Jako dziecko usłyszałam historię o królu Arturze i jego rycerzach, jak ratowali damy z opresji, brali udział w obradach okrągłego stołu, walczyli ze złą Morganą mając do pomocy czarodzieja Merlina. Od tamtej pory moja wyobraźnia szalała na punkcie Króla Atura, było to dla mnie tak zajmujące, że ciągle wymyślałam własne scenariusze, raz ja byłam piękną Ginewrą, innym razem pokiereszowanym rycerzem walczącym o chwałę kraju, a jeszcze innym razem stawałam się wiedźmą chroniącą Artura. Myślę, że największy wpływ miała na mnie akurat ta historia, ponieważ uwielbiałam słuchać opisów walki, te wszystkie finty, piruety, parady i uskoki były dla mnie wprost niesamowite, a w zasłyszanych i przeczytanych opowieściach było ich mnóstwo. Później stopniowo zaczęłam wplatać do mojej wyobraźni elementy magiczne i intrygi, aż w końcu było tego tyle, że z moich wyobrażeń mogłaby powstać całkiem obszerna opowieść bazująca na historii Króla Artura.

Jako dziecko usłyszałam historię o królu Arturze i jego rycerzach, jak ratowali damy z opresji, brali udział w obradach okrągłego stołu, walczyli ze złą Morganą mając do pomocy czarodzieja Merlina. Od tamtej pory moja wyobraźnia szalała na punkcie Króla Atura, było to dla mnie tak zajmujące, że ciągle wymyślałam własne scenariusze, raz ja byłam piękną Ginewrą, innym razem...

Moja mama 30 lat temu trafiła szóstkę w Lotto. Do dziś nam o tym opowiada z pewnym smutkiem, gdyż ostatecznie nie otrzymała pieniędzy...
Miała wtedy 18 lat i wiele marzeń. Gdy udało jej się trafić najwyższą wygraną w Lotto nie mogła w to uwierzyć. Jednak po chwili z przerażeniem stwierdziła,że nie wysłała kuponu, więc nagroda przepadła...
Wszyscy w domu skakali wokół niej uradowani, a ona stała jak skamieniała i zdołała wydukać:
- Nie wysłałam kuponu....
W tamtych czasach były to ogromne pieniądze, które mogły jej i rodzinie zapewnić dostatnie życie. Jednak najwidoczniej tak musiało być...
Teraz mama twierdzi,że kto wie, jak by się potoczyło jej życie, gdyby wysłała wtedy ten kupon...Ale niczego nie żałuje i cieszy się z każdej chwili :)

Moja mama 30 lat temu trafiła szóstkę w Lotto. Do dziś nam o tym opowiada z pewnym smutkiem, gdyż ostatecznie nie otrzymała pieniędzy...
Miała wtedy 18 lat i wiele marzeń. Gdy udało jej się trafić najwyższą wygraną w Lotto nie mogła w to uwierzyć. Jednak po chwili z przerażeniem stwierdziła,że nie wysłała kuponu, więc nagroda przepadła...
Wszyscy w domu skakali wokół niej...

Znam na pamięć wiele cytatów, dwa wiersze i wszystko co udało mi się zapamiętać, lub postanowiłem nauczyć się tego na pamięć jest dla mnie ważne. Lubię też historię, które wymyśliłem sam.

Ale niewątpliwie jedną z moich ulubionych jest baja jaką Geralt opowiada Ciri w Brokilonie z książki Miecz przeznaczenia[bookLink]240312|Miecz przeznaczenia[/bookLink]. Ta o kocie i lisie.

To naprawdę dobra bajka i ma doskonałą zaletę. Mianowicie dla każdego dziecka nadchodzi taki moment, że zna już wszystkie bajki opowiadane przez rodziców, dziadków, wujków i ciocie - ale tej nie znają i naprawdę miło popatrzeć jak dzieciaki słuchają jakieś bajki pierwszy raz.

Znam na pamięć wiele cytatów, dwa wiersze i wszystko co udało mi się zapamiętać, lub postanowiłem nauczyć się tego na pamięć jest dla mnie ważne. Lubię też historię, które wymyśliłem sam.

Ale niewątpliwie jedną z moich ulubionych jest baja jaką Geralt opowiada Ciri w Brokilonie z książki Miecz przeznaczenia[bookLink]240312|Miecz przeznaczenia[/bookLink]. Ta o kocie i...

Takich historii było wiele, ale wymienię tylko trzy, które jako pierwsze przychodzą mi zawsze na myśl.
Pierwsza: poznana jeszcze przed okresem przedszkolnym. „Czerwony Kapturek”, ulubiona bajka dzieciństwa. I to wyobrażanie sobie na sto różnych sposobów, co by było gdyby… i ważna lekcja w okresie dzieciństwa o tym, że ostrożność nikomu jeszcze nie zaszkodziła.
Druga:” Ania z Zielonego Wzgórza” i cudowne lata podstawówki. Pierwsza książka, do której tak bardzo chciałam wejść, aby móc żyć na pięknej wyspie Księcia Edwarda, poznać Anię, Dianę, Marylę i Mateusza, przeżyć choć chwilę w pięknym świecie Lucy Maud Montgomery.
Nauczyła mnie wrażliwości. Tego by odważnie marzyć, wyrażać swoje myśli, nazywać kwiaty i miejsca; z zachwytem patrzeć na każdy promień słońca i każdą kroplę deszczu.
Trzecia: „Harry Potter” i moje lata gimnazjum, wchodzenia w dorosłość. Nauka o tym, jak ważna jest przyjaźń wierna, a nie popularność i grono przebojowych znajomych. Lekcja tolerancji, odwagi, wiary w wygraną dobra ze złem. I znów: przeżywanie wszystkich wydarzeń z książki wciąż i wciąż na nowo. Wymyślanie własnych historii, wątków i wersji. I co najważniejsze: dostrzeganie magii w naszym świecie.

Takich historii było wiele, ale wymienię tylko trzy, które jako pierwsze przychodzą mi zawsze na myśl.
Pierwsza: poznana jeszcze przed okresem przedszkolnym. „Czerwony Kapturek”, ulubiona bajka dzieciństwa. I to wyobrażanie sobie na sto różnych sposobów, co by było gdyby… i ważna lekcja w okresie dzieciństwa o tym, że ostrożność nikomu jeszcze nie zaszkodziła.
Druga:” Ania...

Ja przeżywam opowieści, które sama stworzę. Daję swoim bohaterom życie. Ja często piszę swoje teksty na konkursy. Kiedyś stworzyłam historię na konkurs lodziarni. Napisałam o zielonych rusałkach i o wodniku, który przywiózł im maszynę do lodów tak aby mogły się lodami ochłodzić. Ja wygrałam ten konkurs, a mój tekst nie tylko mi samej się podobał, ale też był dla mnie ważny gdyż pierwsza praca jaką wykonywałam w życiu to była praca na lodziarni. Robiłam też wówczas desery lodowe. Dlatego ta opowieść, którą sama wymyśliłam jest dla mnie ważna.

Ja przeżywam opowieści, które sama stworzę. Daję swoim bohaterom życie. Ja często piszę swoje teksty na konkursy. Kiedyś stworzyłam historię na konkurs lodziarni. Napisałam o zielonych rusałkach i o wodniku, który przywiózł im maszynę do lodów tak aby mogły się lodami ochłodzić. Ja wygrałam ten konkurs, a mój tekst nie tylko mi samej się podobał, ale też był dla mnie...

"Cień wiatru" Zafona to powieść, która pozwoliła mi się przenieść do Barcelony. Książka napisana obrazowym, pełnym fascynacji i pięknem językiem sprawia, że każdy czytelnik podróżuje do Hiszpanii. "Cień wiatru" był moją pierwszą "nie-lekturą" przeczytaną w całości, bez przymusu a z żywym zainteresowaniem. Pamiętam jak po jej przeczytaniu jedyne czego pragnęłam to jak najszybciej polecieć do Barcelony i przejść szlakiem powieści. Książka jest magiczna, bo w niezwykły sposób porusza wyobraźnię czytelnika, także moją, sprawia, że przenosimy się do opisywanego miasta. Od pierwszego przeczytania wracałam do niej wielokrotnie i za każdym razem odkrywałam w niej coś nowego.

"Cień wiatru" Zafona to powieść, która pozwoliła mi się przenieść do Barcelony. Książka napisana obrazowym, pełnym fascynacji i pięknem językiem sprawia, że każdy czytelnik podróżuje do Hiszpanii. "Cień wiatru" był moją pierwszą "nie-lekturą" przeczytaną w całości, bez przymusu a z żywym zainteresowaniem. Pamiętam jak po jej przeczytaniu jedyne czego pragnęłam to jak...

Pierwszą opowieścią, która mnie zafascynowała było być może „Kontiką do nikąd” - urocza książeczka w kolorach atramentowym i żółtym z dodatkiem brązu. Świetne przybliżenie najmłodszym istoty wyprawy tratwą Kontiki. Jakie wrażenie na mnie zrobiła odczułem po kilkudziesięciu latach kiedy znalazłem w internecie jej skany i wszystko mi się przypomniało. Nie wiem czy wtedy już umiałem czytać. Może nawet nie? Albo dopiero się uczyłem.
Miałem dziesięć lat, nie więcej, kiedy w domowej biblioteczce mamy i taty trafiłem na podręcznik fizyki. To było przedwojenne dziełko. Pisane bardzo przystępnym językiem i tak jakoś zajmująco. Trafiłem na zadanie skonstruowania peryskopu dla łodzi podwodnej. Próbowałem rozwiązać, ale nie wpadłem na to eleganckie i proste rozwiązanie. To mnie przekonało do książki, którą czytałem nawet na szkolnych przerwach wzbudzając tym zdumienie wśród kolegów, których starsze rodzeństwo dopiero zaczynało jej poznawanie. Książka i to jedno zadanie rozbudziło moją wyobraźnię i pragnienie poznania na długie lata.
Po skończeniu czwartej klasy u progu lata dostałem podręczniki na kolejny rok, świeże pachnące, bo nowe nie tylko wyglądem ale obiecującą treścią. Wtedy zafascynował mnie podręcznik historii. Bez reszty pochłonął mnie starożytny Egipt, a zwłaszcza jego dość proste, ale nie mniej interesujące innowacje techniczne.
Nie mogę tu nie wspomnieć o Juliuszu Verne i jego barwnych opowieściach, które w późniejszym okresie zajmowały moją wyobraźnię bez reszty.

Pierwszą opowieścią, która mnie zafascynowała było być może „Kontiką do nikąd” - urocza książeczka w kolorach atramentowym i żółtym z dodatkiem brązu. Świetne przybliżenie najmłodszym istoty wyprawy tratwą Kontiki. Jakie wrażenie na mnie zrobiła odczułem po kilkudziesięciu latach kiedy znalazłem w internecie jej skany i wszystko mi się przypomniało. Nie wiem czy wtedy już...

Keith Donohue "Skradzione dziecko" - książka, która przez przypadek wpadła w moje ręce. Na początku dość sceptycznie podeszłam do tematu, bo nie należy do mojego ulubionego gatunku, a tu ciach! Ani się obejrzałam a tu już połowa treści za mną! Drugą połowę czytałam z wielkim żalem, że już za chwilę się skończy. Pamiętam, że bardzo długo nie mogłam się otrząsnąć z wrażeń, które przeżywałam razem z bohaterem. Zakochałam się w tej baśni dla dorosłych, bo była swego rodzaju drogowskazem do szukania własnego "ja", pozwalała poznać siebie w sposób do tej pory mi nieznany. Nie umiem wskazać jednoznacznie największych zalet powieści czy fragmentów, przy których na zmianę śmiałam się i płakałam, ale często wracam myślami do Henry'ego i własnego dzieciństwa, by zastanowić się nad sobą i tym, czy rzeczywiście jestem takim człowiekiem, jakim chciałam być jako dziecko.

Keith Donohue "Skradzione dziecko" - książka, która przez przypadek wpadła w moje ręce. Na początku dość sceptycznie podeszłam do tematu, bo nie należy do mojego ulubionego gatunku, a tu ciach! Ani się obejrzałam a tu już połowa treści za mną! Drugą połowę czytałam z wielkim żalem, że już za chwilę się skończy. Pamiętam, że bardzo długo nie mogłam się otrząsnąć z wrażeń,...

Jako dziecko nigdy nie przepadałam za czytaniem książek. Czasem wypożyczyłam coś z biblioteki i bardzo długo czytałam, bo zawsze było coś innego "do roboty", coś ważniejszego, przyjemniejszego. Tak było póki nie sięgnęłam kiedyś po książki Małgorzaty Musierowicz i Alfreda Szklarskiego. Wyrosłam już z tych autorów, ale do dzisiaj pamiętam nie tylko treści tych książek, ale emocje towarzyszące przy ich czytaniu. Zaciekawienie, rozbawienie, ciekawostki o których można było się z dowiedzieć w trakcie czytania. Książki te uczą, bawią i niosą ze sobą morały. Autorzy potrafią tak zaciekawić, że czyta się je jednym tchem i pobudzają wyobraźnię. Szczególnie książki Szklarskiego z serii o Tomku w różnych zakątkach świata.

Jako dziecko nigdy nie przepadałam za czytaniem książek. Czasem wypożyczyłam coś z biblioteki i bardzo długo czytałam, bo zawsze było coś innego "do roboty", coś ważniejszego, przyjemniejszego. Tak było póki nie sięgnęłam kiedyś po książki Małgorzaty Musierowicz i Alfreda Szklarskiego. Wyrosłam już z tych autorów, ale do dzisiaj pamiętam nie tylko treści tych książek, ale...