Najdroższa Elizabeth.
Mogłabym rozwodzić się we wstępie o moim samopoczuciu, ostatnich wydarzeniach czy pytać cię o zdrowie. Ale ten jeden raz postanowiłam bez uprzednich uprzejmości, perfidnie napisać o sprawie, która możliwie nieunikniona, od dawna gnębi moją duszę.
Pamiętasz kiedy pewnego razu odwiedziła cię moja siostra ze swoim mężem, trzymając w dłoni rączkę małej dziewczynki o słodkim uśmiechu i krótkich warkoczach? Spojrzałaś wtedy na mnie, ponownie na dziecko, a potem powiedziałaś, że geny chyba odziedziczyło po matce chrzestnej. I choć minęło tyle lat, a z dziecka wyrosła dziewczyna z wciąż tymi samymi rudymi warkoczami w kwestii rodziców nic się nie zmieniło. Rodzina przeprowadziła się do ładnej, malowniczej kamienicy, pasującej szczerze do mojej siostry. Ale nie dlatego piszę. Zamierzałam napisać to krótko i zwięźle, ale chyba za bardzo lubuję się w sentymentalnych bzdurach. Mam czterdzieści lat, kota i brak związków w kartotece, ale wiesz co? Piszę to teraz prosto z mostu - mam dziecko. I to nie dziecko tak właściwie nie jest moje. Jestem niemal pewna, że właśnie się wszystkiego domyślasz, ale... Uwierz, że nigdy nie chciałam skrzywdzić mojej siostry, a dziewczynka na szczęście przypomina bardziej ojca niż mnie. Nie chcę żeby moja siostra dowiedziała się, że nastolatka, którą trzyma w domu jest w rzeczywistości dzieckiem moim i jej męża. Nie oczekuję jednak od ciebie obietnicy tajemnicy, ponieważ... To nie zmienia faktu tego co wydarzyło się 17 lat temu.
Wyjeżdżam. Wyprowadzam się. Zmieniam numer. Nie próbuj mnie znaleźć.
Pamiętaj, że cię kocham.
Twoja Celly.

Najdroższa Elizabeth.
Mogłabym rozwodzić się we wstępie o moim samopoczuciu, ostatnich wydarzeniach czy pytać cię o zdrowie. Ale ten jeden raz postanowiłam bez uprzednich uprzejmości, perfidnie napisać o sprawie, która możliwie nieunikniona, od dawna gnębi moją duszę.
Pamiętasz kiedy pewnego razu odwiedziła cię moja siostra ze swoim mężem, trzymając w dłoni rączkę małej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Droga Haniu
Zawsze sądziłem, że życie jest jak rzeka i chodzi w nim o to, aby dać się porwać i płynąć przed siebie, nie oglądając się na popełnione błędy. Myślałem, że może wtedy w jakiś magiczny sposób pojawi się wir, który wciągnie je do głębin, nie pozostawiając żadnego śladu. Jednak się myliłem. Wiem,że zawsze myślałaś, że Ty i ja śmiejący się w naszym mieszkaniu w malowniczej kamiennicy to nasz cały mały świat, jednak istnieje ktoś jeszcze. Mam córkę. Przyszła na świat zanim się poznaliśmy. Dowiedziałem się o jej istnieniu kilka lat temu i do tej pory nie potrafiłem znaleźć słów, ani odwagi, aby Ci to wyjawić. Proszę, wybacz mi, że tak długo skrywałem ten sekret. Co takiego trudnego jest w powiedzeniu prawdy? Dla mnie najgorszy był strach. Strach przed tym, że ta wspaniała dziewczyna z warkoczami, bez której nie wyobrażam sobie dalszego życia, już nigdy nie spojrzy na mnie tak jak kiedyś. Strach przed tym, że jednym zdaniem zburzę nasz dom. Strach przed tym, że Cię stracę. Teraz widzę, że życie bardziej niż rzekę przypomina morze. Wydaje się, że dopływasz do brzegu, gdy nagle porywa Cię fala, więc musisz zmierzyć się z tym co pozostawiłeś za sobą. Podczas ciągłej walki z targającymi nami prądami, ważna jest świadomość, że tam za horyzontem ktoś na nas czeka. Świadomość, że mamy dla kogo walczyć.
Proszę pozostań przy naszym brzegu.
Twój Adam

Droga Haniu
Zawsze sądziłem, że życie jest jak rzeka i chodzi w nim o to, aby dać się porwać i płynąć przed siebie, nie oglądając się na popełnione błędy. Myślałem, że może wtedy w jakiś magiczny sposób pojawi się wir, który wciągnie je do głębin, nie pozostawiając żadnego śladu. Jednak się myliłem. Wiem,że zawsze myślałaś, że Ty i ja śmiejący się w naszym mieszkaniu w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kochanie,

Zawsze pytałaś mnie kim jest ta dziewczyna z warkoczami ze zdjęcia. Tego, gdzie stoję z nią na tle kamienicy, którą nazywasz malowniczą. To moja przyjaciółka Halszka. Byłyśmy sąsiadkami, nierozłączne od najmłodszych lat. Nie wiem co się z nią dzieje. Podczas wojny jej rodzina musiała uciekać, bo byli Żydami. Do tej pory pamiętam jak razem biegałyśmy po podwórku, a jako nastolatki wzdychałyśmy do chłopaków. Miała brata Samuela. To była moja wielka miłość. Kiedyś myślałam, że będę jego żoną. Straciłam z nim dziewictwo... Choć to nie powód do dumy, nie żałuję tego. Wiem, że zginął podczas powstania w Gettcie. O reszcie rodziny słuch zaginął. To zdjęcie z Halszką przypomina mi miłe wspomnienia, moją młodość. Dlaczego nigdy o tym nie mówiłam? Tamta Zosia zmarła wraz z wojną, narodziła się Zofia. Nie wspominam tamtych lat, bo umarłabym nie tylko duchowo, ale i fizycznie. Modlę się za nich. Chcę byś o tym pamiętała i chodziła na cmentarz by w grupowej mogile pomodlić się za Samuela. Mi wiele czasu nie zostało, a dopóki o kimś pamiętamy, oni żyją w pamięci. Pamiętaj o nich, Gabrysiu.

Twoja Babcia

Kochanie,

Zawsze pytałaś mnie kim jest ta dziewczyna z warkoczami ze zdjęcia. Tego, gdzie stoję z nią na tle kamienicy, którą nazywasz malowniczą. To moja przyjaciółka Halszka. Byłyśmy sąsiadkami, nierozłączne od najmłodszych lat. Nie wiem co się z nią dzieje. Podczas wojny jej rodzina musiała uciekać, bo byli Żydami. Do tej pory pamiętam jak razem biegałyśmy po podwórku,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wrzesień 1946 rok

Drogi Franciszku,
tak się cieszę, że żyjesz. List od Ciebie sprawił mi radość i wypełnił moje serce nadzieją.
Wojna nie tylko zrównała z ziemią miasto, wyniszczyła wszystko to, co budowano od lat, ale też przyniosła śmierć tysiącom ludzi. Zmieniła każdego z nas. Ja też muszę Ci się do czegoś przyznać.
Wiem, że kochałeś Hannę i pewnie nosisz ją w sercu po dziś dzień. Jednak uznałam, że kontakty z kobietą, o której wszyscy mówili "dziewczyna z warkoczami", nie wyjdą Ci na dobre. Nie przekazałam jej listu od Ciebie. A dziś jest już na wszystko za późno.
Przepraszam, nie powinnam była sama podejmować tej decyzji. Chciałam Cię tylko chronić. Być może dzięki temu mieszkasz teraz spokojnie w malowniczej kamienicy pod Warszawą.
Wszystko się jakoś ułoży, podniesiemy się po wojnie, nauczymy się żyć na nowo, otworzymy swoje serca jeszcze raz. Dajmy sobie tylko szansę.

Zofia "dziewczyna w koku"

Wrzesień 1946 rok

Drogi Franciszku,
tak się cieszę, że żyjesz. List od Ciebie sprawił mi radość i wypełnił moje serce nadzieją.
Wojna nie tylko zrównała z ziemią miasto, wyniszczyła wszystko to, co budowano od lat, ale też przyniosła śmierć tysiącom ludzi. Zmieniła każdego z nas. Ja też muszę Ci się do czegoś przyznać.
Wiem, że kochałeś Hannę i pewnie nosisz ją w sercu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najdroższa,
piszę do Ciebie ten list, ponieważ ból przepełniający moje serce jest nie do wytrzymania. Nie wiesz kim naprawdę jestem, a każde Twoje „kocham Cię” i „jesteś najlepszym co mi się w życiu przytrafiło”, wypala mnie od środka. Oboje wiemy, że choroba policzyła już moje dni na tym świecie, a ja tak bardzo potrzebuję Twojego przebaczenia, dlatego musisz poznać prawdę nim moje usta zamilkną na wieki.

Kochanie…to ja pozbawiłem Cię matki i ojca. Twojej najbliższej rodziny. Sprawcą wypadku dziesięć lat temu byłem ja. Młody, rozgniewany i pijany, ale to co nas wtedy połączyło było i jest najprawdziwsze na świecie. Jak tylko zobaczyłem artykuł w gazecie, a w nim Twoje zdjęcie – pięknej dziewczyny z warkoczami z niewyobrażalnym smutkiem w oczach – to wiedziałem , że muszę Cię odnaleźć. Postanowiłem, że przez resztę swoich dni nie spocznę dopóki nie uczynię Cię najszczęśliwszą kobietą na świecie. Udało mi się. Mamy piękny dom, dwójkę wspaniałych i zdrowych dzieci, dostatek, malowniczą kamienicę we Włoszech, gdzie przyjęłaś moje oświadczyny i Twój uśmiech, który wita mnie każdego poranka, i który widzę tuż przed snem.
Wiem, że już dłużej nie dam rady odkupywać swoich win. Jestem zbyt słaby. Całe nasze wspólne życie o nic Cię nie prosiłem, by dziś prosić Cię tylko o jedno – wybacz mi proszę.
Twój na zawsze M.

Najdroższa,
piszę do Ciebie ten list, ponieważ ból przepełniający moje serce jest nie do wytrzymania. Nie wiesz kim naprawdę jestem, a każde Twoje „kocham Cię” i „jesteś najlepszym co mi się w życiu przytrafiło”, wypala mnie od środka. Oboje wiemy, że choroba policzyła już moje dni na tym świecie, a ja tak bardzo potrzebuję Twojego przebaczenia, dlatego musisz poznać prawdę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Droga Aniu,
tyle czasu już minęło od ostatniego listu.. A szkoda, bo tak miło było pisać z Tobą. Czasu nie cofniemy, możemy jednak wykorzystać ten, który nam pozostał najlepiej jak tylko potrafimy.
Zanim zacznę pisać co u mnie, jak zdrowie, dzieci i wnuki, to chciałabym wyjaśnić pewną sprawę sprzed lat. Pamiętasz tą opuszczoną MALOWNICZĄ KAMIENICĘ, w której jako dzieci urządziłyśmy sobie "bazę"? Ja pamiętam. Dziś już dzieci tak się nie bawią. A pamiętasz w tej bazie nasz schowek-skarbiec na cukierki? To dopiero były zapasy łakoci! I ta jedna szczególna czekolada od Twojej cioci z Niemiec. Miałyśmy ją zachować na jakąś wyjątkową okazję. Nigdy jednak jej nie spróbowałaś, gdyż ja zjadłam całą sama... Tak, to ja byłam tą DZIEWCZYNĄ Z WARKOCZAMI, którą pewnego dnia zauważyłaś wymykającą się z kamienicy. Wstyd mi, że łakomstwo wzięło górę nad przyjaźnią. Gdybym tylko mogła zmienić to co się wydarzyło.. Być może nawet domyślałaś się, że to moja sprawka, jednak ja się nigdy nie przyznałam. Nie mogę już dłużeć żyć z tą tajemnicą. Wybacz Aniu.
Chcę, żebyśmy znowu były sobie bliskie, dlatego mam nadzieję, że odpiszesz i wymienimy się naszymi doświadczeniami, przeżyciami i uczuciami.

Pozdrawiam Cię serdecznie,
E.

Droga Aniu,
tyle czasu już minęło od ostatniego listu.. A szkoda, bo tak miło było pisać z Tobą. Czasu nie cofniemy, możemy jednak wykorzystać ten, który nam pozostał najlepiej jak tylko potrafimy.
Zanim zacznę pisać co u mnie, jak zdrowie, dzieci i wnuki, to chciałabym wyjaśnić pewną sprawę sprzed lat. Pamiętasz tą opuszczoną MALOWNICZĄ KAMIENICĘ, w której jako dzieci...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Drogi Leonie,

Na wstępie mojego listu chciałabym Cię przeprosić za to czego za chwilę się dowiecz.
Wychowywaliśmy się razem od dziecka i oboje mieszkaliśmy w malowniczej kamienicy. Kochałam się w Tobie od zawsze. Kiedy doroślismy i staliśmy się nastolatkami zaczęłam pragnąć Twojego dotyku, zapachu, uśmiechu, głosu....Kochałam wszystko to co kojarzyło mi się z Tobą. Ale Ty widziałeś we mnie tylko dobrego kumpla, nic więcej. Starałam się zaimponować Ci i zwrócić Twoja uwagę jak tylko mogłam, ale Ty wolałeś Lidkę, dziewczynę z warkoczami. Nawet nie wiesz jak cierpiałam widząc Was szczęśliwych i uśmiechniętych. Udawałam przy wszystkich, że wszystko jest w porządku a nocami wypłakiwałam się w poduszkę.
Na pewno dobrze pamiętasz dzień o którym teraz będę wspominać. Całą paczką pojechaliśmy w góry. Ja udawałam jej przyjaciółkę tylko po to, by być bliżej Ciebie. Wy szliście przodem a my szlismy za Wami żeby trochę poplotkować. Nie planowalam tego co się stało, ale gdy zosłyśmy same dostrzegłam szansę dla siebie. Postawiłam jej nogę a ona usunęła się ze zbocza. Lidka myślała, że potknęła się o skałę, ale to była moja noga. Upadek nie wyglądał aż tak groźnie, ale jak wiesz konsekwencje są tragiczne. Lidka do dzisiaj nie chodzi, i to przeze mnie. Nigdy nie miałam odwagi się do tego przyznać, ale dłużej nie mogę trzymać tego w tajemnicy. Dzisiaj bardzo mi przykro, ale nie śmiem prosić o wybaczenie. Mimo przeciwności losu do dzisiaj jesteście razem. W końcu zrozumiałam, że się kochacie i nic Was nie rozdzieli.

Matylda

Drogi Leonie,

Na wstępie mojego listu chciałabym Cię przeprosić za to czego za chwilę się dowiecz.
Wychowywaliśmy się razem od dziecka i oboje mieszkaliśmy w malowniczej kamienicy. Kochałam się w Tobie od zawsze. Kiedy doroślismy i staliśmy się nastolatkami zaczęłam pragnąć Twojego dotyku, zapachu, uśmiechu, głosu....Kochałam wszystko to co kojarzyło mi się z Tobą. Ale Ty...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zuziu !
Zapewne zastanawia Cię, kto w czasach smartfonów i internetu wysyła jeszcze tradycyjne listy. To jednak co chcę Ci opowiedzieć wymaga odpowiedniej oprawy.
Statek EIRA zmierzał właśnie w ostatni rejs swojego morskiego życia. W nocy z 12/13 września doszło do awarii pieca grzewczego. Statek nie dawał rady poruszać się po ciężkich wodach oceanu. Nie mogliśmy liczyć na niczyją pomoc. Zaproponowałem, że poszukam pomocy. Wziąłem szalupę, kamizelkę ratunkową i ruszyłem. Po kilku godzinach byłem na miejscu. Dotarłem na rynek. Długo przyglądałem się malowniczej kamienicy. Nagle dostrzegłem w niej ruch. Szamotało się tam dwóch bandziorów. Nie chciałem się w to mieszać, ale oni mogli być moją jedyną deską ratunku. Podszedłem do nich i zapytałem, czy nie zechcieliby mi pomóc. Otrzymałem dwa ciosy w żebra. Słyszałem dźwięk łamanych kości. Na dokładkę otrzymałem cios nożem w okolicy serca. Na szczęście ominął aortę i udało mi się z tego wyjść. Leżąc pod tą malowniczą kamienicą żegnałem się z życiem. I wtedy zdarzył się cud. Podbiegła do mnie młoda dziewczyna z warkoczami. Tak bardzo przypominała mi twoją mamę. To ona uratowała mi życie. Ona nauczyła mnie żyć na nowo. Zacząłem się w niej zakochiwać. Zaczęliśmy myśleć o wspólnej przyszłości. Był jednak mały problem. WY. Musiałem zdecydować. Albo wy, albo ona. Pewnie zastanawiasz, po co piszę ten list. Twoja mama na pewno wyjaśniła ci całkiem przekonująco moją rzekomą śmierć. Ale ja żyję i chciałbym cię poznać. Dlatego zapraszam cię do mojego domu we Frankfurcie.
Tata

Zuziu !
Zapewne zastanawia Cię, kto w czasach smartfonów i internetu wysyła jeszcze tradycyjne listy. To jednak co chcę Ci opowiedzieć wymaga odpowiedniej oprawy.
Statek EIRA zmierzał właśnie w ostatni rejs swojego morskiego życia. W nocy z 12/13 września doszło do awarii pieca grzewczego. Statek nie dawał rady poruszać się po ciężkich wodach oceanu. Nie mogliśmy liczyć na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kochana Zuziu,
Chcę te wszystkie informacje przelać na papier, ponieważ zwyczajnie nie mam odwagi powiedzieć Ci to w oczy. Jesteś już wystarczająco mądra i dojrzała, mam nadzieję, że przyjmiesz te wieści łagodnie. Od samego początku Cię okłamywałam. Zuziu, nie jesteśmy siostrami. Jestem Twoją mamą. Szesnaście lat starszą mamą. Postanowiłam z mamą, Twoją babcią, że to ona będzie uznawana za Twoją opiekunkę. Nie chciałam zepsuć sobie życia. Młoda gówniara, mieszkająca co prawda w malowniczej kamienicy, jednak na wsi - kto tego chciał? Nie chciałam tu zostać na zawsze, chciałam coś osiągnąć, zdobyć, wykształcić się.
Nigdy nie zastanawiało Cię, że jesteś jedyną dziewczyną z warkoczami o kolorze kruczych piór w domu? Włosy masz po ojcu, ojcu, który nas porzucił, nie chciał siedemnastolatki, którą mało co znał i to jeszcze z dzieckiem, które było niechciane.
Tak mi przykro, że dowiadujesz się o tym w taki sposób. Mam nadzieję, że mi wybaczysz.
Kocham Cię,
Twoja Mama.

Kochana Zuziu,
Chcę te wszystkie informacje przelać na papier, ponieważ zwyczajnie nie mam odwagi powiedzieć Ci to w oczy. Jesteś już wystarczająco mądra i dojrzała, mam nadzieję, że przyjmiesz te wieści łagodnie. Od samego początku Cię okłamywałam. Zuziu, nie jesteśmy siostrami. Jestem Twoją mamą. Szesnaście lat starszą mamą. Postanowiłam z mamą, Twoją babcią, że to ona...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Droga Marcelino,
na wstępie mojego listu chciałabym Cię uściskać i serdecznie pozdrowić. Cieszę się, że udało mi się dostać Twój adres, bo mam Ci do przekazania ważną sprawę, która od lat nie daje mi spokoju. Piszę bez ogródek, mając nadzieję, że wybaczysz mi dziecięcy błąd i nie potępisz mnie za to, czego bardzo żałuję.
Kiedy miałyśmy po 10 lat, codziennie wypatrywałam z okna domu pięknej dziewczyny z warkoczami, której zazdrościłam figury, włosów, ale także tego, że dostała od losu to wszystko, o czym ja mogłam tylko pomarzyć. Gdy rodzice podarowali jej szczeniaka, moja dziecięca zazdrość sięgnęła zenitu. To ja zamknęłam go w starej, malowniczej kamienicy, w tym małym schowku pod schodami, w którym biedaczek zdechł z pragnienia i głodu.
Jest mi strasznie wstyd, od lat dręczą mnie wyrzuty sumienia. Nigdy nikomu o tym nie powiedziałam, to była moja tajemnica. Przepraszam Cię i proszę o wybaczenie.
Aniela - Twoja przyjaciółka z dziecięcych lat.

Droga Marcelino,
na wstępie mojego listu chciałabym Cię uściskać i serdecznie pozdrowić. Cieszę się, że udało mi się dostać Twój adres, bo mam Ci do przekazania ważną sprawę, która od lat nie daje mi spokoju. Piszę bez ogródek, mając nadzieję, że wybaczysz mi dziecięcy błąd i nie potępisz mnie za to, czego bardzo żałuję.
Kiedy miałyśmy po 10 lat, codziennie wypatrywałam z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej