Ortalion zaczął się palić.
Powoli, jakby sprawiało mu radość, że spala nie tylko siebie, ale również skórę człowieka.
Krzyk, który wydobywał się z gardła mężczyzny, nareszcie ucichł.
Betonowe miasto spało dalej, tylko w niektórych oknach widać było delikatne światło żarówki.
Nikt nic nie widział. Nikt nic nie słyszał.
Może poza tą jedną osobą na trzecim piętrze bloku siódmego. Zdradził ją zbyt gwałtowny ruch zasłony.

Pani Grażyna wzięła do ręki telefon. Wiedziała, że niedługo po nią przyjdą. Była zbyt nieostrożna i nieuważna.
Chwilę zastanawiała się, co robić: dzwonić i informować Ortalionowego Króla czy lepiej nie zostawiać po sobie żadnych śladów. Żadna z opcji nie wydała jej się idealna: każda mogła ich zdradzić. Gdyby tylko Patryk nie był tak nieuważny i nie dał się zabić! Przecież dała mu broń: pistolet i kwas. Pewnie zapomniał albo sprzedał, aby mieć pieniądze na narkotyki. Od dawna próbowała przekonać Króla i Radę: żadnych młodych. Oczywiście nie posłuchali.
Ortalionowe ubrania wrzuciła do pieca jako pierwsze. Było jej żal, gdy patrzyła, jak płonie jej znak rozpoznawczy, jej zbroja, jej nagroda od Króla. Potem papiery: dokumenty zbyt ważne, aby ryzykować.
Wzięła benzynę. Wystarczył tylko mały płomień...

-Słyszałaś?! Grażynka spłonęła. Dlatego nie było jej wczoraj na różańcu. Pogrzeb ma być w środę.
- Chyba żartujesz... Jak to się stało?! Przecież to nasza Grażynka!
- Podobno niedopałek papierosa czy coś... nie wiedziałam, że paliła. Policja nic nie mówi. Podobno wypadek, ale ja tam w wypadki nie wierzę...

Ortalion zaczął się palić.
Powoli, jakby sprawiało mu radość, że spala nie tylko siebie, ale również skórę człowieka.
Krzyk, który wydobywał się z gardła mężczyzny, nareszcie ucichł.
Betonowe miasto spało dalej, tylko w niektórych oknach widać było delikatne światło żarówki.
Nikt nic nie widział. Nikt nic nie słyszał.
Może poza tą jedną osobą na trzecim piętrze bloku...

- Powiedz Seba, po coś nas tu ściągnął - zapytał Łysy wydrapując na ławce H.W.D.P.
- No - do przedmówcy dołączył Beton.
- Potrzebuję hajsu ziomki - odrzekł Sebek.
- A co, kanary cię ścięły? - indagował Łysy.
- Nie, obiecałem Dżesice, że ją zabiorę na koncert Sławomira.
- Uuu, na bogato - Łysy zagwizdał z podziwu.
- No - potwierdził Beton.
Dalszą rozmowę przerwało pojawienie się 2 gości w gajerkach, którzy wysiedli z czarnej wołgi.
- Który z panów to Sebastian Łom? - zapytał jeden z goryli.
- A kto pyta? - zadziornie odrzekł Łysy.
- Por. Nowak, Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego.
- ABW? To prawie policja? - upewnił się Łysy. - Szukajcie konfidentów gdzie indziej!
- Po pierwsze, panu Łomowi grozi niebezpieczeństwo! - kontynuował agent - A po drugie to sprawa wagi państwowej!
Na wzmiankę o ojczyźnie Seba i chłopacy poczuli przypływ patriotyzmu.
- To ja jestem Seba Łom. Raz sierpem, raz młotem..! - zakrzyknął dresiarz.
- Czy jest pan w związku z niejaką Dżesiką R., zamieszkałą Kielce, os. Czarnów..
- Tak, a bo co? - zapytał Seba.
- Otóż nie jest ona tym, za kogo się podaje. Według naszej wiedzy jest potężną czarownicą z Łysej Góry, która wraz z rosyjskim wywiadem i zespołami disco - polo chce zdestabilizować sytuację w Polsce!
- Dajcie namiary na swojego dilera, też chcę taką fazę!
- Jeśli pan nie wierzy, proszę zaprowadzić ją na Plac Artystów pod pomnik Dzika. To czujnik, jeśli w pobliżu znajdzie się wiedźma dzik zachrząka.
Sebek podrapał się po łysej głowie.
- Ok zrobię to. Ale jak nie jest czarownicą to załatwiacie mi 2 bilety na koncert Sławomira.
- Umowa stoi.

- Powiedz Seba, po coś nas tu ściągnął - zapytał Łysy wydrapując na ławce H.W.D.P.
- No - do przedmówcy dołączył Beton.
- Potrzebuję hajsu ziomki - odrzekł Sebek.
- A co, kanary cię ścięły? - indagował Łysy.
- Nie, obiecałem Dżesice, że ją zabiorę na koncert Sławomira.
- Uuu, na bogato - Łysy zagwizdał z podziwu.
- No - potwierdził Beton.
Dalszą rozmowę przerwało...

Na jednej z osiedlowych ławeczek siedzi Seba i Karyna, są w związku już dobrych kilka miesięcy.
- Seba, dałbyś mi jakiś hajs, to bym na solarium poszła. – mówi Karyna do Seby.
- Poproś starych, a nie mnie. – odpowiada jej chłopak.
- Ej no, nie bądź taki, rzuć groszem. – nie daje za wygraną dziewczyna.
Seba zaczyna kalkulować w głowie, jeśli dam jej hajs, to może odpłaci się czymś w naturze he he he.
- No dobra, to zaczekaj tu, pójdę po hajs do domu. – oznajmia rycerz w lśniącej ortalionowej kurtce z trzeba paskami na rękawie.
Seba poszedł do domu, szuka w szafie pieniędzy, odlicza pewną kwotę na solarium dla Karynki i chce wyjść z domu, ale dziwna sprawa. Otworzył drzwi wejściowe i zamiast ujrzeć klatkę schodową ma przed sobą plażę. Nie taką jak nad Bałtykiem, bardziej jak z egzotycznej wyspy. Przeźroczysta woda, cudownie żółty piasek, palmy, błękitne niebo.
- O kurwa! – myśli Seba – No ale jak wrócić na osiedle?
Seba cofnął się o krok i zamknął drzwi, może jeśli je znów otworzę to będę w bloku. Tak też zrobił, zamknął drzwi i otworzył raz jeszcze. Znów plaża.
- No nie, jak mam wyjść z tego mieszkania? – usilnie myśli Seba. – Dobra, mieszkam na pierwszym piętrze, może skoczę na balkon sąsiada, a z parteru to już pikuś.
Tak też zrobił.
- Ile można na Ciebie czekać Seba? – marudzi Karyna.
***
Kiedy Karyna wraca opalona do Seby on zaprasza ją do siebie, mówiąc, że ma jej coś do pokazania.
- No okej. – mówi Karyna.
Seba otwiera drzwi wejściowe i… uff jest plaża.
- O kurwa. – mówi dziewczyna. – Jak Ty to zrobiłeś, Seba?
- No nie wiem, otwarłem drzwi i to tu było. – mówi chłopak.

Na jednej z osiedlowych ławeczek siedzi Seba i Karyna, są w związku już dobrych kilka miesięcy.
- Seba, dałbyś mi jakiś hajs, to bym na solarium poszła. – mówi Karyna do Seby.
- Poproś starych, a nie mnie. – odpowiada jej chłopak.
- Ej no, nie bądź taki, rzuć groszem. – nie daje za wygraną dziewczyna.
Seba zaczyna kalkulować w głowie, jeśli dam jej hajs, to może odpłaci...

Kurwa, ślepa uliczka. Akurat teraz gdy goni mnie pięciu łysych dresów, z bejsbolami chcący się upewnić, że będę miał jakiś problem. Żadnych drzwi, okna małe, zakratowane i wysoko. Kilka przepełnionych śmietników i naga ściana.

W desperacji rozglądam się po śmieciach, może akurat znajdę jakąś solidną rurkę, ale nic z tego. Jest tu fotel z pociętym obiciem, w miarę świeże truchło szczura, połamany parasol, rower bez siodełka oraz cała masa innego szmelcu, który do niczego mi się nie przyda.

No dobra ze mną koniec. Postaram się przynajmniej wyjść z twarzą, muszę skasować chociaż jednego. Albo… Tak, pieprzyć wychodzenie z twarzą. Zagram wariata.

Drechole wpadają do uliczki, paski na ortalionowych spodniach i bluzach błyszczą w południowym słońcu. Widząc, że już im nie ucieknę, zwalniają. Ustawiają się tak by zajmować całą wąską uliczkę, kilku kładzie kije na ramionach inni majtają nimi swobodnie. Ten w środku, największy zapewne ich przywódca, wybija swoją bronią słyszalny tylko dla niego rytm, raz po raz uderzając kijem w otwartą dłoń.

I ja podchodzę do nich nieśpiesznie, starając się zachować kamienną twarz, przynajmniej na razie.
- No i co kurwa teraz?
- Teraz? – udaję zdziwienie. – Teraz zginiecie.

Dresy się śmieją, głośno i rubasznie. Pora zaryzykować i wdrożyć w życie swój plan.

Wyciągam z kieszeni truchło szczura, wyciągam dłonie przed siebie i zaczynam deklamować wiersz po łacinie. W końcu do czegoś przydał mi się ten zapomniany język.

Karki oczywiście nic nie rozumieją, a ja kontynuuję swoje przedstawienie. Zaczynam wypowiadać słowa coraz szybciej. Głowę zadzieram w górę jakbym modlił się do zapomnianego bóstwa. W końcu rozrywam drobnego gryzonia na pół. Ciałko wydaje z ciebie trzask i mokry, nieprzyjemny dźwięk pękających wnętrzności.
- Pany, spadamy to jakaś magia, albo kompletny świr.

Kurwa, ślepa uliczka. Akurat teraz gdy goni mnie pięciu łysych dresów, z bejsbolami chcący się upewnić, że będę miał jakiś problem. Żadnych drzwi, okna małe, zakratowane i wysoko. Kilka przepełnionych śmietników i naga ściana.

W desperacji rozglądam się po śmieciach, może akurat znajdę jakąś solidną rurkę, ale nic z tego. Jest tu fotel z pociętym obiciem, w miarę świeże...

- Te, Zenek, widziałeś kiedyś takie wielkie ślypia?
- He he. Gały mu wyszły, jakby go ktoś łopatą w tył głowy trzepnął. – zawołał Zenek.
Zenon i Marcin siedzieli na obszczanej klatce schodowej. Czekali na Sebę, który zaś spóźniał się z towarem. Usiedli twarzą do okna i krzyczeli obraźliwe uwagi o każdym, kto szedł pod ich blokiem.
- Nie po to mu kurna płacę, żeby teraz czekać jak ten cieć na papierosy.
- Zamknij się Łysy. Nie po to żech tu prziszoł, żeby teraz słuchać twojego pitolenia.
Na dole trzasnęły drzwi. Po dziesięciu sekundach Seba wyszedł na półpiętro. Niebieska, ortalionowa kurtka z podrobionym znaczkiem adidasa, za duża o 2 rozmiary, wisiała na nim jak gacie na balkonie ciotki Ewki. Seba dyszał jakby go dzielnicowy gonił.
- Co jest stary? – wrzasnął Zenek. – Kaj mosz fajki?
Sebix zrobił minę zbitego psa. Nie miał towaru.
- Okradli mnie.
- Co?
- No godom, że mnie okradli.
- Kto?
- Nie wiem. Jakieś cioty. Szłem se spokojnie i jak już byłem pod blokiem Marylki, to na mie wyskoczyli. A ryje mieli szpetne jak te stwory z Hobbita.
- Stoją tam jeszcze?
- Kto?
- Te cioty!
- A skąd jo mom wiedzieć?
- Idymy. – zarządził Zenek.
- Jo tam nie wracam!
- Nie trzynś galotami! Idymy wszyscy. Żodyn ork nie będzie właził na moją dzielnicę. Żodyn.

- Te, Zenek, widziałeś kiedyś takie wielkie ślypia?
- He he. Gały mu wyszły, jakby go ktoś łopatą w tył głowy trzepnął. – zawołał Zenek.
Zenon i Marcin siedzieli na obszczanej klatce schodowej. Czekali na Sebę, który zaś spóźniał się z towarem. Usiedli twarzą do okna i krzyczeli obraźliwe uwagi o każdym, kto szedł pod ich blokiem.
- Nie po to mu kurna płacę, żeby teraz...

W mroczny zaułkach i ciemnych parkach możemy natrafić na wiele stworzeń. Napawają nas strachem swoimi prymitywnymi zachowaniami. Czym owy Sebix Polski jest? Typowy przedstawiciel zwykle stoi w pozycji lekko zgarbionej, nogi szeroko rozstawione, ręce lekko odstające od ciała i uniesione ramiona. Takie ustawienie pozwala w lepszym stopniu utrzymać równowagę i pomaga w komunikacji której towarzyszą zwykle zamaszyste, pozornie nieskoordynowane ruchy. Szeroki rozstaw nóg jest też decyzja praktyczną, bo dzięki niemu łatwiej uzyskać stan tz "przykucu" gdzie Sebix Polski utrzymujący się na ugiętych kolanach i z położeniem pełnych stóp na podłożu może odpocząć[...]Jak wspominałam jest to bardzo prymitywny gatunek ale posiada jedną tak niezwykłą, fascynującą cechę. Sebiks Polski rozwinął zupełnie obcy nam sposób komunikacji wewnątrzgatunkowej. Przypomina on echolacje z której korzystają nietoperze chodź tutaj niestety rzadko bywa używana do badania ukształtowania terenu. Tutaj polega ona na niskich, gardłowych odgłosach czasem przypominających chrząkanie a czasem śmiech. Jeden osobnik będący w sytuacji zagrożenia lub w przypadku namierzenia możliwej ofiary zaczyna wydawać te dźwięki, zwykle o stałej tonacji, na co w krótkim czasie odzywa się inny i wydaje podobne dźwięki lecz już o zmiennym tonie. Jako że mowa, język u Sebiksa Polskiego jest na bardzo słabym poziomie gatunek musiał stworzyć jakiś inny sposób komunikacji. Myślenie abstrakcyjne czy kontemplacja jest raczej obca to ta osobliwa odmiana echolokacji sprawdza się doskonale...

W mroczny zaułkach i ciemnych parkach możemy natrafić na wiele stworzeń. Napawają nas strachem swoimi prymitywnymi zachowaniami. Czym owy Sebix Polski jest? Typowy przedstawiciel zwykle stoi w pozycji lekko zgarbionej, nogi szeroko rozstawione, ręce lekko odstające od ciała i uniesione ramiona. Takie ustawienie pozwala w lepszym stopniu utrzymać równowagę i pomaga w...

- Dobra, zrzuta. Kto ile ma? Ja mam dziesięć tysięcy - Andrzej dumnie wypiął wątła pierś i uśmiechnął się szeroko prezentując solidne braki w uzębieniu. Miał aż 7 lat i był w trakcie "denominacji" mleczaków na zęby stałe. Agnieszka niepewnie wyciągnęła dwa niebieskie "koperniki", spąsowiała, wytarła spocone dłonie o lycrowe getry i wręczyła dwa banknoty Andrzejowi.
- Mało,ale na dwie kulki wystarczy. Pietrek - wyskakuj z kasy.
Piotrek przeszukał kieszenie ortalionowych dresów i wydobył pięć tysięcy.
Ola spuściła głowę. U niej w domu bieda, nie miała co wrzucić do puli wspólnych zakupów brygady RR (jak sami siebie określali, nadal pozostając w zachwycie nad Brygada RR z Bzyczkiem na czele) w osiedlowym spożywczaku. Społem kusił żelkami na wagę, miętowymi cuksami z taką pudrową posypką oraz gumami kulkami. Korpulentna Pani Halinka zawsze dorzuciła jedna żelkę więcej i uśmiechała się serdecznie zza lady. Lubiła te dzieciaki, może dlatego, że sama dzieci nie miała?

- Prowiant mamy. Plan jest taki: bierzemy rowery,gumy i żelki i jedziemy nad Zielkówkę. Szukamy kijów, mam pół metra żyłki. Zabrałem tacie, nawet sie nie skapnie. Robimy wędki i zawody - kto złapie więcej ryb! Piotrek - masz kulki z chleba?
- Mam!
- Jedziemy! Z drogi śledzie, bo król jedzie - wrzasnął Andrzej, mimo iż osiedlowa droga świeciła pustkami. Nawet mały osiedlowy plac zabaw, zawsze pełen, z kolejką dzieciaków do najfajniejszej huśtawki, która robiła fajoskie podbitki, teraz świecił pustkami. Za gorąco, za duszno. dzieciaki pewnie robiły sobie bazy w pobliskich zaroślach, ci starsi zrobili sobie posiadówki w piwnicach, puszczali z jamników Lady Pank i Perfect. Tylko Brygada RR postanowiła szukać przygód w położonej nieopodal niewielkiej rzeczce, do której, o czym woleli nie wiedzieć, kiedy zażywali popołudniowych kąpieli, usuwano ścieki z pobliskiej fabryki paszy... kto by sie przejmował takimi głupotami?
Pedałowali raźnie. Skwar im nie straszny. Najważniejsza jest przygoda! Przygoda, przygoda, każdej chwili szkoda! I Oleole ole ole, nie damy sie, nie damy się!
dwadzieścia minut później szukali dogodnego miejsca w cieniu na rowery, ustawili je na stopkach i jęli rozkładac kraciasty, gryzący w dupska koc. Dobre i to , chociaż mrówki nie gryzą... Nagle Ola, najbardziej bystra i spostrzegawcza z dzieciaków krzyknęła... Zasłoniła oczy rękoma i krzyknęła raz jeszcze.
- Olka, co ci? - zapytał Piotrek. Podkochiwał sie w Oli, przeciez nie raz wrzucał jej żabę za bluzkę. Raz nawet znalazł mysz polną,którą chciał wystraszyć dziewczynę.Jednak nim zrealizował plan myszka umknęła z małych, lekko drżacych chłopięcych dłoni.
- Tam! tam ktoś płynie głowa do dołu! - wskazała dłonią, mimo iz nadal nie otworzyła oczu. Wszyscy spojrzeli w tym kierunku. Ola miała rację. Zielkówka, swoim delikatnym prądem niosła mężczyznę w ortalionowej niebiesko białej kurtce i granatowych dresach, które mocno przylgnęły do chudych, długich nóg. Mężczyznę o krótkich ciemnych włosach. Mężczyznę, który na sto procent nie żył...

- Dobra, zrzuta. Kto ile ma? Ja mam dziesięć tysięcy - Andrzej dumnie wypiął wątła pierś i uśmiechnął się szeroko prezentując solidne braki w uzębieniu. Miał aż 7 lat i był w trakcie "denominacji" mleczaków na zęby stałe. Agnieszka niepewnie wyciągnęła dwa niebieskie "koperniki", spąsowiała, wytarła spocone dłonie o lycrowe getry i wręczyła dwa banknoty Andrzejowi.
-...

- Ej, stary, wstawaj! – powiedział Młody do Błażeja rozglądając się wokół siebie. Gdy zasypiał, otulony oparami wódki z sokiem, nad sobą miał rozgwieżdżone niebo, pod sobą parkową trawę, a szum osiedlowego ruchu przyjemnie kołysał do snu. Betonowa wielka płyta zawsze go uspokajała. – Sssooo się…O KURDE MŁODY, CO TO ZA ŻARTY? – Błażej otrzeźwiał w jednej sekundzie, gdy zobaczył, że nie leży na osiedlowej ławce a… Właściwie na czym? Błocie? Śniegu? Lepkawa substancja była trudna do określenia. Jedno wiedział na pewno – ktoś tu go robił w balona i gdy dowie się, kto to, spuści mu niezły łomot. – Sytuacja bynajmniej wygląda poważnie – powiedział z grobową miną Młody przyglądając się swojej ortalionowej kurtce firmy Adidosz, którą oblepiała cienka warstwa tego…czegoś. – Co ty, kurde, nie powiesz – odpowiedział Błażej. – Chodź Młody, na pewno Paweł i Łysy to ustawili, gdzieś tu, kurde, się kryją w krzakach. Tylko gdzie są krzaki? – dodał cicho. Podnieśli się obaj z bliżej nieokreślonego podłoża i zaczęli wędrować jedyną ścieżką, którą widzieli. Świat, w którym się znaleźli wydawał się trochę znajomy, a trochę senny. W oddali mogli usłyszeć dźwięki osiedlowego życia, ale nie mogli zlokalizować gdzie ten znajomy świat się znajduje. Szli więc dalej, nie wiedząc, że przygoda dopiero się zacznie, a osiedle, które dobrze znali już nigdy nie powróci…

- Ej, stary, wstawaj! – powiedział Młody do Błażeja rozglądając się wokół siebie. Gdy zasypiał, otulony oparami wódki z sokiem, nad sobą miał rozgwieżdżone niebo, pod sobą parkową trawę, a szum osiedlowego ruchu przyjemnie kołysał do snu. Betonowa wielka płyta zawsze go uspokajała. – Sssooo się…O KURDE MŁODY, CO TO ZA ŻARTY? – Błażej otrzeźwiał w jednej sekundzie, gdy...

Sokół idzie szybko, przydeptując zielone sznurówki niebieskich adidasów. Nad Wiertniczą wschodzi słońce. Jego osiedle to jest, kurza twarz, zacne; nie to co patola z Kozenu. Tu, na Suchym, jakoś tak normalnie, bloki na kolorowo odmalowane, drabinki, trzepaki, bajery; gdzie posiedzieć jest, a nie tylko tuje i parkingi. Teraz, o szóstej rano, na osiedlu jest cicho i jasno, światło się odbija od okien i od ortalionu z przypiętym na klacie znaczkiem orła białego. Orły, sokoły, herosy - śmieje się matka, jak wkłada dres do prania.
- Sokół, gdzie lecisz - z zachwytu nad Suchym wytrąca go głos Morisa, który kilka metrów dalej osikuje garaż.
- Sprawy mam. W sumie to się przydasz - po chwili Moris drepcze za nim, podciągając dres.
Mijają wściekłego kota bez ogona, który na pewno przynosi pecha. Jeszcze tego pasożyta tu brakowało, myśli Sokół.
- Fucha jest? - Moris poprawia dzióbek z kaptura. - Kuratorka się czepia, ale jak jest robota, trzeba brać.
- Jak się uda, to kuratorka już cię więcej nie zobaczy - rzuca Sokół i przyspiesza. Jego casio wskazuje 6.13.
W milczeniu dochodzą do bloku z dwunastką ułożoną z bratków. Na szczycie stoi Mako, który na powitanie wyciąga paczkę fajek.
- Nie teraz - cedzi Sokół. - Idziemy prosto do piwnicy. Jak ktoś zapyta, jesteśmy wnukami pani, powiedzmy, Czesławy.
Drżącym palcem wystukuje cyferki na domofonie, drzwi puszczają, a oni już są na schodach śmierdzących trutką na szczury. W ciemności materializują się drewniane drzwi. Sokół rozgląda się nerwowo i ściąga z piersi orzełka. Agrafka pokonuje starą kłódkę.
- Pożegnajcie się z Suchym. Wrócimy za 13 lat.

Sokół idzie szybko, przydeptując zielone sznurówki niebieskich adidasów. Nad Wiertniczą wschodzi słońce. Jego osiedle to jest, kurza twarz, zacne; nie to co patola z Kozenu. Tu, na Suchym, jakoś tak normalnie, bloki na kolorowo odmalowane, drabinki, trzepaki, bajery; gdzie posiedzieć jest, a nie tylko tuje i parkingi. Teraz, o szóstej rano, na osiedlu jest cicho i jasno,...

Alka bierze ślub. Głupia pinda, wiedziałem. Na mnie się odbiła, a bierze innego. Miałem nie iść. Pójdę! Miałem zarzucić garniak. Włożę dres! Zrobię sensację w jej idealny dzień! Ten specjalny, ten z którego się śmiała, że to dres odświętny na okazje. Się niunia zdziwi.
*
Jestem. Wokół zionie przepychem. Pieprzone „glamur". Widzę ją, pikawa wali. A chciałem tylko, żeby miała wszystko. W zamian miała grzecznie siedzieć w domu, prać, sprzątać i gotować. Komplet kluczy jeden, po problemie – drzwi zamknąłem, wyjść nie mogła. Straszne? Przegięła. Coś za coś, jak chce mieć na tipsiki i różowe winko, to musi być grzeczną dziunią, a nie latawicą.
*
Jak debil stoję w kolejce – życzenia najserdeczniejsze usranego w pieluchach życia złożę. Ale zaskok – zanim zdążyłem wykrztusić słowo:
- Oj Bartuś, już lepiej nie życz, to mój dzień, może i moje życzenie się spełni – chciałabym żeby ktoś Cię odczarował, żebyś kogoś pokochał, a nie w klatce zamykał i żebyś oprzytomniał.
Cmok, cmok i usuwa mnie z kolejki. Na kołnierzu szminkę mi odbiła. Głupie babsko. A zemsta? Ślub miałem popsuć, a tu ona mi ortalion zniszczyła. Już się odwijam, chociaż szampana strącę, a tu STOP - Jej wzrok – w blokach nie mieszka, nie wiem kto to. Nagle ciach, migawka obraca mnie o 360 stopni.
Wściekły wychodzę. Na blokowisku jakieś szczyle gałę kopią. Scyzoryk zawsze mam, piłkę przebiję, co się gnoje będą cieszyć, jak we mnie aż kipi. I nagle znów Jej oczy. Ciach, migawka i nagle kopię ze szczylami piłę. Co jest!? Ale złość jakby mija.
- Witaj, jestem Zocha.
Nawet nie zauważyłem jak podeszła.
- Chodź ze mną, czas na zmiany…

Alka bierze ślub. Głupia pinda, wiedziałem. Na mnie się odbiła, a bierze innego. Miałem nie iść. Pójdę! Miałem zarzucić garniak. Włożę dres! Zrobię sensację w jej idealny dzień! Ten specjalny, ten z którego się śmiała, że to dres odświętny na okazje. Się niunia zdziwi.
*
Jestem. Wokół zionie przepychem. Pieprzone „glamur". Widzę ją, pikawa wali. A chciałem tylko, żeby miała...