Moje opowieści może przemilczę, bo tematy, które poruszałam, wydają mi się jakoś za mało uroczo niewinne i nie wpasowują się w dziecięcy klimacik. Za to gdzieś tam w domu rodzinnym do dzisiaj mam napisaną własnoręcznie gazetkę! Nie mam pojęcia ile miałam lat, ale raczej malutko, biorąc pod uwagę błędy ortograficzne i poobracane w złe strony literki. Treść artykułów była bogato zdobiona moimi tematycznymi rysunkami, które w tym momencie nawet mi dosyć trudno jest zinterpretować. Ogólnie gazetka mojego wydawnictwa była po prostu kilkoma kartkami A4, które moja mama spięła dla mnie spinaczem. Kojarzę dwa tematy artykułów - jeden opowiadał o moim ''Ślimakowie'', czyli mieście, które zbudowałam z butelek i innych opakowań w naszym ogródku tego samego dnia dla nazbieranych ślimaków. Inny haczył już o tematykę kryminalną, mieliśmy dwa psy, do tej pory raczej dosyć grzeczne, aż któregoś dnia zauważyliśmy, że róg mojej drewnianej piaskownicy jest doszczętnie poobgryzany! Do dzisiaj nie mamy pojęcia, który zwierzak dopuścił się tego strasznego czynu, ale pamiętam, że w moim artykule próbowałam właśnie bawić się w Sherlocka i opisywać znalezione do tej pory poszlaki i dowody winy. Dla dzieci naprawdę wszystko potrafi być niesamowitą inspiracją...

Moje opowieści może przemilczę, bo tematy, które poruszałam, wydają mi się jakoś za mało uroczo niewinne i nie wpasowują się w dziecięcy klimacik. Za to gdzieś tam w domu rodzinnym do dzisiaj mam napisaną własnoręcznie gazetkę! Nie mam pojęcia ile miałam lat, ale raczej malutko, biorąc pod uwagę błędy ortograficzne i poobracane w złe strony literki. Treść artykułów była...

Zawsze trzymałam się prozy. Moje pierwsze kroki w zepianiu słów w zdania były bardzo ostrożne i zachowawcze. Większość historii trzymałam w głowie, przetwarzając je na scenariusze zabaw dziecięcych, realizowanych podczas błąkania się po lesie i walk z iamaginowanymi przeciwnikami.
Pierwszym dłuższym tekstem jaki napisałam, było sztampowe do bólu i niemiłosiernie kiepskie opowiadanie fantasy o dzielnej elfce. Gdzieś mam kopię i bardzo boli jak ją czytam.
Oprócz aternatywnych światów bardzo lubiłam też ten nasz, rzeczywisty. Tworzyłam w głowie historie o sąsiadach, znajomych ludziach, szukałam ciekawych rzeczy w ich życiach. Myślę że wtedy właśnie zrodziło się w mojej głowie niespełnione dotąd marzenie bycia dziennikarką. Marzenie o translacji tego co widzę, otaczającego świata, dla szerokiego ogółu ludzi, którzy nie chcą bądź nie potrafią dostrzec niecodziennych aspektów codzienności.

Zawsze trzymałam się prozy. Moje pierwsze kroki w zepianiu słów w zdania były bardzo ostrożne i zachowawcze. Większość historii trzymałam w głowie, przetwarzając je na scenariusze zabaw dziecięcych, realizowanych podczas błąkania się po lesie i walk z iamaginowanymi przeciwnikami.
Pierwszym dłuższym tekstem jaki napisałam, było sztampowe do bólu i niemiłosiernie kiepskie...

Doskonale pamiętam te czasy. Byłam zła na autorów, że opowieść potoczyła się tak, a nie inaczej, co motywowało mnie do własnego tworzenia. Moje pierwsze opowiadanie można nazwać "fan fiction". Byłam wtedy mała, więc prościej było coś napisać, gdy miałam podstawy. Czasem pisałam o księżniczkach z Disneya. Pamiętam, że Kopciuszka nazwałam Daria, a później została ona zjedzona przez smoki. Później przeszłam na superbohaterów, ale szczęśliwe zakończenia nie za bardzo mi wychodziły, więc Supermana również zjadły smoki. Nie wiem, czemu miałam słabość do smoków, ale do tej pory mój bohater opowieści czasem ginie z rąk smoka.

Doskonale pamiętam te czasy. Byłam zła na autorów, że opowieść potoczyła się tak, a nie inaczej, co motywowało mnie do własnego tworzenia. Moje pierwsze opowiadanie można nazwać "fan fiction". Byłam wtedy mała, więc prościej było coś napisać, gdy miałam podstawy. Czasem pisałam o księżniczkach z Disneya. Pamiętam, że Kopciuszka nazwałam Daria, a później została ona zjedzona...

Doskonale pamiętam te czasy. Byłam zła na autorów, że opowieść potoczyła się tak, a nie inaczej, co motywowało mnie do własnego tworzenia. Moje pierwsze opowiadanie można nazwać "fan fiction". Byłam wtedy mała, więc prościej było coś napisać, gdy miałam podstawy. Czasem pisałam o księżniczkach z Disneya. Pamiętam, że Kopciuszka nazwałam Daria, a później została ona zjedzona przez smoki. Później przeszłam na superbohaterów, ale szczęśliwe zakończenia nie za bardzo mi wychodziły, więc Supermana również zjadły smoki. Nie wiem, czemu miałam słabość do smoków, ale do tej pory mój bohater opowieści czasem ginie z rąk smoka.

Doskonale pamiętam te czasy. Byłam zła na autorów, że opowieść potoczyła się tak, a nie inaczej, co motywowało mnie do własnego tworzenia. Moje pierwsze opowiadanie można nazwać "fan fiction". Byłam wtedy mała, więc prościej było coś napisać, gdy miałam podstawy. Czasem pisałam o księżniczkach z Disneya. Pamiętam, że Kopciuszka nazwałam Daria, a później została ona zjedzona...

Jeżeli chodzi o moją twórczość lat młodzieńczych, to najważniejszy fakt jest taki, że ona po prostu była. Będąc dzieckiem o jakże wybujałej i niemal bezgranicznej wyobraźni, nie mogłem sobie pozwolić na chociażby drobny moment bez koślawo trzymanych kredek czy ołówków w ręce. Moje "dzieła" zawsze były nasycone epitetami, pełne ekspresji, prezentowane z punktu widzenia pięcio-, czy sześciolatka. Zawsze były to opowiadania twórcze i - co najważniejsze - zawsze mające miejsce o przysłowiowy rzut beretem od mojego najbliższego otoczenia. Zawsze kochałem moje dzieciństwo oraz ludzi, którzy grali w nim najważniejsze role. Nadawanie im kolejnych ról, stawianie ich w coraz to nowszych sytuacjach siłą rzeczy uczyło mnie szukać rozwiązań na kreowane przeze mnie problemy, co wielokrotnie procentowało w późniejszym życiu. Oczywiście, fabuła nigdy nie miała wątków pobocznych, czy jakichkolwiek skomplikowanych zawirowań. Kluczem zawsze dla mnie była instynktowna prostota, która ozdobiona bogatym językiem tworzyła niezapomniane hisotrie, z pasją śledzone przez moich pierwszych i pewnie ostatnich fanów - moich najbliższych :)

Jeżeli chodzi o moją twórczość lat młodzieńczych, to najważniejszy fakt jest taki, że ona po prostu była. Będąc dzieckiem o jakże wybujałej i niemal bezgranicznej wyobraźni, nie mogłem sobie pozwolić na chociażby drobny moment bez koślawo trzymanych kredek czy ołówków w ręce. Moje "dzieła" zawsze były nasycone epitetami, pełne ekspresji, prezentowane z punktu widzenia...

Ostatnio trafiłam na cały stos zeszytów z moimi opowiadaniami chociaż coś co rozrosło się obejmując trzy 60 kartkowe zeszyty ciężko już nazwać opowiadaniem. Do dziś jest tak, że czego bym nie pisała to gdzieś tam zawsze pojawią się jakieś wątki podbarwione fantastyką. Nawet chciałam te moje młodzieńcze wypociny przepisać i poprawić, ale współczesne długopisy kiepsko radzą sobie z presją czasu i już ledwo co na tych kartach widać, a minęło przecież dopiero jakieś 15 lat... Jak tak sobie to porównam z dokumentami z lat 70 i 80, które ostatnio archiwizowałam to trochę straszne bo tam atrament trzyma się świetnie.

Ostatnio trafiłam na cały stos zeszytów z moimi opowiadaniami chociaż coś co rozrosło się obejmując trzy 60 kartkowe zeszyty ciężko już nazwać opowiadaniem. Do dziś jest tak, że czego bym nie pisała to gdzieś tam zawsze pojawią się jakieś wątki podbarwione fantastyką. Nawet chciałam te moje młodzieńcze wypociny przepisać i poprawić, ale współczesne długopisy kiepsko radzą...

Którejś Wielkanocy postanowiłam wydać gazetę. Tak powstał "Wielkanocny katalog rodzinny", niezwykłe dzieło w nakładzie 1 (słownie: jednej) sztuki. Cudo to zawierało pełne błędów rzyczenia (no właśnie) od jednoosobowej redakcji, przepisy wycięte z innych gazet, układankę "jajo Kolumba" do samodzielnego wycięcia (sic!), również zapożyczoną od innego wydawnictwa oraz kolorowe ilustracje, dla odmiany wycięte z przedszkolnej książeczki. Ale najbardziej dumna byłam z wywiadu z moją Babcią. Przygotowałam sobie aż cztery pytania, zaopatrzona w ołówek i notesik pilnie notowałam odpowiedzi w zawrotnym tempie pod tytułem Babciu-powtórz-jeszcze-pięć-ostatnich-zdań-bo-nie-zdążyłam-zapisać. Sami więc widzicie, może i plagiat nad plagiaty, ale pełna profeska! ;)

Którejś Wielkanocy postanowiłam wydać gazetę. Tak powstał "Wielkanocny katalog rodzinny", niezwykłe dzieło w nakładzie 1 (słownie: jednej) sztuki. Cudo to zawierało pełne błędów rzyczenia (no właśnie) od jednoosobowej redakcji, przepisy wycięte z innych gazet, układankę "jajo Kolumba" do samodzielnego wycięcia (sic!), również zapożyczoną od innego wydawnictwa oraz kolorowe...

Tak naprawdę to zawsze chciałem powspominać o moich wczesnych pracach, ale... nauczycielka klas wczesnoszkolnych "kolekcjonowała" zeszyty wszystkich uczniów, jakich uczyła, więc sorki. Pamiętam jedynie moje opowiadanie o "Chłopcach z Placu Broni", które już utworzyłem w 4 klasie. Odniosło dość duży sukces, z tego co pamiętam dostałem za nie 5+. Wiem, że wspomniałem tam o przemijaniu, które tak pięknie i boleśnie jest pokazane w tejże pozycji. Więcej wypracowań nie pamiętam :(

Tak naprawdę to zawsze chciałem powspominać o moich wczesnych pracach, ale... nauczycielka klas wczesnoszkolnych "kolekcjonowała" zeszyty wszystkich uczniów, jakich uczyła, więc sorki. Pamiętam jedynie moje opowiadanie o "Chłopcach z Placu Broni", które już utworzyłem w 4 klasie. Odniosło dość duży sukces, z tego co pamiętam dostałem za nie 5+. Wiem, że wspomniałem tam o...

Od zawsze coś tworzyłam. Zaczęło się od opowiadań o księżniczkach i rycerzach, malowanych na wyrwanych z bloku kartkach. Jestem niepoprawną romantyczką, bo od dziecka wierzę, że wszystko zawsze kończy się dobrze i miłość zawsze wygrywa. Takie też były moje rysunkowe opowieści, w których rycerze mieli patyczkowate nogi, a królewny wielkie głowy. Później zaczęłam pisać opowieści. Pierwsza z nich była trochę smutna. O dziewczynie z kawałka lodu i o człowieku, który strasznie rozpaczał, gdy się roztopiła, ale jego łzy sprawiły, że dziewczyna się ucieleśniła i żyli długo i szczęśliwie. Po latach stwierdzam, że to dobrze, że nie piszę książek. Bo mój niepoprawny romantyzm zabiłby nawet Harlequina. Później, gdy miałam lat naście, pisałam książkę w zeszycie w linie. Moja przyjaciółka pisała swoją, a później wymieniałyśmy się zeszytami, aby poczytać. Bohaterami były znajome osoby, no i oczywiście my, tylko jakieś inne, ładniejsze, mądrzejsze i ulepszone. Do dziś to pamiętam.

Od zawsze coś tworzyłam. Zaczęło się od opowiadań o księżniczkach i rycerzach, malowanych na wyrwanych z bloku kartkach. Jestem niepoprawną romantyczką, bo od dziecka wierzę, że wszystko zawsze kończy się dobrze i miłość zawsze wygrywa. Takie też były moje rysunkowe opowieści, w których rycerze mieli patyczkowate nogi, a królewny wielkie głowy. Później zaczęłam pisać...

Pierwsze historie wymyślałem biegając z kijem (to jest mieczem) po podwórku. Było to przeważnie pełne przygód, smoków i innych mitycznych stworów, heroic fantasy. Swoje historie zacząłem spisywać dużo później w chwilach gdy rodzice myśleli, że się uczę, albo odrabiam pracę domową. Wiec można powiedzieć, że moja przygoda z pisaniem zaczęła się od awersji do zadań domowych.

Pierwsze historie wymyślałem biegając z kijem (to jest mieczem) po podwórku. Było to przeważnie pełne przygód, smoków i innych mitycznych stworów, heroic fantasy. Swoje historie zacząłem spisywać dużo później w chwilach gdy rodzice myśleli, że się uczę, albo odrabiam pracę domową. Wiec można powiedzieć, że moja przygoda z pisaniem zaczęła się od awersji do zadań domowych.