Nie każdy odnajdzie się w nawale pracy,
I nie zawsze zachęca nas poziom płacy.
Jednak im więcej jest do zrobienia,
Tym łatwiej zrobić coś od niechcenia.
Presja czasu na początku mnie onieśmiela,
By za chwilę dać mi energię
I pomaga stworzyć synergię.

Nie każdy odnajdzie się w nawale pracy,
I nie zawsze zachęca nas poziom płacy.
Jednak im więcej jest do zrobienia,
Tym łatwiej zrobić coś od niechcenia.
Presja czasu na początku mnie onieśmiela,
By za chwilę dać mi energię
I pomaga stworzyć synergię.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Stres i presja czasu działa na mnie mobilizująco. Odkryłam to niedawno, bo dotychczas tego nie zauważałam. Zawsze sądziłam, że nie daje sobie rady. Nagle ktoś z mojego otoczenia powiedział mi, że super radzę sobie ze stresem czy ograniczeniem czasowym, mam wtedy lepsze pomysły i jestem kreatywna. To pozwoliło mi inaczej spojrzeć na całą sytuację i uświadomiło mnie jak jest na prawdę. W gruncie rzeczy zawsze znajduję jakieś rozwiązanie. Nigdy się nie poddaję, a czynnik stresogenny tylko napędza mnie do działania. Mam wtedy świadomość, że muszę coś zrobić. Staram się zachować trzeźwość umysłu i wpaść na sensowne rozwiązanie problemu. Nie spoczywam, póki nie uda mi się skończyć danej sprawy z satysfakcjonującym mnie rezultatem. Nie panikuję i podchodzę chłodno do kłopotów. Działam na prostym schemacie akcja-reakcja. Nie zawsze jest to łatwe, ale życie nauczyło mnie, aby walczyć do samego końca.

Stres i presja czasu działa na mnie mobilizująco. Odkryłam to niedawno, bo dotychczas tego nie zauważałam. Zawsze sądziłam, że nie daje sobie rady. Nagle ktoś z mojego otoczenia powiedział mi, że super radzę sobie ze stresem czy ograniczeniem czasowym, mam wtedy lepsze pomysły i jestem kreatywna. To pozwoliło mi inaczej spojrzeć na całą sytuację i uświadomiło mnie jak jest...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jestem Polką. A Polki to kobiety dzielne. Dzielna była moja babcia, przeciągająca przez powojenne lata głodu i biedy stadko wysypujących się jak z worka dzieciaków. Dzielna była moja mama, która w latach komuny wbrew rozsądkowi umiała znaleźć chwile na bycie kolorowym ptakiem. I dzielna jestem ja, która najpierw jadłam czekoladopodobne i czytałam "prawdopodobne" a potem budowałam świat nowoczesnych technologii.
Czas w którym żyjemy to nie jest czas na myślenie o tym czy stres się lubi czy nie. To czas, kiedy w tym stresie nieustannie się żyje. I to właśnie wtedy, kiedy wszystko się wali, kiedy brakuje rąk a akcja zagęszcza się jak u Miniera czy Ciszewskiego, trzeba działać szybko, sprawnie i rozwiązywać kwestie pozornie nie do rozwiązania. Presja czasu, wymagania szefów, oczekiwania bliskich - to wszystko daje nam super moce, czyni z nas superbohaterów dnia codziennego. Uwielbiam pracować pod presją choć na to marudzę. Uwielbiam działać w ostatniej chwili bo wtedy nie ma czasu na rozważania i strach, wtedy pokonuję przeszkody wielkimi skokami. A wszystko po to, by potem wydobyć z siebie romantyczkę i być z siebie tak dumną, że aż książkę można by o tym napisać. Kryminał lub thriller rzecz jasna :)

Jestem Polką. A Polki to kobiety dzielne. Dzielna była moja babcia, przeciągająca przez powojenne lata głodu i biedy stadko wysypujących się jak z worka dzieciaków. Dzielna była moja mama, która w latach komuny wbrew rozsądkowi umiała znaleźć chwile na bycie kolorowym ptakiem. I dzielna jestem ja, która najpierw jadłam czekoladopodobne i czytałam "prawdopodobne" a...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jestem prawdziwym wojownikiem. Żadne wyzwanie mi nie straszne. Choć mam duszę humanistki, to los rzucił mnie ... do pracy w dziale chemicznym fabryki. Nadtlenki , amoniaki, kto to taki, kto to taki? Musiałam wszystkiego się nauczyć i zaprzyjażnić z tablicą Mendelejewa/ A nasza kierowniczka to istna smoczyca, więc trochę literacko tu jest. I realizm i fantasy. I w tym wszystkim tkwię ja. Codziennie dbając by nie zaciągnąć się oparami amoniaku, nie za trawić tlenków naniesionych na wyrób, a co najważniejsze wrócić do domu w dobrej formii, by odprężyć się z książką :-)

Jestem prawdziwym wojownikiem. Żadne wyzwanie mi nie straszne. Choć mam duszę humanistki, to los rzucił mnie ... do pracy w dziale chemicznym fabryki. Nadtlenki , amoniaki, kto to taki, kto to taki? Musiałam wszystkiego się nauczyć i zaprzyjażnić z tablicą Mendelejewa/ A nasza kierowniczka to istna smoczyca, więc trochę literacko tu jest. I realizm i fantasy. I w tym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czy lubię stresujące sytuacje? Nie bardzo. Czy lubię dreszczyk emocji, który nie pomaga mi usnąć w nocy? Zdecydowanie nie. Czy stres i presja wspomagają moją efektywność? No niestety tak. Zauważyłam to studiując na dwóch kierunkach. Dopiero nagromadzenie ogromnej ilości egzaminów w ciągu tygodnia pozwalało mi na pełną mobilizację moich szarych komórek. Uczyłam się nie tylko szybciej, ale przede wszystkim z większą uwagą. Wiedziałam, że jeśli nie poświęcę całkowitej uwagi to źle się to skończy. Zupełnie inaczej było kiedy miałam dużo czasu na przygotowanie się do kolokwium. Następowały takie zagięcia czasoprzestrzeni, że przez 30 min potrafiłam przeczytać 3 strony notatek z których i tak nic nie pamiętałam. Czy obecnie w pracy zdarzają mi się sytuacje stresujące? Na szczęście nie często. Może gdybym była na wyższym stanowisku? Przede wszystkim gorzej sobie z tym radzę, bo stres w pracy jest w głównej mierze jest interpersonalny. Nie jestem w stanie naprawić humoru i nastawienia innych ludzi. Najgorsze są jednak sytuacje, które wynikają nie tyle z niewiedzy czy błędów, ale braku lub złej komunikacji. Po spięciach z innymi ludźmi często zastanawiam się ile było w tym mojej winy.

Czy lubię stresujące sytuacje? Nie bardzo. Czy lubię dreszczyk emocji, który nie pomaga mi usnąć w nocy? Zdecydowanie nie. Czy stres i presja wspomagają moją efektywność? No niestety tak. Zauważyłam to studiując na dwóch kierunkach. Dopiero nagromadzenie ogromnej ilości egzaminów w ciągu tygodnia pozwalało mi na pełną mobilizację moich szarych komórek. Uczyłam się nie tylko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W sytuacjach stresujących zupełnie sobie nie radzę. Nie jestem stworzona do pracy pod presją czasu. Denerwuję się nawet,gdy ktoś patrzy mi na ręce.
Taka już jestem- jeśli mam pracować, to tylko w ciszy i we własnym towarzystwie.
Wiele osób sądzi,że jestem odludkiem, który nie lubi ludzi. Jednak tak nie jest. Po prostu w pracy oddaję całą siebie i muszę być w pełni skupiona, aby wykonać dobrze swoje obowiązki.
Ciągły "wyścig szczurów" nie jest na moje nerwy, jestem na to zbyt wrażliwa.
Tak więc wszystko,czego mi potrzeba w pracy, to samotność i spokój. Wtedy potrafię otworzyć umysł i działać efektywnie.

W sytuacjach stresujących zupełnie sobie nie radzę. Nie jestem stworzona do pracy pod presją czasu. Denerwuję się nawet,gdy ktoś patrzy mi na ręce.
Taka już jestem- jeśli mam pracować, to tylko w ciszy i we własnym towarzystwie.
Wiele osób sądzi,że jestem odludkiem, który nie lubi ludzi. Jednak tak nie jest. Po prostu w pracy oddaję całą siebie i muszę być w pełni skupiona,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dla mnie stres jest czynnikiem najbardziej motywującym. Kiedy mam do wykonania jakąś pracę, najlepiej wychodzi mi ona, kiedy kończy mi się czas i zaczynam się stresować, czy zdążę. To wtedy wpadam na najlepsze pomysły, które pozwalają mi rozwiązać problemy w oryginalny sposób, bardziej efektywnie. Nie muszę się nawet bardziej starać, po prostu stres odblokowuje w moim mózgu odpowiednie obszary, które są nieaktywne w czasie luzu i spokoju. To samo dzieje się, kiedy mam wystąpić publicznie czy odpowiadać ustnie na pytania. Okazuje się wtedy, że moja pamięć jest dużo bardziej obszerniejsza. Ja nie potrzebuję notatek ani podpowiedzi, a właściwa odpowiedź po prostu pojawia się w mojej głowie.

Dla mnie stres jest czynnikiem najbardziej motywującym. Kiedy mam do wykonania jakąś pracę, najlepiej wychodzi mi ona, kiedy kończy mi się czas i zaczynam się stresować, czy zdążę. To wtedy wpadam na najlepsze pomysły, które pozwalają mi rozwiązać problemy w oryginalny sposób, bardziej efektywnie. Nie muszę się nawet bardziej starać, po prostu stres odblokowuje w moim mózgu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Presja” to w pracy moje drugie imię. Presja czasu, poprawności, sprawności lawirowania pomiędzy rzeczywistością, a możliwą do przekazania informacją, odpowiedzialności za każdą przekazaną informację. Ważę każde napisane i wypowiedziane słowo. Nie wiem czy sobie radzę. Nie osiwiałam, nie wyłysiałam, nie straciłam wiary w siebie, ani pracy. Moimi przyjaciółmi są odprężające przekleństwa zawierające literę „R”, piłeczka, którą rzucam o ścianę, czym wkurzam sąsiadów z pokoju obok i piankowe serduszko, które ściskam z mocą supermana podczas rozmowy z niektórymi osobami. Pomocą służą mi także schody. Przejście kilka razy w górę lub w dół pozwala wyrzucić z siebie nadmiar energii. Gdy wszystko wokół się wali czuje się jak pod wpływem narkotyku, nagle świat zwalnia, a ja przyspieszam. Pytanie, informacja, teza, treść, uśmiech, odpowiedź. Na zewnątrz spokojna niczym jezioro podczas flauty, wewnątrz sztorm.

„Presja” to w pracy moje drugie imię. Presja czasu, poprawności, sprawności lawirowania pomiędzy rzeczywistością, a możliwą do przekazania informacją, odpowiedzialności za każdą przekazaną informację. Ważę każde napisane i wypowiedziane słowo. Nie wiem czy sobie radzę. Nie osiwiałam, nie wyłysiałam, nie straciłam wiary w siebie, ani pracy. Moimi przyjaciółmi są odprężające...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od dawna nie straszne mi sytuacje ekstremalne, dlaczego? ponieważ sama wychowuję syna i to dzięki Niemu stałam się odporna na stres, a wszelkie przeciwności losu jak i rzucane kłody pod nogi pokonuję z podniesiona głową i pełną determinacją. Szef choleryk ? mój chyba już dawno przekonał się, że i ja potrafię "udrapnąć" pazurem i pokazać niewyparzoną gębę a na głowę nie dam sobie wejść.
Wyzwania sprawiają, że jestem w swoim żywiole i nie boje się stawić im czoła, a wieczorem gdy opada kurtyna staje się zwykłą kobietą z książką w ręce przenoszącą się do świata bohaterów...

Od dawna nie straszne mi sytuacje ekstremalne, dlaczego? ponieważ sama wychowuję syna i to dzięki Niemu stałam się odporna na stres, a wszelkie przeciwności losu jak i rzucane kłody pod nogi pokonuję z podniesiona głową i pełną determinacją. Szef choleryk ? mój chyba już dawno przekonał się, że i ja potrafię "udrapnąć" pazurem i pokazać niewyparzoną gębę a na głowę nie dam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Szefowie cholerycy to chyba dość często występujące zjawisko, choć to oni powinni być opanowani. Nie brakuje też w życiu codziennym trudnych sytuacji, które Nas doświadczają.
W takich sytuacjach przydaje mi się zaczytanie w twórczości Richarda Paula Evansa, który jest nie tylko pisarzem, ale prowadzi także warsztaty motywacyjne i również w swoich książkach dodaje otuchy czytelnikom. Jego bohaterowie są często doświadczani przez życie, budując tymi próbami życiowymi swoją siłę.
Staram się więc w stresowych sytuacjach nie wyjść na ofiarę bo tak jak ów autor napisał, w jednej ze swoich książek: „Najważniejsze nauki jakie dostajemy od życia, to często te, których najbardziej pragniemy uniknąć”.

Szefowie cholerycy to chyba dość często występujące zjawisko, choć to oni powinni być opanowani. Nie brakuje też w życiu codziennym trudnych sytuacji, które Nas doświadczają.
W takich sytuacjach przydaje mi się zaczytanie w twórczości Richarda Paula Evansa, który jest nie tylko pisarzem, ale prowadzi także warsztaty motywacyjne i również w swoich książkach dodaje otuchy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej