. Bandziorów nie widzę.
Sejf otwarty.
Żyję, ale nadal się boję. Wiem, że tak już będzie do końca życia.

Jeszcze pięć. Dudni mi w uszach. Pięć najkrótszych minut świata.
Tyle czasu zostało mi z przeznaczonej godziny.

Nie mam szans na wytypowanie właściwych cyfr, nie otworzę sejfu. Zginę.
Bandyci wybrali nie tego pracownika, którego powinni. Zmyliła ich plakietka na mojej marynarce z niewyraźnym zdjęciem.
- To nie ja! - krzyczę - Jestem specjlistą od wycen! Nie znam szyfru!

...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Sto czternaście, sto trzynaście, sto dwanaście…
- Szybciej, szybciej! Pospiesz się – jęknęła z żałością sama do siebie.
Rozglądała się co chwilę dookoła, ale ani spomiędzy linii drzew, ani z dna sadzawki, nie wychylała się znajoma postać przyjaciela.
Sto dziesięć, sto dziewięć…
Płytki oddech dziewczyny i donośne bicie jej serca rozdzierały grobową ciszę okolicy.
Osiemdziesiąt jeden…
Elenor doskonale wiedziała, że jeśli Kris nie zdąży na czas, wszystko zacznie się od początku. Cofną się do dnia wybuchu wojny, a to oznacza przeżywanie jej po raz wtóry. I niebezpieczeństwo, że tym razem wynik starcia może się odmienić.
Czterdzieści dwa, czterdzieści jeden…
Miał nieco ponad pół minuty. Wciąż jeszcze istniała nadzieja.
Zza pobliskiego drzewa wyfrunął kruk, Elenor podskoczyła o stopę do góry.
Dwadzieścia dziewięć…
- Jezu, Kris, gdzie ty jesteś? – załkała cicho. – Wiedziałam. Wiedziałam, że zabawa z czasem to błąd. Nie przeżyję kolejnej powtórki.
Dziesięć, dziewięć…
Elenor zamknęła oczy gotowa na najgorsze.
Dwa, jeden, zero…
Cios karabinu w tył głowy powalił ją na ziemię.
- Wstawaj! – po raz czwarty w jej dwudziestoletnim życiu ten sam żołnierz, w tym samym dniu roku, w takim samym skwarze letniego wieczora, wrzeszczał do niej twarde rozkazy.
Elenor wiedziała, że kolejne dwa lata będą ciągiem bólu, głodu i ukrywania się w ruinach miasta. A potem odliczanie rozpocznie się na nowo. I nawet jeśli wygrają wojnę, wszystko powtórzy się po raz wtóry, gdy tylko Kris nie zdąży na miejsce spotkania.

Sto czternaście, sto trzynaście, sto dwanaście…
- Szybciej, szybciej! Pospiesz się – jęknęła z żałością sama do siebie.
Rozglądała się co chwilę dookoła, ale ani spomiędzy linii drzew, ani z dna sadzawki, nie wychylała się znajoma postać przyjaciela.
Sto dziesięć, sto dziewięć…
Płytki oddech dziewczyny i donośne bicie jej serca rozdzierały grobową ciszę okolicy.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

  W zupełnej ciemonści czekała aż zegar pokaże 2:15. Podniosła się z kanapy biorąc do ręki przygotowaną wcześniej kredę. Odsunęła leżący na podłodze dywan i szepcząc po cichu inkantację przystąpiła do kreślenia na podłodze symboli.
  Odkąd cztery miesiące temu zaczęła czynić ten rytułał codziennie, zdążyła nauczyć się tych znaków na pamięć. Teraz wiedziała, że w przypadku znaczonego krwią obrządku i tak byłoby to nieuniknione. Rozcięła paznokciem skórę wzdłuż nadgarstka. Nienawidziła tego, za każdym razem sprawiało jej to ból, jednak wiedziała, że jest on warty swojej ceny. Spojrzała na zegar, 2:21 - została jej minuta. Pozwoliła by opłacona bólem kropla krwi spadła w miejsce, w którym po raz ostatni kreda dotknęła drwenianej podłogi. Przygotowała się na falę gorąca uderzającą zawsze gdy się pojawiał.
  Wiedziała, że już jest. Policzyła do 10 aby uspokoić oddech. Powoli uniosła ku niemu wzrok, i tak jak zawsze nie mogła napatrzeć się na jego rysy twarzy, choć znała je na pamięć i była w stanie odtworzyć je w każdej chwili. Granatowe oczy za zasłoną czarnych jak węgiel rzęs, które gdy mrugał opadały na ostre kości policzkowe, włosy niesfornie opadające na czoło i niezwykle pociągające usta. Zauważyła, że delikatnie je oblizał na widok rany na jej nadgrstku, starała się nie skrzywić. Był to jego naturalny instynkt, w końcu był stworzeniem Mroku. Kiedy się odezwał wpatrzyła się w tatuaż na jego ramienu, aby nie mógł zobaczyć mieszanki uczuć która przemknęła przez jej wzrok...

  W zupełnej ciemonści czekała aż zegar pokaże 2:15. Podniosła się z kanapy biorąc do ręki przygotowaną wcześniej kredę. Odsunęła leżący na podłodze dywan i szepcząc po cichu inkantację przystąpiła do kreślenia na podłodze symboli.
  Odkąd cztery miesiące temu zaczęła czynić ten rytułał codziennie, zdążyła nauczyć się tych znaków na pamięć. Teraz wiedziała, że w przypadku...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej