Pewnego dnia, zaraz po promocji na ortalionowe ciuchy w Lidlu, ruszył szturm babć w ortalionowych płaszczach z ortalionowymi reklamówkami,w których mieściły się tysiące ortalionowych dżinsów, do swoich betonowych bunkrów na betonowych osiedlu, żeby żaden ortalionowy młodzieniaszek nie ukradł im ich ortalionowych i innych zdobyczy z Lidla. Dokładnie o tej porze tysiąc lat wcześniej trzej ortalycerze w ortalionowych zbrojach z ortalionowymi mieczami w ortalionowych pochwach zostali wypędzeni z Orto-betonówka, kraju w którym żyły smortaliony ziejące betonem, ortatrole ulegające betonieniu w dzień oraz najgroźniejsze betoliszki zamieniające swoim wzrokiem w ortalion. Ortalycerze krzyczeli jeden przez drugiego:
- Głupki!! Mogliśmy uważać z tymi handlarzami ortalionu.
-Co teraz poczniemy!
-Wszystko straciliśmy!Musimy zdobyć ortalactwo i betrylanty.
Przeszli tak 7 ortalionowych wzgórz i 7 betonowych lasów natknęli się na betonowy portal. Nie mając ortalionu do stracenia weszli do niego. Znaleźli się na betonowym osiadlu z betonowymi bunkrami. Dowiedzieli się od przechodniów, że zamieszkują je babcie z niezywkłymi ortalioctwami. Jako pierwsi postanowili je okraść i jako że także posiadali ortalionowe umysły świetnie wiedzieli co na nie działa. Zdjęli z siebie wszystko co mieli z ortalionu prócz ortalionowych majtek, rozstawili stragan i ogłosili promocje. Naraz zebrała się chmara babć i ortalycerze wkradli się do bunkrów zabierając wszystko, sprzedali ukradzione rzeczy na bellegro i ORL. Obecnie są najbogatszymi osobami na świecie.

Pewnego dnia, zaraz po promocji na ortalionowe ciuchy w Lidlu, ruszył szturm babć w ortalionowych płaszczach z ortalionowymi reklamówkami,w których mieściły się tysiące ortalionowych dżinsów, do swoich betonowych bunkrów na betonowych osiedlu, żeby żaden ortalionowy młodzieniaszek nie ukradł im ich ortalionowych i innych zdobyczy z Lidla. Dokładnie o tej porze tysiąc lat...

"Dzwoni telefon". Mati lekko zszokowany przeciera oczy spoglądając na zegarek na nocnej szafce gdzie zauważa godzinę 3 nad ranem. "Kto to dzwoni o tej porze" - zastanawia się Mati. Pod naporem coraz głośniejszej melodii postanawia odebrać telefon, gdzie nagle słyszy: "Mati dawaj na osiedle, nie uwierzysz co się stało" - dochodzi głos z słuchawki. Nie zastanawiając się zbyt długo założył swój ortalionowy dresik, kołczan prawilności i czapkę wpierdzielkę, które nagle stały się bardzo ciężkie, spojrzał po sobie i zaniemówił widząc na sobie prawdziwą starożytną kolczugę, futerał ze strzałami a w rogu pokoju najprawdziwszy łuk. Patrzył tak przez chwilę i stwierdził: "To Bój wojny - Ares pobłogosławił mnie, bym szedł i prawił moralny wpierdziel ludziom słabym, by oczyścić nasze osiedle z plugastwa i brudnej krwi". Nie zastanawiając się zbyt długo Mati wybiegł na osiedle do swojego ziomka Seby, który nagle zauważając Matiego stwierdził: "Co ty masz na sobie? Za dużo wczoraj wprowadziłeś litrów?". Zdezorientowany Mati zdołał tylko wykrztusić: "To po co mnie wołałeś?". "No nie uwierzysz co się dzieje, ziomuś nie mogę otworzyć piwka, a tak mnie męczy kac po wczorajszym". Nagle Mati z przerażeniem w oczach i zlany potem budzi się rozglądając nerwowo dookoła widząc, że zasnął u siebie na osiedlu na stole ping-pongowym i rzekł:"Nigdy więcej nie piję alkoholu".

"Dzwoni telefon". Mati lekko zszokowany przeciera oczy spoglądając na zegarek na nocnej szafce gdzie zauważa godzinę 3 nad ranem. "Kto to dzwoni o tej porze" - zastanawia się Mati. Pod naporem coraz głośniejszej melodii postanawia odebrać telefon, gdzie nagle słyszy: "Mati dawaj na osiedle, nie uwierzysz co się stało" - dochodzi głos z słuchawki. Nie zastanawiając się zbyt...

Poniedziałek
Konrad obudził się przed 7. Zazwyczaj nikt nie był w stanie go zmusić, aby zejść z łóżka tak wcześnie, ale ten dzień był inny. Dzisiaj trzeba było pozałatwiać parę spraw i obić mordy kilku kolesiom. Wyszedł o 8 w drzwiach całując w czoło mamę - wspaniałą kobietę, która kochała go całym sercem. Jedną z cech charakterystycznych u Konrada było to, że ludzie najpierw go słyszeli a później widzieli. I nie chodzi tu o krzyki czy głośne rozmowy przez telefon, które również prowadził, ale o pocieranie się o siebie nogawek ortalionowego dresu. Kiedy ktoś na ulicy to słyszał, przeszywał go dreszcz.
Wtorek
Mariola już od godziny czekała na Konrada pod sklepem. Przecież miał tu być już godzinę temu! Nie po to ubrała nieprzyzwoicie krótką sukienkę, żeby teraz tyłek jej marzł na dworze. Cel założenia takiej sukienki był zupełnie inny i jeśli Konrad nie pojawi się za 15 minut to nigdy nie dowie się jaki.
Środa
Mama Konrada cicho zapukała do pokoju syna. Starała się tego nie robić przed 12, ale nie słyszała żeby w nocy w ogóle wracał. Nie było do niego podobne, aby nie informował jej o tym że śpi u kolegi. Konrad to przecież taki dobry chłopak. Koledzy go lubią, a to że czasem wraca cały posiniaczony to przecież nie jego wina - takie niewinne zabawy. Pokój Konrada był pusty. I nie chodzi tylko o to, że nie było w nim Konrada. Nie było w nim nic. Szafy, łóżka, komputera...a nawet okna! Tylko na samym środku leżała para ortalionowych spodni z karteczką "Może kiedyś wrócę mamo."

Poniedziałek
Konrad obudził się przed 7. Zazwyczaj nikt nie był w stanie go zmusić, aby zejść z łóżka tak wcześnie, ale ten dzień był inny. Dzisiaj trzeba było pozałatwiać parę spraw i obić mordy kilku kolesiom. Wyszedł o 8 w drzwiach całując w czoło mamę - wspaniałą kobietę, która kochała go całym sercem. Jedną z cech charakterystycznych u Konrada było to, że ludzie...

Było ich dwóch.
Pierwszy, ubrany w bluzę z kapturem, palił papierosa. Pod pachą trzymał dużą paczkę owiniętą w siwy papier.
Drugi, łysy, był kilka lat młodszy. Próbował utrzymać równowagę na poprzecznej rurce trzepaka.
Znajdowali się w oficynie podwórka, gdzie ze wszystkich stron otaczały ich wysokie, obskurne bloki. W kilku oknach można było dostrzec żółty blask żarówek. Nie wszyscy mieszkańcy zdecydowali się uciec.
- Jak myślisz – odezwał się młodszy – pójdzie po dobroci, czy będziemy ZNOWU musieli użyć siły? –uśmiechnął się paskudnie.
Jego towarzysz splunął przez ramię i odburknął coś pod nosem.
- Cholerne gołębie! Przerośnięte mutanty! Nie dość, że namnożyło się tego plugastwa, to jeszcze władza płaci psie pieniądze za pozbycie się jednego! – bluzgał łysy.
- W dzisiejszych czasach trudno o lepszą robotę, człowiek chwyta się czegokolwiek… - zakapturzony rzucił pakunek na ziemię. – Jakby nie chciał negocjować, to przygotowałem dla ścierwa chleb z trutką.
- Co?! – krzyknął pierwszy, niemalże tracąc równowagę - Chleb z trutką? Przecież to dobre na szczury! Gołąb Ci nigdy tego nie tknie! Pamiętasz te dwugłowe szczury w piwnicach na Piłsudskiego? O bracie! Do dziś mi się śnią…
Nagle dało się słyszeć głośne „GRUUuu!”. Na dachu wylądował gołąb wielkości samochodu dostawczego . Przekrzywiając głowę, spoglądał żółtym okiem w dół.
- No, przyleciała nasza ptaszyna. Czas się zbierać! – młodszy zeskoczył na ziemię i podciągnął dresy. O, zrobiłeś sobie tatuaż? Pokaż mordo! Oo.. co oznacza „JP”?
Chłopak uśmiechnął się.
– „Jestem Pogromcą”. Pogromcą osiedlowych potworów.

Było ich dwóch.
Pierwszy, ubrany w bluzę z kapturem, palił papierosa. Pod pachą trzymał dużą paczkę owiniętą w siwy papier.
Drugi, łysy, był kilka lat młodszy. Próbował utrzymać równowagę na poprzecznej rurce trzepaka.
Znajdowali się w oficynie podwórka, gdzie ze wszystkich stron otaczały ich wysokie, obskurne bloki. W kilku oknach można było dostrzec żółty blask żarówek....

Miejsce akcji - Olsztyn blokowisko rok 1993. Dziewczyna w tureckich ortalionowych dresach przyjeżdża z maleńkiego Mrągowa. Chłopak na osiedlu mieszka od 10 lat. Pochodzi z Morąga i też ma tureckie ortalionowe dresy. Dziewczyna zamieszkała u ciotki po sąsiedzku. W Olsztynie będzie kontynuować edukację. Zrobili sobie zdjęcie w Kortowie pod rektoratem na którym też są w ortalionach. Chodzą w nich na okrągło. Nie dane im było spędzić z sobą reszty życia i już dawno zarzucili chodzenie w ortalionach. Pozostało jedynie to jedne wspólne zdjęcie.

Miejsce akcji - Olsztyn blokowisko rok 1993. Dziewczyna w tureckich ortalionowych dresach przyjeżdża z maleńkiego Mrągowa. Chłopak na osiedlu mieszka od 10 lat. Pochodzi z Morąga i też ma tureckie ortalionowe dresy. Dziewczyna zamieszkała u ciotki po sąsiedzku. W Olsztynie będzie kontynuować edukację. Zrobili sobie zdjęcie w Kortowie pod rektoratem na którym też są w...

Olka chciała umrzeć. Tu na tej plaży też. Nie zrobiła tego, bo ma talent. Mówiła jej to dusza, lekarze i wszyscy wokół. Zżerał ją świat, to choroba, czarny dym, depresja. Odganiała ją kolorami. Białym dymem papierosów, błękitem tabletek, czerwienią ust i fioletem włosów. Uwielbiała małych ludzi, szyfon i dziury w ciele. Była dystansem.
Wojtek chciał żyć godnie. Tu na tej plaży żył. Na co dzień wściekał się na rzeczywistość. By ją akceptować kolorował historie. I tak Ci, którzy byli oszustami, stawali się w jego ustach szlachetni, tchórze byli bohaterami, miłość wszystkim, a smutek niczym. Paweł twierdził, że niczego mu nie brakuje. Marzył o wszystkim, ale nie da się przecież żyć snuciem planów. Człowiek to ruch i w nim zawiera się szczęście. Podpalał słomę pod każdym, kto robił pierwszy krok ku spełnieniu. Wszyscy czuli się niejako artystami. Z większych i nijakich powodów. Wpadli na pomysł, że prześpią się na najwyższym nadmorskim klifie w okolicy. W nocy rozpadała się taka ulewa, że przytulanie nie robiło różnicy. Pod łokciem garb, na udzie korzeń, głowa lekko pod górę. Wszystko szeleści, śmierdzi jak stary koc. Jakby ktoś miał tam kiedyś umrzeć w tym smrodzie. Leją się strumienie po plecakach, zeszytach i kluczach. Zalewa zapalniczki, papierosy! A za parę lat miło wspomina się niemiłe chwile, a miłych znowu nie pamięta. Zawsze myśleliśmy przecież, że to dla tych miłych chwil się żyje, a nie żeby niemiłe wspominać. I ciekawi zawsze, jakie tym razem wspomnienie przyniesie spotkanie. Miłe czy niemiłe, warto czy nie warto.

Olka chciała umrzeć. Tu na tej plaży też. Nie zrobiła tego, bo ma talent. Mówiła jej to dusza, lekarze i wszyscy wokół. Zżerał ją świat, to choroba, czarny dym, depresja. Odganiała ją kolorami. Białym dymem papierosów, błękitem tabletek, czerwienią ust i fioletem włosów. Uwielbiała małych ludzi, szyfon i dziury w ciele. Była dystansem.
Wojtek chciał żyć godnie. Tu na tej...

Dżozef[bookLink]4847170|Dżozef[/bookLink]

Dżozef[bookLink]4847170|Dżozef[/bookLink]

 [bookCover]4847170|Dżozef[/bookCover]