Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ola
Melancholia
BartłomiejNieBartosz
opuncja
Kafik

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ola
Melancholia
BartłomiejNieBartosz
opuncja
Kafik

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Moje dziwactwo ma związek z jedzeniem, a nabyłam je pewnego dnia kiedy musiałam załatwić masę spraw na mieście i posiłek odkładałam z godziny na godzinę, aż rozładowałam swoje baterie do zera. Uczucie było mało przyjemne i od tamtej pory prowiant towarzyszy mi już zawsze i wszędzie. Wiąże się z tym także wiele komicznych sytuacji, w których najpierw zaskakuję współtowarzyszy zawartością swojej torebki przy okazji różnych spotkań, a później raczę ich przysmakami. Czasem zdarza mi się podjeść coś ukradkiem, a kiedy zostaję przyłapana znajomi pytają skąd to wzięłam bo przecież w sklepie jeszcze nie byliśmy. Wtedy odpowiadam jakby nigdy nic, że z torebki i wybucha salwa śmiechu, której i ja nie mogę się oprzeć. Początkowo znajomi sądzili, że paczka mini kabanosów lub słynnych parówek Berlinek znalazła się przez przypadek w mojej eleganckiej kopertówce albo może zapomniałam wypakować z wyjściowej torebki zakupów. Jeśli są to nowi znajomi to zazwyczaj nie wyprowadzam ich z błędu i cieszę się ich wyobraźnią. Najbardziej jednak śmieszą sytuacje, w których jestem obiektem żartów, a w chwili gdy kosztuję coś naprawdę pysznego, oczy wszystkich zwrócone są na mnie i widzę w nich „małego głoda” niczym z reklamy. Upajam się tą chwilą z uśmiechem na ustach i zazwyczaj dochodzi do zbiorowej konsumpcji moich przekąsek ratujących życie. Prędzej czy później każdy uznaje moje dziwactwo za zaletę, a ja mogę jedynie powiedzieć, że jedzenie zbliża i cieszy absolutnie każdego.

Moje dziwactwo ma związek z jedzeniem, a nabyłam je pewnego dnia kiedy musiałam załatwić masę spraw na mieście i posiłek odkładałam z godziny na godzinę, aż rozładowałam swoje baterie do zera. Uczucie było mało przyjemne i od tamtej pory prowiant towarzyszy mi już zawsze i wszędzie. Wiąże się z tym także wiele komicznych sytuacji, w których najpierw zaskakuję...

Ja lubię wąchać rzeczy, które mam pierwszy raz w ręku. Zapach nowej książki na przykład mnie powala. Znam woń chyba każdej rzeczy jaką miałem w ręce. To jest jak odruch bezwarunkowy. Może jakaś pierwotna pozostałość po naszych przodkach, którzy tak pewnie sprawdzali obce rzeczy.

Ja lubię wąchać rzeczy, które mam pierwszy raz w ręku. Zapach nowej książki na przykład mnie powala. Znam woń chyba każdej rzeczy jaką miałem w ręce. To jest jak odruch bezwarunkowy. Może jakaś pierwotna pozostałość po naszych przodkach, którzy tak pewnie sprawdzali obce rzeczy.

Może to nie jest jakieś poważne skrzywienie, ale przed kolejnym poniedziałkiem w pracy robię... zapas soków na każdy dzień.
Ot, żeby czymś popić kanapki na przerwie.
Jeśli mam pięciodniowy tydzień pracy, to w weekend kupuję sobie pięć małych Tymbarków pomarańczowych, chociaż właściwie marka to rzecz której się nie trzymam. To nie tak, że mieszkam w jakiejś kompletnej głuszy, żebym nie mógł przed pracą skoczyć do sklepu, albo że jestem wybitnie leniwy, ale... no nie umiem tego wyjaśnić.
Zresztą, tak samo mam z papierosami (choć palę symboliczne ilości), czy gumami do żucia - niepokoiłaby mnie myśl, że którejś z tych rzeczy nagle mi zabraknie w środku tygodnia, a już nie daj Perunie w pracy. Człowiek w okolicach trzydziestki widocznie coraz bardziej dziwaczeje ;)

Może to nie jest jakieś poważne skrzywienie, ale przed kolejnym poniedziałkiem w pracy robię... zapas soków na każdy dzień.
Ot, żeby czymś popić kanapki na przerwie.
Jeśli mam pięciodniowy tydzień pracy, to w weekend kupuję sobie pięć małych Tymbarków pomarańczowych, chociaż właściwie marka to rzecz której się nie trzymam. To nie tak, że mieszkam w jakiejś kompletnej...

Pamiętacie taki amerykański serial dokumentalny "Moje paranoje" ("My Strange Addiction")? Według mnie połowa tych dziwacznych historii została wyssana z palca twórczego scenarzysty gdzieś między poranną dwójeczką a nitkowaniem zębów. Jednak niestety, ale muszę przyznać, że swego czasu nadawałabym się do jednego z odcinków. Wyznaję wszem i wobec, że miałam obsesję na punkcie... wyrywania wszelkich włosków na ciele za pomocą pęsety. I nie, niestety nie chodzi mi tylko o regulowanie brwi. W wolne popołudnie potrafiłam odpalić pierwszy lepszy serial i "przejechać" całe nogi. Mam depilator, ba, miałam kiedyś nawet wypasiony depilator IPL, ale cała zabawa polegała właśnie na wyskubywaniu tych włosów pojedynczo, sztuka po sztuce! A ilu strupków i boleśnie wrastających włosków się nabawiłam w tamtym czasie! Na szczęście kiedy już wyskubałam wszystkie miejsca społecznie zalecane do wykoszenia, a obszary od których zaczęłam nie zdążyły na nowo "obrodzić", w porę powtrzymałam się przez zabraniem się za włosy na głowie. Nie było mi łatwo, ale jakoś udało mi się to dziwactwo rzucić z dnia na dzień.

Pamiętacie taki amerykański serial dokumentalny "Moje paranoje" ("My Strange Addiction")? Według mnie połowa tych dziwacznych historii została wyssana z palca twórczego scenarzysty gdzieś między poranną dwójeczką a nitkowaniem zębów. Jednak niestety, ale muszę przyznać, że swego czasu nadawałabym się do jednego z odcinków. Wyznaję wszem i wobec, że miałam obsesję na...

Mam takie swoje dziwactwo kulinarne, potrzebuję zawsze talerz i miseczkę do jednego dania, na talerzu znajdzie się mięso i ziemniaki (ryż, kasza), natomiast surówkę muszę dać osobno. Zapytacie po co? Otóż nienawidzę, gdy ziemniaki lub mięso podmokną mi "sokami" puszczonymi przez surówkę :D

Mama mówi, że od najmłodszych lat tak sobie kazałem nakładać posiłki, a na Jej stwierdzenie "przecież w brzuchu i tak Ci się wszystko wymiesza", zawsze odpowiadałem "w brzuchu może, na talerzu to nie dopuszczalne".

Mam takie swoje dziwactwo kulinarne, potrzebuję zawsze talerz i miseczkę do jednego dania, na talerzu znajdzie się mięso i ziemniaki (ryż, kasza), natomiast surówkę muszę dać osobno. Zapytacie po co? Otóż nienawidzę, gdy ziemniaki lub mięso podmokną mi "sokami" puszczonymi przez surówkę :D

Mama mówi, że od najmłodszych lat tak sobie kazałem nakładać posiłki, a na Jej...

Ja ilekroć wsiadam do samolotu śpiewam "Kiedy ranne wstają zorze". Stres wydziela we mnie potrzebę uzewnętrznienia emocji. Ale dlaczego akurat ten utwór? Cholera wie. Nie jestem ani specjalnie wierzący, ani jakoś bardzo tekstu nie cenię, do okoliczności też zazwyczaj nie pasuje, bo latach nocami. Być może to jakieś zadawnione przyzwyczajenie z dzieciństwa. Prowadzi to jednak to wielu nieporozumień, od zwykłego "zamknij ten parszywy ryj", przez rozmowy na temat bytu i istoty życia, aż po propozycje matrymonialne.

Ja ilekroć wsiadam do samolotu śpiewam "Kiedy ranne wstają zorze". Stres wydziela we mnie potrzebę uzewnętrznienia emocji. Ale dlaczego akurat ten utwór? Cholera wie. Nie jestem ani specjalnie wierzący, ani jakoś bardzo tekstu nie cenię, do okoliczności też zazwyczaj nie pasuje, bo latach nocami. Być może to jakieś zadawnione przyzwyczajenie z dzieciństwa. Prowadzi to...

Kocham kubki I obrastam nimi tak jak książkami I gazetami. Prawdę mówiąc mogłabym nie myć kubków przez kilka dni I wciąż mogłabym podjąć gości w czystej porcelanie.
Ale taka ilość dobra wymaga odpowiedniego zarządzania. Nie mieszczą się w swojej szafeczce wstawione ot tak. Dlatego najpierw oddzieliłam te wielkie – oddzielnie, potem reszta kolorami I wielkością (mniejsze w większych).
Dlatego mój nawyk to przestawianie kubków, porządkowanie I układanie. Wiem, że to bezsensowne I pewnie lepiej byłoby oddać część lub potłuc. Ale każdy kubek to historia – od kogo go dostałam, gdzie go kupiłam I z czym I kim sie wiąże.
W ten sposób porządkowanie kubków to opowieść o ludziach I zdarzeniach.
Jak czytanie własnego pamiętnika.

Kocham kubki I obrastam nimi tak jak książkami I gazetami. Prawdę mówiąc mogłabym nie myć kubków przez kilka dni I wciąż mogłabym podjąć gości w czystej porcelanie.
Ale taka ilość dobra wymaga odpowiedniego zarządzania. Nie mieszczą się w swojej szafeczce wstawione ot tak. Dlatego najpierw oddzieliłam te wielkie – oddzielnie, potem reszta kolorami I wielkością (mniejsze w...

Mam kilka dziwactw, ale jedno z najśmieszniejszych wiąże się z Zemstą Fredry i... ziemniakami. Zawsze, gdy obieram ziemniaki i odjeżdżam myślami, w końcu łapię się na tym, że cytuję w głowie całe sceny z Zemsty, mimo że w normalnej sytuacji potrafię powiedzieć nie więcej niż: "Jeśli nie chcesz mojej zguby, krokodyla daj mi luby".

Mam kilka dziwactw, ale jedno z najśmieszniejszych wiąże się z Zemstą Fredry i... ziemniakami. Zawsze, gdy obieram ziemniaki i odjeżdżam myślami, w końcu łapię się na tym, że cytuję w głowie całe sceny z Zemsty, mimo że w normalnej sytuacji potrafię powiedzieć nie więcej niż: "Jeśli nie chcesz mojej zguby, krokodyla daj mi luby".