Udał bym się do mojego przyjaciela gdyż jak to się mówi: "takich trzech jak nas dwóch to nie ma ani jednego". Razem na pewno znaleźlibyśmy jakiś sposób jak wybrnąć z tej ciężkiej sytuacji.

Udał bym się do mojego przyjaciela gdyż jak to się mówi: "takich trzech jak nas dwóch to nie ma ani jednego". Razem na pewno znaleźlibyśmy jakiś sposób jak wybrnąć z tej ciężkiej sytuacji.

Udałbym się do jakiegoś reportera śledczego. Przedstawiłbym mu swoją historię i poprosił o jej rozpowszechnienie. Tym samym zmusiłbym potężnych ludzi, którzy na mnie dybią, do obrony. Wtedy konsekwentnie, razem z moim pomocnikiem, doprowadzilibyśmy sprawę do końca, a ja byłbym bezpieczny.

Udałbym się do jakiegoś reportera śledczego. Przedstawiłbym mu swoją historię i poprosił o jej rozpowszechnienie. Tym samym zmusiłbym potężnych ludzi, którzy na mnie dybią, do obrony. Wtedy konsekwentnie, razem z moim pomocnikiem, doprowadzilibyśmy sprawę do końca, a ja byłbym bezpieczny.

Gdyby groziło mi niebezpieczeństwo udałabym się do mojego sąsiada, który z każdej sytuacji znajdzie wyjście, myślę, że znalazłby i z tej. Jest inteligentny, niezbyt barczysty, ale jego trzeźwy umysł już nieraz mnie zszokował.

Gdyby groziło mi niebezpieczeństwo udałabym się do mojego sąsiada, który z każdej sytuacji znajdzie wyjście, myślę, że znalazłby i z tej. Jest inteligentny, niezbyt barczysty, ale jego trzeźwy umysł już nieraz mnie zszokował.

Jestem bohaterem powieści kryminalnej i wpadłem w nie lada kłopoty. Wiem o tym, że sam sobie z tym nie poradzę bo sprawa jest naprawdę poważna. Co więc mam zrobić?

W mózgu plątanina myśli, grozi mi spore niebezpieczeństwo i potrzebna mi pomoc specjalisty, kogoś kto rozwiąże tą trudną zagadkę kryminalną i obroni mnie przed prześladowcami.
Agent specjalny Pendergast! Tak!

To pierwsza i jedyna osoba która przychodzi mi do głowy. Bohater książek duetu Preston&Child to specjalista w swojej robocie. Nie jednokrotnie radził sobie z przestępcami a nawet z nadprzyrodzonymi przeciwnikami. Ma niespotykany wręcz zmysł do dedukcji i wiem, że jeśli zdecydowałby mi pomóc, mógłbym czuć się o wiele bardziej bezpiecznie niż dotychczas.
Muszę go tu ściągnąć, to moja jedyna deska ratunku!
Dobra, tylko jak ja teraz go namierzę?
Pora brać się do roboty!

Jestem bohaterem powieści kryminalnej i wpadłem w nie lada kłopoty. Wiem o tym, że sam sobie z tym nie poradzę bo sprawa jest naprawdę poważna. Co więc mam zrobić?

W mózgu plątanina myśli, grozi mi spore niebezpieczeństwo i potrzebna mi pomoc specjalisty, kogoś kto rozwiąże tą trudną zagadkę kryminalną i obroni mnie przed prześladowcami.
Agent specjalny Pendergast! Tak!

...

Mam blisko siebie osobę, idealną do tego zadania. Osobą, do której zwróciłabym się o pomoc jest mój chłopak- policjant. Nie chodzi tylko o zawód, jaki wykonuje i rzeszę oddanych, wysoko postawionych przyjaciół, lecz o jego charakter- ufa mi, jest gotowy do poświęceń i nie zadaje zbędnych pytań. Poza tym podziwiam jego umiejętność działania w stresujących sytuacjach i godnym uwagi jest też sposób działania- szybko, lecz po przemyśleniu. Nie unoszą go emocje, jest inteligentny, pomysłowy i posiada umiejętność wyjścia cało z każdej opresji.

Mam blisko siebie osobę, idealną do tego zadania. Osobą, do której zwróciłabym się o pomoc jest mój chłopak- policjant. Nie chodzi tylko o zawód, jaki wykonuje i rzeszę oddanych, wysoko postawionych przyjaciół, lecz o jego charakter- ufa mi, jest gotowy do poświęceń i nie zadaje zbędnych pytań. Poza tym podziwiam jego umiejętność działania w stresujących sytuacjach i godnym...

Zawsze, gdy czytam thrillery i wchodzę w skórę zastraszonego, uciekającego bohatera książki, mam uczucie, że najbezpieczniej byłoby się schować w więzieniu.
Po pierwsze - nie wzięło się znikąd powiedzenie "najciemniej pod latarnią". Uciekając przed złymi ludźmi ukryć się wśród podobnych do nich.
Po drugie - więzienne kraty "chronią" przed światem zewnętrznym, więzienni strażnicy przed wejściem ludzi z zewnątrz i możliwą krzywdą ze strony współwięźniów.
W sytuacji, kiedy moje życie byłoby zagrożone, bez wahania udałabym się do kogoś w rodzaju dyrektora wiezienia, najlepiej takiego o zaostrzonym rygorze.

Zawsze, gdy czytam thrillery i wchodzę w skórę zastraszonego, uciekającego bohatera książki, mam uczucie, że najbezpieczniej byłoby się schować w więzieniu.
Po pierwsze - nie wzięło się znikąd powiedzenie "najciemniej pod latarnią". Uciekając przed złymi ludźmi ukryć się wśród podobnych do nich.
Po drugie - więzienne kraty "chronią" przed światem zewnętrznym, więzienni...

W powieści kryminalnej powinno się dużo dziać. Lubię jak książka wywołuje skrajne emocje i zaskakuje mnie nieoczekiwanymi zwrotami akcji. W takiej powieści chętnie odnalazłabym się jako jedna z bohaterek i niekoniecznie pasuje mi tu cicha kryjóweczka, gdzie wszystko przeczekam bez echa, jak niedźwiedź zimę. Jakiż to kryminał z happy endem na starcie ;) . Zastosowałabym zasadę: „nie ufaj nikomu i licz tylko na siebie”. W kryzysowych sytuacjach łatwo o pomyłki i dodatkowa pomoc ludzi, którym nie do końca ufamy może mieć katastrofalne skutki. W myśl bardzo mądrego przysłowia, które nakazuje, żeby przyjaciół trzymać blisko siebie, a wrogów jeszcze bliżej, zaryzykowałabym zmierzenie się oko w oko z moim utrapieniem pod postacią nieobliczalnego tyrana. Któż mógłby mi pomóc bardziej niż człowiek, który próbuje mnie zniszczyć, a ja bardzo chcę poznać powody i mechanizm działania całej akcji pod kryptonimem „ Ivon”. Wkupiłabym się w jego łaski, poznała fortecę wroga od kuchni i zniszczyła jego własną bronią, kiedy najmniej by się tego spodziewał. Ryzyko, odwaga, podstęp, niebezpieczeństwo i oczywiście najlepsza zemsta bez emocji.

W powieści kryminalnej powinno się dużo dziać. Lubię jak książka wywołuje skrajne emocje i zaskakuje mnie nieoczekiwanymi zwrotami akcji. W takiej powieści chętnie odnalazłabym się jako jedna z bohaterek i niekoniecznie pasuje mi tu cicha kryjóweczka, gdzie wszystko przeczekam bez echa, jak niedźwiedź zimę. Jakiż to kryminał z happy endem na starcie ;) . Zastosowałabym...

Panienka Zona przyjmie na swe łono każdego wygnańca, zagubionego i szukającego schronienia. Więc udałbym się właśnie do Niej, do Zony. Ukryłbym się gdzieś na peryferiach Prypeci i żył z pędzenia bimbru z radioaktywnych ziemniaków.

Panienka Zona przyjmie na swe łono każdego wygnańca, zagubionego i szukającego schronienia. Więc udałbym się właśnie do Niej, do Zony. Ukryłbym się gdzieś na peryferiach Prypeci i żył z pędzenia bimbru z radioaktywnych ziemniaków.

Ponieważ sprawy bankowe mam uregulowane, nie martwiłabym się problemami spadkowymi. Napisałabym list pożegnalny i zostawiła u proboszcza, aby odczytał go w dniu pogrzebu. Następnie wzięłabym kilka niezbędnych rzeczy i rozpoczęła podróż po różnych znanych i mniej znanych miejscach, które zawsze marzyłam zwiedzić, aby jak najprzyjemniej spędzić prawdopodobnie ostatnie chwile życia. Choć może częsta zmiana miejsca pobytu utrudniłaby, a nawet uniemożliwiła mojemu mordercy zrealizowanie niecnego zamiaru.

Ponieważ sprawy bankowe mam uregulowane, nie martwiłabym się problemami spadkowymi. Napisałabym list pożegnalny i zostawiła u proboszcza, aby odczytał go w dniu pogrzebu. Następnie wzięłabym kilka niezbędnych rzeczy i rozpoczęła podróż po różnych znanych i mniej znanych miejscach, które zawsze marzyłam zwiedzić, aby jak najprzyjemniej spędzić prawdopodobnie ostatnie chwile...