Nie jestem osobą, które potrafi zapomnieć krzywdy i przebaczyć. Daję ludziom drugą szansę, ale ta relacja nigdy nie wygląda tak jak wcześniej. Trudno mi zaufać, jeśli więc ktoś zawiedzie moje zaufanie, nigdy już go nie odzyska. Dlatego te relacje po daniu drugiej szansy z czasem po prostu się rozpadają.

Nie jestem osobą, które potrafi zapomnieć krzywdy i przebaczyć. Daję ludziom drugą szansę, ale ta relacja nigdy nie wygląda tak jak wcześniej. Trudno mi zaufać, jeśli więc ktoś zawiedzie moje zaufanie, nigdy już go nie odzyska. Dlatego te relacje po daniu drugiej szansy z czasem po prostu się rozpadają.

Ja zawsze dają druga szansę. Wybaczenie to podstawa zdrowych relacji, oczyszczenia siebie ze słych emocji i pragnień.
Nie wybaczając, tłamsimy to w sobie. Tę złość, tę nienawiść, to oskarżenie względem drugiego człowieka. Chodzimy spięci, źli na cały świat - bo przecież ktoś tak bardzo nas zranił!
Fakt, trudno jest wybaczyć, ale warto to zrobić. Życie jest zbyt krótkie, by stracić je na gniew. Lepiej spróbować zapomnieć, wrócić do dobrych relacji, może to nas oczyści i pozwoli poczuć się lepiej?

Ja zawsze dają druga szansę. Wybaczenie to podstawa zdrowych relacji, oczyszczenia siebie ze słych emocji i pragnień.
Nie wybaczając, tłamsimy to w sobie. Tę złość, tę nienawiść, to oskarżenie względem drugiego człowieka. Chodzimy spięci, źli na cały świat - bo przecież ktoś tak bardzo nas zranił!
Fakt, trudno jest wybaczyć, ale warto to zrobić. Życie jest zbyt krótkie, by...

Zastanawiam się czasem czy to dobrze czy źle... jestem osobą, która daje drugą szansę, nie domyka drzwi. A może lepiej by było na dobre skończyć pewien rozdział życia, mocno zatrzasnąć wrota i połknąć klucz. Iść naprzód z podniesioną głową i otwartym sercem nie oglądając się za siebie oczekując za to tego co nowe i lepsze. Ale teoria swoje a praktyka swoje. Wierzę w ludzi, wiem, że można popełnić błąd, ten błąd można wybaczyć i można żyć dalej szczęśliwie. Warunek jest jeden, obie strony muszą tego chcieć, cokolwiek się stało, wydarzyło, zmieniło dalsze życie razem nie ma sensu jeśli jedna strona stanie się w związku gorszą, słabszą, tą która zawiniła, która szwankuje a druga strona daje sobie przyzwolenie do ranienia partnera. Chęci, wybaczenie, zrozumienie i równość – gdy to mamy możemy próbować iść dalej tą samą drogą.

Zastanawiam się czasem czy to dobrze czy źle... jestem osobą, która daje drugą szansę, nie domyka drzwi. A może lepiej by było na dobre skończyć pewien rozdział życia, mocno zatrzasnąć wrota i połknąć klucz. Iść naprzód z podniesioną głową i otwartym sercem nie oglądając się za siebie oczekując za to tego co nowe i lepsze. Ale teoria swoje a praktyka swoje. Wierzę w ludzi,...

Moja historia jest bardzo podobna do tej z książki - daliśmy sobie drugą szanse. W naszym przypadku zakończyło się to małżeństwem. Dlatego jestem za dawaniem drugiej szansy! Każdy ma prawo do zmian, do dorastania mentalnego i każdy zasługuje na drugą szansę. Czasami los płata nam figle, lecz to od nas zależy czy te "figle" zamkną nam drogę którą dzielimy z różnymi ludźmi.

Moja historia jest bardzo podobna do tej z książki - daliśmy sobie drugą szanse. W naszym przypadku zakończyło się to małżeństwem. Dlatego jestem za dawaniem drugiej szansy! Każdy ma prawo do zmian, do dorastania mentalnego i każdy zasługuje na drugą szansę. Czasami los płata nam figle, lecz to od nas zależy czy te "figle" zamkną nam drogę którą dzielimy z różnymi...

Nie ma "drugich" szans. Jak zjadasz pierwszy kęs i jest on niesmaczny, to drugi smaczniejszy nie będzie. Musisz poczekać na duży głód. Tak samo dawanie "drugiej" szansy to akt jakiejś maksymalnej desperacji, nie mającej z miłością nic wspólnego.
A tej książce nie warto dawać nawet pierwszej szansy.

Nie ma "drugich" szans. Jak zjadasz pierwszy kęs i jest on niesmaczny, to drugi smaczniejszy nie będzie. Musisz poczekać na duży głód. Tak samo dawanie "drugiej" szansy to akt jakiejś maksymalnej desperacji, nie mającej z miłością nic wspólnego.
A tej książce nie warto dawać nawet pierwszej szansy.

Uważam,że zawsze należy dać komuś drugą szansę. Ale nie trzecią.
Jesteśmy tylko ludźmi, każdy z nas popełnia błędy. Ważne jest,żeby wyciągnąć z nich odpowiednie wnioski i zmienić się na lepsze.
Dlatego warto dawać drugą szansę. Mamy prawo się pogubić, zrobić coś źle.Druga szansa pozwala naprawić szkodę i udowodnić,że to już więcej się nie powtórzy.
Jeśli jednak bliska osoba zawini celowo po raz trzeci, wtedy nie ma zmiłuj. Nie wybaczam kolejne razy.
Podsumowując: zawsze daję drugą szansę, ale nigdy nie daję trzeciej szansy. Moją dewizą życiową jest "nie wolno wchodzić TRZY razy do tej samej rzeki". I tego się trzymam. Zawsze :)

Uważam,że zawsze należy dać komuś drugą szansę. Ale nie trzecią.
Jesteśmy tylko ludźmi, każdy z nas popełnia błędy. Ważne jest,żeby wyciągnąć z nich odpowiednie wnioski i zmienić się na lepsze.
Dlatego warto dawać drugą szansę. Mamy prawo się pogubić, zrobić coś źle.Druga szansa pozwala naprawić szkodę i udowodnić,że to już więcej się nie powtórzy.
Jeśli jednak bliska...

Daję drugą szansę, chociaż o tym, że jestem w stanie dać drugą szansę przekonuję się dopiero w danej sytuacji. Jak to rozumieć? Chodzi po prostu o to, że dajmy na to nim nie wydarzy się dana sytuacja i jest ona typowo hipotetyczna albo np. przytrafia się komuś innemu często zarzekam się, że ja w takiej sytuacji bym nie wybaczyła, nie dała drugiej szansy. Ale życie to życie i ono rządzi się swoimi prawami, czasami nieprzewidywalnymi czy wręcz nielogicznymi. Zagmatwane? Może dlatego, że sama jestem zagmatwana ;)

Daję drugą szansę, chociaż o tym, że jestem w stanie dać drugą szansę przekonuję się dopiero w danej sytuacji. Jak to rozumieć? Chodzi po prostu o to, że dajmy na to nim nie wydarzy się dana sytuacja i jest ona typowo hipotetyczna albo np. przytrafia się komuś innemu często zarzekam się, że ja w takiej sytuacji bym nie wybaczyła, nie dała drugiej szansy. Ale życie to życie...

Jestem osobą bardzo sentymentalną i przywiązuje się do ludzi. Dlatego nie jest mi łatwo dokonywać zmian.
Wiadomo, że każda wina powinna mieć swoją karę. Niemniej jednak wychodzę z założenia, że nie popełnia błędów tylko ten co bezczynnie siedzi i nie podejmuje żadnych decyzji.
Ja osobiście staram się dawać druga szansę, chociaż z doświadczenia wiem, że nie każdy potrafi z niej skorzystać.

Jestem osobą bardzo sentymentalną i przywiązuje się do ludzi. Dlatego nie jest mi łatwo dokonywać zmian.
Wiadomo, że każda wina powinna mieć swoją karę. Niemniej jednak wychodzę z założenia, że nie popełnia błędów tylko ten co bezczynnie siedzi i nie podejmuje żadnych decyzji.
Ja osobiście staram się dawać druga szansę, chociaż z doświadczenia wiem, że nie każdy potrafi z...

Należę do ludzi, którzy odruchowo skreślają drugą osobę, jeśli ta popełniła "spory błąd". Szczególnie, jeśli rani on moje uczucia. Często tego następnie żałuję, ponieważ, nie wybaczając komuś popełnionych błędów kieruję się uczuciami, które potrafią być zwodnicze i zagłuszają rozsądek rozumu. Ja również mam swoje "wpadki", nie jestem wcale lepsza. I często, dopiero, kiedy uczucia ostygną i do głosu dojdzie rozsądek, rozumiem, że to ja popełniłam większy błąd. Nie zawsze po czymś takim mam szansę, by "naprawić sytuację". Ale jeśli się da, to staram się przeprosić i naprawić relację z człowiekiem, którego nie przemyślanie skreśliłam.

Należę do ludzi, którzy odruchowo skreślają drugą osobę, jeśli ta popełniła "spory błąd". Szczególnie, jeśli rani on moje uczucia. Często tego następnie żałuję, ponieważ, nie wybaczając komuś popełnionych błędów kieruję się uczuciami, które potrafią być zwodnicze i zagłuszają rozsądek rozumu. Ja również mam swoje "wpadki", nie jestem wcale lepsza. I często, dopiero, kiedy...

Kiedyś dawałam zbyt dużo szans i ludzie nie doceniali ile wysiłku musiałam włożyć w to, żeby na nowo im zaufać. Po pewnym incydencie, w którym przez pewną osobę z mojego bliskiego otoczenia dostawałam telefony z pogróżkami, telefony w ciągu nocy i nad ranem od nieznanych mi ludzi, którzy dzwonili żeby "powiedzieć dzień dobry i życzyć miłego dnia", już nie rzucam szansami na prawo i lewo. Nad relacją trzeba pracować cały czas i musi być to praca obu stron, widzę to teraz po swoim związku. Jest ciężko być z kimś zżytym, ale jest to wysiłek godny swojej ceny. Od tamtych telefonów minęło kilka lat, a ja nadal nie odbieram od nieznanych numerów, bo zwyczajnie się boję. Trudno mi teraz zaufać komuś bezgranicznie, pokładać w nim nadzieje i zawiązać bliskie relacje bez myślenia o tym, czy dana osoba nie ma złych intencji. Dziś stosuję zasadę, że jeśli relacja jest niedobra dla mnie, to po prostu ją zrywam, dla swojego własnego bezpieczeństwa i zdrowia.

Kiedyś dawałam zbyt dużo szans i ludzie nie doceniali ile wysiłku musiałam włożyć w to, żeby na nowo im zaufać. Po pewnym incydencie, w którym przez pewną osobę z mojego bliskiego otoczenia dostawałam telefony z pogróżkami, telefony w ciągu nocy i nad ranem od nieznanych mi ludzi, którzy dzwonili żeby "powiedzieć dzień dobry i życzyć miłego dnia", już nie rzucam szansami na...