Opowieść, która najbardziej na mnie wpłynęła została mi opowiedziana w formie filmu. Film ten zmontowała własnoręcznie moja, przyszła jeszcze wtedy, żona. Film ten pokazywał slajdy z naszych zdjęć oraz wyświetlał wypisane 77 powody dla których Ona mnie kocha. Były to najbzdurniejsze rzeczy pod słońcem. Bo kiedyś tam pocałowałem ją w ramię i właśnie wtedy to było to, bo wiem co to BIOS i zwojnica, bo fajnie śpię itp. To była wspaniała podróż do początku naszego związku, zobaczyłem jak dużo dla Niej znaczę i jak bardzo Ona zwraca na mnie uwagę. Nigdy wcześniej nie przeżyłem czegoś takiego i gdzieś od połowy filmu ryczałem jak bóbr. Oglądałem go z Nią więc starałem się to ukryć, ale kiepsko mi szło. Mam ten filmik do dzisiaj w telefonie i czasem do niego wracam z rozrzewnieniem. Tylko życie pisze opowieści, które mają wartość i które warto trzymać w pamięci.

Opowieść, która najbardziej na mnie wpłynęła została mi opowiedziana w formie filmu. Film ten zmontowała własnoręcznie moja, przyszła jeszcze wtedy, żona. Film ten pokazywał slajdy z naszych zdjęć oraz wyświetlał wypisane 77 powody dla których Ona mnie kocha. Były to najbzdurniejsze rzeczy pod słońcem. Bo kiedyś tam pocałowałem ją w ramię i właśnie wtedy to było to, bo wiem...

Gdy byłam mała, zawsze lubiłam jak przyjeżdżała do nas jedna z sióstr babci, ze względu na wygląd, za plecami nazywana "ciotką czarownicą". Sam jej wygląd budził moją wyobraźnię, nawet, gdy jeszcze nie za bardzo pozwalano mi słuchać jej opowieści. A gdy już byłam trochę większa i mogłam słuchać opowiadanych przez nią historii, jej "pseudonim" nabrał dla mnie nowego znaczenia. Zawsze snuła niewiarygodne (z punktu widzenia mojej obecnej świadomości) opowieści z piekła rodem. Pełne diabłów i demonów, czarownic i duchów. Ale były też takie, w których występowały anioły i Bóg. Chociaż, szczerze mówiąc, te straszniejsze historie robiły na mnie większe wrażenie. Zazwyczaj wydarzenia opisywane przez nią miały miejsce w okolicy, w której mieszkałam, lub dotyczyły właśnie mojej cioci. A chyba nic tak nie działa na wyobraźnię jak straszne historie dziejące się tuż za rogiem i opowiadane przez osobę, która brała w nich udział. I chociaż wiem, że to wszystko nie mogło się zdarzyć, ciągle lubię jak moja ciocia przyjeżdża i opowiada swoje straszne historie.

Gdy byłam mała, zawsze lubiłam jak przyjeżdżała do nas jedna z sióstr babci, ze względu na wygląd, za plecami nazywana "ciotką czarownicą". Sam jej wygląd budził moją wyobraźnię, nawet, gdy jeszcze nie za bardzo pozwalano mi słuchać jej opowieści. A gdy już byłam trochę większa i mogłam słuchać opowiadanych przez nią historii, jej "pseudonim" nabrał dla mnie nowego...

Najbardziej lubiłam gdy ojciec opowiadał mi bajki na dobranoc gdy byłam dzieckiem. Opowiadał mi o obcych cywilizacjach i niezwykłym świecie Neandertalczyków. Jednak najbardziej lubiłam opowieść o wyspie Chunga Changa. Była to wyspa zamieszkana wyłącznie przez dzieci. One tam rządziły i ustalały hierarchię ale głównie dnie spędzały beztrosko na zabawie. Jako dziecko zawsze wyobrażałam sobie, że trafiam na tę wyspę. Ba, nawet próbowałam ją odnaleźć, jednak mi się to nie udało. Więc oddawałam się wyobrażeniom, jak poznaję wszystkie dzieci, bawimy się i nigdy nie dorastamy. Dorośli mieli nie tyle zakaz wstępu, co w ogóle nie istnieli. Jak sobie to wyobrażałam, to miałam wrażenie, że ta wyspa leży gdzieś w innej rzeczywistości, w innym wymiarze. W wymiarze, w którym nie ma nakazów i zakazów, złości ani zła. Wszyscy byli ze sobą szczęśliwi i nikt się nigdy nie kłócił. Bardzo polubiłam tę wyspę. Zawsze gdy sobie o niej przypominam to robi mi się cieplutko. I mimo, że już dawno dorosłam to wciąż jej szukam.

Najbardziej lubiłam gdy ojciec opowiadał mi bajki na dobranoc gdy byłam dzieckiem. Opowiadał mi o obcych cywilizacjach i niezwykłym świecie Neandertalczyków. Jednak najbardziej lubiłam opowieść o wyspie Chunga Changa. Była to wyspa zamieszkana wyłącznie przez dzieci. One tam rządziły i ustalały hierarchię ale głównie dnie spędzały beztrosko na zabawie. Jako dziecko zawsze...

Może to zabrzmieć dziwnie, ale najbardziej poruszyła mnie lektura historii filozofii. Nasz najbardziej czytany historyk, jego trzytomowe dzieło jest znane studentom, opisywał w nim neoplatonizm. Niby nic, prawda? Kolejnym -izm do kolekcji i tyle. Otóż, nie w moim przypadku. Pierwsze zetknięcie się z pytaniem : ,,Czy to wszystko istnieje naprawdę? Czy ten stół istnieje naprawdę?’’ Zdroworozsądkowe społeczeństwo nie martwi się, bo po co? Lepiej przyjąć z góry ustalone rzeczy, lepiej być zwykłym barankiem, najedzonym i dopieszczonym. Kto chciałby budzić w sobie lęk i niepewność?
Plotyn- człowiek, który poznał złudę rzeczywistości. Brzmi niewiarygodnie, ale też ciekawie. Warto zauważyć, że nie był on żadnym kapłanem czy wyznawcą jakiejś religii. Jego dzieła były filozofią, on pragnął za pomocą rozumu dotrzeć do rzeczywistości i wyjaśnić ją. Okazało się, że to co widzimy niekoniecznie jest ową realnością. Jak to możliwe? Jak może nas to nie poruszyć? Ktoś wyciągnął mnie z mojego świata i powiedział, że on jest nieprawdziwy! To tak jakby uświadomić postaci z gry, że jej świat jest tylko wymysłem programisty!
Naturalnie był to dopiero początek przygody. Po takim doświadczeniu człowiek zaczyna patrzeć inaczej na świat. Wiele dziwacznych, kiedyś śmiesznych historii staje się zadziwiająco dręczących. Bo dlaczego nie miałyby być prawdą?

Może to zabrzmieć dziwnie, ale najbardziej poruszyła mnie lektura historii filozofii. Nasz najbardziej czytany historyk, jego trzytomowe dzieło jest znane studentom, opisywał w nim neoplatonizm. Niby nic, prawda? Kolejnym -izm do kolekcji i tyle. Otóż, nie w moim przypadku. Pierwsze zetknięcie się z pytaniem : ,,Czy to wszystko istnieje naprawdę? Czy ten stół istnieje...

Książki i opowieści, to wielka część mojego życia. Od dziecka uwielbiałam słuchać, a jak nauczyłam się czytać, to czytać książki. Jedna z książek utkwiła mi w pamięci i sama później czytałam ją swoim dzieciom. Jest to "Kubuś Puchatek". Opowieść trochę śmieszna, momentami straszna i szalenie inspirująca. Tutaj postacie, choć przejaskrawione, to nie są czarno-białe. Jest w niej opisanych wiele ciekawych zdarzeń i wiele emocji, które bardzo działają na wyobraźnię. Uwielbiałam słuchać o Stumilowym Lesie, o Krzysiu, Kubusiu, Prosiaczku, Kłapouchym i reszcie mieszkańców tejże książki. Mogłam razem z bohaterami przeżywać ich rozterki, radości i smutki. Uczyłam się razem z nimi jak okazywać uczucia, co to jest przyjaźń i dlaczego życie nie jest czarno-białe. Do tej pory wracam do tej książki i odnajduję w niej wiele mądrości i inspiracji. Dziękuję Ci Tato, że mi ją kiedyś czytałeś...

Książki i opowieści, to wielka część mojego życia. Od dziecka uwielbiałam słuchać, a jak nauczyłam się czytać, to czytać książki. Jedna z książek utkwiła mi w pamięci i sama później czytałam ją swoim dzieciom. Jest to "Kubuś Puchatek". Opowieść trochę śmieszna, momentami straszna i szalenie inspirująca. Tutaj postacie, choć przejaskrawione, to nie są czarno-białe. Jest w...

Od zawsze bardzo lubiłam czytać to pozwalało mi przenosić się do innych krain, przeżywać przygody i żyć tak jak w danej chwili pragnęłam. Najbardziej utkwiła mi jednak książka "13 Reasons Why" autora Jay Asher. Historia ta zapadła mi najbardziej w pamięci jak i w sercu ponieważ pokazuje ona jak łatwo można skrzywdzić drugą osobę, jak niewiele potrzeba by kogoś zranić i odebrać ochotę do życia. Książka ta opowiadająca historie Hanny pokazała mi jak ważne jest to żeby nie zamykać się na pomoc. Nawet jeśli nie widzimy znikąd szans na otrzymanie jej ważne jest byśmy szukali dalej. Ponieważ samobójstwo zabierze nas od problemów z którymi się zmagamy ale nie sprawi iż te problemy znikną, to my tylko znikniemy. Dzięki tej pozycji książkowej bardziej uświadomiłam sobie, że powinnam zwracać uwagę na osoby z mojego otoczenia i pomagać im jeśli widzę, że tego potrzebują. Książka ta nauczyła mnie również tego by nigdy nie sprawiać iż ktoś poczuje się gorszy oraz aby szukać innych rozwiązań.

Od zawsze bardzo lubiłam czytać to pozwalało mi przenosić się do innych krain, przeżywać przygody i żyć tak jak w danej chwili pragnęłam. Najbardziej utkwiła mi jednak książka "13 Reasons Why" autora Jay Asher. Historia ta zapadła mi najbardziej w pamięci jak i w sercu ponieważ pokazuje ona jak łatwo można skrzywdzić drugą osobę, jak niewiele potrzeba by kogoś zranić i...

Wiele książek wzbudza moją wyobraźnię, jeśli nie wszystkie. Książki każdy czyta w inny sposób i inaczej wyobraża sobie napisane historie. Jednak tą jedną, która rozbudza moje szare komórki i 'przemalowuje' je na wszystkie kolory tęczy jest opowiadanie, które piszę na spółkę z przyjaciółką. Postawiłyśmy przed sobą trudne zadanie, wcielając się w role samozwańczych pisarek. To właśnie dzięki temu dziełu moja wyobraźnia już prawie od roku nie odpoczywa, a pracuje na pełnych obrotach. Czytając książki wyobraźnia pracuje na pełnych obrotach, lecz to właśnie w sytuacji, gdy trzeba samemu opracować historię od początku do końca, wraz z postaciami, lokalizacjami i wszystkim innym, wtedy wyobraźnia szaleje i pokazuje swoje prawdziwe możliwości. Los każdego z bohaterów przeżywam inaczej, a najlepszymi pomysłami dzielę się z przyjaciółką, tworząc coś, co możemy nazwać naszym cudownym dzieckiem. Właśnie to, co zapisujemy jest szczytem i pokazem naszych najlepszych możliwości. Dzieło, które mam nadzieję zobaczyć kiedyś na półce w księgarni, rozbudziło i stale rozbudza moją wyobraźnię bardziej niż cokolwiek innego.

Wiele książek wzbudza moją wyobraźnię, jeśli nie wszystkie. Książki każdy czyta w inny sposób i inaczej wyobraża sobie napisane historie. Jednak tą jedną, która rozbudza moje szare komórki i 'przemalowuje' je na wszystkie kolory tęczy jest opowiadanie, które piszę na spółkę z przyjaciółką. Postawiłyśmy przed sobą trudne zadanie, wcielając się w role samozwańczych pisarek....

Historia, która najbardziej poruszyła moją wyobraźnie to opowiadanie „Zawsze będę przy Tobie”. Ukazuje ono naszego anioła stróża w nietypowy sposób. Opisuje go jako kalekę z powyginanymi rękami, zaplątanymi palcami i dziurą w gardle. To jak kończy się to opowiadanie porusza najbardziej. Okazuj się, że nasz anioł stróż nie był tak piękny jak zawsze nam opowiadano, ponieważ wyglądał tak jak my w chwili naszej śmierci. Kiedy my żyliśmy beztrosko on czuwał nad nami w postaci przepełniającej bólem. To opowiadanie zmienia postrzeganie naszych aniołów stróżów, które zazwyczaj są ukazywane jako piękne, nieskazitelne istoty, które nad nami czuwają. Jednak tak naprawdę ten anioł z opowiadania może naprawdę nad nami czuwać, ponieważ zna ból, przez który przechodzimy i przejdziemy w przyszłości.

Historia, która najbardziej poruszyła moją wyobraźnie to opowiadanie „Zawsze będę przy Tobie”. Ukazuje ono naszego anioła stróża w nietypowy sposób. Opisuje go jako kalekę z powyginanymi rękami, zaplątanymi palcami i dziurą w gardle. To jak kończy się to opowiadanie porusza najbardziej. Okazuj się, że nasz anioł stróż nie był tak piękny jak zawsze nam opowiadano, ponieważ...

'Jeździec miedziany' ta powieść pozwoliła mi 'przeżycia' trudnej miłości w jeszcze trudniejszych czasach. Doskonale pamiętam wakacje, kiedy właśnie czytałam tę książkę. Pomimo iż miałam zaplanowane wyjazdy wakacyjne to mnie to nie cieszyło jak znalezienie czasu na chwilę relaksu z książką. W tej powieści dokłanie czułam to co główna bohaterka. Jako osoba bardo empatyczna wczuwałam się w to co czuła Tatiana. Pamiętam jak chodziłam spać na ranem bo całą noc spędzałam czytając tą uroczą historie. Ta książka pozwoliła mi spojrzeć na II wojnę światową innym okiem, a także na rosyjskich żołnierzy jak i na samą Rosję. Oprócz tego, że była romantyczna to pokazywała inne ludzkie oblicza.

'Jeździec miedziany' ta powieść pozwoliła mi 'przeżycia' trudnej miłości w jeszcze trudniejszych czasach. Doskonale pamiętam wakacje, kiedy właśnie czytałam tę książkę. Pomimo iż miałam zaplanowane wyjazdy wakacyjne to mnie to nie cieszyło jak znalezienie czasu na chwilę relaksu z książką. W tej powieści dokłanie czułam to co główna bohaterka. Jako osoba bardo empatyczna...

Czytałam odkąd pamiętam, raz szło mi z tym lepiej, raz gorzej. Jedna pozycja bardziej mi się podobała, druga mniej- jak to w życiu bywa. Jednak książką, która najbardziej zapadła mi w pamięć była zdecydowanie „Kasacja” Remigiusza Mroza. Przeczytana jeszcze w gimnazjum zapoczątkowała nie tylko moją przygodę z blogowaniem, ale również pomogła w wyborze życiowej drogi, zapałałam miłością do Chyłki i Zordona, zobaczyłam że prawo to niekoniecznie tylko nudne artykuły, ale również niesamowite ludzkie historie i codzienne, trudne wybory. Zdecydowanie zapamiętam tę pozycję do końca życia.

Czytałam odkąd pamiętam, raz szło mi z tym lepiej, raz gorzej. Jedna pozycja bardziej mi się podobała, druga mniej- jak to w życiu bywa. Jednak książką, która najbardziej zapadła mi w pamięć była zdecydowanie „Kasacja” Remigiusza Mroza. Przeczytana jeszcze w gimnazjum zapoczątkowała nie tylko moją przygodę z blogowaniem, ale również pomogła w wyborze życiowej drogi,...