Wstaję z obcego jak zawsze łóżka, rozglądam się po pokoju. Jest ranek, co sugerują złote promienie słońca wślizgujące się do domu przez okno i godzina na prostym zegarze ściennym z rzymskimi cyframi na tarczy. Jest mi zimno, czuję, że jestem bosa. Szybko zgarniam z krzesła szlafrok, zakładam go i idę na zwiady. Błagam, niech będę sama w domu! Nie chcę nikomu namieszać w życiu. Po drodze mijam lustro. Jestem blondwłosą kobietą w średnim wieku. Dochodzę do pomieszczenia, które jest salonem. Całą ścianę zajmuje regał wypełniony książkami po niemiecku, więc prawdopodobnie wylądowałam w jakimś niemieckojęzycznym kraju. Idę po miękkim, czarnym dywanie, kiedy czuję przypływ olśnienia. No tak! Dzisiaj jestem Kerstin Gier, autorką moich dwóch ukochanych trylogii! O luju, o luju, o luju! Przez chwilę po prostu skaczę w miejscu, ale potem gwałtownie staję, bo biegną do mnie dwa głodne, miauczące koty. Uśmiecham się i głaszczę je, jednocześnie na głos zastanawiając się, gdzie może być ich jedzenie. Na szczęście kociaki wyręczają mnie, idąc pod odpowiednią szafkę. Nakładam im śniadanie do misek, następnie biegnę do kuchni, by usmażyć wielkiego omleta. Po umyciu talerza szukam gabinetu. Zamierzam zostawić pani Gier krótki liścik z pochwałą jej książek i pomysłem na następne. No, i wspomnę też o kotach. Ze zdumieniem odkrywam, że piszę po niemiecku. Zdarzało mi się już obudzić w ciele jakiegoś Anglika, ale angielski znam dobrze, z językiem pani Gier jednak zawsze miałam problem. Cudownie!

Wstaję z obcego jak zawsze łóżka, rozglądam się po pokoju. Jest ranek, co sugerują złote promienie słońca wślizgujące się do domu przez okno i godzina na prostym zegarze ściennym z rzymskimi cyframi na tarczy. Jest mi zimno, czuję, że jestem bosa. Szybko zgarniam z krzesła szlafrok, zakładam go i idę na zwiady. Błagam, niech będę sama w domu! Nie chcę nikomu namieszać w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dzień, w którym budzę się jako swój ulubiony pisarz, jest wyjątkowy z niejednego powodu. Podstawowym jednak jest fakt, że nie, wcale nie mogę wstać i przeglądnąć się w lustrze, coś mi w tym przeszkadza.
Z pokoju obok słyszę płacz dziecka. Uświadamiam sobie w tym momencie, że obok mnie ktoś leży. Młoda, ładna Japonka wstaje z łóżka i całuje mnie w czoło.
- Dzień dobry, Nick – mówi, po czym wychodzi.
Zostaję sama w pokoju i wciąż nie mogę się ruszyć. Macham tylko głową dookoła i szukam punktu zaczepienia. Mój wzrok pada na parapet, a dokładniej na ułożone w rządku książki. Na każdej bez wyjątku widnieje nazwisko „Nick Vujicic”.
I wszystko staje się jasne. Jestem dziś Nickiem Vujicicem, niepełnosprawnym mówcą motywacyjnym i pisarzem. Jestem człowiekiem, za rozmowę z którym dałabym się pociąć.
Obiecuję sobie cieszyć się tym dniem, chłonąć każdy szczegół, zapamiętać wszystko. Jestem pewna, że się nie zawiodę. Że ta osoba, w której dane mi jest dzisiaj zamieszkać, mimo swoich słabości, ma naprawdę szczęśliwe życie.
A przecież mi nie mogło zdarzyć się nic lepszego niż przeżyć ten jeden, szczęśliwy dzień.

Dzień, w którym budzę się jako swój ulubiony pisarz, jest wyjątkowy z niejednego powodu. Podstawowym jednak jest fakt, że nie, wcale nie mogę wstać i przeglądnąć się w lustrze, coś mi w tym przeszkadza.
Z pokoju obok słyszę płacz dziecka. Uświadamiam sobie w tym momencie, że obok mnie ktoś leży. Młoda, ładna Japonka wstaje z łóżka i całuje mnie w czoło.
- Dzień dobry, Nick...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Co zrobiłbym, gdybym obudził się w ciele Stephena Kinga?

W przeciwieństwie do was, chyba nic znowu nadzwyczajnego. Chciałbym zobaczyć jak żyje, jak wygląda jego dom, jego samochód, jego szafę, jakie ma stosunki z rodziną, jakie książki ma na półkach, krótko mówiąc- chciałbym zobaczyć, jaki jest. Wtedy zrozumiałbym co ukształtowało jego talent literacki, umiejętność retoryki oraz niesamowite poczucie humoru. Pasjonują mnie takie osoby jak on oraz ich życie prywatne i chciałbym zgłębić tajemnice geniuszu, który tak cenię. Zresztą pewnie i tak byłbym tak podekscytowany tym, że znalazłem się w jego ciele, że zemdlałbym z wrażenia i przeleżał na podłodze pół dnia!

Co zrobiłbym, gdybym obudził się w ciele Stephena Kinga?

W przeciwieństwie do was, chyba nic znowu nadzwyczajnego. Chciałbym zobaczyć jak żyje, jak wygląda jego dom, jego samochód, jego szafę, jakie ma stosunki z rodziną, jakie książki ma na półkach, krótko mówiąc- chciałbym zobaczyć, jaki jest. Wtedy zrozumiałbym co ukształtowało jego talent literacki, umiejętność...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tak.
Tak właśnie.
Mam PIERSI.
A to oznacza, że tym razem jestem kobietą. Szukam lustra... przechodzę z sypialni do korytarza, z korytarza do holu...czy kobiety nie mają czasami luster w każdym pomieszczeniu? Oo jest Łazienka. Raaaaany! Jestem J.K. Rowling!!

I co z tym fantem zrobię? Napiszę kolejną książkę? Czy może wypożyczę sobie porsche na dzisiejszy dzień, bo przecież mnie na to stać? Nie kochani. Moja ulubiona pisarka popełniła jeden błąd, którego nie mogę jej zapomnieć. Pozwoliła, aby na światło dzienne wyszedł "Harry Potter i przeklęte dziecko". Nie mogę zdzierżyć, że coś tak marnego zostało skierowane do druku i popsuło moją opinię o czarodziejskim świecie. Zatem dzwonię do mojego menagera i oznajmiam: cofnąć nakład, cofam moją zgodę na wydawanie książki, ani jeden egzemplarz więcej nie zostanie wydrukowany, niezależnie od tego ile będzie mnie to kosztować.
Tak, zrobiłem to.
O, przepraszam- zrobiłam to.

Tak.
Tak właśnie.
Mam PIERSI.
A to oznacza, że tym razem jestem kobietą. Szukam lustra... przechodzę z sypialni do korytarza, z korytarza do holu...czy kobiety nie mają czasami luster w każdym pomieszczeniu? Oo jest Łazienka. Raaaaany! Jestem J.K. Rowling!!

I co z tym fantem zrobię? Napiszę kolejną książkę? Czy może wypożyczę sobie porsche na dzisiejszy dzień, bo przecież...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Wstawaj!

- Jeszcze chwila - mruczę i wtulam się w mięciutkią poduszkę. O taak, ten dzień zaczął się doskonale. Czasem zdarzało mi się budzić pod mostem,

Jakaś wyraźnie wroga kobieta wyrwała mi ukochaną poduszkę i rzuciła mi spojrzenie typu "dlaczego-muszę-żyć-z-tym-człowiekiem". To chyba moja żona. Fajnie mieć żonę. No, chyba, że właśnie zamierza cię zamordować używając do tego akcesoriów domostwa domowego.

- Kocham cię? - zaryzykowałem i z wielkim trudem uniknąłem śmierci.

- Książki same się nie napiszą!

Zostałem szybko doprowadzony do porządku. Tu masz śniadanie, tu masz ubrania, rusz się, pocałuj córkę, tu masz pieska, idź się umyj. W lustrze mignęła mi moja twarz. Znałem ją, co zdarza się dość rzadko. Znałem ją.

Gapiłem się w lustro za długo. Moja ukochana żona wyciągnęła mnie siłą z łazienki. Zaprowadziła mnie do mojego przytulnego pokoiku.

- Chciałeś, by żona była twoim menadżerem, więc nie marudź teraz. Wołaj, jeśli będziesz czegoś potrzebować - szepnęła i wykradła się cichutko, jakby nie chciała spłoszyć inspiracji. Powoli odpaliłem komputer i przejrzałem wszystkie pliki. Tak wiele, za wiele jak na jednego śmiertelnego człowieka. Wysłałem sobie na e-maila parę arcydzieł i przymknąłem oczy. Nie chciałem psuć mu życia, nie mogłem więc nigdzie wychodzić. Zapisałem parę swoich pomysłów na czystej kartce papieru i zeszłem schodami na doł.

- Co tak szybko? Klejnot kradnący wenę George R.R. Martinowi się wyczerpał? - ukochana zażartowała.

- Tak. Tak się właśnie stało. Mogę więc teraz spędzić więcej czasu z moją rodziną - mruknąłem. Brakowało mi tego, tak bardzo za tym tęskniłem. W głębi swojej duszy czułem, że tak właśnie postąpiłby "prawdziwy" Brandon Sanderson.

- Wstawaj!

- Jeszcze chwila - mruczę i wtulam się w mięciutkią poduszkę. O taak, ten dzień zaczął się doskonale. Czasem zdarzało mi się budzić pod mostem,

Jakaś wyraźnie wroga kobieta wyrwała mi ukochaną poduszkę i rzuciła mi spojrzenie typu "dlaczego-muszę-żyć-z-tym-człowiekiem". To chyba moja żona. Fajnie mieć żonę. No, chyba, że właśnie zamierza cię zamordować...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najpierw szok, później nerwowe dotykanie swojego ciała, tak, jakby nie moje dłonie miały mnie utwierdzić w przekonaniu, że to na pewno on. Euforia. Uśmiecham się coraz szerzej i szerzej. Zaczynam śmiać chorymi oczami. Czochram włosy. Jestem nim. Nazywam się Witkacy...

Męskie ciało budzi we mnie dziwną odrazę. Szybki chód, nad którym nie umiem zapanować. Dziwna nerwowość, której nie umiem sobie wytłumaczyć. Wychodzę z łazienki, na łóżku leży naga kobieta. Na stoliku tabletki. Biorę trzy, chociaż chciałam dwie. Ale dziś to nie ja rządzę. Siadam na ziemi. W pokoju z drewnianymi oknami panuje półmrok, ale on mi wcale nie przeszkadza. Robi mi się błogo. Dość szybko w moim ciele rozpływa się pustka. Biorę kartkę, wyjmuję moje pastele, robię dwie, trzy silne kreski, mocne kreski. Ona coś do mnie mówi, ale ja nie słyszę, to nie ważne. Pastele łamią się, a ja coraz silniej i mocniej dotykam nimi kartki. Czuję, że to nic, to nic, nie wiem jak bardziej pokazać to, co tam mam.

Wychodzę.

Dziś Zakopane nie wygląda tak jakim je zapamiętałam. Kłaniają mi się unosząc kapelusze. Panny i mężatki kokietują spojrzeniem.

Jestem w pracowni.

- Panie Ignacy, mnie się marzy piękny portret żony.

Kiwam głową.
A ona taka brzydka patrzy na mnie wielkimi oczami. Ostrą brodą. Niechęcią do życia.

Idę na zaplecze. Tylko trochę łyknę, tylko trochę, dla łatwiejszej pracy...

Najpierw szok, później nerwowe dotykanie swojego ciała, tak, jakby nie moje dłonie miały mnie utwierdzić w przekonaniu, że to na pewno on. Euforia. Uśmiecham się coraz szerzej i szerzej. Zaczynam śmiać chorymi oczami. Czochram włosy. Jestem nim. Nazywam się Witkacy...

Męskie ciało budzi we mnie dziwną odrazę. Szybki chód, nad którym nie umiem zapanować. Dziwna nerwowość,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Obudziło mnie zimno dotykające moje stopy. Nie wiem dlaczego, ale wystawały poza krawędź łóżka. Urosłam?
Wchodzę do łazienki, by się obmyć i gdy spojrzałam w lustro zaczęłam krzyczeć niczym Fiona w „Shreku”, gdy zmieniła się w człowieka. Mój krzyk był jednak krzykiem mężczyzny! Patrzę w lustro przez dobre kilka minut, żeby uświadomić sobie, że to nie sen. Jednak nie sen.. Jestem facetem! I to nie byle kim, a Rickiem Riordanem! Wszystkie moje myśli w tej chwili zaczęły mieszać się z myślami autora. Rozbolała mnie od tego głowa, bo nie mogłam nad tym zapanować. Coś, jakbym słyszała kilka osób naraz. Wtedy dosłyszałam wyraźnie jedną myśl Ricka: „Obóz Herosów istnieje, a ja mogę tam wejść, bo sam go stworzyłem”. Moje ręce zaczęły tworzyć coś w powietrzu co wyglądało na jakiś portal. Po chwili pojawił się przede mną marmurowy łuk, porośnięty mchem. Gdy przez niego przeszłam, po drugiej stronie ktoś zawołał „Siema Rick! Dawno cię tu nie było! Akurat trafiłeś na trening!” Nie wierzyłam własnym oczom! To był Percy Jackson! Główny bohater powieści Riordana. Percy podszedł do mnie (Ricka) i przywitał się po czym podał mi miecz i dołączyłam do treningu. Cały dzień trenowałam, rozmawiałam z moimi ulubionymi postaciami z książek, brałam udział w bitwie o sztandar, pływałam kajakami, zbierałam truskawki i zwiedzałam wspaniałe miejsce. Po zakończonym dniu wszyscy usiedli przy ognisku i zajadając kiełbaski śpiewalii piosenki. Byłam szczęśliwa jak nigdy dotąd! Percy istnieje! I siedzi obok mnie! Tak było do północy. Gdy minęła ta właśnie godzina dźwięk dzwonu uderzył mnie w uszy. Świat zawirował, wszyscy zniknęli. Pozostałam tylko ja, już stuprocentowa ja w moim własnym łóżku. Co za niesamowity sen! Szkoda, że to tylko sen.. Chwila! Zauważyłam coś. Na podłodze leżał kawałek mchu z niewielkim liścikiem, na którym widniał napis „Do zobaczenia”.

Obudziło mnie zimno dotykające moje stopy. Nie wiem dlaczego, ale wystawały poza krawędź łóżka. Urosłam?
Wchodzę do łazienki, by się obmyć i gdy spojrzałam w lustro zaczęłam krzyczeć niczym Fiona w „Shreku”, gdy zmieniła się w człowieka. Mój krzyk był jednak krzykiem mężczyzny! Patrzę w lustro przez dobre kilka minut, żeby uświadomić sobie, że to nie sen. Jednak nie sen.....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ciężko mi wygramolić się z łóżka, przecież już schudłam, skąd ten bęben przede mną? Coś mnie drapie na twarzy i jakoś mi niewyraźnie, nic nie widzę. Idę do lustra. O w mordę! Jestem Georgem R.R. Martinem! Jeść dzisiaj nie będę, z pewnością nie odczuje tego jakoś bardzo. Gdzie są notatki z wczoraj?! Czy coś napisałam? Chyba odpowiedniejsze byłoby powiedzenie "napisałem" skoro już nie jestem kobietą. Co za bajzel, nic dziwnego, że nie mogę się w niczym połapać. Gdzie są te notatki, co napisałem? Niewiele tego, ale jest jedna notatka - "Zakończenie dla HBO - gdybym jednak nie dożył końca książki". Jeśli to przeczytam będę wiedzieć jak to się skończy. Otwieram zwiniętą kartkę, jest złożona na 4 części, czy ja mam Alzheimera, że muszę takie rzeczy zapisywać? Rozkładam... SERIO?! TO MA BYĆ KRÓL?? To już wolałabym obudzić się jako Jojo Moyes i zniszczyć wszystkie notatki do kolejnych części "Zanim się pojawiłeś"...

Ciężko mi wygramolić się z łóżka, przecież już schudłam, skąd ten bęben przede mną? Coś mnie drapie na twarzy i jakoś mi niewyraźnie, nic nie widzę. Idę do lustra. O w mordę! Jestem Georgem R.R. Martinem! Jeść dzisiaj nie będę, z pewnością nie odczuje tego jakoś bardzo. Gdzie są notatki z wczoraj?! Czy coś napisałam? Chyba odpowiedniejsze byłoby powiedzenie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tym razem przebudzenie wiązało się z dziwnym uczuciem. Pewnego rodzaju ohydna, a zarazem prastara, obecność wypełniania pokój. Otworzyłem oczy z przerażeniem, jednak moje skołatane nerwy nie zostały uspokojone. Pomyślałem o lustrze, przecież to ono najszybciej miało przeciąć drżącą nić niepewności i rozpędzić obrzydłe chmury niepewności. Ruszyłem wpierw niepewnie obawiając się, że ziemia rozstąpi się a z czeluści piekieł zaczną wydobywać się setki zdeformowanych ramion, całkiem już powykręcanych od męki i zepsucia.
Spojrzałem we własne oczy po raz kolejny, trauma opadła na mnie jak wściekły pies i pokąsała me, już i tak nadwyrężone, zmysły. Czyż prawdziwie mogłem stać się taką osobliwością? Co zmieniało to w moim statecznym i jednostajnym życiu? Pierwszą myślą, o którą potknął się mój rozsądek, była świadomość mrocznej obecności. Ileż bym dał, aby wrócić do stałości i pewności osądu! Jednak teraz musiałem balansować między opuszczonymi korytarzami szaleństwa a odtrącającym stanem faktycznym mej biednej duszy.
Usiadłem starając się zapanować nad drżeniem nieposłusznych rąk. Skoro miały spaść na mnie niewyobrażalne cierpienia, to przynajmniej przyjmę je z odwagą. Zanim stoczę się w wir niezrozumienia a moje ciało zacznie powtarzać bełkot nieuporządkowanych myśli, powiem jeszcze raz moje imię.
- Nazywam się Howard Philips Lovecraft i nie boję się nieznanego!- byłem gotowy na całodzienną penetrację bezkształtnej pustki, zamieszkałej jedynie przez najstarsze i najpodlejsze byty.

Tym razem przebudzenie wiązało się z dziwnym uczuciem. Pewnego rodzaju ohydna, a zarazem prastara, obecność wypełniania pokój. Otworzyłem oczy z przerażeniem, jednak moje skołatane nerwy nie zostały uspokojone. Pomyślałem o lustrze, przecież to ono najszybciej miało przeciąć drżącą nić niepewności i rozpędzić obrzydłe chmury niepewności. Ruszyłem wpierw niepewnie obawiając...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pierwszym, co wzbudziło mój niepokój po przebudzeniu, był widok mojej dłoni na poduszce. Zamiast wąskich, kobiecych palców, ujrzałam bez wątpienia męską rękę. Okazało się, że reszta mojego ciała również uległa przemianie – obmacałam się w panice, konstatując dodatkowo, że znajduję się w nieznanym mi pomieszczeniu, ubrana w płócienną koszulę nocną i szlafmycę. Podbiegłam do wiszącego na ścianie lustra i zobaczyłam, że mam ciemne, krótkie, lekko falujące włosy i cienki wąsik pod nosem. Przerażona, na chybił trafił otworzyłam jeden z notesów piętrzących się na biurku i przeczytałam: „W starym kościółku na Woli został jenerał Sowiński…”
Jeszcze raz spojrzałam w lustro – jakimś koszmarnym sposobem stałam się Juliuszem Słowackim!
Po pierwszej fali obezwładniającego strachu naszła mnie kuriozalna myśl. Skoro cofnęłam się w czasie i przeistoczyłam w sławnego poetę, to może napiszę jakiś wiersz?
Sama w to nie wierząc, usiadłam na krześle i wyjęłam z kałamarza długie pióro. Chwilę trzymałam je nad pustą kartką, po czym, chichocząc pod nosem, zanotowałam pochyłym, kaligraficznym pismem:
Bursztynowy jest świerzop
Gryka jak śnieg biała
Panieńskim jest rumieniec
Zaś Mickiewicz pała
Rozejrzałam się wokół, jakby czekając, że ktoś mnie nagle przyłapie. Nic się nie stało, śpiew ptaków nadal dochodził zza zamkniętego okna. Rozparłam się wygodniej i przewróciłam kartkę. O tak, Mickiewicz, zemszczę się teraz za tę całą szkolną gehennę z „Dziadami”, „Sonetami krymskimi” i „Panem Tadeuszem”!

Pierwszym, co wzbudziło mój niepokój po przebudzeniu, był widok mojej dłoni na poduszce. Zamiast wąskich, kobiecych palców, ujrzałam bez wątpienia męską rękę. Okazało się, że reszta mojego ciała również uległa przemianie – obmacałam się w panice, konstatując dodatkowo, że znajduję się w nieznanym mi pomieszczeniu, ubrana w płócienną koszulę nocną i szlafmycę. Podbiegłam do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej