Pragnienie nie wygląda jak człowiek, bliżej mu skrzydlatej istoty, w której żyłach płynie rozżarzona krew, popychająca ją wciąż do przodu, do biegu, do sięgania i zagarniania pod siebie. Czasem łatwo pomylić ją z tęsknotą, być może jednak zarówno tęsknota, jak i pragnienie to dokładnie to samo – a może są tylko złudnie do siebie podobne.
Istota nie płonie, lecz wygląda, jakby płonęła – jest niezwykle gorąca, ale również niespokojna, zupełnie jakby ostatkiem sił trzymała się ziemi, wciąż wznosi oczy ku niebu. Nie krzyczy, nie woła, o nic nie prosi; wygląda jakby brakowało jej na to tchu. Czasem mam ochotę ją oswobodzić i zobaczyć, dokąd doleci – być może jednak stworzenie boi się równie mocno jak ja i ostatecznie zostałoby przy mnie.
Nie wiem, dlaczego jeszcze go nie wypuściłam.
Skrzydła istoty są ogromne, choć na co dzień tego nie widać, bo trzyma je ciasno złożone wzdłuż tułowia. Ja wiem, że są piękne – pióra mają ciepłe kolory w odcieniach czerwieni, żółci i oranżu, a gdy nimi macha, wyglądają jak dwie pochodnie w bezksiężycową noc. Czasem nie widzę nic poza tą imitacją płomieni; niemal całkiem mnie oślepiają, ale mimo to nie mam siły odwrócić wzroku.
Być może jeszcze go nie wypuściłam, bo sama jestem zdjęta strachem – bo pragnienie mogłoby mnie porwać w górę, moje serce przez tę jedną chwilę byłoby pełne, a potem runęłabym w dół i już nigdy nie zaznała szczęścia; a może stworzenie nigdy nie dałoby rady mnie unieść i w końcu by mnie opuściło, bo nie widzi nic prócz siebie.

Pragnienie nie wygląda jak człowiek, bliżej mu skrzydlatej istoty, w której żyłach płynie rozżarzona krew, popychająca ją wciąż do przodu, do biegu, do sięgania i zagarniania pod siebie. Czasem łatwo pomylić ją z tęsknotą, być może jednak zarówno tęsknota, jak i pragnienie to dokładnie to samo – a może są tylko złudnie do siebie podobne.
Istota nie płonie, lecz wygląda,...

Ma duże oczy, w których lśni ambicja. Pełne usta wciąż rozgadane o marzeniach, możliwościach i przyszłości. Dwie słodkie kiteczki podskakują nawet kiedy stoi w miejscu, bo naładowana energią nie potrafi ustać spokojnie tylko kica tu i tam jak królik. Filigranowa sylwetka wydaje się cudem biorąc pod uwagę ile ta kruszyna potrafi zjeść. Jedząc nadyma policzki jak chomik, ale nawet to nie przeszkadza jej w mówieniu. Przyciąga uwagę skuteczniej niż niejeden reklamowy neon. Wciąż nosi przy sobie książki, lecz nie potrafi się skupić na ich czytaniu, bo już po krótkim fragmencie odpływa w fantazjach co też może się wydarzyć w dalszej części. Uparta dziewuszka chce robić wszystko sama, jednak wciąż ktoś oferuje jej pomoc, a ona nie potrafi odmawiać (mimo szczerych chęci). Ognisty temperament zmienia jej humor z każdym powiewem wiatru, dlatego ciężko za nią nadążyć. Zaczyna wiele czynności jednocześnie, niestety kończąc tylko niewielką część z nich. Nigdy nie jest z siebie dumna, jednak nie narzeka i skutecznie poprawia nastrój (czasem za pomocą sarkazmu). Na całe szczęście ma mnóstwo czasu, gdyż nigdy nie dorośnie!

Ma duże oczy, w których lśni ambicja. Pełne usta wciąż rozgadane o marzeniach, możliwościach i przyszłości. Dwie słodkie kiteczki podskakują nawet kiedy stoi w miejscu, bo naładowana energią nie potrafi ustać spokojnie tylko kica tu i tam jak królik. Filigranowa sylwetka wydaje się cudem biorąc pod uwagę ile ta kruszyna potrafi zjeść. Jedząc nadyma policzki jak chomik, ale...

Pragnienie często objawia się jako ,,wena twórcza''. Zaczynam działać. Mam wszystkie ,,produkty'', jestem gotowa do pracy. Wydaje mi się, że za chwilę, nie będzie to już pragnienie, bo już to będzie w zasięgu moich rąk. Ale chwila! Czar pryska. Coś mi nie wyszło. Nie dość, że nie osiągnęłam celu to straciłam chęci. Z pragnieniami trzeba uważać, żeby przypadkiem zamiast osiągnięcia celu, nie stracić motywacji do w ogóle tych celów wyznaczania...

Pragnienie często objawia się jako ,,wena twórcza''. Zaczynam działać. Mam wszystkie ,,produkty'', jestem gotowa do pracy. Wydaje mi się, że za chwilę, nie będzie to już pragnienie, bo już to będzie w zasięgu moich rąk. Ale chwila! Czar pryska. Coś mi nie wyszło. Nie dość, że nie osiągnęłam celu to straciłam chęci. Z pragnieniami trzeba uważać, żeby przypadkiem zamiast...

Moje pragnienie, uzależnione jest od książek. Codziennie wieczorem, nakazuje mi przejrzeć internetowe ksiegarnie w poszukiwaniu nowych perełek. No i tak godzinami, przeglądam i czytam opinie. Za każdym razem, próbuję się przeciwstawiać, mówię sobie, idę dzisiaj wypożyczyć coś z biblioteki. A jak to wychodzi w praktyce? Dorabiam półki na nowe książki:-)

Moje pragnienie, uzależnione jest od książek. Codziennie wieczorem, nakazuje mi przejrzeć internetowe ksiegarnie w poszukiwaniu nowych perełek. No i tak godzinami, przeglądam i czytam opinie. Za każdym razem, próbuję się przeciwstawiać, mówię sobie, idę dzisiaj wypożyczyć coś z biblioteki. A jak to wychodzi w praktyce? Dorabiam półki na nowe książki:-)

Każdy z nas zna osobę, która potrafi zamęczyć gadając godzinami bez przerwy. Moja wizja pragnienia to własnie taka postać, osoba która chodzi za nami, nie odstępując na krok, cały czas mówiąc i nie dając spokoju. Chcąc sie jej pozbyć, przytakniemy na wszystko.

Każdy z nas zna osobę, która potrafi zamęczyć gadając godzinami bez przerwy. Moja wizja pragnienia to własnie taka postać, osoba która chodzi za nami, nie odstępując na krok, cały czas mówiąc i nie dając spokoju. Chcąc sie jej pozbyć, przytakniemy na wszystko.

Będzie jak kot. Będzie przeszkadzać, plątać się pod nogami i zwracać na siebie uwagę. Trzeba od czasu do czasu nakarmić. Poprzytula się. A zaraz potem wbije pazury w ręce! Pozrzuca kilka rzeczy ze stołu i zajmie najlepsze miejsce na kanapie. Do tego kiedy będzie się próbowało zrobić coś na laptopie to rozsiądzie się wygodnie krępując ci ręce i nie będzie się widzieć nic poza tym pragnieniem...

Będzie jak kot. Będzie przeszkadzać, plątać się pod nogami i zwracać na siebie uwagę. Trzeba od czasu do czasu nakarmić. Poprzytula się. A zaraz potem wbije pazury w ręce! Pozrzuca kilka rzeczy ze stołu i zajmie najlepsze miejsce na kanapie. Do tego kiedy będzie się próbowało zrobić coś na laptopie to rozsiądzie się wygodnie krępując ci ręce i nie będzie się widzieć nic...

Moje Pragnienie jest małym chudym stworkiem o szarej skórze. Dłonie i stopy zakończone są rozcapierzonymi chudymi palcami z długimi pazurami. Na głowie ma rozwichrzone zielone włosy - zielony kolor ma symbolizować nadzieję, że kiedyś pragnienie Pragnienia zostaną zaspokojone. Stworek porusza się dosyć sprężyście, czasami bardzo szybko. Swoimi wielkimi oczami rozgląda się nerwowo na boki. Wygląda trochę jak szaleniec, który błąka się bez celu po mieście. Moje Pragnienie ma na sobie tylko białe krótkie spodenki. Jest ogołocone ze wszystkiego, bo przecież dopiero szuka zaspokojenia swojej potrzeby.

Moje Pragnienie jest małym chudym stworkiem o szarej skórze. Dłonie i stopy zakończone są rozcapierzonymi chudymi palcami z długimi pazurami. Na głowie ma rozwichrzone zielone włosy - zielony kolor ma symbolizować nadzieję, że kiedyś pragnienie Pragnienia zostaną zaspokojone. Stworek porusza się dosyć sprężyście, czasami bardzo szybko. Swoimi wielkimi oczami rozgląda się...

Moje Pragnienie jest łyse, wytatuowane, muskularne, groźne. Lepiej z nim nie zadzierać, tylko pozwolić mu pragnąć i dążyć do osiągnięcia swojego celu.

Moje Pragnienie jest łyse, wytatuowane, muskularne, groźne. Lepiej z nim nie zadzierać, tylko pozwolić mu pragnąć i dążyć do osiągnięcia swojego celu.

Odczuwam pragnienie jako wewnętrzny pasożyt. Coś na wzór tasiemca, lecz okrągły. Z wypustkami. Niszczy mnie od środka. Z początku niegroźny urósł do tak dużych rozmiarów, że wyrządza w moim organizmie spore spustoszenie. Każdego dnia mam przeświadczenie, że przemieszcza się wewnątrz moich narządów. Czuję jak drapie pazurami, ściska i przygryza szpiczastymi zębami miękkie tkanki. Odczuwam pieczenie i palenie. Doprowadza mnie do skrętu jelit, do mdłości. Chcę się go pozbyć, ale zarazem chcę go mieć – bo wiem, że bez tego pragnienia nie osiągnę celu...

Odczuwam pragnienie jako wewnętrzny pasożyt. Coś na wzór tasiemca, lecz okrągły. Z wypustkami. Niszczy mnie od środka. Z początku niegroźny urósł do tak dużych rozmiarów, że wyrządza w moim organizmie spore spustoszenie. Każdego dnia mam przeświadczenie, że przemieszcza się wewnątrz moich narządów. Czuję jak drapie pazurami, ściska i przygryza szpiczastymi zębami miękkie...

Pragnienie według mnie: jest 2,5 metrową istotą - humanoidem o przeszywajacym, głębokim spojrzeniu, w których chowa się cały wszechświat. Patrząc na niego można stracić poczucie czasu a co gorsza poczucie istnienia. Nic nie mówi, tylko jest. Jest cały czas koło mnie, chodzi za mną wszędzie. Gdy jestem zajęta przestaje go zauważać, ale zawsze jest obok. Wygląda trochę jak ludzki wojownik, ale nie można dać się zwieść. Nigdy się nie uśmiecha, jest zawsze uważny, jakby na czymś skoncentrowany, a jego jedynym celem jest zniewolenie mojej duszy. Staram się nie patrzeć na niego zbyt często, ponieważ od razu wpadam w głębiny jego oczu. Najgorzej jest wieczorami lub gdy jestem sama. Wtedy ni z tego ni z owego zaczyna przeze mnie przenikać. W pierwszym momencie czuje strach, potem już tylko radość i ciepło. Po chwili nic już nie jest takie samo. Czuje się pustkę, tęsknotę za tym cudownym uczuciem. Uczuciem spełnienia, zaspokojenia. A on jest jak zwykle obok - obserwuje badawczo, czeka na mój ruch. Próbuję nie dać się tej istocie, ale jej siła nie z tego świata jest nie do pokonania. Czasem udaje się zepchnąć myśli na inny tor, jednak on tam jest, czeka i kiedy już myślę, że może mnie zostawi, zaczyna przenikać mnie ponownie - jednocześnie czuję go fizycznie, gdy przeze mnie przechodzi, ale również sprawia, że moja dusza się zmienia, pochłania jego istotę - czyste pragnienie - i już nie potrafię żyć bez tego. Życie z nim u boku to ciągła, męcząca walka z istotą, która nie wie co znaczy odpuścić.

Pragnienie według mnie: jest 2,5 metrową istotą - humanoidem o przeszywajacym, głębokim spojrzeniu, w których chowa się cały wszechświat. Patrząc na niego można stracić poczucie czasu a co gorsza poczucie istnienia. Nic nie mówi, tylko jest. Jest cały czas koło mnie, chodzi za mną wszędzie. Gdy jestem zajęta przestaje go zauważać, ale zawsze jest obok. Wygląda trochę jak...