Wychodzę z domu, pokonuję zarośniętą ścieżkę. Na jej środku siedzi tłusty tygrys i wpatruje się we mnie żółtymi ślepiami. Wolę zejść mu z drogi, wybierając przeprawę przez chaszcze i krzaki.
Wsiadam do swojej niebieskiej bestii. Z przodu i z tyłu stoją dwie inne, prawie dotykając mojego pojazdu swoimi jęzorami. Każdy walczy tu o najmniejszy skrawek przestrzeni, by móc zostawić swoją przycupniętą kreaturę na noc. Wobec tego wyprowadzenie pojazdu z miejsca wymaga wielokrotnych prób, pracy całego ciała, każdego mięśnia... Spocona i zmęczona wyjeżdżam na drogę.
Pierwsza myśl - o nie, to nie ta strona drogi! Ale wiem, że muszę zwalczyć ten odruch. Tu, gdzie obecnie przebywam, jeździ się po lewej stronie. Pokonuję pełną dziur i zakrętów kilkukilometrową trasę. Wjeżdżam na autostradę. Tysiące pędzących z naddźwiękową prędkością bestii mkną na wielu pasach ruchu w obu kierunkach.
Po kilku minutach zaczynam hamować. Jestem zmuszona się zatrzymać i wraz z innymi posuwać się w ślimaczym tempie do miejsca przeznaczenia - ogromnego, wielopasmowego ronda. Skręcam. Jeszcze tylko próba wypatrzenia wolnej przestrzeni, by zostawić swój pojazd na najbliższych kilka godzin. Jest! Zwycięstwo!
Niedługo czeka mnie droga w przeciwnym kierunku, jeszcze bardziej niebezpieczna, bo do pokonania nocą...

Wychodzę z domu, pokonuję zarośniętą ścieżkę. Na jej środku siedzi tłusty tygrys i wpatruje się we mnie żółtymi ślepiami. Wolę zejść mu z drogi, wybierając przeprawę przez chaszcze i krzaki.
Wsiadam do swojej niebieskiej bestii. Z przodu i z tyłu stoją dwie inne, prawie dotykając mojego pojazdu swoimi jęzorami. Każdy walczy tu o najmniejszy skrawek przestrzeni, by móc...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dźwięk alarmu kolejny raz zawył o tej samej godzinie. Jego częstotliwość świdruje mi czaszkę niczym młot udarowy kuje betonową ścianę, co powoduje natychmiastowy wyrzut adrenaliny rozszerzającą moje źrenice. Niczym pies Pawłowa wykonuję rutynowe czynności – wkładam okulary, szukam spodni, łapię koszulę i idę do kolejnego pomieszczenia, gdzie śpią małe demony. Zapalam światło co powoduje reakcję w postaci nerwowego warczenia. Niepokojący zgrzyt zębów dochodzi z łóżek – Moje kochanie dzieci, czas do szkoły! – ściszonym głosem wyrzucam to zdanie i przygotowuję się na najgorsze. Zaczyna się hekatomba. Krzyk, ryk i pisk – z całego jazgotu wychwytuję jedynie pojedyncze słowa – nie chcę wstawać!...ona zajęła łazienkę!…jesteś „gupia”!!...TATO! No weź coś zrób!!! – i robię- wychodzę do samochodu i czekam. Nawet przestałem się przejmować, że nie zdążę po raz kolejny, przyzwyczaiłem się. Teraz tylko przeżyć drogę, skupić się na prowadzeniu pojazdu lawirującego pośród innych umęczonych dusz. Mijam zmęczone twarze ojców prowadzących swoje rydwany. Stając na czerwonym świetle spotykam błagalny wzrok kierowcy stojącego na pasie obok mówiący – błagam pomóż mi. Robi mi się go żal, gdy na tylnym siedzeniu jego auta spostrzegam trójkę małych diabłów. Nie chcę na to patrzeć, mam dość swoich problemów wychowawczych i ruszam z kopyta klucząc pomiędzy innymi użytkownikami drogi. Jeszcze tylko jedno rondo i będzie szkoła. Zatrzymuję się z piskiem opon, trzaśnięcie drzwiami i w końcu ………cisza.

Dźwięk alarmu kolejny raz zawył o tej samej godzinie. Jego częstotliwość świdruje mi czaszkę niczym młot udarowy kuje betonową ścianę, co powoduje natychmiastowy wyrzut adrenaliny rozszerzającą moje źrenice. Niczym pies Pawłowa wykonuję rutynowe czynności – wkładam okulary, szukam spodni, łapię koszulę i idę do kolejnego pomieszczenia, gdzie śpią małe demony. Zapalam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Codzienna droga do pracy to dla mnie naprawdę ciężka przeprawa. Mam do niej 10 km i jadę samochodem lecz tak dziurawej drogi nie ma chyba nigdzie w całej Polsce. Zawieszenie wymieniam co poł roku. Najgorsze ze nie ma innej opcji na dojazd.

Codzienna droga do pracy to dla mnie naprawdę ciężka przeprawa. Mam do niej 10 km i jadę samochodem lecz tak dziurawej drogi nie ma chyba nigdzie w całej Polsce. Zawieszenie wymieniam co poł roku. Najgorsze ze nie ma innej opcji na dojazd.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Dzienną drogę z domu do szkoły i odwrotnie pokonuję albo samochodem, albo tuptam „z buta”. Uzbrojony w zamaszysty plecak, ciężkie buty oraz, wygłuszające dźwięki dżungli, czarne nauszniki (w postaci słuchawek) przebijam się przez cały ten miejski gąszcz. Na początku drogi, w uszach, mimo wcześniej wspomnianych nauszników, słyszę tylko „Welcome to the jungle!”, zupełnie jakby ktoś chciał mi zrobić na złość już na samym początku. Po przejściu przez pierwszy etap wędrówki, tj. przez staw, tunel, który umożliwia przejście pod wielkimi taborami żelaznych bestii, które niczym węże, wiją się po torach, a których ugryzienie jest nawet bardziej bolesne, a także bezpańsko stojący urząd miasta ( i dziury do niego prowadzące), zaczyna się zabawa ze zwierzętami. W uszach słyszę przewulgarny warkot Pantery, która zdaje się krzyczeć coś o Kowbojach ze Świętochłowic. Za kontuarem w sklepie widzę stado lionów, leżących na półkach. Niby nie wyglądają groźnie, ale trzeba uważać, by nie obudzić (w) sobie lwa. Przechodząc obok przystanku nie sposób nie dojrzeć pięknych kanarków, które, dziwnym zbiegiem okoliczności, są zawsze tam gdzie ty. Po zakończeniu tej zoobawy przychodzi czas na ostatnie, najtrudniejsze, najgorsze-Pasmo Rond! Brzmi strasznie, jest gorzej. Wściekłe stada szerszeni i innych gadów, które, jak igła, potrafią nastraszyć i unicestwić psychicznie człowieka w drodze do szkoły czy pracy. Po takiej drodze nie ma dla ciebie żadnych trudniejszych wyzwań… No, chyba, że wciąż żyjesz.

Dzienną drogę z domu do szkoły i odwrotnie pokonuję albo samochodem, albo tuptam „z buta”. Uzbrojony w zamaszysty plecak, ciężkie buty oraz, wygłuszające dźwięki dżungli, czarne nauszniki (w postaci słuchawek) przebijam się przez cały ten miejski gąszcz. Na początku drogi, w uszach, mimo wcześniej wspomnianych nauszników, słyszę tylko „Welcome to the jungle!”, zupełnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uczelnia znajduje się nie tak wcale daleko ode mnie. Dokładnie dwa przystanki.
Jednak… Mieszkam przy Odrze. Miasto zagospodarowało teren zalewowy, budując tam działki. W efekcie stworzono coś na wzór małej, ogrodzonej wioseczki z piaszczystą, bardzo wąziutką dróżką przechodzącą przez całą długość tego odcinka obrośniętą po dwóch stronach żywopłotem.
Brzmi bajecznie? Czyżby? Szkoda tylko, że od tego roku to moja codzienna, przymusowa droga na przystanek.
I przestaje być bajecznie.
Nie wiem, jak to możliwe, ale nawet, kiedy na dworze jest zupełnie sucho, a ja oddycham z ulgą, kiedy widzę rano słoneczko za oknem, to na działkach i tak zawsze jest błoto! I nie tyle co błoto, co gigantyczne kałuże zajmujące całą szerokość dróżki. Zauważyłam, że ludzie układają już nawet znalezione gdzieś duże kamienie, by móc skakać po nich w kryzysowych sytuacjach. Trochę to żałosne, ale wyjścia nie ma :/. Obejść tego nijak nie można, bo kiedy tylko przytulę się maksymalnie do krzaków, to i tak poślizgnę się i wpadnę w kałużę, a dodatkowo moja kurtka będzie cała pozahaczana i mokra.
Jeszcze gorzej jest z powrotami. Nasz klimat ma tę właściwość, że o godzinie siedemnastej w okresie zimowym jest już całkowicie ciemno. A tam… Aż przekleństwa nasuwają się na język. Już dwa razy wrzuciłam przypadkiem telefon do kałuży, chcąc choć odrobinę oświetlić nim sobie drogę.
Jeśli się zdarzy, że rzucę studia, to każdy, kto to przeczyta, może domyślić się powodu 😊.

Uczelnia znajduje się nie tak wcale daleko ode mnie. Dokładnie dwa przystanki.
Jednak… Mieszkam przy Odrze. Miasto zagospodarowało teren zalewowy, budując tam działki. W efekcie stworzono coś na wzór małej, ogrodzonej wioseczki z piaszczystą, bardzo wąziutką dróżką przechodzącą przez całą długość tego odcinka obrośniętą po dwóch stronach żywopłotem.
Brzmi bajecznie? Czyżby?...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pośród wyrastających z ziemi gmachów, sięgających chmur niczym sekwoje, osiada ciężkie, wilgotne powietrze. Miasto spowija gęsta mgła, z której wyłaniają się na przemian światła samochodów i niewyraźnie postacie ludzi. Czuję na sobie ich obcy wzrok. Słyszę nieustający szum i dobiegające z oddali dźwięki miejskiej dżungli. Nagle słyszę krzyk. Widzę przedzierającą się przez popielate opary postać mężczyzny, biegnącego z zielonkawą torebką w ręce. Za nim podąża, ciężko oddychająca, zmęczona kobieta wołająca o pomoc. Porusza się w tłumie, a jakby była sama. Jej głos ginie wśród otaczających ją ludzi.

Chłodny powiew przemyka po mojej twarzy, gdy pokonuję kolejne metry swojej miejskiej wędrówki. Nagły świst powietrza budzi mnie z letargu. Mój wzrok podąża za pędzącymi autami - dychającymi spalinami bestiami, które pochłaniają tysiące ofiar. Ktoś w ostatniej chwili uskakuje spod stukoczących kół tramwaju. Czy mogę czuć się tu bezpiecznie? Ogarnia mnie coraz większy niepokój, a jednak idę dalej. Przedzieram się przez zakamarki miasta. Miejsca pełnego tajemnic i niebezpieczeństw, którego często nie rozumiem, a które rządzi się swoimi prawami.

Na końcu drogi widzę dom – moje schronienie. Przekraczam jego próg i na jakiś czas opuszczam świat miejskiej dżungli. A przynajmniej tak mi się wydaje...

Pośród wyrastających z ziemi gmachów, sięgających chmur niczym sekwoje, osiada ciężkie, wilgotne powietrze. Miasto spowija gęsta mgła, z której wyłaniają się na przemian światła samochodów i niewyraźnie postacie ludzi. Czuję na sobie ich obcy wzrok. Słyszę nieustający szum i dobiegające z oddali dźwięki miejskiej dżungli. Nagle słyszę krzyk. Widzę przedzierającą się przez...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pokonuję ją codziennie. Znam niebezpieczne i łatwiejsze miejsca, co nie zwalnia z czujności. Przy wyjściu z domu czai się Babcia Blokowa. Czeka, jak sęp na rozmówcę, łapie za guzik. Rzucam szybkie powitanie, bez zatrzymywania. Teraz kawałek prostej drogi do przejścia przez jezdnię. Duży ruch, brak świateł. Trzeba sobie radzić. Czasem stoi Anioł z wielkim znakiem STOP. Jest dla dzieci, ale można się podłączyć bez strachu, że z drugiego pasa wyjedzie szaleniec, a za plecami przemknie inny. Chwila odpoczynku na krótkiej trasie między trawnikiem. Po chwili dylemat - skrócić trasę przejściem przez galerię handlową czy obejść obiekt. Jednak okno pogodowe rzadko się otwiera, więc chwila wewnątrz jest odpoczynkiem od wiatru i deszczu. Tu jednakże od wejścia czyha jakaś Myszka Miki lub Żółty Stwór. Rzucają we wchodzących piłeczkami. Nie wolno łapać, bo ulegniesz procesowi „dobrowolnego przymusu”. Piłeczka to premia na zakup rzeczy, których nie potrzebujesz, ale …masz taniej. Obejście możliwe, gdy puścimy przodem kogoś, kto się przed nami przeciskał. Teraz znów decyzja – którym korytarzem. Prawy krótki, ale czeka tam stoisko z czekoladowymi narzędziami. Trudno przejść. Zaraz potem smartfon zaczyna wibrować – odzywa się aplikacja sklepu, który ma dla mnie super okazje. Lewy korytarz jest dłuższy, ale szerszy i można z głową odwróconą od wystaw przemknąć wzdłuż schodów ruchomych do wyjścia. Tam już tylko bieg osiedlową uliczką, ominięcie drzewa z ptasim gniazdem ptasim i koniec trasy.Uff…

Pokonuję ją codziennie. Znam niebezpieczne i łatwiejsze miejsca, co nie zwalnia z czujności. Przy wyjściu z domu czai się Babcia Blokowa. Czeka, jak sęp na rozmówcę, łapie za guzik. Rzucam szybkie powitanie, bez zatrzymywania. Teraz kawałek prostej drogi do przejścia przez jezdnię. Duży ruch, brak świateł. Trzeba sobie radzić. Czasem stoi Anioł z wielkim znakiem STOP. Jest...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Do mojej wsi jeździ tylko jeden autobus, który rano i popołudniu wozi dzieci z i do szkoły. Jeśli na niego nie zdążysz i nie masz własnego środka transportu, czeka cię 4 kilometrowy spacer od głównej drogi.

Ja zawsze lubiłem tą trasę, ba ogólnie od czasu do czasu lubię się przejść. Ale ta podróż zimą bywała co najmniej ciężka, a to określenie i tak nazbyt łagodne.

A pewnego razu zdarzyło mi się tam iść pełnią zimy. Droga była zawiana, pług nie mógł się przebić. Mróz i wiatr mroziły do kości, pomimo ciepłego ubrania. Droga, którą latem dało się przebyć w pół godziny, zajęła mi wtedy dwie. Dwie godziny brodzenia w zaspach, kuleniu się przed igiełkami lodu, lecącymi prosto w oczy (reszta była szczelnie owinięta szalikiem). Ale dałem radę, mam o czym opowiadać i mam drobną namiastkę wiedzy o tym jak źle mogło żyć się ludziom na Syberii. Z czego jestem dumny i szczęśliwy, bo każdy dobry pisarz powinien wiedzieć o czy pisze, a zbieranie doświadczeń to najlepsza ku temu droga.

Do mojej wsi jeździ tylko jeden autobus, który rano i popołudniu wozi dzieci z i do szkoły. Jeśli na niego nie zdążysz i nie masz własnego środka transportu, czeka cię 4 kilometrowy spacer od głównej drogi.

Ja zawsze lubiłem tą trasę, ba ogólnie od czasu do czasu lubię się przejść. Ale ta podróż zimą bywała co najmniej ciężka, a to określenie i tak nazbyt łagodne.

A...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kolejny dzień w pracy czas wyjść - godzina ósma - do podstawowych zadań do południa należy złożenie zamówień u dostawców. Już po wyjściu z budynku napotykamy pierwsze schody a mianowicie samochód którym mamy się poruszać cały jest oblodzony, więc z zapałem Syzyfa zabieram się do skrobanki co realizuję dosyć szybko i po chwili znajduję się już na zatłoczone ulicy głównej bo to jeszcze poranny szczyt nie opadł. Wszyscy gdzieś pędzą autami, jedni na drugich trąbią ja też trąbię na kogoś i pierwsze pokłady energii uchodzą gwizdkiem jak bym się przedzierał przez gęstą dżunglę. Dojeżdżam do pierwszego dostawcy i okazuje się że nie ma gdzie zaparkować więc parkuję na zakazie i biegiem załatwiać pierwsze zamówienie. Po wyjściu jestem już w samochodzie i już na pierwszy rzut oka widać że szczyt komunikacyjny nie minął i będzie problem z włączeniem się do ruchu i tak po kolei drugi, trzeci i czwarty dostawca a wszystko to w biegu jak przez przeszkody. Po czterech godzinach wracam do firmy i już czuję że wyparowało ze mnie co najmniej połowę energii zarezerwowanej na cały dzień i wychodzi na to że jedyną atrakcją po procy będzie łóżko i regeneracja sił utraconych w miejskiej dżungli.

Kolejny dzień w pracy czas wyjść - godzina ósma - do podstawowych zadań do południa należy złożenie zamówień u dostawców. Już po wyjściu z budynku napotykamy pierwsze schody a mianowicie samochód którym mamy się poruszać cały jest oblodzony, więc z zapałem Syzyfa zabieram się do skrobanki co realizuję dosyć szybko i po chwili znajduję się już na zatłoczone ulicy głównej bo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nastał szary świt. Dżungla budzi się do życia.
Moi współplemieńcy jeszcze śpią, lecz ja muszę pędzić do pracy.
Wybiegam pospiesznie na klatkę, zbiegam w dół po wyłomach skalnych i pędzę na zewnątrz.
Przedzieram się przez gąszcze budynków i uliczek.
Mijam stado koczkodanów zgromadzonych pod osiedlowym spożywczakiem. Mimo wczesnej pory już skaczą, wariują, zataczają się podając sobie butelkę z jakimś płynem.
Staram się nie zwracać na siebie ich uwagi. Pędzę przed siebie.
Docieram do drogi, przez którą muszę się przeprawić na drugą stronę. Bardzo pomocna w tym, a wręcz niezbędna, jest zebra. Odnajduję to pasiaste stworzenie i przekraczam ulicę, wtem lśniący czarny jaguar mija mnie z piskiem opon. Mało mnie nie zabił! Klnę pod nosem i ruszam prędko naprzód.
W końcu docieram do wielkiej ciemnej pieczary. Wbiegam do środka, przemieszczam się w dół na najniższą kondygnację.
Czekam w otoczeniu tłumu ludzi z różnych innych plemion.
Po chwili z czeluści długiego tunelu wyłania się ogromny podłużny robal z błyszczącymi ślepiami. Zatrzymuje się, rozwiera kilka paszcz umiejscowionych wzdłuż metalowego brzucha, a ja wraz z tłumem wnikam do jego wnętrza. Potwór zamyka wszystkie paszcze i rusza przed siebie.
Wypluje mnie w pobliżu mojego miejsca pracy. Po drodze upoluję jeszcze drożdżówkę, by zabić głód, a potem spędzę w pracy cały dzień na morderczej walce o przetrwanie na moim stanowisku. Może chociaż w niedzielę uda mi się odpocząć od tej szalonej miejskiej dżungli.

Nastał szary świt. Dżungla budzi się do życia.
Moi współplemieńcy jeszcze śpią, lecz ja muszę pędzić do pracy.
Wybiegam pospiesznie na klatkę, zbiegam w dół po wyłomach skalnych i pędzę na zewnątrz.
Przedzieram się przez gąszcze budynków i uliczek.
Mijam stado koczkodanów zgromadzonych pod osiedlowym spożywczakiem. Mimo wczesnej pory już skaczą, wariują, zataczają się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej