Jakiś statek wylądował.
Na rękach, głową w dół wychodzą z niego stworzenia. Co to jest? Myśli każdy kto ich widzi. Z ich ust słychać:
eicjatiw! ymawybyzrp w ujokop!

O co im chodzi? Kto to jest i co próbuje nam powiedzieć?

W nocy funkcjonują, w dzień śpią. Chodzą na rękach zamiast na nogach. Ich życie jest na opak. Mają dziwną mowę, nikt ich nie rozumie.
W końcu znalazł się ktoś, kto zauważył, że także mówią na opak. Ich powitanie to po prostu: witajcie! przybywamy w pokoju!
Potem zaczęto ich nagrywać i przetwarzać sygnał, na rozumiany w naszej mowie.
Okazało się, że mają zielono, niebieską planetę z tym że, większość miejsca zajmuje niebieski ląd, a mniej zielona woda.
Wszystko na ich planecie jest całkowicie przeciwne do naszej.

Jakiś statek wylądował.
Na rękach, głową w dół wychodzą z niego stworzenia. Co to jest? Myśli każdy kto ich widzi. Z ich ust słychać:
eicjatiw! ymawybyzrp w ujokop!

O co im chodzi? Kto to jest i co próbuje nam powiedzieć?

W nocy funkcjonują, w dzień śpią. Chodzą na rękach zamiast na nogach. Ich życie jest na opak. Mają dziwną mowę, nikt ich nie rozumie.
W końcu znalazł...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

John Smith miał niewiele czasu. Pokazał legitymację strażnikowi i wpadł do budynku. Od progu przywitały go słowa dyrektora:
-Gdzie ty byłeś?! Zaraz się zacznie!
John pokiwał tylko głową i ruszył za dyrektorem. Wszyscy już byli gotowi. Prezydenci wielu krajów zebrali się w hangarze, by stać się świadkami tego wydarzenia.
Pośrodku sali, odgrodzona metalową klatką od pozostałych ludzi, stała piękna kobieta. John szybkim krokiem dotarł do wyznaczonego komputera. Sprawdził zabezpieczenia. Wszystko było gotowe. Każdy w sali czuł napięcie.
Kobieta oparła dłonie na metalowych prętach.
-Czekaliśmy na to wystarczająco długo- jej głos stawał się skrzeczący, a całe ciało zaczęło się zmieniać. Jej rysy zaczęły sie rozpływać, ciało traciło formę.
-Przybyliśmy tu już wiele lat temu. Kiedy wy, prymitywy, walczyliście ze sobą na kamienie i kije. Nasz wspólny umysł uznał, że możecie nam się przydać, że choćby przypadkiem odkryjecie coś, co pozwoli nadać naszym ciałom formę. Ale to niedługo się zmieni, bo już wiemy, co powinniśmy zrobić. Wasze zręczne ciała marnują sie przy ograniczonych mózgach.
Z ciała kobiety wypłynęła czarna maź, która przepłynęła pomiędzy kratami.
Smith nie zdążył zareagować. Obcy rozdzielił się na niewielkie części, przypominające wyglądem larwy. Cząstki rozbiegły się po sali, atakowały ludzi i wchodząc przez oczy, zasiedlały ich ciała, przejmując nad nimi kontrolę. Smith zerwał się z krzesła, ale było juz za późno. Poczuł jak maź przywiera do jego twarzy i nastała ciemność.

John Smith miał niewiele czasu. Pokazał legitymację strażnikowi i wpadł do budynku. Od progu przywitały go słowa dyrektora:
-Gdzie ty byłeś?! Zaraz się zacznie!
John pokiwał tylko głową i ruszył za dyrektorem. Wszyscy już byli gotowi. Prezydenci wielu krajów zebrali się w hangarze, by stać się świadkami tego wydarzenia.
Pośrodku sali, odgrodzona metalową klatką od...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jak to jest postawić swoje życie na szali, aby udowodnić słuszność teorii naukowej?
Wszystko zależy od wyniku. Jeżeli wszystko się potwierdzi, cóż… Będę bohaterem, w innym przypadku szaleńcem, który zmarnował lata na obliczeniach i nauce wymarłego języka egipskiego. A wynik poznam już dziś, a raczej przypomnę sobie o nim. Układam w głowie wspomnienia niczym domek z kart, po raz ostatni, zanim licznik nie wskaże czasu X.
Wszystko zaczęło się od odkrycia komnaty w piramidzie Cheopsa, a w niej czarnego monolitu. Perfekcyjnie uformowana bryła ze skały meteorytowej, pokryta tysiącem znaków i symboli. Zostałem przydzielony do badań jako specjalista od kryptografii i astrofizyki. Miałem oszacować miejsce pochodzenia, wiek i znaczenie znaków.
Teoria, którą wysnułem, stała się moim przekleństwem. Mianowicie, obiekt mający sto tysięcy lat miał stanowić komunikator. Z zapisków wynikało, iż pomimo odległości kosmicznych, odpowiedź miała przyjść natychmiast, ale odebrana zostać w przyszłości. Ma to związek z dylatacją czasu i różnymi układami odniesienia. Odległość do miejsca docelowego: siedem lat świetlnych. Tak więc odbyłem długi monolog z monolitem w języku egipskim, a następnie czekałem.
BEEP!
Licznik informuje mnie, że wybił czas.
Na myśl o tym, ile mam jeszcze do zrobienia, czuję się zmęczony, ale istota o głowie szakala na mnie polega. Nie mogę jej zawieść. W końcu brakuje tylko jednego elementu, by otworzyć portal. Jeszcze tylko jedna piramida i przybędą, by nami rządzić.

Jak to jest postawić swoje życie na szali, aby udowodnić słuszność teorii naukowej?
Wszystko zależy od wyniku. Jeżeli wszystko się potwierdzi, cóż… Będę bohaterem, w innym przypadku szaleńcem, który zmarnował lata na obliczeniach i nauce wymarłego języka egipskiego. A wynik poznam już dziś, a raczej przypomnę sobie o nim. Układam w głowie wspomnienia niczym domek z kart, po...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Są w historii momenty przełomowe, jednym z takich momentów było wydarzenie znane pod nazwą Kosmicznego Zjednoczenia. Podczas posiedzenia ONZ w pewnym momencie na środku sali - jak sprawozdają liczni świadkowie "dosłownie znikąd pojawiła się trójka nadludzko wysokich, błękitnoskórych postaci o majestatycznym wyglądzie, wystrojonych iście po królewsku". Ich pojawieniu towarzyszył kilkusekundowy rozbłysk światła. Chwilę potem jeden z obcych przybyszy oznajmił w języku angielskim że, "przybywają w pokoju" oraz "przynoszą pozdrowienia dla ludzkości od całej rasy Alesturiańskiej." Aby nie wzbudzać niepokoju ich statek przybył na Ziemię w aurze skrytości. Zapytany skąd zna angielski uśmiechnął się i wspomniał coś o "nadświadomej adaptacji neuronów". Obcych poczęstowano wz-ką oraz kawą z ekspresu. W trakcie konsumpcji podobno mruczeli i kiwali głowami a ich wielkie oczy co chwilę zmieniały kolory i pulsowały światłem. Stwierdzili że jeszcze nie jedli nic tak dobrego i chcieliby zabrać ze sobą kilka ton kawy i ekspres. Gdy dowiedzieli się że kawa należy do płodów Ziemi, byli zdumieni. Jeden z nich stwierdził że na ich planecie tzw. "płody ziemi" prędzej urwą Alesturianowi głowę niż dadzą się na cokolwiek przerobić, odżywiają się więc wyłącznie płynami sztucznego pochodzenia. Zapytany jak udało im się przetrwać i rozwinąć w takich warunkach odpowiedział: "dawniej jak to mówią ludzie braliśmy byka za rogi. Jednak kiedy już nie musimy walczyć o przetrwanie przemoc odeszła w zapomnienie."

Są w historii momenty przełomowe, jednym z takich momentów było wydarzenie znane pod nazwą Kosmicznego Zjednoczenia. Podczas posiedzenia ONZ w pewnym momencie na środku sali - jak sprawozdają liczni świadkowie "dosłownie znikąd pojawiła się trójka nadludzko wysokich, błękitnoskórych postaci o majestatycznym wyglądzie, wystrojonych iście po królewsku". Ich pojawieniu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niebo jest przeraźliwie zielone. Gdzieś w tyle pozostał skafander, bose stopy zapadają się w grząski grunt, koleiny wypełniają się czerwoną cieczą. Bebe wzdryga się na myśl o krwi sączącej się z ziemi. Ziemi - waha się, gdy na myśl przychodzi mu inne znaczenie tego słowa. Pod obcym niebem, raz za razem przecinanym błyskami oddalającej się burzy, myśli o domu.
Rdzeń już niedaleko.
Wymiana.
Zgłosił się. Przynajmniej tak powiedzieli.
Nie pamiętał.
Rdzeń wygląda na stary. Przerwany blok czerwonej masy. Zwaliste części wydrążono w środku, tworząc pokaźnej wielkości niecki. Bebe niezdarnie gramoli się do jednej z nich.
Czeka.
Pojawia się nagle. Niski, o szkarłatnej, prawie prześwitującej skórze, odsłaniającej pulsujące wnętrze, nie ma oczu, a jednak jakby wpatrywał się w wystraszoną twarz Bebe.
Znika w drugiej części Rdzenia, a ściany przed Bebe zatrzaskują się gwałtownie. Boi się.
Dostrzegli ludzki statek zanim ten wszedł na orbitę ich macierzystej planety. Wysłali wiadomość zapisaną prymitywnym pismem obrazkowym. Wymiana. Pozwólcie nam się poznać, a my otworzymy się przed wami.
Dali im Bebe.
Informacje. Neurony szaleją.

Koczownicy.
Fyysr.
Podróżnicy.
Rodzina.
Kob.
Mężczyzna. Kobieta. Dziecko.
Beyj’ed. Tlufd.
Tlen.
Sthht’rd.

Zieleń.

Bebe opada na podłoże. Klęcząca po lewej Istota wtapia się swym ciałem w czerwoną glebę. Gdy jej światło gaśnie, Bebe rozumie, że umiera. Maszyna pracuje cicho, przetwarzając dźwięki, wspomnienia, gesty. Tłumaczy. Tworzy klucz. Bebe zamyka oczy.

Niebo jest przeraźliwie zielone. Gdzieś w tyle pozostał skafander, bose stopy zapadają się w grząski grunt, koleiny wypełniają się czerwoną cieczą. Bebe wzdryga się na myśl o krwi sączącej się z ziemi. Ziemi - waha się, gdy na myśl przychodzi mu inne znaczenie tego słowa. Pod obcym niebem, raz za razem przecinanym błyskami oddalającej się burzy, myśli o domu.
Rdzeń już...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Staliśmy na płycie wojskowego lotniska i drżeliśmy. Może z zimna, może podekscytowania, a może ze strachu. Każdy z nas odziany był w jednakowy czarny płaszcz sięgający aż do ziemi i koszule w tym samym kolorze z nadrukiem NASA. W zasadzie z podróżami kosmicznymi mieliśmy tyle wspólnego, co Amazonia z Saharą, jednak szef uparł się, że mamy nie rzucać się w oczy jako federalni. Naprzeciw nas stał już lądownik istot pozaziemskich, które najwyraźniej nie odczuwały powagi sytuacji i ociągały się z wyjściem do nas.

W końcu jedna z istot silnie pchnęła drzwi i wyłoniła się z otworu. Nieregularny kształt falował coraz słabiej, aż zbił się w stałą formę. Powierzchnia istoty połyskiwała w odcieniach fioletu. Odrobinę przypominała człowieka, a jednak miała znacznie mniejsze oczy, o dużej głębi. Patrzyła na nas niczym niewinny szczeniak, przechylając głowę na prawo w zaciekawieniu. My jednak wiedzieliśmy, jak niebezpieczna może być. Poczułem, że mój palec wskazujący dotknął chłodnego metalu pistoletu. Byłem gotowy do obrony, nawet jeśli to wizyta pokojowa.

A jednak. Zmiennokształtna postać wydała z siebie potworny okrzyk, brzmiący jak uderzenie metalu o metal i rzuciła się w moim kierunku. Niewiele myśląc wyjąłem broń z kieszeni i skierowałem ją w głowę szarżującej istoty. Palec na spuście nawet nie zadrżał, gdy posłałem w nią kulę. Nagle czas zwolnił, obcy zatrzymał się, a powierzchnia jego ciała rozdzieliła się na dwie części, by przepuścić między nimi pocisk. To był nasz koniec.

Staliśmy na płycie wojskowego lotniska i drżeliśmy. Może z zimna, może podekscytowania, a może ze strachu. Każdy z nas odziany był w jednakowy czarny płaszcz sięgający aż do ziemi i koszule w tym samym kolorze z nadrukiem NASA. W zasadzie z podróżami kosmicznymi mieliśmy tyle wspólnego, co Amazonia z Saharą, jednak szef uparł się, że mamy nie rzucać się w oczy jako...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Spacerowałem z psem, kiedy nad nami przeleciał jakiś świecący się obiekt. Pierwsze co przyszło mi do głowy, spadająca kometa albo wypadek samolotowy.
Ruszyłem od razu w miejsce upadku . Noc była bardzo ciemna, wiec z oddali widziałem jarzący się płomień.
- A więc to samolot – powiedziałem głośno, przedzierając się przez strome urwisko. Musiałem być ostrożny. Jeden nie właściwy krok i spadł bym parę metrów w dół.
Mój pies Odys, nie odstępował mnie na krok. Po przejściu najgorszego terenu, została nam do pokonania polana. Łatwizna.
Moim oczom ukazał się dziwny samolot, a raczej spodek. Z lewej strony się palił.
Zauważyłem drzwi. Szybko do nich podbiegłem, mając nadzieję że zastane jeszcze żywych ludzi w środku. Niestety, każda próba otwarcie kończyła się porażka.
Nagle pies zaczął szczekać. Był niespokojny, a po chwili uciekł. Przestraszyłem się trochę, takie zachowanie nie było do niego podobne.
Coś dotknęło mojego ramienia. Odwróciłem się licząc że to pilot, lecz w tym momencie zdrętwiałem. Zauważyłem postać nie z tego świata. Był dwukrotnie większy ode mnie. Ubrany w niebieski kombinezon.
Powoli zaczął zdejmować skafander. I wtedy ujrzałem po raz pierwszy kosmitę. Był podobny do nas. Odróżniał go tylko czerwony kolor skóry.
- To jest wasz koniec – powiedział dotykając mojego czoła. Po chwili zemdlałem.
Obudziłem się we własnym łóżku. Cieszyłem się że to tylko koszmar. Poszedłem do pokoju, pooglądać telewizję. Na każdej stacji nadawali to samo.
,, Inwazja z kosmosu’’.

Spacerowałem z psem, kiedy nad nami przeleciał jakiś świecący się obiekt. Pierwsze co przyszło mi do głowy, spadająca kometa albo wypadek samolotowy.
Ruszyłem od razu w miejsce upadku . Noc była bardzo ciemna, wiec z oddali widziałem jarzący się płomień.
- A więc to samolot – powiedziałem głośno, przedzierając się przez strome urwisko. Musiałem być ostrożny. Jeden nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Rozcięli kadłub, albo mu się to przyśniło; nie miał pewności, może to rzeczywiście tylko wizje wywołane długoletnią hibernacją.
Frunął.
Obudził go dotyk; pochylała się nad nim wąska twarz koloru miedzi, o włosach zaplecionych wokół głowy i ze wzorzystym tatuażem otaczającym wodniste, lazurowe oczy, przywodzący na myśl spękaną ziemię – zanim zdążył dojrzeć coś więcej, znowu odpłynął.
Minęło wiele dni.
Potem dowiedział się, że tylko on przeżył katastrofę; opłakał towarzyszy w milczeniu, patrząc z daleka na miejsce, w którym się rozbili. Wciąż czuł skutki po hibernacji, ale dochodził do siebie – mieszkańcy planety byli naprawdę życzliwi, przyjęli go do siebie i dali obowiązki, dzięki czemu oderwał się na chwilę od depresyjnych myśli.
Nazywali go imieniem, którego nie był w stanie powtórzyć – porozumiewali się melodyjnym językiem pełnym długich, śpiewnych sylab. Nie poprawiał ich, pozwalał wołać go jak tylko chcieli – i tak nie istniał już człowiek, jakim był wcześniej.
Po pewnym czasie zdał sobie sprawę, że to lud ziemi, na jakiej mieszkali – mieli domy z kamienia ustawione dookoła figury o stu twarzach; podejrzewał, że to ich bóg. Byli bardziej strojni niż ludzie, we włosy wplatali koraliki, a szczupłe ciała malowali lub tatuowali w różnobarwne wzory. Lubił patrzeć na ich twarze, jednocześnie niezwykle ludzkie, z drugiej zupełnie inne.
W końcu przywykł do niegasnącego światła słońc. Nie miał pojęcia jak dokładnie się tu znalazł, ani jak powrócić; po wielu latach przestał o tym myśleć. i jak tu się nie spodziewać czegoś

Rozcięli kadłub, albo mu się to przyśniło; nie miał pewności, może to rzeczywiście tylko wizje wywołane długoletnią hibernacją.
Frunął.
Obudził go dotyk; pochylała się nad nim wąska twarz koloru miedzi, o włosach zaplecionych wokół głowy i ze wzorzystym tatuażem otaczającym wodniste, lazurowe oczy, przywodzący na myśl spękaną ziemię – zanim zdążył dojrzeć coś więcej, znowu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

http://i.imgur.com/UWsNkmZ.jpg

http://i.imgur.com/UWsNkmZ.jpg

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Istoty o wiele wyższym intelektualizmem, od nas ludzi, będą dla nas nie pojęte. Tam gdzie mieszkają może nie być słońca, albo wody. Ich organizmy zapewne funkcjonują inaczej i inaczej wyglądają. Co jeśli żyją oni w dwóch wymiarach? Istnieje dla nich wysokość i szerokość, albo ki wie co jeszcze!
Dlatego nie mogę sobie ich wyobrazić. Ale widzę namiastkę tego co przekazali by. Ich sposób komunikowania byłby bardziej rozwinięty. Może przekazywali by informacje myślami? J

Istoty o wiele wyższym intelektualizmem, od nas ludzi, będą dla nas nie pojęte. Tam gdzie mieszkają może nie być słońca, albo wody. Ich organizmy zapewne funkcjonują inaczej i inaczej wyglądają. Co jeśli żyją oni w dwóch wymiarach? Istnieje dla nich wysokość i szerokość, albo ki wie co jeszcze!
Dlatego nie mogę sobie ich wyobrazić. Ale widzę namiastkę tego co przekazali...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej