Cóż widzę siebie w szkole średniej. Byłam wtedy zakochana w pewnym chłopaku, który na mnie nie zwracał uwagi. A więc widzę siebie jak go obserwuję. Pamiętam, że dzień, w którym go nie widziałam uważałam za stracony. Ten chłopak często chodził latem w granatowej koszulce i szok cud - przywilej podróży w czasie znowu go widzę w tej koszulce. Chciałabym sobie podpowiedzieć hej Edyta zaczep go porozmawiaj, ale kontakt między nami jest niemożliwy. Tamta Edyta mnie nie widzi i nie słyszy. W każdym bądź razie to niezwykłe, że mogłam ją zobaczyć. Wszystko mi się przypomniało.

Cóż widzę siebie w szkole średniej. Byłam wtedy zakochana w pewnym chłopaku, który na mnie nie zwracał uwagi. A więc widzę siebie jak go obserwuję. Pamiętam, że dzień, w którym go nie widziałam uważałam za stracony. Ten chłopak często chodził latem w granatowej koszulce i szok cud - przywilej podróży w czasie znowu go widzę w tej koszulce. Chciałabym sobie podpowiedzieć...

-Ciociu,ty ciągle pierzesz,codziennie pieluchy wiszą na sznurze!-woła Kaśka
-Tak to jest z niemowlakami,że nie umieją wołać a ja muszę prać i prać.Ech kiedy to się skończy i kiedy ja nareszcie się wyśpię?
I tak mijają kolejne miesiące z widokiem na sznury pełne pieluch aż pewnego dnia Kaśka zauważa zmianę.Pieluch z każdym dniem ubywa..
-Oj,czyżby mały tak szybko nauczył się wołać?-dziwi się Kaśka
-Ciekawe...
-Ciociu,ty jakaś czarodziejka jesteś.
-A to dlaczego?
-A bo coraz mniej pieluch widzę na sznurze.Jak to zrobiłaś,że taki mały brzdąc tak szybko nauczył się wołać?-z zaciekawieniem pyta Kaśka
Ciocia Halinka ze zdziwieniem patrzy na Kaśkę i w pewnym momencie wybucha śmiechem.
-Kasiu..Mateuszek ma dopiero niecały rok i jak taki mały miałby już wołać?
-No,ale...przecież mniej pierzesz.Jak to zrobiłaś?
-Tak,jestem czarodziejką-śmieje się Halinka.Taką,która nareszcie wypatrzyła w aptece pierwsze pampersy,które zastępują tetrowe.Pieluchy,które tak szybko nie przesiąkają i nareszcie mogę spać spokojnie a i mniej prania.Tylko,że po kieszeni trochę idzie bo drogie jak diabli.Ale warto..
-No proszę,taki smarkacz w zagraniczne pieluchy sika a ja muszę chodzić w spodniach po siostrze.Ten świat na psy schodzi..- ze smutkiem skomentowała Kasia

-Ciociu,ty ciągle pierzesz,codziennie pieluchy wiszą na sznurze!-woła Kaśka
-Tak to jest z niemowlakami,że nie umieją wołać a ja muszę prać i prać.Ech kiedy to się skończy i kiedy ja nareszcie się wyśpię?
I tak mijają kolejne miesiące z widokiem na sznury pełne pieluch aż pewnego dnia Kaśka zauważa zmianę.Pieluch z każdym dniem ubywa..
-Oj,czyżby mały tak szybko nauczył...

W powietrzu pachnie brakiem i nadmiarem.

Otwieram oczy i widzę tłum ludzi. Pseudo kolejkę, w której co chwila ktoś próbuje wepchać się przed kogoś.

- Nie pfhaj sięę idiotko - wrzeszczy z dziecięcym akcentem pulchna pani która mogłaby mieć na imię Krysia.
Nie wiedzieć czemu nikt nie reaguje. Ja sama chciałabym się ruszyć, gdzieś pójść, ale czuję, jak wrastam w ziemię.
- Ta kolejka w ogóle się nie przesuwa - mówi ktoś
- Stoję 4 godziny, jak dobrze pójdzie to na wieczór będę w domu. - dodaje inny.
Nie wiem za czym stoję. Pewnie za tym, co będzie. Poznaję duży osiedlowy sklep mięsny TADEK. Dziś w jego miejscu jest sieciówkowy szmateks.
Słucham co mówią ludzie. A mówią dużo. Mówią, że Wałęsa zmieni "tę Polskę". Mówią, że papież kochany. Że władza zła. Że małe zarobki. Że ich Henio i ich Marysieńka już ząbkują.
Kolejka już zakręca. Po 3 h wchodzę na schody szmateksu, który dziś jest mięsnym.
I widzę ją.
W kolorowej chuście. W kruczoczarnych włosach, które wystają po bokach. Tak to ona, aż serce bije mi mocniej. Ktoś mnie popycha, bo ja głupia nie ruszam się w kolejce, a w kolejce trzeba być żwawym, trzeba jej pilnować. Bo inaczej po co stać w kolejce?
Wysoka postać to Bożena. Mama.
Taką ją zapamiętałam. Z zatroskanym wzrokiem.
Kobiecą.
Piękną.
Ktoś pcha mnie od tyłu, przewracam się na śliskiej podłodze szmateksu.
- Nic pani nie jest?
- Tak? Nie. (Czuję, że bredzę)
Wybiegam.

W powietrzu pachnie brakiem i nadmiarem.

Otwieram oczy i widzę tłum ludzi. Pseudo kolejkę, w której co chwila ktoś próbuje wepchać się przed kogoś.

- Nie pfhaj sięę idiotko - wrzeszczy z dziecięcym akcentem pulchna pani która mogłaby mieć na imię Krysia.
Nie wiedzieć czemu nikt nie reaguje. Ja sama chciałabym się ruszyć, gdzieś pójść, ale czuję, jak wrastam w ziemię.
...

Latawiec z betonu[bookLink]4823968|Latawiec z betonu[/bookLink]

Latawiec z betonu[bookLink]4823968|Latawiec z betonu[/bookLink]

 [bookCover]4823968|Latawiec z betonu[/bookCover]