Czy da się przebaczyć największe krzywdy?To pytanie nurtuje wielu ludzi. Jestem zdania,że można,ale jest to często bardzo trudne. Sama nieraz życzyłam w myślach wszystkiego co najgorsze mojemu oprawcy z gimnazjum.Ten o rok starszy chłopak upokarzał mnie na każdym kroku, bardzo długo miałam przed oczami jego fałszywy i złośliwy uśmieszek,chciałam wyrównać rachunki.Jednak po jakimś czasie w myślach usłyszałam głos ostrzegawczy mojego Anioła Stróża bym tego nie robiła. Prędzej czy później życie samo mu odpłaci. Do tej pory go nie widziałam,czasem zastanawiam się czy się zmienił, bo mówi się,że z wiekiem przybywa rozumu. Mam taką nadzieję.

Czy da się przebaczyć największe krzywdy?To pytanie nurtuje wielu ludzi. Jestem zdania,że można,ale jest to często bardzo trudne. Sama nieraz życzyłam w myślach wszystkiego co najgorsze mojemu oprawcy z gimnazjum.Ten o rok starszy chłopak upokarzał mnie na każdym kroku, bardzo długo miałam przed oczami jego fałszywy i złośliwy uśmieszek,chciałam wyrównać rachunki.Jednak po...

Bardzo długo pragnęłam zemsty na człowieku który zwał się moim ojcem, ale jednak na parę lat postanowił o tym zapomnieć. Gdy w końcu sobie o mnie przypomniał bardzo chciałam odegrać się i pokazać jak bardzo boli takie porzucenie. Jednak pewna osoba uświadomiła mi po przez jedno zdanie które brzmiało " Zemsta zaboli jego ale zniszczy ciebie", że po przez pielęgnowanie w sobie żalu, nienawiści oraz chęci zemsty może i go zranię ale zniszczę swoją dusze i serce. Postanowiłam wybaczyć i powoli ruszyć dalej.

Bardzo długo pragnęłam zemsty na człowieku który zwał się moim ojcem, ale jednak na parę lat postanowił o tym zapomnieć. Gdy w końcu sobie o mnie przypomniał bardzo chciałam odegrać się i pokazać jak bardzo boli takie porzucenie. Jednak pewna osoba uświadomiła mi po przez jedno zdanie które brzmiało " Zemsta zaboli jego ale zniszczy ciebie", że po przez pielęgnowanie w...

Zemsta, czy przebaczenie ? Oto jest pytanie. Ogólnie jestem osobą bardzo nerwową i impulsywną, ale także empatyczną. I za każdym razem, gdy ktoś mnie bardzo zdenerwuje to obmyślam plan jak zemścić się na tej osobie, ale w efekcie końcowym zaczynam współczuć tej osobie i nigdy nie dochodzi do zemsty. Najczęściej moje mroczne I mściwe plany tworzą się podczas kąpieli. Wtedy planuje krok po kroku. A następnie widzę jak ta osoba cierpi i zaczyna mi sie jej szkoda robić. Zasypiam z mieszanymi uczuciami,a rano wszelkie złości nikną.

Zemsta, czy przebaczenie ? Oto jest pytanie. Ogólnie jestem osobą bardzo nerwową i impulsywną, ale także empatyczną. I za każdym razem, gdy ktoś mnie bardzo zdenerwuje to obmyślam plan jak zemścić się na tej osobie, ale w efekcie końcowym zaczynam współczuć tej osobie i nigdy nie dochodzi do zemsty. Najczęściej moje mroczne I mściwe plany tworzą się podczas kąpieli. Wtedy...

Życie często płatało mi figle i stawiało przede mną trudne wybory. Niespełna 8 lat temu pracowałam w dużym markecie jako pracownik działu. Byłam wtedy bardzo młodą dziewczyną, miałam 22 lata i dopiero rozpoczynałam dorosłe życie. Moja kierowniczka właśnie zrezygnowała ze stanowiska po kolejnej inwentaryzacji z dużymi brakami na dziale i szefostwo zaproponowało to stanowisko mnie. Porozmawiałam więc z nią i upewniłam się nie będzie miała nic przeciwko, po czym je przyjęłam. Niestety pani Grażyna nie mogła znieść faktu, że jest moją podwładną, a na dziale wreszcie ustały kradzieże, więc z pomocą zazdrosnych koleżanek z działu (tych samych, które odpowiadały za braki) ciągle "podkładała mi świnie". Kiedy po kilku miesiącach złożyłam wypowiedzenie mając dość, szefostwo zaproponowało mi, żebym zwolniła wszystkich, którzy mi szkodzą i zebrała własny zespół. Miałam wybór: wybaczyć i pójść swoją drogą lub zemścić się i zostać. Zdecydowałam, że pięćdziesięcioparoletnie koleżanki nie znajdą zatrudnienia tak szybko jak ja i odeszłam. Po 3 miesiącach wszystkie te panie i tak zostały zwolnione za kradzieże i oszustwa, ale na szczęście ja miałam już nową pracę i czyste sumienie.

Życie często płatało mi figle i stawiało przede mną trudne wybory. Niespełna 8 lat temu pracowałam w dużym markecie jako pracownik działu. Byłam wtedy bardzo młodą dziewczyną, miałam 22 lata i dopiero rozpoczynałam dorosłe życie. Moja kierowniczka właśnie zrezygnowała ze stanowiska po kolejnej inwentaryzacji z dużymi brakami na dziale i szefostwo zaproponowało to stanowisko...

Jak mawia przysłowie, zemsta jest słodka. Oczywiście udało mi się zrewanżować za wyrządzoną mi krzywdę. Nie było szans na pojednanie w tamtym momencie. Co się takiego wydarzyło, że miałem taką złość? Nie byłem konfliktowym chłopakiem, albo mnie lubili w klasie, albo mieli neutralne podejście. Gdy zacząłem drugi rok w gimnazjum (bodajże 2012/2013) trafił do nas tak zwany „spadochroniarz”. Drugoroczny uczeń. Uczepił się mnie – prawdopodobnie dlatego, iż byłem indywidualistą, i zawsze miałem inne zdanie. Na przerwach policzkował mnie, a mnie jako „dżentelmenowi” wypadało nastawić drugi policzek. Uważałem, że będąc twardym i obojętnym, da mi spokój. Myliłem się! Wbijał mi cyrkiel w plecy na lekcjach (do dziś mam blizny), wszyscy patrzyli i nie mówili nic. Często groził. Wtedy też nękany był brat, ale przez kogoś innego. Mama wezwała policję w jego sprawie. Także zgłosiła moją, okazało się, że mój kat był notowany. Tak go załatwiłem, że wystarczył jeden mały występek by mu groził poprawczak. Poczułem ulgę. Załatwiłem go, bez wysiłku. Nie było innej opcji i wtedy nie było mowy o pojednaniu. Jakiś czas później chłopak doznał „przemiany wewnętrznej” niczym Winicjusz z Quo Vadis, i to właśnie dzięki dziewczynie. Dziś jesteśmy kolegami, ale to taka szorstka znajomość. Mówi przysłowie nie czyń, drugiemu co tobie nie miłe, ale wtedy nie miałem wyjścia, bo pewnie trafiłbym na jakiś ostry dyżur z nożem w płucach. O pamiętliwości decyduje wielkość wyrządzonej nam krzywdy.

Jak mawia przysłowie, zemsta jest słodka. Oczywiście udało mi się zrewanżować za wyrządzoną mi krzywdę. Nie było szans na pojednanie w tamtym momencie. Co się takiego wydarzyło, że miałem taką złość? Nie byłem konfliktowym chłopakiem, albo mnie lubili w klasie, albo mieli neutralne podejście. Gdy zacząłem drugi rok w gimnazjum (bodajże 2012/2013) trafił do nas tak zwany...

Wyznaję zasadę "przebaczyć, ale pamiętać". Kiedyś miałam przyjaciółkę, która była nielojalna. Powiedziałam jej, jak dostać się na unijny kurs na pilota wycieczek, a ona za moimi plecami wyśmiewała mnie i obrażała, że jestem głupia, bo każdy powinien dbać o własny interes, a nie cudzy. Obie dostałyśmy się na kurs, ale kiedy przyszło do podpisania dokumentów, okazało się, że Gośka nie jest na liście przyjętych. Pani tłumaczyła, że musiała nastąpić jakaś pomyłka, bo Gośki nazwisko widniało na liście dla miejskich przewodników turystycznych. Zamieszanie było nie do cofnięcia, a Gośka oburzona, rzucająca wyzwiska i obelgi na prawo i lewo wyszła, trzaskając drzwiami. Myślę, że los ją zweryfikował i osądził za to, co zrobiła. Nie należy szukać zemsty, bo zło do człowieka wraca.

Wyznaję zasadę "przebaczyć, ale pamiętać". Kiedyś miałam przyjaciółkę, która była nielojalna. Powiedziałam jej, jak dostać się na unijny kurs na pilota wycieczek, a ona za moimi plecami wyśmiewała mnie i obrażała, że jestem głupia, bo każdy powinien dbać o własny interes, a nie cudzy. Obie dostałyśmy się na kurs, ale kiedy przyszło do podpisania dokumentów, okazało się, że...

Wieś w centralnej Polsce. Wakacje roku 1998. Siedziałem ze swoim młodszym bratem na kamieniu obok skromnego placu zabaw, porośniętego wysoką, pożółkłą trawą. Z kącika ust wystawała mi guma do żucia w kształcie papierosa, a ja czułem, że jestem jednym z tych twardzieli, których regularnie widywałem na taśmach VHS przynoszonych przez ojca z osiedlowej wypożyczalni. Właśnie miałem iść do pierwszej klasy podstawówki i w głębi serca czułem, że jest to naprawdę dobry powód, żeby wyciągnąć z kieszeni ostatnią gumę, rozwinąć ją z papierka i ciężko zadumać nad życiem. W moich oczach gościła pustka.
- Ej, ja też chcę! - zaszczebiotał piskliwym głosem mój braciszek.
- Jesteś za mały na takie rzeczy - odrzekłem surowo, bo nie w smak było mi dzielenie się ostatnią gumą z gówniarzem, który nic nie wie o poważnym życiu.
Twarz młodego wykrzywił złośliwy grymas. Wstałem i zacząłem oddalać się w kierunku zachodzącego słońca, kiedy niespodziewanie w łeb dostałem kamieniem wielkości orzecha włoskiego. Runąłem na ziemię, czując jak ból przeszywa mi czaszkę. Nie płakałem. Wcale.
Brat zjawił się obok mnie w ułamku sekundy:
- Niechcący, serio! Weź kamień i też mnie uderz, ale nie mów mamie, okej?
Na ziemi w piasku leżała moja guma, która nie nadawała się już do niczego. Spoglądałem na nią przez chwilę, rozmasowując beznamiętnie potylicę, co tylko wzmagało cierpienie. Podniosłem się, stając chwiejnie na nogach i powiedziałem:
- Lepiej czuć ból, niż nie czuć niczego. Możesz być spokojny. Nie powiem mamie.

Wieś w centralnej Polsce. Wakacje roku 1998. Siedziałem ze swoim młodszym bratem na kamieniu obok skromnego placu zabaw, porośniętego wysoką, pożółkłą trawą. Z kącika ust wystawała mi guma do żucia w kształcie papierosa, a ja czułem, że jestem jednym z tych twardzieli, których regularnie widywałem na taśmach VHS przynoszonych przez ojca z osiedlowej wypożyczalni. Właśnie...

Sytuacja miała miejsce kilka lat temu. Byłem zakochany po uszy w dziewczynie, z którą wiązałem plany na przyszłość. Mieliśmy wybrany segment na nowym osiedlu, pomysły jak go umeblujemy, bank, który zgodził się nam udzielić kredytu i imiona dla dzieci. Z dnia na dzień dziewczyna ze wszystkiego się wycofała i zerwała ze mną kontakt. To były dla mnie bardzo trudne dni. Dni zmieniły się w tygodnie, a te w miesiące. Moje życie prywatne i zawodowe legło w gruzach. Moje kontakty szybko pozwoliły mi zorientować się, że chodzi o innego chłopca. Jej były kilka lat wcześniej opuścił nasze miasto, ale nie zerwał z nią kontaktu. Powodem naszego rozstania był jego powrót. Moja dziewczyna oszalała ze szczęścia i jej pierwszą decyzją było zatarcie wszelkich dowodów mojego istnienia w jej życiu. Nie muszę chyba mówić, że cała moja wściekłość skumulowała się na jego osobie. Szybko namierzyłem jegomościa. Gdzie mieszka, co robi, jakim autem jeździ i… że od jakiegoś czasu ma żonę. Pewnego słonecznego dnia, będąc zdecydowanym, aby odwiedzić jego żonę i opowiedzieć o jego podwójnym życiu, zobaczyłem jak wychodzi z nim i z wózkiem z klatki. Zobaczyłem śmiecia, który ma rodzinę i ją uszczęśliwia. I wybaczyłem. Wybaczyłem, bo nie on był winny tylko moja była. To był test na wierność dla niej i go oblała. Byłem mu wręcz wdzięczny, za to że udowodnił mi, iż nie warto jej ufać. Lepiej teraz niż, po ślubie. Wtedy zamknąłem ten rozdział. Wybaczyłem i odszedłem.

Sytuacja miała miejsce kilka lat temu. Byłem zakochany po uszy w dziewczynie, z którą wiązałem plany na przyszłość. Mieliśmy wybrany segment na nowym osiedlu, pomysły jak go umeblujemy, bank, który zgodził się nam udzielić kredytu i imiona dla dzieci. Z dnia na dzień dziewczyna ze wszystkiego się wycofała i zerwała ze mną kontakt. To były dla mnie bardzo trudne dni. Dni...

Mówią, że miłość jest ślepa, że nie jedno ma imię. Jako młoda dziewczyna będąca w związku z od początku liceum, u progu studiów magisterskich w dużym mieście, miałam bolesną próbę moich uczuć. Poznaliśmy się na osiedlu. Przyjaźń, później miłość. Studia na jednej uczelni. Snuliśmy wspólne plany o przeprowadzce na swoje, mieliśmy zacząć beztroskie życie uwalniając się od toksycznych rodziców. Jednak nie wszystko poszło tak, jak sobie to wyobrażaliśmy. Rzeczywistość i demony przeszłości dały nam w kość. On, znalazł dobrze płatną pracę, kupił auto z salonu, poczuł, że może mieć wszystko. Że jest lepszy–bo w końcu ja, studentka poszukująca pracy, a on – dobrze opłacany programista. Pokazał rodzicom, że wyrósł na porządnego gościa, nie jest śmieciem, nie zdechnie w biedzie jak wróżyli rodzice. Doprowadziło to do pogardy, braku szacunku. Do niezdrowego poczucia wyższości nad znajomymi, rodziną, mną. Sytuacje które wcześniej wydawały mi się być tak bardzo odległe, miały miejsce u mnie w domu. W moim wymarzonym mieszkaniu, usłyszałam słowa, które długo dudniły w mojej głowie. Gdy po awanturze i wiązance obelg zrozumiałam, że już nigdy nic nie jest takie jak było, uciekłam. Wiedziałam, że to nie jest mój Adam, że to ktoś inny. Spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy i na ponad tydzień zaszyłam się w spokojnej wiosce u mojej siostry.Adam kajał się, przepraszał. Zrozumiał swój błąd. Zapisał się do psychologa. Długo zastanawiałam się czy wybaczyć. Decyzja wówczas podjęta była najlepszą w moim życiu. Fakt,już nic nie było takie samo. Wybaczyłam, zapomniałam, a my poznaliśmy się na nowo.

Mówią, że miłość jest ślepa, że nie jedno ma imię. Jako młoda dziewczyna będąca w związku z od początku liceum, u progu studiów magisterskich w dużym mieście, miałam bolesną próbę moich uczuć. Poznaliśmy się na osiedlu. Przyjaźń, później miłość. Studia na jednej uczelni. Snuliśmy wspólne plany o przeprowadzce na swoje, mieliśmy zacząć beztroskie życie uwalniając się od...

Wydarzyło się to kilka lat temu. Miałam siedem lat, kiedy bawiłam się z rodzeństwem papierowymi samolocikami. Ganialiśmy z nimi po całym domu. Mój samolocik wylądował koło nóg mojego trzyletniego wtedy brata. Schyliłam się, żeby podnieść zabawkę, kiedy dostałam od chłopca kopniaka w nos. Z nosa poleciała krew, a siostra zaczęła panikować. Mogłam go chociażby klepnąć na znak zemsty, ale po co miałam narażać się na gniew matki? Poza tym, w tamtej chwili myślałam jedynie o zatamowaniu krwotoku, więc pozostało mi jedynie wybaczenie mu tego bolesnego uderzenia.

Wydarzyło się to kilka lat temu. Miałam siedem lat, kiedy bawiłam się z rodzeństwem papierowymi samolocikami. Ganialiśmy z nimi po całym domu. Mój samolocik wylądował koło nóg mojego trzyletniego wtedy brata. Schyliłam się, żeby podnieść zabawkę, kiedy dostałam od chłopca kopniaka w nos. Z nosa poleciała krew, a siostra zaczęła panikować. Mogłam go chociażby klepnąć na znak...