Adrenalina to coś, co mnie motywuje. Jest takie powiedzenie: "bez ryzyka nie ma zabawy", zgadzam się z nim bezwarunkowo, bo taki dreszczyk emocji może dodać życiu barw. Moment, w którym myślę, że coś może nie pójść tak jak chce, że mogę coś stracić, zepsuć, a nawet umrzeć sprawia, że doceniam to, co mam aktualnie. Wszystko staje się ciekawsze.
Uwielbiam igrać z losem. Jednym z takich wydarzeń może być skok na bungee lub z spadochronem. Wspaniałe doświadczenie. Stoi się na wysokości, wiatr szumi w uszach. Świadomość, że wystarczy lekkie pchnięcie, brutalniejszy podmuch wiatru i lecisz w dół, ku śmierci. Serce przyspiesza, tętno rośnie, policzki czerwienieją, stres, strach. I wtedy robię to, oszukuję grawitację. Nie umieram, bynajmniej nie wtedy, wręcz śmieje się z życia. Być tak blisko, ale się nie dać. To jest adrenalina, której potrzebuje.
Czytanie książek daje również wiele adrenaliny. Gdy mam w ręku znakomitą lekturę i toczy się bardzo ciekawa akcja nie potrafię oderwać wzroku. Czuję jak moje oczy z nie wytrzymują z emocji i czytają coraz szybciej, z początku chcą dotrzeć już na koniec. Po chwili rozmazują się literki, to znak, że trzeba mrugnąć - mrugam - i można kontynuować. Oddech przyspiesza z każdym zdaniem, poruszenie wzrasta aż do punktu kulminacyjnego, a potem tylko należy się uspokoić po przeżyciu pełnym wrażeń.

Adrenalina to coś, co mnie motywuje. Jest takie powiedzenie: "bez ryzyka nie ma zabawy", zgadzam się z nim bezwarunkowo, bo taki dreszczyk emocji może dodać życiu barw. Moment, w którym myślę, że coś może nie pójść tak jak chce, że mogę coś stracić, zepsuć, a nawet umrzeć sprawia, że doceniam to, co mam aktualnie. Wszystko staje się ciekawsze.
Uwielbiam igrać z losem....

A jakże by inaczej! Emocje w życiu muszą być!
Zaznaczyć na wstępie muszę, że wraz z rodziną mieszkam na osiedlu, które w moim mieście znane jest z nieco wyższego położenia ponad poziom morza niż pozostała część miasta. Dla mnie zastrzyk adrenaliny stanowi codzienna (oczywiście w porze letniej) wyprawa rowerem do pracy. Czas nieubłaganie zbliża się do godziny 7:00, więc przy zjeździe ze wspomnianej górki nie ma mowy o użyciu hamulców. Następnie pełna wrażeń przeprawa przez przejazdy rowerowe, na których podobno rowerzyści mają pierwszeństwo… Ostatnim etapem jest przejazd kolejowy znajdujący się dosłownie kilkadziesiąt metrów od siedziby mojej firmy. Osoba bądź maszyna obsługująca ów przejazd jest troszkę źle zaprogramowana, gdyż szlaban opuszcza już kilka minut przed przyjazdem pociągu. Cała sztuka polega na tym, by zdążyć do pracy przed przejazdem pociągu bo inaczej spóźnienie murowane.

A jakże by inaczej! Emocje w życiu muszą być!
Zaznaczyć na wstępie muszę, że wraz z rodziną mieszkam na osiedlu, które w moim mieście znane jest z nieco wyższego położenia ponad poziom morza niż pozostała część miasta. Dla mnie zastrzyk adrenaliny stanowi codzienna (oczywiście w porze letniej) wyprawa rowerem do pracy. Czas nieubłaganie zbliża się do godziny 7:00, więc...

Od zawsze kochałam ryzyko. Już jako dziecko wiedziałam,że nie chcę żyć w miejscu, muszę podróżować i stale odkrywać nowe miejsca. Rodzice nieustannie się o mnie martwili. Nie zliczę bowiem, ile razy zdarzyło i się z dnia na dzień jechać stopem np. do Włoch, czy też Francji. Na szczęście podczas tych podróży z nieznanymi ludźmi, jak dotąd nic złego mi się nie przytrafiło. Ale mam świadomość tego,że muszę być ostrożna.
Jednak kocham życie na krawędzi, a jutro wybieram się pociągiem (bez biletu) w góry :) Samotne podróże są lekiem na całe zło.

Od zawsze kochałam ryzyko. Już jako dziecko wiedziałam,że nie chcę żyć w miejscu, muszę podróżować i stale odkrywać nowe miejsca. Rodzice nieustannie się o mnie martwili. Nie zliczę bowiem, ile razy zdarzyło i się z dnia na dzień jechać stopem np. do Włoch, czy też Francji. Na szczęście podczas tych podróży z nieznanymi ludźmi, jak dotąd nic złego mi się nie przytrafiło. ...

Kocham karuzele.
Tyle, że zawsze ląduje na nich sama, bo inni wymiękają.
Kiedy zobaczyłam jedną parę lat temu w Londynie, to oczy mi się zaświeciły. Ale nic z tego nie wyszło, bo ciocia kategorycznie oświadczyła, że wejdę na nią tylko, jeśli ktoś zrobi to ze mną. Jej synów nagle zaczęły bardzo boleć brzuchy.
Udało mi się wejść za to, na nie taką odjazdową, ale i tak konkretną w Gdyni. Udało się, bo obok nie było mamy ani żadnej ciotki, a tylko mdlejąca przyjaciółka. Kolega wprawdzie zaofiarował się wsiąść ze mną, ale w ostatniej chwili musiał zajść do toalety;)
Za to ja się świetnie bawiłam, chociaż jak powiedziała przyjaciółka, wszyscy się darli, a ja sobie siedziałam jakbym jechała pociągiem...

Kocham karuzele.
Tyle, że zawsze ląduje na nich sama, bo inni wymiękają.
Kiedy zobaczyłam jedną parę lat temu w Londynie, to oczy mi się zaświeciły. Ale nic z tego nie wyszło, bo ciocia kategorycznie oświadczyła, że wejdę na nią tylko, jeśli ktoś zrobi to ze mną. Jej synów nagle zaczęły bardzo boleć brzuchy.
Udało mi się wejść za to, na nie taką odjazdową, ale i tak...

Mieszkam na Śląsku od urodzenia, a moja rodzina od kilku pokoleń związana jest z górnictwem. Pamiętam jak kiedyś rodzina z drugiego końca Polski przyjechała w odwiedziny i załapała się na silne tąpnięcie. Blokiem nieźle zatrzęsło. Jako mieszkanka Śląska i terenów blisko kopalni często miałam okazję doświadczać takiego trzęsienia, ale gdy spojrzałam na przerażenie i panikę gości zrozumiałam, że był to ich pierwszy raz, gdy zatrzęsła się pod nimi ziemia mrożąc im krew w żyłach. Górnictwo to ciężki i niebezpieczny kawałek chleba i nikomu nie życzę poczucia adrenaliny spowodowanej takim tąpnięciem będąc 700 czy 900 metrów pod ziemią.

Mieszkam na Śląsku od urodzenia, a moja rodzina od kilku pokoleń związana jest z górnictwem. Pamiętam jak kiedyś rodzina z drugiego końca Polski przyjechała w odwiedziny i załapała się na silne tąpnięcie. Blokiem nieźle zatrzęsło. Jako mieszkanka Śląska i terenów blisko kopalni często miałam okazję doświadczać takiego trzęsienia, ale gdy spojrzałam na przerażenie i panikę...

10 lat temu wyszłam z pracy z torebką dwa dni przed Sylwestrem i wsiadłam z pociąg. Mieszkam w Białymstoku, a pojechałam do Szczecina. Jechałam całą noc. Nigdy wcześniej w Szczecinie nie byłam i nie znałam tego miasta. Jednak wydaje mi się, że potrafię poruszać się po miastach i ma nosa. Jak wyszłam z dworca to wiedziałam na która stronę Szczecina mam iść - tak, że trochę przeszłam i przy jednej ze szkół znalazłam mały hotelik, w którym spędziłam noc. Miałam kartę i mam konto w Banku, którego bankomaty są w całej Polsce, także w Szczecinie, a więc bez problemu podjęłam pieniądze. A w Szczecinie widziałam najważniejsze rzeczy: byłam w Wałach Chrobrego, w Muzeum Narodowym, na Zamku Książąt Pomorskich i byłam pod Stocznią Szczecińską. Żałuję tylko, że nie miałam aparatu fotograficznego. Obecnie przymierzam się do napisania tekstu o Szczecinie. Kupiłam na Allegro Zarys dziejów tego miasta. Chcę to zrobić w oparciu o Sedinum Leszka Hermana. Dodam jeszcze, że do domu wróciłam podobnie nocnym pociągiem. To była podróż życia. Mogło mnie spotkać coś złego, ale wszystko było dobrze.

10 lat temu wyszłam z pracy z torebką dwa dni przed Sylwestrem i wsiadłam z pociąg. Mieszkam w Białymstoku, a pojechałam do Szczecina. Jechałam całą noc. Nigdy wcześniej w Szczecinie nie byłam i nie znałam tego miasta. Jednak wydaje mi się, że potrafię poruszać się po miastach i ma nosa. Jak wyszłam z dworca to wiedziałam na która stronę Szczecina mam iść - tak, że trochę...

Górnicy PL[bookLink]4819602|Górnicy PL[/bookLink]

Górnicy PL[bookLink]4819602|Górnicy PL[/bookLink]

 [bookCover]4819602|Górnicy PL[/bookCover]