Jeśli myślisz że ten list zacznę od słów „najdroższy!” to głęboko się mylisz. Ani ty, ani ja nie zasługujemy na taką dwulicowość. Gdybym chciała być szczera ten list zaczynałby się od nieco mniej kulturalnych słów, ale nie jestem i nie zamierzam być melodramatyczna.

Piszę właściwie tylko po to, żeby zdradzić ci pewien sekret – wiem o tym co tak bardzo starałeś się ukryć przede mną i wszystkimi innymi. O tym, do czego nie chciałeś się przyznać. Wiem od samego początku o twojej „dziewczynie z warkoczami”, z którą spotykasz się po kryjomu w starej kamienicy. I wiem, ze to nie siostra, kuzynka ani dawno zaginiona kuzynka siostry twojej babci ze strony ojca czy jakkolwiek inna krewna.
Skąd? To w tym wypadku kompletnie nieistotne. Ważniejsze jest to, że liczyłam na to, że będziesz ze mną szczery. W swojej naiwności wierzyłam, że masz do mnie choć tą odrobinę szacunku, żeby otwarcie przyznać, ze to co nas łączyło zniknęło, wygasło i że rozstaniemy się jak cywilizowani, dorośli ludzie.
Od chwili, w której was zobaczyłam postanowiłam, ze nie odejdę od razu, nie zniknę bez słowa. Zycie to nie melodramatyczna powieść, chociaż może czasem tak byłoby łatwiej. Stwierdziłam, że cię sprawdzę - że dam ci miesiąc. 30 długich dni, żeby sprawdzić czy nadal będziesz mnie oszukiwał. Myślałeś, ze nie widzę tych ciemnych włosów na twoich jasnych koszulach? Że nie czuję zapachu kwiatów, których nie wręczałeś mnie? Że nie zauważam drobnych kwot, które regularnie znikały z naszego konta? Może zbytnio pochłonęła cię twoja nowa pasja, żebyś dostrzegał spoza niej że nie jestem głupia. Cóż. W życiu bywa i tak. A może zbytnio zauroczył cię właśnie ten blond warkocz? Piegi na nosie? Błękitne, wielkie sarnie oczy i drobna figurka, która regularnie pojawiała się na balkonie piątego piętra stylowej kamienicy? Jeśli ta dziewczyna ma równie barwną osobowość co ten pomalowany na pastelowo budynek rodem z XIX w. ozdobiony płaskorzeźbami to rzeczywiście potrafi zauroczyć. I mówię to nie tylko jako architekt z zawodu, ale także jako obiektywnie patrząca na rzeczywistość kobieta.
Nie zamierzam się z nią porównywać. Nie mam też do ciebie pretensji że przestałeś mnie kochać. Nie jestem w stanie wybaczyć tylko oszustwa, bo to dla mnie przejaw braku jakiegokolwiek poziomu moralnego. Powinieneś był wiedzieć, że prawda i tak zawsze wychodzi na jaw. Nie jestem zraniona. Jestem rozczarowana. Tobą, bo myślałam że jesteś inny i sobą – właściwie z tego samego powodu. Ot, naiwność. Ale – nadal jestem młoda, całe życie przede mną i jestem pewna, że znajdę kogoś kto mnie pocieszy. A nawet jeśli nie – to czy jestem w związku czy nie w żaden sposób nie powinno mnie definiować. Mam przyjaciół. Mam rodzinę. Jestem zadowolona z siebie. Byłeś w moim życiu ważny i nie traktuję naszego wspólnego czasu jako błąd czy stratę. Nauczyłam się czegoś nowego, poznałam lepiej siebie i umocniłam w przekonaniu, że muszę szanować sama siebie i sama o siebie zawalczyć.
Z całego serca i szczerze życzę ci powodzenia. Pewnie jeszcze nie raz wpadniemy na siebie na mieście czy w sklepie i nie chciałabym żebyśmy ze wstydem udawali że się nie znamy, spuszczali wzrok czy przechodzili na drugą stronę ulicy. Przynajmniej ja nie zamierzam tak postępować. Co do twoich reakcji – odpowiadasz za nie sam. Mam nadzieję, że mój wyjawiony sekret sprawi, że od teraz będziesz się bardziej nad nimi zastanawiał.

Pozdrawiam i do zobaczenia
Majka

Jeśli myślisz że ten list zacznę od słów „najdroższy!” to głęboko się mylisz. Ani ty, ani ja nie zasługujemy na taką dwulicowość. Gdybym chciała być szczera ten list zaczynałby się od nieco mniej kulturalnych słów, ale nie jestem i nie zamierzam być melodramatyczna.

Piszę właściwie tylko po to, żeby zdradzić ci pewien sekret – wiem o tym co tak bardzo starałeś się ukryć...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Droga Weroniko
Na pewno zastanawiasz się, dlaczego napisałem do ciebie list. Trudno się do tego przyznać, ale jestem tchórzem. Piszę list, ponieważ nie mam odwagi, nie umiem wyznać Ci prawdy. Prawdy o sobie, swoich uczuciach i wielu innych rzeczach. Za pewnie, kiedy skończyć czytać ten list, pomyślisz sobie, że to głupi żart, albo, że zwariowałem. Trudno nie dbam o to, pragnę, tylko abyś poznała prawdę. Dość kłamstw.
Pamiętasz, jak pierwszy raz się spotkaliśmy? Powiedziałem Ci, że jestem z daleka. Nie powiedziałem jednak z jak bardzo daleka. Pochodzę z przyszłości, a dokładnie z 2254 roku. W moich czasach podróże w czasie to codzienność. Oczywiście podróżnicy, pod żadnym pozorem nie mogą mieszać i zmieniać historii. Złamanie tego zakazu groziłoby trudnymi do przewidzenia anomaliami, a podróżnika czekałaby niechybna śmierć.
Pewnego dnia zwiedzając jedną z podziemnych baz archiwum, natknąłem się na zdjęcie pięknej dziewczyny z warkoczami, która stała przy malowanej kamienicy. Nigdy wcześniej tak się nie czułem, byłem zachwycony kolorem włosów dziewczyny i jej uśmiechem. Zakochałem się. Zakochałem się nie tylko w dziewczynie, ale również w roślinności, która była uwieczniona na zdjęciu. W moich czasach nie ma prawdziwych drzew, wszyscy żyjemy pod ziemią.
Fascynacja dziewczyną i dawnymi czasami sprawiły, że postanowiłem cofnąć się w czasie. Wtedy jeszcze nie planowałem, że zostanę tak długo. Wszystko było takie inne i prawdziwe. Tą przepiękną dziewczyną ze zdjęcia byłaś Ty Weroniko. Mam nadzieję, że mi uwierzysz i, że zgodzisz się ze mną porozmawiać.
Twój przyjaciel Max

Droga Weroniko
Na pewno zastanawiasz się, dlaczego napisałem do ciebie list. Trudno się do tego przyznać, ale jestem tchórzem. Piszę list, ponieważ nie mam odwagi, nie umiem wyznać Ci prawdy. Prawdy o sobie, swoich uczuciach i wielu innych rzeczach. Za pewnie, kiedy skończyć czytać ten list, pomyślisz sobie, że to głupi żart, albo, że zwariowałem. Trudno nie dbam o to,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

___________________________________ 17.02.1984r., Amsterdam

Moja najmilsza Urszulo,
pamiętasz mnie jeszcze? To ja, Radek z naprzeciwka. Dawno Cię nie widziałem, wiesz? Co u Ciebie słychać? Zmieniłaś się? Z pewnością wyglądasz piękniej niż Cię zapamiętałem. Chciałbym Cię odwiedzić, zobaczyć jak się trzymasz. Moje oczy są spragnione Twojego widoku.
Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, moja miła. Mam nadzieję, że masz z kim świętować ten dzień. Chciałbym być teraz z Tobą. Kończysz 70 lat, więc postanowiłem wyjawić Ci prawdę na temat mojego wyjazdu. Wybacz mi, że tak postąpiłem. Nie mogłem pozwolić na nasze małżeństwo, mimo że kocham Cię ponad wszystko. Nic innego nie może się równać z Tobą, kochana. Nawet księżyc najpiękniejszej nocy ludzkości. Piękna dziewczyna, zawsze z zaczesanymi warkoczami w idealnym stanie. Czy teraz też nosisz warkocze? I ja. Biedny chłop, który nie był w stanie zapewnić Ci dostatniej przyszłości. Przepraszam. Musiałem pozwolić Ci odejść. To jak stoisz w oknie tej pięknej, malowniczej kamienicy, nieświadoma, że odchodzę wryło mi się w pamięć jak pacierz. Skrzywdziłem Cię, wiem. Nie ma na to wytłumaczenia.
Nie wiem po co piszę ten list, skoro i tak go nnie wyślę. Nie znam Twego adresu, nie wiem czy żyjesz. Każdego dnia myślę o Tobie i wspominam. Błagam, pragnę Ciebie spowrotem. Na wieki będę Cię wielbił.

Twój na zawsze,
Radek.

___________________________________ 17.02.1984r., Amsterdam

Moja najmilsza Urszulo,
pamiętasz mnie jeszcze? To ja, Radek z naprzeciwka. Dawno Cię nie widziałem, wiesz? Co u Ciebie słychać? Zmieniłaś się? Z pewnością wyglądasz piękniej niż Cię zapamiętałem. Chciałbym Cię odwiedzić, zobaczyć jak się trzymasz. Moje oczy są...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Droga Mario

Nie wiem, od czego mam zacząć, ale teraz wiem, że najlepsza jest prawda. Nie zrobiłem tego, kiedy spotkaliśmy się. Wtedy czułaś, że coś jest nie tak jak być powinno. To prawda. Zakochałem się w Tobie wieki temu, ale nigdy nie miałem odwagi Ci o tym powiedzieć. Pamiętam, kiedy nosiłaś długie, rude warkocze, śmiesznie odbijające się od Twojej długiej szyi.
Zrobiłem błąd, żeniąc się z Łucją, ale teraz, kiedy obydwoje jesteśmy wolni, a nasi towarzysze przeszli na drugą stronę życia, możemy podarować sobie ten czas, jaki nam pozostał.

Zawsze czułem, że nie jestem Ci obojętny. Wiem, ze nie zasługuję na to, ale daj mi jakąkolwiek odpowiedź. Będę czekał, chociaż mój czas się kurczy.

Twój Janek

Droga Mario

Nie wiem, od czego mam zacząć, ale teraz wiem, że najlepsza jest prawda. Nie zrobiłem tego, kiedy spotkaliśmy się. Wtedy czułaś, że coś jest nie tak jak być powinno. To prawda. Zakochałem się w Tobie wieki temu, ale nigdy nie miałem odwagi Ci o tym powiedzieć. Pamiętam, kiedy nosiłaś długie, rude warkocze, śmiesznie odbijające się od Twojej długiej szyi.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najdroższa mamo,

od bardzo dawna miałam Tobie to wyznać, nie denerwuj się.
Pamiętasz, jak byłam mała kochałam jak zaplatałaś mi warkocze,
jak bawiłaś się moimi włosami, jak wpinałaś mi spinki i zawiązywałaś kokardki?
Pamiętasz jak głaskałaś mi głowę, gdy oglądałyśmy bajki,
jak czytałaś mi Kubusia Puchatka na dobranoc?
Pamiętasz jak bawiłyśmy się razem w chowanego, jak piekłyśmy razem ciasto?
Pamiętasz jak odwiedzałyśmy razem dziadków w ich malowniczej kamienicy?
To było dawno temu, teraz jestem już duża, mam męża i cudowną córeczkę.
Skończyłam studia, mam dobrą pracę, jestem prawniczką.
Niedługo mamy w planach budować dom, cudowna okolica, gdybyś mogła to zobaczyć.
Teraz jestem już dużą dziewczyną z warkoczami.
Gdy żyłaś nie miałam odwagi Ci tego powiedzieć, ale kocham Cię z całego serca, zawsze Cię kochałam.
Gdy zginęłaś w tym wypadku nie mogłam sobie poradzić.
Wtedy przyszedł mi z pomocą Jarek, tak jest teraz moim mężem.
Mimo, tych 15 lat, które minęły od twojej śmierci, nie mogę zrozumieć: Dlaczego?
Dlaczego nie było Ci dane zobaczyć jak kończę studia,
jak wychodzę za mąż,
jak rośnie Twoja wnuczka?
Co roku w ten dzień przychodzimy całą rodziną na cmentarz,
dopiero teraz zdobyłam się na odwagę zostawić Ci ten list.
Naprawdę Cię kocham mamo.

Twoja córka

Najdroższa mamo,

od bardzo dawna miałam Tobie to wyznać, nie denerwuj się.
Pamiętasz, jak byłam mała kochałam jak zaplatałaś mi warkocze,
jak bawiłaś się moimi włosami, jak wpinałaś mi spinki i zawiązywałaś kokardki?
Pamiętasz jak głaskałaś mi głowę, gdy oglądałyśmy bajki,
jak czytałaś mi Kubusia Puchatka na dobranoc?
Pamiętasz jak bawiłyśmy się razem w chowanego, jak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Drogi Danielu,

Przepraszam za to co powiedziałem, nie powinienem był. Wiem, że chciałeś pomóc – tak naprawdę złościłem się na siebie, a nie na ciebie, wybacz mi.
Tak, miałeś rację, znam tę kobietę – a przynajmniej kiedyś znałem. Bardzo dawno temu, jeszcze za czasów, kiedy była młodą dziewczyną splatającą włosy w warkocze i noszącą zniszczone tenisówki. Doskonale utkwiły mi w pamięci, bo ściągała je i niosła w dłoni za sznurówki, kiedy spacerowaliśmy po plaży; starałem się je porwać i wrzucić do wody, tylko po to, aby zwróciła na mnie uwagę.
Nie miałem pojęcia, że też ją pamiętasz – mieszkała w tej malowniczej kamiennicy po drugiej stronie miasta; niezbyt często się tam zapuszczaliśmy. Chociaż powinienem był się domyślić, że również ją kojarzysz, była – i nadal jest – naprawdę śliczna.
Więc tak, znam ją. Nie chciałem się do tego przyznać, bo się wstydziłem. Bardzo ją skrzywdziłem i to w najpodlejszy możliwy sposób; kiedy bardzo mnie potrzebowała, ja odwróciłem się od niej, zasłaniając studiami. Powinienem przy niej zostać, ale byłem wtedy tylko głupim małolatem. Traktowałem ją jak wakacyjną przygodę; w dodatku pozwalałem jej myśleć, że jest zupełnie inaczej.
Nigdy ci tego nie mówiłem, żebyś nie miał o mnie złego zdania – ja naprawdę już taki nie jestem.
Wiem, że powinienem ci to wszystko powiedzieć wprost; nie robię tego jednak z dwóch powodów – po pierwsze, wciąż nie mam wystarczająco dużo odwagi. Po drugie, postanowiłem wszystko naprawić. Trzymaj za mnie kciuki.

Twój brat.

Drogi Danielu,

Przepraszam za to co powiedziałem, nie powinienem był. Wiem, że chciałeś pomóc – tak naprawdę złościłem się na siebie, a nie na ciebie, wybacz mi.
Tak, miałeś rację, znam tę kobietę – a przynajmniej kiedyś znałem. Bardzo dawno temu, jeszcze za czasów, kiedy była młodą dziewczyną splatającą włosy w warkocze i noszącą zniszczone tenisówki. Doskonale utkwiły...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tréguier, 20.07.2018
Kochana Agatko!
Jak mijają Ci wakacje? Tyle czasu minęło od naszego ostatniego spotkania. Tak jak obiecałam, piszę ten list zaraz po przyjeździe do Tréguier. Mieszkam u dziadków w malowniczej kamienicy na obrzeżach miasteczka. Okolica jest cudowna.
Przyjazd w te strony wywołał masę wspomnień. Tych dobrych, spędzonych z dziadkiem na łowieniu ryb, ale niestety też tych złych, które chciałabym wyprzeć z pamięci. Chcę opowiedzieć Ci o wszystkim. Chcę zrzucić z siebie ten balast. Wszystko wydarzyło się piętnaście lat temu, gdy miałam osiem lat. Przyjaźniłam się z dziewczynką z sąsiedztwa. Nazywała się Margaret. Miała długie, rude włosy, prawie zawsze splecione w dwa grube warkocze. Jej piegowata twarz wiecznie była umorusana błotem i liśćmi. Zresztą tak samo jak i moja. Byłyśmy dla siebie niczym siostry. Pewnego zimowego dnia na feriach wzięłyśmy łyżwy i pobiegłyśmy nad pobliski staw. Często tam chodziłyśmy, lód zawsze był gruby. Nawet dorośli na nim jeździli. Tego jednak dnia nikogo nie było. Jeździłyśmy długo wygłupiając się i śmiejąc wniebogłosy. Dojechałyśmy do środka stawu, gdzie z impetem popchnęłam Margaret na lód. Upadła. Nagle lód zaczął pękać. Wpadła do wody. Nie pomogłam jej. Sama zaczęłam uciekać. Tak bardzo się bałam. Pobiegłam po pomoc. Niestety było już za późno. Moja kochana Margaret utonęła. Przeze mnie. Wszystko przeze mnie. Do końca życia sobie tego nie wybaczę. Teraz, gdy to piszę siedząc na parapecie, łzy spływają mi po policzkach. W końcu się przełamałam i zdradziłam Ci swój największy sekret. Powinnaś wiedzieć, że Twoja przyjaciółka jest morderczynią. Nie będę się sprzeciwiać i zrozumiem jeśli nie będziesz chciała mnie więcej widzieć na oczy.
Przepraszam, że piszę Ci to w liście, ale nie byłabym w stanie powiedzieć Ci tego prosto w oczy. Bez względu na to, co pomyślisz o mnie i co zdecydujesz, zawsze będę Cię kochać.
Na zawsze Twoja
Ania

Tréguier, 20.07.2018
Kochana Agatko!
Jak mijają Ci wakacje? Tyle czasu minęło od naszego ostatniego spotkania. Tak jak obiecałam, piszę ten list zaraz po przyjeździe do Tréguier. Mieszkam u dziadków w malowniczej kamienicy na obrzeżach miasteczka. Okolica jest cudowna.
Przyjazd w te strony wywołał masę wspomnień. Tych dobrych, spędzonych z dziadkiem na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najdroższa!
Zawsze byłaś moim całym światem. Wiesz, że kochałem Cię nad życie. Ale teraz gdy jestem juz na łożu śmierci musze wyznać Ci skrywany przez lata sekret.
Latem 1954 kiedy wyjechaliśmy na nasze wspólne pierwsze wakacje do malowniczej kamienicy nad Bałtykiem miałem wobec Ciebie ogromne plany. Marzyłem abyś juz wtedy zechciała zostać moją żoną. Miałem ze sobą pierścionek i ogromna chęć poprosić Cię o rękę. Ale również w pamięci miałem rozmowę z Twoja matką. To ona powiedziała, że nie pozwoli abym kiedykolwiek został Twoim mężem. Jako powód podała moje pochodzenie. Nie miałem zamożnych korzeni, ale dla nas to nie miało znaczenia bo się kochaliśmy. Dlatego też, dopiero po śmierci Twojej matki poprosiłem o Twoja rękę.
Byłaś piękną, niewinną dziewczyną z warkoczykami pogrążoną w żałobie po stracie matki. Piliście z ojcem na werandzie herbatę, a wtedy ja przyszedłem i zapytałem czy zgodzi się abyś została moją żoną. Ubolewałaś, że matka nie będzie z Tobą w tak ważnym dniu. Ale nie mogłem zniszczyć jej wizerunku w Twoich oczach. Niemniej jednak w końcu musiałem wyjawić ten sekret. To właśnie ona była przyczyną tego, że tak długo zwlekałem.
Nie miej o to żalu i wybacz, że Ci o tym nie powiedziałem.
Kocham Cię
Twój mąż

Najdroższa!
Zawsze byłaś moim całym światem. Wiesz, że kochałem Cię nad życie. Ale teraz gdy jestem juz na łożu śmierci musze wyznać Ci skrywany przez lata sekret.
Latem 1954 kiedy wyjechaliśmy na nasze wspólne pierwsze wakacje do malowniczej kamienicy nad Bałtykiem miałem wobec Ciebie ogromne plany. Marzyłem abyś juz wtedy zechciała zostać moją żoną. Miałem ze sobą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kochana Matyldo,
W 1992 roku ja otrzymałam tą tajemnicę, tak jak ty teraz otrzymujesz ją ode mnie. Nasza malownicza krakowska kamienica na Floriańskiej ma ukryte piwnice, w których ukryta jest Bursztynowa Komnata. Wejście do niej znajdziesz w naszej piwniczce (tak ciężko było mi się powstrzymać kiedy jako dziecko pytałaś dlaczego pod tak dużym domem mamy taką małą piwnicę...teraz już wiesz:)). Pamiętasz ten portal na jednej ze ścian, pięknie zdobiony kwiatami i tajemniczymi stworzeniami oraz (co zupełnie ci nie pasowało) płaskorzeźba dziewczyny z warkoczami..tak, to jest właśnie wejście. Musisz skrzyżować warkocze a wtedy otworzysz drzwi...
Ps. pamiętaj by dobrze wybrać następcę naszej tajemnicy

Kochana Matyldo,
W 1992 roku ja otrzymałam tą tajemnicę, tak jak ty teraz otrzymujesz ją ode mnie. Nasza malownicza krakowska kamienica na Floriańskiej ma ukryte piwnice, w których ukryta jest Bursztynowa Komnata. Wejście do niej znajdziesz w naszej piwniczce (tak ciężko było mi się powstrzymać kiedy jako dziecko pytałaś dlaczego pod tak dużym domem mamy taką małą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Drodzy Rodzice!

Może to dziwna, nietypowa forma kontaktu w dzisiejszych czasach, kiedy porozumiewamy się głównie telefonicznie, ale tego właśnie tak bardzo nie lubię. Nie lubię prowadzić rozmowy nie widząc drugiej osoby, a mimo to podczas moich wizyt w domu nasze konwersacje są dość powierzchowne, często sprowadzające się do zdawkowego "I co tam słychać?". Nie rozmawiamy szczerze, o sprawach ważnych, a jedynie o błahostkach życia codziennego, niczym zwykli znajomi. Tymczasem jesteśmy najbliższą rodziną i z przykrością stwierdzam, że łatwiej będzie mi w liście wyjawić Wam prawdę o moim życiu w ciągu ostatnich kilku lat.

Właściwie mogłabym dalej żyć w kłamstwie...Chociaż nie, nigdy Was nie okłamałam, po prostu nie pytaliście. Powinnam była sama o wszystkim opowiedzieć, ale taka już jestem, chciałam sprawdzić kiedy się zorientujecie. Wygląda jednak na to, że nieprędko, a mnie męczy już udawanie kogoś, kim nie jestem.

Właśnie tak. Nie jestem już tą samą dziewczyną z warkoczami, którą trzy lata temu zawiozłeś Tato na studia. Nie jestem niewinną, nieśmiałą, uległą dziewuszką. Moje życie potoczyło się nieco inaczej, niż wspólnie to sobie wyobrażaliśmy. Na początku mojego pobytu w akademiku poznałam wspaniałych ludzi, myślałam, że będą oni "przyjaciółmi ze studiów na długie lata". Pewnego wieczoru poszliśmy na domówkę do malowniczej kamienicy na Starym Mieście. Impreza była udana, lecz gdy w nocy wracaliśmy piechotą, na naszych oczach doszło do strasznego wypadku. Samochód rozbił się na latarni, a moi znajomi momentalnie się ulotnili. Sama musiałam wezwać pogotowie, udzielić pierwszej pomocy kierowcy samochodu. Do tamtej pory nie wiedziałam, że mam w sobie odwagę i siłę, by stawić czoła takiej sytuacji. Zastanowiłam się wtedy nad celem mojego życia i odkryłam, że właśnie to chcę robić: ratować ludzi. Dlatego rzuciłam prawo i rozpoczęłam studia na kierunku ratownictwo medyczne. Poza tym przez całe minione lata pracuję jako wolontariuszka w hospicjum. Codziennie patrzę na cierpienie i śmierć. I wiem, że muszę pomagać, że jestem komuś potrzebna.

Wybaczcie, że nie żyję tak, jakbyście tego chcieli. Wiem, że nie taki był plan. W todze zobaczysz mnie Mamo tylko raz, na absolutorium. Muszę jednak żyć w zgodzie ze sobą, nie według oczekiwań innych. Chciałabym wreszcie porozmawiać z Wami prawdziwie, opowiedzieć o przeżyciach i doświadczeniach. Pytanie tylko, czy zechcecie mnie wysłuchać?

Proszę Was o zrozumienie,
Kamila

Drodzy Rodzice!

Może to dziwna, nietypowa forma kontaktu w dzisiejszych czasach, kiedy porozumiewamy się głównie telefonicznie, ale tego właśnie tak bardzo nie lubię. Nie lubię prowadzić rozmowy nie widząc drugiej osoby, a mimo to podczas moich wizyt w domu nasze konwersacje są dość powierzchowne, często sprowadzające się do zdawkowego "I co tam słychać?". Nie rozmawiamy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej