No cóż... Jestem wręcz książkowym przykładem kobiety, którą co pewien czas, ściślej ujmując - co miesiąc, dotyka dolegliwość znana jako PMS. Choć jest to akronim nie do końca rozumiany przez większość mężczyzn, stał się tematem ich żartów i internetowych memów. Dla mojego otoczenia to niestety przykra rzeczywistość, a dla mnie comiesięczny test własnych nerwów, kiedy muszę wszystkimi siłami starać się, żeby ktoś przypadkiem nie oberwał talerzem albo jakimś brzydkim słowem. Nieraz trzymam nerwy na postronkach, żeby w tym ciężkim dla mnie czasie nie rzucić pracy i nie wyjechać w Bieszczady. Muszę też mieć się na baczności, żeby nagle będąc w pracy lub sklepie, nie przypomnieć sobie jakiejś przykrości, która spotkała mnie wiele miesięcy, a nawet lat wcześniej, ponieważ grozi to niekontrolowanym wybuchem płaczu. Z tego samego powodu muszę unikać wówczas nazbyt wzruszających reklam w telewizji, o filmach nawet nie wspominając. Jak mantrę powtarzam sobie w głowie słowa mojej matki: "spokój, tylko spokój cię uratuje", do tego kilka głębszych wdechów i jakoś mogę funkcjonować, ale lepiej wtedy na odcisk mi nie nadepnąć. Czasami myślę, że dla dobra własnego i otoczenia co miesiąc powinnam się izolować.

No cóż... Jestem wręcz książkowym przykładem kobiety, którą co pewien czas, ściślej ujmując - co miesiąc, dotyka dolegliwość znana jako PMS. Choć jest to akronim nie do końca rozumiany przez większość mężczyzn, stał się tematem ich żartów i internetowych memów. Dla mojego otoczenia to niestety przykra rzeczywistość, a dla mnie comiesięczny test własnych nerwów, kiedy muszę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z autopsji wiem, że ciężko w takich sytuacjach zachować zimną krew i stoicki spokój. Niedawno w moim życiu miała miejsce sytuacja, która nie spodobałaby się wielu osobom. Jak w każdy poranek, wstałam i zbierałam się do pracy. Po przygotowaniu się, poszłam na tramwaj. Stanęłam przy oknie, przeglądając "walla" na facebooku. Na kolejnym przystanku wsiadła kobieta, dość pokaźnych kształtów, a za nią prawdopodobnie jej mąż z dzieckiem na wózku. Kobieta zajęła szybko miejsce na siedzeniu, krzycząc do męża, że jej się "pofarciło" i ma miejsce. Warto dodać, że tuż przy niej stała starsza Pani i nic się nie odezwała. Na kolejnym przystanku wsiadła kolejna starsza kobieta i widząc, że matka dziecka nie ustąpiła miejsca jej rówieśniczce, zwróciła na to uwagę. Wielkie babsko, bo inaczej jej nazwać chyba nie można, zaczęło krzyczeć i wyzywać staruszkę, bo jej się należy to miejsce i ona była pierwsza. Powiem Wam, że takie sytuacje się zdarzają. Ja wysiadłam na następnym przystanku i do dzisiaj nie wiem jaka reakcja z mojej strony byłaby słuszna. Zwrócenie uwagi kobiecie, skutkowałoby albo pobiciem, a już z pewnością wyzwiskami. Zachowałam spokój, a wierzcie mi, że ciężko w takich sytuacjach jest nie dać się ponieść emocjom.

Z autopsji wiem, że ciężko w takich sytuacjach zachować zimną krew i stoicki spokój. Niedawno w moim życiu miała miejsce sytuacja, która nie spodobałaby się wielu osobom. Jak w każdy poranek, wstałam i zbierałam się do pracy. Po przygotowaniu się, poszłam na tramwaj. Stanęłam przy oknie, przeglądając "walla" na facebooku. Na kolejnym przystanku wsiadła kobieta, dość...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W moim życiu bywa wiele sytuacji, które wymagają stoickiego spokoju pomimo burzliwej atmosfery i napięcia. Nieraz musialam się wykazać spokojem chociaż okolicznosci w ogóle ku temu nie sprzyjały. Gdy na wakacje byłam sprzedawcą w sklepie, zawsze ktoś się buntował. Zawsze ktoś się do czegoś jusiał przyczepić, a to, że znowu nie mam jak wydać, a to, że wydaje takimi drobnymi, a to, że ceny są inne na półkach a inne na paragonie, a to, że nie ma jakiegoś produktu albo, że za mało kas otwartych a panie są powolne. I tak bywało ciągle. Wakacje miały być przyjemnie, chciałam sobie dorobić a po prostu chyba zszargałam sobie nerwy ;). Pracownik musi wykazywać się cierpliwością, spokojem i pogodą ducha a uwierzcie mi, bywało ciężko to osiągnąć, ale dzięki temu nauczyłam się uśmiechać, pomimo wielu sprzeciwień. Taka praca nas hartuje, uczy i sprawia, że człowiek nabiera dystansu do wielu różnych spraw.

W moim życiu bywa wiele sytuacji, które wymagają stoickiego spokoju pomimo burzliwej atmosfery i napięcia. Nieraz musialam się wykazać spokojem chociaż okolicznosci w ogóle ku temu nie sprzyjały. Gdy na wakacje byłam sprzedawcą w sklepie, zawsze ktoś się buntował. Zawsze ktoś się do czegoś jusiał przyczepić, a to, że znowu nie mam jak wydać, a to, że wydaje takimi drobnymi,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zdarzyło mi się całkiem niedawno delikatne zmrożenie krwi w żyłach, gdy odbywałam praktyki nauczycielskie w szkole i dzień, w którym wedle planu miałam przeprowadzić 5 lekcji pod rząd zaczął się niepomyślnie. 5 minut przed pierwszymi zajęciami chciałam wgrać sobie prezentacje na komputer. Okazało się, że nie zapisały mi się na pendrivie. Folder "Prezentacje- szkoła podstawowa" był pusty, jakkolwiek go próbowałam otworzyć, a przenośną pamięć kilkukrotnie wkładać i wyciągać. "Ooops, co teraz?!"- pierwsza myśl, jaka przemknęła mi w głowie. Pani nauczyciel na korytarzu jeszcze niczego nieświadoma. "Jak jej powiem, że nie mam prezentacji? Jak mam poprowadzić lekcje bez slajdów, na których wszystko miałam?" Gdy pogodziłam się z faktem, że w żaden sposób materiałów nie odnajdę, zaczęłam szybko przeglądać podręcznik i postanowiłam, że będę improwizować. Improwizowałam więc na każdych zajęciach, wspomagając się książkami, ćwiczeniami i pracą w grupach. Ostatecznie miło wspominam ten dzień.

Zdarzyło mi się całkiem niedawno delikatne zmrożenie krwi w żyłach, gdy odbywałam praktyki nauczycielskie w szkole i dzień, w którym wedle planu miałam przeprowadzić 5 lekcji pod rząd zaczął się niepomyślnie. 5 minut przed pierwszymi zajęciami chciałam wgrać sobie prezentacje na komputer. Okazało się, że nie zapisały mi się na pendrivie. Folder "Prezentacje- szkoła...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Poniedziałek, z entuzjazmem wyruszam do szkoły. W planie 7 lekcji,ja gotowa na wszystko. Idę.
Najpierw woła mnie sekretarka - dzwonił rodzic A., by przekazać, że junior nie dojdzie do szkoły, bo ma 37 stopni i to jest prawdopodobnie grypa. To, że A Junior zdeklarował się na przygotowanie referatu na całą lekcję właśnie na dziś, jest już mało istotne.
Rodzic B czeka na mnie na przerwie dużej (mojej pierwszej, bo na wcześniejszych miałam dyżury), tylko po to, by mnie spytać, dlaczego jego córka, Juniorka B, ma u mnie trzy, a u poprzedniego nauczyciela miała pięć. Owszem, mógł mnie o to spytać w piątek na wywiadówce, ale nie chciało mu się czekać, więc tak sobie pomyślał, że wpadnie dziś. Uprzejmie wyjaśniam, że nie jestem pewna, jaki jest powód tak drastycznego upadku naukowego córki, zostawiając sobie informację, że córka akurat woli ostatnimi czasy Krzysia z klasy "c" i być może tam tkwi istota problemu. Tata jednakowoż chce rozmowę zamknąć jakimś wnioskiem i stwierdza finalnie: "No tak, ale córka tamtego pana lubiła".
I, zostawiając mnie z tym, co niedopowiedziane-odchodzi.
Na śniadanie nie mam już czasu.
Lekcja kolejna, słyszę, że ocena, którą X dostał ze sprawdzianu "nie odzwierciedla jego umiejętności", uprzejmie odsyłam więc go do Centralnej Komisji Egzaminacyjnej, układającej modele odpowiedzi do owych "nieodzwierciedlających" jego umiejętności zadań.

Pod koniec lekcji kudłata głowa wsuwa się do klasy i mówi "Pani Dyrektor Panią prosi na przerwie".

Zostały 3 lekcje.

Poniedziałek, z entuzjazmem wyruszam do szkoły. W planie 7 lekcji,ja gotowa na wszystko. Idę.
Najpierw woła mnie sekretarka - dzwonił rodzic A., by przekazać, że junior nie dojdzie do szkoły, bo ma 37 stopni i to jest prawdopodobnie grypa. To, że A Junior zdeklarował się na przygotowanie referatu na całą lekcję właśnie na dziś, jest już mało istotne.
Rodzic B czeka na mnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Było ładne wrześniowe popołudnie. Mama wyszła do pracy. Siedziałam przy stole ze swoją siostrą i jadłam śniadanie. Kolejny zwykły dzień myślałam. Słonce świeciło przez okna i było słuchać ćwierkanie ptaków. Tak jak każdego poprzedniego dnia miałam iść do szkoły. Rozmawiałam z siostrą o jakiś przyziemnych sprawach. Pamiętam ten dzień do dziś, mimo że wydarzył się kilka lat temu.Kończymy już śniadanie i nagle słyszymy krzyk. Było rano, jak to zawsze pewnie jakieś dzieci szły do szkoły, po drodze się wygłupiając. Nie przejęłam się tym zbytnio, mimo że wewnątrz mnie narodziło się jakieś dziwne uczucie, niewiadomego pochodzenia. Znowu krzyk. Znowu myśl "Pewnie dzieci" Siedziałam chwilę przy stole, analizując to co usłyszałam, siedziałam tam dobre pięć minut kiedy w końcu zrozumiałam. Zrozumiałam, że znałam ten krzyk i że należy do kogoś mi bliskiego. Podniosłam się z krzesła i z impetem wybiegłam na dwór. Ten obraz został wykuty w moim umyśle. Zauważyłam mojego ojca, który próbował udusić moją mamę, wtedy analizowałam to, jak do tego mogło dojść, dlaczego. Nic nie przychodziło mi na myśl. Wiedziałam, że muszę być spokojna, nie chciałam aby zrobiło się gorzej. Szybko podbiegłam do mojej mamy, przybierając pokerową maskę, mimo uczuć które się we kotłowały. Siostra wybiegła za mną, od razu rzucając się na "tatę"
Powiedziałam ojcu, żeby przestał. Mama siedziała na ziemi, bez koszulki, a jej szyja zaczynała przybierać fioletowy kolor. Spojrzałam na ojca i spostrzegłam, że miał na sobie rękawiczki, pewnie aby nie zostawić odcisków palców. Byłam roztrzęsiona, lecz nie okazywałam tego, stanęłam przed "tatą" i zapytałam się jak mógł.Odpowiedział :
"-Tak wyszło"
Słyszałam jak siostra prychnęła pod nosem.
"-Wynoś się, natychmiast!"- Powiedziałam podniesionym głosem.
Spojrzałam w jego oczy, gdzie nie dostrzegłam żadnych oznak skruchy, czy poczucia winy.Kiedy odjechał, zadzwoniłyśmy na policję, pomogłam mojej mamie założyć koszulkę, która była kilka metrów dalej i poszłyśmy do domu. Dopiero wtedy wszystko puściło, nie musiałam już być spokojna, przytuliłam się do mamy i obie zaczęłyśmy płakać. Po chwili dołączyła do nas siostra.

Było ładne wrześniowe popołudnie. Mama wyszła do pracy. Siedziałam przy stole ze swoją siostrą i jadłam śniadanie. Kolejny zwykły dzień myślałam. Słonce świeciło przez okna i było słuchać ćwierkanie ptaków. Tak jak każdego poprzedniego dnia miałam iść do szkoły. Rozmawiałam z siostrą o jakiś przyziemnych sprawach. Pamiętam ten dzień do dziś, mimo że wydarzył się kilka lat...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czasami mam wrażenie, że całe moje życie to taka jedna wielka sytuacja, w której tylko walczę z pokusą, by się non stop nie wydzierać. Najbardziej denerwuje mnie bałagan pozostawiany w toalecie, bądź najczęstsze wytłumaczenie mamy: "Ty jesteś za młoda żeby pewne rzeczy zrozumieć to co ci będę tłumaczyć.". Ciekawe, czy w ogóle kiedyś będę wystarczająco dojrzała, bo pełnoletnia jestem od dawna, a wykształcenie mam wyższe niż ona.

Czasami mam wrażenie, że całe moje życie to taka jedna wielka sytuacja, w której tylko walczę z pokusą, by się non stop nie wydzierać. Najbardziej denerwuje mnie bałagan pozostawiany w toalecie, bądź najczęstsze wytłumaczenie mamy: "Ty jesteś za młoda żeby pewne rzeczy zrozumieć to co ci będę tłumaczyć.". Ciekawe, czy w ogóle kiedyś będę wystarczająco dojrzała, bo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Telefon zadzwonił o trzeciej nad ranem.
"Kto dzwoni tak rychło??"-pomyślałam zaspana.
- Halo.
- Dzień dobry, dzwonimy ze szpitala św. Jana, pani mąż miał wypadek.- usłyszałam.
- Już jadę. Czy on żyje? - zapytałam. Mimo drżenia głosu musiałam być silna.
- Jest w ciężkim stanie. Proszę przyjechać, wtedy wszystko omówimy.
Ze spokojem wstałam z łóżka. Wiedziałam,że nie mogę się załamać.
Dam radę tam dotrzeć. W moim wielkim brzuchu poczułam skurcz.
- Już dobrze kochanie, jedziemy do tatusia. Wszystko będzie dobrze. - wyszeptałam.
Moja ciąża była zagrożona i nie mogę się narażać na stres.
Ruszyłam do szpitala...

Telefon zadzwonił o trzeciej nad ranem.
"Kto dzwoni tak rychło??"-pomyślałam zaspana.
- Halo.
- Dzień dobry, dzwonimy ze szpitala św. Jana, pani mąż miał wypadek.- usłyszałam.
- Już jadę. Czy on żyje? - zapytałam. Mimo drżenia głosu musiałam być silna.
- Jest w ciężkim stanie. Proszę przyjechać, wtedy wszystko omówimy.
Ze spokojem wstałam z łóżka. Wiedziałam,że nie mogę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przyszłam najwcześniej i spędziliśmy trochę czasu sami, czekając na pozostałych, a on na powitanie nawet pocałował mnie w rękę. Na treningu był dla mnie bardzo miły, podczas ćwiczeń pytał, jak się czuję, i pokazał mi nawet serduszko ze złożonych rąk.
Potem znów odprowadził mnie do domu, a że na treningi zawsze przyjeżdża na rowerze, musiał go przy sobie prowadzić, i powiedział mi „kup sobie rower, to będziemy razem gdzieś jeździć”. Wypytywał mnie o moje życie, a potem zaczął monolog o tym, że mu jest dobrze samemu i nie chciałby się z nikim wiązać, bo ma swoje zajęcia i cele, a posiadanie dziewczyny tylko by go rozleniwiło. Każde jego słowo odczułam jak cios prosto w twarz, ale nadęłam pierś i udawałam, że jest wszystko w porządku.
Gdy zbliżaliśmy się do mojego domu, stwierdził, że to szkoda, że muszę już iść do pracy, to byśmy jeszcze pogadali. A kiedy stanęliśmy pod moim blokiem i podaliśmy sobie ręce na pożegnanie, albo to on przytrzymał moją, albo może ja jego, w każdym razie „posiłowaliśmy” się chwilkę, po czym albo to on przyciągnął mnie do siebie, albo to ja się bezwładnie przysunęłam, i zbliżyliśmy się do siebie jak do pocałunku, a ja byłam tak oszołomiona, że nie potrafię powtórzyć, co powiedział, ale coś w stylu „ej, no co ty”, chociaż przez sekundę chyba patrzył mi na usta, jakby chciał to zrobić, ale ostatecznie cmoknął mnie w policzek. Potem robiąc taką minę, jakby karcił niesforne, ale urocze dziecko, rzucił „kursantko!”, a ja weszłam do bloku.

Przyszłam najwcześniej i spędziliśmy trochę czasu sami, czekając na pozostałych, a on na powitanie nawet pocałował mnie w rękę. Na treningu był dla mnie bardzo miły, podczas ćwiczeń pytał, jak się czuję, i pokazał mi nawet serduszko ze złożonych rąk.
Potem znów odprowadził mnie do domu, a że na treningi zawsze przyjeżdża na rowerze, musiał go przy sobie prowadzić, i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dostałam kiedyś serię znaczków astronomicznych od dziadka, który z kolei otrzymał je od swoich rodziców. Można rzec - rodzinna pamiątka. No i pewnego razu moje dziecko wzięło je bez pytania na lekcję języka polskiego, kiedy to cała klasa pisała listy do jakiegoś bohatera literackiego. Jeden znaczek nakleiło na swoją kopertę, a pozostałe porozdawało kolegom. Myślałam, że mnie szlag trafi!!! Uspokoiło mnie wspomnienie Bogusława Kaczyńskiego, któremu pani sprzątająca dom niechcąco wyrzuciła ze szkatułki mikroskopijnego srebrnego słonia, którego dostał w prezencie od jakiejś śpiewaczki. On to spokojnie przyjął, więc i ja postanowiłam nic sobie z utraty tych znaczków nie robić. Wytłumaczyłam tylko mojemu dziecku, że w przyszłości na lekcji na kopercie to niech sobie te znaczki rysuje, a najlepiej z podobizną naszego kota Lutusia.

Dostałam kiedyś serię znaczków astronomicznych od dziadka, który z kolei otrzymał je od swoich rodziców. Można rzec - rodzinna pamiątka. No i pewnego razu moje dziecko wzięło je bez pytania na lekcję języka polskiego, kiedy to cała klasa pisała listy do jakiegoś bohatera literackiego. Jeden znaczek nakleiło na swoją kopertę, a pozostałe porozdawało kolegom. Myślałam, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej