Drżącą rękę zanurzyła w torebce. Szukała telefonu. Brzuch, który był już sporych rozmiarów - wbijał jej się w kierownicę. Nie zdążyła nawet ustawić siedzenia.
Jeszcze rano nie przeszłoby jej przez myśl, że to będzie ich ostatnia rozmowa, a tymczasem jej narzeczony leżał martwy w salonie. Może gdyby nie zlekceważyli pogróżek, które regularnie docierały do ich skrzynki pocztowej - byłoby inaczej. Tomek był policjantem, niejedna osoba źle mu życzyła, ale kto mógłby go aż tak nienawidzić?
Deszcz padał coraz bardziej. Miała wrażenie, że krople deszczu mieszają się z jej łzami. Chciała uciec jak najdalej po tym jak usłyszała kroki w domu. A teraz ewidentnie ktoś za nią jechał. Patrząc w wewnętrzne lusterko - usłyszała głośne trąbienie nadjeżdżającej z naprzeciwka ciężarówki. Zdążyła zjechać na swój pas.
Serce podeszło jej do gardła. Odruchowo złapała się za brzuch. Dziecka nie było jeszcze na świecie, ale w niej matczyna troska i miłość do córki obudziły się w chwili, w której dowiedziała się że jest w ciąży.
Telefon zagrał dobrze znaną melodię, drżącymi palcami wcisnęła zieloną słuchawkę. "To ty go zabiłaś" - dźwięczało jej w głowie.

Drżącą rękę zanurzyła w torebce. Szukała telefonu. Brzuch, który był już sporych rozmiarów - wbijał jej się w kierownicę. Nie zdążyła nawet ustawić siedzenia.
Jeszcze rano nie przeszłoby jej przez myśl, że to będzie ich ostatnia rozmowa, a tymczasem jej narzeczony leżał martwy w salonie. Może gdyby nie zlekceważyli pogróżek, które regularnie docierały do ich skrzynki...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niby małe niewinne kłamstewko,po prostu nic w porównaniu z monstrualnym kłamstwem,jakim jest obecna sytuacja,kiedy siedzę w kuchni razem ze zmarłą przed 11 laty matką i gadamy sobie o szarlotce oraz kawie.Wszystko tu,opiera się na kłamstwie.Moja matka niewątpliwie jest pewna,że ona i siedząca naprzeciwko niej córka mają mnóstwo wspólnych wspomnień.A to nieprawda.Posiadam tylko wspomnienia o tamtej matce sprzed wielu lat,a stają się po takim czasie bardzo mgliste..Pozostawiła również w moim sercu narastający się z biegiem lat gniew,a w mojej głowie mętlik i wiele pytań...........
Po pewnym czasie zaczynam się zastanawiać czy przypadkiem nie zwariowałam?A może nie żyję i jestem w innym świecie?Teraz było mi wszystko jedno...Znów miałam matkę...Jej głosu nigdy nie zapomniałam,jest wdzięczny i melodyjny.Znów nagle ożyły wspomnienia,o tych chwilach,kiedy matka mobilizowała wszystkie swoje siły i starała się być dobrą żoną i matką.Było to trudne bo często bywały dni,kiedy wychodziła z domu i wracała po paru dniach.A kiedy wróciła to zamykała się w pokoju i nie chciała się z nikim widzieć.Matka posiadała różne tajemnice.Pamiętam,takie dni kiedy matka brała mnie na kolana i czytała książki.Zwykle bajki o księżniczkach.W takich chwilach czułam jej matczyną troskę o mnie...ale to zdarzało się bardzo rzadko.Jednak,więc posiadałam garść dobrych wspomnień,jednak wyłącznie skoncentrowałam się na tych niedobrych.Nasza ostatnia rozmowa tuż przed jej śmiercią nie należała do przyjemnych.Był wielki wrzask,wyzwiska,poleciało parę talerzy.Kiedy to wspominam, to trudno mi określić moje emocje z tym związane..Może w końcu się dowiem kto ją zabił?

Niby małe niewinne kłamstewko,po prostu nic w porównaniu z monstrualnym kłamstwem,jakim jest obecna sytuacja,kiedy siedzę w kuchni razem ze zmarłą przed 11 laty matką i gadamy sobie o szarlotce oraz kawie.Wszystko tu,opiera się na kłamstwie.Moja matka niewątpliwie jest pewna,że ona i siedząca naprzeciwko niej córka mają mnóstwo wspólnych wspomnień.A to nieprawda.Posiadam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przy każdym kroku jej przemoczone buty nieprzyjemnie plaskały o ziemię, więc zdjęła je zanim weszła do domu – ale mimo że próbowała przemknąć do pokoju najciszej jak tylko potrafiła, z sypialni i tak wychyliła się czujna jak zawsze matka.
- Co ci się stało?! – rozległ się jej chrapliwy głos, który może i mógłby uchodzić za zmysłowy, ale jej córkę zawsze przyprawiał o dreszcze.
Dziewczyna skuliła się i powoli obróciła.
- Ja tylko upadłam, mamo. Nic mi nie jest.
Zostaw to, powtarzała w myślach, proszę zostaw. To tylko zadrapania, nic więcej. Prawie nie boli.
Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale kobieta zaciągnęła ją do kuchni i posadziła w krześle, po czym wyciągnęła wysłużoną apteczkę i położyła ją z hukiem na stole.
- To znowu te dzieciaki, czy tak? – zapytała, dociskając wacik do rany i gwałtownymi ruchami wycierając krew.
- Au, mamo, to boli – dziewczyna skuliła się jeszcze mocniej, próbując powstrzymać ją przed okazywaną troską, choć doskonale wiedziała, jak bardzo jej starania są bezcelowe. Kobieta przycisnęła mocno jej uda, unieruchamiając dziewczynę w krześle.
- To oni – warknęła, jeszcze mocniej dociskając waciki do zadrapań.
Rany paliły coraz bardziej.
- Mamo, to boli.
- Szuje. – Zupełnie jakby jej nie słyszała. – Już ja sobie z nimi porozmawiam. I to będzie nasza ostatnia rozmowa, Lena – złapała ją za dłoń, do krwi wbijając jej paznokcie w skórę. – Ty moje serce.
- Tak, mamo – Lena poczuła jak do oczu napływają jej łzy.
Kobieta wciąż tarła wacikami skórę.

Przy każdym kroku jej przemoczone buty nieprzyjemnie plaskały o ziemię, więc zdjęła je zanim weszła do domu – ale mimo że próbowała przemknąć do pokoju najciszej jak tylko potrafiła, z sypialni i tak wychyliła się czujna jak zawsze matka.
- Co ci się stało?! – rozległ się jej chrapliwy głos, który może i mógłby uchodzić za zmysłowy, ale jej córkę zawsze przyprawiał o...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Ona cię nienawidzi! – wykrzyczała mu w twarz.
- Przestań – powiedział nonszalancko – To głupie dziecko. Ty jesteś moją żoną i to ty masz mieszkać ze mną.
- Jeżeli ona się wyprowadza to i ja. Jesteś potworem – mama omiotła go wrogim spojrzeniem i dodała – Albo w tej chwili pakujesz manatki i się wynosisz, albo dzwonię po policje i…
- I co? – przerwał jej- Przyjdą, każą mi wyjść, a ja kochanieńka i tak wrócę. To jest mój dom i nigdzie się nie wybieram.
- Nawet nie jesteś tu zameldowany – odważyłam się w końcu odezwać – Nie masz prawa tutaj przebywać, jeżeli mama tego nie chce.
- Mam prawo do wszystkiego gówniaro! –chwycił butelkę i rozbił ją na ramieniu mamy.
- Mamo! – wykrzyczałam i chwyciłam za pobliski nóż – Jeżeli jeszcze jej coś zrobisz to pożałujesz!
- Przestań kochanie, nic się nie stało. Tato tylko… się zdenerwował.
- Słucham?! – nie mogłam w to uwierzyć. - Słyszysz co matka powiedziała, zamknij się pakuj rzeczy i droga wolna – z uśmiechem na twarzy oznajmił „tatuś” – Matka zostaje. Masz pięć minut – i wyszedł do piwnicy na fajkę.
- Mamo, dlaczego zawsze, gdy… - próbowałam wykrztusić przez łzy
- Kochanie, zrozum mnie. Nie mogę go tak zostawić. On sobie nie poradzi. A ty pójdziesz do cioci, ona się tobą zajmie. – powiedziała i wyszła.
Kiedy się otrząsnęłam wiedziałam, że nigdy go nie opuści. Zawsze kochała go bardziej i była gotowa zrobić dla niego wszystko. Następnego dnia dowiedziałam się, że mama leży w śpiączce, a poprzedni wieczór był naszą ostatnią rozmową.

- Ona cię nienawidzi! – wykrzyczała mu w twarz.
- Przestań – powiedział nonszalancko – To głupie dziecko. Ty jesteś moją żoną i to ty masz mieszkać ze mną.
- Jeżeli ona się wyprowadza to i ja. Jesteś potworem – mama omiotła go wrogim spojrzeniem i dodała – Albo w tej chwili pakujesz manatki i się wynosisz, albo dzwonię po policje i…
- I co? – przerwał jej- Przyjdą, każą mi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Keysi po ciężkiej nocy w szpitalu, jak to bywa na ostrym dyżurze wracała do domu. Pogoda jednak nie rozpieszczala,padało i do tego wiał silny wiatr. Ruch jednak był spory i nie mogła za bardzo pospieszyć się do domu , do swojej małej córeczki. Pragnęła znaleść się jak najszybciej u boku swojej ślicznej córeczki, która chorowala na serce od urodzenia. Była pod stała opieką lekarzy i ciągle brała lekarstwa. Keysi martwila się o nią za każdym razem jak musiała zostawić ją z opiekunką i iść do pracy. Wiedziała jednak , że matczyna troską nie zapewni jej jedzenia, lekarstw i innych potrzebnych rzeczy. Każdy dzień był dla niej walka o lepsze życie dla siebie i małej Terii. Nagle w torebce zaczął dzwonić jej telefon. Wiedziała , że nie powinna odbierać w taką pogodę , ale martwila się ze to opiekunka dzwoni. Gdy na wyświetlaczu zobaczyła , że dzwoni ojciec małej miała ochotę rzucić telefonem ,ale ciekawość wzięła górę i odebrała. Jak zwykle dzwonił po pieniądze, choć wiedział że oszczędza każdy grosz na leczenie małej. Zaczęli krzyczeć bmw siebie, nagle poczuła uderzenie w tył samochodu. Telefon wypadł jej z ręki , to była jej ostatnia rozmowa za nim zapadła w śpiączkę.....

Keysi po ciężkiej nocy w szpitalu, jak to bywa na ostrym dyżurze wracała do domu. Pogoda jednak nie rozpieszczala,padało i do tego wiał silny wiatr. Ruch jednak był spory i nie mogła za bardzo pospieszyć się do domu , do swojej małej córeczki. Pragnęła znaleść się jak najszybciej u boku swojej ślicznej córeczki, która chorowala na serce od urodzenia. Była pod stała opieką...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Mamo, przyszły wyniki, dostałam się! Strasznie się cieszę, muszę znaleźć mieszkanie, nie będę w stanie dojeżdżać z Newcastle do Cambridge.
Od tych słów się zaczęło. Obudziłam się w ciemnym pomieszczeniu, na ręce miałam założoną kajdankę, po dotknięciu głowy poczułam lepką substancję. Zapach i konsystencja wskazywały na krew. Czułam się cała obolała, na moją twarz nachodziła opuchlizna, miałam powyrywane włosy. Co się stało? Pamiętam tylko ostatnią rozmowę, właściwie nie całą, pamiętam reakcję matki, krzyczącej, że złamałam jej serce tę wiadomością. Rozumiem po części jej zachowanie, matczyną troskę, może uczucie straty, ale to czas na kształcenie się i budowanie swojego własnego życia. Jedyne co teraz czuję, to zimno, niesamowity ból głowy, pleców. Widzę przebłyski szarpaniny - czy to moja matka mogła doprowadzić mnie do takiego stanu? Ogarnia mnie wielki strach, co mogło się stać?
Nagle słyszę dźwięk kroków za drzwiami prowadzącymi do pomieszczenia w którym (ciężko mi przyznać) jestem uwięziona i to prawdopodobnie przez własną matkę. Słyszę skrzypienie drzwi i dźwięk przypominający głos mojej mamy: obudziłaś się w końcu. Dlaczego chciałaś mi to zrobić, zostawić mnie i zapomnieć? Już nie jestem ważna?! Teraz się zdziwisz, będziesz moja na zawsze. Nie oddam Cię, będziesz tutaj do końca moich dni, a próbę ucieczki popamiętasz, obiecuję.
Usłyszałam dźwięk ciężkiego, ciągniętego przez mamę przedmiotu, który po kilku sekundach z wielkim impetem powędrował w stronę moich skroni.

-Mamo, przyszły wyniki, dostałam się! Strasznie się cieszę, muszę znaleźć mieszkanie, nie będę w stanie dojeżdżać z Newcastle do Cambridge.
Od tych słów się zaczęło. Obudziłam się w ciemnym pomieszczeniu, na ręce miałam założoną kajdankę, po dotknięciu głowy poczułam lepką substancję. Zapach i konsystencja wskazywały na krew. Czułam się cała obolała, na moją twarz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Córeczko, nie rób tego - powiedziała drżącym głosem matka.
- Ale mamo...
- Masz słabe serce, takie filmy nie są dla ciebie.
- Mamo, mam już szesnaście lat - odparła nastolatka.
Spojrzała w oczy matki, w których dojrzała troskę. Spuściła wzrok, zdając sobie sprawę, że nie będzie mogła spojrzeć jej więcej w oczy po tym, co zrobi.
Jednym ruchem wyrwała matce kasetę VHS z rąk. Kobieta wyszła z pokoju, trzaskając drzwiami. Dziewczyna nie zdawała sobie sprawy, że to była ich ostatnia rozmowa. Obróciła w dłoniach starą kasetę, na której napisane było "Botoks". Przebiegł ją zimny dreszcz.
"Słabe serce" - przypomniała sobie słowa matki, uśmiechnęła się drwiąco.
"Zobaczymy".
Włożyła kasetę do odtwarzacza. Poczuła przyspieszone bicie serca. I wtedy z telewizora wyszły te istoty - potwory zrodzone w umysłach szaleńców... Wszystkie koszmary spełniły się w tej jednej chwili, powodując atak serca i zgon...

- Córeczko, nie rób tego - powiedziała drżącym głosem matka.
- Ale mamo...
- Masz słabe serce, takie filmy nie są dla ciebie.
- Mamo, mam już szesnaście lat - odparła nastolatka.
Spojrzała w oczy matki, w których dojrzała troskę. Spuściła wzrok, zdając sobie sprawę, że nie będzie mogła spojrzeć jej więcej w oczy po tym, co zrobi.
Jednym ruchem wyrwała matce kasetę VHS z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nadszedł dzień finału. Kasia stała na korcie i ściskając rakietę, czekała na rozpoczęcie meczu. Na jej ramionach spoczywały dłonie matki. Dziewczynka czuła wbijające się w jej ciało paznokcie kobiety.
-Mam nadzieję, że mnie dzisiaj nie rozczarujesz – powiedziała przez zaciśnięte usta matka.
-Oczywiście, że nie, Mamusiu. Wygram. Przecież jestem najlepsza – odrzekła trzęsąca się ze strachu dziewczynka, a spod jej powieki wypłynęła łza.
W tej chwili sędzia zaprosił obie zawodniczki na kort i ogłosił rozpoczęcie meczu.
Matka przygotowywała dziewczynkę na tę chwilę od dawna. Kiedy Kasia skończyła 3 lata, rozpoczęła intensywny kurs gry w tenisa. Pięć razy w tygodniu brała udział w morderczych treningach. Nikogo nie interesowało to, że szczerze nienawidziła tego sportu. Matka wierzyła, że tylko surowością i stanowczością zapewni córce dobrą przyszłość i szczęście.
Podczas meczu Kasia walczyła o zwycięstwo. Nie zależało jej na pucharze, chciała tylko akceptacji matki. Niestety przetrenowane mięśnie dziewięciolatki nie dały rady i tego dnia odniosła porażkę.
-Do samochodu – usłyszała z ust matki.
Posłusznie pokierowała się w stronę pojazdu. W domu usłyszała wiele przykrych słów, chociaż tak bardzo się starała. Najgorsze jednak przyszło wieczorem, kiedy podsłuchała rozmowę rodziców.
- Masz rację, Beato. Ona nie zasługuje na tak wspaniałą matkę. Tyle pracy w nią włożyłaś. Jutro odwieziemy ją do sierocińca. Może wreszcie zrozumie, jak dobrze miała.

Nadszedł dzień finału. Kasia stała na korcie i ściskając rakietę, czekała na rozpoczęcie meczu. Na jej ramionach spoczywały dłonie matki. Dziewczynka czuła wbijające się w jej ciało paznokcie kobiety.
-Mam nadzieję, że mnie dzisiaj nie rozczarujesz – powiedziała przez zaciśnięte usta matka.
-Oczywiście, że nie, Mamusiu. Wygram. Przecież jestem najlepsza – odrzekła trzęsąca...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Do domu wraca się, jak do azylu, który chroni przed złem świata, nieznośnymi rówieśnikami, narażeniem się na spojrzenia innych, kiedy potargają się pończochy.
Kasia również należała do tych szczęśliwców. Z upragnieniem czekała na piątek, który oznaczał wizję dwóch wolnych dni, tak potrzebnych dziewczynie w klasie maturalnej.
Otworzyła drzwi do domu i jej SERCE znowu zaczęło bić w spokojnym, odpowiednim rytmie. Matki nie było w domu, więc miała chwilę dla siebie. Co prawda łączyły je przyjacielskie relacje, ale ostatnimi czasy, pewnie za sprawą stresów, których w swoim nastoletnim życiu doświadczała Kasia, zaczęły się sprzeczać.
Najświeższa kłótnia dotyczyła Piotrka, w którym dziewczyna była szaleńczo zakochana, a który to zostawił ją dla jej najlepszej przyjaciółki. Życie zweryfikowało zatem to pojęcie, czyniąc z "najlepszej przyjaciółki" "ostatnią zołzę". Matka próbowała jej wytłumaczyć, że nie jest jej wart, ale ona nawrzeszczała na nią, że wcale jej nie rozumie. Aby załagodzić konflikt Julia - matka Kasi obiecała jej, że Piotrek pożałuje swojego zachowania.
- Tak, dobre sobie - rozmyślała Kasia, przypominając sobie ich ostatnią rozmowę.
Weszła do kuchni i wtedy jej oczom ukazała się mała paczuszka leżąca na stole. Dołączony do niej bilecik głosił:
"Dla mojej córeczki,

Ktokolwiek zrobi Ci w życiu krzywdę albo wyrządzi najmniejszą przykrość, będzie miał ze mną do czynienia.

Kocham,
Mama"

Zaciekawiona Kasia zaczęła rozpakowywać prezent. Jednak już w połowie rozwijania tasiemki przypomniała sobie OSTATNIĄ ROZMOWĘ z matką. Znała jej porywczość i wiedziała, że bardzo ją kocha.
I wtedy jej oczom ukazały się... oczy. Bez wątpienia należały do Piotrka.
MATCZYNA TROSKA Julii zawsze objawiała się w skrajny i niebezpieczny sposób. Jednak tym razem krew w żyłach Kasi, jakby przestała transportować tlen do mózgu. Zachwiała się i przeraziła. Zaczęła gorączkowo zastanawiać się, co powinna z tym zrobić. Matka jeszcze nigdy aż tak jej nie przeraziła...

Do domu wraca się, jak do azylu, który chroni przed złem świata, nieznośnymi rówieśnikami, narażeniem się na spojrzenia innych, kiedy potargają się pończochy.
Kasia również należała do tych szczęśliwców. Z upragnieniem czekała na piątek, który oznaczał wizję dwóch wolnych dni, tak potrzebnych dziewczynie w klasie maturalnej.
Otworzyła drzwi do domu i jej SERCE znowu zaczęło...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Słysząc dziwne dźwięki dochodzące z salonu Rose powtórzyła:
-Halo?
Wiedziała, że ona wróciła. Przyszła wcześniej z pracy bo dochodziła dopiero 22:00. Nie czekając na odpowiedź dziewczyna zgasiła wszystkie światła i schowała pod podłogą swój skarb, którego nikomu nie pokazywała. Położyła się do łóżka. Usłyszała kroki swojej matki wchodzącej po schodach. Zajrzała do pokoju i uznawszy, że wszystko w porządku opuściła pomieszczenie. Rose jej nienawidziła. Matka nigdy nie miała do niej zaufania. Po tym jak dziewczyna wyleczyła się z depresji najbliższa jej, jak dotąd osoba, dręczyła ją pytaniami i co dzień przeszukiwała pokój. Raz doszło między nimi do kłótni na ten temat. To była ich ostatnia rozmowa. Mimo tego, że widziała jak matce pęka serce to nie odezwała się. Gdy kobieta poszła spać Rose uciekła, nie wróciła.
-Naprawdę robiliśmy co w naszej mocy. Szukaliśmy wszędzie. Nie wie pani gdzie ona może być?- spytał policjant w trzecim dniu poszukiwań.
-Nie- odpowiedziała zrozpaczona matka.
-Przyjaciele?, chłopak?, znajomi?, mówiła o jakimś wyjeździe?
-Nie, znaczy, nie wiem.
-Nie rozmawia pani z córką?
-Nie- odpowiedziała niepewnie- nie rozmawiamy ze sobą od pewnego czasu- zaczęła płakać.
-Niech się pani uspokoi.
-To była tylko matczyna troska- załkała.
Po pewnym czasie Rose odnaleziono martwą. Nękana w szkole nie radziła sobie z nauką i mimo tego, że nie miała zaburzeń psychicznych to nie dała rady. Zwierzała się tylko pamiętnikowi, który jej mama znalazła ukryty w podłodze.

Słysząc dziwne dźwięki dochodzące z salonu Rose powtórzyła:
-Halo?
Wiedziała, że ona wróciła. Przyszła wcześniej z pracy bo dochodziła dopiero 22:00. Nie czekając na odpowiedź dziewczyna zgasiła wszystkie światła i schowała pod podłogą swój skarb, którego nikomu nie pokazywała. Położyła się do łóżka. Usłyszała kroki swojej matki wchodzącej po schodach. Zajrzała do pokoju i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej