Dlaczego wciąż się ukrywasz?
Widzę Cię w mroku.
Nie ruszasz się. Obserwujesz.
Jak zwierzę. Jak drapieżnik.
Przestań! Przestań, proszę...
Nie rób tego. Nie robisz.
Milczę, staje się bardziej obojętna.
Bardziej spokojniejsza, bladsza i może mniej uprzejma.
Wiem jednak, że gdzieś tam jesteś.
Boję się.
Boje się, że spojrzysz. Wtedy nie będzie odwrotu.
Będę podążać za Twoim palcem,
a Ty zaprowadzisz mnie do lasu,
gdzie cykady płaczą.
Gdzie cisza oznacza śmierć.

Dlaczego wciąż się ukrywasz?
Widzę Cię w mroku.
Nie ruszasz się. Obserwujesz.
Jak zwierzę. Jak drapieżnik.
Przestań! Przestań, proszę...
Nie rób tego. Nie robisz.
Milczę, staje się bardziej obojętna.
Bardziej spokojniejsza, bladsza i może mniej uprzejma.
Wiem jednak, że gdzieś tam jesteś.
Boję się.
Boje się, że spojrzysz. Wtedy nie będzie odwrotu.
Będę podążać za Twoim...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Humanoidalni Sagittanie osiągnęli najwyższy poziom rozwoju, ale daleko im do arogancji. Wierzą w równowagę wszechrzeczy i nie czynią zła, gdyż uważają, iż jest to poniżej godności istot inteligentnych. Siłą myśli potrafią wpływać na rzeczywistość na poziomie atomów i dowolnie ją przekształcać. Zakrzywiają czas i przestrzeń, materializują obiekty wszelkich rozmiarów oraz kontrolują pracę własnego ciała i samodzielnie je uzdrawiają. Mogą zarówno tworzyć, jak i niszczyć, ale wybrali to pierwsze. Nazywamy ich Cichymi, gdyż nie wydają z siebie żadnych dźwięków. Ich niezwykle złożony sposób komunikacji przypomina połączenie telepatii i języka migowego z sygnalizacją świetlną. Sagittanie komunikują się ze sobą za pomocą myśli oraz wydmuchują z ust barwne dymne obręcze różnej wielkości, o nieznanym nam składzie chemicznym i nieregularnych brzegach, z licznymi odgałęzieniami, w zależności od skomplikowania wypowiedzi. Kolor obręczy wskazuje na przekazywany ładunek emocjonalny. Gdy mówią o sobie, zmienia się, w zależności od tego, jakie emocje odczuwają, barwa ich tęczówek, włosów i paznokci. Posługują się też złożoną gestykulacją, gdy mówią o innych, a to, jak postrzegają siebie względem przestrzeni i jakie odczucia temu towarzyszą, odzwierciedla się w zmianach koloru skóry poszczególnych części ich ciała. Patrząc na nich i próbując nadążyć za tym, co przekazują, niemal dostajemy oczopląsu, mamy wrażenie, jakbyśmy patrzyli w nieustannie zmieniający się obraz kalejdoskopu.

Humanoidalni Sagittanie osiągnęli najwyższy poziom rozwoju, ale daleko im do arogancji. Wierzą w równowagę wszechrzeczy i nie czynią zła, gdyż uważają, iż jest to poniżej godności istot inteligentnych. Siłą myśli potrafią wpływać na rzeczywistość na poziomie atomów i dowolnie ją przekształcać. Zakrzywiają czas i przestrzeń, materializują obiekty wszelkich rozmiarów oraz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Oleista ciemność oplotła nas niczym ciepły koc. Nienaturalna cisza zawisła nad nami nieruchomo zupełnie jak niecodzienny ptak, To ja pierwszy ją ujrzałem .
Była niczym posąg , wrośnięta w ziemię , cicha i dostojna , wpatrzona przed siebie , zupełnie jakby prezentowała nam swoją sylwetkę. Pierwsze były jej oczy. Oczy wilka , pomyślałem. Złociste , nieco rozmyte , iskrzące . I równie zwierzęco nieruchome. Później dostrzegłem jej włosy. Żyły! Poruszały się płynnie niczym smoła , przelewały za nią , na kształt drugich płuc, unosiły i opadały w rytm niedostrzegalnego oddechu. Lecz to jej skóra przeraziła mnie najbardziej. Zbudowana z zachodzących na siebie łusek , zrogowaciałych , przybrudzonych dziwną opalizującą cieczą . Pancerz wydawał się być wyjątkowo elastyczny i twardy, odporny na każde uderzenie. Pomyślałem , że jest piękna. Dla mnie jawiła się jako kobieta , chociaż nie miała piersi , jednak to jej spojrzenie , miało w sobie tą nieuchwytną kobiecą delikatność ...
Nie zdąrzyłem mrugnąc , kiedy rozpłynęła się w powietrzu i zmaterializowała obok z głową mojego przyjeciela w ręku. To tyle jeśli chodzi o kobiecą delikatność .
Nie zabiję Cię , napłynęła myśl. Jesteś potrzebny.
Przewyższała mnie o jakieś dwa metry , a jej usta wydawały się być nigdy nie używane , sklejone. Nie było czasu na strach ani ucieczkę , mgnienie oka później stałem już gdzieś indziej . Pośród gwiazd i nieruchomego chaosu . Co dziwne trzymała mnie za rękę , a jej dotyk ...podobał mi się .

Oleista ciemność oplotła nas niczym ciepły koc. Nienaturalna cisza zawisła nad nami nieruchomo zupełnie jak niecodzienny ptak, To ja pierwszy ją ujrzałem .
Była niczym posąg , wrośnięta w ziemię , cicha i dostojna , wpatrzona przed siebie , zupełnie jakby prezentowała nam swoją sylwetkę. Pierwsze były jej oczy. Oczy wilka , pomyślałem. Złociste , nieco rozmyte , iskrzące ....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W salonie Hanki stała wielka micha z popcornem. W sumie, to nigdy go nie lubiła, ale nie miała lepszego pomysłu na wieczorną zagrychę. Tego dnia miała dość. Zdecydowanie. Artur Kozłowski, dobiegający 50tki, uparty jak osioł szef poprosił ją o poprawki do raportu. W piątek o godzinie 16, a na 16:30 umówiona była z przyjaciółmi. Ze spotkania oczywiście nic nie wyszło i tak oto o 23:45 usiadła przed TV z wielką miską śmierdzącego olejem popcornu. Mount Everest jej marzeń. Szlag by to. W wiadomościach na pasku przeczytała "W Pionkach pod Katowicami ojciec zasztyletował żonę i trójkę dzieci, na koniec popełnił samobójstwo". Wielka gula podeszła jej do gardła. Poczuła niemoc i wściekłość, do oczu bezwiednie napłynęły łzy. Wyłączyła tv. Hanka wzięła kulę i poczłapała do okna, czuła potrzebę wzięcia oddechu świeżym powietrzem. Chodziła o kuli, odkąd dwa lata temu, tuż przed Wielkanocą niejaki Rafał Z. postanowił strzelić kilka kielonków za dużo i w tym klimacie odwiedzić swoją rodzinę. Nie wyhamował na światłach. Wjechał w zardzewiałego opla Hanki, w wyniku czego doznała paraliżu lewej strony ciała. Lekarze od początki nie dawali jej szans na odzyskanie sprawności. Dziewczyna otworzyła okno i poczuła całkiem przyjemny chłód. W świetle latarni dostrzegła osiedlowego pijaczynę, który przeklął parę razy, skopał swojego pstrokatego kundla, po czym jak gdyby nigdy nic wyciągnął penisa i odlał się pod kosz na śmieci. Hanka pomyślała, że ma dość. Kur** ten świat chyba nie mógłby być gorszy. Podniosła błagalny wzrok ku niebu. Kiedy spuściła oczy poczuła zaniepokojenie. Niby wszystko było jak wcześniej ale... No właśnie? Co się zmieniło? Po chwili dotarła do niej przerażająca cisza. Nie słyszała żadnych głosów, samochodów, ludzi, zwierząt, nie szumiał nawet wiatr. Poczuła na skórze dreszcz i czyjś wzrok. Tuż przed nią, w powietrzu unosiła się nieruchomo dziwna istota. Ciało miała srebrne o konsystencji niczym rtęć. Szarawe krople tej cieczy spływały na ziemię kropla po kropli. Podłużna twarz z wielkimi przenikliwie czarnymi oczami pozostała nieruchoma, nie wyrażała żadnych emocji. Mimo to czuła, jak istota przekazuje jej informację. Ostateczne ostrzeżenie. Domyśliła się, że choć wyższa inteligencja nie ingerowała w nasz świat, to okres braku ingerencji właśnie się kończył. Po chwili straciła przytomność, bo blask jaki wydała z siebie tajemnicza istota oślepił ją absolutnie. Kiedy odzyskała przytomność, a wydawało jej się, że trwało to zaledwie kilka sekund był już poranek. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. Świat był... piękny! Feria barw, której ziemia nie znała, odkąd ludzkość przejęła nad nią kontrolę. Czyste, pozbawione smogu błękitne niebo, powietrze pachnące kwieciem i trawą! Nigdy wcześniej nie pomyślała, że powietrze potrafi pachnieć. Tkwiła przed oknem w zachwycie łapczywie chłonąc wzrokiem każdy widoczny detal. Powoli docierała do niej świadomość nadchodzącej "nowej ery". Każdą tkanką swojego ciała czuła, że teraz będzie inaczej. Zdecydowanie lepiej dla naszej planety. Jakie zmiany spotkają przez to ludzkość? To była jedna wielka niewiadoma. Mimo to po raz pierwszy w życiu poczuła absolutny spokój, akceptację i ukojenie.

W salonie Hanki stała wielka micha z popcornem. W sumie, to nigdy go nie lubiła, ale nie miała lepszego pomysłu na wieczorną zagrychę. Tego dnia miała dość. Zdecydowanie. Artur Kozłowski, dobiegający 50tki, uparty jak osioł szef poprosił ją o poprawki do raportu. W piątek o godzinie 16, a na 16:30 umówiona była z przyjaciółmi. Ze spotkania oczywiście nic nie wyszło i tak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Eleonore błądziła po lesie trzecią godzinę, ewidentnie się zgubiła. Zaczynało się ściemniać, była zmęczona, głodna i zaczynała odczuwać panikę. Cholerny zasięg w telefonie wciąż się nie pojawiał, sama stąd nie wyjdzie, musi czekać na pomoc. Przecież ja znajdą, na pewno. Usiadła pod drzewem, po chwili zasypiając. Obudził ja glosny śmiech, w pierwszej chwili myślała, że to sen w drugiej że ma halucynację. Parę metrów od niej stały trzy postacie, stworzone z kresek, ludziki rysowane przez dzieci w zerówce. Wokół ich głów tak jak w komiksach były dymki z napisami ciągle się zmieniające. Dziwne postacie trzymały w dłoniach przezroczyste kubki ze srebrnym pieniącym się płynem. Gdy Eleonorę krzyknęła z przerażenia, cała trójka spojrzała w jej stronę, jeden z nich pstryknął palcami i wszystko zawirowalo. Gdy świat wrócił do normalności Elonore spostrzegła, ze znajduje się przy wyjściu z lasu, zszokowana szepnęła "dziękuję", na niebie pojawiła się komiksowa chmurka z napisem "do usług".

Eleonore błądziła po lesie trzecią godzinę, ewidentnie się zgubiła. Zaczynało się ściemniać, była zmęczona, głodna i zaczynała odczuwać panikę. Cholerny zasięg w telefonie wciąż się nie pojawiał, sama stąd nie wyjdzie, musi czekać na pomoc. Przecież ja znajdą, na pewno. Usiadła pod drzewem, po chwili zasypiając. Obudził ja glosny śmiech, w pierwszej chwili myślała, że to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Transkrypcja z przesłuchania w sprawie wypadku w układzie Manau:
Udział biorą zastępca dowódcy floty narodów zjednoczonych galaktyki Montroy De Soren; dowódca statku astrofizyk specjalista I klasy ds. pierwszego kontaktu Roy Alisson; zastępca dowódcy statku egzobiolog lekarz med. Otomo Kowalska:
Mon: Dobra co poszło nie tak?
Oto: Szefie wszystko szło dobrze. Zaczęliśmy od pierwszej układu, planeta nieco za gorąca ale całkiem przyjemna, łatwa do dostosowania. Zebraliśmy próbki i polecieliśmy na drugą. Wyjątkowo nieprzyjazne środowisko, zimno, toksyczna atmosfera. Dlatego pojawienie się życia i to całkiem cywilizowanego nas zaskoczyło. Roy wbił się w pancerz i wyszedł nawiązać kontakt. Wypuścił obłok powitalny i wtedy tubylcy jakby oszaleli zaczęli miotać w kierunku Roy jakieś metalowe pociski. Więc się wycofaliśmy.
Mon: Sprawdziliście skład atmosfery?
Oto: Oczywiście azot, tlen, para wodna
Roy: Ja pi
Mon: To oficjalne przesłuchanie proszę się powstrzymać.
Roy: Tośmy ładnie pojechali.
Mon: Tak, walnęliście im podgrzaną trucizną prosto w twarz. Niektórzy z rady chcieli was wylać na chlapach. Ale ja mam dla was robotę. Będziecie gnili przez dwa okresy na ich naturalnym satelicie. Technicy już kończą budować bazę. Oni nazywają go Księżycem, gwiazdę układu Słońcem, zaś swoją planetę trzecią od Słońca Ziemią. Zatem witajcie na planecie Ziemia i niech wam odgniją z nudów zaczepy na wszystkich siedmiu mackach. A jak to zwilżycie, to poszukajcie sobie stanowisk w asenizacji.
Koniec węchozapisu.

Transkrypcja z przesłuchania w sprawie wypadku w układzie Manau:
Udział biorą zastępca dowódcy floty narodów zjednoczonych galaktyki Montroy De Soren; dowódca statku astrofizyk specjalista I klasy ds. pierwszego kontaktu Roy Alisson; zastępca dowódcy statku egzobiolog lekarz med. Otomo Kowalska:
Mon: Dobra co poszło nie tak?
Oto: Szefie wszystko szło dobrze. Zaczęliśmy od...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Wspaniała jest ta planeta - powiedział Kapitan.
- O tak, Polina ma prawie identyczną atmosferę jak Ziemia...zresztą wiecie, bo normalnie oddychamy bez masek - odparł Kuśtyk i podrapał się po policzku - Tylko nadal nie wiem jak się porozumieć z Polinianami.
- Co mówiłaś Ewa?
- Niiiic - zdziwiła się pani sternik
- Ale ja słyszałem damski głos! O popatrzcie tam stoi jeden Polinianin! - Upierał się Kuśtyk
- Ej! To może on mówił? - Kapitan pokazał na postać pod skałami
- Ale my nic nie słyszeliśmy! - Ewa odpowiedziała za wszystkich
- Aj! Kropi deszcz? - Kuśtyk rozmasował kroplę na grzbiecie dłoni i w zamyśleniu powiedział - to ona do mnie mówi..
- Skąd wiesz, że to ona? - zapytała Ewa
- Bo mi to własnie powiedziała... - Kuśtyk wpatrzył się w postać Polinianki - Chce żebyśmy odlecieli stąd
- Deszczem!!! Oni się porozumiewają za pomocą kropli deszczu!!! - zawołała Ewa
- To nie chcę wiedzieć jak krzyczą - zawołał Kapitan i już biegł w stronę swojego statku

- Wspaniała jest ta planeta - powiedział Kapitan.
- O tak, Polina ma prawie identyczną atmosferę jak Ziemia...zresztą wiecie, bo normalnie oddychamy bez masek - odparł Kuśtyk i podrapał się po policzku - Tylko nadal nie wiem jak się porozumieć z Polinianami.
- Co mówiłaś Ewa?
- Niiiic - zdziwiła się pani sternik
- Ale ja słyszałem damski głos! O popatrzcie tam stoi jeden...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Morza szum, ptaków śpiew, złota plaża pośród drzew, wsystko to w letnie dni przypomina..." Przypomina mi błysk, straszny bói i chwilową lukę w pamięci.
Był 1998 rok, plaża w Mielnie, ja i moja ukochana Monika. Nasze pierwsze wspólne wakacje, pierwszy raz.
Wybraliśmy się wieczorem na plażę, było podejrzanie pusto, ale nie zrażało to nas. Cieszyliśmy się swoją obecnością, pięknymi widokami i ciepłym piaskiem. Trzymałem moją najukochańszą za rękę kiedy nagle zobaczyłem światełko na niebie. "Spadająca gwiazdko, spraw żeby zawsze było między nami tak teraz" pomyślałem i poczułem piekący ból z tyłu głowy, chyba upadłem. Przebudziłem się od razu, Monika klęczała obok mnie.
-Co ci jest skarbie?-Spytała, widziałem w jej oczach niepokój
-Nic mi nie jest, tylko upadłem. -powiedziałem, chcąc ją uspokoić- To z głodu, chodźmy coś zjeść.
-Skarbie byłeś nieprzytomny przez 15 minut.
-Nie przejmuj się!-urwałem, nie chciałem o tym mówić.
Do dziś mam dziwne sny. Światła, niezrozumiały język, dziwne postacie. Aparatura przypominająca EKG, mnóstwo rurek włożone w moje usta, nos i odbyt. Co wydarzyło się w Mielnie? Czy napewno cały czas byłem nad morzem? Czy porwali mnie kosmici? Czemu mam szew na potylicy?, nie byłem przecież na pogotowiu.

"Morza szum, ptaków śpiew, złota plaża pośród drzew, wsystko to w letnie dni przypomina..." Przypomina mi błysk, straszny bói i chwilową lukę w pamięci.
Był 1998 rok, plaża w Mielnie, ja i moja ukochana Monika. Nasze pierwsze wspólne wakacje, pierwszy raz.
Wybraliśmy się wieczorem na plażę, było podejrzanie pusto, ale nie zrażało to nas. Cieszyliśmy się swoją obecnością,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

A co jeśli kosmici już do nas mówili? A my nie słyszeliśmy?
Nie wiem jak wyglądał pierwszy kontat między naszymi gatunkami. Co jeśli kosmici nie są materialni. Kiedyś byli ale z czasem poznajac ograniczenia swojego ciała, przeszli z materialnego w metafizyczny świat?
Może własnie piszczenie w uszach to jest ich kontaktem z nami? Ale my to ignorujemy? Co gdy komuś piszczącemu w uszach właśnie kosmici szepczą do ucha?

A co jeśli kosmici już do nas mówili? A my nie słyszeliśmy?
Nie wiem jak wyglądał pierwszy kontat między naszymi gatunkami. Co jeśli kosmici nie są materialni. Kiedyś byli ale z czasem poznajac ograniczenia swojego ciała, przeszli z materialnego w metafizyczny świat?
Może własnie piszczenie w uszach to jest ich kontaktem z nami? Ale my to ignorujemy? Co gdy komuś...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Za najbardziej prawdopodobną formę przemieszczania się mieszkańców planety Kepler 186-f uważa się ruch posuwisty, posiadają oni coś na kształt gąsienic czołgów, lecz z przyssawkami, by mogli swobodnie pokonywać pionowe uskoki, którymi charakteryzuje się ukształtowanie ich planety. Nie posiadają stawów kolanowych, jedynie biodrowe. Ich wzrost oscyluje w granicach 1-1,2m. Tułów prostokątny, dwie kończyny górne zakończone chwytakiem oraz przeciwstawnym kciukiem. Nie posiadają owłosienia. Ich skóra jest wielowarstwowa, grubsza od ludzkiej, pokryta specjalną substancją zdolną zarówno akumulować ciepło i oddawać je w porze nocnej jak i zapewnić chłodzenie i wentylację w dzień…”
Ziewnęłam rozdzierająco, po raz kolejny żałując wybrania Kosmitologii jako kierunku studiów. Jakim cudem coś takiego mogłoby w ogóle żyć?! Bogata wyobraźnia autora podręcznika po raz kolejny wzbudziła moje bezbrzeżne zdumienie. A jednak, mimo puszczania wodzy fantazji, zbyt precyzyjny to on nie jest – zero opisu sposobu oddychania, żywienia, pracy narządów…
-Oddychamy czymś, co nazywamy gobułowami, ale umiemy też syntezować potrzebne nam gazy z waszej atmosfery. Żywimy się martwymi osobnikami naszego gatunku. A co do pracy narządów, mogę ci zostawić dokładny opis.
Podniosłam ostrożnie głowę wraz ze szczęką, która lekko opadła na widok gąsienic z przyssawkami na moim dywanie. Na wysokości 1,2m nad ziemią zobaczyłam jaskrawo żółte oczy wpatrujące się we mnie i mój podręcznik. Zemdlałam.

„Za najbardziej prawdopodobną formę przemieszczania się mieszkańców planety Kepler 186-f uważa się ruch posuwisty, posiadają oni coś na kształt gąsienic czołgów, lecz z przyssawkami, by mogli swobodnie pokonywać pionowe uskoki, którymi charakteryzuje się ukształtowanie ich planety. Nie posiadają stawów kolanowych, jedynie biodrowe. Ich wzrost oscyluje w granicach 1-1,2m....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej