Nie odczuwałam żalu po opuszczeniu Domu Dziecka przy ulicy Konopackich 11. Nie było czego żałować. Spojrzałam na zegarek, wybiło południe. Ostatnie dwie godziny spędziłam na rozmowach z wychowankami, pracownikami, dyrektorką. Każda grupa miała swoją wersję wydarzeń, zupełnie odmienną od pozostałej. Jak w "Rashomonie", ile głosów tyle różnych wizji na prawdę. Wsiadłam do swojego audi i nastawiłam stację radiową. Spiker powiedział "Jeśli chcesz poznać prawdę, wynajmij detektywa". A gówno! - pomyślałam. Detektyw też człowiek. W obliczu ludzkiej pazerności i obłudy nawet my rozkładamy ręce. Otworzyłam zeszyt i ponownie zapisałam zdanie - "Bartek, Nela i Adaś w dniu 12 czerwca 1999 roku nie uciekły pod wpływem znęcania i prześladowania ze strony kolegów. To inna sprawa. Ktoś je porwał. Kto mógł być w to umoczony?". Zapisywałam to zdanie regularnie, po to, aby oszukać mózg. Aby w nie uwierzyć. Tak jak niektórzy wmawiają sobie chorobę, na którą później zapadają, tak ja musiałam się przekonać, że to coś więcej niż tylko przekroczenie granicy. To zdarzało się już wcześniej w innych domach dziecka. Zdarzało się bardzo często, szczególnie ten rok jest naznaczony takimi tragediami. To jakaś grubsza sprawa. Ludzie tak po prostu nie znikają. Handel dziećmi? Ale kto by mógł to tak łatwo przeprowadzić? Pracownicy? Dyrektorka? Byli wychowankowie? A może... no właśnie. Uśmiechnęłam się do siebie. Może to jest jakaś myśl…

Nie odczuwałam żalu po opuszczeniu Domu Dziecka przy ulicy Konopackich 11. Nie było czego żałować. Spojrzałam na zegarek, wybiło południe. Ostatnie dwie godziny spędziłam na rozmowach z wychowankami, pracownikami, dyrektorką. Każda grupa miała swoją wersję wydarzeń, zupełnie odmienną od pozostałej. Jak w "Rashomonie", ile głosów tyle różnych wizji na prawdę. Wsiadłam do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pracuję w laboratorium policyjnym, lecz dni tutaj spędzone nie różnią się zbytnio od siebie. Moja okolica jest bezpieczna i nie dochodzi tutaj do zabójstw. Sporo czasu poświęcam na czytanie książek, gdyż nie mam nic do zrobienia.
Pewnego dnia zadzwonił telefon, który przerwał mi rozwiązywanie krzyżówki. Miałam natychmiast się zebrać i przyjechać wozem policyjnym do pewnej wsi. Zrobiłam jak kazano. Na miejscu okazało się, że doszło do zabójstwa. W pobliskim lasku jeden z mieszkańców trafił na zwłoki mężczyzny w średnim wieku, ubranego w długi, ciemnoszary płaszcz i eleganckie buty. Miał wiele ran ciętych i jedną postrzałową. Musiałam zebrać kilka próbek materiału biologicznego do badań. W laboratorium od razu przeszłam do wykonywania analiz. Wszystkie próbki pozostały zgodne względem siebie poza jedną. Tutaj DNA bardzo odstawało od innych, więc musiało należeć do innej osoby. Być może zabójcy. Postanowiłam zbadać je dokładniej, by wyciągnąć więcej wniosków na temat tej tajemniczej postaci. Przekazałam następnie raport śledczym. Ci jednak z niewiadomych przyczyn podsunęli mi dokumenty i kazali podpisać, że nic nie zaszło. To przekroczyło granice mojej moralności. Oburzyłam się, lecz nie mogłam tego okazać. Poczułam paraliżujący strach, że jeśli tego nie podpiszę, zostanę usunięta z tego świata... Zrobiłam kopię wyników badań. Kiedy wróciłam do domu, zaczęłam pakować się do wyjazdu gdzieś daleko, gdzie rozpocznę śledztwo na własną rękę...

Pracuję w laboratorium policyjnym, lecz dni tutaj spędzone nie różnią się zbytnio od siebie. Moja okolica jest bezpieczna i nie dochodzi tutaj do zabójstw. Sporo czasu poświęcam na czytanie książek, gdyż nie mam nic do zrobienia.
Pewnego dnia zadzwonił telefon, który przerwał mi rozwiązywanie krzyżówki. Miałam natychmiast się zebrać i przyjechać wozem policyjnym do pewnej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wszystko zaczęło się w 2004 roku, trwały poszukiwania 22 letniej kobiety. Zaginęła w dniu swojego ślubu? Uciekła? Ktoś ją porwał? Straciła przytomność ze stresu przed nową drogą w życiu?

Gdy po tygodniu nie dała znaku życia, rodzina już bardzo się niepokoiła, na czele z niedoszłym mężem.
Nikt nic nie widział, nikt nic nie wie. Ślad po prostu zaginął.

Tak było, aż do roku 2008, pewien mężczyzna kupił kawałek działki, żeby się budować. Podczas kopania fundamentów natrafił na szczątki. Przeprowadzono badanie. Okazało się, że była to dawno poszukiwana Pani Młoda.

Szczątki odnaleziono, pozostał morderca.
Kto to mógł być?
Kto dopuścił się takiej zbrodni?

W pierwszej kolejności przesłuchano byłych mężczyzn kobiety. Może zazdrość ich opanowała?
Jednak to był błędny trop.

Koleżanki z pracy, bojące się konkurencji? Nie. Tu też nic nie odkryto.

Szukaliśmy tak przez 3 lata. Aż w 2011 pojawił się nowy trop. Pan młody, powiedział coś, co zmieniło big wydążeń. "Moje życie bardzo się zmieniło przez ostatnie lata, ale chociaż mam to czego pragnąłem najbardziej- dziecko, ona mi by tego nie dała".
To był przełomowy krok, sprawę badano przez kilka miesięcy.

Aż w końcu nastał rok 2012. Wyrok sądu.
Oskarżono Pana Młodego. Przed ślubem dowiedział się, że jego wybranka jest bezpłodna. To zniszczyło jego marzenia. Nie mógł tego znieść. On pragnął dziecka, a ona mu go nie mogła dać. Nie wiedział co zrobić. W akcie desperacji postanowił ją zamordować.

Stała się tragedia. Zginęła niewinna kobieta, w dniu który miał być dla niej najważniejszy.

Wszystko zaczęło się w 2004 roku, trwały poszukiwania 22 letniej kobiety. Zaginęła w dniu swojego ślubu? Uciekła? Ktoś ją porwał? Straciła przytomność ze stresu przed nową drogą w życiu?

Gdy po tygodniu nie dała znaku życia, rodzina już bardzo się niepokoiła, na czele z niedoszłym mężem.
Nikt nic nie widział, nikt nic nie wie. Ślad po prostu zaginął.

Tak było, aż do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dźwięk telefonu obudził mnie rankiem '98 z informacją o pilnym wezwaniu.
Pośpiesznie wsadziłem tyłek w leżące na oparciu krzesła spodnie, na nagi tors wciągnąłem biały T-shirt i granatową marynarkę. Na dworze było chłodno, dlatego dobrałem jeszcze kapelusz i wyszedłem z mieszkania.
Byłem szybko, nie mogłem odpuścić sprawy gdy o pomoc prosi policja.
Wrzało od przepychu, obecnych ekspertów. Pachniało śmiercią.
Wade!, powiedział komendant. Mamy dwie ofiary. Znalazła ich sąsiadka, skarżyła się na odór. Jednego odcięliśmy od razu, drugi strzelił sobie w głowę. Raczej samobójstwo, jednak potrzebujemy wprawnego oka detektywa.
Skinąłem głową.
Denaci mówiąc krótko byli chłopcami.
Jak zmarł? zapytałem kucając przy tym, który się powiesił.
Wszyscy popatrzyli jak na idiotę.
Udusił się, powiedział komendant rozglądając się po innych.
Sznur zwisały z lampy, która podwieszona była na wysokim suficie.
Nie sam. Z takiej wysokości zgon jest od złamania kręgosłupa, i gdyby sam to zrobił to siniaki szły by w górę ku uszom, nie w koło szyi jak tutaj.
Potem przyjrzałem się zapisanym papierom na biurku. Litery były rozmazane w prawym kierunku. Drugi denat miał w prawej ręce pistolet.
Ten nie zastrzelił się sam. Prawą ręką nie umie mieszać herbaty, był lewo ręczny. Więc zabójstwo, a o co poszło?
Poczułem drażniący zapach i podszedłem do łóżka, złapałem za krawędź materaca i wyrzuciłem go do góry ukazując mnóstwo zielska.
Myślcie!, krzyknąłem przystawiając palce do skroni.

Dźwięk telefonu obudził mnie rankiem '98 z informacją o pilnym wezwaniu.
Pośpiesznie wsadziłem tyłek w leżące na oparciu krzesła spodnie, na nagi tors wciągnąłem biały T-shirt i granatową marynarkę. Na dworze było chłodno, dlatego dobrałem jeszcze kapelusz i wyszedłem z mieszkania.
Byłem szybko, nie mogłem odpuścić sprawy gdy o pomoc prosi policja.
Wrzało od przepychu,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ile razy czytając kryminał wyobrażam sobie, że to ja rozwiązuję zagadkę? Zawsze!
Moi znajomi się śmieją, jak mówię: „śpieszę się do domu, beze mnie Sherlock/Olsen/Harry nie rozwiąże śledztwa!".
Ale czy nie mam racji? Gdy książka leży na półce, to akcja stoi... Wystarczy wziąć książkę do ręki i cyk!
Jest grudzień 1999, wszyscy szykują się do obchodów milenium. Radosne podniecenie jest namacalne na ulicach, myśli wszystkich krążą wokół zmiany daty. Ale jest jeden człowiek – Detektyw A., który jest bardziej skupiony niż inni, a przy nim dumnie kroczę nastoletnia ja. Od wielu lat (jestem z A. od samego początku, choć trwa to zaledwie kilka dni) próbujemy rozwiązać zagadkę tajemniczej śmierci młodej dziewczyny. Ciało znaleziono 10 lat temu, i od tamtej pory wspólnie zdążyliśmy poznać tożsamość ofiary, jej przeszłość, plany na przyszłość, jednak nie udało się ustalić najważniejszego - sprawcy. Jedyna zostawiona przez niego wiadomość, to liścik z liczbą "3112 2000". Co roku, w grudniu, schemat się powtarzał, a jedyna wskazówka to taka sama karteczka „3112 2000”… Brałam udział we wszystkich działaniach operacyjnych, razem z A. byłam w prosektorium, rozmawiałam z rodziną ofiary. Słyszę wyraźne polecenia "zadzwoń do archiwum" albo "podaj mu szklankę wody". Tak samo jak A. chcę rozwiązać zagadkę, a odpowiedź może czaić się za rogiem! Czując niemałe podniecenie, jeszcze raz sprawdzamy wszystkie tropy, wiedząc (może bardziej wierząc?), że liczba na karteczkach nie może być przypadkowa…

Ile razy czytając kryminał wyobrażam sobie, że to ja rozwiązuję zagadkę? Zawsze!
Moi znajomi się śmieją, jak mówię: „śpieszę się do domu, beze mnie Sherlock/Olsen/Harry nie rozwiąże śledztwa!".
Ale czy nie mam racji? Gdy książka leży na półce, to akcja stoi... Wystarczy wziąć książkę do ręki i cyk!
Jest grudzień 1999, wszyscy szykują się do obchodów milenium. Radosne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przeciskam się przez ustawiony wokół tłum gapiów, przechodzę pod taśmami zabezpieczającymi i podchodzę do ofiary.
Staram się dokładnie przyjrzeć, aby nie przegapić żadnego szczegółu. Następnie dokładnie fotografuje wszystkie istotnie, albo te, które wydają mi się istotnymi elementy i przechodzę do zabezpieczania śladów na miejscu zbrodni.
Zabieram ze sobą wszystko do biura i juz wiem, że czeka mnie długa noc analiz i hipotez. Cóż taka praca detektywa w wydziale zabójstw.

Przeciskam się przez ustawiony wokół tłum gapiów, przechodzę pod taśmami zabezpieczającymi i podchodzę do ofiary.
Staram się dokładnie przyjrzeć, aby nie przegapić żadnego szczegółu. Następnie dokładnie fotografuje wszystkie istotnie, albo te, które wydają mi się istotnymi elementy i przechodzę do zabezpieczania śladów na miejscu zbrodni.
Zabieram ze sobą wszystko do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie mogę w to uwierzyć. Już kilka lat szukam sprawcy morderstwa, jest 1989 a ja nadal stoję w martwym punkcie.
Nie zamierzam odpuszczać, moje motto to "po trupach do celu".
Ta osoba zamordowała dwójkę dzieci, dlatego nie ujdzie jej to na sucho.
Od tygodnia mam głuche telefony, ktoś zostawia karteczki pod moimi drzwiami. Wszystkie są ostrzeżeniem,że powinnam odpuścić, inaczej skończę na cmentarzu.
Jestem już tak blisko prawdy. Obserwuję go od kilku dni, w końcu on najlepiej znał dzieciaki - był ich ojczymem.
Idąc jego śladem nagle ktoś uderza mnie w głowę...Potem już nic nie pamiętam.
Budzę się w starej piwnicy i już wiem, że to ona - to matka zabiła swoje dzieci. Nie mogę w to uwierzyć, ona była poza podejrzeniami. W końcu tak rozpaczała po ich stracie.
- Jestem mądrzejsza niż Ty. - słyszę jej głos.
- Jeszcze się okaże... - odpowiadam.

I wiem,że to będzie długa noc...

Nie mogę w to uwierzyć. Już kilka lat szukam sprawcy morderstwa, jest 1989 a ja nadal stoję w martwym punkcie.
Nie zamierzam odpuszczać, moje motto to "po trupach do celu".
Ta osoba zamordowała dwójkę dzieci, dlatego nie ujdzie jej to na sucho.
Od tygodnia mam głuche telefony, ktoś zostawia karteczki pod moimi drzwiami. Wszystkie są ostrzeżeniem,że powinnam odpuścić,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Patrzę w lustro na swoją obitą twarz i zastanawiam się, czy naprawdę jestem detektywem, niby zawsze byłam spostrzegawcza, szybko łączyłam fakty i dobrze radziłam sobie z łamigłówkami, ale to. Eh nawet nie wiem, jaki jest dzień tygodnia, od miesięcy chodzę po barach, piję, robię burdy i nawet nie pamiętam powrotu do domu. Detektyw, cóż za dumne słowo, sugerujące, że mogę pomagać innym, niby jak? Skoro sama nie radzę sobie z własnym życiem, nie mogę zrozumieć, kto zabił Bena, dlaczego, naraził się komuś do tego te pieniądze na moim koncie. Detektyw z wielką kasą, bez perspektyw i pomysłów na rozwiązanie zagadki. Wszyscy w koło powtarzają mi, że to był wypadek, dziwne 6 ran kłutych, widziałam ciało, nie wyglądało jak po wypadku. Upozorowali wypadek samochodowy, a tak naprawdę zabili go. Może to tylko moja wyobraźnia, może wcale tego nie widziałam, a może alkohol pomieszał mi w głowie. Wypijam resztkę czystej z butelki, która stoi na stole, gardło mam tak przepalone, że nie potrzebuję przepić. Rozglądam się po naszym mieszkaniu, swoim mieszkaniu i nie dowierzam, jak to wszystko mogło ulec rozpadowi. Nagle słyszę dzwonek do drzwi, otwieram niechętnie, mały człowieczek pyta o to, czy jestem detektywem, kiwam niepewnie głową. Prosi mnie o pomoc w odnalezieniu córki, mówi, że nikt nie chce wsiąść tej sprawy, wręcza mi teczkę w dłoń i prosi o odpowiedź, zostawia numer telefonu. Siadam i przeglądam zawartość, ładna dziewczyna, może spróbuję ją uratować. Decyzja zapadła!

Patrzę w lustro na swoją obitą twarz i zastanawiam się, czy naprawdę jestem detektywem, niby zawsze byłam spostrzegawcza, szybko łączyłam fakty i dobrze radziłam sobie z łamigłówkami, ale to. Eh nawet nie wiem, jaki jest dzień tygodnia, od miesięcy chodzę po barach, piję, robię burdy i nawet nie pamiętam powrotu do domu. Detektyw, cóż za dumne słowo, sugerujące, że mogę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Rok 1969
Młodzi w dalszym ciągu się buntują, przez ten cały kult młodości tylko teczki piętrzą mi się na biurku. Jak tak dalej pójdzie, to dokooptują mi wspólnika. Jeszcze nie jest rozwiązana sprawa śmierci nastolatki na Woodstocku, jeszcze trwają przesłuchania świadków w sprawie masowego ataku na feministki podczas ich pochodu, a już pojawiło się zgłoszenie rzekomego samobójstwa mężczyzny należącego do jakiejś sekty. Wszyscy chcą być wolni, chcą żyć po swojemu, chcą coś zademonstrować, ale na miłość boską, czy muszą to robić w tym samym czasie? Jeszcze mi tylko ataku terrorystycznego brakuje. A już doszły mnie słuchy, że w ramach protestu przeciw obowiązującym wzorcom zachowań, tworzy się coraz więcej tego typu grup.
Dobra, koniec gadania, jadę obejrzeć miejsce ostatniej zbrodni. Przecież zawsze lubiłam swoją pracę, pasjonowało mnie zdejmowanie odcisków palców, szukanie śladów zbrodni i rozwiązywanie zagadek, także nie ma co narzekać, trzeba brać się do roboty.

Rok 1969
Młodzi w dalszym ciągu się buntują, przez ten cały kult młodości tylko teczki piętrzą mi się na biurku. Jak tak dalej pójdzie, to dokooptują mi wspólnika. Jeszcze nie jest rozwiązana sprawa śmierci nastolatki na Woodstocku, jeszcze trwają przesłuchania świadków w sprawie masowego ataku na feministki podczas ich pochodu, a już pojawiło się zgłoszenie rzekomego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Rankiem 8 listopada 1964 roku niebo było szare,a powietrze zimne i wilgotne.Miesiąc zaczął się niezwykle ciepło jak na tę porę roku.Jak zwykle zdążyłam w biegu wypić czarną kawę,nadal czuje jej posmak w ustach.Zawinęłam kanapki w papier,i wsiadłam do swojej Syrenki.Dotarłam na komendę,tam czekał mój partner.Wyglądał na zdenerwowanego.Spytałam o co chodzi,wyjąkał,że ,,GÓRA" oczekuje wyników naszej pracy w rozwiązaniu morderstwa 21-latki.Ta sprawa była trudna.Wciąż morderca chodził na wolności.Wkurzał nas ten fakt.Dziś mieliśmy przesłuchać świadka,który miał informacje w tej sprawie.Przygotowaliśmy się solidnie.Najważniejszym było sporządzenie portretu pamięciowego.To pomogłoby w szybszym schwytaniu mordercy.Ustalenie tego pozwoliłoby na śledzeniu go i doprowadzeniu do prokuratury względem postawienia mu zarzutu.

Rankiem 8 listopada 1964 roku niebo było szare,a powietrze zimne i wilgotne.Miesiąc zaczął się niezwykle ciepło jak na tę porę roku.Jak zwykle zdążyłam w biegu wypić czarną kawę,nadal czuje jej posmak w ustach.Zawinęłam kanapki w papier,i wsiadłam do swojej Syrenki.Dotarłam na komendę,tam czekał mój partner.Wyglądał na zdenerwowanego.Spytałam o co chodzi,wyjąkał,że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej