Wsiadam w auto, jak zwykle na styk. Kawa paruje w kubku termicznym, bo rano mam czas żeby tylko ją zrobić. Piję po drodze. Zapalam samochód i widzę nic. Wszędzie biało jakby na świat opadła nieprzenikniona mgła. Wysiadam skrobać szyby. Czuję się jak polarnik w strefie podbiegunowej. Otulam się kołnierzem płaszcza i żałuję, że nie mam rękawiczek ani czapki. Skrobię ten lodowaty oddech Zimy, często zmieniając ręce i ogrzewam je własnym oddechem. Skrobaczka jest wystrzępiona jak grzebień i już od kilku lat obiecuję sobie nową. Wyobrażam sobie rozgrzane wnętrze auta pachnącego poranną kawą. Wszystko się zgadza, ale nadal widzę tylko biel. Zaparowały mi okulary. Jestem w niedoczasie, ale na pewno uda mi się urwać kilka minut po drodze. Ruszam i na pierwszych światłach wiem, że mi się nie uda. Światła stopu aut przede mną są jak wielkie czerwone oczy demonów zamieszkujących okolicę, które o świcie wyruszają na żer. Dym z rur wydechowych tylko zwiększa to wrażenie. Poranna jazda przez centrum Łodzi to walka pozorów. Na światłach, każdy udaje, że stroi radio by nie zobaczyć, że ktoś chce mu się wcisnąć przed maskę. Trzeba szybko ruszać, szybko hamować i myśleć, że wpuści go ktoś inny. Mam zasadę. Wpuszczam maksymalnie trzech. W zimę jest łatwiej, bo rowerzyści zapadają w zimowy sen i budzą się dopiero w kwietniu. Zima zmniejsza i zaciera granice. Z 20 miejsc parkingowych pod pracą robi 18, ale nadal mieszczą się na nim 22 aura. Dopiero na wiosnę je umyjemy i zobaczymy zarysowania.

Wsiadam w auto, jak zwykle na styk. Kawa paruje w kubku termicznym, bo rano mam czas żeby tylko ją zrobić. Piję po drodze. Zapalam samochód i widzę nic. Wszędzie biało jakby na świat opadła nieprzenikniona mgła. Wysiadam skrobać szyby. Czuję się jak polarnik w strefie podbiegunowej. Otulam się kołnierzem płaszcza i żałuję, że nie mam rękawiczek ani czapki. Skrobię ten...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kłęby dymu przesłaniają widok. Zachłannie wdycham do płuc odrobinę tlenu i całą resztę tablicy Mendelejewa. Nabyłem odporność na każdy z pierwiastków, idę jak bohater, już prawie nie zasłaniam ust (ani nozdrzy!).
Zdobywam pierwszą bazę.
Z lewej strony atakują mnie dodatkowe pierwiastki dymu tytoniowego.
Podjeżdża wielki pojazd. Dziękując Bogu, wyrywam się z oparów i biegnę w kierunku wejścia. Niedostatecznie szybko. Zewsząd pojawiają się szarańcze. Napierają, zabierają resztki tlenu, wydają okrzyki. Przepycham się pomiędzy nimi, któraś trafia mnie prosto w żołądek. Zamykają się drzwi. Znalazłem się w pułapce. Ruszamy z impetem, kołysząc się w górę i w dół. Żołądek boli coraz bardziej. Wydaje mi się, że zwrócę jego zawartość. Cudem docieram do miejsca, w którym mogę odpocząć.
Siedzę. Sępie oczy wpatrują się we mnie groźnie. W żebra wbito mi pakunek pełen nagrzanego na słońcu mięsa. Zapach padliny mdli mnie jeszcze bardziej. Sępy patrzą niewzruszenie, mam wrażenie, jakbym interesował ich bardziej niż pakunek.
Uciekam.
Idę, idę, jestem już blisko. Modlę się, by nie natknąć się po drodze na żadne krwiożercze stworzenie.
I wtedy dzieje się to. Dzika bestia chwyta mnie za nogawkę, wydając z siebie obrzydliwe, piskliwe odgłosy.
- Pimpek! - Tajemnicza czarodziejka w kwiecistym przebraniu używa wybawiającego zaklęcia.
Wyrywam się z paszczy potwora, który stanął osłupiony, rezygnując z zaciekłej walki. Podbiegam do wrót wysokiej groty.
Widać – przyjdzie mi jeszcze trochę pożyć.

Kłęby dymu przesłaniają widok. Zachłannie wdycham do płuc odrobinę tlenu i całą resztę tablicy Mendelejewa. Nabyłem odporność na każdy z pierwiastków, idę jak bohater, już prawie nie zasłaniam ust (ani nozdrzy!).
Zdobywam pierwszą bazę.
Z lewej strony atakują mnie dodatkowe pierwiastki dymu tytoniowego.
Podjeżdża wielki pojazd. Dziękując Bogu, wyrywam się z oparów i biegnę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ocieram pot z czoła i marzę o klimatyzacji, zbawiennej chwili ciszy i kubku czarnej jak smoła kawy. Siedzę tu już ładnych kilka godzin i próbuję zebrać myśli. Odgłosy dżungli uniemożliwiają skupienie. Nie zniosę tego już ani minuty dłużej. Wstaję, zmuszając do wysiłku zastałe mięśnie. Rozglądam się nerwowo zastanawiając się co mnie czeka, ale na to chyba nie da się przygotować. Ruszam, jestem zaskoczona, że pierwszych kilka kroków przychodzi mi tak łatwo. Zazwyczaj już tu czaiła się wygłodniała czarna pantera, gotowa rzucić się do ataku. Dziś widocznie poluje gdzieś indziej. Ten pierwszy sukces obniża moją czujność, małpy i papugi rozpoczynają swój zwyczajowy atak. Z każdej strony, otacza mnie nieznośny wrzask, wiszą nad moją głową i czegoś chcą, rzucają we mnie papierami, broszurami, teczkami a ja nie ma nawet czym się bronić. Robię unik, czarujący uśmiech czasem działa. Jeszcze tylko kilka kroków dzieli mnie od mojego azylu, przyspieszam, niestety but zahacza się o coś i o mały włos nie wywracam się wprost na twarz. Chwila zachwiania równowagi ratuje mnie jednak przed czymś pędzącym z prawej strony. Ostatkiem sił dopadam do ekspresu. Cholera! Jakaś małpa znowu wypiła ostatni kubek kawy i nie zaparzyła kolejnego! Czekam, obserwując kapiący czarny płyn, wbrew pozorom działa to dość kojąco na moje zszargane nerwy. Pierwszy łyk i wszystko jest już w porządku. Wracam do swojego biura, mijając zapracowanych kolegów i koleżanki. Chyba nawet dyrektor wrócił już ze spotkania.

Ocieram pot z czoła i marzę o klimatyzacji, zbawiennej chwili ciszy i kubku czarnej jak smoła kawy. Siedzę tu już ładnych kilka godzin i próbuję zebrać myśli. Odgłosy dżungli uniemożliwiają skupienie. Nie zniosę tego już ani minuty dłużej. Wstaję, zmuszając do wysiłku zastałe mięśnie. Rozglądam się nerwowo zastanawiając się co mnie czeka, ale na to chyba nie da się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kochacie zakupy? Ja też! Nawet te zwykłe, spożywczo-chemiczne w markecie. Cały problem polega na tym, że kupuję za dużo, kupuję niepotrzebne rzeczy. Największą męką jest droga od wejścia do kasy.
PLAN: Trzymać się listy zakupów!
REALIZACJA: Biorę koszyk - mały, przecież mam kupić tylko kilka drobiazgów. Zaczynam iść. Spuściłam głowę, żeby nie patrzeć na kuszące produktami półki. Muszę jakoś dotrzeć do pieczywa, a później tylko nabiał, woda mineralna i do kasy. Proste! No, nie do końca... Ale dam radę. Idę! I wtedy to poczułam: intensywny, egzotyczny i jakże kuszący zapach świec. Musiałam, po prostu musiałam skręcić w tę alejkę. Przecież chcę, żeby moje mieszkanie pięknie pachniało. Wybrałam zapach bzu i pieczonego jabłka. Ogień i woda, ale przecież kobieta zmienną jest, kto wie na co będę miała wieczorem ochotę...
Idę. Już nic więcej nie kupię. Mam świece. Już teraz trzymam się listy! Ale, co to? Kawa w promocji! Moja ulubiona marka. Co z tego, że w domu mam jej zapas. Dobrej kawy nigdy za wiele. Wkładam do koszyka. Taka okazja nieczęsto się zdarza...
Po godzinie docieram do kasy. Mam czubaty koszyk produktów - wszystko niezbędne. Musiałam dokupić torbę, a teraz będę to dźwigać na parking, bo przecież nie wzięłam dużego wózka. Wiem, znów za dużo kupiłam... Następnym razem wyślę męża po zakupy, ale co tam facet wie na temat zakupów!?!

Kochacie zakupy? Ja też! Nawet te zwykłe, spożywczo-chemiczne w markecie. Cały problem polega na tym, że kupuję za dużo, kupuję niepotrzebne rzeczy. Największą męką jest droga od wejścia do kasy.
PLAN: Trzymać się listy zakupów!
REALIZACJA: Biorę koszyk - mały, przecież mam kupić tylko kilka drobiazgów. Zaczynam iść. Spuściłam głowę, żeby nie patrzeć na kuszące produktami...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niczym gotujące się do skoku lwy, kroczymy po nierównej ziemi, pełnej syczących, zagubionych w gąszczu zwierzęcych ciał materiałowych, różnobarwnych węży, gotowych swym miękkim krojem owinąć się wokół naszych kostek, pociągnąć w dół i pozostawić na pastwę innych, wykończonych codziennym trudem krwiopijców. Ziemia pod moimi stopami drży, gdy zauważam wyjście z metalowego, rozbuchanego gorącem ognisk tramwaju, które objawiło się niespodziewanie, niczym pierwszy promień światła, po długich, deszczowych dniach naszej miejskiej dżungli. Wybiegam z metalowego pudła, nim wielkooka, monstrualna bestia zauważa moją nawiną próbę ucieczki. Po moim czole spływa lepki, niczym sok świeżego owocu mango pot, gdy mijam kolejne szałasy, obawiając się, że bestia z tramwaju wyjrzy zza któregoś z nich, porywając mnie w głąb swej otchłani kary oraz bezprawia. Kanary bowiem nigdy nie śpią, zawsze czuwają – strasząc dzieci, nie szczędząc nawet starszyzny plemienia. Ale oto jestem – ocalała – biegnę, mijając kolejne wielkie niczym sekwoje konstrukcje co moment przesłaniające mi błękitne, niczym oczy nowonarodzonego skrawki nieba, tęsknie spoglądając na dziesiątki wodopojów, przy których spragnione i wygłodniałe osobniki czekają na dogodną okazję, by albo się posilić albo zdobyć z pochowanych po kieszeniach skór drogocenny papierowy kruszec, zapewniający w naszym plemieniu byt. Nagle wyrasta przede mną cel mojej wyprawy. Wielkie złowrogie miejsce, wzniesione przez samych Bogów – uniwersytet.

Niczym gotujące się do skoku lwy, kroczymy po nierównej ziemi, pełnej syczących, zagubionych w gąszczu zwierzęcych ciał materiałowych, różnobarwnych węży, gotowych swym miękkim krojem owinąć się wokół naszych kostek, pociągnąć w dół i pozostawić na pastwę innych, wykończonych codziennym trudem krwiopijców. Ziemia pod moimi stopami drży, gdy zauważam wyjście z metalowego,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Biegnę ile sił w mięśniach nóg, ile tchu w piersi. Przeskakuję po dwie półki skalne zwane schodami, przez stado wypasających się ludzi na przystanku. Wolę nie obracać się za siebie, czuję już oddech na karku i wiem, że nie zdążę.
Mogę jedynie patrzeć, jak autobus odjeżdża, szyderczo mrugając do mnie kierunkowskazem.
Jest duszno i gorąco, koszula lepi się do ciała i marzę tylko o jeziorze wanny albo wodospadzie prysznica. Zapomniałam, że należy uważać, o co się prosi, więc przewrotny los postanowił mi o tym przypomnieć. Jeden z szarżujących samochodów odłączył się od stada i przemknął przez zatokę autobusową, ochlapując mnie wodą z kałuży. Pięknie. Przeklinam pod nosem, machając w jego kierunku w jakimś dziwnym geście przypominającym odganianie moskitów.
Oddycham szybko i płytko, lecz jak najciszej by nie zwrocić na siebie niepotrzebnej uwagi. W dżungli lepiej pozostać niezauważonym.
Mogę tylko czekać na ryk komórki w kieszeni mojej kurtki i przeszywający wrzask dudniący w całym ciele: "Jesteś spóźniona!". Szef. Król zwierząt. Krwiożerczy drapieżnik, który potrafi jednym słowem sprawić, że dżungla milknie, zdjęta trwogą.
- Za chwilę będę - piszczę jak myszka, choć z głębi duszy czuję zew.
Zew, by odwrócić się na pięcie i nie dotrzeć do pracy, tylko dać się ponieść przygodzie.
Jak na zawołanie w słuchawkach słyszę melodię, piękną niczym trel egzotycznych ptaków: "I believe I can fly..."

Biegnę ile sił w mięśniach nóg, ile tchu w piersi. Przeskakuję po dwie półki skalne zwane schodami, przez stado wypasających się ludzi na przystanku. Wolę nie obracać się za siebie, czuję już oddech na karku i wiem, że nie zdążę.
Mogę jedynie patrzeć, jak autobus odjeżdża, szyderczo mrugając do mnie kierunkowskazem.
Jest duszno i gorąco, koszula lepi się do ciała i marzę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wychodzę z mieszkania. Jest 8:45, środek maja, powinno być już jasno. I jest jasno, ale ja i tak nie widzę dalej niż na odległość 2 metrów. Co się stało? Mój wzrok tak znacznie się pogorszył przez noc? A może to mgła? Nie, to smog, mój największy, podstępny wróg. Stawiam każdy krok bardzo ostrożnie, wpierw badając stopą nawierzchnię. Ponieważ nie mogę w takich warunkach ufać swoim oczom, pozostaje mi uważnie nasłuchiwać i mieć nadzieję, że żadne niebezpieczeństwo nie wyłoni się nagle zza smogowej zasłony.

Wychodzę z mieszkania. Jest 8:45, środek maja, powinno być już jasno. I jest jasno, ale ja i tak nie widzę dalej niż na odległość 2 metrów. Co się stało? Mój wzrok tak znacznie się pogorszył przez noc? A może to mgła? Nie, to smog, mój największy, podstępny wróg. Stawiam każdy krok bardzo ostrożnie, wpierw badając stopą nawierzchnię. Ponieważ nie mogę w takich warunkach...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Głuche uderzenie niezidentyfikowanej, skrzydlatej istoty o szybę przy wtórze porannej sprzeczki pary śpiewających kochanków powinno działać lepiej, niż jakikolwiek budzik. I działa. Kiedy wyglądam przez okno, widzę wirujące, czarno-białe kształty przecinające powietrze. Jaskółki nieodzownie strzegą mojej codziennej rutyny.
Grzęznąc w błocie, wypróbowuję ścieżkę, która powinna doprowadzić mnie do dzisiejszego celu. Ospałe kasztany kołyszą się smętnie, kiedy przedzieram się przez nieskoszoną, sięgającą łydek trawę, która niczym wąż potrafi opleść się wokół kostek. Czasem wolę nie zastanawiać się, co faktycznie może się kryć w tych trawach, i co wieczorem mogę znaleźć w nogawce spodni.
Niebo w końcu przechodzi z szarości w nieśmiały błękit. Słońce zaczyna nieprzyjemnie prażyć. Nad ulicą zbiera się żar, który niezmiennie trzeba przeciąć truchtem. W oddali majaczy peron. Jak zwykle jest zatłoczony. Konduktor gwizdkiem nadał już sygnał do odjazdu pociągu, mimo że wciąż został mi do pokonania zdradziecki bieg schodów. Nasila się ruch wokół, stada pasażerów wylewających się z pociągów toruje ścieżkę. Czas na radykalne środki. Krzyczę: „przepraszam!” i dosięgam w końcu zamykających się już drzwi. Próbuję złapać oddech przez kolejne sześć stacji, jednak poruszam się już w brzuchu tego zwierza.

Głuche uderzenie niezidentyfikowanej, skrzydlatej istoty o szybę przy wtórze porannej sprzeczki pary śpiewających kochanków powinno działać lepiej, niż jakikolwiek budzik. I działa. Kiedy wyglądam przez okno, widzę wirujące, czarno-białe kształty przecinające powietrze. Jaskółki nieodzownie strzegą mojej codziennej rutyny.
Grzęznąc w błocie, wypróbowuję ścieżkę, która...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

mieszkam na wsi. Dostanie się do szkoły to istna katorga. Najpierw musze przejść przez ogród pełen kur i innych zwierząt, bo jak inaczej dojść do drogi. Na wsi mieszka mało osób, ale jak na złość, wszyscy jadą w podobnych porach do pracy, a ja wtedy do szkoły. Więc trzeba czekac 5 minut na przejście przez drogę bo nie ma pasów. bus oczywiście zapchany, ponieważ to jedyny jadacy przez tą wieś. Jak dojeżdżamy do miasta, wszyscy wysiadaja jest tłok jakby 10 osób zamknąć w pokoju 1x1m, jak nie gorzej. Potem jak to w mieście taki sam tłok i z drogi, która mogłaby trwać 10 minut, robi sie 20 bo trzeba przedzierać się pomiędzy ludzi. Normalnie jak w jakimś lesie omijając drzewa .

mieszkam na wsi. Dostanie się do szkoły to istna katorga. Najpierw musze przejść przez ogród pełen kur i innych zwierząt, bo jak inaczej dojść do drogi. Na wsi mieszka mało osób, ale jak na złość, wszyscy jadą w podobnych porach do pracy, a ja wtedy do szkoły. Więc trzeba czekac 5 minut na przejście przez drogę bo nie ma pasów. bus oczywiście zapchany, ponieważ to jedyny...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z daleka dochodzi do mnie dziwny dźwięk, który stopniowo narasta... Próbuję oddychać powoli i schować się przed złem tego świata w ciepłej miękkiej kołdrze, jednak potworna kakofonia niczym egzotyczna papuga podrywa mnie z łóżka. Walczę dzielnie z powyciąganym swetrem, którego rękawy splatają się jak boa. Jeszcze tylko zastrzyk kofeiny, aby przedrzeć się przez dżunglę miejską do celu i pozostać w stanie wzmożonej gotowości. Pakuję zestaw do przetrwania do torebki: komórka, latarka, chusteczki, portfel, klucze, psikacz na komary, finkę i wiadro kawy. A nie jednak wiadro się nie zmieści, więc muszę polegać tylko na tej jej ilości, jaką zdążyłam w siebie wlać w biegu. Wyruszam. Za drzwiami dopada mnie mały potwór z bagien, a raczej wracający ze spaceru york sąsiada, utytłany jak nieboskie stworzenie. Już wiem, że ta przeprawa nie będzie łatwa. Pędzę na przystanek, w pośpiechu mijam tubylców taszczących swoje mienie, udających się z pewnością na targ lub do rodzinnych wiosek. Autobus niczym King Kong majaczy z daleka, wydając dziwne, małpie odgłosy. W ostatniej chwili dopadam Konga, rozsiadam się w jego wnętrzu jak Jonasz w wielorybie. I nagle dochodzi do mnie głos szamana: Proszę państwa nie pojedziem... Zepsuło się...Wypadam z pojazdu, szarpię klapę od silnika, za moją szanowną osobę szarpie kierowca. Dostaję się do przewodów, przypuszczam na nie atak jak Bear Grylls na niesprzyjające warunki. Za pomocą latarki, kluczy i finki walczę o przetrwanie...

Z daleka dochodzi do mnie dziwny dźwięk, który stopniowo narasta... Próbuję oddychać powoli i schować się przed złem tego świata w ciepłej miękkiej kołdrze, jednak potworna kakofonia niczym egzotyczna papuga podrywa mnie z łóżka. Walczę dzielnie z powyciąganym swetrem, którego rękawy splatają się jak boa. Jeszcze tylko zastrzyk kofeiny, aby przedrzeć się przez dżunglę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej