Szarość bloków mnie dobija, to nie to co dziś kolorowe, wręcz pstrokate. Pod blokiem, który nadal stoi, brak słynnego dyskontu również w bardzo wyraźnym kolorze. Budynek spóldzielni stoi jak stoi, tylko jej szyld nieco inny. Dwie urzędniczki wyszły na papierosa. Wystylizowane na księżną Dianę. Na przystanek podjeżdża autobus, stary rozklekotany Ikarus. Widać, że ledwo zipie, ale wiem,ze jeszcze kilka lat pojeździ zanim pojawi się nowy tabor.

Szarość bloków mnie dobija, to nie to co dziś kolorowe, wręcz pstrokate. Pod blokiem, który nadal stoi, brak słynnego dyskontu również w bardzo wyraźnym kolorze. Budynek spóldzielni stoi jak stoi, tylko jej szyld nieco inny. Dwie urzędniczki wyszły na papierosa. Wystylizowane na księżną Dianę. Na przystanek podjeżdża autobus, stary rozklekotany Ikarus. Widać, że ledwo...

...mnóstwo dzieciaków biega pod blokowiskiem, mimo że bez rodziców cali w niegroźnych zadrapaniach i siniakach czują się naprawdę bezpiecznie. Zamiast śmietników stoi oblegany przez nich trzepak. Co jakiś czas popijają oranżadę za 35 grodzy z jeden butelki,tak jeden po drugim...
..godzina 19:00 plac zupełnie opustoszał...dziś Gumisie więc w sumie nie ma co się dziwić...

...mnóstwo dzieciaków biega pod blokowiskiem, mimo że bez rodziców cali w niegroźnych zadrapaniach i siniakach czują się naprawdę bezpiecznie. Zamiast śmietników stoi oblegany przez nich trzepak. Co jakiś czas popijają oranżadę za 35 grodzy z jeden butelki,tak jeden po drugim...
..godzina 19:00 plac zupełnie opustoszał...dziś Gumisie więc w sumie nie ma co się dziwić...

„Czemu nie słyszę szczekania? Gdzie podziało się podwórze? Gdzie zniknął dom?!” – pomyślałem z trwogą.
Góra cegieł, gruby mur, sypiący się z każdym podmuchem wiatru. Tak. Mama opowiadała mi, że zanim rozpoczęła z tatą budowę domu, na tym terenie stała tylko jakaś ruina. Ale jak? Co ja tu…?
To było jasne. Cofnąłem się w czasie, nie wiedząc nawet jak. I wtedy…
– Tak! – krzyknąłem.
Nagła myśl pojawiła się w mojej głowie.
Doskonale pamiętałem, gdzie mieści się Ulica Ogrodowa. Na podwórzu otoczonym płotem, który ma zostać odnowiony dopiero za dwadzieścia lat, starszy mężczyzna rąbał drewno. Co krótką chwilę ocierał w rękaw spocone czoło. Kobieta w podobnym wieku siedziała przy drzwiach i przeglądała czasopismo.
Po chwili namysłu przekroczyłem furtkę.
– Władek! – zawołała kobieta, odkładając gazetę. Zatkała przy tym usta. Kaszlała…
Chwilę później stałem już przed starszym państwem, nie za bardzo wiedząc, co powiedzieć.
– Czego tu szukasz, chłopcze? – zapytał pan Władysław.
– Po prostu spodobała mi się ta okolica – przyznałem, mimo iż nie to było celem mojej wizyty.
Kobieta uśmiechnęła się i ponownie kaszlnęła. Była chora – to nie ulegało wątpliwości.
– A państwo to?
– Herczakowscy – odrzekł mężczyzna, jakby od niechcenia.
Serce zabiło mi szybciej.
Władysław pomógł Annie wstać, prosząc, by odpoczęła w środku.
– Dziękuję… – To słowo automatycznie wybrzmiało z moich ust. Starsze państwo odwróciło się. – Mam – kontynuowałem – wspaniałych rodziców. Dziękuję wam za to.
Zaśmiali się.

„Czemu nie słyszę szczekania? Gdzie podziało się podwórze? Gdzie zniknął dom?!” – pomyślałem z trwogą.
Góra cegieł, gruby mur, sypiący się z każdym podmuchem wiatru. Tak. Mama opowiadała mi, że zanim rozpoczęła z tatą budowę domu, na tym terenie stała tylko jakaś ruina. Ale jak? Co ja tu…?
To było jasne. Cofnąłem się w czasie, nie wiedząc nawet jak. I wtedy…
– Tak! –...

Dwóch przyjaciół, Jacek i Marek wracają ze szkoły.
- O której idziemy pograć w piłkę?- pyta Marek.
- Zjem tylko obiad i możemy zagrać. A Ciebie mama puści za tą słabą ocenę z matmy? - martwił się Jacek.
- Mama dowie się dopiero na wywiadówce, więc nie masz się o co martwić. Może wejdziemy do sklepu? Mam ochotę na oranżadę i galaretkę w cukrze.- mowi Marek.
- Ja wolę gumę turbo. - odpowiada Jacek.
- Dobrze. To chodźmy.

- A wiesz, że rodzice kupili Andrzejowi komputer? - mówi podnieconym głosem Marek po wyjściu ze sklepu.
- Naprawdę?! To szczęściarz. Żaden mój kolega nie ma komputera. Może pójdziemy do niego? Może ma jakieś fajne gry na komputerze? - zaproponował Jacek.
- Dzisiaj go nie ma w domu, ale umówiłem się z nim na jutro. - rzekł Marek. - Mi jutro nawet lepiej pasuje, bo mama będzie oglądała "Dynastię" to będę mógł być dłużej poza domem. Nie lubi kiedy jej przeszkadzam w oglądaniu ulubionego serialu.
- A wiesz, że mama obiecała kupić mi koraliki na szprychy do rowera? - pochwalił się Jacek - Już nie mogę się ich doczekać.
- Ja dostałem kilka nowych od brata. Zobacz, tam stoi Krysia. - zauważył Marek. - Chodźmy do niej.
Dzieci przywitały się ze sobą.
- Co to za pudełko? - pytają chłopcy.
- To nie jest pudełko tylko walkman. Dostałam go na urodziny - odpowiada Krysia. - Chcecie posłuchać muzyki?
- Tak - odpowiadają chłopcy.
Krysia pozwoliła każdemu z nich skorzystać z walkmana.
- Ja już muszę iść. Zaraz będzie "Alf" w telewizji.- powiedziała Krysia.
- Ja wolę oglądać "Koło fortuny" - rzekł Jacek.
- E tam. Ja wolę "Idź na całość" - odpowiada Marek.
- Do jutra - żegna się Krysia.
- Cześć - odpowiadają chłopcy.

Dwóch przyjaciół, Jacek i Marek wracają ze szkoły.
- O której idziemy pograć w piłkę?- pyta Marek.
- Zjem tylko obiad i możemy zagrać. A Ciebie mama puści za tą słabą ocenę z matmy? - martwił się Jacek.
- Mama dowie się dopiero na wywiadówce, więc nie masz się o co martwić. Może wejdziemy do sklepu? Mam ochotę na oranżadę i galaretkę w cukrze.- mowi Marek.
- Ja wolę gumę...

Dzisiaj sobota. A jak sobota, to rynek na Przymorzu. Kupię pomidory od tego pana, który sprzedaje je prosto z Żuka. Jabłka od właścicieli sadu pod Gdańskiem. Wezmę jeszcze ziemniaki; ciężko, ale mam blisko do swojej "dziupelki" w falowcu przy ulicy Lumumby. Sorry, obecnie Jagiellońskiej. Powoli przeciskam się przez gęstniejący i, nomen omen, falujący tłum. Z lewej dobiega mnie wesolutkie "I lewą rączkę na niego kładzie, ruszaj się ty stary dziadzie". Z prawej, właściciel boomboxa, konkurując z muzyką biesiadną, głośniej puszcza Shazzę - gwiazdę nurtu disco polo. Uśmiecham się słysząc te wiązanki-mieszanki. A po chwili już głośno i serdecznie, bo kolejny sprzedawca reklamuje kasetę magnetofonową z nagraniami "dżidżi bobo". Zerkam, taaak...DJ BoBo... Na zakończenie zakupów i podtrzymanie świetnego humoru zapiekanka od pani Wiesi. Nigdzie nie ma smaczniejszych. Co ona dodaje oprócz pieczarek i sera? Ach, serce! Pani Wiesia lubi swoją robotę, lubi ludzi.

Dzisiaj sobota. A jak sobota, to rynek na Przymorzu. Kupię pomidory od tego pana, który sprzedaje je prosto z Żuka. Jabłka od właścicieli sadu pod Gdańskiem. Wezmę jeszcze ziemniaki; ciężko, ale mam blisko do swojej "dziupelki" w falowcu przy ulicy Lumumby. Sorry, obecnie Jagiellońskiej. Powoli przeciskam się przez gęstniejący i, nomen omen, falujący tłum. Z lewej dobiega...

Przez chwilę nie wiedziałam, gdzie jestem. Obraz to rozmazywał się, to wyostrzał. Po chwili jednak wszystkie zmysły wróciły na swoje miejsce i próbowałam odnaleźć się w zastanej rzeczywistości. „Na rok 2020 na Karaibach mi to nie wygląda…” – pomyślałam. W maszynie czasu coś musiało pójść nie tak. Zamiast na piaszczystej plaży znajdowałam się…. Na korytarzu mojej podstawówki (starej, dobrej tysiąclatki), tuż przy sklepiku szkolnym. „Pani Wiesia” – uśmiechnęłam się w duchu i pogrzebałam w kieszeniach. Miałam 2 złote. DWA ZŁOTE w 1998 roku – szczyt bogactwa. Musiałam wykorzystać piętnaście minut czasu, jakie miałam na zwiedzanie nowego-starego świata. „Poproszę małą paczkę lejsów, dwie gumy balonowe z tatuażem i oranżadę w proszku. Tę kwaśną” – dodałam. „Złoty pięćdziesiąt” – odpowiedziała pani Wiesia. „To jeszcze picie w woreczku o smaku koli!” – dodałam. „Dwa złote” – brzmiała odpowiedź. Zadowolona z zakupów, widząc zazdrosne spojrzenia pierwszaków, oddaliłam się w stronę maszyny czasu, by powrócić do współczesnego świata. Bogatsza o dwa tatuaże na nadgarstku i posmak kwaśnej oranżady w ustach pojawiłam się z powrotem w gabinecie profesora. „Ufff, jesteś. Opowiadaj, co widziałaś. I dlaczego, do cholery, masz włosy spięte w dwa kucyki?”.

Przez chwilę nie wiedziałam, gdzie jestem. Obraz to rozmazywał się, to wyostrzał. Po chwili jednak wszystkie zmysły wróciły na swoje miejsce i próbowałam odnaleźć się w zastanej rzeczywistości. „Na rok 2020 na Karaibach mi to nie wygląda…” – pomyślałam. W maszynie czasu coś musiało pójść nie tak. Zamiast na piaszczystej plaży znajdowałam się…. Na korytarzu mojej podstawówki...

Ocknęłam się na ulicy. Stojące nieopodal nastolatki, podejrzliwie zerkały na moje nogi w obcisłych rurkach. Widać moda znów zatoczyła koło, bo dziewczyny wyglądały jak bohaterki Beverly Hills, 90210. Były spowite w dżins od stóp do głów. Panny rzuciły mi ostatnie, pełne pożałowania spojrzenie i ruszyły w przeciwną stronę. W stronę McDonalda.
Mcdonalda, który wcale jak Mcdonald nie wyglądał. Nad wejściem powiewały kolorowe balony, z głośników rozbrzmiewała skoczna muzyka, a przed drzwiami tłoczyła się kilkumetrowa kolejka. Kolejka pełna dżinsowych fetyszystów. Odrębną grupę tworzyli wąsaci panowie w źle skrojonych garniturach. Jeden z nich, pulchny jegomość z czerwoną twarzą, szykował się właśnie do przemowy.
– Dziękuję Szanownemu Państwu za tak tłumne przybycie na dzisiejszą, wiekopomną uroczystość – wystękał. – W tym szczególnym dniu możemy z dumą powiedzieć, że jesteśmy nareszcie obywatelami świata. Oto przed Państwem pierwsza w Warszawie restauracja McDoland! Zapraszam Państwa do środka!
W kolejce zawrzało. Tłum ruszył w stronę drzwi, spragniony smaku prawdziwych, amerykańskich hamburgerów. Tylko ja stałam w miejscu, próbując odpowiedzieć sobie na pytanie “Jak to się do cholery mogło stać?”

Ocknęłam się na ulicy. Stojące nieopodal nastolatki, podejrzliwie zerkały na moje nogi w obcisłych rurkach. Widać moda znów zatoczyła koło, bo dziewczyny wyglądały jak bohaterki Beverly Hills, 90210. Były spowite w dżins od stóp do głów. Panny rzuciły mi ostatnie, pełne pożałowania spojrzenie i ruszyły w przeciwną stronę. W stronę McDonalda.
Mcdonalda, który wcale jak...

Koleżanki z Klubu Gwiazd założonego w suszarni piwnicy blokowiska pełne plakatów Petera Andre i Bartka Wrony z Just Five. Dzisiaj nie było to jednak miejsce snucia historii o kolorowych snach, czy przerabiania ogrodniczek. Dzisiaj był to sztab, miejsce snucia strategii i szykowania amunicji w rytm chrupania malinek (całe 5 groszy sztuka!), ciamkania likolabów („Maaa-moooo! Rzuć mi 30 groszy na loda”)! W końcu to Śmingus Dyngus. Nie będą dzieciaki „zza ulicy” bezkarnie lać naszych wodą!
Składka na wodne balony, zbierane od miesiąca butelki po wodzie – wszystko przygotowane. Ze śmiechem dziewczyny wybiegają na podwórko. Leci seria. Część pocisków nie pęka, całe balony można odrzucić – ważna jest celność, by nie oberwały dzieciaki z bloku. Wszyscy mokrzy, woda kapie z włosów. Ale szczęśliwi, zanurzeni w podwórkowej rzeczywistości bez elektroniki, komputera. Nie trzeba się martwić, że smartfon w kieszeni zamoknie, a markowe ubrania się zniszczą. Każdy założył, co miał i wybiegł z domu – takie czasy. W końcu to wojna!
Powoli dzień się kończy, z okien wychylają się matczyne głowy dbające, by ich pociechy, zmokłe kury się nie zaziębiły. Z balkonów słychać głosy „Ola, chodź do domu!”, „Ale mamo! Jeszcze jasno!”. Jednak dzieciaki ustępują. Biegną do domu na suszenie i kromkę ze śmietaną i cukrem. O wojnie już nie pamiętają. Tylko mokre chodniki wciąż pokazują, że miała miejsce. Teraz wszyscy razem urządzają polowanie na bzyczące owady, w końcu kto w latach 90. nie łapał chrabąszczy?

Koleżanki z Klubu Gwiazd założonego w suszarni piwnicy blokowiska pełne plakatów Petera Andre i Bartka Wrony z Just Five. Dzisiaj nie było to jednak miejsce snucia historii o kolorowych snach, czy przerabiania ogrodniczek. Dzisiaj był to sztab, miejsce snucia strategii i szykowania amunicji w rytm chrupania malinek (całe 5 groszy sztuka!), ciamkania likolabów („Maaa-moooo!...

Pociąg relacji Toruń-Giżycko był wypełniony po brzegi. Wszyscy ruszyli na Mazury! Typowy lipiec. Siedzę wraz z innymi pasażerami na korytarzu i zagryzam jajko na twardo. Jesteśmy w drodze już od trzech godzin, a wciąż nie dotarliśmy nawet do Iławy. Olsztyn majaczy na horyzoncie jak jakiś oddalony o setki tysięcy kilometrów cel. Nagle stajemy w szczerym polu. Zepsuła się lokomotywa. Mężczyzna obok mnie, w ortalionowych spodenkach, zaczyna głośno kląć. Mija godzina za godziną, a my nie ruszamy. Poznałam już historie życia wszystkich podróżnych, tylko jeden milczy i popija coca-colę. Wydaje mi się podejrzany. Przechodzi konduktor i okazuje się, że ten mężczyzna jest Niemcem, jadącym po otwarciu granic w strony, skąd pochodzą jego rodzice. Nie zna polskiego i trudno mu zrozumieć, dlaczego nie jedziemy dalej.
- Ktoś zna niemiecki?- rzuca ironicznie konduktor.
- Ja znam, ale mu nie pomogę –mówi jakiś czerwony na twarzy jegomość, z fajką w zębach, wychylając głowę z przedziału dla palących- Jak nie umie mówić, to ma problem!
- Panie zlituj się pan- mówi szczupła pani z dzieckiem - ten człowiek ma łzy w oczach.
- Niech pani mu pomoże, mi hitlerowcy wymordowali pół rodziny, nie będę żadnemu Szwabowi pomagał!- drze się palacz fajki.
- Mamy lata 90., runął mur berliński, zaczynają się nowe czasy, weź pan odpuść już tym Niemcom- mówi konduktor, puszczając do niego oczko.
- Nie po biliśmy Niemca pod Grunwaldem, panie teges! Nicht verstehen! – jegomość odwrócił obrażony głowę do okna.

Pociąg relacji Toruń-Giżycko był wypełniony po brzegi. Wszyscy ruszyli na Mazury! Typowy lipiec. Siedzę wraz z innymi pasażerami na korytarzu i zagryzam jajko na twardo. Jesteśmy w drodze już od trzech godzin, a wciąż nie dotarliśmy nawet do Iławy. Olsztyn majaczy na horyzoncie jak jakiś oddalony o setki tysięcy kilometrów cel. Nagle stajemy w szczerym polu. Zepsuła się...

Mi to zawsze wiatr w oczy. Nic nie umiem zrobić porządnie. Nawet przenieść się w czasie! To co widzę, to nie przyszłość. Nie ma poduszkowców ani wind ciągnących się kilometrami do nieba. Są za to kolejki. MNÓSTWO. DŁUGICH. KOLEJEK.
Staram się zachowywać naturalnie, ale od razu przyciągam uwagę swoim wyglądem. No tak, w latach dziewięćdziesiątych raczej nie spotyka się nastolatki z dredami ubranej w czerwony kombinezon. Jakaś kobieta przechodząc obok mnie kreśli szybko znak krzyża.
Muszę się schować i pomyśleć. Przeciskam się przez gęste tłumy i oburzone: „Ej, ty tam! Gdzie się pchasz, pokrako?”. Masa ubrań i siatek, siateczek, SIATCZORÓW pochłania mnie. Czuję się jak towar, który każdy chce dostać.
W końcu staję w cieniu pustego straganu położonego najdalej. „Oddychaj, spokojnie. Pamiętaj, że matura była najgorszym doświadczeniem. Teraz to pikuś!”
Nagle czuję, że ktoś mi się przygląda.
Długie nogi z wystającymi, brudnymi kolanami to pierwsze co zauważam u chłopca.
Coś mi mówi, że muszę do niego zagadać.
- Co robisz? – pytam.
- Czekam na dostawę towaru – odpowiada swobodnie.
Nagle za małym ustawia się jedna osoba. Potem kolejna… i jeszcze jedna.. i powoli tworzy się nowa kolejka. Chłopiec odwraca się, uśmiecha i nagle czmycha sprzed budki. Tłum niewzruszony stoi dalej.
- To teraz sobie poczekają! - Śmieje się, podbiegając do kolegów. Na odchodne rzuca mi rozbawione spojrzenie. Uśmiecham się, gdy w tych intensywnie niebieskich oczach rozpoznaję swojego tatę.

Mi to zawsze wiatr w oczy. Nic nie umiem zrobić porządnie. Nawet przenieść się w czasie! To co widzę, to nie przyszłość. Nie ma poduszkowców ani wind ciągnących się kilometrami do nieba. Są za to kolejki. MNÓSTWO. DŁUGICH. KOLEJEK.
Staram się zachowywać naturalnie, ale od razu przyciągam uwagę swoim wyglądem. No tak, w latach dziewięćdziesiątych raczej nie spotyka się...