Od jakiegoś czasu niektóre strony w Internecie zdawały się bazować na nieziemskim poczuciu humoru. Idąc tym tropem, Google opracował strategię personalizacji reklam pod kosmitów, gdyby jednak byli. Rzeczone strony zareagowały nieśpiesznie, acz wyraziście: zaczęły wyżerać piksele z monitorów NASA. Piłeczka była po naszej stronie.

Nim jednak obcy złożyli pierwsze zamówienie (z obowiązkiem zapłaty), w domenie .cz wybuchło sensacyjne szaleństwo e-zakupów. Przez jakiś czeski błąd w targetowaniu nasi południowi sąsiedzi e-rzucili się na broszki z neutrina, tresowane kolapsy, flokułowe etole, kwazarską fantazję, elokwęki tła w jakości Hi-Res, świecące chwościki i ciupagi... Tylko zupa Ureya się nie sprzedawała, poległszy marketingowo w starciu z hostětínskim moštem.

Obcy, bo jednak byli, w geście dobrej woli skusili się na tę wzgardzoną przez Czechów zupę. I wtedy...

Wtedy.

Dokładnie wtedy.

Nastąpiła konsternacja.

Wielopowłokowa.

Wielka międzygalaktyczna matrioszka konsternacji.

To najpierw.

I tylko przez nanosekundy.

Bo zupa.

Była.

W proszku.

„Dodać wody?!!!” – zdawały się krzyczeć wyżarte z monitorów NASA piksele.

Nieziemskie poczucie humoru w jednej chwili znikło z internetowych stron jak kamfora. Niechcący wypowiedzieliśmy wojnę.

Od jakiegoś czasu niektóre strony w Internecie zdawały się bazować na nieziemskim poczuciu humoru. Idąc tym tropem, Google opracował strategię personalizacji reklam pod kosmitów, gdyby jednak byli. Rzeczone strony zareagowały nieśpiesznie, acz wyraziście: zaczęły wyżerać piksele z monitorów NASA. Piłeczka była po naszej stronie.

Nim jednak obcy złożyli pierwsze zamówienie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W każdej historii zasiane jest ziarno prawdy.

To była widowiskowa bitwa stu statków kosmicznych. Pisano o tym w lokalnych gazetach. Jeden z drzeworytów dotrwał do naszych czasów. Jednak zapiski pewnej dziewczyny posiadam tylko ja. Pozwólcie, że podzielę się z Wami tą historią.

14 kwietnia 1561 roku Norymberga

Kiedy zobaczyłam go rannego od razu pobiegłam po miskę z ciepłą wodą. Leżeliśmy pod drzewem ponad kilka godzin. Był ogromny, jednak ja postrzegałam go jako człowieka. Był na całej łące a jednak jego ciało wciąż czułam na rękach. Kiedy otworzył oczy raz były czerwone, raz żółte. Czasami wydawało mi się, że jego ciało zmienia kolor na biało-niebieski. Jednak wiem na pewno, że był piękny. W pewnej chwili ujrzałam czarną dziurę naprzeciwko nas. A z niej zaczęli wyłaniać się tacy sami jak on. Niby ludzie a jednak ich ogrom na łące mnie przerastał. Gdy podpełzli do nas ich kolor oczu zmienił się na zielony. Jakbym w ich oczach ujrzała ulgę. Kiedy zabrali go ode mnie poczułam pustkę. A w misce z wodą ujrzałam, że moje oczy zrobiły się czarne.

19 kwietnia 1561 roku Norymberga

Dzisiaj jest ostatni dzień mojego życia na ziemi. Oczy nadal są czarne, a mieszkańcy posądzili mnie o czary. W nocy…

Jakim moim zdziwieniem było, gdy dowiedziałam się, że owa kobieta nigdy nie została powieszona. Podobno uciekła z miasta. Szukano ją w całym kraju. A może powinni szukać w gwiazdach?

W każdej historii zasiane jest ziarno prawdy.

To była widowiskowa bitwa stu statków kosmicznych. Pisano o tym w lokalnych gazetach. Jeden z drzeworytów dotrwał do naszych czasów. Jednak zapiski pewnej dziewczyny posiadam tylko ja. Pozwólcie, że podzielę się z Wami tą historią.

14 kwietnia 1561 roku Norymberga

Kiedy zobaczyłam go rannego od razu pobiegłam po miskę z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W środku nocy budzi mnie dziwny hałas. Wyglądam przez okno. Co się dzieje? Ktoś chidzi po moim ogrodzie. W pośpiechu zakłafam kurtkę i buty i idę przegonić intruza. Wchodzę do ogrodu i staję zszokowana. Na środku ogrodu stoi jakiś obietk, przypominający statek ufo, a po moim ogrodzie chodzą niewielkie istoty wielkości dużego psa i wykopują z rabatek moje kwiatki.
Obcy mnie zauważyli i staje się rzecz jeszcze dziwniejsza, słyszę w swojej głowie głos: "Witaj mieszkańcu planety Ziemia" Chyba zaczynam wariować. "Nie bój się, jesteśmy naturianami, porozumiewamy się za pomocą telepatii. Przybyliśmy z planety Naturia po nowe gatunki roślin" Słyszę ponownie głos w mojej głowie. Ale po co obcym moje kwiatki? "Żyjemy w zgodzie z naturą, robimy wszystko by ją chronić oraz by ją wzbogacić. Przybyliśmy na twoją planetę, ponieważ macie tu mnóstwo nieznanych nam roślin. Chcieliśmy zabrać kilka by móc je zbadać i chodować u nas" Usłyszałam odpowiedź na swoje myśli.
Powoli się uspokajam. "Możecie wziąć co chcecie, ale migę pokazać wam jeszcze rośliny, które my chodujemy by je jeść." Mówię w myślach. "Bardzo chętnie" Słyszę ponownie głos w mojej głowie.
Idę do swojej grządki i daję obcym po kilka rosnących tam warzyw.
"Dziękujemy Ziemianinie za roślimy, może jeszcze tu wrócimy" "Będę czekać" Myślę

W środku nocy budzi mnie dziwny hałas. Wyglądam przez okno. Co się dzieje? Ktoś chidzi po moim ogrodzie. W pośpiechu zakłafam kurtkę i buty i idę przegonić intruza. Wchodzę do ogrodu i staję zszokowana. Na środku ogrodu stoi jakiś obietk, przypominający statek ufo, a po moim ogrodzie chodzą niewielkie istoty wielkości dużego psa i wykopują z rabatek moje kwiatki.
Obcy mnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Każdej nocy moje oko spogląda na zegar, który wyświetla godzinę 03:03. Już nie czuję strachu, zdziwienia, czy niepokoju, po prostu wiem, że za chwilę wypełznę z łóżka, poszukam po omacku załącznika lampki i jak co noc skieruję moje stopy po zimnych kafelkach wprost do kuchni po szklankę wody.
Dźwigam zdecydowanym ruchem rękę i wtedy zauważam w ciemności świecące dwie gałki oczne skierowane wprost na mnie.
Próbuję krzyknąć, lecz z moich ust wydostaje się tylko szept i wtedy już jest wszystko dla mnie jasne.
- To kolejny głupi sen.. - mówię do siebie w duchu i zamykam oczy, jednak czuję, że coś nie gra. Czuję narastające pragnienie, więc otwieram oczy, a tuż przed moją twarzą widzę owe gałki. Kolejna próba krzyku. Nie udana. Wszystko wydaje się być tak realistyczne. Sięgam ręką do mojej twarzy i wtedy zamieram.
Na moich ustach przyklejona została taśma.
- TO NIE JEST KURWA SEN! - Próbuję wrzasnąć. Wpadam w taką panikę, zamykam oczy i czuję, że świat kręci się wokół.

Zapach spalonej jajecznicy budzi moją świadomość. Poruszam gałkami ocznymi, ale powieki wciąż są zamknięte.
- NO BUDŹ SIĘ !! HALOO ! - Krzyczę na całe gardło.
- Słyyyyszę swój głooos! - Odpowiadam samej sobie. Czuję, że łóżko w którym śpię od pięciu lat, nie jest moim ukochanym łóżkiem, w którym się aktualnie znajduję.
Z tych rozmyśleń wybija mnie przerażająco przyjemny głos jak u staruszka.
- Ja witać moją Lejdi z przyjemnością. My szanować Wasza planeta i nie chcieć wojny z wami. Niech się Droga Lejdi nie stresować Naszym spotkaniem. Rzadko kiedy Nam się zdarzać zostać odkrytym przez człowieka. Nigdy nie bywaliśmy tak regularnie u żadnego człowieczka jak u Lejdi, ale jest w Lejdi coś czego w naszych poszukiwaniach nigdy nie znaleźć podobnej specyfiki duszy. My znać tylko człowieczka z tego, że wszyscy z zewnątrz twardzi i nienawidzieć drugiego człowieczka ale w środku miękki puch odkryć można. W najdroższej Lejdi jednak jest coś, co u szarego człowieczka nie ma miejsca. Każdy szary człowieczek, zakłada głowa na szyję, gdy tylko coś trafić w ich serce. Lejdi mieć tak piękne serce, że trafić w nie nie prosta rzecz.
My wymazać drogiej Lejdi Nasze spotkanie z pamięci my to zrozumieć. My jeszcze raz przepraszać, że my zakleić Lejdi oczy ale My nie chcieć, żeby Lejdi się bać, a człowieczka łatwo przestraszyć czymś obcym. Musi jednak Lejdi wiedzieć, że wybór jest Lejdi czy pamięć usuwać i powrócić chce Lejdi do tego chaosu z którego Lejdi się wyłonić.
- Niee... ja nie chcę wracać.. - Słowa wypłynęły nie z moich ust, a serca.

Każdej nocy moje oko spogląda na zegar, który wyświetla godzinę 03:03. Już nie czuję strachu, zdziwienia, czy niepokoju, po prostu wiem, że za chwilę wypełznę z łóżka, poszukam po omacku załącznika lampki i jak co noc skieruję moje stopy po zimnych kafelkach wprost do kuchni po szklankę wody.
Dźwigam zdecydowanym ruchem rękę i wtedy zauważam w ciemności świecące dwie gałki...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jak śmię twierdzić religie zostały stworzone przez człowieka i są odpowiedzią na jego potrzeby duchowe i w każdej występuje bóg o nadludzkich możliwościach i choć nikt nikomu nie każe wierzyć w daną religię to jest to przesłanka do tego że po obserwacji wszechświata przez uczonych można zawnioskować że gdzieś nad nami w jakiejś galaktyce znajduje się tak zaawansowana postać życia i wysokiej inteligencji że możliwości tych jednostek/jednostki mają znamiona wszechmogących będących w stanie na przykład po przez chwilowe skanowanie wzrokiem zidentyfikować chorobę którą nosimy i dokonać uzdrowienia w mgnieniu oka co na dzień dzisiejszy bardziej przypomina powieść science fiction. Kultura zaś bytowania jest na tak wysokim poziomie że praktycznie nie dochodzi do żadnych rękoczynów, wojen a wszelkie rozbieżności są załatwiane za pomocą intelektu i choć wydaje się to na pierwszy rzut oka nie możliwe to tak samo kiedyś traktowano to co pisał Lem w swoich powieściach gdzie niektórzy pukali się w głowę jak przeczytali na przykład o podwodnych podróżach i głębi oceanu, a biorąc pod uwagę wszech miar kosmosu to bardziej prawdopodobne wydaję się istnienie super rozwiniętej formy życia niż prawdopodobieństwo trafienia szóstki w Lotto.

Jak śmię twierdzić religie zostały stworzone przez człowieka i są odpowiedzią na jego potrzeby duchowe i w każdej występuje bóg o nadludzkich możliwościach i choć nikt nikomu nie każe wierzyć w daną religię to jest to przesłanka do tego że po obserwacji wszechświata przez uczonych można zawnioskować że gdzieś nad nami w jakiejś galaktyce znajduje się tak zaawansowana postać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Szybko opuściłam statek i jak najszybciej oddaliłam się od niego. Po kilku sekundach pojazd spłonął.
- A mówiłam bratu, żeby nie majstrował... Przez niego nie mogę teraz wrócić do domu! - Tupnęłam nogą ze złości i usiadłam na dużym kamieniu.
Nagle zza pleców usłyszałam czyjeś kroki. Gwałtownie obróciłam się i wycelowałam w cel, którym okazał się półtorametrowy kosmita. Istota kształtem wyglądająca jak człowiek, z dużymi, czarnymi oczami i błyszczącą skórą podniosła ręce w geście kapitulacji.
- Nie mam zamiaru cię skrzywdzić. – Z każdym wypowiedzianym słowem obroża na jej szyi postaci mrugała. Najprawdopodobniej był to translator mowy.
Odłożyłam broń i skrzyżowałam ręce na piersi. Kosmita, który z wyglądu przypominał rodzaj żeński, miał na sobie krótki, obcisły kombinezon. Jej kolor skóry zmienił się z granatowego na jasnoszary.
- Spostrzegliśmy, że Twój statek został zniszczony. W mieście mamy Urząd Komunikacji Drogi Mlecznej. Mogłabyś nadać stamtąd komunikat dla swojej planety.
Postanowiłam zaufać nowopoznanej istocie i ruszyłyśmy w stronę centrum. Po drodze dziewczyna opowiedziała mi trochę o jej świecie.
– Nasza skóra zmienia kolor, w zależności od naszych emocji. – Tłumaczyła. - Żyjemy w zgodzie z naturą, dlatego ograniczamy niszczenie przyrody i zabijanie zwierząt. Korzystamy z tego, co sami wyprodukujemy. Większość z nas jest optymistycznie nastawiona do innych, dlatego staramy się szerzyć pokój na świecie, a wielu z nas jest członkami pokojowych instytucji. – Posłała mi promienny uśmiech, a jej skóra przybrała lekko żółty odcień.
Po kilku minutach przed nami rozciągnęła się niewielka metropolia, nad którą latały ogromne ptaki o kilku parach skrzydeł, a na łące biegały miliony nieznanych mi gatunków stworzeń.
- Wygląda na to, że będę miała co opowiadać swoim dzieciom, gdy wrócę do domu.

Szybko opuściłam statek i jak najszybciej oddaliłam się od niego. Po kilku sekundach pojazd spłonął.
- A mówiłam bratu, żeby nie majstrował... Przez niego nie mogę teraz wrócić do domu! - Tupnęłam nogą ze złości i usiadłam na dużym kamieniu.
Nagle zza pleców usłyszałam czyjeś kroki. Gwałtownie obróciłam się i wycelowałam w cel, którym okazał się półtorametrowy kosmita....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pierwszy sygnał odebrano w roku 2021. Wysłano odpowiedź. Wróciła w 2028 a po niej pojawił się sygnał o zdwojonej sile. Świat stanął na głowie. Dwa i pół tysiąca naukowców pracowało nad jego rozszyfrowaniem. Wraz ze złamaniem kodu na granicy Układu Słonecznego pojawił się obcy obiekt. Spotkanie z nim było już tylko kwestią czasu. Powołano międzynarodową organizację, zwiększono intensywność wysyłanych wiadomości, także odbierano ich więcej. W 2031 wymieniono się odpowiednio nastrojowymi urządzeniami - różnice technologiczne już nie zakłócały odbioru. Dołączona do nich była instrukcja stworzona na bazie danych z przechwyconych do tej pory sygnałów. Wybrano ludzi, których zadaniem była nauka obcego języka. Zaczęto prowadzić pierwsze rozmowy i toczono je na przestrzeni kolejnych lat, w czasie których pojazd stopniowo się zbliżał. W 2036 roku zatrzymał się w okolicy Marsa. Zgodnie z planem, pół roku później dotarło na niego 10 ludzi, a na Ziemię 10 kosmitów. Nikt, poza kilkoma tysiącami naukowców pracujących za zamkniętymi drzwiami, nie wiedział, że na 5 lat Ziemia stała się domem dla dziesięciu obcych. Przez ten czas nastąpiła intensywna wymiana danych, obie cywilizacje przestały być dla siebie obce. Oficjalny program „Face to Face” rozpoczął się w połowie 2041 roku. Reprezentantami Ziemi została dwójka nastolatków. Osłuchiwane od urodzenia z obcym językiem, umiały się nim teraz posługiwać jak ojczystym. Jako dzień kontaktu oraz pierwszy dzień nowej ery wyznaczono 3 sierpnia 2041 roku.

Pierwszy sygnał odebrano w roku 2021. Wysłano odpowiedź. Wróciła w 2028 a po niej pojawił się sygnał o zdwojonej sile. Świat stanął na głowie. Dwa i pół tysiąca naukowców pracowało nad jego rozszyfrowaniem. Wraz ze złamaniem kodu na granicy Układu Słonecznego pojawił się obcy obiekt. Spotkanie z nim było już tylko kwestią czasu. Powołano międzynarodową organizację,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-No poważnie Panie komisarzu! Przecież bym nie oszukiwał policji.- powiedziałem błagalnym tonem.
-Jacek, chodź posłuchać, bo ja nie mam sił – rzekł starszy aspirant spoglądając przez ramię – a Pan powtórzy tę historię.
- No więc tak jak mówiłem, to nie żadna sarna czy inny dzik, w mój samochód uderzyło UFO! Najzwyczajniej w świecie jadę sobie zmęczony po nocce do domu, a tu łubudu! Prawie głową w kierownicę uderzyłem! Że z podporządkowanej – zrozumiałbym, że na rondzie bez kierunkowskazu – zrozumiałbym ale żeby w poczciwego obywatela z góry przydzwonić ?! Wyszło do mnie po chwili dwóch takich – chyba młodzi bo nikczemnego wzrostu byli. Po jakiś dopalaczach pewnie byli Panie, bo zielone jakieś takie na twarzy, oczy świecące… Zieloną łapkę z takimi śmiesznymi tipsami do mnie wyciąga, w niej dwa zielone banknoty i gada tak chyba z ruskim akcentem że się dogadamy. Ale te ich dolary to jakieś podrobione mi się wydały od razu i mówię, że policję wzywam bo jacyś dziwni są. No i wtedy po Was zadzwoniłem, a oni wtedy raz, raz i bez śladu uciekli. Najprawdziwsza prawda Panie Władzo!
- Jacek weź Pana na test narkotykowy i badanie krwi…

-No poważnie Panie komisarzu! Przecież bym nie oszukiwał policji.- powiedziałem błagalnym tonem.
-Jacek, chodź posłuchać, bo ja nie mam sił – rzekł starszy aspirant spoglądając przez ramię – a Pan powtórzy tę historię.
- No więc tak jak mówiłem, to nie żadna sarna czy inny dzik, w mój samochód uderzyło UFO! Najzwyczajniej w świecie jadę sobie zmęczony po nocce do domu, a tu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Otworzyły się przede mną drzwi wielkiego laboratorium. Po lewej stronie znajdowały się innowacyjne mikroskopy pozwalające oglądać cząstki elementarne w skali femto. Po prawej z kolei na stołach stały zaawansowanej technologii komputery. Jako jedyna potrafiłam porozumiewać się bez słów, wysyłając telepatycznie fale elektryczne przekładające się na informacje w mózgu, dlatego też zostałam poproszona przez zespół NASA o próbę porozmawiania z istotami pozaziemskimi. Przekroczyłam próg następnego pomieszczenia, a w nim istoty, których widok wprawił mnie w strach, zdumienie, zdziwienie. Przede mną siedzieli kosmici z planety DS342. Mieli około 2,1 metra wzrostu, cienkie nogi zakończone platformami, cztery ręce zakończone haczykowato, długą szyję i podłużną głowę. Ich oczy przypominały mi dwa okrągłe lustra, nie mieli ust ani nosa, tym bardziej włosów. Ich pokrywę ciała stanowiła metalicznie połyskująca skóra w kolorze khaki lub fioletu. Postacie te nie miały swego języka, jednak technologię rozwinęły do perfekcji. Posiadały przedziwne urządzenia, których nasza technologia nie będzie długo w stanie naśladować. Musiałam się skoncentrować, by odebrać z ich strony komunikat.... Nagle usłyszałam w umyśle, że są pokojowo nastawieni, nie chcą nam zrobić krzywdy. Tak jak i my zastanawiali się nad istnieniem życia poza planetą rodzimą. Powiedzieli, że zbliża się kataklizm- deszcz meteorów uderzy w Ziemię za 122 lata. Uznali, że nam pomogą. Przekazałam wiadomości zespołowi NASA...

Otworzyły się przede mną drzwi wielkiego laboratorium. Po lewej stronie znajdowały się innowacyjne mikroskopy pozwalające oglądać cząstki elementarne w skali femto. Po prawej z kolei na stołach stały zaawansowanej technologii komputery. Jako jedyna potrafiłam porozumiewać się bez słów, wysyłając telepatycznie fale elektryczne przekładające się na informacje w mózgu, dlatego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Egipt, 2500 p.n.e

- Stary, jesteś pewny, że to dobre miejsce do osiedlenia się?
- Pewnie! Popatrz tylko na tych Ziemian. Oni nas kochają. Biegają wokół nas, czczą nas, budują nam domy, przynoszą jedzenie. Wystarczy miauknąć, a oni już się zastanawiają, jak mogą nam sprawić przyjemność.
-No niby tak. Ale daliśmy im przepis na czworościenne labirynty do zabawy, a oni zaczęli tam grzebać swoich zmarłych.
- Fakt, nie są zbyt bystrzy. Dlatego mogliśmy ich sobie owinąć wokół łapek. Będzie nam tu dobrze jak nigdzie indziej. Pomyśl tylko o spaniu przez cały dzień i wygrzewaniu się na słońcu.
- Racja, to brzmi zachęcająco. Poza tym my psocimy, oni nam wybaczają i jeszcze się z tego cieszą.
- Dokładnie! Ciągle chcą nas głaskać i pieścić.
- W końcu jesteśmy Kosmicznymi Obiektami Tulającymi, w skrócie KOT.
- Zobaczysz, za 5000 lat ciągle nas będą uwielbiali.

Egipt, 2500 p.n.e

- Stary, jesteś pewny, że to dobre miejsce do osiedlenia się?
- Pewnie! Popatrz tylko na tych Ziemian. Oni nas kochają. Biegają wokół nas, czczą nas, budują nam domy, przynoszą jedzenie. Wystarczy miauknąć, a oni już się zastanawiają, jak mogą nam sprawić przyjemność.
-No niby tak. Ale daliśmy im przepis na czworościenne labirynty do zabawy, a oni zaczęli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej