Pracuję w branży, w której podejście do klienta to rzecz priorytetowa, kultura i ogólnie pojęty szacunek ponad wszystko. Któregoś razu, kilka lat temu, w ostatniej chwili koleżanka prosiła o zamianę, dlatego nie zdążyłam poinformować ówczesnego chłopaka, że idę na noc do pracy. On mówił, że grzecznie idzie spać bo nie ma na nic nastroju. Tymczasem w środku nocy zadzwonił na numer korporacji, w której pracuję, by zapewnić sobie transport do domu. Od razu rozpoznałam jego numer telefonu, on mnie nie poznał po głosie, bo był zbyt zajęty szeptany z jakąś dziewczyną poznaną tej nocy w dyskotece. Zimna krew a w środku serce krwawi. Myślał, że ujdzie mu to na sucho, ale nie mogłabym być z kimś kto nie dość, że zdradził, to jeszcze był na tyle głupi, żeby zostawić po tym ślad w swojej historii zamówień, do której mam dostęp.
Tej nocy zachowałam zimną krew, pracuję tam do dzisiaj. Chłopak nie był wart ewentualnego zwolnienia. Jesień średniowiecza przeżył dopiero kolejnego dnia.

Pracuję w branży, w której podejście do klienta to rzecz priorytetowa, kultura i ogólnie pojęty szacunek ponad wszystko. Któregoś razu, kilka lat temu, w ostatniej chwili koleżanka prosiła o zamianę, dlatego nie zdążyłam poinformować ówczesnego chłopaka, że idę na noc do pracy. On mówił, że grzecznie idzie spać bo nie ma na nic nastroju. Tymczasem w środku nocy zadzwonił na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przedwczesna wyprawa na Babią Górę.
Już wiosna za oknem, słońce świeci, jest cieplutko, atmosfera zachęca. Postanawiamy się wybrać.
Wiedzieliśmy oczywiście że jest pełno śniegu, ale odpowiednie buty i ubranie, to dobre przygotowanie.
Na początku było super, droga przez las, niewielkie łatki śniegu, ale ponad schroniskiem, ludzie nagle zaczęli zawracać. Dla mnie było to już złym omenem, ponieważ góry są dla mnie, zawsze, przewagą siły natury, nad siła człowieka. Przed naszymi oczami pojawiła się ścieżka, pokryta prawie metrową warstwą skutego lodu, a na niej kilku centymetrów miękkiego śniegu, już wiedziałam czemu zawracali...
W obliczu młodszej siostry, dobrych butów i uśmiechów ludzi, dla których taki "śnieżek" to żaden problem, musiałam iść dalej.
Prawdziwy strach zajrzał mi w oczy przy podejściu na przełęcz Brona. Kilkanaście metrów w górę, prawie po pionowej ścianie, a to nie koniec, bo potem droga na szczyt wyglądała podobnie (sparaliżowana strachem, pytałam tych, którzy wracali, jak wygląda dalsza trasa).
Staliśmy prawie pół godziny, patrząc jak z góry dosłownie zjeżdżali w dół, uradowani wędrowcy, naprawdę, wszyscy byli zachwyceni. Robiłam dobrą minę do złej, dla mnie wręcz strasznej sytuacji.
Pod zdziwionym spojrzeniem siostry, bo już nie jedną górę zdobyłyśmy, szłam, z uśmiechem przyklejonym do twarzy, i łzami w oczach pod okularami.
Zdobyłyśmy szczyt, a wracając, zjeżdżałyśmy po śniegu, już z prawdziwym uśmiechem na twarzy.

Przedwczesna wyprawa na Babią Górę.
Już wiosna za oknem, słońce świeci, jest cieplutko, atmosfera zachęca. Postanawiamy się wybrać.
Wiedzieliśmy oczywiście że jest pełno śniegu, ale odpowiednie buty i ubranie, to dobre przygotowanie.
Na początku było super, droga przez las, niewielkie łatki śniegu, ale ponad schroniskiem, ludzie nagle zaczęli zawracać. Dla mnie było to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Matura.

Matura.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ostatni pociąg do miasta nie przyjechał. Duma nie pozwalała mi, aby poprosić JEGO o podwózkę do centrum. Było ciemno, zimno, a na peronie oprócz mnie stał tylko młody chłopak, który ochoczo zaproponował mi miejsce w samochodzie. Zdziwiło mnie to, że mając samochód w pobliżu czeka na pociąg, lecz miałam dosyć tego dnia, marzyłam o ciepłym łóżku i śnie, więc przystałam na propozycję. Pierwszy raz autostopem. Chłopak wydawał się miły, lecz jego monolog zaczął schodzić na nieco sprośne tory. W pewnym momencie wyjął ze schowka przede mną jakiś długi przedmiot i szybko schował obok siebie. W pierwszej chwili pomyślałam, że to nóż mignął mi przed oczami i zamarłam. Nie rozpoznawałam drogi za szybą, było ciemno, po bokach lasy. Z całych sił starałam się nie pokazać mu, że się boję i żałuję, że wsiadłam do tego samochodu. Kierowałam rozmowę na codzienne tematy, mając nadzieję, że mój głos ani trochę nie drży. Ta historia ma szczęśliwe zakończenie, dojechaliśmy do centrum miasta. Trasa wydała mi się obca, gdyż zwykle jeździłam pociągami, które oczywiście nie jeżdżą środkiem wsi. Przedmiot zabrany ze schowka okazał się latarką, chłopak nie chciał mnie wystraszyć. Ale to zrobił i chociaż na twarzy miałam stoicki spokój w środku cała trzęsłam się z nerwów.

Ostatni pociąg do miasta nie przyjechał. Duma nie pozwalała mi, aby poprosić JEGO o podwózkę do centrum. Było ciemno, zimno, a na peronie oprócz mnie stał tylko młody chłopak, który ochoczo zaproponował mi miejsce w samochodzie. Zdziwiło mnie to, że mając samochód w pobliżu czeka na pociąg, lecz miałam dosyć tego dnia, marzyłam o ciepłym łóżku i śnie, więc przystałam na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tuż po północy 6 maja 2018 w ciemną, wietrzną noc przeczytałem zdanie:

"Czy znaleźliście się kiedyś w sytuacji, która wymagała od Was stoickiego spokoju, chociaż okoliczności były ku temu niesprzyjające?"

No nieźle. Konkursowy czas ucieka, a ja przecież nigdy nie byłem w takiej sytuacji.
W odruchu przeciętności przeszła mi przez głowę myśl
"Skandal! Ten konkurs dyskryminuje osoby, które nie miały takiej sytuacji w życiu"
"Zmyśle coś na szybko, kto tam się pozna"

Zachowałem stoicki spokój, choć muszę przyznać okoliczności nie były sprzyjające.

Tuż po północy 6 maja 2018 w ciemną, wietrzną noc przeczytałem zdanie:

"Czy znaleźliście się kiedyś w sytuacji, która wymagała od Was stoickiego spokoju, chociaż okoliczności były ku temu niesprzyjające?"

No nieźle. Konkursowy czas ucieka, a ja przecież nigdy nie byłem w takiej sytuacji.
W odruchu przeciętności przeszła mi przez głowę myśl
"Skandal! Ten konkurs...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Może nie jest to historia z mojego prywatnego życia, lecz długo nad nią myślałem.
Moja babcia przyjechała do mnie w odwiedziny, nigdy nie lubiłem spotkań z rodziną. Trochę rozmawialiśmy o jej młodości, gdy jeszcze pracowała jako pielęgniarka.
Chciałbym się podzielić z wami sytuacją, którą mi opowiedziała, może kiedyś nawet wam się przyda.
"- To była najgorsza nocka w moim życiu...- opowiadała babcia.- Miałam wtedy nocną zmianę, gdy gdzieś o drugiej w nocy przywieźli do nas młodą dziewczynę. Była wpół przytomna, ledwo kontaktowała. W jej zamykających się oczach dostrzegłam strach i smutek, z początku nie wiedziałam co się jej stało, bo była przykryta kocem termicznym.
Nagle zerwała się z noszy i wykrzyczała: "Dajcie mi umrzeć!". To była próba samobójcza, na podłogę spłynęła kropla krwi z widocznego już bandaża na nadgarstku. Akurat ja musiałam się nią zająć, teraz jak sobie to przypominam jakiego potrzeba było do niej spokoju, ale jak ciężko było być spokojnym, gdy te dziecko się wykrwawiało. Do tej pory pamiętam jej krzyk: "Dajcie mi umrzeć!"

Może nie jest to historia z mojego prywatnego życia, lecz długo nad nią myślałem.
Moja babcia przyjechała do mnie w odwiedziny, nigdy nie lubiłem spotkań z rodziną. Trochę rozmawialiśmy o jej młodości, gdy jeszcze pracowała jako pielęgniarka.
Chciałbym się podzielić z wami sytuacją, którą mi opowiedziała, może kiedyś nawet wam się przyda.
"- To była najgorsza nocka w moim...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niespełna tydzień temu dopiero co weszłam do pracy. Nagle dzwoni mój telefon. Widzę numer przedszkola. Odbieram a tam straszna panika po drugiej stronie.
- Pani D. zdarzył się niewielki wypadek. Pani synowi kolega podstawił nogę i on krwawi.
- Mam przyjechać? Co się stało?
- Nie wiem, nie wiem (drżącym głosem)
- Ale to co się stało?
- Nie wiem, nogę popopodstawił.
- Jest bardzo poważnie? Bardzo płacze, jest przytomny, trzeba szyć, do szpitala jechać?
- Nie wiem, zaaaraaz.
- Pani dyrektor proszę się skupić, spokojnie, Pani tam jest ja nie, Pani to widzi, proszę spojrzeć na moje dziecko i powiedzieć czy mam jechać, czy trzeba szyć, co się dzieje?
- Nie wiem, oj nie wiemmmm?
- Pani dyrektor jest Pani matką ufam Pani ocenie, proszę spokojnie powiedzieć co się stało co mam robić?
- Ok. Nie, nie płacze, upadł na płot i ma ranę na czole ale już nie krwawi, nie trzeba szyć.
- Za godzinę będzie mąż, czy ma przyjechać zaraz czy spokojnie za godzinę?
- Za godzinę.
- Na pewno? Jak trzeba przyjedziemy.
- Nie, nie trzeba, tylko się przestraszyliśmy.
- Dobrze proszę dzwonić jakby coś się zmieniło.

Niespełna tydzień temu dopiero co weszłam do pracy. Nagle dzwoni mój telefon. Widzę numer przedszkola. Odbieram a tam straszna panika po drugiej stronie.
- Pani D. zdarzył się niewielki wypadek. Pani synowi kolega podstawił nogę i on krwawi.
- Mam przyjechać? Co się stało?
- Nie wiem, nie wiem (drżącym głosem)
- Ale to co się stało?
- Nie wiem, nogę popopodstawił.
- Jest...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kleszcz wielkości ziarna grochu we włosach u 5 letniego dziecka.Sama masz ochotę się wzdrygać, drapać, mało tego: uciekać z krzykiem na ustach najdalej gdzie się da! a tu rodzić musi spokojnie usunąć kleszcza informując dziecko, że to pewnie drobna, gumowa kulka z boiska Orlik wplątała mu się we włosy.

Kleszcz wielkości ziarna grochu we włosach u 5 letniego dziecka.Sama masz ochotę się wzdrygać, drapać, mało tego: uciekać z krzykiem na ustach najdalej gdzie się da! a tu rodzić musi spokojnie usunąć kleszcza informując dziecko, że to pewnie drobna, gumowa kulka z boiska Orlik wplątała mu się we włosy.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

"On gdzieś tutaj jest. Słyszę go. Jest tu!". Oglądam się dookoła, lecz w ciemnościach nie potrafię dostrzec zbyt wiele. Pot ścieka mi z czoła.
"Wyczuwa ludzki strach i rozpoznaje ludzką mowę. Przez moje przerażenie wie, że tutaj jestem. Jeden dźwięk i skończy się moje życie". Próbuję wstać z zimnych, kuchennych kafelek i ruszyć w stronę drzwi wyjściowych. Idę powoli. Byłem w tym domu zaledwie kilka razy, jednak mniej więcej pamiętam trasę.
"Teraz powoli, ostrożnie", mówię nieustannie w myślach do samego siebie.
Potwór, który czycha na moje życie, jest najgorszym wynaturzeniem jakie ludzkość może sobie w ogóle wyobrazić. Bestia chcąca wyglądać jak człowiek. Nieudolna pokraka z koszmarów. Żywa groteska o ciele psa, a oczach i uzębieniu ludzkim.
"Rozszarpie mnie. Pożre. Tak samo jak właścieiela domu. Widziałem jego śmierć. O Boże. Boże! Jak z filmu gore! Diabeł po mnie przyszedł!"
Chrup. Spoglądam pod nogi i mój wzrok dostrzega w ciemnościach potłuczoną butelkę, którą ofiara potwora próbowała zaatakować, kiedy jeszcze żyła. "Jestem martwy. To koniec". Nogi trzęsą mi się jak nigdy dotąd. Krzyk, który odpracowuje swój wyrok w więzieniu krtani, niecierpliwi się i chciałby wreszcie wyjść na wolność. Ale nie mogę jeszcze go uwolnić. Nie teraz.
- Piotr? - mówi ktoś z tyłu kojącym tonem.
To niemożliwe. Przecież jestem tutaj sam z tym demonem. Odwracam się.
Ten ludzki uśmiech, a jednak nieludzki. Nabrał mnie. W końcu rozumuje mowę ludzką, umie więc i posługiwać się nią. Ma mnie.

"On gdzieś tutaj jest. Słyszę go. Jest tu!". Oglądam się dookoła, lecz w ciemnościach nie potrafię dostrzec zbyt wiele. Pot ścieka mi z czoła.
"Wyczuwa ludzki strach i rozpoznaje ludzką mowę. Przez moje przerażenie wie, że tutaj jestem. Jeden dźwięk i skończy się moje życie". Próbuję wstać z zimnych, kuchennych kafelek i ruszyć w stronę drzwi wyjściowych. Idę powoli. Byłem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Byłam już na studiach, kiedy z przyjaciółką poszłyśmy na wały nad Wisłę pocykać fotki. Niewinny spacer w słoneczne popołudnie. W którymś momencie zauważyłyśmy, że na wale leży młoda dziewczyna. Obok niej kucał równie młody chłopak, który próbował potrząsać dziewczyną. Kiwał się na "wietrze" jak przy tornadzie o mocy F5. Podeszłyśmy bliżej zapytać, czy nie trzeba pomóc. W tym momencie dziewczyna zaczęła wymiotować, chyba nie pierwszy raz tego dnia, a chłopak załamał ręce. Na głowie dziewczyny dostrzegłam sporą ranę. Chłopak nie był w stanie wyjaśnić nam co się stało, czy pili, czy się czegoś naćpali, właściwie nie było z nim kontaktu. Koleżanka poleciała szukać telefonu, żeby zadzwonić po pomoc. Wtedy jeszcze niestety nie były to czasy, kiedy każdy miał komórkę. Zostałam z chłopakiem, który siedział i płakał i nieprzytomną dziewczyną. Tamowałam krew na ranie i trzymałam ją tak, żeby się nie udusiła wymiocinami. Nie wiedziałam co jej jest więc nie bardzo mogłam zrobić coś więcej. Po chwili pojawili się gapie, nikt nic mądrego nie powiedział poza "naćpani", "durna młodzież", "chcieli to mają". Zupełnie bezużytecznie stali, gapili się i rzucali bezsensowne komentarze. Po jakichś 20 minutach przyjechała karetka, zabrała dziewczynę, chłopak pojechał z policją. Nie wiem niestety do dnia dzisiejszego jak się to wszystko skończyło. W takich momentach trzeba się wyciszyć, skupić na zadaniu i odciąć od otoczenia.

Byłam już na studiach, kiedy z przyjaciółką poszłyśmy na wały nad Wisłę pocykać fotki. Niewinny spacer w słoneczne popołudnie. W którymś momencie zauważyłyśmy, że na wale leży młoda dziewczyna. Obok niej kucał równie młody chłopak, który próbował potrząsać dziewczyną. Kiwał się na "wietrze" jak przy tornadzie o mocy F5. Podeszłyśmy bliżej zapytać, czy nie trzeba pomóc. W...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej