Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Emwu
malamii
amarant11
anteeekg
Tina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Emwu
malamii
amarant11
anteeekg
Tina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

To był TEN dzień. Karolek po prostu wiedział, był przekonany o tym, że tym razem mu się uda. Ćwiczenie czyni mistrza, czyż nie? Tak przynajmniej mawiał tato.
Chłopiec z zaciętą miną stanął przy samym brzegu. Zrobił kilka kolistych ruchów całymi rękami, potem samymi ramionami. Raz, dwa, trzy... Dziesięć. Wystarczy. Trzeba być odpowiednio rozgrzanym do wyzwania, czyż nie? Jak się za coś zabierać, to porządnie!
Karolek schylił się po leżący pod nogami patyk, wziął głęboki zamach i cisnął. Daleko. Celnie. A jednak niewystarczające. Plusk wody zmieszał się z okrzykiem frustracji i rozdzierającym płaczem, zaś kolejna nieudana próba przerzucenia patyka na drugi brzeg dołączyła do małych rozczarowań dzieciństwa w życiu 8-letniego Karolka.
Ale Karolek nie poddawał się, dlatego ostatni raz pociągnął nosem, otarł rękawem łzy i pokazał figę rwącej rzece. Zamierzał spróbować następnego dnia. Jak zawsze.

To był TEN dzień. Karolek po prostu wiedział, był przekonany o tym, że tym razem mu się uda. Ćwiczenie czyni mistrza, czyż nie? Tak przynajmniej mawiał tato.
Chłopiec z zaciętą miną stanął przy samym brzegu. Zrobił kilka kolistych ruchów całymi rękami, potem samymi ramionami. Raz, dwa, trzy... Dziesięć. Wystarczy. Trzeba być odpowiednio rozgrzanym do wyzwania, czyż nie?...

-Lucy, nie umieraj!!-krzyczałem zdeterminowany
Dwie postacie nad brzegiem rzeki. Biegałem ja i moja dzieczyna-Lucy. Chwilę później trafiła ją kula. Leżała zakrwawiona w moich ramionach.
Lucy.
Moja pierwsza miłość.
Moja tęcza.
Moje życie.
Spojrzałem na jej rude włosy opadające delikatnie na idealne ramiona. Błękitne oczy. Boże jak ja ją kochałem.
-Liam, pozwól mi wstać. -powiedziała chrapliwie Lucy
Zgodziłem się. Lucy podniosła się i powiedziała:
-Liam, kocham Cię.
I upadła.
Nie, nie, nie.
-Boże, dlaczego mi to robisz?!!
Pocałowałem ją w czoło i... ja też upadłem. Miałem dość tego życia. Może trafię tam gdzie Lucy. Może...

-Lucy, nie umieraj!!-krzyczałem zdeterminowany
Dwie postacie nad brzegiem rzeki. Biegałem ja i moja dzieczyna-Lucy. Chwilę później trafiła ją kula. Leżała zakrwawiona w moich ramionach.
Lucy.
Moja pierwsza miłość.
Moja tęcza.
Moje życie.
Spojrzałem na jej rude włosy opadające delikatnie na idealne ramiona. Błękitne oczy. Boże jak ja ją kochałem.
-Liam, pozwól mi wstać....

"Nikt nie może się dowiedzieć."

Te słowa ojca wciąż głośno dudniły jej w głowie jak mantra nadając rytm jej krokom kiedy zbliżała się do rzeki. Bose stopy kaleczyły się o ostrą trawę i jak przez mgłę bardziej czuła niż widziała maleńkie krwawe ukłucia i rysy. Pomyślała, że to dziwne, że myśli o tak nieistotnym, błahym bólu stóp kiedy cała reszta jej ciała jest cierpiąca, krwawa i...brudna. Najbardziej czuła się właśnie brudna, nie tylko lepką, zaśluzowaną krwią ohydnie klejącą uda, ale tym co robił ojciec, a teraz i ona sama.
"Nikt nie może się dowiedzieć" wciąż ponaglało jej kroki i zaciskało dłonie na lnianym mokrym worku. Bała się dotknąć jego zawartości, nawet przez gruby płócienny materiał. Bała się poczuć,że jest jeszcze ciepły, choć wiedziała, że za chwilę zastygnie na zawsze. Zanurzyła go w rzece i popatrzyła jak odpływa wiedziony jej nurtem.
Od tej chwili myśl, aby nikt nie poznał jej sekretu zdeterminowała jej życie.

"Nikt nie może się dowiedzieć."

Te słowa ojca wciąż głośno dudniły jej w głowie jak mantra nadając rytm jej krokom kiedy zbliżała się do rzeki. Bose stopy kaleczyły się o ostrą trawę i jak przez mgłę bardziej czuła niż widziała maleńkie krwawe ukłucia i rysy. Pomyślała, że to dziwne, że myśli o tak nieistotnym, błahym bólu stóp kiedy cała reszta jej ciała jest cierpiąca,...

Maszerowałam brzegiem rzeki już ponad godzinę. Oto wracam ja- córka marnotrawna. Gdy wychodząc z rodzinnego domu pięć lat temu w życiu nie pomyśłałabym, że kiedyś wrócę. Ale , jak to mówią -nigdy nie mów nigdy. A co się stało, że wracam? Chyba po prostu dorosłam... I wiem, że nie zawsze miałam rację. Że nie zawojuję sama światem. Że bez korzeni nie da się żyć. Że rodzice nie zawsze nie mieli racji.
Tylko jak ja im to wszystko powiem, jak się przyznam do błędu? Dlatego idę, a nie jadę. Marsz miał mi pomóc ułożyć przemowę, by odzyskać to, co straciłam przez własną pychę i zarozumialstwo. Czy mi wybaczą? Czy przygarną mnie do siebie, czy wyrzucą za drzwi?
Oto on, mój dom. Mała chatka z niebieskimi drzwiami. Tak bardzo się kiedyś jej wstydziłam, a teraz jest to obraz najmilszy memu oku. Nie musiałam pukać, bo mama wybiegła na ganek, jakby nie wierzyła, że to ja.
Bez słowa przytuliła mnie do siebie i powiedziała tylko: ścięłaś włosy.
-Przepraszam- wyszeptałam w jej ramię. I były to przeprosiny za wszystko, za całe moje życie i za te włosy.

Maszerowałam brzegiem rzeki już ponad godzinę. Oto wracam ja- córka marnotrawna. Gdy wychodząc z rodzinnego domu pięć lat temu w życiu nie pomyśłałabym, że kiedyś wrócę. Ale , jak to mówią -nigdy nie mów nigdy. A co się stało, że wracam? Chyba po prostu dorosłam... I wiem, że nie zawsze miałam rację. Że nie zawojuję sama światem. Że bez korzeni nie da się żyć. Że rodzice...

Adam usiadł na zwalonym pniu starego drzewa nad brzegiem rzeki. Pogrążył się w rozmyślaniach. To miejsce miało dla niego szczególne znaczenie. Tu poznał Ankę, kiedy jej pomógł gdy upadła i skręciła kostkę biegając. Niósł ją na rękach przez ponad kilometr do taksówki i pojechał z nią do szpitala. Tu umówili się na pierwszą randkę, później na kolejne. Tu najczęściej przyjeżdżali pobiegać, pospacerować. To tu planował jej się oświadczyć. Ale teraz Anki już przy nim nie ma, odeszła, a wszystko przez jego głupi wybryk.
Adam siedział i myślał co ma zrobić.
"Może by tak wskoczyć do tej rzeki?"
Nie umie pływać, a woda jest na pewno lodowata, a nurt dość silny. Na pewno utonie.
Ale to tak miałaby się skończyć jego wielka miłość? Samobójstwem? Miał być mały dom na wsi, ogródek pełen kwiatów, dzieci bawiące się z psem.
"Tak nie może być! Muszę coś zrobić by ją odzyskać! Przecież ona też mnie kocha, wiem to na pewno!"
Adam zdeterminowany, że odzyska miłość swojego życia wstał z pnia i ruszył działać

Adam usiadł na zwalonym pniu starego drzewa nad brzegiem rzeki. Pogrążył się w rozmyślaniach. To miejsce miało dla niego szczególne znaczenie. Tu poznał Ankę, kiedy jej pomógł gdy upadła i skręciła kostkę biegając. Niósł ją na rękach przez ponad kilometr do taksówki i pojechał z nią do szpitala. Tu umówili się na pierwszą randkę, później na kolejne. Tu najczęściej...

"Strażnik"

Plusk.
Wystraszony Jadh, przebudzony z płytkiego, niespokojnego snu, odwrócił gorączkowo głowę. Jego przyspieszony oddech i podkrążone oczy stwarzały obraz pozornej bezradności. Gwałtownie zaczął okrążać wzrokiem przestrzeń wokół siebie, zatrzymując się na rzece, z której początkowo dał się słyszeć niepokojący dźwięk.
Chłopak, na oko siedemnastoletni, miał na sobie prowizoryczną drewnianą zbroję, brudne, zmierzwione włosy opadały mu na czoło, a zacięty wyraz twarzy mieszał się z wyczerpaniem.
Jadh zacisnął dłoń na rękojeści. Mógłby przysiąc, że coś poruszyło się w głębi lasu. Natężając słuch do granic możliwości, powolnym ruchem zaczął przesuwać się wzdłuż spróchniałego drzewa.
Gdy usłyszał trzask łamanych gałęzi, gwałtownie zerwał się i wyskoczył zza drzewa. Pokonując rzekę jednym zgrabnym ruchem, puścił się biegiem za intruzem. Krew szumiała mu w uszach tak, że nic nie słyszał, polegając wyłącznie na własnym wzroku, mijał pędem gęste zarośla, czując co chwilę obijające się o niego gałęzie. Jego napięta postura nabrała tak groźnego wyrazu, iż nie przypominał już ani trochę chłopca z poprzedniej chwili.
Jadh aż za dobrze znał miejsce do którego się zbliżał. Opanowała go rozpacz, biegł już tak szybko, że brakowało mu tchu, mimo że zbliżał się do przeciwnika, wiedział że zaraz przegra wszystko, jeszcze parę sekund i...
Wąska sylwetka rozpłynęła się w powietrzu.
Przekroczył barierę.
Jadh, dysząc, upadł na kolana. Potarł dłonią spiczaste ucho.
"Co ja narobiłem..."

"Strażnik"

Plusk.
Wystraszony Jadh, przebudzony z płytkiego, niespokojnego snu, odwrócił gorączkowo głowę. Jego przyspieszony oddech i podkrążone oczy stwarzały obraz pozornej bezradności. Gwałtownie zaczął okrążać wzrokiem przestrzeń wokół siebie, zatrzymując się na rzece, z której początkowo dał się słyszeć niepokojący dźwięk.
Chłopak, na oko siedemnastoletni, miał na...

Widzę jak ostatni ludzie kończą martwi. Wygraliśmy. Udało nam się pokonać wszystkich, którzy mogli nam zagrozić.
Odwracam się, aby wziąć Julię w ramiona, ale nie zdążam. Jej ciało bezwiednie opada na ziemię. Bez wahania klękam obok niej, czując jak ostre kamienie ranią mi kolana. Moja krew miesza się z wodą, wpadając do rzeki.
Po zarumienionych od zimna policzkach spływają słone łzy. Biorę dziewczynę w ramiona, szepcząc jej jak bardzo ją kocham. Nie mogę jej tu zostawić. Nie tak miała wyglądać nasza wspólna przyszłość.
Jej oddech staje się coraz płytszy, a oczy zamykają się.
-Nie.- mój głos załamuje się w ciszy. Nie mogę jej pomóc.
-Ona nie żyje, Caspian. Zostaw ją.- zza mnie dochodzi głos mojego przyjaciela. Dopiero jego słowa pozwalają mi odzyskać jasność myślenia. To się nie może tak skończyć.
Ostatkami sił wypuszczam Julię ze swoich ramion, aby zaraz złożyć dłonie na jej piersi. Zaczynam uciskać.
Po kilku minutach zaczynam tracić siły, ale nie przestaję. Głos w mojej głowie podpowiada mi, że to już koniec, ale nie pozwalam sobie w to wierzyć. Straciłem wszystkich. Nie przeżyje śmierci jedynej osoby, która mi została.
Ostatkiem sił kolejny raz uciskam jej klatkę piersiową. Usta dziewczyny otwierają się i bierze wdech. Jej pierś powoli zaczyna się unosić. Oddycham z ulgą i nie jestem w stanie powstrzymać płaczu.
Spoglądam na rzekę, której widok do kresu mojego życia będzie prześladował mnie w snach i odwracam się aby zanieść Julię do domu.

Widzę jak ostatni ludzie kończą martwi. Wygraliśmy. Udało nam się pokonać wszystkich, którzy mogli nam zagrozić.
Odwracam się, aby wziąć Julię w ramiona, ale nie zdążam. Jej ciało bezwiednie opada na ziemię. Bez wahania klękam obok niej, czując jak ostre kamienie ranią mi kolana. Moja krew miesza się z wodą, wpadając do rzeki.
Po zarumienionych od zimna policzkach...

Tak bardzo chcę to zrobić. Patrzę w dół, ten brzeg rzeki jest wysoki. Wystarczy tylko skoczyć a dostanę to, czego chcę. Woda płynie, jest gotowa na moje przybycie. Brakuje mi jedynie odwagi. Wrr... Frustrujące.
Ale ja chcę.
Ja chcę.
Ja mogę.
Ja potrafię.
Ja pragnę.
Ja muszę.
MUSZĘ.
I skoczyłam.

Tak bardzo chcę to zrobić. Patrzę w dół, ten brzeg rzeki jest wysoki. Wystarczy tylko skoczyć a dostanę to, czego chcę. Woda płynie, jest gotowa na moje przybycie. Brakuje mi jedynie odwagi. Wrr... Frustrujące.
Ale ja chcę.
Ja chcę.
Ja mogę.
Ja potrafię.
Ja pragnę.
Ja muszę.
MUSZĘ.
I skoczyłam.

Biegłam. Mój płacz odbijał się echem od drzew i niósł się dalej w las. Drzewa pochylały się nade mną jakby chcąc mnie objąć i zdjąć z moich barków ciężar, który prześladuje mnie od dawna. Wiedziałam gdzie biegnę, moje nogi jak zaklęte co wieczór podążały tą samą drogą. Znałam na pamięć każdy mijany kamyk i każde powalone drzewo. Strach ściskał mnie bezlitośnie za gardło. Jedynym ukojeniem była rzeka na skraju lasu. To do niej zawsze szłam gdy musiałam się wyżalić, ona znała moje marzenia i sekrety. W pewnych momentach, gdy myślałam, że mnie nie słucha dostawałam znaki. Pewnego dnia był to lekki wietrzyk marszczący kładką taflę wody, a jeszcze innego to pojawiający się znikąd, piękny niebieski kwiat o zapachu słodkim jak miód. Teraz też potrzebowałam pocieszenia i wiedziałam, że jezioro mi go udzieli. Zawsze to robił. Siadłam na brzegu i w bladej poświacie księżyca delikatnie muskałam powierzchnię wody. Czułam jak udziela mi się jej panujący spokój, w jednej chwili znikały wszystkie problemy i koszmary.

- Rzeko, znowu miałam ten sen. To wszystko już się zaczęło.

Biegłam. Mój płacz odbijał się echem od drzew i niósł się dalej w las. Drzewa pochylały się nade mną jakby chcąc mnie objąć i zdjąć z moich barków ciężar, który prześladuje mnie od dawna. Wiedziałam gdzie biegnę, moje nogi jak zaklęte co wieczór podążały tą samą drogą. Znałam na pamięć każdy mijany kamyk i każde powalone drzewo. Strach ściskał mnie bezlitośnie za gardło....