Przypominając sobie historie o moich aktach desperacji przeżyłam w pewnym sensie katharsis. Ale do rzeczy.
Zawsze trudno było mi prosić o pomoc, byłam na to zbyt dumna. Nie chciałam pokazać, że czegoś nie umiem, nie rozumiem. Opisując tę sytuację cofam się do pięknych czasów podstawówki, gumy Turbo i... nauki dzielenia pod kreskę. Byłam dość dobrą uczennicą, ale często chorowałam. Pewnego razu, gdy byłam chora mieliśmy lekcję na temat dzielenia pod kreskę. Zdążyłam jednak wyzdrowieć na kartkówkę. Spanikowałam i nie wiedziałam co mam zrobić, postanowiłam ściągnąć od najbliższej koleżanki, która słabo radziła sobie z matematyką. Jak można było się spodziewać mieliśmy te same błędy i nauczycielka od razu zrozumiała, że ściągałam. Powiedziała o tym fakcie przy całej klasie, a moje poliki zapłonęły czerwienią.
Ps. Dziś doskonale dzielę pod kreskę oraz brzydzę się ściąganiem.

Przypominając sobie historie o moich aktach desperacji przeżyłam w pewnym sensie katharsis. Ale do rzeczy.
Zawsze trudno było mi prosić o pomoc, byłam na to zbyt dumna. Nie chciałam pokazać, że czegoś nie umiem, nie rozumiem. Opisując tę sytuację cofam się do pięknych czasów podstawówki, gumy Turbo i... nauki dzielenia pod kreskę. Byłam dość dobrą uczennicą, ale często...

Wczoraj w akcie desperacji zrobiłam coś potwornego - kupiłam kolejną koszulę za pieniądze, które miały iść na oszczędności! Katastrofa! Jednak kobietą jest być trudno.

Wczoraj w akcie desperacji zrobiłam coś potwornego - kupiłam kolejną koszulę za pieniądze, które miały iść na oszczędności! Katastrofa! Jednak kobietą jest być trudno.

Kiedy jeszcze chodziłam do szkoły podstawowej, moim największym wrogiem była przyroda. Nauczycielka była bardzo wymagająca i wszyscy się jej bali. Miała zwyczaj zadawać podchwytliwe pytania, wyłapywać osoby, które nie znały odpowiedzi i się z nich naśmiewać, a potem stawiać niepochlebne oceny. Pewnego razu, gdy zadała jedno ze swoich pytań, byłam prawie pewna, że wybierze mnie i w geście desperacji zgłosiłam się sama, gdyż pomyślałam, że, ze złośliwości, weźmie kogoś, kto się przed nią chowa i upiekło mi się.

Kiedy jeszcze chodziłam do szkoły podstawowej, moim największym wrogiem była przyroda. Nauczycielka była bardzo wymagająca i wszyscy się jej bali. Miała zwyczaj zadawać podchwytliwe pytania, wyłapywać osoby, które nie znały odpowiedzi i się z nich naśmiewać, a potem stawiać niepochlebne oceny. Pewnego razu, gdy zadała jedno ze swoich pytań, byłam prawie pewna, że wybierze...

Aktem desperacji z mojej strony były na pewno pisanie do mojego pierwszego faceta, gdy ze mną zerwał SMS-em.
Był to mój pierwszy partner, więc traktowałam go bardzo poważnie, przeprowadziłam się dla niego do innego miasta i nieraz, patrząc, jak śpi, wyobrażałam sobie, że będę go jeszcze oglądać rankami całe lata, aż do starości. On sam często raczył mnie uwagami typu „W naszym domu będziemy mieli kiedyś…”, co potęgowało tylko moje przekonanie, że faktycznie spędzimy ze sobą resztę życia. W związku z tym, gdy mnie porzucił, poczułam, jakby zawalił się cały mój świat. Wysyłałam mu rozpaczliwe wiadomości, płacząc całymi dniami.
Dwa tygodnie po zerwaniu wysłał mi paczkę z rzeczami, które u niego zostawiłam. Była w niej róża, którą mi kiedyś dał, a ja zapomniałam ją od niego wziąć, więc ją zasuszył. Na ten widok zachciało mi się wyć z wściekłości. Jakby tego było mało, pośród moich rzeczy znalazłam również jego skarpety. Zazwyczaj swoje ciuchy rzucałam na stos w szafie, obok którego utworzyłam stertę jego skarpet, do których po praniu nie mogłam znaleźć pary. Widocznie nie sprawdził nawet, co wrzuca, tylko zgarnął wszystko do pudła i wysłał. Wszystkie te rzeczy natychmiast wyrzuciłam, zaś jego samego prędko pozbyłam się z mojej głowy i serca.
Teraz, z dystansu czasu widzę, że nigdy naprawdę do siebie nie pasowaliśmy i moje starania, aby go odzyskać, były w istocie tylko aktem desperacji.

Aktem desperacji z mojej strony były na pewno pisanie do mojego pierwszego faceta, gdy ze mną zerwał SMS-em.
Był to mój pierwszy partner, więc traktowałam go bardzo poważnie, przeprowadziłam się dla niego do innego miasta i nieraz, patrząc, jak śpi, wyobrażałam sobie, że będę go jeszcze oglądać rankami całe lata, aż do starości. On sam często raczył mnie uwagami typu „W...

Jeszcze 3 lata temu byłam osobą lubiącą się zabawić. Od szkoły i rodziny bardziej liczyli się znajomi alkohol i imprezy. Dom rodzinny traktowałam jak darmowy hotel. Wszystko zmieniło się w ciągu 15 minut. Miałam nowego chłopaka z którym wyjechaliśmy na 3 miesiące wakacji. Najlepsze wakacje życia i wielu nowych znajomych. Po powrocie koleżanka zaciągneła mnie do apteki i wybiła moja godzina zero. Na teście pojawiły się dwie kreski. Byłam w ciąży a cały mój świat runął. W ciągu kolejnych 9 miesięcy wiele razy słyszałam o oddaniu dziecka lub aborcji ale się zawziełam sama sobie poradziłam i stanęłam na nogi a maluszek ma już 3 lata i jest oczkiem w głowie tych wszystkich którzy wrogo moją ciąże potraktowali. Dzięki temu że życie postawiło mnie pod ścianom w końcu zmieniłam swoje priorytety i udowodniłam wszystkim że umiem podnieść się z dna w którym byłam.

Jeszcze 3 lata temu byłam osobą lubiącą się zabawić. Od szkoły i rodziny bardziej liczyli się znajomi alkohol i imprezy. Dom rodzinny traktowałam jak darmowy hotel. Wszystko zmieniło się w ciągu 15 minut. Miałam nowego chłopaka z którym wyjechaliśmy na 3 miesiące wakacji. Najlepsze wakacje życia i wielu nowych znajomych. Po powrocie koleżanka zaciągneła mnie do apteki i...

Nie, nigdy nie musiałam zrobić niczego w akcie desperacji. Nigdy nie stanęłam pod ścianą. Myślę, że uniknęłam dzięki temu rozterek: przebijać ten mur czy zachować głowę w nienaruszonym stanie. Jeden raz, dawno, dawno temu było blisko, zastanawiałam się nad trudną decyzją, która zaważyłaby pewnie na moim dalszym życiu. Z perspektywy czasu wiem, że błogosławieństwem był los, który sam przyniósł rozwiązanie.

Nie, nigdy nie musiałam zrobić niczego w akcie desperacji. Nigdy nie stanęłam pod ścianą. Myślę, że uniknęłam dzięki temu rozterek: przebijać ten mur czy zachować głowę w nienaruszonym stanie. Jeden raz, dawno, dawno temu było blisko, zastanawiałam się nad trudną decyzją, która zaważyłaby pewnie na moim dalszym życiu. Z perspektywy czasu wiem, że błogosławieństwem był los,...

Szukałam pracy prawie rok, bezskutecznie. Na jedną z rozmów, na stanowisko poniżej moich ambicji i o stawkę poniżej moich oczekiwań, poszłam zupełnie zdesperowana, z poczuciem porażki. Na rozmowie z personalną starałam się uśmiechać i robić dobre wrażenie, ale gardło miałam nienaturalnie ściśnięte i patrząc na to z perspektywy czasu sama siebie bym nie przyjęła, nawet do recepcji... ale rozmowa potoczyła się inaczej- w pokoju pojawił się mój potencjalny szef, który zamiast pytać mnie o doświadczenie zawodowe, poprowadził rozmowę w stronę moich zainteresowań. Okazało się, że fotografia to nie tylko moje hobby, a hasselblad to słowo wytrych. Jeszcze tego dnia dostałam ofertę pracy, którą (jeszcze niechętnie, ale ) przyjęłam. Stanowisko nie było wymagające, ale dzięki temu miałam czas i energię na rozwijanie się na innych polach: dużo czytałam w drodze do pracy, a po niej uczyłam się hiszpańskiego, no i nigdy nie porzuciłam fotografii. Poza tym miałam fajnego szefa i poznałam wielu wspaniałych ludzi, z którymi mam do tej pory kontakt. Po pewnym czasie awansowałam, zmieniłam profil i zdobyłam doświadczenie, które zdecydowanie bardziej mi odpowiadało. Trzeba brać życie takim, jakie jest i czerpać z niego jak najwięcej. Nie żałuję.

Szukałam pracy prawie rok, bezskutecznie. Na jedną z rozmów, na stanowisko poniżej moich ambicji i o stawkę poniżej moich oczekiwań, poszłam zupełnie zdesperowana, z poczuciem porażki. Na rozmowie z personalną starałam się uśmiechać i robić dobre wrażenie, ale gardło miałam nienaturalnie ściśnięte i patrząc na to z perspektywy czasu sama siebie bym nie przyjęła, nawet do...

Wspominam jak dziś sytuację z życia. Życie za komuny nie było łatwe i deficytowym jak że bardzo towarem była kasa a ponieważ dom trzeba było ogrzać to niestety niektórzy członkowie rodziny w trudnej sytuacji migali się od zakupu węgla na sezon grzewczy co mnie wpieniało i któregoś dnia wybuchłem do tego stopnia że za długi za ogrzewanie postanowiłem jak windykator zając im ich ruchome części majątku, bez wahania chwyciłem po wejściu czajnik bezprzewodowy i zarekwirowałem wtedy bratowa zaczęła krzyczeć "policja policja dzwonię na policję że mnie okradasz" wtedy ze złością stwierdziłem że to ona mnie okrada nie łożąc na media z których korzysta od kilku miesięcy i tak zaczęła się pogoń po klatce za czajnikiem z wyzwiskami. W pewnym momencie zatrzymałem się i policzyłem w duchu do dziesięciu żeby spuścić "ciśnienie z opon" i tak po chwili ciszy grzecznie stwierdziłem spokojnym tonem że to nieładnie z jej strony nadużywać mojej dobroci i że warto się jednak rozliczać nie zaprzeczyła temu i poinformował mnie ze zrobi to niezwłocznie jak będzie możliwe i tak z grzeczności oddałem jaj czajnik i po przeprosinach rozeszliśmy się w swoje strony. Ten akt desperacji pamiętam do dziś i sam próbując "sposób na pauzę" stwierdzam że jest to złoty środek w sytuacjach stresowych i podbramkowych czyli zatrzymać się i policzyć w głowie do dziesięciu a potem reset.

Wspominam jak dziś sytuację z życia. Życie za komuny nie było łatwe i deficytowym jak że bardzo towarem była kasa a ponieważ dom trzeba było ogrzać to niestety niektórzy członkowie rodziny w trudnej sytuacji migali się od zakupu węgla na sezon grzewczy co mnie wpieniało i któregoś dnia wybuchłem do tego stopnia że za długi za ogrzewanie postanowiłem jak windykator zając im...

Ja pracowałam w pewnym Urzędzie w sekretariacie już jakieś 7 lat. Nie lubiłam tej pracy i uważałam ją za stagnację niemniej się jej trzymałam. W pewnym momencie postanowiłam odejść z dnia na dzień i rozwiązałam umowę za porozumieniem stron. Chciałam być historykiem. Próbowałam szukać pracy w tym charakterze, ale nikt nie chciał mi dać szansy. Nie znalazłam żadnej pracy, a z czasem przestałam szukać. Dziś utrzymuję się z renty, ale to nie oznacza, że nic nie robię. Ja czytam i piszę o książkach. Tworzę, także własne opowiadania. Biorę udział w konkursach i czasami coś wygrywam. Ułożyłam sobie życie.

Ja pracowałam w pewnym Urzędzie w sekretariacie już jakieś 7 lat. Nie lubiłam tej pracy i uważałam ją za stagnację niemniej się jej trzymałam. W pewnym momencie postanowiłam odejść z dnia na dzień i rozwiązałam umowę za porozumieniem stron. Chciałam być historykiem. Próbowałam szukać pracy w tym charakterze, ale nikt nie chciał mi dać szansy. Nie znalazłam żadnej pracy, a z...

Wracaliśmy z chłopakiem z wakacji z Czarnogóry. Podróż organizowało biuro studenckie, więc jechaliśmy autobusem. Część towarzystwa była lekko mówiąc nieciekawa. Punktem końcowym była Warszawa. Część męskiego grona nieźle sobie popiła i była nie do okiełznania. Przystanek w Krakowie. Po jakiejś pyskówce mojego chłopaka z jednym z podpitych podjęliśmy desperacką decyzję w momencie gdy autobus miał ruszać w dalszą podróż. Wysiadamy. Nie chcieliśmy kontynuować dalszej jazdy w takim towarzystwie. Zostaliśmy sami na stacji benzynowej na wylocie z Krakowa o 1 w nocy. Byłam przerażona. Nie wiedziałam co robić. Szybki telefon do domu aby sprawdzili pociągi. Był jeden ale mieliśmy tylko 45 minut. Jak nie zdążymy, trzeba będzie czekać do 8 rano. Podjęliśmy drugą desperacką decyzję - lecimy. Nasze Anioły Stróże odwaliły kawał dobrej roboty. Gdy dojechaliśmy taksówką na dworzec, on zajął się wszystkimi bagażami, ja poleciałam kupować bilety. Cudem nam się udało. Chłopak stał w drzwiach pociągu, gdy ja wbiegłam na peron ostatkiem sił (dworzec krakowski był nie wyremontowany, więc z kasy na peron było na prawdę daleko!). Wskoczyłam do pociągu w ostatnim momencie.

Wracaliśmy z chłopakiem z wakacji z Czarnogóry. Podróż organizowało biuro studenckie, więc jechaliśmy autobusem. Część towarzystwa była lekko mówiąc nieciekawa. Punktem końcowym była Warszawa. Część męskiego grona nieźle sobie popiła i była nie do okiełznania. Przystanek w Krakowie. Po jakiejś pyskówce mojego chłopaka z jednym z podpitych podjęliśmy desperacką decyzję w...