Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Niedźwiadek
Mateusz_Krzywousty
dziewczyna
AurelieSetnei
Kamila

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Niedźwiadek
Mateusz_Krzywousty
dziewczyna
AurelieSetnei
Kamila

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Wychodząc z domu ponownie sprawdziłam swoją torbę. Prowiant; jest. Woda; jest.
Stałam właśnie przed moją pierwszą przeszkodą. Musiałam zejść z nie byle jakiej górki. W ciągu całego roku wejście na nią nawet najlepszym sprawia trudność, ale zejście po niej w zimie? Po lodzie? To dopiero wyczyn!
Szybko, ale ostrożnie stawiałam kroki, by unikać lodu. Gdy jestem już prawie na dole, widzę jak przejazd kolejowy zamyka się coraz szybciej.
Wszyscy przystają i czekają na rozwój wydarzeń, ale nie ja.
Mnie goni czas! Mój tramwaj odjeżdża za dwie minuty!
Rozglądam się za krwiorzerczym pociągiem, lecz nic nie widać.
Zręcznie omijam zapory robiąc najróżniejsze pozycje, aby przedostać się jak najszybciej.
Udało się! Zbiegam do tunelu, w tym samym czasie omijając uszkodzone stopnie. Wydostaje się z drugiej strony i widzę go! Mój tramwaj, ostatnia deska ratunku, stoi już na przystanku. Przyspieszam robiąc slalom między oczekującymi tubylcami. Jeszcze metr, już chwilka! Jest!
Wchodzę do środka, lecz na tym moja wyprawa się nie kończy.
Staram się wypatrzyć miejsce siedzące, przez sekundę jest w zasięgu mojego wzroku, ale inny podróżnik je zajmuje. Będzie dobrze, powtarzam sobie. Stoję więc w miejscu, ale z każdym kolejnym przystankiem inni napierają na mnie niczym miażdżące ściany. Powoli tracę zdolność ruchu, a zdobycie oddechu w tym gąszczu jest coraz trudniejsze. Już mam wystawić białą flagę, gdy mechaniczny głos wymawia nazwę mojego przystanku.
Tak, udało się! Dotarłam!

Wychodząc z domu ponownie sprawdziłam swoją torbę. Prowiant; jest. Woda; jest.
Stałam właśnie przed moją pierwszą przeszkodą. Musiałam zejść z nie byle jakiej górki. W ciągu całego roku wejście na nią nawet najlepszym sprawia trudność, ale zejście po niej w zimie? Po lodzie? To dopiero wyczyn!
Szybko, ale ostrożnie stawiałam kroki, by unikać lodu. Gdy jestem już prawie na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Podróż sentymentalna nr 1

Mój miejski survival, to dawna droga do szkoły. Wzdłuż rzeki, bulwarem i między slumsowymi podwórkami, codziennie rano zaliczałam ten sam slalom gigant. Rozlatująca się kamieniczka z wieżyczkami jak z horroru i uderzający widok rozległej panoramy, z drugim brzegiem nieostrym zimą, w fioletach, jak fiordy. Wodorościany zapaszek bijący od wody od biedy można było skojarzyć z oceanem a łódki śpiących niczym rycerze wędkarzy, zamieniające się w żaglowce o egzotycznych nazwach, przepływały pod ażurowym brzuchem mostu-smoka, uginającego się pod ciężarem pająków-olbrzymów, na które polowały mewy-pterodaktyle i wężoszyje łabędzie, sycząc jadowicie. Ja sama polowałam na śmieciary, bo wg szkolnej legendy śmieciara w drodze do szkoły oznaczała, że jakaś lekcja przepadnie.
Psiun, który wychynął nagle z jakiejś bramy rozszczekany jak kojot, kłapnął paszczą z krzywym kłem tuż przy mojej łydce (sprint godny bdb z w-fu!), pan w płaszczu, który zastąpił mi drogę i płaszcza bardzo się chciał pozbyć (przez tydzień nosiłam w kieszeni cyrkiel). Pamiętam, raz była taka szklanka, że nawet kotom, zdumionym, rozjeżdżały się łapy, ja szłam po omacku, od ściany do ściany... trzy godziny. Mgła bywała tak gęsta, że wróżki z innych wymiarów siadały na rzęsach. Kolejny akcent skandynawski - kościółek z autentyczną lipową aleją i mała Wenecja, czyli po prostu kolorowa kałuża pod witryną herbaciarni z markizami-gondolami.
Wyobraźnia i marzenia, dzięki którym lżej było na duszy :)

Podróż sentymentalna nr 1

Mój miejski survival, to dawna droga do szkoły. Wzdłuż rzeki, bulwarem i między slumsowymi podwórkami, codziennie rano zaliczałam ten sam slalom gigant. Rozlatująca się kamieniczka z wieżyczkami jak z horroru i uderzający widok rozległej panoramy, z drugim brzegiem nieostrym zimą, w fioletach, jak fiordy. Wodorościany zapaszek bijący od wody od...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Otwieram oczy i natychmiast padam na podłogę. Uf, mało brakowało. Sprawdzam, czy wszystko na sobie mam. Tak. Jestem gotowa. Czołgam się. Trochę daje mi w kość wczorajszy uraz, ale daję radę. Czołgam się. Mam wrażenie, że to nie ma końca. Mijam jeden punkt orientacyjny, drugi, trzeci. Teraz najgorsza część - "zębowa droga". Dam radę? Muszę. Zaczynam. Stopniowo, noga za nogą schodzę. Przemierzam "ząb" za "zębem". Jestem wyczerpana, jednak idę dalej. Ostatni "ząb". Padam na twarz. Nie mogę tak leżeć, a nie mam sił iść dalej. Czołgam się więc ostatkiem sił. Ostatni punkt orientacyjny - wielka brązowa brama, potocznie zwana "drzwiami do niebios". Przechodzę. Znów trudna część - muszę podeprzeć się na łokciach i sięgnąć to, po co przybyłam... Raz się żyje. Naprężam całe ciało, podnoszę i wyciągam rękę - MAM! Tak! Udało się! Jest moja, tylko moja ... Szklanka wody - też czujecie się tak tragicznie jak ja po imprezie? Nawet zejście po szklankę wody do kuchni to WYPRAWA!

Otwieram oczy i natychmiast padam na podłogę. Uf, mało brakowało. Sprawdzam, czy wszystko na sobie mam. Tak. Jestem gotowa. Czołgam się. Trochę daje mi w kość wczorajszy uraz, ale daję radę. Czołgam się. Mam wrażenie, że to nie ma końca. Mijam jeden punkt orientacyjny, drugi, trzeci. Teraz najgorsza część - "zębowa droga". Dam radę? Muszę. Zaczynam. Stopniowo, noga za nogą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dzień jak co dzień! Droga na uczelnie to istna walka z samą sobą jak i z każdym napotkanym. Najpierw wyjść rano z łóżķa gdy zadzwoni budzik, ominąć chłopaka, który śpi niczym lew po nocnym polowaniu. Gdy już wyjdę na ulice dawno wyspanego miasta, szybko przewijam się pomiędzy ledwo żyjącymi ludźmi by przez ciągle migające zielone światło, zdąrzyć na autobus, który pojawia się i znika. A teraz zaczyna się walka o miejsce! Ha! gdyby tylko siedzące, a o tym można tylko poamrzyć. Mając 160cm wzrostu ledwo można utrzymać równowagę wśród bujających się rąk, sięgających po liany. Tzn po uchwyty ! Po 40 min w końcu dojeżdżam na psie pola niczym podróżnik gotowy na czekajace go wyzwania. A za kilka godzin znowu to samo, tylko że w godzinach szczytu gdzie na ulicy więcej aut niż w dżungli zagrożenia.

Dzień jak co dzień! Droga na uczelnie to istna walka z samą sobą jak i z każdym napotkanym. Najpierw wyjść rano z łóżķa gdy zadzwoni budzik, ominąć chłopaka, który śpi niczym lew po nocnym polowaniu. Gdy już wyjdę na ulice dawno wyspanego miasta, szybko przewijam się pomiędzy ledwo żyjącymi ludźmi by przez ciągle migające zielone światło, zdąrzyć na autobus, który pojawia...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Każdy ma taki dzień. Dzień, w którym budzisz się i masz ochotę zostać w łóżku - zaszyć się pod kołdrą i przeczekać. To był taki właśnie poranek, kiedy to z trudem opuszczałam alkowę… Pomimo przeciwności losu, postanowiłam zwlec się z łóżka i stawić czoła kolejnemu dniu. Niełatwo było porzucić sypialnianą aurę, spłoszyć zwiewnego motyla snu, który dopiero co się przyśnił… Pośpiesznie ubrałam się i wybiegłam na ulicę. Spodziewałam się zastać codzienny zgiełk. Nic bardziej sprzecznego. Nagle spod mych stóp wyrasta las równikowy, otaczają mnie gęste pnącza. Rzadkie odmiany kwiatów wydzielają duszącą woń. Urzekając kolorem i zapachem, sprawiają, że zapominam o bożym świecie. Zatrzymuję się, by odetchnąć pełną piersią. Oddaję z się bez reszty tej kojącej Idylli. Chcę tu zostać. Każdą częścią ciała czuć muśnięcie i pieszczotę równikowego słońca. Zasmakować wszechogarniającego ciepła. Liany wiją wokół moich stóp ciasną sieć, utrudniając każdy kolejny ruch. Mimo to postanawiam biec - biec w stronę słońca. Gnając bez tchu, napotykam się na nietypowe zjawisko. Nagle, ni stąd ni zowąd, mym oczom ukazuje się tygrys. Dziki zwierz wpatruje się we mnie w niezmożonej wytrwałości. Truchleję ze strachu, przecieram w zdumieniu i obawie oczy… Wtem, ku memu zaskoczeniu, okazuje się, że wprost z serca dżungli przeniosłam się na miejskie bulwary. Zamiast dzikich zwierząt, mijają mnie spokojni przechodnie. Tętniące życiem ściany zieleni ustąpiły miejsca szarym ulicom. Jestem w drodze do pracy…

Każdy ma taki dzień. Dzień, w którym budzisz się i masz ochotę zostać w łóżku - zaszyć się pod kołdrą i przeczekać. To był taki właśnie poranek, kiedy to z trudem opuszczałam alkowę… Pomimo przeciwności losu, postanowiłam zwlec się z łóżka i stawić czoła kolejnemu dniu. Niełatwo było porzucić sypialnianą aurę, spłoszyć zwiewnego motyla snu, który dopiero co się przyśnił…...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Promienie słońca subtelnie przebijały się przez rozległe zielone baldachimy drzew, budząc mnie ze snu. To mógłby być piękny dzień! Niestety wszelkie znaki na równikowym niebie wskazywały na poniedziałek..
Pracuję w centrum miasta, dokładnie w Wieży Czaszki, często nazywanej przez odwiedzających naszą dżunglę Sky Tower. Drogę do niej najczęściej pokonuję piechotą - w godzinach szczytu podróż tratwą wzdłuż Odrazonki trwa całą wieczność. Oprócz świeżutkich owoców figowca, do plecaka spakowałam tylko niezbędne rzeczy – laptop, woda, maczeta i spray na owady (strasznie kąśliwe swoją drogą).
Podróżując dzikim lasem równikowym mijam ciągnące się niemal poza horyzont plantacje bananowców, ospałe jeszcze o tej porze stada mandryli, a nawet urocze Leony-Kameleony. Najpiękniejsze jednak są orchidee, które pnie ogromnych drzew zamieniają w kwitnące ogrody, zawsze zrywam jedną z nich i wpinam niesfornie we włosy. Niestety im bliżej Wieży Czaszki, tym bardziej las równikowy staje się niebezpieczny. Drzewa zamiast pokrywać się soczystymi owocami i pięknymi kwiatami oplecione są grubymi lianami, na których iskrzą się już bardzo delikatnie nocne pochodnie. Natomiast w miejscach gdzie gęste korony drzew niemal zupełnie ograniczają dostęp światła czają się handlarze groźnych psychoaktywnych grzybów.
Szybko przemierzam groźniejszą część miasta by w końcu stanąć przed widocznie nadgryzioną zębem czasu Wieżą Czaszki. Dżungla dżunglą, ale przecież … fakturki same się nie rozliczą, prawda?:)

Promienie słońca subtelnie przebijały się przez rozległe zielone baldachimy drzew, budząc mnie ze snu. To mógłby być piękny dzień! Niestety wszelkie znaki na równikowym niebie wskazywały na poniedziałek..
Pracuję w centrum miasta, dokładnie w Wieży Czaszki, często nazywanej przez odwiedzających naszą dżunglę Sky Tower. Drogę do niej najczęściej pokonuję piechotą - w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Podaj mi rękę! Szybko! Złap się! - oto dramatyczna scena przedstawiająca matkę nawołującą krnąbrne młode do posłuszeństwa. Zewsząd mkną rozszalałe auta, skądś dobiega wycie tramwaju; parskają rozpędzeni rowerzyści, meandrujący pomiędzy biegającą tłuszczą, a w centrum tego chaosu staruszka z chodzikiem powoli, niczym ogromny pomrów, sunie po poprzebijanych kałużami pasach. Ach, czy da radę dotrzeć na drugi brzeg zanim rozjadą ją na placek przebierający nogami z niecierpliwości kierowcy w swych opancerzonych samochodach...?
Wnet rozbrzmiewa trąbienie, silniki grzmią wściekle, napięcie wzrasta do ostateczności; jarzeniowa zieleń syngalizacji puszcza hamulce.
Ledwo uchodzę z życiem.
Deszcz zalewa mi okulary, przez co latarnie wyglądają jak wielkie świecące dmuchawce. Chodnikiem suną tabuny ludzi, rozpryskujący stopami wodę, poboczem pędzą małe potoki, rynny rzygają deszczówką. Cudem unikam ostrej jak nóż parasolki, ze świstem przecinającej powietrze tuż przed moim nosem. Można oko stracić!
Wyłaniający się z mroku tunelu tramwaj przypomina ogromną gąsienicę z okrągłymi ślepiami. Fala kałuż ustępuje wielkimi falami zalewając przechodniów; nie wiem czy nikt nie utonął.
Jeszcze tylko kilka kroków i wbiegam szybko po śliskich schodach.
Kolejny raz misja wykonana!
W reklamówce drzemie zafoliowany obiadek. Czy dane mi będzie także jutro przeżyć wyprawę do supermarketu...? Kto wie; trzeba było kupić na zapas. Ach, ciężkie jest zdobywanie pokarmu w miejskiej dżungli XXI wieku!

- Podaj mi rękę! Szybko! Złap się! - oto dramatyczna scena przedstawiająca matkę nawołującą krnąbrne młode do posłuszeństwa. Zewsząd mkną rozszalałe auta, skądś dobiega wycie tramwaju; parskają rozpędzeni rowerzyści, meandrujący pomiędzy biegającą tłuszczą, a w centrum tego chaosu staruszka z chodzikiem powoli, niczym ogromny pomrów, sunie po poprzebijanych kałużami pasach....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Śpię... Nagle o 5.20 ciszę i mrok przeszywa narastające wycie budzika. Szybko wyskakuję z łóżka, żeby uciszyć gada zanim obudzi moją kobietę i dziecko. Niestety, śpię od ściany, zahaczyłem o jej nogę, a ona zaczęła pomrukiwać. Najpierw pacyfikuję budzik, a później czekam... zasnęła. Teraz muszę wybrać: jeszcze 30 minut drzemki czy jednak śniadanie? Niezależnie co wybiorę o 6.00 wybiegam z obozu zaopatrzony w śmieci. Rzucam je na pożarcie śmietnikowi i urządzam sobie szybkie polowanie w sklepie: niezbędne do przeżycia papierosy i ewentualnie drugie śniadanie. Jak co dzień, muszę ujeździć stare Punto (a bywa bardzo narowiste), żeby nie trzeba było jechać powolnym szkapo-busem. O tej porze miejska dżungla jest jeszcze w miarę spokojna, więc przeprawa obwodnicą idzie gładko. Trzeba tylko być ostrożnym i nie wolno się spieszyć, żeby nie zwrócić na siebie uwagi czujnych i groźnych policpanter.
W pracy mam oswojoną koparkę, więc to ja jestem najgroźniejszym drapieżnikiem, ale czeka mnie jeszcze powrót Puntem do obozu. Punktualnie o 15.00 wychodzę. Mam maksymalnie 2 minuty na wyjazd z parkingu. O tej godzinie życie w miejskiej dżungli wybucha z siłą bomby atomowej i każda minuta opóźnienia kosztuje mnie kolejne 30 minut przeciskania się przez stada migrujących samochodów. Na obwodnicy jest już jak w mrowisku, ale jak uda mi się wyjechać przed 15.02, to zdążę dotrzeć do mało znanych ścieżek w najgęstszych rejonach betonowej dżungli i wrócę do obozu bez problemu.

Śpię... Nagle o 5.20 ciszę i mrok przeszywa narastające wycie budzika. Szybko wyskakuję z łóżka, żeby uciszyć gada zanim obudzi moją kobietę i dziecko. Niestety, śpię od ściany, zahaczyłem o jej nogę, a ona zaczęła pomrukiwać. Najpierw pacyfikuję budzik, a później czekam... zasnęła. Teraz muszę wybrać: jeszcze 30 minut drzemki czy jednak śniadanie? Niezależnie co wybiorę o...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dojście do szkoły, sklepu, domu koleżanki jest możliwe, ale jest tylko jedna droga. Ciągnie się ona przez niebezpieczny teren. Zazwyczaj moja podróż wygląda tak:
Wychodzę z dość dużej chatki na drzewie, żeby za chwile pojawić się na tej jedynej drodze. Po obu jej stronach są wielkie doły, które wciągają czasem dzieci, które ciekawe wchodzą do nich. Często na drodze pojawiają się wielkie potwory. Kwadratowe, czasem prostokątne, okute żelazem i pędzące z prędkością światła. Ludzie je oswajają i kierują. Zdarza się, że drogę przeleci mi małe niebezpieczne zwierzątko. Niby słodkie i puchate, ale potrafią zranić pazurem.
Tak zazwyczaj wygląda ta moja podróż. W innych zakątkach tego miejsca spotyka się bardziej niesamowite byty, ale rzadko one pojawiają się na drodze, którą przejęli ludzie.

Dojście do szkoły, sklepu, domu koleżanki jest możliwe, ale jest tylko jedna droga. Ciągnie się ona przez niebezpieczny teren. Zazwyczaj moja podróż wygląda tak:
Wychodzę z dość dużej chatki na drzewie, żeby za chwile pojawić się na tej jedynej drodze. Po obu jej stronach są wielkie doły, które wciągają czasem dzieci, które ciekawe wchodzą do nich. Często na drodze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej