Najmocniej poruszył mnie list napisany przez mojego przyjaciela – nie był to zwykły list, a pożegnalny. Napisał go, zanim się poznaliśmy, wtedy zmagał się z depresją, a życie było jego wrogiem. Chciał popełnić samobójstwo, ale na szczęście udało mu się zwalczyć chorobę. A list przepełniony emocjami pozostał i leżał gdzieś na dnie szuflady… Kilka dni temu przeczytał mi go.
To było szokujące przesłanie. Szokujące, bo niestety prawdziwe. Przyjaciel opisał w nim, jak bardzo potrzebował uwagi ze strony ludzi i jak bardzo się na nich zawiódł. Podziękował tylko wybranym za troskę i dobre słowa, a na koniec przeprosił, że ich zostawia. Adresatów było wielu… A może jeden – zwany po prostu człowiekiem? Najbardziej ujęły mnie słowa: „Zawiść, zło, słabość – to synonimy słowa człowiek”.
Powinniśmy się zastanowić, czy ktoś z otaczających nas osób nie potrzebuje naszej uwagi, bardziej niż sobie to wyobrażamy. Niezwykle łatwo jest zadać komuś ból, gdyż często nawet nie zdajemy sobie sprawy.

Najmocniej poruszył mnie list napisany przez mojego przyjaciela – nie był to zwykły list, a pożegnalny. Napisał go, zanim się poznaliśmy, wtedy zmagał się z depresją, a życie było jego wrogiem. Chciał popełnić samobójstwo, ale na szczęście udało mu się zwalczyć chorobę. A list przepełniony emocjami pozostał i leżał gdzieś na dnie szuflady… Kilka dni temu przeczytał mi go.
...

Jako dziecko uwielbiałam słuchać historii mojej prababci. Szczególnie upodobałam sobie te, które dotyczyły wojny, pomimo że byłam jeszcze zbyt mała by wszystkie je zrozumieć i zapamiętać.
Jedna z nich wstrząsnęła moim dziecięcym światem. Jest niezwykle prosta, lecz do dziś pamiętam jakie wrażenie na mnie wywarła. Musicie wiedzieć, że dla mnie był to etap życia, w którym świat dzieliłam na czerń i biel. Nic więc dziwnego, że po kilku opowieściach z czasów wojny Niemcy byli dla mnie wcieleniem zła. I wtedy babcia, z twarzą skierowaną w stronę okna i nieobecnym wzrokiem zaczęła mówić:
"Zabrali nam wszystko, nie mieliśmy co jeść. Płakaliśmy, błagaliśmy żeby cokolwiek nam zostawili. Nie słuchali, wydawali jakieś krótkie komendy w tym swoim szczekliwym języku. Zaczęli odchodzić, a my myśleliśmy że umrzemy. Była zima."
Tu robi krótką pauzę, a potem kontynuuje trochę drżącym głosem:
"Jeden z nich, oficer widocznie, został w tyle że swoim żołnierzem, który już miał wyprowadzić ostatnią z krów. Spojrzał za oddalającym się oddziałem, po czym coś powiedział do podwładnego. Nawet nie spojrzał w naszym kierunku. Chłopak zostawił nam tą krowę i ruszył za nim. Trafiliśmy na jakiegoś dobrego człowieka."
Być może sposób, w jaki opowiadała sprawił, że tak dobrze zapamiętałam ten moment. A może po prostu wtedy zaczęło do mnie docierać, że na świecie istnieją jeszcze szarości.

Jako dziecko uwielbiałam słuchać historii mojej prababci. Szczególnie upodobałam sobie te, które dotyczyły wojny, pomimo że byłam jeszcze zbyt mała by wszystkie je zrozumieć i zapamiętać.
Jedna z nich wstrząsnęła moim dziecięcym światem. Jest niezwykle prosta, lecz do dziś pamiętam jakie wrażenie na mnie wywarła. Musicie wiedzieć, że dla mnie był to etap życia, w którym...

"Romeo i Julia" moja pierwsza w życiu lektura, którą przeczytałem za czasów szkolnych. Nie zmuszony do czytania pochłonąłem ją bardzo szybko. Ta historia zapadła mi w pamięć, którą mam do dziś w głowie. Emocje i miłość wypływały z dwójki bohaterów niczym fala z morza. Po przeczytaniu książki żałowałem jednego, że to koniec. Tragiczny finał, to się nazywa miłość aż po grób. I jeszcze to zwieńczenie oceną piątkową z kartkówki, byłem w tedy w siódmym niebie.

"Romeo i Julia" moja pierwsza w życiu lektura, którą przeczytałem za czasów szkolnych. Nie zmuszony do czytania pochłonąłem ją bardzo szybko. Ta historia zapadła mi w pamięć, którą mam do dziś w głowie. Emocje i miłość wypływały z dwójki bohaterów niczym fala z morza. Po przeczytaniu książki żałowałem jednego, że to koniec. Tragiczny finał, to się nazywa miłość aż po grób....

Najbardziej ujęła mnie historia mojego dziadka. Miał cztery lata gdy umarła jego mama, potem wybuchła wojna. Opowiadał, że była bieda. Na zimę posiadał jednego buta i w taki sposób chodził po podwórku, a były to lata gdy zima naprawdę dawała po sobie znać. Śniegu było tyle, że nawet szkołę mogli zamknąć. Gdy wojna chyliła się ku końcowi, stracił też ojca. Miał tylko siostrę i macochę z własnym dzieckiem. Jednak tak naprawdę miał tylko siostrę, na którą mógł liczyć. Często głodował. Niemcy wyrzucili go kiedyś na srogi mróz w samej piżamie, istniało ryzyko, że umrze. Dał jednak radę! Mimo biedy, nie poddał się. Brał się za jakąkolwiek robotę. Dorobił się wszystkiego dzięki ciężkiej pracy. Gdybym miał go dziś żegnać, to z pewnością pożegnałbym go jak jakiegoś cesarza, którego kocha cały lud. Trudno było mi to sobie wyobrazić, ale wydawało mi się, że mój dziadek to „HULK” jak na tamte czasy. Twardziel, który się nie poddaje i walczy z przeciwnościami losu. Jest moim wzorcem godnym naśladowania. Dodam, iż taka historia ku pokrzepieniu serc jest znacznie lepsza, niż babcine bajki na dobranoc. Pokrzepienie, bo jak inni mówią, zawsze mogło być gorzej. Dziadek mi mówił, że zawsze trzeba wierzyć, iż po każdej burzy wschodzi słońce :)
Twardziel, bo też z miejscowości Korsze (mazurskie) jechał do Gib (Podlaskie) w srogi mróz ciągnikiem bez kabiny, bez przerwy. Dlaczego tak? Bo tam był najbliższy salon ciągników MF URSUS 255.

Najbardziej ujęła mnie historia mojego dziadka. Miał cztery lata gdy umarła jego mama, potem wybuchła wojna. Opowiadał, że była bieda. Na zimę posiadał jednego buta i w taki sposób chodził po podwórku, a były to lata gdy zima naprawdę dawała po sobie znać. Śniegu było tyle, że nawet szkołę mogli zamknąć. Gdy wojna chyliła się ku końcowi, stracił też ojca. Miał tylko siostrę...

Dla mnie każda usłyszana opowieść czy przeczytana książka ma ogromne znacznie i wpływ na moje życie, ale nic tak nie ruszyło mojej wyobraźni, jak wyrwane ostatnie strony kryminału z biblioteki, przez wcześniejszego czytelnika. Niemożność dowiedzenia się kto był mordercą zmuszała moją wyobraźnię do wymyślenia wielu scenariuszy, a chęć dorwania złodzieja kartek nasuwała wiele niezbyt przyjemnych kar dla niego... ;)

Dla mnie każda usłyszana opowieść czy przeczytana książka ma ogromne znacznie i wpływ na moje życie, ale nic tak nie ruszyło mojej wyobraźni, jak wyrwane ostatnie strony kryminału z biblioteki, przez wcześniejszego czytelnika. Niemożność dowiedzenia się kto był mordercą zmuszała moją wyobraźnię do wymyślenia wielu scenariuszy, a chęć dorwania złodzieja kartek nasuwała wiele...

Miałam to szczęście, że gdy byłam dzieckiem, mama codziennie wieczorem opowiadała mi bajki na dobranoc. Tak - opowiadała, a nie czytała.
Z tamtego okresu najbardziej w pamięci utkwiła mi opowieść o Kotku i Koguciku. Bajka w skrócie brzmiała tak:
Kogucik i Kotek mieszkali razem w leśnej chatce. Pewnego dnia Kotek powiedział do swego przyjaciela: "Kogutku, muszę wyjść do sklepu i przez jakiś czas mnie nie będzie, także pamiętaj, żeby nie otwierać drzwi obcym". Kogutek oczywiście przyrzekł Kotkowi posłuszeństwo, także ten drugi wyruszył w drogę. Ale w lesie mieszkał też Lisek. Gdy tylko zobaczył oddalającego się Kotka, podszedł do chatki przyjaciół, zapukał w okienko, wołając: "Kogutku, pokaż mi swój grzebyczek, dam Ci grochu na koszyczek!". Kogutek szybko zapomniał o słowie danym przyjacielowi i oczywiście otworzył okienko. Lis natychmiast chwycił go za szyję i zaczął nieść wgłąb lasu. Kogutek widząc, co się dzieje zaczął krzyczeć wniebogłosy: "Kotku, Koteczku, ratuj mnie biednego, porwał mnie lis i wlecze do lasu ciemnego!". Całe szczęście, że Kotek nie zdążył zbyt daleko odejść i usłyszał wołanie przyjaciela. Przybiegł zatem szybko do lasu i go uratował. Gdy byli już w domu, Kotek ponownie powiedział Kogutkowi: "Posłuchaj, idę do sklepu, ale tym razem mogę odejść dalej i nie usłyszeć Twojego wołania. Proszę Cię zatem, żebyś nie otwierał nikomu drzwi". Kogutek obiecał mu, że tym razem już na pewno nie wpuści obcych do domu i Kotek poszedł. Lis odczekał dłuższą chwilę i znowu podszedł do okienka, a gdy Kogucik mu otworzył, to oczywiście go porwał. Ten zaś znowu zaczął wołać o pomoc, krzyczał, płakał, szarpał się z lisem, ale Kotek był już za daleko by usłyszeć wołanie o pomoc. Po powrocie do domu zastał chatkę pustą i gorzko zapłakał. Od tamtej pory mieszkał sam.
Pamiętam, że za każdym razem, gdy słyszałam tę bajkę, to zalewałam się łzami, ale mimo wszystko bardzo ją lubiłam. Historia Kotka i Kogucika w ogóle mi się nie nudziła. Mama nie chcąc mnie nadmiernie straszyć wymyśliła alternatywną wersję bajki, w której to Kotkowi za drugim razem także udaje się uratować Kogucika. Od tamtej pory, każdego wieczoru mogłam wybrać, czy dzisiaj chcę posłuchać bajki wesołej czy też smutnej. Ta historia uświadomiła mi, że w bajkach, podobnie jak w życiu, nie zawsze wszystko kończy się szczęśliwie. Opowieść ta nauczyła mnie ostrożności i pozwoliła dostrzec wagę dawanego komuś słowa. Jestem wdzięczna mamie, że mnie z nią zapoznała :)

Miałam to szczęście, że gdy byłam dzieckiem, mama codziennie wieczorem opowiadała mi bajki na dobranoc. Tak - opowiadała, a nie czytała.
Z tamtego okresu najbardziej w pamięci utkwiła mi opowieść o Kotku i Koguciku. Bajka w skrócie brzmiała tak:
Kogucik i Kotek mieszkali razem w leśnej chatce. Pewnego dnia Kotek powiedział do swego przyjaciela: "Kogutku, muszę wyjść do...

Dotknął mnie "Tajemniczy ogród".
Jak to dotknął? Po prostu.
Czytają tę lekturę, w wieku może 12-13 lat, kiedy to wyobraźnia pracuje (jeszcze!) na najwyższych obrotach, przeżywałam największe ekstazy imaginacji.
Po prostu czułam wszystkimi zmysłami, co się dzieje w tej książce.
Niesamowite opisy przyrody, wylewające się kolory i zapachy kwiatów z kart. To wszystko ujęło mnie tak bardzo, że do tej pory mogę przywołać w pamięci rozkład ogrodu. Ta historia mnie wciągnęła, pochłonęła, POŻARŁA!
Widzę furtkę, do której trzeba znaleźć klucz, żeby dostać się do tego tajemniczego miejsca.
Widzę drzewo, to przeklęte drzewo, które przyniosło śmierć i rozpacz.
Widzę wózek a na nim młodego chłopca – rozkapryszonego, ale ciekawego świata.
Widzę w końcu małą dziewczynkę, z pięknymi wstążkami we włosach, przemykającą wśród rabatek. Pochyla się nad każdą rośliną i głaszcze ją, pielęgnuje, pieści ciepłymi słowami…

Jest to historia słodko-gorzka.
Ma swoje momenty ciepła i kolorów, ale jak i w prawdziwym życiu, tak i nad rajskim ogrodem mogą gromadzić się ciemne chmury. Jedynym sposobem na poradzenie sobie z nimi nie jest ucieczka (zamknięcie ogrodu na klucz), lecz stawienia czoła demonom przeszłości.

„Tajemniczy ogród” nauczył mnie przede wszystkim wrażliwości.
Pozwolił mi dostrzec, że każdy człowiek ma w sobie taki wewnętrzny ogród, który z każdym dniem się zmienia, kwitnie i żyje. A kwiaty rosnące tam to nic innego jak emocje, myśli, wyobraźnia i uczucia.

Dotknął mnie "Tajemniczy ogród".
Jak to dotknął? Po prostu.
Czytają tę lekturę, w wieku może 12-13 lat, kiedy to wyobraźnia pracuje (jeszcze!) na najwyższych obrotach, przeżywałam największe ekstazy imaginacji.
Po prostu czułam wszystkimi zmysłami, co się dzieje w tej książce.
Niesamowite opisy przyrody, wylewające się kolory i zapachy kwiatów z kart. To wszystko ujęło mnie...

Jako mały brzdąc, gdy tylko nadarzała się ku temu okazja zostawałem na wsi w wielopokoleniowym domu moich dziadków. W letnich miesiącach na drewnianej ławce przed domem często przesiadywał mój pradziadek. Dym z papierosów, którymi raczył się do samej śmierci skutecznie odganiał komary i inne latające zwierzątka. Ale przyciągał mnie. Siadałem obok a pradziadek serwował mi różne opowieści. Najbardziej wryła mi się w pamięć opowieść o rycerzu, który musiał wspiąć się na szklaną górę by zdobyć serce księżniczki. Nie pamiętam już dokładnie jej treści, ale doskonale pamiętam rumieńce na twarzy i oczy pełne ciekawości przyglądające się pomarszczonej twarzy pradziadka.

Jako mały brzdąc, gdy tylko nadarzała się ku temu okazja zostawałem na wsi w wielopokoleniowym domu moich dziadków. W letnich miesiącach na drewnianej ławce przed domem często przesiadywał mój pradziadek. Dym z papierosów, którymi raczył się do samej śmierci skutecznie odganiał komary i inne latające zwierzątka. Ale przyciągał mnie. Siadałem obok a pradziadek serwował mi...

Moją wyobraźnię i miłość do książek rozbudziły opowieści moich rodziców opowiadane mi i bratu w dzieciństwie. Szczególnie opowieści taty,który ma tak ogromną wyobraźnię, że nie do końca świadomie koloryzuje sytuacje z życia codziennego. Historie taty dotyczyły głównie jego dzieciństwa. Zawsze wplecione były w nie nici stworzone przez wyobraźnię ojca, które tak silnie wplotły się w jego wspomnienia, że dla jego pamięci stały się prawdziwe. Dopiero, kiedy historie te, jako starsza dziewczyna, weryfikowałam z historiami moich wujków i cioci, można było dostrzec te "dodatkowe nici" w opowieściach taty. Ale dzięki temu jego historie zawsze były zabawniejsze, ciekawsze i bardziej ekscytujące. Do tej pory uwielbiam słuchać jego historii, choć znam już je na pamięć.:)

Moją wyobraźnię i miłość do książek rozbudziły opowieści moich rodziców opowiadane mi i bratu w dzieciństwie. Szczególnie opowieści taty,który ma tak ogromną wyobraźnię, że nie do końca świadomie koloryzuje sytuacje z życia codziennego. Historie taty dotyczyły głównie jego dzieciństwa. Zawsze wplecione były w nie nici stworzone przez wyobraźnię ojca, które tak silnie...

To było „Blair Witch Sekretne wyznanie Rustina Parra”.
Gdybym przeczytała ją dzisiaj, niezbyt bym się nią przejęła, jako że mam za sobą mnóstwo innych, zdecydowanie lepszych opowieści – wtedy jednak miałam niewiele lat, chodziłam jeszcze do podstawówki i czytałam jedynie lektury bądź inne książki dla dzieci.
Ta zdecydowanie taką nie była – opowiadała bowiem o rytualnym morderstwie siedmiorga dzieci oraz o tytułowym Rustinie Parr, który się do nich przyznał; choć podczas trwania historii powoli zaczynamy w to powątpiewać.
Książeczka nie jest długa, ale ja spędziłam caluśki dzień na jej czytaniu – znalazłam ją u babci na półce i nie wyszłam z pokoju, póki jej nie skończyłam. Opowieść tego typu była dla mnie całkowitą nowością, bo jak napisałam wyżej, wcześniej czytałam tylko książki przeznaczone dla dzieciaczków w moim wieku – pies, który jeździł koleją, takie rzeczy. To natomiast… byłam nią zafascynowana.
Tu historia się jednak nie kończy – podczas następnych wakacji chciałam przeczytać ją ponownie, ale książka wyparowała. Szukałam jej ponad dziesięć lat – dom babci słynie z tego, że rzeczy tam po prostu przepadają (jak skarpetki). I nie dlatego, że ktoś je chowa – rzeczy tam zyskują samoświadomość i same się chowają.
Mimo to przez chwilę naprawdę myślałam, że sobie tę książkę wymyśliłam, bo przetrząsnęłam cały dom, wszystkie piętra, łącznie ze strychem i piwnicą, zajrzałam do każdej szafki – a tomiku ani śladu.
Znalazłam ją jakieś dwa lata temu. Teraz leży na mojej półce :)

To było „Blair Witch Sekretne wyznanie Rustina Parra”.
Gdybym przeczytała ją dzisiaj, niezbyt bym się nią przejęła, jako że mam za sobą mnóstwo innych, zdecydowanie lepszych opowieści – wtedy jednak miałam niewiele lat, chodziłam jeszcze do podstawówki i czytałam jedynie lektury bądź inne książki dla dzieci.
Ta zdecydowanie taką nie była – opowiadała bowiem o rytualnym...