Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wagabunda
miś
ogarbejbe
Samuel32
Mateusz

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wagabunda
miś
ogarbejbe
Samuel32
Mateusz

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Podparła się o mnie i zaczęła łkać. Nigdy nikt tak rozpaczliwie przy mnie nie płakał. Krzyczała, że zawsze marzyła o dziecku, a teraz ro marzenie zostało jej odebrane.
Nagle wyłoniła się postać ciemnego, wysokiego i przystojnego mężczyzny. Biegł w jej stronę, krzyczał.
- Gdzie Ty się podziewałaś całe popołudnie ja umieram ze strachu o Ciebie.
- Ja straciłam nasze dziecko. Jak pęk kluczy. Nie wiem co zrobiłam nie tak...
- Przestań się obwiniać... To nie Twoja wina. Razem chcieliśmy dobrze. Jeszcze nam się uda... Wierzę w nas i w naszą miłość.
- Ja o niczym bardziej nie marzyłam jak o naszym dziecku.
- Kochanie uda nam się, tylko musimy w to wierzyć....
Dawno nikt nie wypłakiwał się w moich ramionach. A teraz Ci dwoje zakochanych młodych opowiadało o swojej tragedii wspierając się na moich korzeniach...

Podparła się o mnie i zaczęła łkać. Nigdy nikt tak rozpaczliwie przy mnie nie płakał. Krzyczała, że zawsze marzyła o dziecku, a teraz ro marzenie zostało jej odebrane.
Nagle wyłoniła się postać ciemnego, wysokiego i przystojnego mężczyzny. Biegł w jej stronę, krzyczał.
- Gdzie Ty się podziewałaś całe popołudnie ja umieram ze strachu o Ciebie.
- Ja straciłam nasze dziecko....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jej ciepło pozostało przez chwilę na korze drzewa, które posłużyło jej za podpórkę. My, ludzie, mamy o wiele krótszą pamięć niż przyroda wokół nas. Odciśnięta stopa pozostaje dłużej w ziemi, niż nasza świadomość kroku. Gdy przelał jej krew, drzewa zapamiętały każdą kropelkę. W środku lasu, mały niewidoczny punkt, dla drzewa nowe ubranie a nawet zapach. Dlaczego muszą być one świadkami tak wielu zbrodni?
Dziewczynka idzie z pieskiem, który zaznacza swój teren oznaczając drzewa. Za nią idzie mężczyzna, który w żaden sposób nie jest zainteresowanym otoczeniem. Oboje korzystają z cienia rzucanego przez drzewa. Oboje słyszą szum wiatru w ich koronach. Maja jednak inne cele. Drzewa jednak nie patrzą czy ktoś jest dobry czy zły, towarzyszą mu w taki sam sposób.
Po latach przyjmują ciała zakopane pod nimi, przemieniają je w życiodajne soki. Nawet psa, który początkowo marniał przywiązany do drzewa, nie odrzucą po jego śmierci. Za życie stały się dla tego zwierzęcia jedynymi kompanami. Gdy wchodzicie do lasu, słuchajcie co szumią drzewa. One opowiadają straszne historie, ale robią to w tak piękny sposób, że za bardzo skupiamy się na formie. Jednak szum drzew niesie ze sobą wiele treści.

Jej ciepło pozostało przez chwilę na korze drzewa, które posłużyło jej za podpórkę. My, ludzie, mamy o wiele krótszą pamięć niż przyroda wokół nas. Odciśnięta stopa pozostaje dłużej w ziemi, niż nasza świadomość kroku. Gdy przelał jej krew, drzewa zapamiętały każdą kropelkę. W środku lasu, mały niewidoczny punkt, dla drzewa nowe ubranie a nawet zapach. Dlaczego muszą być...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Drogi Człowieku,
widzisz we mnie siłę i witalność. Tymczasem nie znam bytu bardziej bezsilnego od siebie. Fakt, że zamiast tułowia mam pień, a zamiast rąk – konary, czyni mnie w Twoich oczach czymś martwym. A jednak żyję, krążą we mnie odżywcze soki, a moja żywiczna krew nie kojarzy Ci się z bólem tylko dlatego, że nie jest czerwona jak Twoja. Gdy wycinasz w mojej korze serce i inicjały ukochanej osoby, nie zważasz na to, że zadajesz mi cierpienie. Krople mojej złotej krwi nic dla Ciebie nie znaczą. Czynisz ze mnie żywy pomnik Twojej miłości, na zawsze będę nosić na sobie ślady Twojego uczucia. Ślady czegoś, co przeminie, a czym ja będę naznaczony na wieki. Ty zawsze masz możliwość wyboru. Ja zaś tkwię w tym samym miejscu przez stulecia, przepełniony wstydem i poczuciem winy. Moje korzenie czerpią z ziemi przesiąkniętej krwią Twych braci, a ja nie mam na to żadnego wpływu. Czy i Ty potrafiłbyś trwać niewzruszenie ze świadomością, że krew poległych i zamordowanych daje Ci życie? Że żywisz się czyjąś śmiercią? To nie wszystko. Czy wiesz, jakie to uczucie przyczyniać się do cudzej śmierci z powodu tego, czym jesteś? Zupełnie wbrew sobie i bez możliwości sprzeciwu? Nieraz czułem na swoich konarach ciężar ludzkiego ciała. Ciężar, który napawał mnie poczuciem winy i bezsilności. Ale nie mogłem się go pozbyć, nie mogłem odwrócić oczu. Mogłem tylko czekać, aż ktoś mnie od niego uwolni. I nawet wtedy wciąż jeszcze go czułem, gdyż nie sposób wymazać go z pamięci.

Bezsilne Drzewo

Drogi Człowieku,
widzisz we mnie siłę i witalność. Tymczasem nie znam bytu bardziej bezsilnego od siebie. Fakt, że zamiast tułowia mam pień, a zamiast rąk – konary, czyni mnie w Twoich oczach czymś martwym. A jednak żyję, krążą we mnie odżywcze soki, a moja żywiczna krew nie kojarzy Ci się z bólem tylko dlatego, że nie jest czerwona jak Twoja. Gdy wycinasz w mojej korze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Zginął w tym miejscu - wysoki blondyn wskazał ręką gołą o tej porze roku gałąź. - Najpierw ucięli mu ręce na tamtym pniu - odwrócił się w prawo i podszedł do pniaka stawiając na niego nogę. - Później przytroczyli mu do nóg worek 20 kg z wapnem i spuścili z liny. Paskudna śmierć.
- Jesteś pewien - dopytywał sierżant z fajką w ręku.
- Tak, za dużo poszlak na to wskazuje.
- A brak śladów chodzenia przy drzewie? A co z liną? Czyż nie jest za cienka na takiego chłopca z workiem wapna? Mnie tu się wiele nie zgadza - powątpiewał pomocnik sierżanta.
- Dokładnie. Pragnę też zauważyć, że schwytani złoczyńcy gubią się w relacjach. Jedni mówią o dębie, inni o wierzbie...
Usłyszeli szum drzew, co było zaskakujące gdyż pogoda była bezwietrzna. To miejsce zaczęło ich przerażać.
I gdyby tylko rozumieli prastary język drzew, byliby w stanie następujące słowa:
- Drrrooooooodzzzzyyy luddzzziee. Tuuu nieeee chooodziii o śmmmieeerććć i praaawdęęęę, aleee o wiiiaaaręęęę, któóórąąą utrrrraaciiiiliiiiściie. Zappprawdęęę, jeeesteeeścieee teraazzz takkk głuuupiii, żeee życieeee dlaaa wasss to zaaa dużaaa nagrodaaaa. Gdzieeee ciii neandertalczyyycy, prraaawdziiwiii taccccyy,orłyyy, sokooołyyy, herossyyy...

- Zginął w tym miejscu - wysoki blondyn wskazał ręką gołą o tej porze roku gałąź. - Najpierw ucięli mu ręce na tamtym pniu - odwrócił się w prawo i podszedł do pniaka stawiając na niego nogę. - Później przytroczyli mu do nóg worek 20 kg z wapnem i spuścili z liny. Paskudna śmierć.
- Jesteś pewien - dopytywał sierżant z fajką w ręku.
- Tak, za dużo poszlak na to wskazuje.
-...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Patrzyłyśmy jak biegnie; wyciągałyśmy ku niej gałęzie, a ona słaniała się i kuliła, nie zwalniając ani na moment. Byłyśmy zdumione, bo już od dawna nie zaglądał tu żaden człowiek; już niemal nie pamiętałyśmy jak wyglądają.
- Kim jesteś? – zaszumiałyśmy, ale ona nie odpowiedziała. Zdążyłyśmy zapomnieć, że oni nie są w stanie nas zrozumieć.
Upadła, zaraz się jednak podniosła i ruszyła dalej, a my nagle zrozumiałyśmy.
- Ona ucieka – szeptałyśmy.
- Ktoś ją goni.
- Jest w niebezpieczeństwie.
Nieraz nie pojmowałyśmy tego, co działo się poza naszymi społecznościami, tam gdzie nie sięgały nasze korzenie, ale śmierć rozumiałyśmy doskonale.
Chciałyśmy pomóc dziewczynce, ale nie potrafiłyśmy. Mogłyśmy tylko patrzeć i czekać, życząc jej, aby umknęła, aby schroniła się w naszym poszyciu i zniknęła w cieniu.
Słyszałyśmy jak ją ścigają, widziałyśmy ich buciory miażdżące gałązki, dłonie wyciągnięte w górę. Nie wiedziałyśmy dlaczego chcą ją złapać, ani co takiego zrobiła aby zasłużyć na złość. Tak jak oni nie pojmowali nas, tak my nie pojmowałyśmy ich.
Dziewczynka również musiała to usłyszeć – chwyciła jedną z nas i zaczęła się wspinać, a my śpiewałyśmy ponaglając ją do wysiłku.
Zapłonęły pochodnie rozganiając ciemność; kuliłyśmy się w sobie czując ich ciepło. Ona również dygotała; mruczałyśmy cicho, starając się ją uspokoić, podobnie jak siebie nawzajem.
- Odejdą – mówiłyśmy. – Oni nigdy nie patrzą w górę.
Nie przestawałyśmy śpiewać nawet gdy odeszli, po prostu zmieniła się nasza pieśń.
- Zostań tu.
- Zostań.

Patrzyłyśmy jak biegnie; wyciągałyśmy ku niej gałęzie, a ona słaniała się i kuliła, nie zwalniając ani na moment. Byłyśmy zdumione, bo już od dawna nie zaglądał tu żaden człowiek; już niemal nie pamiętałyśmy jak wyglądają.
- Kim jesteś? – zaszumiałyśmy, ale ona nie odpowiedziała. Zdążyłyśmy zapomnieć, że oni nie są w stanie nas zrozumieć.
Upadła, zaraz się jednak podniosła...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak byście się czuli, gdyby Wam odmawiano tego, co każdy tak bardzo ceni? I nie moglibyście powiedzieć na głos:
Ja jestem.
Ja czuję.
Ja... Zostałem zdradzony.

Miał na imię Sławek. Mały, niesforny chłopiec uciekający do lasu przed pasem ojca. Szukający schronienia w mojej koronie, wśród komarów i liści. Potrafił siedzieć tak godzinami, opowiadając, płacząc i snując marzenia o wspaniałej przyszłości gdzieś z dala od domu. A ja słuchałem, dając mu azyl i cień. Znałem go, wiedziałem o nim właściwie wszystko i patrzyłem jak rośnie. Pewnego dnia przybił do jednej z moich gałęzi drewnianą deskę, robiąc sobie ławkę. Bolało jak diabli, ponieważ posłużył się gwoździem ale czego się nie robi dla przyjaciół?
Dziś Sławek jest dorosły, od dawna nie przychodzi do mnie. Teraz ma kobietę i dzieci. Jest dobrym mężem, buduje dla nich dom. Z tym, że nie pamięta, gdzie spędzał tak wiele godzin, gdzie przelał tyle łez.
Pierwszy cios siekiery nie bolał fizycznie, tylko w moim drewnianym sercu. Później mogłem tylko bezradnie patrzec, jak mój czas się kończy. Bez pardonu.
Pociesza mnie jedno - że do końca będę przydatny temu, który kiedyś był moim przyjacielem.
Nawet jeśli dla ludzi absurdem jest przyjaźń z drzewem.

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak byście się czuli, gdyby Wam odmawiano tego, co każdy tak bardzo ceni? I nie moglibyście powiedzieć na głos:
Ja jestem.
Ja czuję.
Ja... Zostałem zdradzony.

Miał na imię Sławek. Mały, niesforny chłopiec uciekający do lasu przed pasem ojca. Szukający schronienia w mojej koronie, wśród komarów i liści. Potrafił siedzieć tak godzinami,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Komisarz Jan i Podkomisarz Anna jechali w milczeniu. Dostali zawiadomienie zaraz po przejściu do biura. Biegacz znalazł dwa ciała drwali którzy pracowali przy wyrębie pobliskiego lasu.
- Nie jesteś z tych stron? – przerwała ciszę Anna.
-Nie – odburknął Jan – Ale ty jesteś, dlatego prowadzisz. Znasz okolice.
- Moja rodzina mieszka tu od czterech pokoleń. I słyszałam nieraz, że ten las nie jest zwykłym lasem.
- Jakieś wsiowe zabobony?
- Czy ja wiem czy zabobony.
Komisarz Jan uniósł brwi, nie przypuszczał, że jego partnerka wierzy w takie rzeczy.
- Las ten, jest nietknięty od dekady. Nie bez powodu. Wszyscy którzy zabierali się za wycinkę, umierali w tym lesie. A to ich drzewo przygniotło, a to piła odskoczyła i rozłupała komuś czaszkę, a to jeden drugiemu obciął głowę siekierą. – Anna mocniej zacisnęła dłonie na kierownicy – Ponoć kiedyś w tym lesie dokonywano egzekucji. Las nasiąknął złą krwią i nabrał zdolności bronienia się.
- Głupoty starych bab.
Zatrzymali się na ścieżce wzburzając tuman kurzu.
- Jesteśmy, przekonamy się zaraz co zaszło.
Wysiedli z samochodu i przeszli kawałek w głąb lasu. Po jakimś czasie ujrzeli makabryczny obrazek. Pod potężnym bukiem leżały dwa ciała mężczyzn. Jedno na plecach, drugie na brzuchu. Oba z rozłupanymi czaszkami. Dookoła leżały porozrzucany sprzęty pilarskie.
- Jakby ktoś im przywalił bejsbolem – zauważył Jan.
- Tak.- przytaknęła Anna i podniosła palec wskazujący – tylko dlaczego na tej grubej gałęzi trzy metry nad ziemią są plamy krwi?

Komisarz Jan i Podkomisarz Anna jechali w milczeniu. Dostali zawiadomienie zaraz po przejściu do biura. Biegacz znalazł dwa ciała drwali którzy pracowali przy wyrębie pobliskiego lasu.
- Nie jesteś z tych stron? – przerwała ciszę Anna.
-Nie – odburknął Jan – Ale ty jesteś, dlatego prowadzisz. Znasz okolice.
- Moja rodzina mieszka tu od czterech pokoleń. I słyszałam nieraz,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Młody chłopiec po kłótni z rodzicami uciekł do lasu i swoją złość zaczął rozładowywać na wielkim starym dębie. Najpierw wziął gałąź i z całej siły uderzał o konar,następnie podniósł kamień i rzucił. Nagle usłyszał głos :
-Co Ty robisz chłopcze?
Chłopiec odwraca się i nikogo nie widzi.Przerażony poszukuje wzrokiem choćby delikatnego zarysu człowieka.Nagle całe jego ciało zostało sparaliżowane.
-Chłopcze to ja dąb,któremu wyrządzasz krzywdę.Dlaczego to robisz?
-Jestem strasznie wściekły na rodziców.
-Czy to jest powód,aby sprawiać komuś ból?
Chłopiec cały poczerwieniał i nie wiedział co powiedzieć,zrobiło mu się bardzo głupio.
-Mój drogi chłopcze słuchaj mnie uważnie.Stoję tu już 670 lat i wiele widziałem.Każdy człowiek myśli tylko i wyłącznie o sobie,nie dopuszcza do siebie myśli,że jest ktoś inny.Niedawno pożegnałem rodzinę.Za sprawą ustawy o wycinaniu drzew zaczęli wycinać moich bliskich śmiejąc się przy tym wniebogłosy.
-Ale dlaczego to zrobili?-zapytał chłopiec
-Zrobili to dla pieniędzy.Dla nich jesteśmy nic nie znaczącym elementem dla świata,ponieważ pieniądz przysłania ludzkie myślenie na temat tego,że to my pobieramy dwutlenek węgla,który zanieczyszcza powietrze i zwracamy tlen,żeby wszystkie istoty mogły oddychać.
Nagle chłopiec zaczął płakać.
-Mój drogi nie płacz.Ta lekcja powinna nauczyć Cię tego,że mimo tego,że pieniądz rządzi światem to bez roślin i drzew człowiek nie mógłby żyć.Dlatego zanim pomyślisz o sobie pomyśl o innych.

Młody chłopiec po kłótni z rodzicami uciekł do lasu i swoją złość zaczął rozładowywać na wielkim starym dębie. Najpierw wziął gałąź i z całej siły uderzał o konar,następnie podniósł kamień i rzucił. Nagle usłyszał głos :
-Co Ty robisz chłopcze?
Chłopiec odwraca się i nikogo nie widzi.Przerażony poszukuje wzrokiem choćby delikatnego zarysu człowieka.Nagle całe jego ciało...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czy to nie jest tak, że tylko to, co milczy, mówi prawdziwie i zupełnie bezstronnie?
Wyobraź sobie jakie tajemnice trzymają skały, wtopione w pasma gór.
Co ukrywają doliny, przyklejone do ziemi.
Policz sekrety, które skrywa morze, szumiące tajemniczo.
Pomyśl o drzewach, poruszających się niesynchronicznie w ciemności.

Jak wielofunkcyjnym miejscem jest las.
Jedni przychodzą tam płakać. Inni przychodzą popatrzeć na coś innego niż wielkie bloki i spaliny ogromnych autobusów. Jeszcze inni uciekają. Od życia. O przeszłości. Od siebie.
A drzewa? Gdyby tylko się nimi zainteresować. Porozmawiać.One wszystko pamiętają.
- Kowalski wczoraj wyrzucił śmieci pod Brzozą.
- Mały Sawicki przyszedł z psem na spacer. Tym razem przynajmniej po nim posprzątał.
- Michałowa na grzyby przyszła. Znowu dwa Muchomory wzięła.
- Szczurek przyszedł się napić, żeby go żona nie widziała.
- A ta młoda dziewczynka chowała się między Bukami. Chyba przed czymś uciekała. Kolejny raz w tym tygodniu..

Czy to nie jest tak, że tylko to, co milczy, mówi prawdziwie i zupełnie bezstronnie?
Wyobraź sobie jakie tajemnice trzymają skały, wtopione w pasma gór.
Co ukrywają doliny, przyklejone do ziemi.
Policz sekrety, które skrywa morze, szumiące tajemniczo.
Pomyśl o drzewach, poruszających się niesynchronicznie w ciemności.

Jak wielofunkcyjnym miejscem jest las.
Jedni przychodzą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej