Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Samanta
Eskarina
mysiowa
meerkat
monia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Samanta
Eskarina
mysiowa
meerkat
monia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Zdarzało mi się nie raz i nie dwa marzyć o tym, że znajduję się w innej skórze. Najczęściej jest to skóra osoby wygadanej, czującej się swobodnie w każdym towarzystwie. Teraz siedzę właśnie w pokoju w akademiku. Współlokatorka zaprosiła dziś do pokoju swoją ekipę. Niesamowicie przyjemni ludzie o bardzo przyjacielskim nastawieniu do innych. Ale nie potrafię się z nimi zgrać, bo cały czas milczę. Starałam się przez pierwszą godzinę coś wtrącać od siebie, rozmawiać. Ale nie umiem, nie potrafię. Jestem tak cichą osobą, nieśmiałą, przerażona możliwością "dania plamy", że nie potrafiłam się włączyć w dyskusję. I teraz siedzę przed komputerem i piszę z marzeniem w głowie o wejściu w skórę osoby, która potrafiłaby tego wieczoru dobrze się bawić z tymi ludźmi "kipiącymi" radością życia. Cóż, spróbuję raz jeszcze. Bo przecież nie można żyć samymi marzeniami o staniu się inną osobą. Marzenia nie spełniają się jeśli nie podejmiemy pracy, by je urzeczywistnić.:)

Zdarzało mi się nie raz i nie dwa marzyć o tym, że znajduję się w innej skórze. Najczęściej jest to skóra osoby wygadanej, czującej się swobodnie w każdym towarzystwie. Teraz siedzę właśnie w pokoju w akademiku. Współlokatorka zaprosiła dziś do pokoju swoją ekipę. Niesamowicie przyjemni ludzie o bardzo przyjacielskim nastawieniu do innych. Ale nie potrafię się z nimi zgrać,...

Uwielbiam śnić. Czasem w snach jestem sobą, czasem kimś zupełnie innym. Choć rzadko pamiętam sny- ten zapamiętałam doskonale. W śnie byłam w skórze mojego męża. Przeżyłam tak cały dzień i generalnie byłoby ok, gdyby nie jedno małe ale- zrzędząca żona i jej wieczne pretensje o niewyniesione śmieci/ niezmyte naczynia. Coś okropnego. Od tego czasu staram się być milsza i mniej wkurzająca dla otoczenia :)

Uwielbiam śnić. Czasem w snach jestem sobą, czasem kimś zupełnie innym. Choć rzadko pamiętam sny- ten zapamiętałam doskonale. W śnie byłam w skórze mojego męża. Przeżyłam tak cały dzień i generalnie byłoby ok, gdyby nie jedno małe ale- zrzędząca żona i jej wieczne pretensje o niewyniesione śmieci/ niezmyte naczynia. Coś okropnego. Od tego czasu staram się być milsza i mniej...

Wśród mojego bogatego wachlarzu snów nie mogłoby zabraknąć takich, w których wcielam się w inną postać. Najczęściej przemieniam się w bohatera z gry, jestem uwięziona w obrębie ekranu gracza. Niby wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że ten ktoś nie potrafi grać, a ja w kółko umieram w jednym momencie i przechodzę go na nowo. Do dziś pamiętam drewnianą platformę, z której spadam do wody milionowy raz i się topię. Ostatnio śniło mi się też, że byłam zabijaką z długimi włosami, toną tatuaży i skórzaną kurtką. Bezustannie paliłam papierosy i uciekałam przed policją w świecie z sześcianów (trochę taki Minecraft, tylko bardziej tęczowy). Moimi pomocnikami była mała, żółta kaczuszka i Jerry z „Toma i Jerrego”, których przywoływałam gwizdkiem. Pozdrawiam.

Wśród mojego bogatego wachlarzu snów nie mogłoby zabraknąć takich, w których wcielam się w inną postać. Najczęściej przemieniam się w bohatera z gry, jestem uwięziona w obrębie ekranu gracza. Niby wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że ten ktoś nie potrafi grać, a ja w kółko umieram w jednym momencie i przechodzę go na nowo. Do dziś pamiętam drewnianą platformę, z...

Ludzie niedbający wyłącznie o własny los, krainy wolne od wszelakiego brudu i zniszczenia, zło jako pojęcie nieistniejące i nie mające znaczenia – to wszystko jest tak obce… nierealne… i niepołknięte przez paszczę szarej codzienności. Wiem, tak jak i każdy, że taki świat jest niemożliwy i nieosiągalny, a jedyne, co możemy zrobić, to pomarzyć.
W czasach, gdy rynek księgarski czy gier stale się rozwija, mamy możliwość ucieczki od tego, co nas otacza. Wkraczamy wtedy w świat wykreowany przez kogoś innego i poprzez niepisany pakt z twórcą dajemy się ponieść wydarzeniom związanym z tymi światami. To jednak wymaga naszej koncentracji.
Pomarzyć – to słowo stanowi klucz. Czy jest to nasz realny świat, czy stworzony przez pisarza, niemożliwym jest, by wpisał się idealnie w to, czego naprawdę pragniemy. Z pomocą przychodzą nam właśnie marzenia i sny. Dzięki nim w ułamek sekundy możemy znaleźć się tam, gdzie nie dosięgnie nas żadna krzywda.
Muszę przyznać, że gdy w moim życiu działo się źle, zamknięcie oczu i błyskawiczna podróż w najpiękniejsze sfery wyobraźni stawały się ukojeniem na ból, jaki zadawali nieprzyjaźni ludzie. W śnie mogłem być rycerzem ratującym królewnę ze szponów smoka, podróżnikiem odkrywającym nieznane krainy czy też sportowcem bijącym nieosiągalne rekordy. To tylko trzy z dziesiątek ról, w jakie wcielałem się… leżąc w łóżku z zamkniętymi oczyma przy zgaszonym świetle.
Warto śnić, choćby po to, by przez chwilę poczuć się jak ktoś, kim nigdy się nie staniemy.

Ludzie niedbający wyłącznie o własny los, krainy wolne od wszelakiego brudu i zniszczenia, zło jako pojęcie nieistniejące i nie mające znaczenia – to wszystko jest tak obce… nierealne… i niepołknięte przez paszczę szarej codzienności. Wiem, tak jak i każdy, że taki świat jest niemożliwy i nieosiągalny, a jedyne, co możemy zrobić, to pomarzyć.
W czasach, gdy rynek księgarski...

Zdarza mi się, że jestem kimś innym we śnie i nigdy nie jest to normalna postać. Najbardziej zapadło mi w pamięć jak byłam międzygalaktycznym detektywem. Chodziłam w burym płaszczu i kapeluszu, zawsze towarzyszył mi krępy dalmatyńczyk. Potrafiłam jednym skokiem przenieść się na inną planetę, a na dłoniach miałam chyba jakieś przyssawki bo potrafiłam wspinać się po szkle. Żaden wielki budynek nie był dla mnie zagadką, po oknach mogłam się wspiąć na każde piętro. Nie miałam akurat żadnego zlecenia więc tak sobie skakałam po planetach i budynkach razem z tym dalmatyńczykiem, który oczywiście potrafił mówić i chodził na tylnych łapach. Fajny był z niego kompan, aż było mi trochę szkoda po przebudzeniu gdy zrozumiałam, że więcej z nim nie pogadam.
Byłam też kosmitą, Ashtonem Kucherem i kotem (sen polegał na tym, że jadłam i spałam na kanapie - aż pozazdrościłam tym stworzeniom).
Śnienie to druga moja ulubiona czynność zaraz po czytaniu, chociaż chyba jeszcze nie znalazłam książki z tak porytą fabułą jakie tworzy mój umysł. Na szczęście. Tego nie dało by się opisać.

Zdarza mi się, że jestem kimś innym we śnie i nigdy nie jest to normalna postać. Najbardziej zapadło mi w pamięć jak byłam międzygalaktycznym detektywem. Chodziłam w burym płaszczu i kapeluszu, zawsze towarzyszył mi krępy dalmatyńczyk. Potrafiłam jednym skokiem przenieść się na inną planetę, a na dłoniach miałam chyba jakieś przyssawki bo potrafiłam wspinać się po szkle....

W jednym ze snów byłam wędrowcem w obcym, dziwacznym mieście. Wędrowałam po ciasnych uliczkach przypominających labirynt, droga wznosiła się i opadała, dachy domów nachodziły na siebie, czasem między murami otwierały się wejścia prowadzące w inne części dzielnicy. W końcu ujrzałam zamek na wzgórzu górującym nad miastem. Zamek był olbrzymi, ale nie udało mi się dostać do środka. Musiałam uciekać przed strażnikiem zamku, udało mi się jedynie dostać do piwnic i przejść nimi na drugą stronę wzgórza. Tam, w dole, znajdowało się olbrzymie jezioro, a w nim stado potwornych kreatur przypominajacych przerośnięte ośmiornico – szczury. Nie bałam się, czułam tylko, że powinnam tu być, poznać to miasto i zamek, że moja obecność w jakiś sposób jest ważna i zmieni to miejsce.

W jednym ze snów byłam wędrowcem w obcym, dziwacznym mieście. Wędrowałam po ciasnych uliczkach przypominających labirynt, droga wznosiła się i opadała, dachy domów nachodziły na siebie, czasem między murami otwierały się wejścia prowadzące w inne części dzielnicy. W końcu ujrzałam zamek na wzgórzu górującym nad miastem. Zamek był olbrzymi, ale nie udało mi się dostać do...

Mam jeden sen o byciu kimś innym, który powraca do mnie od czasów dzieciństwa. Jestem w nim mężczyzną, żołnierzem. Nie wiem, jak dokładnie wyglądam, bo widzę tylko swoje dłonie, spodnie w kolorze khaki i wysokie, czarne buty. Chyba mam na imię Stefan. Chyba - bo nigdy, nie usłyszałam jak ktoś tak do mnie mówi, ale w mojej głowie, w tym śnie, czuję się Stefanem (jakkolwiek by to nie brzmiało). Akcja moich snów najczęściej toczy się w lesie. Wspinam się po stromym zboczu, chwytam się po drodze drzew, ranię sobie ręce. Jest mi strasznie ciężko jestem bardzo zmęczona, nogi mi drżą, panicznie się boję. Z tyłu słyszę Niemców, którzy mnie ścigają. W pewnym momencie słyszę strzał i czuję ogromny ból pomiędzy łopatkami - wtedy właśnie umieram i budzę się - nadal czując ten strach, ból, i liście na twarzy...
Czasem, chociaż bardzo rzadko, Stefan śni mi się też w nieco milszej odsłonie. Stoi przy drewnianym płocie, za którym widać drzewa obsypane białym kwieciem. Przed nim stoi roześmiana dziewczyna w zielonej sukience, zapinanej na guziki. Ma czarne włosy, upięte po bokach i piękne oczy.

Mam jeden sen o byciu kimś innym, który powraca do mnie od czasów dzieciństwa. Jestem w nim mężczyzną, żołnierzem. Nie wiem, jak dokładnie wyglądam, bo widzę tylko swoje dłonie, spodnie w kolorze khaki i wysokie, czarne buty. Chyba mam na imię Stefan. Chyba - bo nigdy, nie usłyszałam jak ktoś tak do mnie mówi, ale w mojej głowie, w tym śnie, czuję się Stefanem (jakkolwiek...

Bardzo często miewam sny, w których nie jestem sobą, nie wcielam się jednak w osoby, które są rzeczywiste i znane mi z imienia i nazwiska. Pamiętam tylko jeden sen, kiedy byłam Harry Potterem (mimo, że jestem dziewczyną), i latałam na miotle. Niesamowite uczucie. Pamiętam, że bardzo chciałam, żeby ten sen jeszcze kiedyś mi się przyśnił, ale niestety już się nie powtórzył.

Bardzo często miewam sny, w których nie jestem sobą, nie wcielam się jednak w osoby, które są rzeczywiste i znane mi z imienia i nazwiska. Pamiętam tylko jeden sen, kiedy byłam Harry Potterem (mimo, że jestem dziewczyną), i latałam na miotle. Niesamowite uczucie. Pamiętam, że bardzo chciałam, żeby ten sen jeszcze kiedyś mi się przyśnił, ale niestety już się nie powtórzył.

Śniło mi się, że jestem Harrym Potterem^^
No może nie będę w jakiś sposób oryginalna, ale był to sen jakby zagubiona część tomu, między przedostatnią częścią, a ostatnią częścią "Insygnią Śmierci". Iż Lord Voldemort chciał raz na zawsze pozbyć się Harrego Pottera i znalazł sposób. Mianowicie postanowił przenieść się w czasie, do przeszłości, gdzie matka i ojciec Harrego, chodzili jeszcze jako nastolatkowie do Hogwartu. Wszyscy zastanwiają się, jak powstrzymać Voldemorta i w końcu dzięki McGonagall, odnajdują sposób. Okazuje się, że Hermiony wisiorek, który potrafił przenieść w czasie na parę dni wstecz, ma jedną dodatkową właściwość. Może przenieść jedną osobę, która założy wisiorek na parę lat wstecz, jednakże jej działanie będzie ograniczało się do 24h, a po tym osoba wraca do swojej rzeczywistości, a wisiorek raz na zawsze traci swą moc, przez co robi się zwykłym niemagicznym przedmiotem.
Harry dowiaduje się, przez przypadek że Lord Voldemort przenosi się w dokładne miejsce i o dokładnym czasie, by zabić jego rodziców. On natomiast przenosi się o parę godzin wcześniej.
Tam poznajemy z bliska rodziców Harrego, gdzie nie mieliśmy takiej okazji wcześniej. I Harry nie przedstawia się swoim nazwiskiem, tylko zmyśla inne. Jednakże imię pozostawia. Zbliża się do swoich rodziców, przeżywając wiele emocji, i ratuje ich, nie mówiąc im że nigdy więcej się nie zobaczą. Po tym wszystkim, rodzice Harrego, postanawiają w przyszłości nadać ich synowi imię przyjaciela, który uratował ich przed śmiercią.
Czułam się w tym śnie, jak postać która odgrywa swą rolę w filmie, który nigdy nie miał ujrzeć światło dzienne. A ja tak jakby odkryłam tą historię przez przypadek, i sama brałam w niej udział jako główny bohater, czując radość, smutek i wściekłość. To był mój jedyny sen, w którym tak się czułam, jakbym naprawdę była tą magiczną postacią.

Śniło mi się, że jestem Harrym Potterem^^
No może nie będę w jakiś sposób oryginalna, ale był to sen jakby zagubiona część tomu, między przedostatnią częścią, a ostatnią częścią "Insygnią Śmierci". Iż Lord Voldemort chciał raz na zawsze pozbyć się Harrego Pottera i znalazł sposób. Mianowicie postanowił przenieść się w czasie, do przeszłości, gdzie matka i ojciec Harrego,...