Trzeba dać dzieciom w końcu dorosnąć, podejmować swoje własne decyzje i brać za nie odpowiedzialność. Serce bolało, ale rozum nakazywał rozsądek. Nie będzie się wtrącała. Chcą iść na swoje, niech idą, tylko dlaczego wybrali akurat ten dom?! Dom z duszą, po przejściach..
Ostatnia rozmowa z przyjaciółką, rozjaśniła jej umysł, ale było już za późno, machina ruszyła. Co robić, kiedy matczyna troska nie pozwalała tak tego zostawić? Musi się wtrącić, ten ostatni raz. Nie może dopuścić żeby zamieszkali w tym nawiedzionym domu. "Po moim trupie" - pomyślała. żeby tylko wiedziała jak blisko tego stanu będzie jeszcze tego wieczoru..

Trzeba dać dzieciom w końcu dorosnąć, podejmować swoje własne decyzje i brać za nie odpowiedzialność. Serce bolało, ale rozum nakazywał rozsądek. Nie będzie się wtrącała. Chcą iść na swoje, niech idą, tylko dlaczego wybrali akurat ten dom?! Dom z duszą, po przejściach..
Ostatnia rozmowa z przyjaciółką, rozjaśniła jej umysł, ale było już za późno, machina ruszyła. Co robić,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Odkąd tylko pamiętam, wychowywał mnie ojciec. Nie mogę sobie przypomnieć mamy. Kiedy mam czas rozmyślam, jaka ona była? Czy to źle, że myślę o zmarłej matce? Tata uważał, że tak. Nazywał ją złą kobietą, czego nie potrafiłem zrozumieć.
Pewnego dnia, wracając ze szkoły, taty nie zastałem w domu. Zdziwiło mnie to, gdyż gdy wracałem, zawsze robił obiad. Nawet nie zostawił nic na blacie. Kiedy coś się działo, zawsze do mnie pisał SMS-a.
Przeszukałem w pierwszej kolejności kuchnię, potem salon, mój pokój, taty, nawet łazienkę. Nic. Zdenerwowany zszedłem na dół i zrobiłem sobie kanapki. Potem zacząłem oglądać film, ale długo nie wytrzymałem – zasnąłem.
Obudziłem się dopiero, gdy był już wieczór i mrok, a to dzięki samochodowi ojca. Wszedł do domu i gdy mnie zobaczył… zaczął płakać.
- Tato… co się stało?
- Wojtek, jesteś… jesteś już duży. Piętnaście lat… minęło dzisiaj, prawda? Dziś są twoje urodziny. Prze… przepraszam, że nie mogłem ich spędzić z tobą… Żałuję.
- Tato…
- Żałuję. Ale wynagrodzę ci to.
- Słucham?
Wyciągnął starą, zniszczoną kartkę i podał mi ją.
- Przeczytaj – poprosił. Tytuł „Ostatnia rozmowa”.

„Serce mnie boli, gdy zobaczę jego twarz,
Matczyna troska nie dotyczy mnie,
A mój ukochany – to łgarz,
Nie kocha mnie, a mojego syna imię
Nie jest istotne, nie chcę znać.
Niech umrze, niech zginie
Nie chcę znów drugiego świnię”.

- Znalazłem to obok jej zakrwawionego ciała. Niedaleko byłeś ty, płakałeś. Zabiła się przeze mnie.
- To nie tak! – przytuliłem go, a oczy zaczęły mnie piec.

Odkąd tylko pamiętam, wychowywał mnie ojciec. Nie mogę sobie przypomnieć mamy. Kiedy mam czas rozmyślam, jaka ona była? Czy to źle, że myślę o zmarłej matce? Tata uważał, że tak. Nazywał ją złą kobietą, czego nie potrafiłem zrozumieć.
Pewnego dnia, wracając ze szkoły, taty nie zastałem w domu. Zdziwiło mnie to, gdyż gdy wracałem, zawsze robił obiad. Nawet nie zostawił nic...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Co czujesz siedząc przy osobie, która była przy tobie całe życie? Szczęście? Poczucie bezpieczeństwa? A co jeśli wiesz, że jesteś teraz obok swojej matki i przeprowadzasz właśnie z nią rozmowę. Będziesz wiedzieć co powiedzieć? Zabraknie ci słów czy może nie będziesz mógł zamknąć ust? To właśnie przeżywała Joanna.
— Mamo, wszystko będzie dobrze. — powiedziała córka do swojej matki, choć dobrze wiedziała, że wszystko pójdzie nie tak.
— Wiem. — złapała Asię za rękę i lekko ją uścisła. — Wiem. Jak sobie radzisz? — w oczach starej kobiety błysnęła troska o dziecko.
— Dobrze, cały czas zastanawiam się, czy aby na pewno dobrze zrobiłam, że wróciłam do pracy. Twoje chore serce...
— Asiu. — zaczęła spokojnie. — Moje serce ma się dobrze widząc na jaką osobę wyrosłaś i co osiągnęłaś. — Spróbowała się podnieść, ale z braku sił szybko upadła z powrotem na łóżko. — Jestem zmęczona, na chwilę się zdrzemnę. — wyszeptała kobieta i powoli zamknęła oczy, ale nim zapadła ciemność. Usłyszała od córki dwa słowa, które wypełniły jej serce miłością.
— Gdy ty odejdziesz on powróci i zniszczy wszystko co mamy, ale dam sobie radę. — powiedziała Joanna w momencie, gdy aparatura rozpiszczała jak szalona. Wiedziała, że coś się skończyło, a mama będzie jej siłą na kolejne dni.

Co czujesz siedząc przy osobie, która była przy tobie całe życie? Szczęście? Poczucie bezpieczeństwa? A co jeśli wiesz, że jesteś teraz obok swojej matki i przeprowadzasz właśnie z nią rozmowę. Będziesz wiedzieć co powiedzieć? Zabraknie ci słów czy może nie będziesz mógł zamknąć ust? To właśnie przeżywała Joanna.
— Mamo, wszystko będzie dobrze. — powiedziała córka do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ostatnia rozmowa. Czy można się do niej jakkolwiek przygotować? Czy można przewidzieć kiedy nastąpi? Co, jeśli będą nią krzyki i wyzwiska wypowiedziane w złości i gniewie?
Nie miałam z nią kontaktu od wczorajszego wieczora, gdy wyszła w złości trzaskając drzwiami. Nie odbierała telefonu. Nie dawała znaku życia. Martwiłam się o nią, ale gniew był silniejszy. Gdy więc w końcu oddzwoniła, nie czekając na wyjaśnienia, zaczęłam wrzeszczeć i wydzierać się na nią. W chwili, gdy musiałam zaczerpnąć tchu ona powiedziała tylko:
- Kocham cię. Przepraszam.
Zdziwiona, potrząsałam głową, a przez gniew przebiła się wreszcie matczyna troska i zaczęłam pytać co się stało. Nie odpowiedziała. Po chwili ciszy coś zaszumiało i rozległ się przerażający wrzask, a po nim śmiech. Złowieszczy, koszmarny, taki, który widuje się tylko w filmach o psychopatach.
Moje serce roztrzaskało się na milion odłamków. Głos zawsze pełen szczerej radości. Głos, który rozpoznałabym pośród tysiąca innych. Tym razem przepełniony strachem, bólem, cierpieniem. Głos mojej córki.

Ostatnia rozmowa. Czy można się do niej jakkolwiek przygotować? Czy można przewidzieć kiedy nastąpi? Co, jeśli będą nią krzyki i wyzwiska wypowiedziane w złości i gniewie?
Nie miałam z nią kontaktu od wczorajszego wieczora, gdy wyszła w złości trzaskając drzwiami. Nie odbierała telefonu. Nie dawała znaku życia. Martwiłam się o nią, ale gniew był silniejszy. Gdy więc w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ostatnia rozmowa z moja córka przed jej wyjściem na urodziny kolegi była zwykła. Nie powiedziałam, że ją kocham. Jedynie podkreślałam, żeby się nie spóźniła i wróciła do domu przed północą. Martwiłam się, a to forma okazania matczynej troski. Tylko na co ona.
Wtedy po raz ostatni widziałam Kasię. Później złościłam się, że się nie posłuchała i znowu się spóźnia. Często jej się to zdarzało, ale z reguły do pół godziny. Chociaż ja i tego bardzo nie lubiłam.
Tego dnia jednak nie wróciła, nawet po upływie dodatkowych 30 minut. Dzwoniłam, ale bez skutku. Ze strachu zaczęłam dzwonić po jej koleżankac. Ale to też nie przyniosło żadnego efektu. Dokładnie o 2.18 zadzwonił dzwonek. Pobiegłam do drzwi z nadzieją że to Kasia. Zobaczyłam jednak dwóch policjantów, którzy oznajmili mi ze ciało mojej córki zostało znalezione w pobliżu dyskoteki do której się udała ze znajomymi. Miała liczne obrażenia ciała, została zgwałcona i brutalnie pobita.
Moje serce rozpadło się na milion kawałków, a życie legło w gruzach. Od teraz jedynym moim celem stało się ukaranie osoby, która zrobiła to mojej Kasi.

Ostatnia rozmowa z moja córka przed jej wyjściem na urodziny kolegi była zwykła. Nie powiedziałam, że ją kocham. Jedynie podkreślałam, żeby się nie spóźniła i wróciła do domu przed północą. Martwiłam się, a to forma okazania matczynej troski. Tylko na co ona.
Wtedy po raz ostatni widziałam Kasię. Później złościłam się, że się nie posłuchała i znowu się spóźnia. Często jej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Mówiłem, że odbiorę ci Madzię. Jesteś niezrównoważona psychicznie i nasze dziecko nie będzie już z tobą mieszkać.
- Prędzej ją zabiję niż pozwolę zabrać.

Nie rzucam słów na wiatr. Mój były mąż uważa mnie za wariatkę, ale nie ma racji. To, co uważa za schorzenie jest tylko MATCZYNĄ TROSKĄ. On tego nie rozumie. Oddałam naszej córce całe swoje SERCE i nie mogę dopuścić, aby zajmował się nią nieodpowiedzialny ojciec, który wybrał swoją młodą kochankę i nie kontaktował się z nami od pięciu lat. Nagle o dziecku sobie przypomniał.
Szykuję wykwintną kolację, która zostanie zapamiętana do końca życia. Najlepsze, najdroższe składniki to tylko dodatek do głównego dania. Dokładam wszelakich starań, aby wszystko wyszło idealnie. Gdy potrawy są już gotowe, wołam swoje kochane dziecko.
- Smacznego, słoneczko. Wiesz, że mama cię kocha, prawda?
Dziewczynka energicznie kiwa głową.
- Ja ciebie też, mamusiu.
- Nikt nas nie rozdzieli, obiecuję.
To nasza OSTATNIA ROZMOWA. Bardzo chciałabym dłużej móc z nią porozmawiać, ale czas goni. Lada moment zjawi się mój był mąż, żeby raz na zawsze odebrać mi Madzię.
Przyglądam się jak dziewczynka popija danie herbatą. Sięgam po swoją szklaneczkę z winem i popijam z uśmiechem. Strychnina w niedługim czasie powinna zacząć działać. Może na tym świecie się już nie zobaczymy, ale po drugiej stronie już zawsze będziemy razem.

- Mówiłem, że odbiorę ci Madzię. Jesteś niezrównoważona psychicznie i nasze dziecko nie będzie już z tobą mieszkać.
- Prędzej ją zabiję niż pozwolę zabrać.

Nie rzucam słów na wiatr. Mój były mąż uważa mnie za wariatkę, ale nie ma racji. To, co uważa za schorzenie jest tylko MATCZYNĄ TROSKĄ. On tego nie rozumie. Oddałam naszej córce całe swoje SERCE i nie mogę dopuścić, aby...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie wiem, kiedy odbyła się ostatnia normalna rozmowa z moim ojcem.
Znów przyszedł wstawiony, agresywny... Szarpał mamę. Złapał ją za włosy i rzucił na łóżko. Ile razy już widziałam ten schemat? Ale mama za każdym razem tłumaczyła go. Że on to zrobił niechcący, że miał trudny dzień w pracy. Generalnie wszystkie jej tłumaczenia sprowadzały się do tego, iż to wcale nie jego wina.
Ale tamtego dnia było wyjątkowo źle. Uderzył ją w twarz trzymaną w dłoni butelką. Roztrzaskała się, a mama nawet nie krzyknęła, choć po jej policzku krew płynęła strumieniem.
Nie wytrzymałam.
Z krzykiem rzuciłam się na jego plecy, złapałam za szyję i zaczęłam dusić. To nie był mój ojciec, tylko potwór. I potwór spłodził potwora, bo nie widziałam już nic, pozostała tylko chęć zabicia go. Wyrwania mu serca, tak jak on wyrwał je mamie, krzywdząc ją. I mi, gdy musiałam na to patrzeć.
Strącił mnie na ziemię. Usłyszałam tylko trzask szklanego stolika pode mną a potem wszystko zaczęło się rozpływać.Nie usłyszałam, co mówił. Poczułam tylko jego drżące od alkoholu dłonie szarpiące moją bluzkę a potem spoczywające na moim obolałym ciele. Jego urywany oddech, krzyk mojej mamy i ciemność.
Obudziłam się w szpitalu. Mama spała przy mnie. Chyba wiedziałam, gdzie jest "tatuś", do czego pchnęła moją mamę matczyna troska. Że kiedy tata chciał skrzywdzić mnie, uwolnił w niej całą złość na niego, którą tłumiła w sobie, kiedy krzywdził ją. Że potrzaskane fragmenty butelki, którą ją uderzył, nie nosiły śladów tylko jej krwi.

Nie wiem, kiedy odbyła się ostatnia normalna rozmowa z moim ojcem.
Znów przyszedł wstawiony, agresywny... Szarpał mamę. Złapał ją za włosy i rzucił na łóżko. Ile razy już widziałam ten schemat? Ale mama za każdym razem tłumaczyła go. Że on to zrobił niechcący, że miał trudny dzień w pracy. Generalnie wszystkie jej tłumaczenia sprowadzały się do tego, iż to wcale nie jego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Baron oddał ostatnie tchnienie na rękach swojego pana. Jego SERCE przestało bić, a serce Jakuba zalała fala złości i bezradności. Nie żył jego ukochany pies i zarazem najlepszy przyjaciel.
Miał nadzieję, że uchroni swojego zwierzaka przed tą podłą świnią, która truła okoliczne psy. Podczas OSTATNIEJ ROZMOWY z sąsiadem przysięgli sobie, że podejmą wszelkie środki ostrożności. Jednak nawet zamknięcie psa w domu okazało się niewystarczające. Ktoś wszedł do jego mieszkania, nie pozostawiając żadnych śladów.
- o nie, jeszcze tego mi brakuje! - uderzył w blat stołu, zobaczywszy numer matki na wyświetlaczu.
- halo - odebrał, choć w tym momencie rozmowa z kobietą była ostatnią rzeczą, na jaką miał ochotę.
- coś się stało synku? - ta MATCZYNA TROSKA - pomyślał, gdy usłyszał przejęty głos rodzicielki.
- mamo, oddzwonię później - rozłączył się szybko, bo jego uwagę przykuł mały przedmiot leżący na podłodze, zlewający się z dywanem. Podszedł bliżej, a jego oczom ukazał się ząb, który na dodatek nie przypominał zwierzęcego kła. Nie czekając dłużej wybrał numer 997.

Baron oddał ostatnie tchnienie na rękach swojego pana. Jego SERCE przestało bić, a serce Jakuba zalała fala złości i bezradności. Nie żył jego ukochany pies i zarazem najlepszy przyjaciel.
Miał nadzieję, że uchroni swojego zwierzaka przed tą podłą świnią, która truła okoliczne psy. Podczas OSTATNIEJ ROZMOWY z sąsiadem przysięgli sobie, że podejmą wszelkie środki...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Serce bolało mnie jak nigdy wcześniej. W pośpiechu pakowałam swoje rzeczy. On był blisko. Strach pełzł wzdłuż mojego kręgosłupa jak śliski wąż. Wiedziałam, że jeśli za chwilę stąd nie odejdę, to ściągnę śmierć na głowę swoją i moich bliskich. Do tej pory w głowie dźwięczała mi ostatni rozmowa z moją mamą. Była przerażona tym, co na siebie ściągnęłam i długo nie chciała mnie posłuchać, gdy kazałam jej się dobrze ukryć. Matczyna troska, którą się kierowała, nakazywała jej chronić mnie, swoje dziecko, przed całym złem tego świata. Niestety, zło, które mnie ścigało, nie pochodziło z tego świata... W końcu, po namowach, mama uciekła i, tak jak prosiłam, nie powiedziała mi dokąd. By ten, kto mnie tropi nie odnalazł w mojej głowie wspomnienia z rozmową i wskazówką na temat jej schronienia.
Drżącymi dłońmi wygładziłam naszą wspólną fotografię i włożyłam ją do kieszeni spodni. W tym momencie drzwi na dole skrzypnęły. On chyba mnie znalazł. Szybkim ruchem przerzuciłam plecak przez ramię, wypiłam gorzki płyn, który sprawił, że wtopiłam się w noc i wyskoczyłam przez okno.

Serce bolało mnie jak nigdy wcześniej. W pośpiechu pakowałam swoje rzeczy. On był blisko. Strach pełzł wzdłuż mojego kręgosłupa jak śliski wąż. Wiedziałam, że jeśli za chwilę stąd nie odejdę, to ściągnę śmierć na głowę swoją i moich bliskich. Do tej pory w głowie dźwięczała mi ostatni rozmowa z moją mamą. Była przerażona tym, co na siebie ściągnęłam i długo nie chciała mnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gładziła szczura z iście MATCZYNĄ TROSKĄ, wolnymi, powtarzalnymi ruchami. Gryzoń choć cały biały, oczy i pysk miał czerwone. Te pierwsze miały taki kolor naturalnie, lecz pysk czerwony był od krwi. Na talerzu obok leżało niedojedzone ludzkie SERCE.
- Czy to?
- Tak.
- Zabij mnie.
- Dobrze - podchodzi do mnie, gładzi po włosach, tak jak to robiła przed chwilą ze szczurem. Nachyla się do mojego ucha. - Spokojnie, zrobię to, ale jeszcze nie teraz. Mamy jeszcze do porozmawiania. Ale gdy tylko zakończy się nasza OSTATNIA ROZMOWA, to do niej dołączysz, a piekło wyda ci się rajem po przygodzie ze mną.

Gładziła szczura z iście MATCZYNĄ TROSKĄ, wolnymi, powtarzalnymi ruchami. Gryzoń choć cały biały, oczy i pysk miał czerwone. Te pierwsze miały taki kolor naturalnie, lecz pysk czerwony był od krwi. Na talerzu obok leżało niedojedzone ludzkie SERCE.
- Czy to?
- Tak.
- Zabij mnie.
- Dobrze - podchodzi do mnie, gładzi po włosach, tak jak to robiła przed chwilą ze szczurem....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej