Mi to zawsze wiatr w oczy. Nic nie umiem zrobić porządnie. Nawet przenieść się w czasie! To co widzę, to nie przyszłość. Nie ma poduszkowców ani wind ciągnących się kilometrami do nieba. Są za to kolejki. MNÓSTWO. DŁUGICH. KOLEJEK.
Staram się zachowywać naturalnie, ale od razu przyciągam uwagę swoim wyglądem. No tak, w latach dziewięćdziesiątych raczej nie spotyka się nastolatki z dredami ubranej w czerwony kombinezon. Jakaś kobieta przechodząc obok mnie kreśli szybko znak krzyża.
Muszę się schować i pomyśleć. Przeciskam się przez gęste tłumy i oburzone: „Ej, ty tam! Gdzie się pchasz, pokrako?”. Masa ubrań i siatek, siateczek, SIATCZORÓW pochłania mnie. Czuję się jak towar, który każdy chce dostać.
W końcu staję w cieniu pustego straganu położonego najdalej. „Oddychaj, spokojnie. Pamiętaj, że matura była najgorszym doświadczeniem. Teraz to pikuś!”
Nagle czuję, że ktoś mi się przygląda.
Długie nogi z wystającymi, brudnymi kolanami to pierwsze co zauważam u chłopca.
Coś mi mówi, że muszę do niego zagadać.
- Co robisz? – pytam.
- Czekam na dostawę towaru – odpowiada swobodnie.
Nagle za małym ustawia się jedna osoba. Potem kolejna… i jeszcze jedna.. i powoli tworzy się nowa kolejka. Chłopiec odwraca się, uśmiecha i nagle czmycha sprzed budki. Tłum niewzruszony stoi dalej.
- To teraz sobie poczekają! - Śmieje się, podbiegając do kolegów. Na odchodne rzuca mi rozbawione spojrzenie. Uśmiecham się, gdy w tych intensywnie niebieskich oczach rozpoznaję swojego tatę.

Mi to zawsze wiatr w oczy. Nic nie umiem zrobić porządnie. Nawet przenieść się w czasie! To co widzę, to nie przyszłość. Nie ma poduszkowców ani wind ciągnących się kilometrami do nieba. Są za to kolejki. MNÓSTWO. DŁUGICH. KOLEJEK.
Staram się zachowywać naturalnie, ale od razu przyciągam uwagę swoim wyglądem. No tak, w latach dziewięćdziesiątych raczej nie spotyka się...

Cóż widzę siebie w szkole średniej. Byłam wtedy zakochana w pewnym chłopaku, który na mnie nie zwracał uwagi. A więc widzę siebie jak go obserwuję. Pamiętam, że dzień, w którym go nie widziałam uważałam za stracony. Ten chłopak często chodził latem w granatowej koszulce i szok cud - przywilej podróży w czasie znowu go widzę w tej koszulce. Chciałabym sobie podpowiedzieć hej Edyta zaczep go porozmawiaj, ale kontakt między nami jest niemożliwy. Tamta Edyta mnie nie widzi i nie słyszy. W każdym bądź razie to niezwykłe, że mogłam ją zobaczyć. Wszystko mi się przypomniało.

Cóż widzę siebie w szkole średniej. Byłam wtedy zakochana w pewnym chłopaku, który na mnie nie zwracał uwagi. A więc widzę siebie jak go obserwuję. Pamiętam, że dzień, w którym go nie widziałam uważałam za stracony. Ten chłopak często chodził latem w granatowej koszulce i szok cud - przywilej podróży w czasie znowu go widzę w tej koszulce. Chciałabym sobie podpowiedzieć...

-Ciociu,ty ciągle pierzesz,codziennie pieluchy wiszą na sznurze!-woła Kaśka
-Tak to jest z niemowlakami,że nie umieją wołać a ja muszę prać i prać.Ech kiedy to się skończy i kiedy ja nareszcie się wyśpię?
I tak mijają kolejne miesiące z widokiem na sznury pełne pieluch aż pewnego dnia Kaśka zauważa zmianę.Pieluch z każdym dniem ubywa..
-Oj,czyżby mały tak szybko nauczył się wołać?-dziwi się Kaśka
-Ciekawe...
-Ciociu,ty jakaś czarodziejka jesteś.
-A to dlaczego?
-A bo coraz mniej pieluch widzę na sznurze.Jak to zrobiłaś,że taki mały brzdąc tak szybko nauczył się wołać?-z zaciekawieniem pyta Kaśka
Ciocia Halinka ze zdziwieniem patrzy na Kaśkę i w pewnym momencie wybucha śmiechem.
-Kasiu..Mateuszek ma dopiero niecały rok i jak taki mały miałby już wołać?
-No,ale...przecież mniej pierzesz.Jak to zrobiłaś?
-Tak,jestem czarodziejką-śmieje się Halinka.Taką,która nareszcie wypatrzyła w aptece pierwsze pampersy,które zastępują tetrowe.Pieluchy,które tak szybko nie przesiąkają i nareszcie mogę spać spokojnie a i mniej prania.Tylko,że po kieszeni trochę idzie bo drogie jak diabli.Ale warto..
-No proszę,taki smarkacz w zagraniczne pieluchy sika a ja muszę chodzić w spodniach po siostrze.Ten świat na psy schodzi..- ze smutkiem skomentowała Kasia

-Ciociu,ty ciągle pierzesz,codziennie pieluchy wiszą na sznurze!-woła Kaśka
-Tak to jest z niemowlakami,że nie umieją wołać a ja muszę prać i prać.Ech kiedy to się skończy i kiedy ja nareszcie się wyśpię?
I tak mijają kolejne miesiące z widokiem na sznury pełne pieluch aż pewnego dnia Kaśka zauważa zmianę.Pieluch z każdym dniem ubywa..
-Oj,czyżby mały tak szybko nauczył...

W powietrzu pachnie brakiem i nadmiarem.

Otwieram oczy i widzę tłum ludzi. Pseudo kolejkę, w której co chwila ktoś próbuje wepchać się przed kogoś.

- Nie pfhaj sięę idiotko - wrzeszczy z dziecięcym akcentem pulchna pani która mogłaby mieć na imię Krysia.
Nie wiedzieć czemu nikt nie reaguje. Ja sama chciałabym się ruszyć, gdzieś pójść, ale czuję, jak wrastam w ziemię.
- Ta kolejka w ogóle się nie przesuwa - mówi ktoś
- Stoję 4 godziny, jak dobrze pójdzie to na wieczór będę w domu. - dodaje inny.
Nie wiem za czym stoję. Pewnie za tym, co będzie. Poznaję duży osiedlowy sklep mięsny TADEK. Dziś w jego miejscu jest sieciówkowy szmateks.
Słucham co mówią ludzie. A mówią dużo. Mówią, że Wałęsa zmieni "tę Polskę". Mówią, że papież kochany. Że władza zła. Że małe zarobki. Że ich Henio i ich Marysieńka już ząbkują.
Kolejka już zakręca. Po 3 h wchodzę na schody szmateksu, który dziś jest mięsnym.
I widzę ją.
W kolorowej chuście. W kruczoczarnych włosach, które wystają po bokach. Tak to ona, aż serce bije mi mocniej. Ktoś mnie popycha, bo ja głupia nie ruszam się w kolejce, a w kolejce trzeba być żwawym, trzeba jej pilnować. Bo inaczej po co stać w kolejce?
Wysoka postać to Bożena. Mama.
Taką ją zapamiętałam. Z zatroskanym wzrokiem.
Kobiecą.
Piękną.
Ktoś pcha mnie od tyłu, przewracam się na śliskiej podłodze szmateksu.
- Nic pani nie jest?
- Tak? Nie. (Czuję, że bredzę)
Wybiegam.

W powietrzu pachnie brakiem i nadmiarem.

Otwieram oczy i widzę tłum ludzi. Pseudo kolejkę, w której co chwila ktoś próbuje wepchać się przed kogoś.

- Nie pfhaj sięę idiotko - wrzeszczy z dziecięcym akcentem pulchna pani która mogłaby mieć na imię Krysia.
Nie wiedzieć czemu nikt nie reaguje. Ja sama chciałabym się ruszyć, gdzieś pójść, ale czuję, jak wrastam w ziemię.
...

Latawiec z betonu[bookLink]4823968|Latawiec z betonu[/bookLink]

Latawiec z betonu[bookLink]4823968|Latawiec z betonu[/bookLink]

 [bookCover]4823968|Latawiec z betonu[/bookCover]