1960r. 18-letnia Michalina poznaje Jana – przystojnego amanta, do którego wzdychają wszystkie panny na wydaniu.Tak zwany Prokocan (od nazwy dzielnicy Prokocim). "Żeby wolanki (mieszkanki dzielnicy Wola) nie żeniły się z Prokocanami, bo to chłopy złe i nierobotne!" słyszy. Mimo to obwieszcza, że wychodzi za mąż. Jej ojciec dostaje furii, zrzuca z kredensu talerze, matka załamuje ręce. W ziemiance, gdzie składowane są ziemniaki chowa się 11 letni brat Misi. Ojciec na ślub zgody nie wydaje, błogosławić nie zamierza, tego partyjnego s.... zabije jak tylko mu wejdzie w drogę. Z domu bezmyślnej i głupiej córce won. Michalina nie uzyskawszy błogosławieństwa na ślub kościelny wzięła tylko cywilny. Któregoś dnia, a była już matką trójki dzieci, wracając do domu zastała meble porąbane siekierą. Zrozumiała, że jej życie się skończyło. Wzięła dzieci pod pachę i poszła do rodziców. "Jak żeś za nim polazła, to nie masz tu czego szukać" usłyszała. Wzięła rozwód, dzieci wychowała sama, bez niczyjej pomocy. Nigdy już nie ułożyła sobie życia z żadnym mężczyznom. Nie widziała więcej rodziców. Jej matka zmarła na białaczkę dziesięć lat później, ojciec dożył starości, ale zawzięty w swoim gniewie córki widzieć nie chciał. Jan zniknął ze zdjęć w rodzinnych albumach. Postać została wyparta do tego stopnia, że jako jego wnuczka, musiałam podstępem wyszperać w babcinych dokumentach jak w ogóle mój "dziadek" miał na imię. Miałam wtedy 16 lat i potrzebowałam danych do drzewka genealogicznego.

1960r. 18-letnia Michalina poznaje Jana – przystojnego amanta, do którego wzdychają wszystkie panny na wydaniu.Tak zwany Prokocan (od nazwy dzielnicy Prokocim). "Żeby wolanki (mieszkanki dzielnicy Wola) nie żeniły się z Prokocanami, bo to chłopy złe i nierobotne!" słyszy. Mimo to obwieszcza, że wychodzi za mąż. Jej ojciec dostaje furii, zrzuca z kredensu talerze, matka...

Historia prawdziwa brat mojego dziadka trafił do gułagu. Nie było z nim kontaktu przez kilka lat dokładnie nie pamiętam około 6. W tym czasie postawiono mu pomnik i urządzono pogrzeb, po czym po tych wszystkich latach powrócił co prawda w tragicznym stanie psychicznym a sytuację pogorszył fakt ze jego żona związała się z kimś innym w tym czasie. To spowodowało wiele konfliktów rodzinnych i nie tylko.

Historia prawdziwa brat mojego dziadka trafił do gułagu. Nie było z nim kontaktu przez kilka lat dokładnie nie pamiętam około 6. W tym czasie postawiono mu pomnik i urządzono pogrzeb, po czym po tych wszystkich latach powrócił co prawda w tragicznym stanie psychicznym a sytuację pogorszył fakt ze jego żona związała się z kimś innym w tym czasie. To spowodowało wiele...

Mój dziadek był żołnierzem Armii Krajowej, prostym człowiekiem mieszkającym na wsi, patriotą, który walczył o wolność ojczyzny tak jak umiał.
Po wojnie był prześladowany przez władze komunistyczne, w końcu przetrzymywany w więzieniu, które na szczęście udało mu się opuścić. Wrócił jednak ze zrujnowanym zdrowiem fizycznym i psychicznym, co pogłębiało się jeszcze przez następne lata. Zmarł pod koniec lat pięćdziesiątych, zostawiając żonę i trójkę dzieci. Tak oto historia i polityka rozdzieliła na zawsze najbliższe osoby.
Przez wiele lat nie można było mówić o tym głośno. Cieszę się, że żyjemy w czasach kiedy żołnierzom wyklętym przywrócono należne miejsce w pamięci. Historia się o nich upomniała.

Mój dziadek był żołnierzem Armii Krajowej, prostym człowiekiem mieszkającym na wsi, patriotą, który walczył o wolność ojczyzny tak jak umiał.
Po wojnie był prześladowany przez władze komunistyczne, w końcu przetrzymywany w więzieniu, które na szczęście udało mu się opuścić. Wrócił jednak ze zrujnowanym zdrowiem fizycznym i psychicznym, co pogłębiało się jeszcze przez...

Rok 1945. Umiera moja prababcia, zostawiając pradziadka z piątką dzieci, gdzie najmłodsze dziecko ma niespełna rok. Sytuacja polityczna i warunki materiale nie ułatwiają wychowania samotnemu ojcowi, dlatego gdy bezdzietni znajomi pradziadka zaproponowali, że zaopiekują się najmłodszym synem, on zgodził się na taki układ. Pech chciał, że znajomi wyjechali do Mołdawii zabierając rocznego chłopca ze sobą. Ten chłopiec wychowywał się w Kiszyniowie, chodził tam do szkoły, tam dorósł. Odkąd skończył 16 lat próbował znaleźć swoją rodzinę w Polsce. Warunki materialne i duża odległość utrudniały poszukiwania. Ten chłopiec poszedł na studia, ożenił się, znalazł pracę i ciągle szukał rodziny. Urodziły mu się dzieci - mój ojciec i wujek. Gdy mój ojciec miał dwa latka w końcu się udało. Dziadek odnalazł rodzinę w Polsce, swoich braci i siostrę, ich małżonków i dzieci. W końcu poznał swoje korzenie i (nie licząc założonej rodziny) nie był już sam. Do Polski nie wrócił na stałe ale często przyjeżdżał w odwiedziny wraz z synami, jak i zapraszał rodzinę do siebie. Po wielu latach do Polski przyjechał mój ojciec i już został, później przyjechał jego brat. I tak nasz ród wrócił na polskie ziemie. Wrócił do domu. Historia kończy się happyendem po prawie 30 latach, dzięki uporowi i ogromnej determinacji. Za to zawsze będę dziadkowi wdzięczna. W końcu gdyby nie to, mogłabym urodzić się i mieszkać w Mołdawii.

Rok 1945. Umiera moja prababcia, zostawiając pradziadka z piątką dzieci, gdzie najmłodsze dziecko ma niespełna rok. Sytuacja polityczna i warunki materiale nie ułatwiają wychowania samotnemu ojcowi, dlatego gdy bezdzietni znajomi pradziadka zaproponowali, że zaopiekują się najmłodszym synem, on zgodził się na taki układ. Pech chciał, że znajomi wyjechali do Mołdawii...

Tą historię opowiedziała mi kiedyś babcia. Otóż mój dziadek w czasie wojny był ułanem w partyzanckim zgrupowaniu stołpecko-nalibockim. Miał tam przyjaciela, który miał na imię bodajże Stanisław. W każdym razie byli towarzyszami broni przez całą partyzantkę i przeszli razem niejedno. Pamiętam np. taką historię, że podczas noclegu w jakiejś stodole Staśka strasznie męczył świerzb i dziadek spał, leżąc na jego rękach, żeby uniemożliwić mu drapanie się. Ich oddział od początku walczył z Niemcami jak i Sowietami, a gdy front szedł na zachód, uciekł przed armią radziecką i dotarł znad Niemna aż do Warszawy, gdzie wziął udział w Powstaniu (m.in. wyzwolił Kampinos i odbijał lotnisko bielańskie). W ogóle historia „Doliniaków” (od „Doliny”, ich dowódcy, Adolfa Pilcha) to pierwszorzędny materiał na film. Dziadek po doświadczeniach wojennych nienawidził Sowietów i wszelkiej maści komunistów jak zarazy.
Pewnego dnia już po wojnie do dziadków przyszedł w gości Stanisław z żoną. Pod szyją miał elegancką muchę. Babcia wyszła do kuchni i usłyszała stamtąd odgłosy kłótni. Wraca, patrzy, a tu Stanisław potargany, a dziadek czerwony na twarzy mówi: „oni już wychodzą”. Dopiero po paru dniach znalazła za kanapą zerwaną muchę i przycisnęła dziadka o szczegóły. Okazało się, że Stanisław z uśmiechem oznajmił mu: „Dziś jest mój najszczęśliwszy dzień w życiu. Zapisałem się do Partii.”
Nigdy więcej się nie spotkali.

Tą historię opowiedziała mi kiedyś babcia. Otóż mój dziadek w czasie wojny był ułanem w partyzanckim zgrupowaniu stołpecko-nalibockim. Miał tam przyjaciela, który miał na imię bodajże Stanisław. W każdym razie byli towarzyszami broni przez całą partyzantkę i przeszli razem niejedno. Pamiętam np. taką historię, że podczas noclegu w jakiejś stodole Staśka strasznie męczył...

Polityka i życie ludzkie są ze sobą nierozerwalnie związane. Myślę, że na co dzień nie zauważamy tego, skupiając się na doraźnych problemach i uważając, że polityka kończy się na mównicach sejmowych i płomiennych tyradach politykow.
To polityka XIX wieku miała wpływ na to, że setki tysiące osób z całej Europy wsiadały na statki płynące do Ameryki w poszukiwaniu lepszego życia. Wśród nich mój pradziadek(Polak) i prababcia (Rosjanka). Nigdy nie dowiem się, jak i kiedy się poznali, jak im się żyło w tym nowym świecie, bo polityka wmieszała się także w losy ich syna...
Ich syn (mój dziadek) walczył o wolną ojczyznę (Polskę) w czasie drugiej wojny światowej. Tułał się po całej Europie, żeby w końcu osiaść po wojnie na Kurpiach (ożenił się z moją babcią). Nie widział siebie jako "czerwonego żołnierza", więc o przeszłości dziadka się nie mówiło, zresztą śmierć zabrała go wcześnie, nie zdążyłam go poznać.
Wnuczce mówiono, że był żołnierzem, walczył w całej Europie i że grał na skrzypcach...
Rzeczywistość powojennej Polski nie oszczedziła także moich drugich pradziadków. Z ubogiej szlachty ziemiańskiej szczycącej się herbem, stali się powoli zwykłymi rolnikami z trudem wiążącymi przysłowiowy koniec z końcem. A tekst mojej babci: "ja to szlachcianka jestem!" przeszedł do kanonów żartów rodzinnych opowiadanych przy ciasteczku i kawie...

Polityka i życie ludzkie są ze sobą nierozerwalnie związane. Myślę, że na co dzień nie zauważamy tego, skupiając się na doraźnych problemach i uważając, że polityka kończy się na mównicach sejmowych i płomiennych tyradach politykow.
To polityka XIX wieku miała wpływ na to, że setki tysiące osób z całej Europy wsiadały na statki płynące do Ameryki w poszukiwaniu lepszego...

Cóż ja całe życie głosuję na PO z małymi wycieczkami kiedy swój los oddawałam na PSL. Mieszkam z rodzicami, a oni głosują na PiS. Może z powodu orientacji politycznej nie dochodzi między nami do ostrych konfliktów, ale są momenty kiedy wyczuwam niechęć ze strony moich rodziców.

Cóż ja całe życie głosuję na PO z małymi wycieczkami kiedy swój los oddawałam na PSL. Mieszkam z rodzicami, a oni głosują na PiS. Może z powodu orientacji politycznej nie dochodzi między nami do ostrych konfliktów, ale są momenty kiedy wyczuwam niechęć ze strony moich rodziców.

Różnice w poglądach politycznych potrafiły od zawsze podzielić nawet najlepiej dogadującą się rodzinę. Tak było i w przypadku mojego taty i dziadka. Obaj byli bardzo temperamentni, nie potrafili ustąpić nawet na krok, a co najważniejsze swoje poglądy wygłaszali na głos. Z racji tego, że urodzili się w innych epokach oraz mieli inny bagaż doświadczeń, można powiedzieć stali po różnych "stronach barykadach". Gdy byłam młodsza, podczas Wigilii dziadek, w związku ze zbliżającymi się wyborami poruszył, ten nieszczęsny temat i rozwiązał się spór o to, którzy politycy robią dla kraju więcej. Ta debata zakończyła się tym, że na okres 8 lat stracili ze sobą kontakt, a przywróciła go dopiero śmiertelna choroba dziadka. Ale nawet w obliczy tych wydarzeń dziadek nie potrafił przestać "docinać" ojcu, którego ukochana partia się wtedy rozpadała. Dopiero babcia, której obaj bezwzględnie słuchają zarządziła "ciszę polityczną", czyli zakaz mówienia o sprawach związanych z władzą.

Różnice w poglądach politycznych potrafiły od zawsze podzielić nawet najlepiej dogadującą się rodzinę. Tak było i w przypadku mojego taty i dziadka. Obaj byli bardzo temperamentni, nie potrafili ustąpić nawet na krok, a co najważniejsze swoje poglądy wygłaszali na głos. Z racji tego, że urodzili się w innych epokach oraz mieli inny bagaż doświadczeń, można powiedzieć stali...

Członkowie całej mojej rodziny mieli pretensje do mojego pradziadka za to, że gdy skończyła się II wojna światowa i rozdawano (a może brano samowolnie) ziemię, dziadek nie wziął nawet 10 centymetrów. Dziadek ponoć tłumaczył, że Niemcy jeszcze wrócą i tę ziemię mu odbiorą albo będzie miał kłopoty, że ją sobie przywłaszczył. Czas pokazał, że ci, którzy wzięli, to skorzystali. Dziadek po latach bardzo żałował swojej decyzji podszytej strachem. Do końca jego życia wypominano mu tę ziemię, oskarżano go o biedę w rodzinie, wytykano mu głupotę życiową. Dziadek nie miał spokojnej starości, a o jego przewinieniu opowiadano każdemu nowemu członkowi rodziny. Jako wnuczka byłam uczona, że dziadkowi nie należy się szacunek w naszej rodzinie. Pozostał czarną owcą na zawsze, a po jego śmierci nikt nie uronił ani jednej łzy. Nie wybaczono mu nigdy jego strachu.

Członkowie całej mojej rodziny mieli pretensje do mojego pradziadka za to, że gdy skończyła się II wojna światowa i rozdawano (a może brano samowolnie) ziemię, dziadek nie wziął nawet 10 centymetrów. Dziadek ponoć tłumaczył, że Niemcy jeszcze wrócą i tę ziemię mu odbiorą albo będzie miał kłopoty, że ją sobie przywłaszczył. Czas pokazał, że ci, którzy wzięli, to skorzystali....

Rodzina mojego narzeczonego może i nie jest w dosłownym sensie „moją” rodziną, tym bardziej, że jeszcze się nawet nie poznaliśmy, ale już nastąpił między nami wielki zgrzyt światopoglądowy. Jego krewni bowiem są katolikami, wyznającymi konserwatyzm i tradycję, nie widzącymi innej roli dla kobiety niż jedynie żony i matki. Ich preferencje polityczne są skrajnie prawicowe. Ja natomiast popieram liberalizm, jestem ateistką i tępię wszelkie stereotypy społeczne. Mój narzeczony prosił mnie, abym, gdy w końcu zostanę im przedstawiona, nie afiszowała się ze swoim zdaniem, ale dla mnie najważniejsze jest pozostawanie sobą i bronienie swoich racji. Oczywiście chciałabym, aby jego bliscy akceptowali jego narzeczoną i cieszyli się, że jestem dla niego odpowiednią osobą, ale nie mam zamiaru zabiegać o to za wszelką cenę. Nie wstydzę się swoich poglądów i na pewno nie będę się z nimi ukrywać po to tylko, by się komuś przypodobać. A jeśli jego rodzina mnie nie polubi – cóż, najważniejsze, aby to mój narzeczony był ze mną szczęśliwy, a nie oni.

Rodzina mojego narzeczonego może i nie jest w dosłownym sensie „moją” rodziną, tym bardziej, że jeszcze się nawet nie poznaliśmy, ale już nastąpił między nami wielki zgrzyt światopoglądowy. Jego krewni bowiem są katolikami, wyznającymi konserwatyzm i tradycję, nie widzącymi innej roli dla kobiety niż jedynie żony i matki. Ich preferencje polityczne są skrajnie prawicowe. Ja...