Pierwsza samodzielna decyzja? Wydaje mi się, że była to decyzja gdzie chcę jechać na wakacje. Mogłam wybrać spośród wyjazdu do Chrzestnej, babci lub cioci. Dla kilkulatki wybór wydawał się nie być łatwy, ale ostatecznie zdecydowałam się na babcię, bo przecież kto lepiej potrafi zatroszczyć się o dobro swojej wnuczki jak nie babcia? Spędziłam tam całe dwa tygodnie w zasadzie w ogóle nie tęskniąc za domem. Czas na wsi leci przyjemnie, a ja miałam zapewnioną moc atrakcji.

Pierwsza samodzielna decyzja? Wydaje mi się, że była to decyzja gdzie chcę jechać na wakacje. Mogłam wybrać spośród wyjazdu do Chrzestnej, babci lub cioci. Dla kilkulatki wybór wydawał się nie być łatwy, ale ostatecznie zdecydowałam się na babcię, bo przecież kto lepiej potrafi zatroszczyć się o dobro swojej wnuczki jak nie babcia? Spędziłam tam całe dwa tygodnie w zasadzie...

Będąc w drugiej klasie podstawówki stwierdziłam, że jestem już wystarczająco dorosła, aby sama wracać po lekcjach do domu. Od razu wdrożyłam plan w życie – nakazałam mamie po mnie nie przychodzić, lecz czekać na me przybycie w domu.
Moja rodzicielka miała jednak zgoła inne plany – postanowiła zaczaić się na mnie przy szkole i niepostrzeżona iść krok za mną, aby przekonać się, czy rzeczywiście jestem tym mądrym, odpowiedzialnym dzieckiem, gotowym na samotne powroty.
Nie doceniła jednak mojej spostrzegawczości i nie schowała się wystarczająco dobrze – zauważyłam ją od razu.
Byłam wściekła. Przecież chciałam wracać sama! Zrujnowałaś moje plany na dorosłość! To zdrada większa niż to, że wyrwałaś mi tego ruszającego się zęba, choć obiecałaś, że tego nie uczynisz i tylko go obejrzysz!
Następnego dnia pozwoliła mi już wracać całkowicie sama, tak przynajmniej sądzę :)

Mama powtórzyła tę sztuczkę z moją siostrą i tym razem się udała – siostra jej nie zauważyła. Zamiast tego całą drogę powrotną… biegła. Mama, aby dotrzymać jej kroku, chcąc nie chcąc, musiała uczynić to samo :)

Będąc w drugiej klasie podstawówki stwierdziłam, że jestem już wystarczająco dorosła, aby sama wracać po lekcjach do domu. Od razu wdrożyłam plan w życie – nakazałam mamie po mnie nie przychodzić, lecz czekać na me przybycie w domu.
Moja rodzicielka miała jednak zgoła inne plany – postanowiła zaczaić się na mnie przy szkole i niepostrzeżona iść krok za mną, aby przekonać...

Mogę śmiało powiedzieć, że byłam bystrym dzieckiem i już w wieku 6 lat wiedziałam, że bycie dorosłym jest do kitu. Mama nie chciała się zgodzić na włożenie mnie jeszcze raz do brzucha, więc znalazłam inny sposób. Oglądając z dziadkiem program dokumentalny o hodowlach małych psów usłyszałam (lub zinterpretowałam) jedną z informacji jako idealne rozwiązanie dla mnie. Otóż hodowcy podobno blokowali hormon wzroztu, dzięki czemu pieski były mniejsze, niż wskazywał na to ich gatunek. Szybko dodałam sobie dwa do dwóch i chociaż trochę bałam się, że nigdy nie będę mogła oglądać telewizji po dobranocce stwierdziłam, że bycie dzieckiem jest tego warte! To była ważna decyzja obarczona dużymi (również finansowymi!) konsekwencjami. Ze skaronką na kolanach czekałam na powrót mamy z pracy i już na progu zapytałam, czy stać nas na moją operację... Mama z powagą wytłumaczyła mi, że warto dorosnąć. Dalej twierdzę, że nie warto, więc stale pielęgnuję swoje wewnętrzne dziecko :) I jak się domyślacie, do dziś jest to powód do żartów w czasie uroczystości rodzinnych.

Mogę śmiało powiedzieć, że byłam bystrym dzieckiem i już w wieku 6 lat wiedziałam, że bycie dorosłym jest do kitu. Mama nie chciała się zgodzić na włożenie mnie jeszcze raz do brzucha, więc znalazłam inny sposób. Oglądając z dziadkiem program dokumentalny o hodowlach małych psów usłyszałam (lub zinterpretowałam) jedną z informacji jako idealne rozwiązanie dla mnie. Otóż...

Byłam wtedy u babci, było już ciemno i chciałam wracać do domu, lecz rodzice jeszcze nie zbierali się do wyjścia. Oczywiście zaczęłam się wściekać i płakać. I to była moja pierwsza, samodzielna, dziecięca decyzja. PÓJDĘ PIESZO, SAMA! I tak oto się wybrałam do domu sama w nocy. Gdy już doszłam do głównej ulicy spostrzegła mnie mama i zaczęła do mnie biec, jednak ja uparta uciekałam przed nią. Wtedy zauważyłam, że od stajni sąsiada z mroku wychodzi jakaś postać. BABA JAGA! Biegła przygarbiona ze szmatką na głowie i krzyczała. Ja, przestraszyłam się tak bardzo, że nie mogłam się poruszać, ani krzyczeć. Dopiero gdy mama do mnie pobiegła odwiesiłam się i z prędkością światła gnałam z powrotem do domu babci. Wleciałam z wrzaskiem do domu i zamknęłam drzwi. Jednak BABA JAGA otworzyła je i krzyczała, że mnie porwie! Było to jeszcze straszniejsze, bo w świetle było widać, że ona nie ma zębów! Wtedy ciocia zamknęła drzwi na klucz i już więcej nie zobaczyłam tej czarownicy, lecz ta jeszcze waliła pięścią w drzwi przez kilka minut. Długo nie mogłam spać..
Sprzeciwienie się rodzicom i decyzja o powrocie do domu pieszo była najgorszą decyzją w moim dziecięcym życiu, bo potem jeszcze przez kilka lat wierzyłam, że istnieją czarownice. Dopiero, gdy już na tyle dojrzałam, że przestałam w to wierzyć, moja babcia przyznała się, że to ona wtedy przebrała się za BABĘ JAGĘ! To była skuteczna nauczka..

Byłam wtedy u babci, było już ciemno i chciałam wracać do domu, lecz rodzice jeszcze nie zbierali się do wyjścia. Oczywiście zaczęłam się wściekać i płakać. I to była moja pierwsza, samodzielna, dziecięca decyzja. PÓJDĘ PIESZO, SAMA! I tak oto się wybrałam do domu sama w nocy. Gdy już doszłam do głównej ulicy spostrzegła mnie mama i zaczęła do mnie biec, jednak ja uparta...

Moja pierwszą poważną decyzją było zadecydowanie o wyprowadzce w wieku...4 lat!
Dostałam wraz z siostrą psa, miał mieszkać z nami w domu, ale z zastrzeżeniem, że śpi w korytarzu na przygotowanym dla niego posłaniu. Początkowo tez tak chciałam, ale jak już z nami zamieszkał niczego bardziej nie pragnęłam jak tego, aby mógł ze mną spać. Kiedy któregoś dnia zabrałam go do swojego łóżka rodzice zagrożeniem oddania psa. Byłam oburzona i postanowiłam się wyprowadzić, oczywiście zabierając ze sobą Pluta.
Spakowałam ulubionego misia i czekoladę w plecak, a Pluta na smycz i razem wyruszyliśmy do babci, która mieszkała kilometr dalej:-)
Oczywiście tego samego dnia po południu odebrali nas rodzice u stanęło na tym, że tak było początkowo ustalone Pluto śpi w korytarzu, ale dzięki temu nie trzeba go nigdzie oddawać.

Moja pierwszą poważną decyzją było zadecydowanie o wyprowadzce w wieku...4 lat!
Dostałam wraz z siostrą psa, miał mieszkać z nami w domu, ale z zastrzeżeniem, że śpi w korytarzu na przygotowanym dla niego posłaniu. Początkowo tez tak chciałam, ale jak już z nami zamieszkał niczego bardziej nie pragnęłam jak tego, aby mógł ze mną spać. Kiedy któregoś dnia zabrałam go do...

Moją pierwszą samodzielną decyzją było...pójście na wagary.
Jako dwunastolatka w końcu postanowiłam, że sprawdzę, czy faktycznie fajnie jest uciec ze szkoły i włóczyć się po mieście.
To była dla mnie wielka sprawa- ja, przykładna uczennica w końcu zadecydowałam o sobie!:)
Chciałabym rzec,że było super ,ale...wynudziłam się ogromnie te 6 godzin. Obeszłam chyba pół miasta, w końcu stwierdziłam, że pora wracać do domu i do wszystkiego się przyznać.
Mimo obaw mama przyjęła to ze spokojem. Stwierdziła, że każdemu czasem należy się mały odpoczynek:) I wypisała mi usprawiedliwienie. Taka mama to skarb, a ja postanowiłam już więcej nie uciekać ze szkoły, w końcu to nic fajnego :)

Moją pierwszą samodzielną decyzją było...pójście na wagary.
Jako dwunastolatka w końcu postanowiłam, że sprawdzę, czy faktycznie fajnie jest uciec ze szkoły i włóczyć się po mieście.
To była dla mnie wielka sprawa- ja, przykładna uczennica w końcu zadecydowałam o sobie!:)
Chciałabym rzec,że było super ,ale...wynudziłam się ogromnie te 6 godzin. Obeszłam chyba pół miasta, w...

Moja pierwszą samodzielną decyzją było na co przeznaczyć kilka tysięcy (to były wczesne lata 90te, więc jeszcze stare pieniądze), które podarowała mi babcia. Nie pamiętam tej historii, ale mój tata ją opowiada często, świadczy ona bowiem jak bardzo rozgarniętym dzieckiem byłam. A mianowicie było to tak:
Miałam jakieś 2 i pół roku i pewnego dnia poszłam z tatą na bazarek, chciałam bowiem kupić prezent dla mojej nowo narodzonej siostrze za pieniądze, które dostałam od babci. Na jednym ze stoisk dostrzegłam grzechotkę, która mi się spodobała, podeszłam więc i powiedziałam:
- Ile to kosztuje?
Sprzedającym był pan zza naszej wschodniej granicy, odpowiedział mi podając kwotę (nikt już nie pamięta ile to było, na pewno kilka tysięcy złotych). Na co ja odrzekłam poważnym tonem:
-Drogo!
Chodziłam wcześniej często na bazarek z moją mamą, więc wiedziałam mniej więcej jak się targuje, niemniej musiało to komicznie brzmieć, toteż pan sprzedający zaśmiał się i obniżył mi cenę :)

Moja pierwszą samodzielną decyzją było na co przeznaczyć kilka tysięcy (to były wczesne lata 90te, więc jeszcze stare pieniądze), które podarowała mi babcia. Nie pamiętam tej historii, ale mój tata ją opowiada często, świadczy ona bowiem jak bardzo rozgarniętym dzieckiem byłam. A mianowicie było to tak:
Miałam jakieś 2 i pół roku i pewnego dnia poszłam z tatą na bazarek,...

Pewnego dnia postanowiłam wyręczyć swoja mamę i pomóc jej... prasować. Miałam jakieś 7-8 lat, ale o prasowaniu wiedziałam wszystko! Przecież zawsze obserwowałam jak mama to robi. Wystarczy tylko kręcić pokrętłem na żelazku i gotowe. Nie miałam pojęcia do czego służy pokrętło, ale wiedziałam, że co jakiś czas należy nim poruszać.
No i zaczęłam. Wzięłam rzeczy do prasowania, ale postanowiłam zacząć od moich wspaniałych wstążek do włosów. Były bardzo cienkie i potrzebowały niewielkiej temperatury. Pokręciłam pokrętłem i zaczęłam prasowanie. Z miejsca przywarło! Byłam na tyle odpowiedzialna, że wyciągnęłam wtyczkę z gniazdka i zapłakana czekałam na powrót mamy. Żelazko stygło z prawie rozpuszczoną kokardą przyklejoną do niego...
Mam tylko nadzieję, że mojej małej córeczce nigdy nie przyjdzie do głowy pomagać mi pod moją nieobecność :)

Pewnego dnia postanowiłam wyręczyć swoja mamę i pomóc jej... prasować. Miałam jakieś 7-8 lat, ale o prasowaniu wiedziałam wszystko! Przecież zawsze obserwowałam jak mama to robi. Wystarczy tylko kręcić pokrętłem na żelazku i gotowe. Nie miałam pojęcia do czego służy pokrętło, ale wiedziałam, że co jakiś czas należy nim poruszać.
No i zaczęłam. Wzięłam rzeczy do prasowania,...

Moją samodzielną decyzją było zrobienie ciasta. Miałam jakieś 8-9 lat i byłam sama w domu. Narobiłam okropnego bałaganu, a ciasto wyszlo zakalcowate. Pamiętam akurat to zdarzenie, bo gdy mama wróciła z pracy, zamiast oczekiwanej pochwały, dostałam burę (to byłyczasy PRL, więc ciężko było z dostaniem skladników). Mama była zła, ja płakałam, a ciasto wylądowało w koszu na śmieci. Na długo ostudziło to wydarzenie, moje zapędy w kuchni. Dopiero mając swoje dzieci zaczełam gotować i piec ciasta :).

Moją samodzielną decyzją było zrobienie ciasta. Miałam jakieś 8-9 lat i byłam sama w domu. Narobiłam okropnego bałaganu, a ciasto wyszlo zakalcowate. Pamiętam akurat to zdarzenie, bo gdy mama wróciła z pracy, zamiast oczekiwanej pochwały, dostałam burę (to byłyczasy PRL, więc ciężko było z dostaniem skladników). Mama była zła, ja płakałam, a ciasto wylądowało w koszu na...

Moją pierwszą dorosłą decyzją jaką sama podjęłam, był wyjazd na kolonie na cale 12 dni w wakacje, po pierwszej klasie podstawówki.
Do tej pory pamiętam jaki entuzjazm w klasie wywołało ogłoszenie naszej wychowawczyni, że będą organizowane takie kolonie. O dziwo ja wcale tego entuzjazmu nie podzielałam . Jak to ? Tyle dni bez rodziców? Sama? Tak daleko od domu? Bez mojego ukochanego psa i kota, bez moich zabawek? To było dla mnie nie do wyobrażenia!
Napisałam, że sama musiałam podjąć decyzję gdyż moi mądrzy rodzice, zostawili tę decyzje mnie, mówiąc, że jeśli chce jechać i dam sobie rade sama przez tyle dni, to nie ma sprawy, wykupią mi te kolonie. Ale do niczego mnie nie namawiali, wiedzieli, że o tym czy chce jechać musze zadecydować sama. Oczywiście trochę pod presją koleżanek ze szkoły, które oczywiście wszystkie bardzo się cieszyły na wyjazd, zdecydowałam, że jadę. Były to jedne z najlepszych kolonii w moim życiu! Wszystko było nowe, ekscytujące, niezapomniane. Nie powiem, bo czasami wieczorem zdarzało się ze zapłakałam w poduszkę tęskniąc za domem. Ale jaka dumna byłam z siebie ze wytrzymałam 12dni, sama bez rodziców, podczas gdy te koleżanki które najgłośniej się cieszyły na wyjazd, zostały odebrane przez rodziców dużo wcześniej, przed zakończeniem kolonii, gdyż okazało się, że ich entuzjazm nie sprostał rzeczywistości. Także to była moja pierwsza samodzielna decyzja. Nauczyła mnie ona by nigdy nie pozwalać by strach przed nieznanym nas ograniczał. Zawsze trzeba stawiać mu czoła!

Moją pierwszą dorosłą decyzją jaką sama podjęłam, był wyjazd na kolonie na cale 12 dni w wakacje, po pierwszej klasie podstawówki.
Do tej pory pamiętam jaki entuzjazm w klasie wywołało ogłoszenie naszej wychowawczyni, że będą organizowane takie kolonie. O dziwo ja wcale tego entuzjazmu nie podzielałam . Jak to ? Tyle dni bez rodziców? Sama? Tak daleko od domu? Bez mojego...