Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Kate92
Tamara
Kasia
iw-
Anita

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Kate92
Tamara
Kasia
iw-
Anita

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Nie no, nie mogę nic wymyślić. Szef kazał przygotować projekty nowej kampanii na poniedziałek, a ja w piątkowy wieczór jestem w czarnej... Dawał już wcześniej do zrozumienia, że zespół jest za duży i teraz to zadanie. Na pewno mnie wywali jak będę najgorszy, a będę bo nie mam jeszcze ani słowa. Po prostu nie leży mi ta branża. Nie mam pieprzonego kota to jak mam wymyślić kampanię śmierdzącej kociej karmy. Co za pech. Monika "kociara" Dębska na pewno odwaliła kampanię stulecia. Pewnie wyśle kota na księżyc, dając mu zapas tego łajna w puszce, he he heee. Jestem żałosny. Wszyscy już poszli, a ja umieram z głodu. Skoczę tylko do socjalnego sprawdzić czy coś zostało w lodówce i z pełnym brzuchem wymyślę jak sprzedać tę karmę. Nie dam się tak łatwo. Boże jaki tu syf. Czy ci ludzie u siebie w domu też tak świnią. Brudne naczynia, opakowania po pizzy, jakieś papiery na mikrofalówce. "Monika Dębska - Kocismak". Nie wierzę, zostawiła tu swój kompletny projekt. To jak dar z niebios. Nieeee, nie zrobisz jej tego, przecież to się i tak wyda. Chociaż mógłbym "zainspirować się nieco" odwalić jakiś szajs, a ona i tak wyleci bo jej projekt "przypadkowo" wyląduje w koszu, więc i tak ona wyleci za nicniezrobienie. Przynajmniej spędzi więcej czasu z dzieckiem bo sama je wychowuje i pewnie tęskni. Tylko co ona mu o gara włoży bez roboty? Cholera, robię się sentymentalny. To jest jakiś pomysł, samotna mama kotka zdobywa karmę dla kociaka. Tylko czy warto zarywać weekend żeby to doszlifować?

Nie no, nie mogę nic wymyślić. Szef kazał przygotować projekty nowej kampanii na poniedziałek, a ja w piątkowy wieczór jestem w czarnej... Dawał już wcześniej do zrozumienia, że zespół jest za duży i teraz to zadanie. Na pewno mnie wywali jak będę najgorszy, a będę bo nie mam jeszcze ani słowa. Po prostu nie leży mi ta branża. Nie mam pieprzonego kota to jak mam wymyślić...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Szczęśliwa czteroosobowa rodzina. Przykładny mąż, który kocha żonę i dzieci, dyrektor w banku.
Piękna kobieta, która idealnie łączy funkcję matki, żony i nie zaniedbuje przy tym swojej kariery zawodowej.
Nagle pojawia się nowa pracownica w banku. Młoda, zdolna, ale po trupach dążąca do celu. Postanawia przez łóżko zrobić szybką karierę. A kto jest bardziej odpowiednim obiektem, jak nie sam dyrektor placówki.
Sandra za wszelką cenę stara się uwieść Łukasza i przez to osiągnąć wyższe stanowisko, pensję i oczywiście mieć u swego boku prestiżowego faceta. Nie zwraca uwagi na to, że Łukasz i Kasia od lat tworzą zgraną parę, mają dwóję dzieci, wiele wspólnych wspomnieć, dom, szczęśliwą rodzinę i plany na przyszłość....

Szczęśliwa czteroosobowa rodzina. Przykładny mąż, który kocha żonę i dzieci, dyrektor w banku.
Piękna kobieta, która idealnie łączy funkcję matki, żony i nie zaniedbuje przy tym swojej kariery zawodowej.
Nagle pojawia się nowa pracownica w banku. Młoda, zdolna, ale po trupach dążąca do celu. Postanawia przez łóżko zrobić szybką karierę. A kto jest bardziej odpowiednim...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Liwia od dziecka przejawiała talent taneczny.To była jej największa pasja. Poza tańcem nie ma żadnych innych zainteresowań, nie ma chłopaka ani znajomych, nie ma nawet za sobą żadnych znaczących doświadczeń życiowych.Każdego ranka Liwia jedzie tramwajem z domu do sali prób, a wieczorem wraca tą samą trasą.Jest jedną z najlepszych tancerek w jej zespole.Wszyscy jej wróżą wielką karierę.A teraz to wszystko może się rozpaść w jednej minucie,bo zjawiła się ONA.I wszystko psuje.Jej obraz Pani Idealnej.Jest jak takie brzydkie kaczątko.Wszędzie gzie się pojawia robi zamieszanie,wszyscy skupiają się na niej.Po pewnym czasie zaczyna lepiej tańczyć od Liwii.Ma zatańczyć główną solówkę podczas wielkiego telewizyjnego show.Liwii to się nie podoba.Jak to ona śmie?.. Postanawia zdobyć obciążające dowody i spowodować odsunięcie jej od występu.Udaje jej się myśli„po trupach do celu". Jest szczęśliwa w końcu dostanie za swoje ta dziewucha!I kiedy mija korytarze szkółki tanecznej,zauważa światło palące się w sali prób.Zaciekawiona idzie tam,wtedy zamiera.. Widzi jak tańczy Ona,jest pełna wdzięku,płynie w tańcu..Pierwszy raz wypowiada jej imię w myślach..Sara..w tym momencie uświadamia sobie jaki błąd by zrobiła odsuwając ją od tego występu.Postanowiła,że zachowa się raz w życiu fair play.

Liwia od dziecka przejawiała talent taneczny.To była jej największa pasja. Poza tańcem nie ma żadnych innych zainteresowań, nie ma chłopaka ani znajomych, nie ma nawet za sobą żadnych znaczących doświadczeń życiowych.Każdego ranka Liwia jedzie tramwajem z domu do sali prób, a wieczorem wraca tą samą trasą.Jest jedną z najlepszych tancerek w jej zespole.Wszyscy jej wróżą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Marcelina szybko szła ulicą, uważnie rozglądała się na prawo i lewo. Nareszcie jest w domu, co za ulga. Zajrzała do torebki i wyciągnęła kopertę, z radością ucałowała ją, otworzyła, wyciągnęła zdjęcia i rozłożyła na stole. „Tak, w końcu będę bogata. Sama nie wiem, co sobie kupię.” Marcela przypadkiem zobaczyła swojego ulubionego aktora wchodzącego do jakiegoś domu z kobietą, która na pewno nie była jego żoną. Obejmowali się i całowali. Marcelina miała szczęście, bo tego ranka włożyła do torebki mały aparat fotograficzny. Szybko przeskoczyła płot, przedarła się przez krzaki, ukryła się za śmietnikiem i ostrożnie wyjrzała. „Idealnie, mam ich jak na widelcu. Zrobię idealne zdjęcia, jakie wyraźne”. Marcela szybko zrobiła kilkanaście zdjęć i pobiegła do domu, przegrała je na dysk twardy laptopa i na wszelki wypadek na pendrive'a, a potem pobiegła do punktu, w którym wywołała zdjęcia. „Do którego magazynu się zgłosić? Kto może dać mi więcej? Sama nie wiem.” Nagle dziewczyna znieruchomiała. „Ale czy powinnam to robić? W końcu to prywatne sprawy tego aktora, poza tym lubię wszystkie jego role. Chyba jednak tego nie zrobię, nie powinnam ich szpiegować, to nieuczciwe. Nie, nie zrobię tego, nie mogłabym spojrzeć w lustro. Nie mogę.” Marcela zdecydowanym ruchem zgarnęła zdjęcia, podarła je na drobne kawałki, wykasowała zdjęcia z aparatu, komputera i pendrive'a. „Nikt się o tej sprawie nigdy nie dowie.” Marcela pomyślała zadowolona.

Marcelina szybko szła ulicą, uważnie rozglądała się na prawo i lewo. Nareszcie jest w domu, co za ulga. Zajrzała do torebki i wyciągnęła kopertę, z radością ucałowała ją, otworzyła, wyciągnęła zdjęcia i rozłożyła na stole. „Tak, w końcu będę bogata. Sama nie wiem, co sobie kupię.” Marcela przypadkiem zobaczyła swojego ulubionego aktora wchodzącego do jakiegoś domu z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Aśka była pracownikiem organizacji pozarządowej wspierającej niepełnosprawnych.Początek roku był zawsze trudny,zarząd rozdawał etaty,wskaźniki,tworzył budżet.
Budżet obcięty o połowę?Dlaczego?Region,w którym pracowała zawsze wyrabiał normę,a nawet obejmował wsparciem większą ilość podopiecznych niż powinien.Tacy byli jej pracownicy-dobro ponad wszystko,nawet jeśli wiedzieli,że nie ma jak sfinansować rehabilitacji kolejne osoby.
Aśka,po przeczytaniu budżetu była wściekła-zadzwoniła do księgowości -byli jedynym regionem z obciętym wskaźnikiem.Z Beatą- główną księgową - znały się z Aśką od lat, mogły być ze sobą szczere.
-Aśka, musieliśmy to zrobić, przekroczyliśmy budżet kolejny raz z waszej winy.
-Nie zabieram tego do kieszeni, przecież wiesz.Muszę mieć więcej! Co mam powiedzieć swoim podopiecznym?
-Nie wiem, musicie być rozsądni.
-Jasne, dzięki, cześć.
Aśka była wzburzona.Rozumiała,że każdy region pomaga,ale to oni mieli najlepsze wyniki,to im należało się największe wparcie.Nie powinni karać ich za dobrą pracę,za pracę ponad normę.Musiała zdobyć pieniądze.
Podjęła decyzję.Włożyła pendrive do stacji komputera, przegrała folder,który dostała w zeszłym tygodniu od Janka-szefa innego regionu.Miała mu pomóc,wnieść małe poprawki,liczył na jej doświadczenie.Trudno,Janek ją znienawidzi,być może wywalą ją z pracy,ale podopieczny uzyskają wsparcie.
Aśka zaopatrzona w wersję elektroniczną projektu wyszła z biura do Urzędu,zamierzała zdobyć pieniądze,składając projekt Janka jako swój.

Aśka była pracownikiem organizacji pozarządowej wspierającej niepełnosprawnych.Początek roku był zawsze trudny,zarząd rozdawał etaty,wskaźniki,tworzył budżet.
Budżet obcięty o połowę?Dlaczego?Region,w którym pracowała zawsze wyrabiał normę,a nawet obejmował wsparciem większą ilość podopiecznych niż powinien.Tacy byli jej pracownicy-dobro ponad wszystko,nawet jeśli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zakładam koszulę i zapinam ją na ostatni guzik. Nie cofnę się przed niczym, a przynajmniej tak mi się wydaje. Jeśli napiszę test, kariera w najbardziej prestiżowej kancelarii w Warszawie stanie przede mną otworem. Już widzę te zazdrosne spojrzenia, pełne szeptu podziwy na korytarzach uczelni. W końcu będę Kimś przez duże K. Nawet rodzice przestaną zrzędzić, że moje studia to strata czasu i pieniędzy. Wsiadam do autobusu i zajmuję miejsce przy oknie. Cały plan opracowałem już parę miesięcy temu. Na pierwszy ogień poszła Karolina – gadatliwa aplikantka układająca pytania - głupia gąska przekazała mi wszystkie istotne informacje. Dalej zakręciłem się obok Marty. Nie minął tydzień, a już jadła mi z ręki i oddała wszystkie notatki z ostatnich pięciu lat. Wszystko poszłoby świetnie, gdyby nie nagła nowelizacja ustawy z zakresu zamówień publicznych, w której zmieniło się niemal wszystko. Brak czasu na naukę i presja otoczenia spowodowały, że został mi tradycyjny sposób napisania egzaminu z tej części: ściąganie. Wchodzę na salę i zajmuję miejsce przy oknie. Biorę do ręki długopis i czekam, aż zostaną rozdane arkusze. Mam jeszcze czas, by wyjść i wyrzucić ściągi. Karolina uśmiecha się do mnie zza biurka jury. Dopadają mnie wątpliwości, czy postępuję słusznie pisząc ten test. Mogę jeszcze wyjść, ale wtedy runie moja przyszła kariera. Poświęciłem tak wiele czasu na ten plan i teraz mam odpuścić? Blondynka w okularach podaje mi arkusz. Puszczam oko do Karoliny. Jestem gotowy.

Zakładam koszulę i zapinam ją na ostatni guzik. Nie cofnę się przed niczym, a przynajmniej tak mi się wydaje. Jeśli napiszę test, kariera w najbardziej prestiżowej kancelarii w Warszawie stanie przede mną otworem. Już widzę te zazdrosne spojrzenia, pełne szeptu podziwy na korytarzach uczelni. W końcu będę Kimś przez duże K. Nawet rodzice przestaną zrzędzić, że moje studia...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie wytrzymam, muszę wyjść.
- Przepraszam was, za chwilę wrócę.

W końcu sama! Teraz mogę spokojnie pomyśleć, co mam zrobić.
A więc, sytuacja sprzed chwili wyglądała tak - przy stoliku siedzą trzy osoby: dwie najlepsze przyjaciółki oraz chłopak.
Obie są nim niezwykle oczarowane.
Obie urzekła jego elokwencja, wyczuwalna zaradność i poczucie humoru.
Obie nigdy wcześniej nie były w takiej sytuacji.

Ani razu nie czułam czegoś takiego przy jakimkolwiek innym chłopaku, gdyby nie to, z całą pewnością nie wystawiałabym na próbę naszej przyjaźni.
Przez dziewiętnaście lat poznałam swoją towarzyszkę na wylot i ona mnie też.
Mogłabym więc nie wprost, ale jakoś przy okazji, wymienić którąś z jej wad lub sprowokować nieodpowiednie zachowanie. Przecież i tak w ciągu tygodnia znudzi się tym chłopakiem - jak każdym wcześniejszym.
Wystarczy, że teraz jeszcze poprawiłabym delikatnie makijaż i częściej pokazywałabym białe, proste ząbki, a odniosłabym swoje małe zwycięstwo.

Wychodząc z łazienki, rzuciłam okiem na swoją najlepszą przyjaciółkę i poczułam wstyd. Przecież to ją kocham, jak siostrę, ale kocham i być może miałabym zaprzepaścić tę relację, z powodu jakiegoś pierwszego lepszego zauroczenia?

- Chyba nie najlepiej się czuję, przepraszam, muszę iść do domu.

Kiedy się tłumaczyłam, spojrzała na mnie z troską, a ja w tym czasie posłałam jej dyskretne spojrzenie z nadzieją, że zrozumie jego przesłanie. Uśmiechnęła się po chwili i mi odmachała.

Nie wytrzymam, muszę wyjść.
- Przepraszam was, za chwilę wrócę.

W końcu sama! Teraz mogę spokojnie pomyśleć, co mam zrobić.
A więc, sytuacja sprzed chwili wyglądała tak - przy stoliku siedzą trzy osoby: dwie najlepsze przyjaciółki oraz chłopak.
Obie są nim niezwykle oczarowane.
Obie urzekła jego elokwencja, wyczuwalna zaradność i poczucie humoru.
Obie nigdy wcześniej nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Długo czekała na ten wieczór, pełna nadziei na zdobycie serca Michała, więc niemal szlag ją trafił, gdy zobaczyła go w towarzystwie Żanety.
- Siema! – zawołał Michał na jej widok. – To jest Żana, chyba się nie znacie?
Iza czasem słyszała, jak zdrabniał imię jej konkurentki i szczerze tego nienawidziła. W jego ustach brzmiało bardzo czuło: „Żaa-na”.
- Widziałyśmy się chyba parę razy. – Iza uścisnęła jej dłoń, prawie ją miażdżąc.
Pół imprezy unikały się nawzajem, pełne milczącej wrogości. Michał za to jak zwykle śmiał się i rozmawiał ze wszystkimi, stając się centrum towarzystwa.
Po piątym drinku Iza uznała, że przyda jej się chwila oddechu. Wyszła na okazałe patio, z którego roztaczał się piękny widok na okolicę. Po chwili dostrzegła kątem oka jakiś cień po drugiej stronie. Odwróciła się i zobaczyła Żanetę, siedzącą na barierce ze smartfonem w ręku.
W środku nikt nie zauważył ich zniknięcia. W głowie Izy pojawiła się makabryczna myśl, aby po prostu zepchnąć konkurentkę za krawędź. Była na to dość silna, no i sprzyjał jej element zaskoczenia.
Zniesmaczona tym pomysłem, uświadomiła sobie, że jej fascynacja Michałem zaszła za daleko. Skoro flirtował z nimi obiema, musiały mu się tak samo podobać, ale to on powinien postarać się o tę jedną wybraną – nie ma co desperacko walczyć o faceta, który na to nie zasługuje.
Nagle Żaneta spojrzała w jej stronę. Po krępującej chwili Iza wróciła do środka i nie myśląc więcej, złapała w korytarzu swoją torebkę i wyszła z imprezy.

Długo czekała na ten wieczór, pełna nadziei na zdobycie serca Michała, więc niemal szlag ją trafił, gdy zobaczyła go w towarzystwie Żanety.
- Siema! – zawołał Michał na jej widok. – To jest Żana, chyba się nie znacie?
Iza czasem słyszała, jak zdrabniał imię jej konkurentki i szczerze tego nienawidziła. W jego ustach brzmiało bardzo czuło: „Żaa-na”.
- Widziałyśmy się chyba...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zawsze byłam uważana za tą grzeczniejszą, pokorniejszą i lepiej ułożoną. Natomiast mój brat to taka czarna owca, zawsze wpadał w jakieś kłopoty i sprawiał problemy. Ostatnio wpadłam w trochę złe towarzystwo i dałam się wciągnąć w grę na automatach. Przepuściłam wszystkie pieniądze jakie miałam i dodatkowo narobiłam długów. Chcąc pospłacać swoje zobowiązania ukradłam trochę gotówki rodzicom. Myślałam, że się nie zoorientują, ale wszystko się wydało. Zrobili okropną awanturę mojemu bratu i kazali wynieść się z domu, bo nie chcą pod swoim dachem złodzieja. Co mam teraz zrobić? Przyznać się i zobaczyć w oczach rodziców jak bardzo się na mnie zawiedli, ale oczyścić z niesprawiedliwych zarzutów brata czy milczeć i pozwolić by brat poniósł konsekwencje moich czynów, a ja byłabym nadal ulubioną córeczką rodziców. Ten wybór jest trudniejszy niż miż się wydawać.

Zawsze byłam uważana za tą grzeczniejszą, pokorniejszą i lepiej ułożoną. Natomiast mój brat to taka czarna owca, zawsze wpadał w jakieś kłopoty i sprawiał problemy. Ostatnio wpadłam w trochę złe towarzystwo i dałam się wciągnąć w grę na automatach. Przepuściłam wszystkie pieniądze jakie miałam i dodatkowo narobiłam długów. Chcąc pospłacać swoje zobowiązania ukradłam trochę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej